Gehecht, verliefd, relaties, hoe werkt het?

[fiore]

Hai allemaal.........

Ben ik weer. De afgelopen tijd was best apart te noemen. Voel me een beetje onbestemd, verward, zoekende....
Vooral omdat hele praktische maar ook hele gevoelsmatige worstelingen tegelijkertijd een beetje bezit van me nemen of iets....
Volgens mij ben ik - misschien maar heel lichtjes en oppervlakkig, nietszeggend, misschien ook hopeloos, ik kan het niet doorvoelen - verliefd.
Voel me er heel onbestemd bij. Aan de ene kant wil ik het heel graag durven toelaten en dus gewoon tot over mijn oren verliefd kunnen zijn. Aan de andere kant durf ik het gewoon niet.

Het lijkt me heel fijn om iemand te hebben in mijn leven met wie ik kleine dagelijkse dingetjes kan delen [natuurlijk heb je familie en vrienden, maar ik doel hier echt op een partner] en heb ik het gevoel er diep van binnen misschien ook eindelijk aan toe te zijn, het lijkt me "goed" voor mijn ontwikkeling als mens.
Aan de andere kant: ik heb nooit een echte relatie gehad [wel af en toe een date, een wederzijdse sympathie, een flirt, maar het loopt altijd op dezelfde manier af: ik raak verveeld en verlies mijn interesse ofwel de persoon in kwestie begint dingen te zeggen die ik "dom" vind en waar ik me aan erger met verlies van interesse tot gevolg....] en het voelt eigenlijk allemaal heel eng.
Vraag me namelijk altijd af of die ander mij wel graag ziet, spreekt, behoefte heeft aan ons contact als dat ik dat voel/heb. Ook bij vrienden en naasten. Ik kan letterlijk wekenlang van de radar verdwijnen omdat de ander geen contact zoekt en ik niet het niet aandurf om de eerste stap te zetten.
Aan te geven dat ik nieuwsgierig ben hoe het gaat, dat ik aan iemand denk [is dat niet heel eng om te horen, vraag ik me af: "ik denk de laatste tijd vaak aan je"? Schrikt dat niet ontzettend af?], te bekennen dat ik om iemand geef [ik denk namelijk steeds dat ik als het ware niet gehecht mag zijn/raken aan iemand waar ik ooit een professionele relatie mee had. Terwijl het me meermalen is overkomen dat iemand met wie ik in den beginne een puur zakelijk en praktisch contact had me persoonlijk erg raakte en dierbaar werd. Kan een professionele relatie wel "overgroeien" en persoonlijk worden? Als er geen reden meer voor zakelijk contact is?]
Sowieso vind ik gehecht zijn aan iemand eng. Ben namelijk bang dat ik afgewezen word, dat een of andere emotionele gebeurtenis pijn gaat doen.
Ben erg gevoelig en kan mensen ook wel inschatten vaak, maar dit vlak is mij duister.

Toch betrap mezelf steeds op het controleren van mijn inbox met de gedachte "zou er een berichtje van ... staan?"
"hoe zou het met ... zijn" "misschien moet ik maar gewoon eerlijk zeggen dat ik benieuwd ben hoe het is en een keer vragen of er tijd is voor koffie samen?"
Af en toe denk ik wel eens "je zou het gewoon eens moeten proberen! spring in het diepe!" maar ik durf het nooit. Want stel dat ik die ander alleen maar dwars zit?

Maar tegelijkertijd wil ik het zo graag; een geliefde aan mijn zij, nooit meer nadenken of een ander wel contact wil, maar gewoon vragen of die wens er is, niet piekeren over "kan deze band wel?" en gewoon mijn gevoel volgen....................
Dat lijkt me zo veel meer warmte en liefde geven dan het vele alleen zijn en piekeren wat ik nu doe.........

Alleen kan ik me er niet toe zetten. Bang teveel te zijn. Bang om afgewezen te worden. Bang dat mensen me raar gaan vinden omdat ik me snel hecht. En dat alleen zijn: ach, ik ben het na zoveel tijd wel gewend. Het voelt zo vertrouwd, veilig.
Ook als het misschien niet is wat ik heel diep vanbinnen wil.

Het lijkt me dus het toppunt van zwakte om mensen te gaan vertellen dat ik om ze geef, ze mis, om die ene man te vertellen dat er iets van gevoel zit en ik misschien wel heel graag bij hem zou willen zijn......

Goed, ik ben weer tig keer afgedwaald. En moe. Ontzettend kapot van wat er allemaal gaande is.
Wat ik eigenlijk wil vragen hier: hoe open ben jij over je gevoel naar mensen toe? Wat was voor jou de reden om je over te geven aan je gevoel?
Hoe wist je of je toe was aan een relatie?
En is ook maar een klein deeltje van mijn gebazel voor iemand herkenbaar? Of waar denk je nu aan nu je dit zo leest?

[Sawi]

Hallo Fiore, ik kan me er van alles bij voorstellen. Ik was ook ooit zo onzeker.
Ik was 23 toen ik mijn partner leerde kennen.

Je stelt een paar vragen, waarop ik vanuit mijn eigen ervaring kan antwoorden.

Hoe wist je dat je toe was aan een relatie?

Door de behoefte aan een partner in mijn leven.

Wat was de reden om je over te geven aan je gevoel?

Er was geen reden. In elk geval niets dat ik met mijn verstand deed. Mijn gevoel was gewoon goed bij een persoon. Het voelde vertrouwd. En mijn gevoel (of intuïtie) hoef ik niet te wantrouwen, dus ik hoef me er ook niet aan over te geven.

Hoe open ben jij over je gevoel naar anderen toe?

Ik zal niet vanuit het niets mensen vertellen dat ik om ze geef. Ik zou ook nooit op een eerste date beginnen over wat ik voel. Maar ik zou bijvoorbeeld wel zeggen dat ik het leuk vind en graag nog een vervolgdate plan.

Overigens begon mijn date met koffie. Dat was zo gezellig en vertrouwd dat de date werd verlengd met een lunch, vervolgens een wandeling en eindigde bij mij thuis. Inmiddels zijn we bijna 15 jaar verder en nog steeds samen.

Dus nodig iemand uit voor een kop koffie. Volg je gevoel. En zie waar het schip strandt... Of juist niet strandt.

[fiore]

En mijn gevoel (of intuïtie) hoef ik niet te wantrouwen, dus ik hoef me er ook niet aan over te geven.

Mooi dat je op je gevoel kunt vertrouwen. Maar het lukt me zelden, heb altijd het idee dat mijn gevoel niet kloppend kan zijn, omdat ik altijd tig tegenargumenten kan bedenken.

Ik zal niet vanuit het niets mensen vertellen dat ik om ze geef. Ik zou ook nooit op een eerste date beginnen over wat ik voel. Maar ik zou bijvoorbeeld wel zeggen dat ik het leuk vind en graag nog een vervolgdate plan.

Pfff......ik kan [in meerdere relaties - vriendschappen en persoonlijke banden] na jaren niet zeggen dat ik het fijn vond om elkaar te zien. Eerste dates lopen bij mij nog net niet uit op gesprekken over het weer.

Daarin is het dus ook zo gek en zo verwarrend dat ik de laatste tijd steeds meer behoefte begin te voelen aan een partner in mijn leven....
Ik zie namelijk écht niet voor me hoe een liefdesrelatie moet als iets persoonlijks met vrienden en bekenden vaak al zo moeilijk is.....
Dat terwijl ik mensen wel kán inschatten en me nog best sociaal gedraag ook nog, als ik me eenmaal veilig voel en durf, en toch is het daarvoor een groot gestress

[Terrasano]

Liefde is ook een sprong in het diepste van jezelf en de ander, als je open staat dan. Niets is kwetsbaarder dan echte liefde en verbinding, en vergt een hoop moed en lef, de kunst is alleen wel om de juiste partner te vinden, en dan niet in de zin van uiterlijkheden, interesses, intelligentie or what have you, maar juist in die intentie tot het willen aangaan en opbouwen van een echte liefdes relatie.

Jezelf openen voor een ander mens die je niet kent is een grote gok namelijk, en dan wil je zeker op het vlak van de intentie tot elkaar liefdevol aanvaarden en opbouwen van een gehechte band met elkaar wel weten of men in staat is tot die reis.

Verdiepen in wat jullie tot elkaar aantrekt is al een mooi begin, omdat het tevens aangeeft waar de valkuilen zullen liggen. Is het seksueel, dan gaat die spanning verloren, en komt niet meer terug, dus dat is dan een valkuil waar je heel snel over wilt weten, en hoe
gaan jullie daar dan mee om, en is er meer wat jullie samenbracht, is er echte chemie, zou het je beste vriend kunnen zijn, is er vertrouwen in elkaar, en hoe gaan jullie om met conflicten etc..

Hoop dat je er iets mee kunt

[opaspop]

Ook voor mij is dit problematisch.

Wat ik bijvoorbeeld herken bij mijzelf, dat ik dan nooit normaal doe, als mensen het over koetjes en kalfjes hebben. Dan ga ik dat helemaal boycotten, complete onzin uitslaan, mensen in de zeik nemen, eigenlijk een beetje agressief.

Waarom doe ik dat ? Ik weet het niet. Het gelul over koetjes en kalfjes en dat de koffiemelk twintig cent duurder was dan vorige week en de broer van je neef en de tante van je zus en dat die samen een raamkozijn gekocht hadden, maar dat een van hen dat kozijn toen heeft laten vallen.

Het verveelt mij, niet omdat ik zo geniaal ben, maar omdat ik een rusteloos persoon ben. Ik ga het dus torpederen. Vroeger ging ik weleens naar van die popi-jopi kroegen, in mijn stad en vanuit pure verveling ging ik dan maar zuipen en onzin verzinnen, zo van, ja mijn vader is Surinaams en ik heb nog in de eerste Harry Potter film gespeelt en mensen geloven dat dan, of gaan het ontkrachten. Hoe kan je nou Surinaams zijn, als je helemaal wit bent ?

Maar als ik dan thuis zit, dan denk ik ook zo van, wtf doe ik nou eigenlijk ? Het doet me ook leeg voelen. Al die blijheid en liefde en eenvoud, die zij ervaren, stoot ik allemaal af, maar waarom ? Waarom kan ik niet ook gewoon een popi Jopi zijn, die verliefd is en leuk doet en gezellig en trouwen en bladie, bladie. Waarom moet ik zo'n jolly Joker zijn ?

Het is wel een soort van worsteling in mijn leven.

De mensen waar ik contact mee had, die ook tamelijk intelligent zijn, daarmee heb ik ruzie gekregen. Waarom ? Omdat wij elkaar dan teveel opzuigen zegmaar, teveel in elkaars private space gaan zitten.

[L.F.]

Ik heb geleerd dat je nooit alles in een partner kunt vinden. Er blijven altijd behoeftes die je op een andere manier moet zien te vervullen. Doorgaans zijn we in deze maatschappij van mening dat de behoefte aan intimiteit en seks de behoefte is die je niet bij een ander persoon dan je partner mag vervullen. Maar veel andere behoeftes kunnen ook bevredigd worden door vrienden of bepaalde hobbies.

Het is interessant om na te gaan wat je zo aantrekt in die man. Zit je met hem op 1 lijn qua gedachtes en kun je supermakkelijk over alles praten met hem? Of prikkelt hij je juist om anders over dingen na te denken? Of vind je hem juist heel aantrekkelijk en sexy? Is er een klik, ervaart hij die ook? Als je dat helder hebt staat niets je toch in de weg om dat naar hem te benoemen? En dan zie je wel wat er gebeurt.

Ik ben daar misschien wat makkelijk in, maar ik vind het ook wel heel fijn om het tegen iemand te zeggen dat ik gecharmeerd van hem/haar ben. Als iemand me op een bepaalde manier raakt, dan MOET ik dat kwijt. Ik vind het fijn als diegene dat weet. Wat die ander daar dan vervolgens van vindt....ach ja. Misschien is ie gevleid, misschien denkt ie "wat een raar wijf" en knapt af. Ben ik weer te intens . Kan allemaal. En toch moet ik het zeggen. Dat is ook onderdeel van de verbinding die je soms met andere mensen hebt. Meestal voel je die wel goed aan hoor, of die er is of niet.

[plato]

Binnen het omgaan met mensen, wie dan ook, doe ik nooit aan sociaal gewenst gedrag om die ander en mijzelf een prettig beeld te kunnen geven. Je kunt er namelijk niets mee. Dat is één.

Twee is... ik spring gewoon er in, zekerheden binnen het aangaan van een relatie bestaan niet. Ergo de zekerheden die je eventueel bevestigt hebt kunnen maken slaan toch weer om in het zoeken van nieuwe zekerheden. En je bent weer bij af.

Spring er samen gewoon in...relatie is emotie. En dat moet ook vooral zo blijven.

[Peach]

Hoi fiore,

hoe open ben jij over je gevoel naar mensen toe?

Ik ben begonnen met het zoeken naar een nieuwe relatie en het lijkt nu wel goed te gaan. Ik ben erg open en eerlijk naar andere mensen toe. Dit komt door mijn rechtvaardigheidsgevoel. Ik merk dat dit positief uitpakt voor me en ervaar minder problemen in de communicatie met anderen. dat was vroeger anders.

Wat was voor jou de reden om je over te geven aan je gevoel?

Wanneer ik mij prettig voel bij iemand. Wanneer ik het gevoel heb dat het hart op de goede plaats zit en ik het gevoel heb dat ik de ander kan vertrouwen. Iemand die mij begrijpt en die ik zelf kan begrijpen. Een ruimdenkend iemand. Dan kunnen wij elkaar de ruimte geven om te zijn wie we zijn.

Hoe wist je of je toe was aan een relatie?

Pas toen ik mijn sociale vaardigheden had bijgespijkerd. Ik wist in eerste instantie niet waar ik moest beginnen. Dat komt omdat ik bepaalde vaardigheden miste. Sinds ik die bij had gespijkerd, had ik meer het gevoel dat het wel goed zou komen met mij.

En is ook maar een klein deeltje van mijn gebazel voor iemand herkenbaar?

Ja. Ik herken mezelf in de onzekerheid. Ik was eerst ook heel erg onzeker over mezelf naar anderen. Nu heb ik het minder, maar geef eerlijk toe dat ik er nog niet helemaal overheen ben. Ik zit meer in een herstel proces, die ik gelukkig goed afleg.

Of waar denk je nu aan nu je dit zo leest?

"Oh hey fiore is online. Daar had ik positief contact mee gehad de vorige keer toen zij online was. Ik hoop dat het zo blijft. Ik hoop dat mijn berichtje een positieve bijdrage levert"

[Stefan]

Er zitten zoveel aspecten aan dit topic dat ik er maar moelijk "in kom". Veel van de gevoelens die je beschrijft ken ik, van vroeger en sommigen van nu, en mijn gevoel erover is nu: "wat zat ik ernaast zeg". Ben erg blij dat ik nu op het pad zit waar ik op zit. Veel angsten zijn niet "opgelost" maar "weggevallen".

Ik heb een paar boeken tips voor boeken die mij écht hebben geholpen, niet alleen met dingen die "mis gingen" maar juist met wat ik dacht goed te doen. Dingen zoals wat ik nu dacht bij je post: "Zwakte is het afschermen van je kwetsbaarheid, niet kwetsbaarheid zelf".

https://www.bol.com/nl/p/bevrijd-door-l ... _role%3Din

https://www.bol.com/nl/p/de-moed-van-im ... ype=browse en/of https://www.bol.com/nl/p/de-moed-van-im ... ype=browse





Meer voor mannen geschreven, maar eye-opening:
https://www.bol.com/nl/f/models-attract ... /36658462/

[plato]

Ik heb in het verleden hier het nodige geschreven over het ja of nee kunnen hebben van een vrije keuze van je partner. Even zoeken derhalve.

[fiore]

Ik ben heel laat met reageren, mijn wereld staat even op de kop, daarom dus...

De mensen waar ik contact mee had, die ook tamelijk intelligent zijn, daarmee heb ik ruzie gekregen. Waarom ? Omdat wij elkaar dan teveel opzuigen zegmaar, teveel in elkaars private space gaan zitten.

Exact het tegenovergestelde speelt bij mij. In mijn kring zijn we allemaal geneigd tot juist teveel afstand.... ook een ding..

Het is interessant om na te gaan wat je zo aantrekt in die man. Zit je met hem op 1 lijn qua gedachtes en kun je supermakkelijk over alles praten met hem? Of prikkelt hij je juist om anders over dingen na te denken? Of vind je hem juist heel aantrekkelijk en sexy? Is er een klik, ervaart hij die ook? Als je dat helder hebt staat niets je toch in de weg om dat naar hem te benoemen? En dan zie je wel wat er gebeurt.

hij intrigeert me. Ik zie gewoon een hele andere persoon dan dat hij graag wil laten zien, en ik snap niet waarom hij degene die ik zie niet toont?
Er is een klik. maar ik denk niet dat ik het zou durven benoemen, ik ben denk ik niet zijn type...

Ben ik weer te intens .

Ben juist altijd bang om dat te zijn.....

Binnen het omgaan met mensen, wie dan ook, doe ik nooit aan sociaal gewenst gedrag om die ander en mijzelf een prettig beeld te kunnen geven. Je kunt er namelijk niets mee. Dat is één.

Diep respect dat je dat kunt. Ik doe er juist alles aan om sociaal geaccepteerd gedrag te vertonen. vandaar dat ik me soms een barbie voel in plaats van een jonge vrouw. Heb het gevoel dat ik hele dagen acteer. Maar da's veiliger dan een raar mens worden gevonden [al denkt men dat geloof ik toch wel]

[fiore]

Er zitten zoveel aspecten aan dit topic dat ik er maar moelijk "in kom"

Sorry. Ik vat wel waarom. Het is voor mij alleen een beetje vervlochten ofzo.

Zwakte is het afschermen van je kwetsbaarheid, niet kwetsbaarheid zelf

Maar hoe hou je je dan staande in een wereld waarin de meeste mensen je zwak vinden als je je kwetsbaar opstelt? Heb oprecht meerdere keren meegemaakt dat me kwetsbaar opstellen desastreuze gevolgen had.
Want waar ik open en eerlijk was werd het bestempeld als "stresskip, overemotioneel en denkt te veel na. Als je nou eens wat rationeler en koeler was..."
Sindsdien scherm ik mijn kwetsbaarheid af. Eer ik weer een idioot tegen kom die me tegen de vlakte werkt met zijn commentaren. Het kromme is, mensen willen dat je kwetsbaar bent want dan ben je sterk, en zodra je kwetsbaar bent is het weer niet goed...
Brene Brown ken ik. Nu ik dit tik zit ik letterlijk tegen een van haar boeken aan te kijken. Vind dat ze gelijk heeft hoor. Maar na mijn ervaringen kán ik me hier niet toe zetten. Ben als de dood dat iemand me nog meer pijn doet dan er al is. En ik weet niet of ik sterk genoeg ben om dat te handelen....
Ik vermoed van niet.

pff... ik heb bijna het gevoel dat ik agressief uitval hier. niet zo bedoeld. nogmaals sorry.

[plato]

''pff... ik heb bijna het gevoel dat ik agressief uitval hier. niet zo bedoeld. nogmaals sorry.''


Denk je dat je dit soort zinnen over 10 jaar ook nog schrijft?

[fiore]

Denk je dat je dit soort zinnen over 10 jaar ook nog schrijft?

Ik volg even niet waar je op doelt?

[fiore]

Hoi Peach,

Ik ben erg open en eerlijk naar andere mensen toe. Dit komt door mijn rechtvaardigheidsgevoel. Ik merk dat dit positief uitpakt voor me en ervaar minder problemen in de communicatie met anderen. dat was vroeger anders.

Nu ik dit lees maakt het me bijna een beetje verdrietig dat in mijn omgeving men mijn openheid en eerlijkheid gewoon niet lijkt te kunnen waarderen.
Terwijl ik toch geen gemene dingen zeg, niet arrogant doe e.d. Zelfs al zou ik iemand een lompe kwal vinden zeg ik alsnog alleen maar "sorry, maar ik voel me niet goed bij ons contact, ik wil het liever iets terugvoeren"
Alleen reageert men vaak ietwat passief agressief als ik eerlijk ben.... en roepen ze wel met z'n allen dat ik opener moet zijn...dan doe ik dat en dan heeft men weer een mening........

Pas toen ik mijn sociale vaardigheden had bijgespijkerd. Ik wist in eerste instantie niet waar ik moest beginnen. Dat komt omdat ik bepaalde vaardigheden miste. Sinds ik die bij had gespijkerd, had ik meer het gevoel dat het wel goed zou komen met mij.

Zou ook geen idee hebben waar ik moet beginnen en welke sociale vaardigheid of vaardigheden ik dan moet bijspijkeren....
Misschien moet ik wat met de altijd alles overheersende faalangst [maar wat dan is de vraag, als tig psychologen en overige het onzin vinden dat ik faalangstig ben?!]

Fijn, nou ben ik dus in tranen uitgebarsten.

Was trouwens erg blij dat jij hier een berichtje achterliet. Omdat ik ons positieve contact van de vorige keer inderdaad erg fijn vond

[Peach]

Hoi fiore,

Fijn, nou ben ik dus in tranen uitgebarsten.

Oh sorry. Dat was niet mijn bedoeling. Dat was niet een handige post van mij.

Nu ik dit lees maakt het me bijna een beetje verdrietig dat in mijn omgeving men mijn openheid en eerlijkheid gewoon niet lijkt te kunnen waarderen.
Terwijl ik toch geen gemene dingen zeg, niet arrogant doe e.d. Zelfs al zou ik iemand een lompe kwal vinden zeg ik alsnog alleen maar "sorry, maar ik voel me niet goed bij ons contact, ik wil het liever iets terugvoeren"
Alleen reageert men vaak ietwat passief agressief als ik eerlijk ben.... en roepen ze wel met z'n allen dat ik opener moet zijn...dan doe ik dat en dan heeft men weer een mening........

Dit heeft te maken met het EQ. Die is bij hen ongeveer gemiddeld ontwikkeld, naar mijn inschatting. De anderen vragen eerst om meer openheid en hebben daarna weer een oordeel. Dat is het openen van een slot, om het daarna weer dicht op slot te gooien. Ik vind dat wanneer je iemand uitnodigt om wat meer open te zijn, je niet gelijk zou moeten oordelen over de ander. Mensen hebben helaas de neiging om anderen emotioneel te beperken, wanneer de gevoelens van anderen negatief zijn. Helaas word daar naar mijn mening weinig over nagedacht. Want hierdoor word de drempel hoger om je uiten over je negatieve gevoelens en worden de mensen minder vriendelijk ten opzichten van elkaar.

Je kunt wat passief agressief reageren, wanneer je, je gevoelens te vaak opstapelt. Het is al positief dat je ervan bewust ben. Maar snap het ook dat jij het lieve anders ziet. Misschien is het een idee om eerst open te zijn naar mensen die je wat meer vertrouwd. Van wie je het gevoel hebt, dat zij niet zo snel zullen oordelen.

Zou ook geen idee hebben waar ik moet beginnen en welke sociale vaardigheid of vaardigheden ik dan moet bijspijkeren....
Misschien moet ik wat met de altijd alles overheersende faalangst [maar wat dan is de vraag, als tig psychologen en overige het onzin vinden dat ik faalangstig ben?!]

Ik heb het zelf met mijn verstand bijgespijkerd. Eigenlijk via oppervlakkige sites zoals Wiki-how. Ik vroeg mij af wat ik wilde weten en heb dat opgezocht. Het is bij mij niet vanzelf gegaan. Ik heb ook serieus notities gemaakt, van wat ik in welke situatie kan doen. Daarnaast zoek ik nu nog informatie over emotionele intelligentie, psychologie en filosofie. Ik ben zelf ook niet de persoon bij het aan komt waaien. Ik heb mij voor deze benadering jaren om zitten frustreren, waarom anderen wel geaccepteerd worden en ik niet. Nu ben ik er nog niet helemaal. Ik loop nu nog steeds een aantal dingen vast. Dit resulteert tot verwarring, irritaties en soms een conflict tussen mij en anderen. Ik zeg dit niet omdat ik boos ben, maar meer om je te laten weten, dat je lang niet de enige ben met dit probleem.

Psychologen zijn ook mensen, net als wij. Zij kunnen ook fouten maken. Een studie psychologie is geen garantie tot perfectie. Maar er is wel een garantie tot niet-perfectie. Het komt ook vaker voor dat hoogbegaafden niet hetgeen krijgen waar zij behoefte aan hebben van een psycholoog.

Ik hoop dat mijn post nu minder kwetsend is. Ik merk dat ik ook nog moet werken aan mijn eigen EQ.

[Stefan]

Sorry. Ik vat wel waarom. Het is voor mij alleen een beetje vervlochten ofzo.

Geen sorry nodig, het is gewoon een groot topic.

Maar hoe hou je je dan staande in een wereld waarin de meeste mensen je zwak vinden als je je kwetsbaar opstelt? Heb oprecht meerdere keren meegemaakt dat me kwetsbaar opstellen desastreuze gevolgen had.
Want waar ik open en eerlijk was werd het bestempeld als "stresskip, overemotioneel en denkt te veel na. Als je nou eens wat rationeler en koeler was..."

Sindsdien scherm ik mijn kwetsbaarheid af. Eer ik weer een idioot tegen kom die me tegen de vlakte werkt met zijn commentaren. Het kromme is, mensen willen dat je kwetsbaar bent want dan ben je sterk, en zodra je kwetsbaar bent is het weer niet goed...

Minder kwetsbaar zijn houdt voor mij in dat ik mijn zwaktes beter ken, en accepteer. Ik ben chaotisch bijvoorbeeld. Als iemand me dat verwijt raakt het me niet zo. Als ik een afspraak vergeet daardoor, bied ik mijn excuses aan, maar niet voor mijn karakter, alleen voor het gevolg ervan.

Als mensen willen dat je kwetsbaar bent omdat zij dat "minder eng" of je nu "veel te sterk" vinden, ben je je aan aan het passen aan hun zwaktes. Ik denk dat veel van deze problemen ontstaan doordat men anderen belangrijker vindt dan jezelf. Daarbij is het ook nogal normaal om je eigen emoties aan anderen toe te schrijven en vice versa. Je kunt iemand alleen maar kwetsen als diegene dat toelaat. Als je iets zegt wat aanslaat op hun gevoelige snaren en onzekerheden. Iemand maakt jou niet kwaad, jij wordt kwaad. De andere persoon kan de oorzaak zijn, maar niet de schuld hebben.

Brene Brown ken ik. Nu ik dit tik zit ik letterlijk tegen een van haar boeken aan te kijken. Vind dat ze gelijk heeft hoor. Maar na mijn ervaringen kán ik me hier niet toe zetten. Ben als de dood dat iemand me nog meer pijn doet dan er al is. En ik weet niet of ik sterk genoeg ben om dat te handelen....
Ik vermoed van niet.

Ik zie mijn vooruitgangen op dit gebied niet als "sterker" worden eigenlijk. Ik leg me juist vaak neer bij mijn eigenschappen. Ik word wél steeds moeilijker om te raken. Dat wat je zelf als zwakte ziet, dat waar je je nu voor schaamt, accepteren. Je hebt geen schaamte nodig om iets aan jezelf te willen veranderen... en je verandert niet omdat je "fout bent".

De taal is ook belangrijk. Niet verbeteren, maar veranderen. Niet je fouten onder ogen zien, maar je eigenschappen. Niet buitengesloten worden, maar je buitengesloten voelen. etc..

pff... ik heb bijna het gevoel dat ik agressief uitval hier. niet zo bedoeld. nogmaals sorry.

Ik ervaar dat helemaal niet zo. En als het wel zo was, maakt het nog niet uit als je agressief bent, of boos, of verdrietig, of wanhopig.. dat is van jou. Dat een ander daar niet mee kan dealen is oké, maar dat betekent niet dat jij fout zit.

Een van de grote problemen die ik had als over-aanpasser was dat de voorkeuren van mensen nogal verschillen. Sommige mensen houden van "recht-voor-z'n raap", anderen van "omzichtig emotioneel voorzichtig". Als het je lukt iemand te zijn waar iedereen mee op kan schieten, ben je een grijze muis geworden.

Ik denk dat zelfonderzoek met compassie je meer brengt dan het focussen op anderen.

[Stefan]

Ik zeg, vooral als het niet goed gaat, vaak "sorry.
Ik ken iemand die steeds zegt "dat geeft niet".

Beide uitdrukkingen zijn een beetje giftig: "sorry" geeft aan dat je vindt dat het aan jou ligt. "Dat geeft niet" geeft aan dat iemand iets verkeerd deed. Vragen om vergeving, en beschuldigen.

[Terrasano]

Ik zeg, vooral als het niet goed gaat, vaak "sorry.
Ik ken iemand die steeds zegt "dat geeft niet".

Beide uitdrukkingen zijn een beetje giftig: "sorry" geeft aan dat je vindt dat het aan jou ligt. "Dat geeft niet" geeft aan dat iemand iets verkeerd deed. Vragen om vergeving, en beschuldigen.

Betekent dat zoveel als dat je eigenlijk geen echte vriendschap of relatie met elkaar hebt? Dit lijkt erg op een stadium binnen een relatie waar je nog twijfelt aan elkaars oprechtheid en deelname, vertrouwen namelijk. In een werkelijk goeie relatie kun je namelijk vrij zijn in zijn, corrigerend en oplossend als het gaat om wederzijds zijn, acceptatie en erkenning en dus groei. Liefdevol in essentie.

[Stefan]

Ik begrijp je niet helemaal geloof ik, maar zie nu mijn eigen post staan en vind die ook niet duidelijk. Kan je feedback geven over mijn post en hoe je die interpreteert?