How to survive your job

[jeamldrp]

Ik wil dit topic graag gebruiken om advies in te winnen. Denk ik.

Ik ben sinds anderhalf jaar bij een bedrijf gestart en om het maar simpel te stellen is het een grote samenraapsel van teleurstellingen.
Op het risico van arrogant afgeschilderd te worden ben ik onder valse voorwendselen binnen gehaald. Tijdens het gesprek, waarin ik bevestigd kreeg een succesvolle kandidaat te zijn, zijn er toekomst perspectieven voorgehouden die in de realiteit zo goed als onmogelijk haalbaar zijn.
Ik ben op basis van die beloften wel overstag gegaan en het aanbod aangenomen. Het is dan ook een zeer gerenommeerd bedrijf en dientengevolge heb ik geen twijfels gehad bij wat er gezegd is.

Goed nu ben ik op een afdeling gekomen waar ik werk moet doen wat zeer abstract, procedureel, conceptueel en doodsaai is. Na verschillende pogingen om via mijn leidinggevenden (In 1 jaar tijd 6 verschillende managers) aan te geven dat ik geen voldoening krijg in hetgeen wat ik doe, ben ik burn out geraakt. Onder andere, naast wat andere dingetjes...

Nu ben ik terug aan het werk, nog niet helemaal fulltime, en is het zaak dat ik werk ga doen dat me past. Meer een doener omgeving. Ook door de bedrijfsarts aanbevolen.
Ik kom echter geen steek verder. De basis waarop ik ben aangenomen is mijn lange praktijkervaring en niet om mijn diploma. Ik kom niet verder dan MBO-achtig.

Mijn huidige leidinggevende heeft geen erkenning voor mijn ervaring en vindt dat ik me volledig opnieuw moet bewijzen. Ik snap dat ergens wel, maar ik voel me toch wel onheus bejegend. Ik probeer het uit te leggen als dat ik bij Barcelona als middenvelder ben aangenomen en mezelf als keeper moet bewijzen om weer een middenvelder te kunnen worden.
Ik wil me wel bewijzen maar laat me dan werk doen waar ik affiniteit of ervaring mee heb. Toch?

Nu probeer ik bovenstaande te bewerkstelligen en een rol te krijgen dat meer praktijk is gericht.
Ik word geadviseerd om eens met die of die te gaan kletsen. Ik krijg antwoorden als; Hmmm ja, ik zie dat je wel wat ervaring hebt op dat onderwerp, maar meer als manager en aansturend... Lichaamstaal is overduidelijk. Niet geschikt. Ander voorbeeld; Hmmm ja, dat ligt wel in lijn met wat je wel eens gedaan hebt, maar ja je hebt niet veel werkervaring bij dit bedrijf... *Zucht*
Dus ik moet interne ervaring opdoen. Maar ik wil niet meer onderop beginnen. Ik doe werk wat ik 20 jaar terug deed. Ik kan het niet eens meer. Ik heb mezelf een slag in de rondte gewerkt om de positie te halen dat ik de laatste 10 jaar heb gedaan of zo. En wat de uiteindelijke reden was van aanname bij het huidige bedrijf. Ze willen of kunnen alleen niets met deze ervaring.

Ik voel me dus zo vast als een huis komen te zitten en weet geen weg om eruit te komen.
Ik heb soms het gevoel dat ze alle deuren die ik wil openen dicht timmeren teneinde me zo te frustreren dat ik uit eigen beweging vertrek. Aan de andere kant wil men wel helpen maar er gebeurt gewoon helemaal niets en ik voel me weer behoorlijk depri worden...

Ben ik te ongeduldig? Ben ik terecht boos dat ik ze geloofd heb en een gewaardeerde en verantwoordelijke baan heb achter gelaten? Zal ik ooit passen bij dit bedrijf? Weggaan is (nog) geen optie, ik kan niet opgeven uit eergevoel maar ook uit financieel oogpunt niet.

pfff. Sorry als ik het topic min of meer even hijack en niet echt een hulpvraag neerleg. Ik denk dat ik gewoon ook een zooi frustratie van me af wil schrijven. Ik wil niet weer in een burn out situatie vervallen!

[Sawi]

Lastige situatie maar ik weet hoe je vermoeid en lusteloos je je door deze situatie kunt voelen.
Zijn er misschien interne vacatures bij andere afdelingen waarop je kunt en wilt reageren? Of is er intern een mobiliteitsadviseur of hrm-adviseur waar je eens mee kunt praten ofzo? Dan kun je vanuit deze baan verder kijken. Je kunt ook jezelf intern verkopen door een met andere afdelingshoofden te gaan praten. Dat is vaak effectiever, want die hebben geen belang om je te houden (om het werk dat er ligt op te pakken). Als er een klik is met een ander afdelingshoofd kan zo'n persoon zeker wel iets voor je betekenen als coach, kruiwagen, etc.
Ook zou ik mijn ogen open houden buiten deze organisatie. Je kunt het je niet veroorloven nu te stoppen, maar laat mooie kansen ook niet aan je voorbijgaan. Deze organisatie heeft tenslotte nog niet laten merken dat ze de geschikte werkgever voor je zijn.

[jeamldrp]

Lastige situatie maar ik weet hoe je vermoeid en lusteloos je je door deze situatie kunt voelen.
Zijn er misschien interne vacatures bij andere afdelingen waarop je kunt en wilt reageren? Of is er intern een mobiliteitsadviseur of hrm-adviseur waar je eens mee kunt praten ofzo? Dan kun je vanuit deze baan verder kijken. Je kunt ook jezelf intern verkopen door een met andere afdelingshoofden te gaan praten. Dat is vaak effectiever, want die hebben geen belang om je te houden (om het werk dat er ligt op te pakken). Als er een klik is met een ander afdelingshoofd kan zo'n persoon zeker wel iets voor je betekenen als coach, kruiwagen, etc.
Ook zou ik mijn ogen open houden buiten deze organisatie. Je kunt het je niet veroorloven nu te stoppen, maar laat mooie kansen ook niet aan je voorbijgaan. Deze organisatie heeft tenslotte nog niet laten merken dat ze de geschikte werkgever voor je zijn.

Hoi Sawi, heel erg bedankt voor je reactie en suggesties!

Er is inderdaad een kerel die me eventueel kan helpen door me wat weg te wijzen binnen het bedrijf en me naar een baan te dirigeren waar ik tot nut zou kunnen zijn. Hij is bedrijfsbreed verantwoordelijk voor het managen van de verschillende expertise niveaus binnen de discipline waar hij verantwoordelijk voor is en waar ik dus onder wil vallen. Ik had hem geschreven en kreeg als antwoord; ik ben nu druk, misschien heb ik later dit jaar tijd.... Dat werkt niet, ik heb dit besproken met mijn leidinggevende en hij haalt zijn schouders op. Nee, hij moet in de pen klimmen vind ik. Normaal laat ik me niet zo makkelijk kennen, maar ik heb gewoon de kracht en de durf niet meer om krachtig op te treden en mijn positie op te eisen. Lam geslagen voel ik me. En dus heel zwak.

Het idee om een beetje te lobbyen staat me echter wel aan. Al moet ik hier wel de stoute schoenen aan durven trekken, maar goed stil in een hoekje het slachtoffer spelen helpt ook niet. Dus dat is wellicht iets waar ik me de komende weken maar eens op ga storten!

En met betrekking tot een ander bedrijf, ik ben na 4 maanden alweer terug gegaan naar mijn vorige werkgever om me weer aan te nemen en die hadden binnen een week een contract klaar liggen. Ik heb dat alleen toch niet gedaan ivm andere zaken die prioriteit hadden op dat moment. En daarna burn out dus. Ik ga niet weer aankloppen daar. Is ok verder.
Ik heb een hele tijd mijn mentale model gesloten voor andere opties omdat ik hoopte dat dat me de motivatie zou geven er hier wat van te maken. Maar het is op dit moment best hopeloos. Zal wel goed komen maar het gaat zoooo traag en ik ga inderdaad wel mijn ogen weer openen en serieuzer kijken of er iets van mijn gading langs komt. Ik ben het met je eens. Zou jammer zijn. Ook een gevoel van verloren hebben. Het is niet anders.

Nogmaals bedankt voor je reactie Sawi, much appreciated!

[danser]

Zo! oei jeamldrp, daar leg je wel ff iets neer. Allereerst hele grote knuffel en veel sterkte. Ik weet zo even niets te zeggen over wat je op je werk moet doen. Het is ontzettend teleurstellend en kl*te dat de dingen die je zijn voorgespiegeld, niet zijn waargemaakt. en dat je ondertussen met een kluitje in het riet wordt gestuurd. Misschien het enige wat ik kan zeggen: die man die 'misschien later dit jaar' tijd heeft, heel direct vragen om een concreet voorstel. en meteen al de datum in de agenda zetten. Want hier schiet je natuurlijk niets mee op. En je hebt recht op duidelijkheid na alle heen en weer gedraai.

Wel iets anders over burnout. Je vertelt dat je burn out bent geraakt. Hoe ben je weer aan het werk gegaan? heb je begeleiding gehad? Weet je wat er gebeurd is waardoor je burn out raakte en heb je strategieen om te voorkomen dat het nog een keer gebeurt? Zijn er dingen veranderd in je werk? In mijn opleiding heb ik onderzoek gedaan naar burnout: oorzaken en ook strategieen om er uit te komen. Burnout is niet alleen persoonlijk, maar ook een probleem van het systeem waarvan je deel uit maakt/ waarbinnen je werkt. Jij bent als het ware de 'kanariepiet' in de mijn. Je kunt natuurlijk van alles bij jezelf aankaarten en verwerken en what not, maar zo te horen is het bedrijf niet van plan om jou meer zuurstof te geven... Als je op dezelfde voet doorgaat, lig je er mogelijk binnenkort weer uit.
(overigens is dit niet alleen een rotvooruitzicht voor jou, maar ook voor het bedrijf : het is nogal een kostenpost om mensen op de verkeerde plek te laten zitten en langzaamaan kapot te laten gaan... Een beetje nadenken over hoe je dit financiele argument kunt verwoorden en bij wie... En wie weet, bedenk ik nu, kun je het wel gebruiken als argument om je wat sneller naar de goede plek te komen? )

[jeamldrp]

Zo! oei jeamldrp, daar leg je wel ff iets neer. Allereerst hele grote knuffel en veel sterkte.

Dank je danser en voor de tijd die je neemt om mee te denken. Doet heel veel goed!

Wel iets anders over burnout. Je vertelt dat je burn out bent geraakt. Hoe ben je weer aan het werk gegaan? heb je begeleiding gehad?

Langzaam. Ik ben zeker 5 maand thuis geweest en helemaal niets gedaan anders dan herstellen en uitrusten. Sporten en leuke dingen doen. Ik heb psychologische hulp, nog steeds, en dat heeft erg geholpen. In diezelfde tijd heb ik veel contact gehad met de bedrijfsarts en die is ook een grote hulp geweest. Die is ook burn out geweest en is eigenlijk hetzelfde type als ik. Dat heeft veel geholpen ook met betrekking tot reflectie op mijzelf en mijn situatie. Die is een beetje mijn laatste strohalm voel ik. Dus nu het fysieke herstel en het gevoel dat de disbalans in mijn chemische en hormonale fabriekje tussen mijn oren weer hersteld is ben ik weer gaan werken, 4 dagen nu ipv 5. Maar dat de bedrijfsarts mijn laatste strohalm is, geeft me een heel beangstigend gevoel. Wet poortwachter zou niet de enige (morele) verplichting moeten zijn om mij passend werk te verschaffen, toch? Daar is mijn baas toch ook verantwoordelijk voor?

Weet je wat er gebeurd is waardoor je burn out raakte en heb je strategieën om te voorkomen dat het nog een keer gebeurt? Zijn er dingen veranderd in je werk?

Hmmm. Dat vind ik nog steeds lastig. Zonder een waanzinnig lang verhaal neer te schrijven kan ik wel de visie van mijn psycholoog melden. Ik heb nogal een turbulent leven geleid en daar betaal ik de tol voor nu. Ik heb vele jaren onder geweldig veel stress (Misschien wel 20 jaar) geleefd, zowel privé als werk en dat is wellicht de grootste oorzaak. Ik kan me daar wel in vinden, zeker in het biologische aspect daarvan, maar hoe kan ik dan burn out raken in een bedrijf waar ik me kapot verveel of werk wat ik moet doen waar ik geen raakvlakken mee heb en dus de uren zit af tellen? Is het dan toch niet bore out? Hoe kan ik zo lang onder stress en de enorme dynamiek hebben kunnen functioneren zonder toen burn out te geraken? In ieder geval ben ik met de psych door een uitgebreide karakter analyse gegaan en veel in mijn jeugd gespit. Tijdens die burn out ben ik ook voor het eerst van mijn leven eens gaan stil staan bij mijn innerlijk en de zoektocht naar mezelf. Dat is een van de redenen dat ik o.a. hier ben terecht gekomen.

Ik denk dat ik wel weet hoe ik met een aantal zaken om kan gaan nu, ik ben een stuiterbal (Quote psych en bedrijfsarts) en dat moet ik gaan temperen. Mag best dat gestuiter maar ook genoeg rust nemen. Ok, dat snap ik. Nu resten er nog veel vragen waarom ik zo heb overdreven al die tijd. Waar komt dat eeuwige gevoel van moeten presteren vandaan, het prikkelzoekende, het perfectionisme en die enorme mismatch met betrekking tot mijn zelfbeeld/ gevoel. Ik denk dat ik daar echt nog veel meer strategieën en inzichten voor moet ontwikkelen. Ik denk dat een stap is het erkennen van wie ik ben. HB hoort daar ook bij. Ik ontken dat intern zeer sterk, maar anderen zijn wel overtuigd? Maar dat is niet het enige of belangrijkste. Dus ik heb nog niet veel handvatten om eerlijk te zijn. Ja hard werken mag, maar vakantie moet. Dat is het tot nu toe.

En wat betreft mijn werk. Ik wil weer autonoom en zelfstandig aan het werk en gematigd stuiteren.

In mijn opleiding heb ik onderzoek gedaan naar burnout: oorzaken en ook strategieen om er uit te komen. Burnout is niet alleen persoonlijk, maar ook een probleem van het systeem waarvan je deel uit maakt/ waarbinnen je werkt. Jij bent als het ware de 'kanariepiet' in de mijn. Je kunt natuurlijk van alles bij jezelf aankaarten en verwerken en what not, maar zo te horen is het bedrijf niet van plan om jou meer zuurstof te geven... Als je op dezelfde voet doorgaat, lig je er mogelijk binnenkort weer uit.

Ja en zo voel ik het exact en dat is mijn allergrootste angst. Hier liggen alleen wel een tweetal problemen. Mijn karakter past niet echt op het moment bij de afdeling waar ik ben geplaatst. En inderdaad een van mijn problemen is dat ik heel moeilijk verantwoording bij anderen kan leggen. Zelfs heel slecht weer is zelfs nog mijn verantwoordelijkheid. Bij wijze van spreken.
Ik denk dat het bedrijf waar ik werk, bureaucratisch in het kwadraat, helemaal niet zo goed weet wat ze met zulke knakkers als ik om moeten gaan. Ik probeer mezelf ook aan te passen maar ik vind dat zo moeilijk. Ik heb het gevoel alsof ik mijn hele hebben en houden verloochen als ik me teveel aanpas. Ik denk dat het bedrijf naar mij moet tegemoetkomen en ik een stapje hun kant op. Ik word wel meer bureaucratisch, maar laat hen alsjeblieft werk geven dat bij me past. En dat is er werkelijk in overvloed, maar hoe kom ik daar? Dus wat Sawi zegt ga ik zeker doen, lobbyen en kijken of ik op zeer korte termijn met die kerel kan praten om de mogelijkheden door te nemen.

Met betrekking tot je strategiën om uit een burn out te komen en te blijven ben ik heel erg in geïnteresseerd. Ik heb ook een afspraak gemaakt met Peter Spelbos om te kijken of hij kan helpen. Ik wil werkelijk alles doen om dingen weer op de rit te krijgen. Ik wil gewoon hard werken, waarom mag dat niet van mijn bedrijf? (Zo voelt het althans)

(overigens is dit niet alleen een rotvooruitzicht voor jou, maar ook voor het bedrijf : het is nogal een kostenpost om mensen op de verkeerde plek te laten zitten en langzaamaan kapot te laten gaan... Een beetje nadenken over hoe je dit financiele argument kunt verwoorden en bij wie... En wie weet, bedenk ik nu, kun je het wel gebruiken als argument om je wat sneller naar de goede plek te komen? )

Het is een gedachte die zeker zijn nut gaat bewijzen! Ik ga hem in het achterhoofd bewaren!

Ik waardeer jullie mening enorm. Ik merk dat het me echt gigantisch hoog zit en dat jullie tips en meedenken en gewoon het opschrijven echt helpt.

[danser]

Nu resten er nog veel vragen waarom ik zo heb overdreven al die tijd. Waar komt dat eeuwige gevoel van moeten presteren vandaan, het prikkelzoekende, het perfectionisme en die enorme mismatch met betrekking tot mijn zelfbeeld/ gevoel.

Ja hard werken mag, maar vakantie moet.

Ik denk dat je hier wel precies te pakken hebt wat er aan de hand is. Burn out heeft te maken met het negeren van het 'stop' gevoel in jezelf. Je gaat langdurig je grenzen over. Dat put je uit, geestelijk en op een gegeven moment ook lichamelijk. Vandaar idd die hele hormonale disbalans. Ik kan me voorstellen met je niet erkende hb achtergrond, dat er in jouw verleden, als kind héél vaak over jouw grenzen heen is gegaan. Dat het misschien zó vaak is gebeurd, dat je je grenzen misschien helemaal niet meer voelt... dat je het contact met jezelf en je eigen behoeften hebt moeten ontkennen of verloren bent.
Met je psycholoog kun je goed opzoek gaan naar de waarom vraag idd (heel nuttig). Daarnaast kan een hele praktische aanpak ook helpen. Bijvoorbeeld eens opschrijven wat in jouw leven energiegevers en energienemers zijn. Daar kun je dan namelijk meteen op teruggrijpen, zodra je voelt dat de energie daalt. Je hoeft dan op dat moment niet meer op zoek te gaan naar iets om je energie weer op peil te krijgen.
En misschien heb je wat aan dit boekje: 'help mijn batterijen lopen leeg', van Luk Dewulf en Guido Vangronsveld. Luk is adviseur en coach op het gebied van positieve psychologie en waarderend ontwikkelen en Guido is systeemtherapeut. Die combinatie heeft een heel mooie praktische en positieve kijk op burn out opgeleverd, die ik nog weinig tegen ben gekomen.

Ik wil weer autonoom en zelfstandig aan het werk en gematigd stuiteren.

En hier is een stukje van de oplossing: autonomie en zelfstandigheid . En ook waarom je nu nog stuk loopt: in je huidige functie ben je kennelijk erg afhankelijk.

En inderdaad een van mijn problemen is dat ik heel moeilijk verantwoording bij anderen kan leggen. Zelfs heel slecht weer is zelfs nog mijn verantwoordelijkheid. Bij wijze van spreken

Ik heb het gevoel alsof ik mijn hele hebben en houden verloochen als ik me teveel aanpas.

Grenzen! . Zeker in een groot bedrijf zal dit je in de problemen brengen. Want je bent afhankelijk van anderen. Als jij dan alle verantwoordelijkheid voelt, maar hierin ook gefrustreerd wordt omdat je niet kunt handelen, dan is dat zeg maar de snelweg naar b.o...

Ik heb trouwens het idee dat je op een heel aantal punten haarfijn kunt uitleggen en aanvoelt wat er aan de hand is . Het helpt mogelijk enorm als je voor jezelf gaat opschrijven hoe de situatie zou zijn als je wél lekker in je vel zit en je idd in de gelegenheid bent om hard te werken. Voor een potentiele opdrachtgever of die 'knakker' in je werk zal het helpen als jij zo goed mogelijk, in positieve bewoordingen kunt omschrijven wat je zoekt. Je hebt daar in de oplossingsgerichte therapie een hele mooie oefening voor: de wondervraag. Stel: je gaat vannacht slapen en er gebeurt een wonder. Als je wakker wordt is álles ten goede gekeerd en je dag is perfect! Je gaat vol energie en met plezier naar je werk, je kunt bergen verzetten en helemaal voldaan kruip je 'savonds weer in bed.
Ga bij jezelf na, wat er 'snachts is gebeurd en hoe jouw dag eruit ziet, met zoveel mogelijkdetails. wat is er veranderd? , waar werk je en met wie, hoe ga naar je werk, wat doe je daar, werk je samen of alleen, wat voor weer is het, wat eet je voor je ontbijt, wie zie je als eerste als je opstaat etc.

ik zit er echt midden in, merk je het (ben het advies aan het schrijven van mijn opdracht)?. Nou ja, no problem om mee te denken dus .

[jeamldrp]

Nu resten er nog veel vragen waarom ik zo heb overdreven al die tijd. Waar komt dat eeuwige gevoel van moeten presteren vandaan, het prikkelzoekende, het perfectionisme en die enorme mismatch met betrekking tot mijn zelfbeeld/ gevoel.

Ja hard werken mag, maar vakantie moet.

Ik denk dat je hier wel precies te pakken hebt wat er aan de hand is. Burn out heeft te maken met het negeren van het 'stop' gevoel in jezelf. Je gaat langdurig je grenzen over. Dat put je uit, geestelijk en op een gegeven moment ook lichamelijk. Vandaar idd die hele hormonale disbalans. Ik kan me voorstellen met je niet erkende hb achtergrond, dat er in jouw verleden, als kind héél vaak over jouw grenzen heen is gegaan. Dat het misschien zó vaak is gebeurd, dat je je grenzen misschien helemaal niet meer voelt... dat je het contact met jezelf en je eigen behoeften hebt moeten ontkennen of verloren bent.
Met je psycholoog kun je goed opzoek gaan naar de waarom vraag idd (heel nuttig). Daarnaast kan een hele praktische aanpak ook helpen. Bijvoorbeeld eens opschrijven wat in jouw leven energiegevers en energienemers zijn. Daar kun je dan namelijk meteen op teruggrijpen, zodra je voelt dat de energie daalt. Je hoeft dan op dat moment niet meer op zoek te gaan naar iets om je energie weer op peil te krijgen.
En misschien heb je wat aan dit boekje: 'help mijn batterijen lopen leeg', van Luk Dewulf en Guido Vangronsveld. Luk is adviseur en coach op het gebied van positieve psychologie en waarderend ontwikkelen en Guido is systeemtherapeut. Die combinatie heeft een heel mooie praktische en positieve kijk op burn out opgeleverd, die ik nog weinig tegen ben gekomen.

Ik wil weer autonoom en zelfstandig aan het werk en gematigd stuiteren.

En hier is een stukje van de oplossing: autonomie en zelfstandigheid . En ook waarom je nu nog stuk loopt: in je huidige functie ben je kennelijk erg afhankelijk.

En inderdaad een van mijn problemen is dat ik heel moeilijk verantwoording bij anderen kan leggen. Zelfs heel slecht weer is zelfs nog mijn verantwoordelijkheid. Bij wijze van spreken

Ik heb het gevoel alsof ik mijn hele hebben en houden verloochen als ik me teveel aanpas.

Grenzen! . Zeker in een groot bedrijf zal dit je in de problemen brengen. Want je bent afhankelijk van anderen. Als jij dan alle verantwoordelijkheid voelt, maar hierin ook gefrustreerd wordt omdat je niet kunt handelen, dan is dat zeg maar de snelweg naar b.o...

Ik heb trouwens het idee dat je op een heel aantal punten haarfijn kunt uitleggen en aanvoelt wat er aan de hand is . Het helpt mogelijk enorm als je voor jezelf gaat opschrijven hoe de situatie zou zijn als je wél lekker in je vel zit en je idd in de gelegenheid bent om hard te werken. Voor een potentiele opdrachtgever of die 'knakker' in je werk zal het helpen als jij zo goed mogelijk, in positieve bewoordingen kunt omschrijven wat je zoekt. Je hebt daar in de oplossingsgerichte therapie een hele mooie oefening voor: de wondervraag. Stel: je gaat vannacht slapen en er gebeurt een wonder. Als je wakker wordt is álles ten goede gekeerd en je dag is perfect! Je gaat vol energie en met plezier naar je werk, je kunt bergen verzetten en helemaal voldaan kruip je 'savonds weer in bed.
Ga bij jezelf na, wat er 'snachts is gebeurd en hoe jouw dag eruit ziet, met zoveel mogelijkdetails. wat is er veranderd? , waar werk je en met wie, hoe ga naar je werk, wat doe je daar, werk je samen of alleen, wat voor weer is het, wat eet je voor je ontbijt, wie zie je als eerste als je opstaat etc.

ik zit er echt midden in, merk je het (ben het advies aan het schrijven van mijn opdracht)?. Nou ja, no problem om mee te denken dus .

Ha danser, dus ik val met mijn neus in de boter! Een veel beter tijstip had ik niet kunnen vinden dus om van advies gediend te worden.
Je schrijft erg nuttige dingen. Ook de boekentip zal ik nagaan. En waarschijnlijk ook bestellen. De behandeling bij de psycholoog zal gewoon verder gaan dus laat ik dat ook maar gewoon gebeuren. Dat zal ook ten goede zijn ook met name bij het begrip vormen van het waarom.

Over de wondervraag, daar moet ik over nadenken en me er een beeld van vormen. Dat vind ik op het eerste gezicht nog lastig. Dan zal ik het eens proberen. De energie balans en de factoren die dat beïnvloeden had ik ook als opdracht van de psycholoog gekregen. Heb er nog niet veel mee gedaan. Mentaal wel, ben weer gaan volleyballen bijvoorbeeld want dat is energie boostend. Maar opschrijven nog niet. Ik zal dat toch maar gaan doen.

Over het kind zijn, ik denk dat je de spijker op zijn kop slaat. Misschien emotioneel wat verwaarloosd in mijn jeugd, ik heb geen rancuneuze gevoelens trouwens, en mijn capaciteiten waren nooit onderkend. Dat heb ik wel bevestigd gekregen van mijn ouders. Echt heel sterk Hollands principe van doe maar normaal dan doe je gek genoeg. Daar ligt wel een grote veroorzaker van mijn disconnect met mijn innerlijke gevoel vermoed ik.
Misschien is dat ook wel tekenend voor wat je hebt opgepikt. Wel kunnen beschrijven vanuit ratio, maar het niet kunnen voelen. En dat laatste vind ik zo verwarrend. Maar wellicht moet ik wat geduldiger zijn, het terug vinden van mijn eigen grenzen, waarden en gevoel is pas een bewust proces van enkele maanden. Er komen zo verschrikkelijk veel emoties en inzichten tegelijk op me af dat het misschien soms wat overweldigend is.

Qua werk, daar moet ik een weg in vinden vooralsnog. Mijn hoop ligt nog sterk bij de support van de bedrijfsarts en hopelijk kan ik de gesprekken met de 'knakker' wat versnellen. En in de tussentijd maar gewoon mooi zitten en dom kijken. (Hoogovens grapje...)

Al met al ben ik toch heel blij dat ik in eerste instantie mijn frustratie heb gedeeld hier. Ik vond het wel wat moeilijk, ten slotte moet ik alles altijd zelf kunnen oplossen , maar de reacties waren wel heel fijn. Dat geldt ook voor jou Sawi!
En succes met je onderzoek, danser!

[danser]

Ha danser, dus ik val met mijn neus in de boter! Een veel beter tijstip had ik niet kunnen vinden dus om van advies gediend te worden.

inderdaad . vraag en spui gerust ... Fijn dat je er wat aan hebt.
Tegen de tijd dat ik het ooit af heb mag je het openbare gedeelte wel lezen als je het leuk vindt...

[jeamldrp]

Ha danser, dus ik val met mijn neus in de boter! Een veel beter tijstip had ik niet kunnen vinden dus om van advies gediend te worden.

inderdaad . vraag en spui gerust ... Fijn dat je er wat aan hebt.
Tegen de tijd dat ik het ooit af heb mag je het openbare gedeelte wel lezen als je het leuk vindt...

Ja zeer zeker. Lijkt me heel leuk inderdaad om je werk te lezen. Ik wens je er nogmaals veel succes mee en wanneer het af is dan zie ik wel een berichtje langskomen?

[Sawi]

Je schreef nog een opmerking die me opvalt:
tenslotte moet ik alles zelf kunnen oplossen.

Ik had hier in mijn vorige post al iets over willen zeggen, maar toen wist ik eigenlijk niet of dat bij jou wel een probleem was.
Je mag, om je werkproblemen op te lossen, best hulp vragen. Vandaar ook mijn idee om eens met een ander afdelingshoofd te gaan praten. Ze willen je vaak best verder helpen. Maar je moet hun hulp wel accepteren.

Ik ben hier afgelopen jaar zelf tegenaan gelopen. Door een reorganisatie kon ik niet doorgroeien, terwijl ik op mijn werk al een jaar uitgekeken was. Ik heb diverse keren hulp aangeboden gekregen, zowel van een oud-afdelingshoofd als van een mobiliteitsadviseur. Ik heb die hulp steeds afgeslagen, want ik was er van overtuigd dat ik zelf wel een andere baan kon vinden en hun hilp niet nodig had bij het solliciteren. Nou ja, dat klopte ook, maar heeft veel langer geduurd dan ik had gewild. Bovendien heb ik intern bij die organisatie geen stap kunnen maken en werk in nu (met veel plezier, wel) elders. Als ik die kruiwagens had gebruikt was de kans groot geweest dat het intern wel zou zijn gelukt.
Kortom, ik was weer eens te koppig, autonoom en mijn rechtvaardigheidsgevoel heeft mij weer eens voor de gek gehouden. In mijn hoofd zit al sinds ik een kind ben een eigen wil die zegt dat ik geen hulp moet vragen, want ik moet het zelf kunnen. Anders voelt het als valsspelen. Het probleem is alleen dat ik het mezelf onnodig moeilijk maak hiermee. (Maar het trotse gevoel is des te groter als het wel lukt, dus het houdt zichzelf in stand).

[danser]

Helemaal eens, Sawi... dat is idd een valkuil.

voor mij ook trouwens. Is dat iets van hb'ers? Of gewoon van mensen die het in hun kindperiode niet zo getroffen hebben met de beschikbare hulp? Ik heb altijd gedacht dat het t tweede was, maar nu ik het van jou, en van jeamldrp hoor, vraag ik me af of het ook met hb te maken heeft? of is het tweede het gevolg van het eerste... Anyway, het is idd een les die ik als kind heb geleerd: als je iets wil, zul je het zelf moeten regelen, want van anderen kun je niet erg op aan. Een vriendin van me zei ooit: 'Danser, deze situatie ken je al heel goed. daar heb je al veel mee geoefend, en je weet precies hoe het werkt. Misschien moet je eens iets anders gaan proberen?' Dat ging wel over een andere onderwerp (foute relaties ), maar het is ook op deze wel van toepassing .
Ik zet het hulp vragen nu heel gericht in. Maar ik merk wel, dat als je veel zelf aan kan (en dat kan ik), dan bieden mensen ook niet zo snel iets aan. Je straalt niet uit dat je het nodig hebt. Terwijl een zetje in de goede richting soms best heel fijn is.

[Cassanne]

Ik herken dat ook, geen hulp willen vragen 'want dat is valsspelen' - interessante denkfout dat :p Ik geloof niet dat het een oorzaak in mijn jeugd heeft, is meer karakter. Misschien wel zo voorgeleefd door mijn ouders trouwens, nu ik erover nadenk.

Zelf zou ik het nooit lang volhouden in zo'n bureaucratie. Dat is geen zwakte, dat is een kwestie van niet-passende karakters. Net zoals sommige relaties nooit zullen werken, ook al doen beide partners hun best. Die conclusie kan je ook trekken, en dan voor outplacement gaan.

Jeam, wat ik zou doen in jouw plaats (met de beperkte informatie die ik heb):

1 - Even wat minder inzet op je werk, een voldoende is voor nu goed genoeg (misschien doe je dit al), in elk geval zolang ze zich ook niet hard inzetten voor jou.
2 - Ga meelopen bij allerlei andere afdelingen, voor een dag of een week. Dit om te zien of het daar wel wat dynamischer is en wat voor werk je er zou kunnen doen. En om kennis te maken met de leidinggevenden en evt. collega's daar.Misschien kan je hiervoor je vijfde werkdag gebruiken?
3 - Probeer je minder afhankelijk op te stellen in je werk (dit is geen beschuldiging aan jou, lijkt me eerder te liggen aan de houding van je managers, maar hun houding kan je niet veranderen en die van jezelf wel). Jullie zijn beide volwassen en jullie delen dezelfde doelen: dat jij een produktieve werknemer blijft en dat je niet ziek wordt. Of denk je dat ze liever van je af willen, dat ze helemaal niet meer voor je open staan?
4 - Steek ook energie in minder afhankelijk worden van je inkomen. Dat scheelt in elk geval één bron van stress. Zet geld opzij, investeer in dingen die je maandlasten omlaag brengen, etc.
5 - Misschien is het in aanvulling daarop fijn wat scenario's door te rekenen? Wat gebeurt er financieel en praktisch als je weer burn out raakt; als je ontslagen wordt; als je een slechter betaalde baan accpeteert; etc. Misschien blijkt het mee te vallen, zo niet dan kun je vast wat voorzorgsmaatregelen treffen voor het geval dat.

[jeamldrp]

Je schreef nog een opmerking die me opvalt:
tenslotte moet ik alles zelf kunnen oplossen.

Ik had hier in mijn vorige post al iets over willen zeggen, maar toen wist ik eigenlijk niet of dat bij jou wel een probleem was.
Je mag, om je werkproblemen op te lossen, best hulp vragen. Vandaar ook mijn idee om eens met een ander afdelingshoofd te gaan praten. Ze willen je vaak best verder helpen. Maar je moet hun hulp wel accepteren.

Tijdens het laatste gesprek met de bedrijfsarts heb ik ook aangegeven dat ik hulp zocht. Ik voelde me daar zo angstig en kwetsbaar door en vertelde dat ik bewust mijn hand uitstak om me te helpen. Hoe moeilijk dat ook was. Een buitenstaander zal er waarschijnlijk niets van begrijpen dat het zo moeilijk is om hulp te vragen. Ik zag het als een geweldig falen.
Dus ik ben het met je eens dat de hulp wel aangepakt moet worden, ik wil eerlijk gezegd ook niet anders. Het vragen op zich was de grootste stap.

Kortom, ik was weer eens te koppig, autonoom en mijn rechtvaardigheidsgevoel heeft mij weer eens voor de gek gehouden. In mijn hoofd zit al sinds ik een kind ben een eigen wil die zegt dat ik geen hulp moet vragen, want ik moet het zelf kunnen. Anders voelt het als valsspelen. Het probleem is alleen dat ik het mezelf onnodig moeilijk maak hiermee. (Maar het trotse gevoel is des te groter als het wel lukt, dus het houdt zichzelf in stand).

Beide opmerkingen herken ik goed. Ik kon tot mijn burn out volmondig zeggen dat ik nooit (relatief begrip natuurlijk) dank je wel hoefde te zeggen. Alles wat ik bereikt had heb ik op eigen kracht gehaald. En dat is wel iets om trots op te zijn inderdaad.
Ik heb het weigeren om hulp te vragen altijd gezien als zwak en als falen. Valsspelen kan ik ook wel begrijpen trouwens, maar heb het nooit zo gevoeld.
Wat voor mij ook een heel sterke factor is waar ik wat mee moet is het in controle willen zijn. Ik denk ook dat dat een beetje meespeelt, als ik hulp vraag voel ik dat ik de touwtjes uit handen geef en minder in control ben. Dat maakt me wat zenuwachtig. Is dat ook herkenbaar?

Hetgeen dat je zegt hierboven tekent wel het belang voor mij, nu als stap vooruit, om actief te zoeken naar de juiste mensen en hulp te vragen om een interne switch te maken naar een stuiter afdeling

[jeamldrp]

3 - Probeer je minder afhankelijk op te stellen in je werk (dit is geen beschuldiging aan jou, lijkt me eerder te liggen aan de houding van je managers, maar hun houding kan je niet veranderen en die van jezelf wel). Jullie zijn beide volwassen en jullie delen dezelfde doelen: dat jij een produktieve werknemer blijft en dat je niet ziek wordt. Of denk je dat ze liever van je af willen, dat ze helemaal niet meer voor je open staan?

Dat laatste heb ik wel even gedacht. Maar ik ga er niet van uit, de bedrijfsarts heeft al eengegeven dat men graag wil helpen daar ik wel goed in de groep lig. Ook bij de managers. Laten we dat maar gewoon als waarheid aannemen.

4 - Steek ook energie in minder afhankelijk worden van je inkomen. Dat scheelt in elk geval één bron van stress. Zet geld opzij, investeer in dingen die je maandlasten omlaag brengen, etc.
5 - Misschien is het in aanvulling daarop fijn wat scenario's door te rekenen? Wat gebeurt er financieel en praktisch als je weer burn out raakt; als je ontslagen wordt; als je een slechter betaalde baan accpeteert; etc. Misschien blijkt het mee te vallen, zo niet dan kun je vast wat voorzorgsmaatregelen treffen voor het geval dat.

Ik heb inderdaad e.e.a. afgewogen.
Nog maar een stukje van mezelf prijs geven. Net als danser ben ik ook in aantal foute relaties gerold. Of ingeluisd? Dat is geen schuld afschuiven, meer in lijn wat danser al eerder zei, geen grenzen stellen en geen idee hebben waar mijn eigen waarde ligt. Goed dat heeft wel als gevolg dat ik nu aan een torenhoge alimentatie vast zit. Als ik gedwongen moet stoppen door ziekte of ontslag dan is het gewoon fait accompli. Besluit ik op eigen gezag minder betaald werk te zoeken dan straf ik dus mijn kinderen voor mijn eigen fouten of beter gezegd mijn eigen falen doordat ik ze minder financieel kan steunen. Dat is dus geen optie en moet het nu slagen op deze werkplek en dat is denk ik een van de grootste angsten die ik heb. Het mag niet misgaan. Ik roep zelfs hulp in, zo erg is het

Dus laat ik maar positief blijven en ervan uit gaan dat er op het moment passend werk wordt gezocht, dat dat ook werk is waar ik mijn ei kwijt kan. Dat is ook win win voor het bedrijf en met behulp van een aantal heel erg goede tips van jullie de touwtjes weer in handen ga nemen en zelf sturing ga geven aan de toekomst. Ik heb heel wat kennismakingsgesprekken voor de boeg!

[Sawi]

Kinderen worden niet ongelukkig van minder geld, hoor. Natuurlijk heb je een verantwoordelijkheid, maar die zie ik meer in een dak boven je hoofd, eten op tafel en vooral ook ouders die goed in hun vel zitten en hun kinderen een veilig thuis bieden. De rest is veel minder relevant.
Baan opzeggen is misschien geen optie (en zo te lezen ook niet wat je wilt) maar vanuit deze plek op zoek naar iets anders kan heel goed zonder risico's. Wat dat betreft zit je juist gunstig om aan je eigen carrière te werken. Geef jezelf die kans.

[jeamldrp]

Kinderen worden niet ongelukkig van minder geld, hoor. Natuurlijk heb je een verantwoordelijkheid, maar die zie ik meer in een dak boven je hoofd, eten op tafel en vooral ook ouders die goed in hun vel zitten en hun kinderen een veilig thuis bieden. De rest is veel minder relevant.
Baan opzeggen is misschien geen optie (en zo te lezen ook niet wat je wilt) maar vanuit deze plek op zoek naar iets anders kan heel goed zonder risico's. Wat dat betreft zit je juist gunstig om aan je eigen carrière te werken. Geef jezelf die kans.

Op alle punten heb je gelijk.
Ik wil nog niet opzeggen omdat ik pas wil opgeven als ik alle mogelijkheden heb uitgeput. Pas dan kan ik met een goed gevoel een ander traject kiezen wetende dat ik er alles aan heb gedaan. Zodat ik niet hoef te zeggen later, van had ik toen maar dit dit en dat gedaan.
Wat mijn vrouw recent zei, je bent alle vechtlust kwijt. Wat een heel typerend karakter trekje is van me.
En dat moet ik weer gaan terug vinden en (pro)actief gaan sturen, mbv jullie waardevolle tips, richting een gezonde arbeidstoekomst.

Nogmaals een ieder bedankt voor het medeleven en het meedenken.
Het heeft me echt heel veel goed gedaan.

[Finisterre]

Wauw! Mooi, open verhaal, jeamldrp, en mooie, open reacties.

Het blijft mij verbazen dat het voor veel HB'ers zo ingewikkeld is om een prettige werkplek te organiseren. Ik snap ondertussen wel wat er gebeurt: er is een soort wisselwerking gaande tussen soms niet goed snappen hoe je zelf functioneert en hoe je over komt, en het feit dat mensen "anders" lastig vinden en niet snappen dat je dat ook in benutten in een bedrijf. Daarbij komt nog eens een grote gevoeligheid voor onrecht, voor de houding van anderen, voor de waarde van het werk dat je levert enz, enz, enz. Maar dat er zó veel mensen tegenaan lopen en dat het zo moeilijk blijkt om daar verandering in aan te brengen, dat vind ik verdrietig.

Ik denk dat meer zelfkennis, maar ook het kweken van meer begrip voor hoe je denkt en functioneert tot betere situaties kunnen leiden, alleen regel je dat zo maar niet even.

Ik merk dat op veel plekken de moeilijkheden waar de HB'er tegenaan loopt worden gezien als "niet willen" en als verwend gedrag. Nu zal dit hier en daar ook wel eens het geval zijn. Ik ken zelf ook wel wat voorbeelden van mensen die zich te goed voor dingen voelen en het gewoon al niet eens proberen en dan vervolgens wel klagen, bijv over het gebrek aan kansen. Maar heel vaak is het volgens mij niet kúnnen (inhoudsloos werk, te lage kwaliteit moeten leveren, te veel ruis op de werkvloer, te weinig prikkels ...), terwijl de wil er best wel is.

Zelfkennis en creatief met situaties omgaan en goede, heldere communicatie over hoe je functioneert, wat je bij kan dragen en wat je daarvoor nodig hebt, is dat de sleutel? Maar goed, dan moet je je dus wel op een plek bevinden waar men daar in ieder geval een béétje voor open staat.

Ik zoek voorlopig maar gewoon door, want op mijn "plek" staat men er niet voor open en er zijn sowieso te weinig mogelijkheden om het werk inhoudelijk aan te passen. Hopelijk vind ik uiteindelijk, ondanks mijn slechte CV en grote moeite met studies van een (te) lage kwaliteit, een plek waar ik op een enigszins prettige manier kan functioneren.

[Sawi]

Het lastigste voor hb'ers op de werkvloer is volgens mij de balans tussen het aanpassen aan je omgeving en authentiek blijven.
Doe waar je goed in bent en wees jezelf. Dan heb je de meeste kans dat je werkgever je waardeert om wat je kunt en wordt ingezet op wat je leuk vindt om te doen. Maar weet aan de andere ook hoe je je moet aanpassen op sociaal gebied en aan de bedrijfscultuur om jezelf binnen het bedrijf te verkopen.
Zelfinzicht, bedrijfsinzicht maar vooral ook inzicht in de wensen en behoeften van je manager zijn daarbij wel noodzakelijk.
Ga op zoek naar die balans. En kom je er niet uit, dan is het misschien wel tijd om naar ander werk of een andere werkgever te kijken.

[jeamldrp]

Het lastigste voor hb'ers op de werkvloer is volgens mij de balans tussen het aanpassen aan je omgeving en authentiek blijven.
Doe waar je goed in bent en wees jezelf. Dan heb je de meeste kans dat je werkgever je waardeert om wat je kunt en wordt ingezet op wat je leuk vindt om te doen. Maar weet aan de andere ook hoe je je moet aanpassen op sociaal gebied en aan de bedrijfscultuur om jezelf binnen het bedrijf te verkopen.
Zelfinzicht, bedrijfsinzicht maar vooral ook inzicht in de wensen en behoeften van je manager zijn daarbij wel noodzakelijk.
Ga op zoek naar die balans. En kom je er niet uit, dan is het misschien wel tijd om naar ander werk of een andere werkgever te kijken.

Weet je wat nu het probleem is, wat nu als je werk moet doen waar je juist niet goed in bent? Zoals ik al eerder beschreef is dat ik ben aangenomen met verwachtingen voorgespiegeld gekregen die niet waar blijken te zijn. Of in ieder geval niet realistisch haalbaar zijn. De toekomstige baan die mij is voorgespiegeld is er een dat binnen mijn eigen competenties zeer goed te bereiken moet zijn, maar de enige manier om daar te komen is door werk dat je echt niet ligt zo goed mogelijk te doen. Ik heb het echt geprobeerd maar serieus ik kan het niet. Hoe vaak heb ik mezelf niet naar kantoor gesleept en gezegd tegen mezelf dat ik het ook moet kunnen. Net als die anderen. En dan na een aantal uur met schele ogen en totale frustratie dat het niet lukt gedesillusioneerd aan de lunch beginnen, wetende dat je nog 4 1/2 dag moet tot het volgende weekend.

Goed, dat is een van de redenen geweest dat ik burn (bore) out ben geraakt. Dat is intussen onderkend door de bedrijfsarts en die bevestigt mijn probleem en weet dat ik meer dynamiek zoek en werk moet krijgen dat beter past bij mijn ervaring en karakter.

Nu nog even uitzoeken hoe dat in de praktijk uit gaat pakken. Geduld maar hebben. Ik heb inderdaad met verschillende mensen gesproken op eigen initiatief en de suggesties van mijn vrouw en op reactie van jullie op mijn initiële klaag post. Dus dat loopt. Contacten met redelijk wat collega's doen ook goed, ik haal daar wel vertrouwen en bevestiging uit en dat er wel waardering is voor me.

Ik hoor wat je zegt, ik heb het echt geprobeerd om een balans te vinden, maar je hebt tevens ook de werkgever nodig. In dit geval is direct leidinggevende wettelijk mijn werkgever. Voor begrip en sociaal kunnen aanpassen zijn wel twee partijen nodig. Ik kan van alles aanpassen, tot verloochenen aan toe, maar ik vind dat de werkgever ook een verantwoordelijkheid heeft om de werknemer in staat te stellen te excelleren. Dat houdt in het begrijpen wat voor persoon is de werknemer, waar liggen zijn sterke kanten, waar liggen de zwakke en hoe die te verbeteren, maar als minimum een sfeer van gelijkwaardigheid creëren waarbij de werknemer een gevoel van veiligheid en waardering voelt. Als dat mist en eigenlijk als schepje er bovenop je wordt gekleineerd en het werk dat je voor de big move heb gedaan volledig wordt gedevalueerd dan heb je weinig kans tot succes. Nogmaals ik snap wat je zegt en ik ga er deels in mee, maar liefde komt van twee kanten.

Het switchen van werkgever is niet zo heel makkelijk. Terugkeer naar een van mijn vorige werkgevers wel, die zijn vreemd genoeg wel onder de indruk van mijn prestaties, maar is geen optie in verband met zeer zwaar wegende logistieke restricties. Dus op dit moment is switchen van manager/ ander werk enige optie.

Ik hou hoop en ik hoop nog meer dat het geen ijdele is.

[DashteQ]

Mijn leidinggevende bepaalt soms tot hoever ik mag denken. Zo lijkt het tenminste.

Ik heb haar vaker aangegeven dat een positie mij weinig zegt, maar dat ik de kwaliteit (en inhoud) van het werk belangrijker vind. Ik hou heel veel van het aanleveren van nieuwe ideeën, maar ik krijg er nooit de kans voor, want het is de taak van leidinggevende (letterlijk gezegd).

Mijn leidinggevende zei tegen mij dat ze me niet wilde belasten met dit soort werk omdat het te vermoeiend is voor mij en te hoog gegrepen (te hoog niveau dus). Ik mag wel tips en suggesties geven op microniveau, dus voor haar persoonlijk (wat haar werk makkelijker maakt voor haar) en niet voor het bedrijf zelf.

Het kan natuurlijk ook dat ze een bepaalde oordeel over mij heeft, dat neem ik haar ergens ook niet kwalijk, maar ik vind het jammer dat ik de kans niet krijg om conceptueel te denken.

Wat mij ook erg frustreert is dat als ik WEL ideeën geef (soms lukt het) dat er niks mee wordt gedaan. Vervolgens, een week later bijv., komt leidinggevende tot dezelfde conclusie en gaat ze dat alsnog uitvoeren. Ik probeer dan te informeren waarom zij het eerder niet gedaan heeft toen ik het aangaf, dan gaf ze als reden dat ik dat nooit gezegd heb.

Ik probeer duidelijk te zijn en formuleer alles zo goed mogelijk.
Maar goed, moving on.

Ik wil iedereen nog een fijn weekend wensen