Hoe gaan jullie om met onzekerheid. Ik neem tenminste aan, dat ik hier de enige in ben...
Een voorbeeld, mijn vrijwilligerswerk op de dierenambulance, ik vind het heel leuk om te doen en ook leuke collega's. Ik zit daar nu ruim een jaar en dan heb ik zo iets van, je moet nu wel weten hoe alles werkt, en dat weet ik ook wel, maar toch ben ik vaak onzeker en dan voel ik mij stom dat ik iets niet weet of iets fout doe en dan ga ik uitvluchten bedenken. En dat terwijl ik het helemaal niet erg vind als een ander een keer iets niet weet en als een ander een keer een foutje maakt, maak ik mij daar over het algemeen ook niet echt druk om. Maar bij mijzelf leg ik de lat blijkbaar veel hoger.
Ik merk het ook bij het schrijven van bijvoorbeeld een sollicitatiebrief: ik wil dan de perfecte brief schrijven en dan stel ik het vaak uit, omdat het mij niet lukt, om die perfecte brief te schrijven.
Of bijvoorbeeld als ik op zoek ga naar vacatures, dan heb ik al heel snel het gevoel: dat kan ik toch niet....
Maar ondertussen, schiet dat natuurlijk niet op, blokkeer ik mijzelf. En dan krijg ik ook weer de botsing tussen: ik wil niet blijven hangen in die onzekerheid en toch dingen proberen, maar als ik dan dingen probeer gaat die onzekerheid toch weer overheersen en juist door die onzekerheid maak ik dan fouten, omdat ik te goed wil doen.... Want ik wil het niet laten blijken dat ik onzeker ben, maar ik gedachten blokkeer ik dan en door dat blokkeren komen er juist fouten...
Herkenning? Zo ja, hoe gaan jullie er mee om?
Re: Onzekerheid
Herkenning? Ja.
Ik probeer altijd te relativeren... En ik merk dat ik door mijn onzekerheid niet verder kom, dus ik MOET wat doen.
Niemand anders die het voor me doet.
Stap voor stap. Met kleine dingen ga ik mezelf dwingen (He, dat rijmt
) en als ik iets afrond dan beloon ik mezelf. En als ik kleine projecten af kan krijgen, dan lukt het ook met grotere dingen. En hierdoor krijg ik weer beetje zelfvertrouwen.
Ik heb een goede vriend die mij ook beetje dwingt (heb ik zelf gevraagd aan hem en hij vond het niet erg om te doen).
Als ik bezig ben met een project dan vraagt hij mij continu hoe ver ik ben en als ik weer aan iets anders begin, dan vraagt hij waarom ik met die andere project gestopt bent etc.. Niet leuk, maar het helpt wel.
Positief over mezelf denken helpt ook soms. Echt.
Het voelt misschien onnatuurlijk en geforceerd, maar na een tijdje begin je het zelf te geloven.
En jij? Heb je iets specifieks geprobeerd om jezelf te helpen?
Ik probeer altijd te relativeren... En ik merk dat ik door mijn onzekerheid niet verder kom, dus ik MOET wat doen.
Niemand anders die het voor me doet.
Stap voor stap. Met kleine dingen ga ik mezelf dwingen (He, dat rijmt
) en als ik iets afrond dan beloon ik mezelf. En als ik kleine projecten af kan krijgen, dan lukt het ook met grotere dingen. En hierdoor krijg ik weer beetje zelfvertrouwen. Ik heb een goede vriend die mij ook beetje dwingt (heb ik zelf gevraagd aan hem en hij vond het niet erg om te doen).
Als ik bezig ben met een project dan vraagt hij mij continu hoe ver ik ben en als ik weer aan iets anders begin, dan vraagt hij waarom ik met die andere project gestopt bent etc.. Niet leuk, maar het helpt wel.
Positief over mezelf denken helpt ook soms. Echt.
Het voelt misschien onnatuurlijk en geforceerd, maar na een tijdje begin je het zelf te geloven.
En jij? Heb je iets specifieks geprobeerd om jezelf te helpen?
Re: Onzekerheid
Het is een paar maanden oud, dit topic. HB-tje, ben je de afgelopen weken ermee aan de slag gegaan en zo ja, hoe gaat het nu?
Ikzelf heb niet zozeer onzekerheid, maar wel vaak de lat te hoog gelegd. Daardoor krijg ik last van uitstelgedrag, en moet de druk wat hoger worden voor ik aan de slag ga. Als ik dan eenmaal bezig ben, gaat het wel weer. Dit uitstellen is ook een vorm van onzekerheid, in ieder geval vermijding van lekker werken of over een zelfgemaakte hogere drempel heengaan.
Wat bij mij helpt is teruggaan naar ervaringen in het verleden en al een beetje op de zaken vooruit denken. Me herinneren aan het gevoel dat ik had bij een eerdere opdracht bijvoorbeeld toen ik eenmaal was begonnen en al wat had gedaan. Dat voelde dan een beetje positief. En bij het eindresultaat zelfs een soort trots. Het is belangrijk bij de kleine successtapjes die je doet en bij elke gemaakte hobbel even een momentje besef te hebben van wat je hebt bereikt. Doen hoor! Kopje koffie bijvoorbeeld - even goed bekijken wat je al hebt. Dat geeft je kracht en positieve associaties voor een volgende hobbel of opdracht.
Zo bouw je je zelfvertrouwen op. Vier dus je successen, denk concreet en roep vooraf op hoe je je zal voelen als je al een stukje heb bereikt.
En last but not least, het gaat dus juist vaak om het proces, niet om het eindresultaat. Bij het schrijven van een brief, komen er steeds woorden en regels, naar een volledige brief, die steeds kan worden aangepast (is niet statisch), tot op het moment van versturen dan. Maar dan is de mogelijkheid van een nieuwe brief, en wellicht nog vele brieven die kunnen volgen.
Succes. Het geeft wat wrijving, maar overwinningen geven ook weer een boost. Bij mij loopt het echt als volgt qua emotie: eerst eng, misschien zelfs wat paniekerig, dan een beetje geruststelling als er een voorzichtig stapje is gedaan, dan meer opluchting en een beetje trots, dan een gevoel van flow, dan een opdracht voltooid en proberen niet te kritisch te zijn op het eindresultaat. En dan weer de volgende hobbel.
Ikzelf heb niet zozeer onzekerheid, maar wel vaak de lat te hoog gelegd. Daardoor krijg ik last van uitstelgedrag, en moet de druk wat hoger worden voor ik aan de slag ga. Als ik dan eenmaal bezig ben, gaat het wel weer. Dit uitstellen is ook een vorm van onzekerheid, in ieder geval vermijding van lekker werken of over een zelfgemaakte hogere drempel heengaan.
Wat bij mij helpt is teruggaan naar ervaringen in het verleden en al een beetje op de zaken vooruit denken. Me herinneren aan het gevoel dat ik had bij een eerdere opdracht bijvoorbeeld toen ik eenmaal was begonnen en al wat had gedaan. Dat voelde dan een beetje positief. En bij het eindresultaat zelfs een soort trots. Het is belangrijk bij de kleine successtapjes die je doet en bij elke gemaakte hobbel even een momentje besef te hebben van wat je hebt bereikt. Doen hoor! Kopje koffie bijvoorbeeld - even goed bekijken wat je al hebt. Dat geeft je kracht en positieve associaties voor een volgende hobbel of opdracht.
Zo bouw je je zelfvertrouwen op. Vier dus je successen, denk concreet en roep vooraf op hoe je je zal voelen als je al een stukje heb bereikt.
En last but not least, het gaat dus juist vaak om het proces, niet om het eindresultaat. Bij het schrijven van een brief, komen er steeds woorden en regels, naar een volledige brief, die steeds kan worden aangepast (is niet statisch), tot op het moment van versturen dan. Maar dan is de mogelijkheid van een nieuwe brief, en wellicht nog vele brieven die kunnen volgen.
Succes. Het geeft wat wrijving, maar overwinningen geven ook weer een boost. Bij mij loopt het echt als volgt qua emotie: eerst eng, misschien zelfs wat paniekerig, dan een beetje geruststelling als er een voorzichtig stapje is gedaan, dan meer opluchting en een beetje trots, dan een gevoel van flow, dan een opdracht voltooid en proberen niet te kritisch te zijn op het eindresultaat. En dan weer de volgende hobbel.
Re: Onzekerheid
Dank jullie wel voor jullie bijdragen...
Alleen, euh, Ann... laat ik het houden op nog wat onwennigheid hier op het forum, maar ik denk dat je wat data door elkaar hebt gehaald, mijn datum van aanmelding bv met de startdatum van het topic.... Het topic is namelijk gestart op 26 april 
Die kleine successtapjes probeer ik inderdaad wel te beleven, als ik ze zelf doorheb Sommige dingen zijn zo gewoon, dat ik ze niet herken als succesje....
Maar helaas in mijn nabije herinnering vooral veel (in mijn ogen) mislukkingen.... En dat werkt helaas door op mijn zelfvertrouwen.... Ben op het moment ook bezig met een fraudezaak van een oud zorgverlener van mij. Ik heb aangifte tegen haar moeten doen en dat gaat je niet in de koude kleren zitten... En dat heeft zowel financieel als psychisch een grote weerslag op mij gehad en dat was ook de genadeklap ivm het niet af kunnen ronden van mijn studie...
En in die chaos kwam ik erachter dat ik HSP ben en waarschijnlijk dus ook HB.... Dus nu probeer ik een beetje orde er in te krijgen, hopelijk werkt dat uiteindelijk mee in het weer op gang krijgen van mijn zelfvertrouwen.....
Alleen, euh, Ann... laat ik het houden op nog wat onwennigheid hier op het forum, maar ik denk dat je wat data door elkaar hebt gehaald, mijn datum van aanmelding bv met de startdatum van het topic.... Het topic is namelijk gestart op 26 april
Die kleine successtapjes probeer ik inderdaad wel te beleven, als ik ze zelf doorheb
Sommige dingen zijn zo gewoon, dat ik ze niet herken als succesje....Maar helaas in mijn nabije herinnering vooral veel (in mijn ogen) mislukkingen.... En dat werkt helaas door op mijn zelfvertrouwen.... Ben op het moment ook bezig met een fraudezaak van een oud zorgverlener van mij. Ik heb aangifte tegen haar moeten doen en dat gaat je niet in de koude kleren zitten... En dat heeft zowel financieel als psychisch een grote weerslag op mij gehad en dat was ook de genadeklap ivm het niet af kunnen ronden van mijn studie...
En in die chaos kwam ik erachter dat ik HSP ben en waarschijnlijk dus ook HB.... Dus nu probeer ik een beetje orde er in te krijgen, hopelijk werkt dat uiteindelijk mee in het weer op gang krijgen van mijn zelfvertrouwen.....
Re: Onzekerheid
oops, een paar reacties achterelkaar gedaan en wat door elkaar gehaald zie ik. Van foutjes kan je inderdaad best onzeker worden.... Ik zou natuurlijk kunnen zeggen dat ik dit foutje dan expres heb gemaaktHB-tje? schreef:Alleen, euh, Ann... laat ik het houden op nog wat onwennigheid hier op het forum, maar ik denk dat je wat data door elkaar hebt gehaald, mijn datum van aanmelding bv met de startdatum van het topic.... Het topic is namelijk gestart op 26 april
in het kader van leren en daarbij horen foutjes.... Wat heftig trouwens wat je nu doormaakt. Ik kan me voorstellen dat je dat eerst moet verwerken voor open te staan voor nieuwe dingen en uitdagingen. Een knauw in je leven en weer opkrabbelen...daarbij heb je veerkracht nodig. Wat geeft je energie, wat werkte in het verleden? Heb je familie of vrienden die je ondersteunen? Gun jezelf ook soms wat meer tijd en hulp, dat zelfvertrouwen moet ook weer kunnen groeien.
Dus wat ik eigenlijk wil zeggen: wees niet te hard voor jezelf!
Re: Onzekerheid
Zo herkenbaar! Met heel veel dingen overigens.HB-tje? schreef:
Sommige dingen zijn zo gewoon, dat ik ze niet herken als succesje....
We moeten gewoon even stilstaan bij onze succesjes.
Heel vervelend wat je nu meemaakt, maar uiteindelijk word je er sterker van.
En idd, wees niet te hard voor jezelf.
Re: Onzekerheid
Poosje geleden postte iemand hier een psychologische theorie (ben de naam vergeten) , die uitlegt dat bekwame mensen zich vaak buitenproportioneel onzeker voelen over hun eigen bekwaamheid (mogelijk omdat ze zich er teveel van bewust zijn wat ze allemaal ook nog niet weten, dat ze niet perfect zijn), en onbekwame mensen zichzelf juist enorm overschatten.
Dat maakte wel dat ik met andere ogen naar mezelf ging kijken. Ik heb vaak met veel verbazing gezien dat naar mijn idee niet al te competente mensen toch op een bepaalde belangrijke positie zijn gekomen. Hebben ze dan geen enkel zelfinzicht? vroeg ik me dan af. Maar deze theorie verklaart dus zowel mijn twijfels over mijn eigen capaciteiten, én waarom anderen dat niet doen.
Ik 'mag' nu van mezelf gewoon zeggen dat ik iets kan (en daarbij slik ik dan alle mitsen en maren die ogenblikkelijk opkomen heel diep in). Ik hoef er niet meteen alle grenzen van mijn kunnen bij aan te geven. Omdat het waarschijnlijk is dat ik het dan wel nog niet perfect kan, maar wel beter of even goed als andere mensen.
Maar goed, dit gaat misschien meer over het te goed beseffen van je eigen onvolkomenheden, dan daadwerkelijke onzekerheid.
Mogelijk zou het je helpen als je je gevoel van onzekerheid eens onder de loep neemt met R.E.T.
Daarbij gaat het erom dat je eerst de gebeurtenis feitelijk beschrijft. Daarna benoem je de gevoelens die de gebeurtenis bij jou opriep. Die gevoelens houd je tegen het licht: zijn deze op de feiten gebaseerd? Of op je aannames? zoals bijvoorbeeld wat jij denkt dat de ander wel zal denken?
Vaak kom je erachter dat jouw gevoel gebaseerd is op irrationele aannames. En zodra je je dat realiseert, staat de weg open om de aanname te veranderen, of te proberen zónder aannames te reageren op een gebeurtenis. Eigenlijk is het vaak een vorm van 'NIVEA': Niet Invullen Voor Een Ander.
Nou ja, hier staat het uitgelegd: http://mens-en-samenleving.infonu.nl/ps ... logie.html
Dat maakte wel dat ik met andere ogen naar mezelf ging kijken. Ik heb vaak met veel verbazing gezien dat naar mijn idee niet al te competente mensen toch op een bepaalde belangrijke positie zijn gekomen. Hebben ze dan geen enkel zelfinzicht? vroeg ik me dan af. Maar deze theorie verklaart dus zowel mijn twijfels over mijn eigen capaciteiten, én waarom anderen dat niet doen.
Ik 'mag' nu van mezelf gewoon zeggen dat ik iets kan (en daarbij slik ik dan alle mitsen en maren die ogenblikkelijk opkomen heel diep in). Ik hoef er niet meteen alle grenzen van mijn kunnen bij aan te geven. Omdat het waarschijnlijk is dat ik het dan wel nog niet perfect kan, maar wel beter of even goed als andere mensen.
Maar goed, dit gaat misschien meer over het te goed beseffen van je eigen onvolkomenheden, dan daadwerkelijke onzekerheid.
Mogelijk zou het je helpen als je je gevoel van onzekerheid eens onder de loep neemt met R.E.T.
Daarbij gaat het erom dat je eerst de gebeurtenis feitelijk beschrijft. Daarna benoem je de gevoelens die de gebeurtenis bij jou opriep. Die gevoelens houd je tegen het licht: zijn deze op de feiten gebaseerd? Of op je aannames? zoals bijvoorbeeld wat jij denkt dat de ander wel zal denken?
Vaak kom je erachter dat jouw gevoel gebaseerd is op irrationele aannames. En zodra je je dat realiseert, staat de weg open om de aanname te veranderen, of te proberen zónder aannames te reageren op een gebeurtenis. Eigenlijk is het vaak een vorm van 'NIVEA': Niet Invullen Voor Een Ander.
Nou ja, hier staat het uitgelegd: http://mens-en-samenleving.infonu.nl/ps ... logie.html
Re: Onzekerheid
Mmm heeft deze onzekerheid wellicht ook een link met het imposter syndroom?
Dat je bij een succes(je) het niet herkent omdat je niet het gevoel hebt dat je het hebt verdiend?
Over die bewustzijn van wat 'goed' of 'bekwaam' is, dat is natuurlijk nogal relatief en persoonlijk. Ook en vooral ook voor jezelf.
Goed om te beseffen dan dat je je benchmark vaak zelf kiest. Mensen hebben de neiging te relateren en te vergelijken met mensen die het meer of beter voor elkaar hebben, zo trek je je op schijnbaar in dit bestaan. Je kan er ook voor kiezen eens bewust te kijken naar mensen die het minder hebben. Die opgelegde druk en wat 'mislukt' zou zijn..... mislukt ten opzichte van wat of wie.... Je leven is immers uniek.
(je kan niet anders hoor denk ik - dan succes afmeten aan anderen, maar wees je bewust van dat je dat doet - je mag lekker zelf benchmarken. Zo vind ik het heel knap als mensen rond komen van weinig geld en veel vrije tijd en heb ik hier veel warmere gevoelens bij dan bij workaholics hoog in de organisatie. Ikzelf zoek een middenweg van voldoening en balans en ben op mensen met meer vrije tijd meer 'jaloers'. Ter compensatie boek ik dan dure vakanties en praat het goed, maar dat is een ander verhaal )
Dat je bij een succes(je) het niet herkent omdat je niet het gevoel hebt dat je het hebt verdiend?
Over die bewustzijn van wat 'goed' of 'bekwaam' is, dat is natuurlijk nogal relatief en persoonlijk. Ook en vooral ook voor jezelf.
Goed om te beseffen dan dat je je benchmark vaak zelf kiest. Mensen hebben de neiging te relateren en te vergelijken met mensen die het meer of beter voor elkaar hebben, zo trek je je op schijnbaar in dit bestaan. Je kan er ook voor kiezen eens bewust te kijken naar mensen die het minder hebben. Die opgelegde druk en wat 'mislukt' zou zijn..... mislukt ten opzichte van wat of wie.... Je leven is immers uniek.
(je kan niet anders hoor denk ik - dan succes afmeten aan anderen, maar wees je bewust van dat je dat doet - je mag lekker zelf benchmarken. Zo vind ik het heel knap als mensen rond komen van weinig geld en veel vrije tijd en heb ik hier veel warmere gevoelens bij dan bij workaholics hoog in de organisatie. Ikzelf zoek een middenweg van voldoening en balans en ben op mensen met meer vrije tijd meer 'jaloers'. Ter compensatie boek ik dan dure vakanties en praat het goed, maar dat is een ander verhaal )