Waarom voel ik me nooit echt voor lange tijd ergens thuis? Ik vraag het mij telkens weer af. Overal waar ik kom leg ik snel contact en maak binnen korte tijd deel uit van de groep. Een van hun, het nieuwste lid, waarbij ik vol overtuiging instap om na relatief korte tijd, meestal een jaar of zelfs twee jaar als het echt gezellig is, weer de neiging heb om te vluchten. Alles valt tegen, hoge verwachtingen die van korte duur zijn, ligt dit aan mij? Kennelijk, aangezien ik in alles wat ik meemaak de gemeenschappelijke deler ben. Maar telkens weer krijg ik het benauwd of irriteer ik mij aan de oppervlakkigheid van de kudde waar ik zo krampachtig deel vanuit probeer te maken. Waarom is slechts deels duidelijk. Ik wil meer; diepgang, gelijkheid, mijzelf kunnen zijn, zodat ik na jarenlang opbouwen van een voor de groep wenselijk karakter deze rol niet meer hoef spelen. Ik ben nergens wie ik ben. Ik ben de sukkel, de dienstbare, de clown, de onnozele, degene die de ander zijn reflectie loze ego laat zijn. Hoe dommer en hoe nederiger ik ben des te prettiger het voor de ander is. Na enkele uitspattingen van vragen stellen en het ter discussie stellen van de ander, of nog erger, het tegenspreken van de ander heb ik mij weer teruggestort in mijn aloude tot perfectie geslepen rol. Immers de ellende en boosheid die dit telkens weer teweeg heeft gebracht is mij de inspanning niet waard. Maar dan nu? Meegaan met de massa? Mijzelf verloochenen en in karakter blijven als een volleerd acteur? Niet zijn wie ik ben en wil zijn zodat de omgeving zijn rust behoud en verder kan slapen in hun zelf opgelegde schijnwerkelijkheid? Wat is de uitweg? Is het dat ik alleen moet blijven? of slechts bij enkelen die als enige om mij heen weten wie ik ben? Zij zijn immers diegenen aan wie ik al mijn vragen kan stellen, die ik kan vermoeien met mijn eindeloze gemaal en gepraat over wat wel en wat niet klopt of wat niet eerlijk is, mijn continue analyses en theorieën en mijn negativiteit (maar ook positiviteit) en mijn zoektocht naar de waarheid. Ik ben uiteindelijk maar gaan schrijven en tekenen om het gemaal te stoppen, al blijkt dit nog lang niet genoeg te zijn. Komt er ooit wel een eind aan mijn hunkering naar informatie? De rust, het leegmaken van gedachten en het ontspannen, iets waarvan ik bang ben dat ik dat nooit zal kunnen bereiken.
Het anders zijn, wat ik mij altijd voelde, het anders zien van de dingen om mij heen, mijn hyperbeleving van waaruit ik altijd een bepaalde trots en eigenheid heb gehaald, lijken af en toe wel juist datgene te zijn waar mijn grootste ongeluk zit. Ik wil niet bij de kudde horen en sta er ook op afstand van, maar juist de geborgenheid van die door mij intens gehaatte kudde, de zelfvoldaanheid, zelfaanbidding, het wereldje van schijnwerkelijkheid wat er in de kudde is gecreëerd, is misschien wel datgene wat ik het meeste mis. Maar noch kan, noch wil ik er deel vanuit maken. Ik wil niet blind voor de waarheid zijn, nee sterker nog, ik wil de waarheid koste wat het kost. Ik kan het niet en besef dat eenmaal buiten de kudde er geen weg meer terug is. En dat hoeft ook niet. Maar wat te doen met de eenzaamheid, de continue teleurstelling in mensen waarbij ik keer op keer mijzelf moet verloochenen, ten onrechte mijn excuus aanbied of de oneerlijkheid en leugen laat voortleven. Keer op keer geef ik een stukje van mezelf op om maar niet 'lastig' te zijn. Ik heb inmiddels mijn heftige uitingen in de vorm van emotie en agressie kunnen omzetten in het stellen van vragen, hetgeen voor meer rust zorgt en de onrust bij de ander neerlegt. Mijn confronterende vragen zorgen wel weer voor een andere spanning, maar in ieder geval een die beter te hanteren is en beter overkomt dan die boze, agressieve ik. Een uiterste, nog steeds veelvuldig voorkomende uitvlucht, mocht de discussie oplopen, is dan nog steeds het op me nemen van de schuld met de daarbij behorende valse excuses en verwachte boetedoening, iets wat mij door de jaren heen steeds makkelijker is afgegaan. Alleen nu vraag ik mij af of ik niet al die tijd mijzelf heb verloochend, en of ik niet nog te vaak automatisch in dit gedrag verval, wat het beeld, waar ik zo'n last van heb, niet zelf blijf versterken.
zo
,ik dacht ik stel mij gelijk maar even voor met een stukje vanuit mijzelf
, waarbij ik gelijk het gevoel heb dat ik misschien wel iets korter, lees rustiger, had kunnen beginnen. Voor mij is dit voor het eerst dat ik buiten mijn eigen vrouw (en deels mijn vader) iets over mijzelf op deze manier heb verteld, dus nog even wennen, soort coming out zeg maar. 
ik ben een veertiger, getrouwd, een dochter. Ben ondernermer in drie totaal verschillende richtingen, heb geen 'uit knopje' (op z'n best een korte 'stand-by') ben gek op filosoferen en onderzoeken. Altijd anders geweest maar erg bedreven in het kameleon spelen.
Al veel op dit forum gelezen en genoten van de discussies, waarvoor dank.
Als er vragen zijn hoor ik het graag, dank voor het lezen
oh en ps: de kudde en er vanaf staan bedoel ik niet als er boven staan maar als het anders zijn (met beetje boosheid op het moment van schrijven vanuit mij
)
