Mijn vraag is dus; waarom is het zo moeilijk om te begrijpen dat er juist geen 'higher force' bestaat, onder willekeurig welke abstracte naam het ook komt?
Omdat mensen al jarenlang onder bijbel verzen leven (Of hoe je het ook noemen wilt) en met vondsten zoals ehh ben het woord kwijt. "scriptures" er "bewijzen" zijn dat er toch iets was. Ik doe het bewust tussen haakjes, ik geloof zelf ook maar alsnog wil ik liever bewijs zien dat het echt is...
Waarom is het zo ontzettend makkelijk om ergens in te geloven?
Zelfde antwoord als hierboven. En daarbij, het is gratis. Voor mij dan.
Waar is geloof; evolutionair gezien; goed voor? Er moet een reden zijn waarom de menselijkheid zo geneigd is om te geloven? Of is het nou een grote evolutionaire grap, om onze aandacht er vanaf te halen en het leven eigenlijk draaglijk te maken in dit chaos van toeval?
Evolutionair gezien denk ik alsnog dat geloof ons bewust kan maken dat alles ontstaan is en zich ontwikkeld heeft. Althans dat lees ik uit de bijbel. En dat we ook moeten beseffen dat het wel degelijk een eind heeft. Ik weet niet of het een grap is, stel dat alles verzonnen is dan zal het vast iemand zijn die er zijn voordeel eruit wist te halen i.p.v een grap zoals #YOLO, #trollen etc etc als je snapt wat ik bedoel.
Waarom is zo veel van onze gevoel voor veiligheid gebaseerd puur op orde? Waarom zijn bevelen en regels; al zijn ze helemaal tegen de menselijke natuur; zo acceptabel? Wat soort van veiligheid brengen ze, ondanks hun afschuwelijkheid?
Hoe chaotisch ook iets is, zodra je een levend wezen hebt zal het toch zijn routine volgen. Een routine is niks anders dan orde scheppen zoals ik het zo hoe chaotisch de routine er ook mag uitzien. Alles volgt bepaalde regels zo ook de wetenschap aangetoont heeft. Alles heeft wetmatigheden. Hoe woest de zon ook is, alles is te voorspellen met hoe het zich gedraagt, is dat chaos?
Wij, mensen, zijn de enige diersoort, in staat voor zelf-reflectie; zijn we dan ook de enige, in staat om te geloven? Wat voor soort evolutionaire voordeel brengt geloof? Of is het werkelijk een remmingsmechanisme? Waar komt het neiging om apathisch te geloven vandaan; waarom voelen we liever niet zo'n sterke neiging om te begrijpen?
Waarom is de gedachte van chaos en toeval zo eng?
Ongeveer de antwoorden die ik je hierboven al gaf. Alhoewel ik wel denk dat geloof je remt. En niet alleen door de regels, die hebben we in de maatschappij ook. Maar ik geef toe, erin geloven dat "iemand" met je meekijkt met alles wat je doet zorgt wel dat je anders in het leven staat. Of dat een positief punt is dat weet ik niet.
Wat maakte het mogelijk om zo'n buitengewone abstracte denkvermogen te ontwikkelen? Zo sterk ontwikkeld dat we daar liever voor kiezen dan voor de werkelijkheid?!
Ironisch.. maar ik denk evolutie
Who am I kidding.
Het is mogelijk. Soms zou ik het graag willen, om te geloven, maar ik kan het niet.
Ik blijf me maar afvragen 'waarom?', terwijl ik de antwoord al weet. Het is mogelijk, door meerdere complexe lagen en niveaus van toeval, door een chaotische set mogelijkheden.
Maar dat klinkt toch ook wonderbaar, of niet? Ik wil niet in angst leven.
Waarom wil je geloven? Heb je behoefte aan een bepaalde cultuur? Een manier van leven? Of denk je echt dat er een higher force bestaat? In dat geval spreek je jezelf tegen of je zou je vraag anders moeten formuleren. En als iets wonderbaar klinkt, waarom is het dan lastig om wonderen te geloven? Alleen al als je de wetenschap bekijkt, de ontdekkingen die ze doen, hoe wonderbaarlijk alles in elkaar zit. Het helaas, hetgeen wat wij nog niet kennen en hetgeen waarvan we niet weten dat we het niet kennen. Als er zoveel opties zijn dan is een wonder toch niet heel raar? Waarom zou je daar angst voor hebben.