Hai allemaal.........
Ben ik weer. De afgelopen tijd was best apart te noemen. Voel me een beetje onbestemd, verward, zoekende....
Vooral omdat hele praktische maar ook hele gevoelsmatige worstelingen tegelijkertijd een beetje bezit van me nemen of iets....
Volgens mij ben ik - misschien maar heel lichtjes en oppervlakkig, nietszeggend, misschien ook hopeloos, ik kan het niet doorvoelen - verliefd.
Voel me er heel onbestemd bij. Aan de ene kant wil ik het heel graag durven toelaten en dus gewoon tot over mijn oren verliefd kunnen zijn. Aan de andere kant durf ik het gewoon niet.
Het lijkt me heel fijn om iemand te hebben in mijn leven met wie ik kleine dagelijkse dingetjes kan delen [natuurlijk heb je familie en vrienden, maar ik doel hier echt op een partner] en heb ik het gevoel er diep van binnen misschien ook eindelijk aan toe te zijn, het lijkt me "goed" voor mijn ontwikkeling als mens.
Aan de andere kant: ik heb nooit een echte relatie gehad [wel af en toe een date, een wederzijdse sympathie, een flirt, maar het loopt altijd op dezelfde manier af: ik raak verveeld en verlies mijn interesse ofwel de persoon in kwestie begint dingen te zeggen die ik "dom" vind en waar ik me aan erger met verlies van interesse tot gevolg....] en het voelt eigenlijk allemaal heel eng.
Vraag me namelijk altijd af of die ander mij wel graag ziet, spreekt, behoefte heeft aan ons contact als dat ik dat voel/heb. Ook bij vrienden en naasten. Ik kan letterlijk wekenlang van de radar verdwijnen omdat de ander geen contact zoekt en ik niet het niet aandurf om de eerste stap te zetten.
Aan te geven dat ik nieuwsgierig ben hoe het gaat, dat ik aan iemand denk [is dat niet heel eng om te horen, vraag ik me af: "ik denk de laatste tijd vaak aan je"? Schrikt dat niet ontzettend af?], te bekennen dat ik om iemand geef [ik denk namelijk steeds dat ik als het ware niet gehecht mag zijn/raken aan iemand waar ik ooit een professionele relatie mee had. Terwijl het me meermalen is overkomen dat iemand met wie ik in den beginne een puur zakelijk en praktisch contact had me persoonlijk erg raakte en dierbaar werd. Kan een professionele relatie wel "overgroeien" en persoonlijk worden? Als er geen reden meer voor zakelijk contact is?]
Sowieso vind ik gehecht zijn aan iemand eng. Ben namelijk bang dat ik afgewezen word, dat een of andere emotionele gebeurtenis pijn gaat doen.
Ben erg gevoelig en kan mensen ook wel inschatten vaak, maar dit vlak is mij duister.
Toch betrap mezelf steeds op het controleren van mijn inbox met de gedachte "zou er een berichtje van ... staan?"
"hoe zou het met ... zijn" "misschien moet ik maar gewoon eerlijk zeggen dat ik benieuwd ben hoe het is en een keer vragen of er tijd is voor koffie samen?"
Af en toe denk ik wel eens "je zou het gewoon eens moeten proberen! spring in het diepe!" maar ik durf het nooit. Want stel dat ik die ander alleen maar dwars zit?
Maar tegelijkertijd wil ik het zo graag; een geliefde aan mijn zij, nooit meer nadenken of een ander wel contact wil, maar gewoon vragen of die wens er is, niet piekeren over "kan deze band wel?" en gewoon mijn gevoel volgen....................
Dat lijkt me zo veel meer warmte en liefde geven dan het vele alleen zijn en piekeren wat ik nu doe.........
Alleen kan ik me er niet toe zetten. Bang teveel te zijn. Bang om afgewezen te worden. Bang dat mensen me raar gaan vinden omdat ik me snel hecht. En dat alleen zijn: ach, ik ben het na zoveel tijd wel gewend. Het voelt zo vertrouwd, veilig.
Ook als het misschien niet is wat ik heel diep vanbinnen wil.
Het lijkt me dus het toppunt van zwakte om mensen te gaan vertellen dat ik om ze geef, ze mis, om die ene man te vertellen dat er iets van gevoel zit en ik misschien wel heel graag bij hem zou willen zijn......
Goed, ik ben weer tig keer afgedwaald. En moe. Ontzettend kapot van wat er allemaal gaande is.
Wat ik eigenlijk wil vragen hier: hoe open ben jij over je gevoel naar mensen toe? Wat was voor jou de reden om je over te geven aan je gevoel?
Hoe wist je of je toe was aan een relatie?
En is ook maar een klein deeltje van mijn gebazel voor iemand herkenbaar? Of waar denk je nu aan nu je dit zo leest?