De Aanpassingsparadox

[HindrikH]

Sinds ik mij in de wereld van hoogbegaafdheid begeef kom ik met grote regelmaat het fenomeen tegen wat ik de “Aanpassingsparadox” wil noemen. Op websites, in boeken, in gesprek met andere HB-ers en ja, zelfs in de presentaties en workshops van het IHBV valt de uitspraak regelmatig:

Je zult je als hoogbegaafde moeten aanpassen aan de rest van de wereld. Ze zullen je niet begrijpen, maar jij hen wel.

Hier blijft de schoen wringen voor mij. Hoewel het helder is dat hoogbegaafden numeriek fors in de minderheid zijn, en de kans groter is dat je als HB-er “niet-Hbers” (een containerbegrip, maar voor dit pleidooi goed genoeg) sneller begrijpt dan andersom, kan het er bij mij niet in dat dat de reden moet zijn dat er eenzijdig aangepast moet worden.

Het is volgens mij niet nodig om het werkelijke wezen van Het Andere in de ander te omvatten om hem/haar te accepteren zoals hij is. Ik denk zelfs dat het uitgangspunt dat HB-ers zich in beginsel moeten aanpassen behoorlijk schadelijk is voor HB-ers. Hieronder mijn ervaringen hoe ik tot die conclusie ben gekomen.

Net als vele ongemerkt hoogbegaafden heb ook ik een lange zoektocht achter de rug. Als klein jongetje merkte ik al dat ik weinig aansluiting kreeg bij leeftijdsgenootjes, anders dan meedoen met wat de meesten deden, zoals voetballen op straat, ik praatte anders, met “moeilijke woorden” volgens hen, wilde mij met de organisatie van het team bemoeien en kreeg het al snel aan de stok met het jongetje met de meeste branie en spierballen. Lezen en basaal rekenen kon ik al behoorlijk voordat ik naar de lagere school ging. Thuis waren er relatieproblemen tussen mijn ouders, mijn oudere zussen speelden daarin een sleutelrol, ik leverde als nummer 3 weinig problemen op maar aandacht was er nu ook niet echt, behalve het natje en het droogje.

Toen ik een klas oversprong op de lagere school begon het pesten. “Professor” werd ik genoemd. Een harde tijd, maar gelukkig had ik mijn eigen interesses, zoals de geschiedenis van de Tweede wereldoorlog, las er heel veel over, heb op basis daarvan als kind honderden bouwmodellen in elkaar gezet. (wat excessief gedrag, bleek achteraf, maar daar had ik toen geen erg in), ik moest er gewoon alles van weten, soms tot het ongemak van mijn ouders, bijvoorbeeld wanneer ik mijn interesse uitte in de Duitse kant van de zaak. Niet vanuit empathie, maar omdat die Duitse kant er simpelweg ook was. Geen standaard gedrag voor een jongetje van 10 jaar. Op het VWO ging het iets beter, maar ik bleef moeite houden om mij aan te passen aan de belevingswereld van de meeste klasgenoten. De thema’s die mij bezighouden waren hun ontwikkelingstijd ver vooruit, merkte ik. In de rol van de lolbroek – snelle, absurde humor – kon ik mij handhaven, maar onder die lol schuilde eenzaamheid en verdriet. Altijd half in een groep, half erbuiten. Veel levensvragen, die op de universiteit leidden tot het afbreken van mijn studie. Dit was niet mijn plek op de wereld.

Enfin, mijn verdere loopbaan doet voor het pleidooi niet zoveel ter zake, de rode draad was: aanpassen. Aanpassen, aanpassen, aanpassen. Voor je diepste wezen is geen plek. Je “hebt” geen afwijking, je “bent” er een, zonder dat dat aan de buitenkant te zien is.

Aanpassing, omdat er geen alternatief was. Dit is de realiteit, “deal with it”. Geen helder referentiekader anders dan de helden uit het verleden: Socrates, Plato, Jezus, Luther, Rousseau, van Gogh, da Vinci, Newton, Nicola Tesla en nog een reeks anderen passeerden de revue. Daarnaast alle bevragingen van mijzelf door mijzelf: is dit wat de waarheid is? Klopt het wat ik denk, voel, zie?
Mijn buitenkant voor de buitenwereld, en tijd om tot mijzelf te komen in de binnenwereld. Balans door de stilte op te zoeken om zaken te overdenken, in afwisseling met contact met de mensenwereld om mij heen. Maar vooral: het gevoel dat de buitenwereld oppervlakkig is, luid, ruw en onbesuisd, en als ik niet uitkeek mijn binnenwereld zou bekrassen. En toch voelde en wist ik ook: dit kan niet het hele plaatje zijn, waarom ben ik zo in elkaar gezet als er geen plek voor zou zijn? De cirkel kwam vooralsnog niet rond.

En zo ontwikkelde zich een soort van “gewapende vrede” tussen mij en de buitenwereld. Oplettendheid en anticiperend, controleren, meebewegen en afgrenzen werd mijn redding maar ook een noodzakelijk kwaad. Op het werk, binnen de familie, in de liefde etc. Af en toe kwam de “lolbroek” ook nog van pas.
Totdat ik tot de realisatie kwam dat ik op die manier de regie over mijn leven liet bepalen door mensen die echt geen benul hadden van wie ik ben of wil zijn, er ook niet toe in staat waren en dat nooit zullen zijn, en nog erger : er ook niet in geïnteresseerd zijn. Totdat ik in de gaten kreeg dat mensen werkelijk gaan denken dat je bent wat zij zien aan je: het noodzakelijk kwaad dat “Aanpassing” heet. Zolang ik maar niet alle registers opentrek, is er geen probleem en zijn we allemaal gelukkig…..behalve ikzelf natuurlijk. Aanpassing bleek een forse adder onder het gras te zijn, want net zo goed de oorzaak van mijn problemen! Dus wie heeft er nu eigenlijk een probleem met wie ik ben? Ik of de buitenwereld??

Vanaf het moment van die realisatie ben ik assertiever te werk gegaan. Kom eerder naar voren met kansen, problemen, effecten, doorgrond sneller, kom sneller met analyses en oplossingen, stuur sneller bij etc. Alles op mijn manier. En ja, kom sneller in problemen met anderen, wordt sneller niet begrepen, sta vaker en langer alleen. Maar eigenlijk….”what else is new”? Die ervaring heb ik mijn hele leven al door al dat aangepas, maar nu is het mijn bewuste keuze en niet die van de buitenwereld. Ik ben sterk genoeg om het te weerstaan, al is het niet altijd makkelijk.

Wat betreft de “niet-HBers”? Ach…...vinden die het uiteindelijk niet geweldig als iemand met een duidelijk talent zich niet aanpast? Die een voorbeeld wordt *omdat* hij zich niet aanpast? Is het niet dat mensen als Luther, Rousseau, van Gogh, Nelson Mandela, maar ook mensen als Prince en zoveel anderen nooit hun vernieuwende en bepalende rol hebben kunnen vervullen als ze zich lekker als grijze muis hadden gedragen? En om die keuze nu geroemd worden door de grote massa? Zou het niet zo zijn dat er veel minder beroemde HB-ers om dezelfde reden een inspiratie zijn voor niet-Hbers omdat ze zich nu juist hebben onderscheiden van anderen? Kortom, “niet-Hbers” weten meestal helemaal niet waarover ze praten in dit verband!

Nee, voor mij is aanpassing datgene worden wat overblijft nadat je jezelf volledig hebt gemanifesteerd, en *niet* het vertrekpunt of uitgangspunt. Teveel aanpassen wordt een vieze drab in je maag die zuur opwekt en obstipeert, een kluit die daar niet thuishoort. Complexer, intenser, sneller, en creatiever is geen reden om aanpassing als uitgangspunt te nemen, laat de rest maar ruimte maken. Ik heb de weg bewandeld van aanpassing als uitgangspunt: het werkt niet. Been there, done that.

Het enige wat ik nodig heb is meer contact met andere HB-ers. Lekker dezelfde snelheid, dezelfde sprongen, dezelfde beleving, dezelfde humor. Ik kijk er echt naar uit om meer van jullie allemaal op dit forum te zien, te horen, mee te maken.

Ik denk ook dat in intensiever contact met soortgenoten de werkelijke oplossing ligt voor ons als groep, hoe divers ook. Niet minder HB, maar juist meer! En laat de rest van de wereld maar voor wat het is. Ik heb niks tegen ze, maar meestal ook niks vóór ze.

[MrMeozorz]

Iedereen moet zich in meer of mindere mate aanpassen anders ontstaat er complete chaos in een samenleving. Zonder te oordelen en veroordelen, hoe zou jij er voor zorgen dat andere mensen zich naar jou aanpassen? Voor mezelf hou ik aan, als er een klik is, is die er en anders maar niet en ik ga het ook niet forceren. De waarschijnlijk volgende beledigingen die volgen op mislukte integratie neem ik dan voor lief. Er is inderdaad niks zuurder dan mensen die zich op je forceren met de reden dat jij naar hun wereldbeeld moet leven. Soort zoekt soort denk ik dan maar. Ik weet niet of het bericht ook de intentie als introductie had, maar in ieder geval welkom op het forum.

[HindrikH]

@MrMeozorz: je geeft, zoals ik het lees, impliciet al antwoord op je vraag hoe ik ervoor zou zorgen dat anderen zich aan mij zouden aanpassen, door aan te geven dat er niks zuurder is dan anderen die proberen hun wereldbeeld op je te forceren. Ik ga er niet voor zorgen dat een ander zich aanpast aan mij (dat zou forceren zijn), wel ga er niet veel moeite voor doen om op de rem te gaan staan voor anderen. Of dat werkt zie ik dan wel. Zo niet, dan bekijk ik dan wel of er voor mij een reden is om dit te overbruggen. Is die er voor mij niet, dan stopt het daar. Geeft dat alsnog een probleem bij een ander, jammer dan. Het lijkt geloof ik redelijk op wat jij voor jezelf aanhoudt, zoals je schrijft.

[-b-]

Waarom er ook vanuit de hoek van hoogbegaafden gezegd word dat hoogbegaafden zich enigzins moeten aanpassen aan de middenmoot is simpel: Ervaring leert dat rekening houden met de rest de beste optie is om een leuk leven te hebben en goed te kunnen samenwerken met je medemens voor meerdere doeleinden.

Ik probeer te handelen vanuit het principe van het grootste gemene goed, dat geeft mij altijd een bevredigend gevoel.

[MrMeozorz]

@MrMeozorz: je geeft, zoals ik het lees, impliciet al antwoord op je vraag hoe ik ervoor zou zorgen dat anderen zich aan mij zouden aanpassen, door aan te geven dat er niks zuurder is dan anderen die proberen hun wereldbeeld op je te forceren. Ik ga er niet voor zorgen dat een ander zich aanpast aan mij (dat zou forceren zijn), wel ga er niet veel moeite voor doen om op de rem te gaan staan voor anderen. Of dat werkt zie ik dan wel. Zo niet, dan bekijk ik dan wel of er voor mij een reden is om dit te overbruggen. Is die er voor mij niet, dan stopt het daar. Geeft dat alsnog een probleem bij een ander, jammer dan. Het lijkt geloof ik redelijk op wat jij voor jezelf aanhoudt, zoals je schrijft.

Ja daar ben ik het wel mee eens. Er moet wel een minimale return on investment zijn, gelukkig kan die vaak ook wel vinden, maar vele aspecten ook weer niet. En er zijn ook vast genoeg andere mensen die hetzelfde bij mij ervaren en hun hoeven zich ook niet tegen over mij te verantwoorden. Wat werkt, dat werkt en iets wat niet werkt kan mogelijk werken, maar misschien ook niet.

Waarom er ook vanuit de hoek van hoogbegaafden gezegd word dat hoogbegaafden zich enigszins moeten aanpassen aan de middenmoot is simpel: Ervaring leert dat rekening houden met de rest de beste optie is om een leuk leven te hebben en goed te kunnen samenwerken met je medemens voor meerdere doeleinden.

Dat klinkt zeer redelijk in het eerste opzicht, maar ervaring leert ook dat interpersoonlijke relaties waar een iemand disproportioneel meer moet investeren dan de andere(n) dit vaak spaak loopt, omdat er geen gelijkwaardige communicatie is. Afhangende van hoe belangrijk de relatie voor diegene is uiteraard, een relatie die minder belangrijk voor je is steek je minder moeite in. Niet elke relatie is van erg groot belang, dus valt de intensiteit van investering ook mee. De meeste mensen (inclusief hoogbegaafden) willen zich best aanpassen, maar dit gaat ook maar zo ver aangezien het ook een leuk leven voor henzelf moet blijven. Interpersoonlijk interactie kan interessant zijn, maar ik denk dat dit pas echt optimaal is als er gelijkwaardige investering is van alle/beide kanten. Mensen die anderen hun lifestyle opdringen (om het zo maar even te zeggen), zijn het exact tegenovergestelde van optimaal gelijkwaardige interpersoonlijke interacties, deze zijn dus optimaal ongelijkwaardig. De munt heeft 2 kanten, in mijn persoonlijke ervaring gooi ik toch vaker kant op die je aangeeft. Alleen kan ik het er niet geheel mee eens zijn en dus ook niet geheel oneens, want dan zou ik juist die asociale zijn die zich aan anderen opdringt. Ik denk dat niemand zijn/haar eigen vergif wil zijn.

Ik probeer te handelen vanuit het principe van het grootste gemene goed, dat geeft mij altijd een bevredigend gevoel.

Een nobel streven, maar vergeet daarbij jezelf niet uit het oog.

[HindrikH]

Waarom er ook vanuit de hoek van hoogbegaafden gezegd word dat hoogbegaafden zich enigzins moeten aanpassen aan de middenmoot is simpel: Ervaring leert dat rekening houden met de rest de beste optie is om een leuk leven te hebben en goed te kunnen samenwerken met je medemens voor meerdere doeleinden.

Ik probeer te handelen vanuit het principe van het grootste gemene goed, dat geeft mij altijd een bevredigend gevoel.

Simpel, zeg je.....ten eerste is dat overduidelijk niet mijn ervaring. Wanneer de rest van de wereld hetzelfde altuïsme in zich zou dragen als jij zou het allemaal Love and Peace zijn, het komt op mij allemaal wat theoretisch over, weining getoetst aan het leven. Maar ik hoop dat ik mij vergis!

Overigens gaat mijn pleidooi niet over aanpassen in het algemeen, (en dus een pleidooi voor algemene onaangepastheid) maar specifiek over de mate van aanpassing waar hoogbegaafden tegenaan lopen. Het sociaal wenselijk gedrag dat je veel verder uit het lood trekt in vergelijking met eenzelfde proces bij de gemiddeld intelligente medemens.

[-b-]

MrMeozorz: Je mag het prima volledig oneens met me zijn, dat is geen probleem. Ik werk vanuit een positie van gelijkwaardig respect. Ik respecteer mezelf net zo als dat ik jou respecteer. Dit betekend dat ik vanuit zelfrespect mezelf bescherm. Levensfilosofie opdringen aan mij is niet echt een groot succes .

HindrikH: Natuurlijk zijn onze ervaringen anders. Met dezelfde ervaringen zou onze interpretatie ook anders zijn, we zijn andere mensen. Één en ander ligt voor de hand. Ik ga er verder niet op in, behoudens de vermelding dat mijn pad niet over rozen ging maar zeker de eerste 25 jaar vooral over de doornen, en dat ik desondanks dat pad (of dankzij) op 37-jarige leeftijd hier sta. Ik geloof niet in sociaal wenselijk of aangepast gedrag, ik geloof wel in altruisme ingegeven door mijn genen waar ik graag in meega, en ik geloof in mijn eigen toetsing, want op het eind van mijn leven ben ik degene die er vrede mee moet hebben. Wanneer anderen rommel in het bos gooien...

[MrMeozorz]

MrMeozorz: Je mag het prima volledig oneens met me zijn, dat is geen probleem. Ik werk vanuit een positie van gelijkwaardig respect. Ik respecteer mezelf net zo als dat ik jou respecteer. Dit betekend dat ik vanuit zelfrespect mezelf bescherm. Levensfilosofie opdringen aan mij is niet echt een groot succes

Dan zijn we het daar over eens

[Ray]

Ik kan niet anders dan je gelijk geven en je daarin steunen, ik heb dit bijna precies zo moeten ervaren (mij noemden 'ze' ook 'professor' , in nostalgische zin lachwekkend en ironisch uiteraard). Hetgeen ik op gehoopt had toen ik dit forum aantrof is uiteindelijk maar ten dele gebeurd, verwacht niet al teveel 'kinship', dat stelt alleen maar teleur.

Ik kan het overigens eens zijn met de stelling dat maatschappelijk verkeer een compromis behoeft, iedere intermenselijk contact vereist enige mate van aanpassing, maar wat niet hetzelfde is als zelfverloochening.

[Dane]

Interessant stuk!

[Peach]

In jou zit het vermogen om autonoom te zijn. Ook wanneer anderen beweren van niet. Assertiviteit is een mooi gegeven. Vooral wanneer deze geuit word met empathisch vermogen en begrip voor een andere denkwijze.

[HindrikH]

In jou zit het vermogen om autonoom te zijn. Ook wanneer anderen beweren van niet. Assertiviteit is een mooi gegeven. Vooral wanneer deze geuit word met empathisch vermogen en begrip voor een andere denkwijze.

Dat is een prachtige neutrale stelling, maar vind je dat dat empathisch vermogen en begrip voor een andere denkwijze van twee kanten moet komen, wil het werken?

[Peach]

In jou zit het vermogen om autonoom te zijn. Ook wanneer anderen beweren van niet. Assertiviteit is een mooi gegeven. Vooral wanneer deze geuit word met empathisch vermogen en begrip voor een andere denkwijze.

Dat is een prachtige neutrale stelling, maar vind je dat dat empathisch vermogen en begrip voor een andere denkwijze van twee kanten moet komen, wil het werken?

Ik houd liever alle mogelijkheden open zolang ik nog te weinig weet. Ik weet niet of het onmogelijk is met eenrichtingsverkeer. Vooral omdat de middenmoot minder vermogens heeft dan een hoogbegaafde. Maar ik zou het prachtig vinden als tweerichtingsverkeer mogelijk is. Begrip en empathie van twee kanten leiden naar positieve resultaten.

[HindrikH]

In jou zit het vermogen om autonoom te zijn. Ook wanneer anderen beweren van niet. Assertiviteit is een mooi gegeven. Vooral wanneer deze geuit word met empathisch vermogen en begrip voor een andere denkwijze.

Dat is een prachtige neutrale stelling, maar vind je dat dat empathisch vermogen en begrip voor een andere denkwijze van twee kanten moet komen, wil het werken?

Ik houd liever alle mogelijkheden open zolang ik nog te weinig weet. Ik weet niet of het onmogelijk is met eenrichtingsverkeer. Vooral omdat de middenmoot minder vermogens heeft dan een hoogbegaafde. Maar ik zou het prachtig vinden als tweerichtingsverkeer mogelijk is. Begrip en empathie van twee kanten leiden naar positieve resultaten.

Het is denk ik onmogelijk met eenrichtingsverkeer, van welke kant dan ook. Dat is volgens mij het punt niet, en ook niet de kern van mijn pleidooi. Het gaat erom op welke manier de ruimte tussen jou / "ons" en de middenmoot verdeeld wordt en op basis van welk uitgangspunt. De kernvraag is dus niet "of" maar "hoe" er aangepast wordt. Mijn pleidooi is dat hoogbegaafden zich in relaties veel actiever mogen opstellen qua hoogbegaafdheid en zo weinig mogelijk reactief moeten zijn. Die reactiviteit - het aanpassingsgedrag - is waar zoveel van ons last van hebben gehad, daar moet je zoveel mogelijk vanaf. De kans op empathie is in mijn optiek vanwege hoogbegaafdheid onevenredig verdeeld, de prijs ervoor - teveel sociaal wenselijk gedrag - is mij te hoog.

Kortom: als je gas wilt geven met de handrem verplicht aangetrokken gaat het roken en stinken En ja, geen roekeloos rijgedrag op de weg, dat is het andere uiterste.

[opaspop]

goed stukje, Hindrik.

Het probleem is denk ik, het feit dat men aanpassing eist, iets dat ieder systeem altijd geëist heeft, van de DDR, tot de Nederlandse staat. Wat gebeurt er als er geen aanpassing is ? Binnen het kapitalisme betekend het ontslag en heel zelden succes . De HB is óf de junk, of de popster annex wiskundige. Zoals ze mijn broer op school vertelde, je zal junk worden, of miljardair. Zoals een bekende Hollandse artiest zei, net zo goed had ik in de goot kunnen eindigen. Dat is de realiteit binnen het kapitalisme, het dolhuis of de roem.

In de DDR zou het iets gelijks geweest zijn, al denk ik dat de repressie daar zwaarder was.

Mijn focus ligt de laatste jaren dus geheel op zelf beheer, decentralisatie, zodat niemand zich hoeft aan te passen, maar zich mag aanpassen

[HindrikH]

goed stukje, Hindrik.

Het probleem is denk ik, het feit dat men aanpassing eist, iets dat ieder systeem altijd geëist heeft, van de DDR, tot de Nederlandse staat. Wat gebeurt er als er geen aanpassing is ? Binnen het kapitalisme betekend het ontslag en heel zelden succes . De HB is óf de junk, of de popster annex wiskundige. Zoals ze mijn broer op school vertelde, je zal junk worden, of miljardair. Zoals een bekende Hollandse artiest zei, net zo goed had ik in de goot kunnen eindigen. Dat is de realiteit binnen het kapitalisme, het dolhuis of de roem.

In de DDR zou het iets gelijks geweest zijn, al denk ik dat de repressie daar zwaarder was.

Mijn focus ligt de laatste jaren dus geheel op zelf beheer, decentralisatie, zodat niemand zich hoeft aan te passen, maar zich mag aanpassen

Inderdaad, dat socialisatieproces begint al vroeg, zoals leraren die gespeend van welke kennis van hoogbegaafdheid dan ook leerlingen die buiten *hun* scope en methode vallen tot kansloos verklaren en als het dan toch wat wordt dat aan een wonder toeschrijven. Beide is ws onzin, want gebaseerd op een gebrek aan kennis. Ik ken dat soort types, de schade wordt dan met name veroorzaakt door de onwil om in jouw als leerling te investeren. Niet de moeite waard, en als je niet oppast neem je dat nog over ook. Ik ben niet de moeite waard (wat??)
Maar daarmee duidt je volgens mij precies aan wat de crux is: het potentieel van hoogbegaafden -en daarmee voor een te groot deel het zelfbeeld van hoogbegaafden - wordt grotendeels vormgegeven door de groep die er helemaal geen verstand van heeft. Wanneer dat zelfbeeld ook nog eens gevoed wordt door problematisering van de verschillen, dan is het hek van de dam. Voordat je het weet ben je niet verschillend, maar een probleem voor anderen, en daar zit je dan in de karavaan van de hulpverlening.

Maar gek genoeg is het proces waar we in zitten helemaal niet nieuw. Ooit waren protestanten ketters, één grote afwijking. Ooit waren vrouwen te onnozel om stemrecht te krijgen. En van recentere aard: ooit was homosexualiteit een verschrikking. Op al die fronten zijn gelukkig (kilo)meters gemaakt, doordat de groep waar het om ging het uitgangspunt verschoof. Niet de ander, maar zij zelf zijn voor hen het uitgangspunt, en nu weer terug naar het onderwerp hoe we met elkaar gaan samenleven. Je krijgt jezelf als groep anders niet op de kaart.

Ik ben niet religieus, ben geen vrouw en ook niet homosexueel, maar ik hoef helemaal niet het diepste wezen van die groepen te kennen, datgene wat hun anders maakt dan mij te omvatten, om ze te accepteren in wat ze zijn, wie ze zijn, wat/wie ze willen zijn.

[Sabo]

Interessant, maar inderdaad, je komt sneller in de problemen. Vooral op werkniveau gesproken dan.
Bestaat er dan niet zo iets als de correcte functie voor een HB persoon?

Ik kan alleen maar denken aan zelfstandige; gaan en staan waar je maar wil --- maar dan moet je natuurlijk ook het gat in de markt vinden en de nodige kennis hebben, of talenten --- én de balls.

En aanpassen; wat is jouw opinie over acteren? Op elke plaats waar ik begon, als was het op school, een nieuwe werkplek of ... heb ik mij anders gedragen, als zijnde een sociaal experiment. Wat trekt anderen aan? Wat stoot juist af?

Ik gedraag mij momenteel op mijn werk als een optimistisch persoon, omdat dit is wat mensen graag zien. Iemand die niet constant zit te klagen, zagen of blasen (ok nu ik het hier neerpen bemerk ik wel dat ik al die negatief wel opkrop gedurende de dag/week en niet kan ventileren).
En nu ga ik mijzelf nog meer tegenspreken; "kindness gets mistaken for weakness".
Door aardig te doen en enkel positief over te komen wordt er van mij zeer veel misbruik gemaakt, en de mensen onderschatten mijn intelligentie wat mij ook niet verder zal helpen. MAAR; ik hoor wel bij de groep, en ik denk dat 95% van de collega's mij graag in de buurt heeft.

Ik veronderstel dat het gezelschap een enorme factor is. Inderdaad, als je de keuze hebt om jezelf te zijn tussen mensen van jouw niveau, of je moet je gaan aanpassen en je dommer (dommer? ik bedoel "normaal", maar je snapt wellicht perfect wat ik bedoel) gaan gedragen, dan is mijn keuze ook snel gemaakt.

Ik ben van mening dat het dan in het dagelijkse leven een bewuste keuze zal worden tussen;
- zijn wie je bent, iets wat geen "likes" zal opleveren
- je "aanpassen", iets wat wél "likes" zal opleveren.
of is er een gulden middenweg?

[HindrikH]

Interessant, maar inderdaad, je komt sneller in de problemen. Vooral op werkniveau gesproken dan.
Bestaat er dan niet zo iets als de correcte functie voor een HB persoon?

Ik kan alleen maar denken aan zelfstandige; gaan en staan waar je maar wil --- maar dan moet je natuurlijk ook het gat in de markt vinden en de nodige kennis hebben, of talenten --- én de balls.

Klopt, waarin je zelf de keuze kan maken wat je levert, hoe je dit levert en aan wie je dit levert. Hulp van mensen die je authenticiteit herkennen (want daar heb je het volgens mij over) is dan wel handig. Maar volgens mij gaan mensen daar nu juist voor. Betekent dat je niet maximaal financieel rendement kan halen? Zeer goed mogelijk. Maar liever een basis inkomen door mijzelf te zijn dan rijk door mijzelf uit het lood te trekken.....

En aanpassen; wat is jouw opinie over acteren? Op elke plaats waar ik begon, als was het op school, een nieuwe werkplek of ... heb ik mij anders gedragen, als zijnde een sociaal experiment. Wat trekt anderen aan? Wat stoot juist af?

Ik gedraag mij momenteel op mijn werk als een optimistisch persoon, omdat dit is wat mensen graag zien. Iemand die niet constant zit te klagen, zagen of blasen (ok nu ik het hier neerpen bemerk ik wel dat ik al die negatief wel opkrop gedurende de dag/week en niet kan ventileren).
En nu ga ik mijzelf nog meer tegenspreken; "kindness gets mistaken for weakness".
Door aardig te doen en enkel positief over te komen wordt er van mij zeer veel misbruik gemaakt, en de mensen onderschatten mijn intelligentie wat mij ook niet verder zal helpen. MAAR; ik hoor wel bij de groep, en ik denk dat 95% van de collega's mij graag in de buurt heeft.

Je geeft hier al je eigen antwoord op het nut van "acteren". Het woord zegt het al, je doet alsof, je trekt jezelf uit het lood door een deel van jezelf geforceerd naar voren te drukken, omdat de ander dit (impliciet) vraagt. Vervolgens komt het deel wat je wegstopt er elders uit. Gevolg: slingerend gedrag. Dat uit zich in afreageren op je partner of kinderen, of je voedt er een of andere verslaving mee etc. Allemaal onbalans, en waar ligt het aangrijpingspunt? Juist, op de plek waar je je teveel aanpast aan de ander, op je werk in jouw geval. Dit zet de kettingreactie in beweging. Je doet alsof je optimistisch bent, maar je bent het volgens mij niet echt, toch?

Ik veronderstel dat het gezelschap een enorme factor is. Inderdaad, als je de keuze hebt om jezelf te zijn tussen mensen van jouw niveau, of je moet je gaan aanpassen en je dommer (dommer? ik bedoel "normaal", maar je snapt wellicht perfect wat ik bedoel) gaan gedragen, dan is mijn keuze ook snel gemaakt.

Ik ben van mening dat het dan in het dagelijkse leven een bewuste keuze zal worden tussen;
- zijn wie je bent, iets wat geen "likes" zal opleveren
- je "aanpassen", iets wat wél "likes" zal opleveren.
of is er een gulden middenweg?

Nee, dat is volgens mij niet de keus. Je gaat hoe dan ook likes en dislikes krijgen, hoe je je ook gedraagt, alleen de groep waarvan je die krijgt verandert. "Likes" zijn daarom een verschrikkelijk stuurelement in iemands leven, het zegt namelijk niets over jou, maar iets over die ander. Het gaat erom *waarom* je die likes krijgt: omdat je jezelf bent of omdat je niet jezelf bent? Nou, dan weet ik het wel.

Dit is de reden waarom ik mensen als Luther, Rousseau, Ghandi, Nelson Mandela, Cruyff en Prince aanhaalde. Die pasten zich niet aan, kregen massa's "dislikes", veel conflicten en kijk nu eens achteraf hoe de massa ze beoordeelt? Geen van deze mensen had het scoren van zoveel mogelijk "likes" op de agenda, geen van deze mensen had de strijd als einddoel, maar als noodzakelijk middel. Likes en dislikes zeggen helemaal niets, het is je overtuiging en je authenticiteit die het verschil gaan maken. T.a.v. je eigen geluk en uiteindelijk ook voor velen om je heen.

Ik denk juist *omdat* hoogbegaafden zoveel potentieel hebben om origineel en authentiek te zijn er juist bij hen zoveel aanpassingsproblemen zijn. Hoogbegaafden zijn niet bestemd om zich aan te passen, maar juist om hun eigen pad te gaan. Wat overigens *niet* synoniem is aan onaangepast gedrag.....

Voorbeeld: ik ben nooit begonnen met roken, omdat ik als tiener al niet begreep waarom ik iets smerigs moest doen om er bij te horen, of zoals dat tegenwoordig heet: om "likes" te krijgen. Wat een ontzettend triviale combinatie?? Je hoort erbij als je iets doet wat helemaal niets te maken heeft met de kwaliteit van het contact? En dus hoorde ik er niet bij, maar ik was wel bij mijzelf gebleven, en dat voelde goed. Ik ruil niet iets wat waardevol is voor wat een ander waardevol vindt, maar ikzelf niet. Toen niet, en nu nog niet, tenzij dit mega problemen geeft zoals ontslag op staande voet etc.
Voor de rest: "give em hell".

[Peach]

Ik probeer mijn aanpassingsprobleem op te lossen door mijn gedachtens te vertalen naar een ander niveau. Natuurlijk kun je niet alles tegen iedereen zeggen. Daarom probeer ik altijd in te schatten tegen wie ik wat kan zeggen. Ik selecteer de mensen als het ware. Dan bespaar ik ons beide een hoop negatieve energie.

Op het gebied van rechtvaardigheid zeg ik liever wat ik denk. Daar wil ik dan uiteindelijk naar toe werken, omdat iedereen uniek en waardevol is. Iedereen mag er zijn.

[opaspop]

Ik vond het roken wel een goede vergelijking

Waarom zou ik veel geld betalen, waar andere rijk van worden , zodat mijn kans op kanker verdubbeld wordt ? Been zuiver rationele overweging, maar voor veel mensen een puur gevoelsmatige kwestie en dat is walgelijk.

Elke dag je tientje betalen, om kanker te kopen en een industrie the verrijken ?

Waar is de basis aan logica? Het fundament ?

En waarom ben je dan 'cosmopolitisch' als je die kanker koopt ? Waarom ben je dan bohemian ?