Je 'beter' voelen dan andere mensen.

[Maura]

Hoe kom je hier het makkelijkst vanaf.

Ik studeer klassieke talen. Vorig jaar besloot een bijna afgestudeerde student om de klassieke talen 'eventjes mee te pakken' . De manier waarop hij onze studie behandelde, als iets wat wel even gedaan kon worden terwijl wij de grootste moeite hadden om überhaupt bij te blijven, was gruwelijk irritant. We wisten echter dat iedere student afkomstig van andere disciplines die een vak volgde bij ons van de koude kermis thuis kwam, zo ook deze man. Niet omdat onze studie in zichzelf moeilijker is, maar omdat het structureel verkeerd is opgebouwd en simpelweg veel uren kost. Het bizarre was dat hij, ondanks dat hij geen enkel vak met een voldoende heeft afgesloten, bleef uitstralen dat hij vond dat hij slimmer, geleerder en beter was dan de docenten en wij. Hij bleef ons verbeteren, praatte op ons neer en sloeg ieder aanbod voor sociale activiteiten met ons af, wat het signaal afgaf dat hij te goed was voor ons gezelschap. Als ik aan hem terugdenk krijg ik kippenvel.

Vanochtend besefte me plotseling dat ik precies dezelfde houding heb als hij. Ik geloof dat ik nog arroganter overkom zelfs. Ik schaam me diep dat ik me dit nu pas realiseer.

Als kind werd ik door leraren en mijn ouders uitgebreid gecomplimenteerd. Het feit dat ik buitengewoon goed kan leren en verbanden kan leggen heeft geleid tot ontzettend veel lof van mijn ouders en mijn omgeving. Ik ben de eerste in mijn familie die studeert en zelfs als kind had ik in de gaten dat er tegen me werd opgekeken. Ik kreeg complimenten zonder dat ik me er ooit voor in hoefde te spannen. Ik heb altijd gedacht dat dit een zegen was, maar inmiddels ben ik er achter dat het me tot een onuitstaanbaar persoon heeft gemaakt.

Het heeft veel negatieve impact op de manier waarop ik met studeren en met sociale contacten omga.

Als iets niet meteen lukt, geef ik het onmiddellijk op. Talen, geschiedenis, filosofie, maatschappijwetenschappen, biologie en dergelijke vakken kwamen me altijd aanwaaien. Wiskunde en natuurkunde doorzag ik niet onmiddellijk. Ik besloot dat ik er niet goed in was en heb nooit geprobeerd om mezelf te verbeteren. Het kostte moeite dus ik kon het niet, vond ik.

Wanneer prestaties van andere mensen beter zijn dan die van mezelf, dan is mijn automatische gedachte dat als ik net zo enorm hard had gewerkt als die mensen, ik het beter had gedaan want ik ben slimmer. ‘Beter’, ‘slimmer’. Daar koop ik niets voor, daar heb ik niets aan. Die mensen hebben tenminste een prestatie neergezet, en al had ik het beter gekund, ik heb het niet gedaan. Daarnaast, hoezo durf ik te denken dat ik slimmer ben? Deze houding is ontzettend arrogant en contraproductief. Overigens merk ik nu ik een paar jaar studeer dat er een heleboel mensen zijn die een stuk slimmer zijn dan ik en ik helemaal niet zo bijzonder ben als ik altijd heb gedacht.

Op sociaal vlak ben ik opgegroeid tot een ramp. Iedere keer als ik niet goed in een groep lig denk ik: 'oh, maar ik ben ook vrij lastig om mee om te gaan’ ‘ik ben ook bijzonder’, ‘ze snappen me toch niet, waarom zou ik moeite doen’. Tegelijkertijd wil ik wél omgaan met die mensen, ze zijn immers aardig en gezellig! Mijn zelfbeeld is erg laag, ik heb last van sociale angst. Toch hoorde ik dat mensen me dominant en onbenaderbaar vinden. Dit komt doordat ik telkens als ik vrees dat mensen me afwijzen, wat ik me dikwijls inbeeld omdat ik last heb van sociale angst, ik de impact probeer te nuanceren voor mezelf door te stellen dat we toch al geen klik zouden hebben omdat ik dit studeer, dat heb gedaan en zo denk. Onzin. Wederom, heel erg arrogant en tegelijkertijd dom en kortzichtig van me.

Ik heb nooit echt begrepen waarom ik me zo anders voelde en moeite had om een connectie te maken met vrienden, familie, kennissen en vreemden. Nu zijn de schellen van mijn ogen gevallen en begrijp ik de gemengde reacties op mijn persoon een stuk beter. Ik baseer mijn eigenwaarde op /zijn/ in plaats van op /doen/. Ik ben niets meer en niets minder waard dan de mensen om me heen. Niemand kan mensen inschatten op waarde, 'beter' zijn is een subjectief begrip.

Vanaf nu ga ik proberen om open te staan voor iedereen en niet zo snel te oordelen.

Misschien hebben meer een soortgelijk verhaal, of hier een reactie op. Dat zou ik graag lezen. Mijn conclusie lijkt vrij kort door de bocht; er zit natuurlijk wat meer achter.

TLDR ik ben arrogant en ga hier aan werken.

[CiNNeR]

Je laatste zin prikkelt me. Mag ik concluderen dat je er vanuit gaat dat niet iedereen de moeite zal nemen je gehele tekst te lezen? En, als mensen die interesse niet hebben, wil je dan wel een reactie van ze?

Wellicht is jouw 'arrogantie' meer een overlevingsmechanisme dan werkelijke arrogantie. Jouw manier om jezelf op te trekken en staande te houden in een wereld die je met jouw sociale angsten best moeilijk zal vinden. Voor jezelf een positieve manier, in plaats van jezelf af te fakkelen denk je jezelf 'omhoog' om een goed gevoel te houden in een vervelende situatie. Zou daar iets in kunnen zitten?

[Madelief]

allereerst wat bijzonder van je om je zo kwetsbaar op te stellen. Alleen al dat getuigd van moed.
over arrogantie: het is een naam wat je geeft aan een gedragsuitingen. Het is geen oorzaak, het is geen eigenschap.
Als je puur kijkt naar wat je beschrijft wat jij met arrogantie bedoeld, dan valt me vooral op dat je de koppeling arrogantie verbind met goed kunnen leren.
En door goed kunnen leren afstand nemen van andere mensen.
Als je nou voor jezelf wat meer specifiek kunnen zijn, klopt de redenering dan ook?

En waarom je schamen? je hebt niet met opzet gehandeld. Toen deed je wat je dacht dat het beste was. Nu je je handelen wat breder ziet, kun je je handelen wat speciferen.
Wat jij arrogant noemt, dat hebben de meeste kinderen, tieners. het cognitief verder zijn wordt nog weleens verward met rijper zijn. Dat hoeft niet.
Je mag daarom ook nu leren over hoe om te gaan met jezelf in deze wereld toch?

[Selah]

Even de tekst niet volledig gelezen vanwege overvemoeidheid.
Maar reagerend op de titel...
Ik voel mij niet persé beter dan andere mensen, maar veel vaker anders dan anderen.
Alsof ik van een buitenaardse planeet kom en zij aardbewoners zijn.
Soms ervaar ik mensen als dom of zelfs uitermate dom, maar zelfs als HB-er kun je dom of uitermate dom voorkomen, dus dat zegt niet altijd iets.
Ik heb gewoon een andere interesse dan de "normale" mens, heb een andere kijk op dingen en reageer anders op vraagstukken dan andere mensen, maar ik voel mij hierdoor zoals al aangegeven dus niet beter dan andere mensen, maar veel meer anders dan anderen.

[Cornelis1921]

Ik voel mij niet zozeer "beter" maar wel "anders", zonder dat ik dat "anders" goed kan definiëren.

[T (vertrokken lid)]

Ik voel me niet beter. Het inzicht is me gegeven. Het kon net zo goed van iemand anders zijn

Ik voel me nederig. Mensen doen hun best met wat ze hebben (aan denkkracht). Dat is heilig.

Ergens trek ik de conclusie dat ik niet speciaal ben. Dat inzicht is net zoiets als het bezitten van een auto of een groot huis. Het is dan ook leuk om waarde te zoeken als je dat (dat inzicht) niet zou hebben. Het lijkt me dat waarde niet wordt bepaald door wat je bent als datgene wat je bent (je inzicht) ook je bezit is en je waarde niet wordt bepaald door je bezit

We zijn waarde-loos of zijn allen van gelijke waarde (omdat we allen net zo waardeloos zijn)

"Anders" vind ik een te grote vergelijking. In basis zijn we gelijk aan elkaar maar de computer die we hebben ziet verbanden die een ander niet ziet. Meer zien betekent dat de conclusies die je trekt ook anders zouden zijn. Geef je je hersens aan die ander, dan ziet diegene precies wat jij ziet. Dat "anders" is eigenlijk als of het draait op andere software. (Ik vond het wel leuk om het vanuit de software kant te bekijken.)

[Stefan]

Ik ben beter dan vele anderen, meestal op een specifiek gebied. Ik ben ook erg speciaal.

Het "niet arrogant mogen zijn" heeft een zodanig knetterharde invloed op mij gehad dat het er mede voor heeft gezorgd dat ik dingen niet probeerde, een faalgevoel had als ik iets "niet afmaakte", en een "imposter syndrome" heb van heb ik jou daar.

Als je je arrogantie laat blijken door geen koffie te gaan drinken met andere mensen ben je niet arrogant, maar een lul

[johnz]

Beste Maura,

arrogant, daar herken ik wel iets van.
Ik ben in de 50 en weet pas sinds kort dat ik hb heb. Ja, ik kijk er vooralsnog tegenaan als een ziekte of een aandoening.
Vroeger op school veel gepest, nooit binnen de groep gepast, me altijd anders gevoeld. Op de middelbare school was het verschil (in intelligentie) kleiner maar ook daar paste ik er niet in. Ik heb me jong aangeleerd om me "onzichtbaar" te gedragen, en mezelf te leren vermaken. En als ik dan uit de anonimiteit moest, dan had ik maar 1 ding om me te helpen, mijn intelligentie. Dan kon de groep me niets schelen (zij trokken zich ook niets van mij aan) en deed ik mijn stinkende best om in elk geval op te vallen door keigoed te zijn. Al stonden anderen dan voor gek omdat ze het niet wisten of niet zo volledig als ik.
In de loop van mijn leven ben ik me bewust geworden dat ik een gloeiende hekel heb aan domheid. Nu kan ik dat wel verklaren, de pesters waren dom (dommer dan ik) en elke domheid deed me snel aan de pesters denken.
Als ik een confrontatie niet kon vermijden, kon ik alleen op mijn intelligentie terug vallen. Ik ben goed met taal, zolang het niet fysiek bedeigend werd kon ik iedereen aan. Zelfs een periode gehad waarin ik het fijn vond om mensen met taal helemaal onderuit te halen. Zelfs als ze een half uur oreerden, kon ik daarna alle punten terughalen, de fouten aanwijzen en alles tegenspreken. Tot ze liefst met hangende schouders vertrokken.
Ja, dat was vreselijk arrogant. Niet iedereen heeft me zo leren kennen, als ik me niet bedreigd voelde was er geen reden om van me af te bijten. En ik ben bang voor conflicten (ook herkenbaar) dus ik deed het alleen als de relatie er niet toe deed.
Ik had zelf niet het idee dat ik arrogant was. Ik werd bedreigd en verweerde me. Maar ik was wel arrogant.
Nu ben ik ouder en in een heel andere situatie en levensfase, en rustiger en geduldiger. En nu ik weet dat ik hb ben, valt er heel veel op zijn plaats en kan ik nog heel veel veranderen aan mijn gedrag.
Naar mijn mening hoef je niet arrogant te zijn, maar hoef je ook niet jezelf te verloochenen. Als de relatie belangrijk is, kun je mild en geduldig zijn, en als de relatie er niet toe doet kun je kort en bondig zijn.
Is het te vermijden dat mensen je soms arrogant vinden? Als je trouw blijft aan jezelf is het niet altijd te vermijden. Maar ik ben niet verantwoordelijk voor het foute beeld dat iemand van me heeft. Als degene slim is en het ter sprake brengt, kan ik reageren. En anders .... het zij zo.

Sorry, het is langer dan ik van plan was. Mijn makke

[Tinus]

Ik zat te denken over de term arrogant. Uit je bericht klinkt niet zo heel duidelijk of je dat echt zo sterk bent bent, en wat arrogant eigenlijk betekent. Toen ben ik gaan zoeken en kwam ik op deze mooie webpagina over het verschil tussen arrogant en zelfverzekerd (mogelijk heb je er wat aan): http://assertief.nl/zelfverzekerd-arrogant/

[Eekhoorn]

Maura, ik ben benieuwd hoe je nu, nav de reacties van de anderen, tegen je eigen OP aankijkt. Heeft het iets veranderd?

[Lebowski]

Misschien hebben meer een soortgelijk verhaal, of hier een reactie op.

Het lijkt wel of je mij omschrijft:

Vooral eigenschapscomplimenten gekregen, hekel aan dingen die ik niet kan, geef snel op, en uit wat ik dan wel presteer haal ik weinig voldoening (want he he, ik ben zo slim, nogal wiedes dat ik dat kan).
Snel dingen doorzien en daar snel een slimme bijdehante opmerking over maken, dat is waar ik makkelijk mee kan scoren, dus dat kan ik vaak niet laten, ookal kom ik daardoor arrogant over.

Over prestaties van andere denk ik vaak vrij denigrerend maar ook juist weer dubbel: voor de meeste promoties hoef je bijvoorbeeld helemaal niet zo slim te zijn, je hoeft alleen maar 4 jaar lang netjes gestructureerd en gedisciplineerd aan één onderwerp te werken en daar 4 artikelen en een boekje over te schrijven. Maar ikzelf heb daar dus de stamina niet voor, dus mij zal het niet lukken.

En inderdaad, er zijn óók mensen die EN slim EN gedisciplineerd en gestructureerd zijn, en daar kom ik dus bij lange na niet bij in de buurt (terwijl ik toch weer van mezelf vind dat ik pas mijn ware potentiëel had benut als ik nu liep te postdoccen bij het Donders of Max Plack Instutuut ofzo)

Oplossing heb ik niet voor je, sorry.

[Arcuscloud]

Je legt de 1e alinea klassiek uit als het verschil tussen intelligent zijn en jezelf intelligent vinden. Als je de rest vluchtig lees, denk ik persoonlijk dat je zelf wel snapt dat je anders bent. De "Take it or leave it" houding die je omschrijft is een soort overlevingsstrategie. Het is niet super arrogant, maar een vorm van zelfpreservatie. Je bent misschien anders dan anderen, maar tegelijkertijd niet zoveel anders als je banaal kijkt wat de behoeften zijn van een mens. Zoals ik het lees, denk ik dat je aftastende bent naar hoe je jezelf kan harmoniseren met de fricties die je ondergaat. Je komt eerder realistisch over, louter dan arrogant... Maar das slechts een mening. Je bent uniek op jouw manier, maar verlies nooit uit het oog dat een ieder het op zijn manier is. Iedereen heeft wel een sterke kracht, maar gebruikt het verkeerd. Ik denk dat je goed bezig bent jezelf dit allemaal af te vragen, want het blijkt van een stuk zelfanalyse en relativering. En dat je je heil zoekt bij hoogintelligente/hoogbegaafde mensen is denk ik een kwestie van erkenning en herkenning en als dat idd zo is, dan ben je hier zeker niet uniek in!

[GamingAleks]

Nouja iedereen is een beetje anders. Als je superslim bent, zou ik dezelfde mensen aanspreken als jij, en niet veel mensen zijn superslim, dus gewoon mensen zoeken met dezelfde interesses ofzoiets. Ik ben liever alleen dan met mensen waar ik niet zo goed om mee kan gaan. Ach ja. Oh ja als je veel kan et cetera of getalenteerd bent gewoon bescheiden zijn werkt goed.

[Peach]

Ik heb er gemengde gevoelens over. De ene keer voel mij beter en andere keer voel ik mij slechter dan de anderen. Het is dus nog niet stabiel. Ik heb mij altijd anders gevoeld dan anderen. Dat is niet altijd geaccepteerd en voel mij daardoor minder dan anderen. Ik heb ook zo mijn talent/talenten en heb mij daardoor wel stiekem beter gevoeld. Wat dan ook wel weer arrogant is eigenlijk. Dit is ook intuïtief opgepikt. Ik denk dat het handig is om de talenten van een niet-begaafde te leren inschatten en ben het eens met GamingAleks schrijft, het is altijd wel handig om bescheiden te blijven. Maar misschien wat minder bescheiden over een eureka moment. Dan kan het denk ik averechts werken.

[Ries]

Ik kan het voordeel van arrogantie niet helemaal begrijpen (het nut wel), het voelt zo 'zinloos'

[opaspop]

Im so glad im better than you

is dat niet een swans nummer ? heheheh


Maakt geen flikker uit als je arrogant bent, dat is dan maar het probleem van die ander, als ze gaan huilen dat je koud bent tegen ze.


Zolang je mensen geen fysiek schade toedoet, dan maakt het toch niets uit.

Ik voel mijzelf ook een jonge God, mijlen ver verheven boven het klootjesvolk


Denk alleen maar niet dat ik dit laat merken.....

Je arrogantie moet je gewoon goed maskeren. Mensen reageren er heel slecht op, het is een enorm taboe, arrogantie.

Maskeer het gewoon, maar ben het wel. Weet ook dat je het bent

Het maakt geen flikker uit dat je het bent

Satan zal trots op je zijn, als je arrogant bent.

[Kaathe]

Im so glad im better than you

is dat niet een swans nummer ? heheheh


Maakt geen flikker uit als je arrogant bent, dat is dan maar het probleem van die ander, als ze gaan huilen dat je koud bent tegen ze.


Zolang je mensen geen fysiek schade toedoet, dan maakt het toch niets uit.

Ik voel mijzelf ook een jonge God, mijlen ver verheven boven het klootjesvolk


Denk alleen maar niet dat ik dit laat merken.....

Je arrogantie moet je gewoon goed maskeren. Mensen reageren er heel slecht op, het is een enorm taboe, arrogantie.

Maskeer het gewoon, maar ben het wel. Weet ook dat je het bent

Het maakt geen flikker uit dat je het bent

Satan zal trots op je zijn, als je arrogant bent.

Tja, ieder zijn ding zullen we maar zeggen. Arrogantie kan veel schade toebrengen, wellicht niet fysiek, maar zeker wel emotioneel bij anderen. Arrogantie is simpelweg een taboe omdat niemand het leuk vindt als iemand anders zich zichtbaar beter voelt dan jij, dat wekt namelijk een hoop emoties op bij mensen inclusief een inferieur gevoel en ik denk niet dat je dat moet willen.

[Peach]

Het maakt wel uit of je arrogant bent of niet. Arrogantie camoufleert je onzekerheid. Daar komt niet veel verder mee. Want je beoordeeld mensen als de mindere, over hetgeen waarover je onzeker bent. Bijv een arrogante slanke vrouw. Zij kan denken dat het mooier is om slank te zijn dan dik en heeft veel zelfvertrouwen over haar figuur, maar is sociaal onzeker. Zij kan een dikke vrouw als de mindere zien of zelfs zo gaan behandelen. Misschien zelfs gaan treiteren, met het hebben van te veel gewicht. Zij projecteert haar onzekerheid op de ander, door zich arrogant op te stellen. Zij zou dan niet naar zichzelf kijken, als zij haar gedrag goedkeurt en dus niet de nodige zelfvertrouwen opbouwen.

[opaspop]

stel, ik ben een schaakmeester en ik voel mij op het gebied van schaken beter dan andere schakers.....Dan is dat toch een rationele overweging.


Als ik gewoon weet dat ik iets goed kan, iets beter kan dan andere, waarom mag ik mij dan niet beter voelen, op dat gebied ?

Wat kan mij die gevoelens van die andere dan schelen. Ik bedoel, als iemand uit de hoogte doet, dan ontploft je hooft niet ofzo



Het enige wat ik heb te doen, is mijn poten thuis houden, verder ben ik niemand iets verschuldigd.....

Ook niet een geveinsde bescheidenheid, om het men maar tevreden te stellen.

Ik vraag het mijn broer ook, hoe kan je in vredesnaam je creatieve projecten verwezenlijken, als je de hele tijd bang bent om 'arrogant' gevonden te worden.

Waar slaat dat op ? Dat remt alles enorm af. Zo van, ik ga maar mijzelf naar beneden drukken, want anders kan ik die andere misschien kwetsen.


Laat die ander in het sop gaar koken. Stel ik ben een pro tennisser, dan ga ik echt niet bescheiden doen, zo van, ja ik ben eigenlijk niet zo goed hoor, wees maar niet geintimideerd door mij.


Christus leerde ons dat we moeten kruipen


Nietzsche leerde ons dat we trots mogen zijn.

[opaspop]

Als ik ergens ben en iemand voelt zich beter dan ik


Dan kan mij dat geen flikker schelen.


Ik ga dan denken, is dit 'beter voelen', terecht ? Mijn broer voelt zich superieur op het gebied van techniek en logistiek en uit die
superioriteit ook. Kan dat mij iets schelen ? Nee, geen flikker, want het is terecht, hij is technisch en logistiek uiterst sterk, veel sterker dan ik.



Als iemand zich beter voelt dan ik en dit venntileerd, maar dit geheel onterecht is, dat is wat ik irritant vind. Veel mensen hebben dit, veel domme, strenge kut mensen, hebben de neiging om heel belerend en denigrerend te doen, op niets af.

Daar krijg ik dan wel jeukende vuistjes van.


Maar als iemand zeg, opaspop, ik weet meer van biologie dan jij ,ik heb dat tien jaar gestudeerd. Als echte kruiperige Hollander zou ik dan meteen de 'arrogantie' kaar spelen. Maar ook kan ik gewoon toegeven dat dit correct is, niets geen 'arrogantie'.