Masters, de rest van mijn leven...? Wat nu?

[Day]

Hoi allemaal,
Over een maand begin ik aan mijn laatste semester van mijn bachelor opleiding in internationaal recht. Het is een Engelstalige opleiding met veel internationale studenten, we hebben veel uiteenlopende en interdisciplinaire vakken gehad, van economics tot philosophy, van criminology tot alternative dispute resolution. In tegenstelling tot de middelbare school ben ik enorm perfectionistisch geworden en accepteer ik niks lager dan een 8 van mezelf, liever nog hoger. Ik heb een zekere faalangst ontwikkeld, zowel op leer- als op sociaal gebied; doodsbang om fouten te maken of niet aardig gevonden te worden. In ieder geval, de meest rechten specifieke vakken (administrative law, property law, tort law) vond ik veelal vreselijk, en ik hield van criminology en philosophy. Dat is op zich niet vreemd; ik ben niet van de regeltjes - ik breek ze allemaal als ik vind dat mij of iemand anders onrecht aan wordt gedaan. Natuurlijk ben ik hier rationeel en proportioneel in, maar ik zou nooit advocaat kunnen zijn - het recht is gewelddadig en leidt lang niet altijd tot rechtvaardigheid. Anyways, dat is ook helemaal niet belangrijk, want ik moet na dit semester een master kiezen. En laat ik nou toch absoluut geen idee hebben wat ik wil.
Of eigenlijk, ik weet heel erg goed wat ik wil: ik leef voor kunst en cultuur. Boeken, films, tv - verhalen; het houdt mij letterlijk op de been. De manier waarop verhalen mensen helpen, de manier waarop mensen genieten van theater, van films, hoe mooi het is om zoiets te creeren... Ik zou het zo graag doen. Maar dat kan niet. Ik heb er de vooropleiding niet voor, ik heb nul zelfvertrouwen, ik kan mezelf niet openstellen, ik durf mezelf niet bloot te geven, ik kan nergens aan beginnen, ik durf nergens aan te beginnen, ik zet nooit iets door... Ik ben nooit verder gekomen dan wat verhaaltjes en geknutsel.
Maar wat dan? Ik merk dat ik bang ben om een richting te kiezen. Ik zou best een master in tax law kunnen doen, maar een baan in die richting? Absoluut niet. Een master public international law or criminal justice zou ook prima gaan, maar dan een baan? Echt niet. Misschien is het niet eens zozeer de master, maar gewoon het idee 'baan' wat me enorm afschrikt. Ik merk dat ik dat niet wil. Ik wil geen baan. Ik ben bang voor de sleur, ik wil blijven leren, nieuwe dingen doen. Ik wil leven, en vrij zijn om te ontsnappen aan datzelfde leven.
Ik ken het hele verhaal over hoe je dat echt wel kunt blijven doen, en hoe je zelf verantwoordelijk bent voor uitdagingen zoeken in je werk, hoe dat nu eenmaal is hoe de maatschappij werkt, hoe dit nu eenmaal het leven is. En toch ben ik er verschrikkelijk bang voor en wil ik het niet. Daarnaast vraag ik me ook wel eens af of ik uberhaupt ooit een baan kan krijgen; ik ben bij lange na niet assertief genoeg om uberhaupt een sollicitatiebrief te sturen en toe te geven dat ik iets zou willen, laat staan dat ik mezelf kan aanprijzen of uberhaupt iets goeds over mezelf kan vertellen. Ik kraak mezelf liever af, dat is makkelijker; geen verwachtingen waar je aan hoeft te voldoen. Geen teleurstellingen, niet bij anderen, niet bij mezelf.
Goed, dit is een heel lang verhaal geworden en volgens mij klinkt het alsof ik zwaar aan de drugs zit, zo onsamenhangend is het geworden. Sorry daarvoor. Maar misschien herkent iemand iets? Ik hoef geen oplossingen, dat kan ik niet van anderen vragen, maar iemand die begrijpt wat ik bedoel zou fijn zijn. Iemand die het misschien beter kan verwoorden? Zoals je ziet kan ik dat namelijk nog niet echt.

Bedankt,
Day.

[plato]

Hoi allemaal,
Over een maand begin ik aan mijn laatste semester van mijn bachelor opleiding in internationaal recht. Het is een Engelstalige opleiding met veel internationale studenten, we hebben veel uiteenlopende en interdisciplinaire vakken gehad, van economics tot philosophy, van criminology tot alternative dispute resolution. In tegenstelling tot de middelbare school ben ik enorm perfectionistisch geworden en accepteer ik niks lager dan een 8 van mezelf, liever nog hoger. Ik heb een zekere faalangst ontwikkeld, zowel op leer- als op sociaal gebied; doodsbang om fouten te maken of niet aardig gevonden te worden. In ieder geval, de meest rechten specifieke vakken (administrative law, property law, tort law) vond ik veelal vreselijk, en ik hield van criminology en philosophy. Dat is op zich niet vreemd; ik ben niet van de regeltjes - ik breek ze allemaal als ik vind dat mij of iemand anders onrecht aan wordt gedaan. Natuurlijk ben ik hier rationeel en proportioneel in, maar ik zou nooit advocaat kunnen zijn - het recht is gewelddadig en leidt lang niet altijd tot rechtvaardigheid. Anyways, dat is ook helemaal niet belangrijk, want ik moet na dit semester een master kiezen. En laat ik nou toch absoluut geen idee hebben wat ik wil.
Of eigenlijk, ik weet heel erg goed wat ik wil: ik leef voor kunst en cultuur. Boeken, films, tv - verhalen; het houdt mij letterlijk op de been. De manier waarop verhalen mensen helpen, de manier waarop mensen genieten van theater, van films, hoe mooi het is om zoiets te creeren... Ik zou het zo graag doen. Maar dat kan niet. Ik heb er de vooropleiding niet voor, ik heb nul zelfvertrouwen, ik kan mezelf niet openstellen, ik durf mezelf niet bloot te geven, ik kan nergens aan beginnen, ik durf nergens aan te beginnen, ik zet nooit iets door... Ik ben nooit verder gekomen dan wat verhaaltjes en geknutsel.
Maar wat dan? Ik merk dat ik bang ben om een richting te kiezen. Ik zou best een master in tax law kunnen doen, maar een baan in die richting? Absoluut niet. Een master public international law or criminal justice zou ook prima gaan, maar dan een baan? Echt niet. Misschien is het niet eens zozeer de master, maar gewoon het idee 'baan' wat me enorm afschrikt. Ik merk dat ik dat niet wil. Ik wil geen baan. Ik ben bang voor de sleur, ik wil blijven leren, nieuwe dingen doen. Ik wil leven, en vrij zijn om te ontsnappen aan datzelfde leven.
Ik ken het hele verhaal over hoe je dat echt wel kunt blijven doen, en hoe je zelf verantwoordelijk bent voor uitdagingen zoeken in je werk, hoe dat nu eenmaal is hoe de maatschappij werkt, hoe dit nu eenmaal het leven is. En toch ben ik er verschrikkelijk bang voor en wil ik het niet. Daarnaast vraag ik me ook wel eens af of ik uberhaupt ooit een baan kan krijgen; ik ben bij lange na niet assertief genoeg om uberhaupt een sollicitatiebrief te sturen en toe te geven dat ik iets zou willen, laat staan dat ik mezelf kan aanprijzen of uberhaupt iets goeds over mezelf kan vertellen. Ik kraak mezelf liever af, dat is makkelijker; geen verwachtingen waar je aan hoeft te voldoen. Geen teleurstellingen, niet bij anderen, niet bij mezelf.
Goed, dit is een heel lang verhaal geworden en volgens mij klinkt het alsof ik zwaar aan de drugs zit, zo onsamenhangend is het geworden. Sorry daarvoor. Maar misschien herkent iemand iets? Ik hoef geen oplossingen, dat kan ik niet van anderen vragen, maar iemand die begrijpt wat ik bedoel zou fijn zijn. Iemand die het misschien beter kan verwoorden? Zoals je ziet kan ik dat namelijk nog niet echt.

Bedankt,
Day.

Niettegenstaande maak je wel een keuze om je story hier neer te plempen.

[Day]

Niettegenstaande maak je wel een keuze om je story hier neer te plempen.

Sorry?! Het is inderdaad niet slim om dit soort dingen middenin de nacht te schrijven. Ik had niet bedoeld om irritant te zijn, ik dacht echt dat dit wel kon. Ik zal het weghalen. (als dat lukt)

[Day]

Ok, ik krijg het niet weg, sorry. Negeer dit topic vooral.

[plato]

Ok, ik krijg het niet weg, sorry. Negeer dit topic vooral.

Neuhhh daar gaat het mij niet om. Het verbaast me dat je vooral niet wil kiezen in de dingen des -beroeps- leven. Maar wel een keuze maakt om hier -op dit forum- iets er mee te bereiken. Dat neem ik tenminste aan. Het kost energie, je brains wat laten kraken alsmede je gevoelsleven op gang laten komen. Allemaal niets mis mee. Maar dan vraag ik me ook af: wat dan hier wel te bereiken ?

[Day]

Neuhhh daar gaat het mij niet om. Het verbaast me dat je vooral niet wil kiezen in de dingen des -beroeps- leven. Maar wel een keuze maakt om hier -op dit forum- iets er mee te bereiken. Dat neem ik tenminste aan. Het kost energie, je brains wat laten kraken alsmede je gevoelsleven op gang laten komen. Allemaal niets mis mee. Maar dan vraag ik me ook af: wat dan hier wel te bereiken ?

Ok dat had ik echt niet uit je eerdere opmerking gehaald, sorry.
En dat is toch iets totaal anders? Ik interpreteer namelijk dat je keuzes in het leven vergelijkt met de keuze hier dingen te schrijven? Het is toch 1000x makkelijker om iets online te schrijven, dan iets in het 'echte' leven te doen? Hell, de dingen die ik hier schrijf zou ik uberhaupt nooit hardop uit kunnen spreken. Maar wie weet ben ik daar alleen in.
Over wat ik wil bereiken dan. Ik vroeg of iemand het herkende? Nou, dat is wat ik ermee wil bereiken; kijken of iemand hetzelfde voelt. Maar als dat niet de bedoeling is, laat maar hoor. Ik dacht alleen, misschien zitten er hier op het forum meer mensen die met zulke dingen worstelen, maar even goede vrienden als dat niet zo is.

[plato]

Neuhhh daar gaat het mij niet om. Het verbaast me dat je vooral niet wil kiezen in de dingen des -beroeps- leven. Maar wel een keuze maakt om hier -op dit forum- iets er mee te bereiken. Dat neem ik tenminste aan. Het kost energie, je brains wat laten kraken alsmede je gevoelsleven op gang laten komen. Allemaal niets mis mee. Maar dan vraag ik me ook af: wat dan hier wel te bereiken ?

Ok dat had ik echt niet uit je eerdere opmerking gehaald, sorry.
En dat is toch iets totaal anders? Ik interpreteer namelijk dat je keuzes in het leven vergelijkt met de keuze hier dingen te schrijven? Het is toch 1000x makkelijker om iets online te schrijven, dan iets in het 'echte' leven te doen? Hell, de dingen die ik hier schrijf zou ik uberhaupt nooit hardop uit kunnen spreken. Maar wie weet ben ik daar alleen in.
Over wat ik wil bereiken dan. Ik vroeg of iemand het herkende? Nou, dat is wat ik ermee wil bereiken; kijken of iemand hetzelfde voelt. Maar als dat niet de bedoeling is, laat maar hoor. Ik dacht alleen, misschien zitten er hier op het forum meer mensen die met zulke dingen worstelen, maar even goede vrienden als dat niet zo is.

Op dit forum zitten allemaal en meer vriendelijke, behulpzame en aangename mensen. Ze onderscheiden zich tov ander fora wel door kritische en no nonse vragen te stellen en zvm to the point te komen. Dat werkt namelijk. Wen er maar aan

[Sawi]

Als je geen interesse hebt in een master in de richting van je bachelor, dan moet je dat vooral niet gaan doen.
Maar er zijn zoveel mogelijkheden om je verder te ontwikkeling in een richting die je wel leuk vindt.
Begin eens met te onderzoeken wat je nodig hebt om iets in de cultuursector te doen. Welke studies zijn er en welke spreken je aan? Welke opties heb je dan? Kun je vrijstellingen krijgen? Hoe ga je het financieel regelen? Is het misschien verstandig eerst een jaar te gaan werken?
Een andere optie is misschien iets met journalistiek? Kun je dan wel direct aan een master beginnen? Of moet je dan ook bijspijkeren? Welke opties heeft je huidige opleiding om extra vakken uit andere studierichtingen te volgen binnen je bachelor?

Tenslotte kun je ook gewoon een baan in de sector van jou wensen gaan zoeken. Gewoon onderaan beginnen en dan langzaam opbouwen.
Of starten als zzp'er en zelf projecten en financiering creëren. Begin eens met het schrijven van een businessplan.

Onderzoek je mogelijkheden. Je kunt nog alle kanten op.

En wat Plato zegt... Er worden hier kritische vragen gesteld om je verder te helpen. Niet om je af te branden. En even mopperen mag natuurlijk ook, maar alleen maar blijven hangen in mopperen levert zo weinig op.
Hopelijk weerhoudt het je niet van hier schrijven.

[Day]

Kritische vragen zijn prima, maar zo kwam Plato toch echt niet op mij over.

'Niettegenstaande maak je wel een keuze om je story hier neer te plempen.'

Het spijt me, maar ik interpreteerde deze opmerking toch echt alsof ik iets verkeerd had gedaan en mijn 'story' hier niet zo had moeten 'plempen' en het kwam toch zeker niet behulpzaam, vriendelijk, of aangenaam over. Meer alsof ik iets had geschreven wat niet de bedoeling was. Dat zal ongetwijfeld aan mij liggen, maar als dit de manier is waarop er hier gecommuniceerd wordt zit ik hier inderdaad waarschijnlijk niet goed. Ik heb denk ik toch baat bij iets meer nuance en empathie. De vragen van Sawi kan ik al wat meer mee, waarvoor dank, maar ik denk dat ik te gevoelig ben voor dit soort communicatie. Dat is geen aanval op jullie, dat is een tekortkoming van mijn kant. Daar zal ik dan eerst aan moeten werken voor ik hier kan komen schrijven.

[plato]

Kritische vragen zijn prima, maar zo kwam Plato toch echt niet op mij over.

'Niettegenstaande maak je wel een keuze om je story hier neer te plempen.'

Het spijt me, maar ik interpreteerde deze opmerking toch echt alsof ik iets verkeerd had gedaan en mijn 'story' hier niet zo had moeten 'plempen' en het kwam toch zeker niet behulpzaam, vriendelijk, of aangenaam over. Meer alsof ik iets had geschreven wat niet de bedoeling was. Dat zal ongetwijfeld aan mij liggen, maar als dit de manier is waarop er hier gecommuniceerd wordt zit ik hier inderdaad waarschijnlijk niet goed. Ik heb denk ik toch baat bij iets meer nuance en empathie. De vragen van Sawi kan ik al wat meer mee, waarvoor dank, maar ik denk dat ik te gevoelig ben voor dit soort communicatie. Dat is geen aanval op jullie, dat is een tekortkoming van mijn kant. Daar zal ik dan eerst aan moeten werken voor ik hier kan komen schrijven.

Waarom zoek je niet even contact met Rianne...zij is de vrouw die professioneel geschoold is op het gebied van dit soort situaties.

[-b-]

Kritische vragen zijn prima, maar zo kwam Plato toch echt niet op mij over.

'Niettegenstaande maak je wel een keuze om je story hier neer te plempen.'

Het spijt me, maar ik interpreteerde deze opmerking toch echt alsof ik iets verkeerd had gedaan en mijn 'story' hier niet zo had moeten 'plempen' en het kwam toch zeker niet behulpzaam, vriendelijk, of aangenaam over. Meer alsof ik iets had geschreven wat niet de bedoeling was. Dat zal ongetwijfeld aan mij liggen, maar als dit de manier is waarop er hier gecommuniceerd wordt zit ik hier inderdaad waarschijnlijk niet goed. Ik heb denk ik toch baat bij iets meer nuance en empathie. De vragen van Sawi kan ik al wat meer mee, waarvoor dank, maar ik denk dat ik te gevoelig ben voor dit soort communicatie. Dat is geen aanval op jullie, dat is een tekortkoming van mijn kant. Daar zal ik dan eerst aan moeten werken voor ik hier kan komen schrijven.

Je hebt een privébericht.

[Water]

Je bent goed zoals je bent. Ik schrok ook van de reactie van Plato. Maar dat zegt meer over mij dan over zijn reactie.

[Water]

Niettegenstaande maak je wel een keuze om je story hier neer te plempen.

Is dit een shock-kuur of mag je Day (nu al) niet?

Ik houd het op humor

In normaal Nederlands: Wat probeer je met deze opmerking te bereiken?

[plato]

Niettegenstaande maak je wel een keuze om je story hier neer te plempen.

Is dit een shock-kuur of mag je Day (nu al) niet?

Ik houd het op humor

In normaal Nederlands: Wat probeer je met deze opmerking te bereiken?

De kern van je vraag is dat het gaat ic moet gaan over Day en niet over jezelf. Wat maakt het dan dat je deze vraag aan mij stelt?