Sawi schreef:Ik kan toch geen rekening gaan houden met wat de docent wil dat ik opschrijf.
Mooie, naieve gedachte. Dat heb ik ook tot mijn 23e geprobeerd vol te houden. Tot die tijd was ik er van overtuigd dat zoiets als de waarheid bestaat. Ik ben gelukkig nog net op tijd wakker geschud. Achteraf had ik wel graag eerder willen weten dat het zo werkt (en al helemaal op een universiteit waar elke docent zijn eigen waarheid probeert door te geven aan studenten). Iedereen blijkt dus zijn eigen waarheid te hebben.
Leuk plaatje, Robin.
Gerard van Maasakkers heeft er ook een mooi lied over geschreven: Bloemen zijn rood. (Ik kan via mijn telefoon geen link maken).
Dit vind ik een interessante reactie! Ik ben benieuwd of je zo denkt als ik op dit moment.
Ook ik ging uit van een algemene waarheid en ging vrij kritisch met informatie en informatieselectie om. Nu loop ik al een tijdje tegen een groot obstakel aan: de belevingswereld, de persoon en (inderdaad) de waarheid van de docent die jouw proefwerk nakijkt. Ik doe een universitaire studie dus ik ging er lange tijd van uit dat alle docenten ontzettend slim met informatie omgaan en een frisse, kritische blik konden waarderen, zoals de universiteit altijd wordt gepresenteerd aan de wereld.
Nou, zat ik even fout
Wat ik op de harde manier heb geleerd is dat een kritische, nadenkende houding niet al te positieve resultaten oplevert. Als je hoge cijfers wilt halen, is het enige wat je moet doen de aantekeningen van de docent uit je hoofd leren. Dan weet je precies hoe hij of zij over het vraagstuk denkt, en waar je dus naartoe moet schrijven. Bij ieder tentamen moet je je eigen ideeën min of meer loslaten en naar de docent toe schrijven.
Nu zijn er altijd uitzonderingen, ik heb één leraar die het enorm waardeert als je je losmaakt van een algemene manier van schrijven en brutaal omgaat met vragen. Een studiegenoot kreeg er een punt bij omdat hij weigerde een standpunt in te nemen, dat waardeer ik zeer. Toch is ook deze docent voor mij voorspelbaar in zijn vraagstelling.
Ik denk dat je als hoogbegaafde die het geluk heeft gehad zich door het onderwijssysteem heen geworsteld te hebben waardoor je op de universiteit/het HBO bent beland, het idealistische idee van een hogere opleiding los moet laten. Je moet in ieder geval niet te hoge verwachtingen hebben.
Een psycholoog waar ik een tijdje heb gelopen vertelde me dat hoogleraren vaak mensen zijn met een gemiddeld IQ, maar met een enorm organisatietalent, perfectionistische trekjes en discipline. Hoewel ik dit een extreme uitspraak vind, schuilt er misschien toch een kern van waarheid in.
Maar als pessimistisch ingesteld, chagrijnig persoon die het begin van de universiteit behoorlijk heeft geblunderd kan het zijn dat ik het er al te zeer inlees
Je moet inderdaad gewoon schrijven wat de docent wil zien. Dat is de sleutel tot het felbegeerde papiertje, helaas.