Hoogbegaafdheid en vriendschappen.

[Cornelis1921]

Als hoogbegaafde heb je in een sociale wereld met minder begaafden vaak heel wat uit te leggen. Nu verkeer ik een situatie van een driehoeksvriendschap met een andere hoogbegaafde (IQ 130+) en een hoogintelligente kameraad (IQ 120+). Maar echte peers vormen zij helaas niet voor mij, dus heb ik regelmatig wat aan hen uit te leggen. Bijvoorbeeld waarom ik altijd van die rare opmerkingen maak of waarom ik iemand lastig val met mijn wanen, alsof ik dat met opzet doe. Het verwijt van een te exhibitionist zijn is al gevallen. Nu heeft mijn beste (hoogintellingente) kameraad mij ervoor gewaarschuwd dat de ander om die reden weleens definitief zou kunnen opstappen, waar ik niet rouwig om zou zijn want hij negeert mij al geruime tijd, zonder dat hij mijn vraag van "Waarom?" antwoord heeft gegeven. Doch mijn beste kameraad zou dat verschrikkelijk vinden als dat geschiedt. Kortom, een sociaal-psychologisch dilemma.
Mijn beste vriend zou een breuk met mij sociaal wel overleven; hij trekt verder op met de andere kameraad. Voor mij valt dan echter sociaal het doek. Mijn beste vriend is eigenlijk tevens mijn enige vriend. Mensen zoals ik hebben vaak een zeer beperkt sociaal netwerk, of soms helemaal geen. En van hulpverleners hoef je sociaal helemaal niet veel van te verwachten, en daar doen de bezuinigingen nog eens een extra flinke aanslag op. Kortom, een sociaal isolement ligt in het verschied.
Ik hoop dat het allemaal goed komt, maar mijn beste vriend ziet het ook tot een breuk komen met de andere, en verwijt dat mij. Kortom, deze kwestie kent alleen maar verliezers.

Gr. Cor.

[Sawi]

Heb je al eens uitgelegd wat het inhoudt om wanen te hebben? En heb je daar therapie voor om er mee om te gaan? Dat lijkt me een eerste stap.

Blijkbaar heb je niet echt een klik met die ene persoon en als die vriendschap stopt betekent dat toch niet dat je beste vriend tussen jullie moet kiezen? Zeg hem dat gewoon. Kiest hij toch, dan weet je waar je aan toe bent: dat is geen vriend.

En ga actief op zoek naar peers. Genoeg hb-bijeenkomsten om contacten op te doen. Maar ook kun je vrienden hebben die niet hoogbegaafd zijn, maar waar je bijvoorbeeld interesse/hobby mee deelt. Je hoeft niet op zoek naar die ene beste vriend die op alle vlakken een klik met je heeft.

[Laatbloeier]

Is waar, Sawi, je hoeft niet 'De Ultieme Vriend(in)' te hebben/zoeken, maar ik herken maar al te goed wat Cornelis schrijft. Niet in de vorm van hetzelfde dilemma, maar ook ik ervaar een gemis aan bijzondere vriendschappen/contacten. Gelukkig heb ik in ieder geval één bijzondere vriendin die mijn sparring partner is, maar ik mis in (overige) contacten wel degelijk 'gelijkwaardigheid' en voldoende herkenning.

Ik heb overigens ook een broer met wie ik mij sterk 'one of a kind' voel, met wie ik eindeloos kan filosoferen, met wie ik kan lachen om het van beide kanten enorm snel van de hak op de tak springen, om de heftige gedachtensprongen. Jee, als ik dat niet zou hebben, zou er een stukje van mij simpelweg 'dood' lijken...

Lastig, Cornelis. Het laat ook zien dat hoogbegaafden of -intelligenten niet perfect zijn, vind je niet? Je zou toch bijna verwachten dat alles bespreekbaar zal zijn, dat alles uit te leggen is? Intelligentie is bepaald niet altijd een garantie voor een compleet, psychisch evenwicht. Hopelijk loopt het voor jou niet al te vervelend af.

[Sawi]

O, maar daar ben ik het ook mee eens hoor, Laatbloeier. Het is meer dat ik vind dat je niet moet afwachten of je iemand tegenkomt waarmee je een vriendschap opbouwt. Vriendschappen kunnen juist goed naast elkaar bestaan en niet met iedereen hoef je altijd een volledige klik te hebben. Je soms ergeren aan een ander moet ook kunnen bij vriendschap, mits de relatie wel evenwichtig blijft.

Ik heb geen beste vriend of vriendin (behalve dan mijn partner, waarmee ik over alles kan praten, maar aan wie ik me net zo goed wel eens erger). Ik heb ook nooit een beste vriend(in) gehad. Maar ik heb weldegelijk een aantal goede vrienden waarmee ik een klik heb op een bepaald vlak. De een op sociaal vlak en de manier waarop we in het leven staan, de ander voor een goed gesprek over techniek of om het te hebben over wereldverbeteringen, de derde vanwege onze voorliefde voor leven in en van de natuur en een oud-collega waarmee ik werkfrustraties kan delen, maar we elkaar ook stimuleren om te blijven groeien. Allemaal echte vrienden, hoewel ik ze geen van allen echt vaak spreek. Slechts een van hen is hoogbegaafd.

En natuurlijk mis ik ook wel eens een beste vriend of vriendin, maar ik heb niet het idee dat ik vriendschap mis. Ik kan bij allemaal terecht als het minder gaat (en zij bij mij) en ik kan met allemaal lol hebben of serieuze gesprekken voeren, maar wel allemaal op een ander vlak.

[Laatbloeier]

Sawi, het aparte is dat ik tegelijkertijd enorm herken wat jij schrijft --zo werkt het voor mij grotendeels ook-- terwijl ik ook een sterk gemis voel. Zo ongeveer als Cor het beschrijft...

[Cornelis1921]

Ik heb gisteren het e.e.a. aan mijn beste vriend trachten uit te leggen hoe ik het dilemma sta. Helaas kwam er geen duidelijk antwoord terug, dus wij modderen met zijn drieën voorlopig voort. O ja, die wanen zijn gewoon mijn persoonlijke indrukken die door anderen steevast graag als waan of fictie worden bestempeld. Ik heb nog nooit een psychose hoeven doormaken, wel ettelijke manieën en depressies.
Ik ben van nature zo loyaal dat ik tracht niemand af te vallen totdat het echt niet meer gaat, wanneer men bijvoorbeeld stelselmatig over elkaar grenzen heengaat of op een andere manier een fundamenteel disrespect aan de dag legt. Ik ben bang dat ik met de andere (hoogbegaafde) kameraad in deze situatie beland ben. Het ergste is, dat het is wederzijds vrees ik. Ik heb mijzelf voorgenomen om hem apart te nemen en hem duidelijk proberen te maken dat van onze botsende ego's en een mogelijke grondige hekel aan elkaar de derde persoon niet de dupe dient te worden. Maar ik ben bang dat op één of andere manier de boel toch gaat klappen, want onverenigbare temperamenten en karakters blijven voor altijd onverenigbaar. Een vreedzame coëxistentie was vanaf de start van onze relatie een voorspelbare onmogelijkheid; het begon met openlijke agressie (van zijn kant) en de (passieve) agressie is gebleven. Het door toedoen van mijn beste kameraad dat hij er bij is gekomen, want ik zou hem nooit hebben uitgenodigd om toe te treden tot ons gezelschap. Ik verzucht mijzelf nu: In welk sociaal-psychologisch moeras ben ik in hemelsnaam terecht gekomen?

Gr. Cor.

[HB-tje?]

Eerlijk gezegd, moet ik nu erkennen, dat het mij niet helemaal duidelijk is, hoe die 3-hoeksvriendschap nu precies in elkaar steekt en in hoeverre jullie echt dingen met z'n 3-en moeten doen. Behalve dan, dat ik begrijp uit het verhaal, dat 1 persoon beide andere personen aardig vind en de andere 2 personen vinden eigenlijk maar 1 ander persoon aardig.... Ik zou zeggen: ga dan voor 1 op 1 contact. De ene keer spreekt je vriend met jou af en de andere keer met de ander. Mits er dan natuurlijk niet een soort van jaloersheid gaat ontstaan, omdat je het niet kan hebben, dat je vriend ook met de ander optrekt, maar dat lees ik op zich niet echt terug in jouw verhaal. Maar misschien denk ik nu te simpel voor een hb-forum

En nu wat betreft mijzelf. In het verleden meermaals gedumpt, door mensen, waarvan ik dacht dat het vriend(inn)en waren en sindsdien vind ik het moeilijk om iemand echt vriend te noemen, maar gelukkig wel her en der wat leuke contacten, en bij sommige daarvan kan ik ook mijn verhaal kwijt. In principe mogen al die mensen ook hun verhaal bij mij kwijt, alleen dat doen ze niet allemaal en dat vind ik ook lastig, want dan ben ik bang dat het zo'n 1-richting verkeer wordt... Ik wil namelijk niet het gevoel krijgen, dat ik mensen tot last ben met mijn verhaal.

Ik mis wel iemand, met wie ik bijvoorbeeld eens naar de bioscoop ga, met wie ik oudjaarsavond kan vieren ed...

En ik mis een partner, ik ben single en zou heel graag een partner willen hebben, maar helaas de ware nog niet tegengekomen. Wel nog contact met iemand, die er wel voor open staat om met mij een relatie aan te gaan, alleen voelt dat contact voor mij wat betreft een relatie, niet gelijkwaardig genoeg Hè bah, wat een rot term in deze, net of die ander minder waard is, maar ik bedoel er mee te zeggen, dat ik het idee heb, dat we te veel verschillen en ik met hem, voor mijn gevoel, geen echte diepgaande gesprekken kan hebben. Te vaak het gevoel, dat de uitleg van mijn kant moet komen... Maar dat ga ik niet tegen hem zeggen, omdat hij toch al zo'n negatief zelfbeeld heeft en zichzelf toch al dom vind, omdat hij geen studie heeft gedaan.
De ander die ook wel een relatie met mij zou willen, die is lager begaafd, heeft ook op speciaal onderwijs gezeten, dus dat lijkt mij met alle respect ook niet echt een handige combinatie. Bij ieder gesprek, moet ik mij aanpassen en dat lijkt mij heel vermoeiend in een relatie.
Ken wel iemand, daar is het nog extremer die is normaal begaafd, maar heeft een zwak begaafde man, die niet voor zichzelf of zijn kinderen kan zorgen, deze relatie is naar ik vermoed, ontstaan omdat haar zorgende karakter haar valkuil is geworden.

En degene die ik leuk vond voor een relatie, die zagen mij niet zitten.... Dus, ja, ik moet nog even doorzoeken

[Cornelis1921]

HB-tje: Last in, first out, and stay out. Ik geef onszelf (hem en mijzelf) nog één kans. Verprutsen wij die laatste kans, dan is het einde oefening. En dat hij nog op een e.o.a. manier terugkeerd in het nabije sociale verband waar ik ook toebehoor is voor mij onwenselijk. Als men compromissen toestaat dan corumpeert de relatie, vriendschappelijk , platonisch of erotisch. Ik geloof niet in halfslachtige relaties, het is voor mij alles of niets. Ik zal onderhandelen met iemand omwille van iemand die mij dierbaar is, maar doe dat niet van harte.

Het valt mij trouwens op HB-tje dat vele HB'en, mannen en vrouwen, vaak eenzaam en alleen hun dagen slijten. Jij bent dus niet de enige. Tot voor kort (2003) heb ik ook geen vriendschap gekend en een duurzame relatie al helemaal niet. Daarom is de vriendschap die ik nu ken (misschien wel buitenproportioneel) belangrijk voor mij. Alleenzaamheid doet rare dingen met een mens: Hij of zij gaat er rare dingen door denken, doen en zeggen, althans is mijn ervaring. Vriendschappen en relaties houden je mentaal èn fysiek in evenwicht; alleenstaanden zijn ongelukkiger en leven mede daarom korter. Dit zijn niet mijn feiten, maar algemene. Ik geloof echter niet in pasklaar recept, een recept van buitenaf, voor deze kwestie, het is allemaal een kwestie van (nood)lot, want wij trekken alleen maar conclusies zonder dat wij maar iets in de hand hebben: "It's all a question of fate." said the beggar to the rich person.

Gr. Cor.

[DashteQ]

Wat een herkenning, zeg ... Vooral wat Sawi schrijft.
Ik mis zelf ook een partner. Ik vind het heel moeilijk om iemand te vinden met wie je op een lijn zit. En mijn laatste relatie was met iemand die véél ouder was dan ik.
Maar we blijven optimistisch

[Cornelis1921]

Als hoogbegaafde heb je in een sociale wereld met minder begaafden vaak heel wat uit te leggen. Nu verkeer ik een situatie van een driehoeksvriendschap met een andere hoogbegaafde (IQ 130+) en een hoogintelligente kameraad (IQ 120+). Maar echte peers vormen zij helaas niet voor mij, dus heb ik regelmatig wat aan hen uit te leggen. Bijvoorbeeld waarom ik altijd van die rare opmerkingen maak of waarom ik iemand lastig val met mijn wanen, alsof ik dat met opzet doe. Het verwijt van een te exhibitionist zijn is al gevallen. Nu heeft mijn beste (hoogintellingente) kameraad mij ervoor gewaarschuwd dat de ander om die reden weleens definitief zou kunnen opstappen, waar ik niet rouwig om zou zijn want hij negeert mij al geruime tijd, zonder dat hij mijn vraag van "Waarom?" antwoord heeft gegeven. Doch mijn beste kameraad zou dat verschrikkelijk vinden als dat geschiedt. Kortom, een sociaal-psychologisch dilemma.
Mijn beste vriend zou een breuk met mij sociaal wel overleven; hij trekt verder op met de andere kameraad. Voor mij valt dan echter sociaal het doek. Mijn beste vriend is eigenlijk tevens mijn enige vriend. Mensen zoals ik hebben vaak een zeer beperkt sociaal netwerk, of soms helemaal geen. En van hulpverleners hoef je sociaal helemaal niet veel van te verwachten, en daar doen de bezuinigingen nog eens een extra flinke aanslag op. Kortom, een sociaal isolement ligt in het verschied.
Ik hoop dat het allemaal goed komt, maar mijn beste vriend ziet het ook tot een breuk komen met de andere, en verwijt dat mij. Kortom, deze kwestie kent alleen maar verliezers.

Gr. Cor.

En toen brak mijn klomp....

De hoogbegaafde 'vriend' [Marcel] en ik zijn afgelopen zondag samen naaar een concert in Leiden geweest. Om dit verder begrijpelijk te verhalen dient de voorgeschiedenis ook verteld te worden. Op de gebruikelijke gezamenlijke vrijdagmiddag/avondgebeuren schoof Marcel even na zijn binnenkomst een flyer met de aankondiging van een concert onder mijn neus. Op het programma voor die a.s,. zondagmiddag staat o.a, Schubert's Achste Symfonie 'Unvolendete' en Mozart's Mis in C Klein KV427 'Grosse Messe'. En om dat laatste werk was het Marcel te doen, en dat nog wel is zijn vaste kerk, de Hartenbrugkerk. Dit was dus eigenlijk een verhulde poging om mij over te halen mee te gaan en per PC kaarten te bestellen, want hij beschikt niet over een computer, is compleet digibeet en zeer fobisch. Ik liet mij overhalen want ik vond het programma best wel de moeite waard, al is EUR 18,00 voor een ticket voor mij aan de forse kant. Op mijn voorstel besloten om een uur voor aanvang af te spreken op een nabij gelegen terras voor een kopje koffie alvoerens ons naar de kerk zouden begeven. Marcel was wonderwel netjes binnen de tijd op onze afspraak en dat vormde tevens de aanvang van zeer gezellige en geslaagde middag. Geen strijd, hij negeerde niet, en verschuilde zich niet achter een obligaat en dus nietszeggend 'dat weet ik niet'. Van mijn kant volgde er geen stemverheffing, luidruchtige verontwaardiging, of vernederende en belerende opmerkingen over zijn geloof en de R.K. kerk. Kortom, het was één al vrede die middag. Hoe kom?

John was uitgenodigd maar geeft zijn geld liever aan andere zaken uit.

[thaumadzomen]

Voor mij heeft het op school zeer lang geduurd voordat ik vrienden maakte op school, en nu heb ik wel een tof vriendengroepje waarbij ik bij ongeveer de helft van die mensen mn brein op nul moet zetten anders kan je me binnen de kortste keren hersendood verklaren en anderen waarmee ik toch wel veel mee kan discussiëren, maar tegen het einde van de dag zeggen ze ook soms wel van "hebben we nu niet al wat veel nagedacht en gediscussieerd? Ik heb genoeg gehad voor vandaag" en op zo'n momenten is dat welwater jammer. Maar al bij al mag ik niet klagen.

Cornelis, zit je in een sportclub?

[Cornelis1921]

Voor mij heeft het op school zeer lang geduurd voordat ik vrienden maakte op school, en nu heb ik wel een tof vriendengroepje waarbij ik bij ongeveer de helft van die mensen mn brein op nul moet zetten anders kan je me binnen de kortste keren hersendood verklaren en anderen waarmee ik toch wel veel mee kan discussiëren, maar tegen het einde van de dag zeggen ze ook soms wel van "hebben we nu niet al wat veel nagedacht en gediscussieerd? Ik heb genoeg gehad voor vandaag" en op zo'n momenten is dat welwater jammer. Maar al bij al mag ik niet klagen.

Cornelis, zit je in een sportclub?

Nee th., ik ben geen lid van een sportclub, wel geweest, in een ver verleden. Wel heb ik mijzelf sinds enige tijd aangesloten bij het Gustav Mahler Genootschap Nederland en (als donateur) bij het 23-koppig strijkorkest de Amsterdam Sinfonietta, waarvan ik tot 2013 regelmatig concerten van bijwoonde. Tevens ben ik actief op zowel het Marantz als het Stereo.nl forum. In het algemeen zegt het verenigingsleven mij weinig, al heb ik in het verleden wel deelgenomen aan een buurtplatform en ben ik een blauwe maandag lid geweest van de Huurders Belangen Vereniging Leiden. Ook de de politiek heeft mij niet onberoerd gelaten, want zo ben ik in mijn jeugd lid geweest van de PSP (Pacifistisch Socialistische Partij) en onlangs nog van Groen Links, zelfs de Volkspartij voor Vrijheid en Democratie (VVD) heeft mij in 2003 nog als lid weten te vangen, en toen was reeds lang chronisch afhankelijk van een bijstandsuitkering (nu Wajong) (lick the hand that feeds you).

P.S. Th., jij moet ook wel in jouw nopjes zijn met het bestaan van dit forum?

[Cornelis1921]

Als hoogbegaafde heb je in een sociale wereld met minder begaafden vaak heel wat uit te leggen. Nu verkeer ik een situatie van een driehoeksvriendschap met een andere hoogbegaafde (IQ 130+) en een hoogintelligente kameraad (IQ 120+). Maar echte peers vormen zij helaas niet voor mij, dus heb ik regelmatig wat aan hen uit te leggen. Bijvoorbeeld waarom ik altijd van die rare opmerkingen maak of waarom ik iemand lastig val met mijn wanen, alsof ik dat met opzet doe. Het verwijt van een te exhibitionist zijn is al gevallen. Nu heeft mijn beste (hoogintellingente) kameraad mij ervoor gewaarschuwd dat de ander om die reden weleens definitief zou kunnen opstappen, waar ik niet rouwig om zou zijn want hij negeert mij al geruime tijd, zonder dat hij mijn vraag van "Waarom?" antwoord heeft gegeven. Doch mijn beste kameraad zou dat verschrikkelijk vinden als dat geschiedt. Kortom, een sociaal-psychologisch dilemma.
Mijn beste vriend zou een breuk met mij sociaal wel overleven; hij trekt verder op met de andere kameraad. Voor mij valt dan echter sociaal het doek. Mijn beste vriend is eigenlijk tevens mijn enige vriend. Mensen zoals ik hebben vaak een zeer beperkt sociaal netwerk, of soms helemaal geen. En van hulpverleners hoef je sociaal helemaal niet veel van te verwachten, en daar doen de bezuinigingen nog eens een extra flinke aanslag op. Kortom, een sociaal isolement ligt in het verschied.
Ik hoop dat het allemaal goed komt, maar mijn beste vriend ziet het ook tot een breuk komen met de andere, en verwijt dat mij. Kortom, deze kwestie kent alleen maar verliezers.

Gr. Cor.

Twee vrijdagen en een klassiek concert later lijkt de kou uit de lucht te zijn, al is er fundamenteel niets veranderd. We gaan het zien; hoop doet leven.

[Cornelis1921]

Als hoogbegaafde heb je in een sociale wereld met minder begaafden vaak heel wat uit te leggen. Nu verkeer ik een situatie van een driehoeksvriendschap met een andere hoogbegaafde (IQ 130+) en een hoogintelligente kameraad (IQ 120+). Maar echte peers vormen zij helaas niet voor mij, dus heb ik regelmatig wat aan hen uit te leggen. Bijvoorbeeld waarom ik altijd van die rare opmerkingen maak of waarom ik iemand lastig val met mijn wanen, alsof ik dat met opzet doe. Het verwijt van een te exhibitionist zijn is al gevallen. Nu heeft mijn beste (hoogintellingente) kameraad mij ervoor gewaarschuwd dat de ander om die reden weleens definitief zou kunnen opstappen, waar ik niet rouwig om zou zijn want hij negeert mij al geruime tijd, zonder dat hij mijn vraag van "Waarom?" antwoord heeft gegeven. Doch mijn beste kameraad zou dat verschrikkelijk vinden als dat geschiedt. Kortom, een sociaal-psychologisch dilemma.
Mijn beste vriend zou een breuk met mij sociaal wel overleven; hij trekt verder op met de andere kameraad. Voor mij valt dan echter sociaal het doek. Mijn beste vriend is eigenlijk tevens mijn enige vriend. Mensen zoals ik hebben vaak een zeer beperkt sociaal netwerk, of soms helemaal geen. En van hulpverleners hoef je sociaal helemaal niet veel van te verwachten, en daar doen de bezuinigingen nog eens een extra flinke aanslag op. Kortom, een sociaal isolement ligt in het verschied.
Ik hoop dat het allemaal goed komt, maar mijn beste vriend ziet het ook tot een breuk komen met de andere, en verwijt dat mij. Kortom, deze kwestie kent alleen maar verliezers.

Gr. Cor.

Twee vrijdagen en een klassiek concert later lijkt de kou uit de lucht te zijn, al is er fundamenteel niets veranderd. We gaan het zien; hoop doet leven.

Het blijft behelpen.

[Cornelis1921]

Epiloog?

Sinds mijn jongste ziekenhuisopnames met de bypassoperatie gedraagt Marcel zich nu heel anders t.o.v. mij: schijn? I.i.g. niet meer cynisch en arrogant. Het lijkt wel of deze episodes voor hem ook een eye-opener geweest zijn. Hij sindsdien veel aardiger, althans dat vind ik, en het kan dus net zo goed (ook) aan mij liggen. Wij kunnen nu veel beter met elkaar overweg. Ook prettig voor John, want hij zat er iedere tussenin. Ik ben bereid Marcel een ferme kans te geven, want al met al is het best een aardige gozer.

[rewind]

Wat fijn, Cornelis!

Ook ik ben wat raar met vriendschappen. Ik heb ook een selectie aan mensen met wie ik omga en die ik ook als vrienden zie. Bij ieder kan ik weer een ander stuk kwijt. Toch is dat soms wel behelpen. Toch heb ik ook vriendschappen die anders zijn, waarin ik mij meer als geheel berokken voel. (klinkt dat te vaag?). Met hen kan ik meer ook over mezelf delen: mijn ambities, mijn vragen, bepaalde onzekerheden etc. terwijl ik bij de anderen minder persoonlijk ben. Ik ben er wel helemaal en ik ben wel echt en ze houden ook op een bepaalde manier echt van mij, maar ik vel het alsof een deel van mij niet gekend wordt. Dat is dan een bron van eenzaamheid. Dat was het.
Er zijn ook wel mensen geweest bij wie ik wel gekend word, maar met wie ik dan net niet de ruimte voel vanuit mijzelf om persoonlijk een diepe relatie aan te gaan. Misschien als een van ons iets vreselijks meemaakt zou dat de relatie kunnen verdiepen. Het heeft ook nog met emotionele klik te maken: gewoon of je je bij iemand veilig voelt. Dat wordt voor mij niet door hb-herkenning bepaald.
Toch voel ik mij bevoorrecht: ik vind ze altijd weer: peers, mensen met wie het emotioneel klikt. Ik heb altijd wel een enkeling gehad in mijn omgeving door wie ik me wel volledig gekend voelde.
Alleen die relaties zien er niet uit als een vriendschap. Ik heb blijkbaar moeite om die stap te zetten: er is een klik, daar doe ik wat mee en er komt een bepaalde relatie tot stand die best diep is. Vaak kom ik die mensen in het werk tegen en dan ontstaat er geen vriendschap voor daarbuiten. Ik zou wel echt over alles naar hen toe kunnen gaan, want ik ben altijd persoonlijk in de omgang (heb er nu snel alweer twee in gedachten). In dit geval zijn het mannen. Ik heb ook niet de behoefte om hen frequent te zien. Wordt alleen maar lastig;). (ik heb al een man thuis). Ik vind het prima om het zo te houden.
Maar soms mis ik het ook. Dat ik met een vriend of vriendin gewoon afspreek. En dat ze in de buurt wonen Nu heb ik ze wel, maar ze wonen ver, dus je kunt er niet zomaar spontaan op een avond langs. Dat zou ik nog graag willen. Maar dat is blijkbaar niet voor me weggelegd. Daarbij komt dat ik ook niet te moeilijk moet doen over leeftijd. Eentje van eigen leeftijd, de rest jonger. Echt jonger (tien jaar van een aantal is ok) . Daar schaam ik me soms wel voor en als ze dan echt jonger zijn, dan durf ik het contact ook niet echt altijd uit te diepen. (de helft van mijn leeftijd: ik blijf het altijd voelen: ik heb kinderen van die leeftijd, het voelt dan echt wel raar) .

[Sawi]

Er zijn ook wel mensen geweest bij wie ik wel gekend word, maar met wie ik dan net niet de ruimte voel vanuit mijzelf om persoonlijk een diepe relatie aan te gaan.

Rewind, wat herkenbaar. Dit speelt bij mij ook heel sterk. En ik weet ook lang niet altijd hoe ik een vriendschap aan moet gaan als die ruimte er wel is.

Momenteel heb ik een collega waarmee het goed klikt. We kunnen in het werk op elkaar bouwen en hebben weinig woorden nodig om te weten wat de ander denkt. Het zou een goede vriend kunnen worden, maar ik heb geen idee hoe ik dat moet aanpakken.
Hetzelfde geldt voor iemand die ik ken via het sporten. Ze is tien jaar ouder dan ik en op sommige vlakken kijk ik tegen haar op. Dat maakt het al niet echt gelijkwaardig en dus extra lastig. Ik zou graag eens een dieper gesprek met haar voeren, maar een sportkantine leent zich daar niet echt voor.

Het lastige is ook dat vorig jaar mijn eerste (bewuste) poging tot vriendschap sinds een jaar of tien op niets is uitgelopen, omdat die persoon geen behoefte had aan meer vriendschappen. Terwijl we in een jaar tijd behoorlijk persoonlijke dingen hebben gedeeld en dat voor ons beiden echt belangrijk was. Dat ze nu toch geen contact meer wil, heeft me alleen maar onzekerder gemaakt in me openstellen voor anderen.

Ik heb het idee dat mensen me altijd minder serieus nemen dan ik hen. Misschien omdat ik vaak jonger ben dan zij, maar ik weet niet zeker of dat een rol speelt. Hoe pakken jullie vriendschappen aan?

[Cornelis1921]

Er zijn ook wel mensen geweest bij wie ik wel gekend word, maar met wie ik dan net niet de ruimte voel vanuit mijzelf om persoonlijk een diepe relatie aan te gaan.

Rewind, wat herkenbaar. Dit speelt bij mij ook heel sterk. En ik weet ook lang niet altijd hoe ik een vriendschap aan moet gaan als die ruimte er wel is.

Momenteel heb ik een collega waarmee het goed klikt. We kunnen in het werk op elkaar bouwen en hebben weinig woorden nodig om te weten wat de ander denkt. Het zou een goede vriend kunnen worden, maar ik heb geen idee hoe ik dat moet aanpakken.
Hetzelfde geldt voor iemand die ik ken via het sporten. Ze is tien jaar ouder dan ik en op sommige vlakken kijk ik tegen haar op. Dat maakt het al niet echt gelijkwaardig en dus extra lastig. Ik zou graag eens een dieper gesprek met haar voeren, maar een sportkantine leent zich daar niet echt voor.

Het lastige is ook dat vorig jaar mijn eerste (bewuste) poging tot vriendschap sinds een jaar of tien op niets is uitgelopen, omdat die persoon geen behoefte had aan meer vriendschappen. Terwijl we in een jaar tijd behoorlijk persoonlijke dingen hebben gedeeld en dat voor ons beiden echt belangrijk was. Dat ze nu toch geen contact meer wil, heeft me alleen maar onzekerder gemaakt in me openstellen voor anderen.

Ik heb het idee dat mensen me altijd minder serieus nemen dan ik hen. Misschien omdat ik vaak jonger ben dan zij, maar ik weet niet zeker of dat een rol speelt. Hoe pakken jullie vriendschappen aan?

Daar kan ik geen concreet antwoord geven Sawi, want vriendschappen ontstaan in mijn geval altijd spontaan en dus zonder kunstgrepen. Het i s een meer een kwestie van "er voor open staan", "geduld betrachten" en "afwachten", lekker clichématig dus. Sorry, maar ik heb niet anders dan dat ervaren. I.i.g. sterkte en en succes.

[Sawi]

Dat heb ik ook lang gedacht Cor. Dat vriendschappen vanzelf ontstaan. Maar dat gebeurt dus niet, dus vandaar dat ik me afvraag of ik daar zelf nog initiatief in kan en moet nemen. Wat ik wel doe is praten over wat me echt bezig houdt en ik ben ook geïnteresseerd in hen. En ik merk ook dat er echt wel een band wordt opgebouwd en op de plek waar ik ze ontmoet (werk, sportclub), zoeken ze mij op. Maar als ik vervolgens (na een jaar ofzo) vraag of ze een keer zin hebben om koffie te drinken buiten de plek waar ik ze normaal zie, dan hebben ze geen behoefte aan extra vrienden. (Maar zijn wel zo open en eerlijk om dat tegen me te zeggen.) Daar begrijp ik dus bijzonder weinig van. Maar ik verwacht waarschijnlijk teveel.

[Cornelis1921]

Dat heb ik ook lang gedacht Cor. Dat vriendschappen vanzelf ontstaan. Maar dat gebeurt dus niet, dus vandaar dat ik me afvraag of ik daar zelf nog initiatief in kan en moet nemen. Wat ik wel doe is praten over wat me echt bezig houdt en ik ben ook geïnteresseerd in hen. En ik merk ook dat er echt wel een band wordt opgebouwd en op de plek waar ik ze ontmoet (werk, sportclub), zoeken ze mij op. Maar als ik vervolgens (na een jaar ofzo) vraag of ze een keer zin hebben om koffie te drinken buiten de plek waar ik ze normaal zie, dan hebben ze geen behoefte aan extra vrienden. (Maar zijn wel zo open en eerlijk om dat tegen me te zeggen.) Daar begrijp ik dus bijzonder weinig van. Maar ik verwacht waarschijnlijk teveel.

Vriendschappen starten en opbouwen is het moeilijkste dat er is Sawi, moeilijker dan seksuele relaties vind ik. Het moeilijkste aan het starten en opbouwen van een vriendschap is dat men de balans der gevoelens niet verstoord, zeker niet in het begin als als alles nog pril is. Ik zit nu in zo'n fase; het is een kwestie van voorzichtig aftasten wat de ander wil en hoever de ander wil gaan. Je zou zomaar de ander kunnen bruuskeren of schofferen. Daarom is mail-contact zo'n onding; het liefst zou je tête à tête met elkaar communiceren (zodat je elkaar kunt zien en horen), maar dat is niet altijd mogelijk, vooral nu zoals ik (tijdelijk) geimmobiliseerd ben en elkaar "zien" enigszins problematisch is. Dus probeer, als dat mogelijk is, altijd ergens af te spreken, het liefst op neutraal terrein, zodat een ieder zich zoveel mogelijk op zijn gemak voelt. Doch ik weet het, niets zo erg als de onzekerheid, en dan gaat alleen maar om vriendschap, juist daarom, omdat vriendschappen bepalen die je bent. Maar... Als het tot een vriendschap komt, dan is vriendschap leuker en fijner dan seks, is mijn persoonlijke ervaring. Seks is vaak maar tijdelijk, terwijl een vriendschap een leven lang kan duren.