Voor nu nog geen hele uitgebreide schrijverij over mijzelf, maar wel een kleine introductie. Na een lang gevecht en heftig in de ontkenning te zijn geweest, vind ik het nu wel tijd worden om mijn hb-zijn te omarmen.
Zoals zovelen hier heb ik het niet altijd makkelijk met mijn omgeving gehad. Van jongs af aan gepest, waar zelfs leraren aan meededen, middelbare schooladvies speciaal onderwijs en altijd dat 'anders' zijn. Op de basisschool o.a. gepest omdat ik 'dom' was en mocht ik niet extra stof of een klas overslaan, want ik was immers zo dromerig en opstandig. Middelbare school (gymnasium) juist gepest omdat ik opviel als het meisje dat altijd het antwoord wist. 'Je bent zeker hoogbegaafd of zo', het treiterende stemmetje moet je er maar even bij denken. Wat uiteindelijk tot gevolg had dat ik bewust lage cijfers ging halen, altijd maar zorgen dat ik niet opviel. Uiteindelijk werd ik ziek, nu denk ik dat het een soort burn-out was, en ben ik mijn aansluiting op school en vooral het plezier in leren compleet kwijt geraakt. Drie keer blijven zitten, afgegleden naar de havo en uiteindelijk helemaal gestopt.
Inmiddels zijn we jaren verder en worstel ik nog steeds met mijn opleiding, ik studeer nu journalistiek, en mezelf. Last van gigantische faalangst, perfectionisme en een eeuwige twijfel of het wel goed genoeg is. Nadat ik vorig jaar totaal ben ingestort: burn-out, ben ik eens meer over mezelf gaan nadenken. En... kwam de bevestiging HB.
Mijn grote vraag is nu: hoe kan ik dat talent wat ik heb, maar dat niet tot uiting komt, aanboren? Hoe word ik van die klassieke onderpresteerder/drop-out de beste versie van mijzelf? Dit is wat er nu in mijn hoofd speelt, dus ik verwacht geen antwoord. Maar doordat ik hier mee bezig ben, had ik wel een mooi onderwerp voor mijn afstudeerproductie: mensen die op latere leeftijd ontdekken dat ze hb zijn.
Anyway, zo'n introductie wordt al snel lang. Dus heb je vragen of opmerkingen stel ze gerust.
