Wisselvalligheid

[nathalie]

Ik wil alles tegelijk. Of niéts.
Ik leg me er wel meer bij neer dat dat niet altijd de manier is.

[plato]

Ik wil alles tegelijk. Of niéts.
Ik leg me er wel meer bij neer dat dat niet altijd de manier is.

En wat betekent deze houding voor je ?

[nathalie]

Dat ik te snel weer mezelf opbrand. Niet gezond

[plato]

Dat ik te snel weer mezelf opbrand. Niet gezond

Opbrand kan ik even niet plaatsen. Je bedoelt ?

[nathalie]

Energie is maar één keer te gebruiken. En dus bij alles geef ik ook alles. Dus is er daarna even niets. Ook geen puf.
En dus beter doseren zou handig zijn

[plato]

Energie is maar één keer te gebruiken. En dus bij alles geef ik ook alles. Dus is er daarna even niets. Ook geen puf.
En dus beter doseren zou handig zijn

Maar wat ik even niet kan plaatsen/begrijpen of je met deze houding nu tevreden bent in je dagelijkse leven.

[plato]

Twee uur geleden had ik geen zin meer om de vloer geheel te schilderen. Toen dacht ik:

extrinsieke motivatie is een foto op het HB forum
intrinsieke motivatie leverde daardoor de uitvoering daar van op...

de blauwe vloer:

[Huygens]

Mooi blauw, is niet lelijk, en als je er van houd helemaal leuk

Motivatie kan ook wisselen.

Ik ontdekt ook vaan nieuwe (soort) gevoelens bij mezelf, soms denk ik echt zo heb ik me nog nooit gevoeld. Niet perse positief of negatief.
Maar ook weer iets van wisselvalligheid.

Tessa Kieboom zegt/schrijft ergens: Hoogbegaafden zijn/voelen zich vaak een vat vol tegenstrijdigheden.
Ik voel mij in ieder geval heel vaak een vat vol met tegenstrijdigheden in gevoelens, in motivatie in van alles.

[plato]

Mooi blauw, is niet lelijk, en als je er van houd helemaal leuk

Motivatie kan ook wisselen.

Ik ontdekt ook vaan nieuwe (soort) gevoelens bij mezelf, soms denk ik echt zo heb ik me nog nooit gevoeld. Niet perse positief of negatief.
Maar ook weer iets van wisselvalligheid.

Tessa Kieboom zegt/schrijft ergens: Hoogbegaafden zijn/voelen zich vaak een vat vol tegenstrijdigheden.
Ik voel mij in ieder geval heel vaak een vat vol met tegenstrijdigheden in gevoelens, in motivatie in van alles.

Kort maar bondig dan, ik bedoel het goed hoor . Je moet dan keuzes maken om verder te komen. Waardoor tevredenheid ontstaat over die beslissing alsmede de inhoud van die beslissing. Of anders gezegd, voorkom dat je in een spiraal terecht komt.
Anders gebeurt er namelijk niets. Behalve een op hol geslagen geest/brains.

Overigens is hier in DK een blauwe vloer een zeldzaamheid. Maar ook blauw als buitenhuis kleur. Ook gedaan, maar de waardering van de buurt, 5 boerderijen/huizen en reeën, is er een van bewondering. Hadden ze niet gedacht zeg maar. Leuk leven zo...en ik kan weer eens een blauwtje lopen

[nathalie]

Valt wel lekker op Plato. Kunnen ze roddelen ...heb je die gekke Hollander weer
Hij us een béétje wisselvallig

[IK]

Wat als - voor diegenen die het lezen willen ergo zich aangesproken voelen - er juist niet zoveel verklaringen tegenover een feitelijk neutrale situatie hoeven te staan? Ik bedoel; als we heel eerlijk zijn is IEDERE situatie niets meer - of minder for that matter - dan een ervaring. Kunnen (met andere woorden) de tegenstrijdigheden er al ZIJN - dus bestaan ze op zichzelf, ondanks alles, zijn ze waar, eeuwig, enzovoorts - óf ontstaan de tegenstrijdige gevoelens dankzij de gedachten die we er over hebben en ontstaat er 'vanzelf' zo een cirkelredenatie doordat er een oorzaak-gevolg denken aan ten grondslag ligt? En - wellicht nog interessanter - waarom 'doen we ons dat zelf aan'? Wat is het nut ervan?

Het antwoord: dat doen we omdat we de ervaring nodig hebben. Niets aan de hand dus. Gewoon lekker ervaren. Voel jij je shit? Voel je dan helemaal shit. Ga er middenin staan. Probeer er niet iets anders voor in de plaats te zetten, want dan krijg je - vroeg of laat - te maken met 'de bal onder water drukken' fenomeen. De ervaring van het moment is precies in alles: op tijd, genoeg, op maat, in vorm, nu. Anders zou deze afwezig zijn geweest. Het iets vinden van het ervaren van die ervaringen blijven we nét zo lang doen, tot het moment dat het ons niet meer raken kan.

Ik kan je er legio voorbeelden van geven, maar ik noem er één: ken je dat gevoel zo verbonden te zijn met alles, zo'n diep vertrouwen te voelen wat groter is dan jijzelf, met een opgewektheid van 10 ADHD'ers? En dan is er prachtig weer voorspeld en je wilt eens flink de bloemetjes buiten zetten? En dan stap je naar buiten en begint het toch te stortregenen... waar je u tegen zegt! Maar je loopt met dezelfde grijns op je gezicht door de regen. Niets kan je wat maken. Je ontvangt alles, ook de regen, in volle dankbaarheid (in het begin, maar later merk je het niet eens meer op). Moet je eens ERVAREN wat dan gebeurd. Hoe je dagen er dan uitzien. Fantastisch. Niets is teveel of te weinig, het is precies goed.

Het is ons denken wat het probleem vormt (letterlijk en figuurlijk) want buiten ons bestaat niets wat niet 'neutraal' is. Alles is perfect, precies zoals het is, vanuit een transcendent oogpunt gezien. Vanuit een menselijk oogpunt - wat ik 'de kleine wil' noem - is nooit iets goed genoeg, hence de hang naar ervaringen om deze te sturen, beïnvloeden, corrigeren, manipuleren enzovoorts, alles om de uitkomst maar zo in te zetten dat het eindresultaat 'balans' is. Maar, zoals eerder gezegd, is dat niet onze natuurlijke staat. De enige constante IS verandering. Die vindt plaats in een continue ge-heen-en-weer, wat de onbalans is, maar die - en dat is het ingewikkelde - tegelijkertijd juist daardoor compleet in balans IS. Over paradox gesproken Wij mensen vinden ons willetje zo belangrijk. Hij brengt ons inderdaad van alles, maar ook wat we niet wensten te ontvangen. En laten die oordelen nu juist voor nog meer van diezelfde ervaringen zorgen. Je geeft er immers energie aan en dús zal het groeien. Zo simpel is het, maar niet eenvoudig.

Hou gewoon van alles , wetende dat het precies goed is, zoals het is op dat moment. Ik beloof je dat je gevoelens verdwijnen als sneeuw voor de zon We zijn dit lichaam niet, noch onze gedachten, maar tot die tijd weer her-kent wordt zijn we het wél. Dankbaarheid brengt je de stap verder die je zoekt. En das weer een ervaring

[plato]

Wat als - voor diegenen die het lezen willen ergo zich aangesproken voelen - er juist niet zoveel verklaringen tegenover een feitelijk neutrale situatie hoeven te staan? Ik bedoel; als we heel eerlijk zijn is IEDERE situatie niets meer - of minder for that matter - dan een ervaring. Kunnen (met andere woorden) de tegenstrijdigheden er al ZIJN - dus bestaan ze op zichzelf, ondanks alles, zijn ze waar, eeuwig, enzovoorts - óf ontstaan de tegenstrijdige gevoelens dankzij de gedachten die we er over hebben en ontstaat er 'vanzelf' zo een cirkelredenatie doordat er een oorzaak-gevolg denken aan ten grondslag ligt? En - wellicht nog interessanter - waarom 'doen we ons dat zelf aan'? Wat is het nut ervan?

Het antwoord: dat doen we omdat we de ervaring nodig hebben. Niets aan de hand dus. Gewoon lekker ervaren. Voel jij je shit? Voel je dan helemaal shit. Ga er middenin staan. Probeer er niet iets anders voor in de plaats te zetten, want dan krijg je - vroeg of laat - te maken met 'de bal onder water drukken' fenomeen. De ervaring van het moment is precies in alles: op tijd, genoeg, op maat, in vorm, nu. Anders zou deze afwezig zijn geweest. Het iets vinden van het ervaren van die ervaringen blijven we nét zo lang doen, tot het moment dat het ons niet meer raken kan.

Ik kan je er legio voorbeelden van geven, maar ik noem er één: ken je dat gevoel zo verbonden te zijn met alles, zo'n diep vertrouwen te voelen wat groter is dan jijzelf, met een opgewektheid van 10 ADHD'ers? En dan is er prachtig weer voorspeld en je wilt eens flink de bloemetjes buiten zetten? En dan stap je naar buiten en begint het toch te stortregenen... waar je u tegen zegt! Maar je loopt met dezelfde grijns op je gezicht door de regen. Niets kan je wat maken. Je ontvangt alles, ook de regen, in volle dankbaarheid (in het begin, maar later merk je het niet eens meer op). Moet je eens ERVAREN wat dan gebeurd. Hoe je dagen er dan uitzien. Fantastisch. Niets is teveel of te weinig, het is precies goed.

Het is ons denken wat het probleem vormt (letterlijk en figuurlijk) want buiten ons bestaat niets wat niet 'neutraal' is. Alles is perfect, precies zoals het is, vanuit een transcendent oogpunt gezien. Vanuit een menselijk oogpunt - wat ik 'de kleine wil' noem - is nooit iets goed genoeg, hence de hang naar ervaringen om deze te sturen, beïnvloeden, corrigeren, manipuleren enzovoorts, alles om de uitkomst maar zo in te zetten dat het eindresultaat 'balans' is. Maar, zoals eerder gezegd, is dat niet onze natuurlijke staat. De enige constante IS verandering. Die vindt plaats in een continue ge-heen-en-weer, wat de onbalans is, maar die - en dat is het ingewikkelde - tegelijkertijd juist daardoor compleet in balans IS. Over paradox gesproken Wij mensen vinden ons willetje zo belangrijk. Hij brengt ons inderdaad van alles, maar ook wat we niet wensten te ontvangen. En laten die oordelen nu juist voor nog meer van diezelfde ervaringen zorgen. Je geeft er immers energie aan en dús zal het groeien. Zo simpel is het, maar niet eenvoudig.

Hou gewoon van alles , wetende dat het precies goed is, zoals het is op dat moment. Ik beloof je dat je gevoelens verdwijnen als sneeuw voor de zon We zijn dit lichaam niet, noch onze gedachten, maar tot die tijd weer her-kent wordt zijn we het wél. Dankbaarheid brengt je de stap verder die je zoekt. En das weer een ervaring

Ik begrijp dat je maar moet accepteren dat wat er gebeurt. Prima, het is je vrije keuze.

Maar...is dat voor jou ook van toepassing in een vorm van een relatie met een ander? Vooral je partner? Diezelfde houding dus.

[plato]

Valt wel lekker op Plato. Kunnen ze roddelen ...heb je die gekke Hollander weer
Hij us een béétje wisselvallig

Ik ben een nogal een solist en trek me daarom weinig aan hoe anderen over mij denken. Als Hollander hebben wij hier een uitstekende reputatie. Komt door de Nederlandse boeren die hier wonen en werken. De Deen heeft daar zeer veel respect voor.

[IK]

Maar...is dat voor jou ook van toepassing in een vorm van een relatie met een ander? Vooral je partner? Diezelfde houding dus.

Natuurlijk. Te zeggen dat het niet van toepassing zou zijn, zou suggereren dat het een 'trucje' is om de wereld die ik ervaar te labellen, op een manier die mij uitkomt. Dat heb ik geprobeerd, dat werkt niet Wat ook niet werkt in mijn leven en be-leving, is verzet te hebben bij zaken die me niet aanstaan, bijvoorbeeld bij lamlendigheid

Alles in deze wereld waarmee ik contact aanga, is per definitie een relatie. Deze reflecteert dus - in mijn visie - altijd de innerlijke beleving. Die houding waarover ik spreek werkt, omdat ik hem terugzie in alles waarmee ik een relatie heb. Wanneer ik de relatie koester en alles accepteer wat ik erin beleef, werkt de relatie. Met werken bedoel ik dat de stroom waarin deze beweegt, precies zo stroomt zoals deze bedoeld is. Mijn 'kleine wil' laat deze stromen. Ik kan ervoor kiezen - zoals jij terecht de vrije wil benoemd, dank je - dat ik ergens pissig van word of dat ik ergens om lachen moet. Doe ik dat, dan zal dat het gevolg zijn. Zo werkt het ook met de beleving die ik omschrijf: wanneer ik de relatie - zoals aangegeven - kan zien als een reflectie van de innerlijke be-leving, heeft deze geen emotionele reactie meer tot gevolg. De oorzaak - namelijk dat er zgn. iets buiten mij bestaat wat invloed op mij hebben kán - is namelijk niet meer aanwezig. Daar heb ik niet voor gekozen, want deze ervaring is in de basis neutraal. Het waardeoordeel dat dit kán, bestaat simpelweg niet meer. De ervaring is gewoon, de ervaring.

Vanuit een overstijgend standpunt krijg je dan dit:
Zou ik deze waarde toekennen anders dan 'gewoon' een ervaring te zijn, dan zou het universum - waarin de ervaring zich afspeelt - 'Rex' - ergo; het hoogste - zijn. Dat klopt niet, dat kan niet. Waarom? Omdat we andere subjectieve ervaringen hebben in ons tijdelijke bestaan en een Waar-heid (iets is een 'heid' als het wáár IS) is eeuwig en objectief. Zou waarheid subjectief zijn (wat zo'n gevleugelde uitspraak is "jij hebt jouw waarheid en ik de mijne") dan betekent dat dat er meerdere waarheden zouden kunnen bestaan. Maar dat zou het weer geen waarheid maken, want de waarheid IS. Belevingen zijn subjectief (en daar gaat men ook de mist mee in, want omdat een beleving zo écht aan kan voelen denkt men dat dit IS en kan deze voor waarheid aangenomen worden, denkt men!).

Als je het met me eens bent, dan IS waarheid en dan is waarheid dus óók voorbij de tijd, want waarheid kan niet veranderen, hij IS immers. Tijd verandert - in beleving - continue, dus ook tijd is niet waar. Dat schiet lekker op. Waarheid is dus onveranderlijk en daardoor constant en dus héél doordat zij onveranderlijk IS. Vandaar ook het 'Heel-Al'. Wat ook bestaat is bewustzijn. Ik weet dat IK BEN en ik ben me daar bewust van. Om mij heen zie ik hetzelfde. Te zeggen 'Ik besta' is gelijk aan te zeggen dat bewustzijn bestaat, omdát het het enige is wat ik zeker wéét, wat ik kán kennen. Ik kan ervaren, dus ik besta. Ben je óók dát met me eens?

Dán is het heel verhelderend en vooral heel bevrijdend te weten dat er maar één ding bestaat in het leven en dat is het bewustzijn.
Want de waarheid is alles en Bewustzijn bestaat, dus is bewustzijn Alles. Het bewustzijn is Rex, het hoogst.

En ervaringen zijn maar ervaringen.
Welterusten voor nu

[plato]

Als je het met me eens bent, dan IS waarheid en dan is waarheid dus óók voorbij de tijd, want waarheid kan niet veranderen, hij IS immers. Tijd verandert - in beleving - continue, dus ook tijd is niet waar. Dat schiet lekker op. Waarheid is dus onveranderlijk en daardoor constant en dus héél doordat zij onveranderlijk IS. Vandaar ook het 'Heel-Al'. Wat ook bestaat is bewustzijn. Ik weet dat IK BEN en ik ben me daar bewust van. Om mij heen zie ik hetzelfde. Te zeggen 'Ik besta' is gelijk aan te zeggen dat bewustzijn bestaat, omdát het het enige is wat ik zeker wéét, wat ik kán kennen. Ik kan ervaren, dus ik besta. Ben je óók dát met me eens?

Je vraagt me of ik het er mee eens bent. Wel, mijn zoektochten moeten een doel hebben waarmee ik vooruit kan, iets moet opleveren. Ik lees bij jou dat je zoektochten 'doorlopend' overgaan in nieuwe zoektochten. Dat is het verschil tussen jou en mij. Ik ga werken.

[Cassanne]

Even samenvatting voor mezelf:
* Ja, het hangt bij mij sterk samen met oordelen van andere mensen. Niet altijd negatief, motiveert bijvoorbeeld ook goed om ergens op tijd te zijn - en ik denk ook niet 'nuttig willen zijn voor de maatschappij' een schadelijk motivatie is. Maar als ik een dag heel lamlendig ben voel ik me vooral rot (schuldig) omdat ik weet dat mijn partner zich ergert aan de zooi (terwijl ik de hele dag thuis was) en omdat het waarschijnlijk niet goed is om je kinderen de halve dag op de iPad te laten.
* En dan op andere dagen inderdaad dat hollen 'om de schade in te halen', waarbij ik inderdaad halverwege weer uitgeput inzak en wederom teleurgesteld ben in mezelf. Overigens, als er andere mensen afhankelijk zijn van een resultaat kan ik mezelf behoorlijk goed motiveren om iets af te maken.
* Wat bij mij een sleutel zou kunnen zijn is assertiever worden. Nee durven zeggen, keuzes durven maken - zoals Plato zegt - en daar ook achter blijven staan. Ben ik slecht in.
* Door twee nogal actieve kleine kinderen thuis, raak ik al bijna vanzelf overprikkeld voor de dag over is. En ben ik gedwongen tot herhaling, saai werk, etc. Dat is iets wat ik moet accepteren, het is ook een tijdelijke situatie (waar ik idd zelf voor gekozen heb). Nathalie: dat één ding met focus doen probeer ik ook wel eens. Mijn peuter voelt dat feilloos aan en kiest altijd dat moment om op haar gezicht te vallen of in haar broek te plassen - en daar gaat de focus weer.

[IK]

Je vraagt me of ik het er mee eens bent. Wel, mijn zoektochten moeten een doel hebben waarmee ik vooruit kan, iets moet opleveren. Ik lees bij jou dat je zoektochten 'doorlopend' overgaan in nieuwe zoektochten. Dat is het verschil tussen jou en mij. Ik ga werken.

Geen idee wat ik hierop kan antwoorden... Waarom het verschil aanduiden? Het is gebaseerd op een eenzijdige waar-neming... Volgens mij zijn er helemaal géén verschillen. Zie dat maar als een resultaat van een doorlopende zoektocht werkze!

@Cassanne; Ik lees dat je hardop nadenkt. Vindt je het goed als ik er wat over zeg?

Een oordeel is gewoon iets wat je waarde toekent. Dat doe je omdat je in die vergelijking - zoals Plato hierboven ook doet - je eigen gedrag wilt vergoeilijken. Daarmee moet je oordelen over een 'ander', dat kan niet anders. Daar is niks mis mee, dat is logisch, want zo hebben we geleerd te denken en te voelen; we denken te ervaren dat er daadwerkelijk dingen buiten ons bestaan. Maar dat is NIET zo. Het is een illusie. Oordelen hebben we nodig om de identiteiten - die we zorgvuldig opgebouwd hebben in de loop der jaren - in stand te houden. Want wie zijn we zonder? Dat is wat mij motiveerde om anders te gaan leren kijken. En dan 'klopt' ineens alles. In de duale wereld van 'goed' en 'slecht' zul je, als je (relatief veel) negatief oordeelt, juist veel op zoek moeten zijn naar die positieve momenten. Ik vind het - zonder de knuppel in het hoenderhok te willen gooien - te gemakkelijk om te zeggen dat je je schuldig voelt omdat je partner weet dat je partner zich ergert. Dat heb ik ervaren als 'me verstoppen' want daarmee plaats ik het gevoel buiten mezelf. Ik voelde me rot omdat ik gewoonweg niet handelde. Het enige wat mijn partner deed is laten zien hoe ik over mezelf denk. Ik ben/was tenslotte diegene die het waarnam en beoordeelde als zodanig. Assertiviteit is ook weer zo'n trucje van de identiteit om zich op een andere - geforceerde - manier te gaan profileren. Ook dat is logisch, want daardoor gaat het weer andere ervaringen opdoen.

Dat geldt ook voor termen als focus, nee zeggen en wat al nog meer. Begrijp me alsjeblieft heel erg goed: ik keur nooit iets (meer) af, want ik begrijp het. Ik heb het allemaal meegemaakt, heb ook drie dochters van 4,6,7 die hun identiteitjes vormen en hun overtuigingen over zichzelf vastleggen in bepaalde gedragingen. Maar er is écht een vriendelijker en effectievere manier om met het leven om te gaan, zonder dat emoties de boventoon of zelfs een ondertoon spelen...

Dank dat ik dit even mocht zeggen en als ik het verwijderen moet, dan hoor ik het wel

[Laatbloeier]

Ik denk dat 'het je rot/schuldig voelen' vaak gewoonweg de wal vormt die het schip keert, en daar is niets mis mee. 'Ik', we kunnen lekker theoretisch en filosofisch beziggaan en beweren dat er geen dualiteit bestaat, maar (of dat nou waar is of niet) we ervaren evengoed dualiteit met z'n allen en daar handelen we naar.

[IK]

we kunnen lekker theoretisch en filosofisch beziggaan en beweren dat er geen dualiteit bestaat, maar (of dat nou waar is of niet) we ervaren evengoed dualiteit met z'n allen en daar handelen we naar

En wat wil je daar precies mee zeggen Laatbloeier (een naam overigens die zich al een waardeoordeel is, voortkomende uit een vergelijking, je bent gewoon precies goed en op tijd!); omdát we het allemaal ervaren IS het dan maar gewoon zo en is het dus wáár? Bestaat het daarom en heeft het waarde, omdat het ervaren wordt? Of is het gewoon een ervaring en krijgen we er duale gevoelens door (zie het onderwerp en alle commentaren 'wisselvalligheid') omdát we er die waardeoordelen aan koppelen (zie bijvoorbeeld je eigen quote: 'lekker theoretisch en filosofisch beziggaan en beweren dat er geen dualiteit bestaat').

Kan het een manier zijn om te blijven zenden over de wisselvalligheden die ervaren worden? Omdat er geen andere oplossing gezien wordt? Het ons gewoon ontbreekt aan toegang tot die kennis die IN IEDER WEZEN LEEFT?

Ik zeg dat we ALLE GEVOELENS zelf veroorzaken en dat we dus ook iets anders ervaren kunnen. Jouw reactie bewijst dat het zo is, gezien jouw waardeoordeel dat dit theoretisch en filosofisch zou zijn... Het bewijst dat het een keuze is je te voelen zoals je je voelen kunt. En het mooie is; dat is geen oordeel noch een conclusie. Het is een ervaring.

[Laatbloeier]

Oké 'IK', eerst even een simpele vraag aan jou: ervaar jij dan nooit frustratie, boosheid, vrolijkheid, tevredenheid? Ik vermoed bij voorbaat stiekem al van wel... Dit soort gevoelens maken ons nl. mens, en dier, en misschien geldt het in zekere zin ook voor 'de plant', en voor eencelligen. Het zorgt ervoor dat we functioneren en overleven.

Mijn planten bijv. stralen bepaald geen vrolijkheid uit als ik ze geen water geef, als ik ze daarentegen goed verzorg, dan floreren ze letterlijk en figuurlijk. En als ze te donker staan, 'voelen' ze dat en doen er iets aan, ze buigen zich naar het licht toe. Iets anders dat mij fascineert, is dat zelfs eencelligen 'weten' wat ze willen, weten wat al dan niet goed voor ze is. Zo bewegen ze zich af van gebieden waar het bijv. te warm of te koud is, of niet zuurstofrijk genoeg. En ze bewegen zich náár voedselbronnen toe. Dit alles doen ze op aanwijzing van hun 'interne radartjes', die a.h.w. een comfortabel of juist onprettig gevoel detecteren. Gevoelens en de oordelen die erop volgen, zijn onze wegwijzertjes in het leven.

<toevoeging> Het verschil tussen mens en de rest (dier, plant, eencellige etc.) is dat wij kunnen nadenken over die gevoelens. Dat is misschien wat jij onder oordelen verstaat? Soms kan een discussie (of het niet eens zijn) vooral een semantisch probleem zijn nl.

Vooruitlopend op je antwoord op mijn vraag aan het begin van deze post stel ik: gevoelens als bovengenoemd houden per definitie een waardeoordeel of vergelijk in. Voor de mens althans!