Ik heb het helemaal gehad en ze kunnen me niet helpen

[Pippi langkous]

En ik merk dat ik boos ben,
boos op mezelf en boos op de wereld, boos op de leraren op school.
Ik merk dat ik boos ben op mijn moeder die mij vroeg waar mijn idealen zijn gebleven, jaren geleden en nu ben ik pas boos.
Nou mam, die idealen zijn verpieterd in het duister van de depressie, die volgde op de eenzaamheid van het nergens aansluiting kunnen vinden.
En die depressie, die existentiele crisis, die ontstond doordat er niemand was om mee te praten of te sparren, niemand die mij begreep, geen mentor waarnaar ik zo verlangde.
Niemand die mijn enthousiasme begreep, zodat ik dat af heb moeten leren, ik mocht niet mezelf zijn, want dan was ik voor anderen te veel en dat was lastig.

Dus ik ben mezelf verloren, ik kom nergens tot mijn recht, er is geen plekje hier voor mij in deze maatschappij die ik veracht om al zijn kortzichtige regeltjes en oneerlijke verdragen.
Ik paste mij vroeger telkens aan, waardoor ik niet meer weet wie ik ben en waardoor ik nooit ben geworden wie ik had kunnen zijn.
En altijd maar dat commentaar en die goedbedoelde woorden: jij bent juist zo creatief, jij haalde juist zulke goede punten, je bent zo handig en zo slim, je zou alles kunnen worden wat je wil.
Maar ik wil niks.
Ik zie het nut er niet van in.
Al heel erg lang niet meer.
Ik voel me in de steek gelaten, onbegrepen en mislukt.
Ik snap nu echt niet meer waarom ik ooit de wereld zo graag wilde redden., of verbeteren.
Het heeft toch geen enkele zin.

En al die domme studies, die ik wel moest afbreken , omdat er dingen in de boeken staan die gewoon niet kloppen.
Waar ik het niet mee eens kan zijn.
Of als dat eens niet zo was, ik gek werd van alweer een nabespreking van de evaluaties van de vergadering.
Of waarvan ik sowieso het doel niet zag, behalve geld verdienen, een baan, die deze wereld niet helpt, nergens toe leidt, geen hoger doel dient.

Het enige wat ik nog kon zien was de relativiteit.
De vergankelijkheid der dingen.
Het meedogenloze, nutteloze.
Het enige waar ik nog naar verlangde was saamhorigheid,
liefde,
een omarming en een vriendelijk woord.
Het enige wat ik nog kon denken was: dacht ik maar even niets.

En om de zoveel tijd kwamen de vlagen van enthousiasme, vurig en grillig en soms zelfs obsessief.
Om toch weer uit te doven en weg te ebben in een zee van nutteloosheid.
Saai en grijs.
En iedereen die dan zegt: dat hebben we allemaal wel eens.
Net zo'n dooddoener als dat vroeger de volwassenen zeiden: daar moet je gewoon boven staan, als ik weer eens werd buitengesloten.
Ze vonden me raar, ik voelde me eenzaam.
Ik begreep er zelf niets van en ze begrepen niets van mij.

Ik leerde heel snel praten, foutloos zonder gebrabbel.
Op de kleuterschool zag ik al het nut niet van allerlei spelletjes.
Knutselen vond ik wel leuk, ik speelde nooit met poppen, of met lego, want wat had het voor nut als het toch niet echt was?
Maar zat wel uren in de poppenhoek om de anderen te observeren.
Ik vond het vreemd dat sommigen de plak opaten, of een boom een takjesboom noemden.
Ik voelde me eenzaam en niet gehoord.
Toen ik jaar oud was werd ik emotioneel gechanteerd met de rooms katholieke religie en mijn liefde voor mijn oma.
Ik heb altijd een hekel gehouden aan die domme religie om die reden.
Ik werd getest, want ze vonden het vreemd dat ik zo stil zat te observeren, ik werd dromerig genoemd.
Maar ik bleek alles goed te kunnen en toen lieten ze het weer los.
Ik voelde me miskend, te veel als een kind behandeld, niet serieus genomen.
Ik was boos en teleurgesteld.

Daarna volgde de basisschool.
Ik vond taal erg makkelijk.
Geschiedenisboekjes had ik al uit voordat het schooljaar begon.
Van rekenen werd door mijn familie gezegd dat wij daar niet goed in waren.
Ik geloofde dat.
Ik vroeg me af wat het nut was van rekenen in de eerste klas.
Ik kwam tot de conclusie dat het een andere taal was om de werkelijkheid te vangen in cijfers.
Ik vond rekenen saai en snapte het nut niet.
Ik maakte veel slordigheidsfouten en het kon me niet boeien.
In de derde klas kreeg ik een verschrikkelijke leraar, hij was soort van sadistisch, onvoorstelbaar, het heeft me geknakt, ik ontwikkelde een eetstoornis.
Ik haalde onvoldoendes voor rekenen.
Mijn klasgenoten sloten me buiten en zeiden dat ik raar en dom was.

Ik voelde me verschrikkelijk, mislukt, depressief.
Niemand hielp mi.
Met hun goedbedoelde complimenten waar ik niets aan had, telkens het advies om er maar boven te moeten gaan staan.
Ik vond mezelf lelijk.
Ik dacht dat ik een soort van alien was, geland op de verkeerde planeet.
Daarom begon ik obsessief te sporten, nog minder te eten.
Ik had bijles nodig voor rekenen.
Na een paar maanden was ik beter dan mijn lerares, als ik de oefeningen samen met haar maakte haalde ik een 7, maar deed ik het alleen dan haalde ik een negen.
Er volgde een test algemene ontwikkeling en ik scoorde het hoogste van de klas, er volgde een sito toets en ik scoorde bijna de maximale score.
Maar ze vonden dat ik geen goede leermentaliteit had, ze vonden me te dromerig en ik mocht niet hoger dan de HAVO.

Ik werd ook daar buitengesloten, voelde me eenzaam en deed plichtmatig wat ik moest doen.
Maar kroop steeds verder in mijn schulp.
Inmiddels was ik ervan overtuigd dat er iets mis was met mij.
Ik haalde altijd redelijke punten en soms hele hoge.
Hoefde er niet erg veel voor te doen, maar deed wel mijn best, zoals ik dat altijd deed voor alles.
Als je toch iets moet doen, waarom dan niet goed?

In het vierde jaar maakt ik op een avond huiswerk voor wiskunde en het ging voor het allereerst echt lekker.
Nog nooit had ik het gevoel gehad dat het een puzzel was, maar ineens kreeg ik dat gevoel wel en werd wiskunde een spel.
Ik deed het voor het eerst op mijn eigen manier en had er voor het eerst echt lol in.
De volgende dag leverde ik het in en ik was ervan overtuigd dat het foutloos was.
Dus was ik enorm verbaasd toen de leraar 1 van mijn antwoorden had fout gerekend.
Ik vroeg hem waarom, terwijl het antwoord dus wel goed was.
Hij zei dat ik het moet hebben afgekeken omdat de berekening verkeerd was.
Ik zei dat dat niet kon, omdat ik het antwoord had gekregen uit die berekening en dat ik zeer zeker niet had afgekeken.
Hij geloofde mij niet en ik sprak de magische woorden: reken maar na.
Hij deed dat en zijn frons werd steeds dieper.
Hij liep naar een kast en haalde er een hele stapel boeken uit waarin hij begon te bladeren.
Na ruim een half uur kwam hij naar mijn tafeltje toe en zei: je hebt gelijk, de berekening klopt...ze staat alleen in geen enkel boek!
Ik had een nieuwe formule ontdekt, het was de totaal-andersom berekening.
Ik herinner mij de voldoening, maar volgens mij heb ik het verder niet eens echt verteld tegen iemand.
Het was een toevalstreffer.
Voor het wiskunde examen had ik maar een mager zesje.

Voor Engels haalde ik een 9plus, voor Duits een 10min en voor de rest niet bijzonder veel, maar ik had ook niet echt geleerd.

Ik was er ook helemaal niet trots op.
Vond eigenlijk dat het best tegenviel en ik voelde me nog steeds dom en slim tegelijk.
Vreemde combinatie.
Ik moest een vervolgopleiding kiezen, was nog maar net 17, een erg jonge leerling en was emotioneel alles behalve klaar voor een vervolgopleiding.
Ik ben dan ook binnen een half jaar totaal doodgelopen daar en van huis weggelopen.
Sindsdien nog wel twee andere studies opgepakt, maar telkens weer liep ik tegen die verschrikkelijke muur aan van onbegrip en herhaling van onzinnige opdrachten.
Ik vond het zo zinloos allemaal, ik verloor dan mijn interesse en raakte gedeprimeerd.

Het enige wat ik nog wilde was een goede vriend of vriendin om de tijd mee te slijten.

Het eetprobleem heb ik zelf overwonnen.
I heb wat losse cursussen gedaan.
Vrienden gemaakt en low budget rondgereisd.
Mezelf gitaar leren spelen en liedjes geschreven.
En in een soort van hippie gemeenschap gewoond.
In het sekswerk beland omdat ik nooit lang een baantje kon houden.
Me vlagen ging het best goed met mij, maar uiteindelijk kwam jaren later een enorme klap.

Ik begon een eigen zaakje, kocht een piepklein huisje, vond een vriend en was eindelijk gelukkig, maar ik kreeg erg veel domme pech en raakte overspannen en dat was te veel voor de relatie, ik raakte mijn bedrijfsruimte kwijt en werd na een enorme burnout compleet manisch, alsof al mijn gedachten uit controle spiraalden en mijn hele leven over mij heen viel.
Ik belandde in een diepe depressie.
Bij de ggz konden ze er maar niet achter komen wat er nu mis was met mij.
De psycholoog zei dat ik van de hak op de tak ging, maar ik vond dat hij gewoon te traag was.
Ik kon geen vertrouwen hebben in iemand die zo langzaam was en zo slecht verbanden kon leggen om mij te helpen.
Weer moest ik zo'n belachelijke vragenlijst invullen en toen ik gefrustreerd weigerde om hun domme vragenlijst voor de zoveelste keer in te vullen werd mij verteld dat ze mij daar niet konden helpen en werd de behandeling gestopt.

Ik was uit mezelf al gestopt met de medicatie omdat die mij niet hielp, integendeel.
Nadat ik gestopt was ging het zelfs beter.
Ik ben niet meer depressief, maar nog steeds niet op mijn plek.
Straks moet ik in een of ander lullig baantje werken voor een hongerloon en alleen de gedachte deprimeert me al.
Ik heb spijt dat ik toen niet toch doorgezet heb en 1 van die studies heb afgemaakt, want alles wat ik nu kan doen is doen dodelijk saai en zinloos dat ik onmogelijk gemotiveerd kan raken.

Ik ben teleurgesteld en boos.
Ik weet dat er veel lieve mensen zijn.
Ik kan op zich wel genieten van de kleine dingen.

Af en toe vraag ik mij af waarom ik zo koppig ben geweest en waarom ik zo vastloop telkens.
Ik heb de hele dsm doorgespit, het summum van hokjes denken en ik weet bijna zeker dat bijna de hele psychiatrie op de schop kan.
Ik kan geen enkel vertrouwen hebben in de gangbare denkwijzen.
Ik ben me ervan bewust dat ik dit zeer ongenuanceerd uit en er is heus wel meer nuance aan te brengen, maar vandaag ben ik even boos en bot op die manier.

Er is echt iets misgegaan in mijn jeugd en ik heb geen concentratiestoornis en geen autisme en geen slechte jeugd gehad.
De gedachte dat het allemaal aan mij lag is onverdraaglijk.
Het enige wat ik nog kan bedenken is dat ik meer begaafd zou kunnen zijn en dat daar niet goed mee om is gegaan door de volwassenen en de school, zodat ik al heel jong depressief werd en opstandig.
Al op de kleuterschool hadden mijn moeder en de moeder van een vriendinnetje een gesprek over ons kinderen.
Die andere moeder zei dat ik veel dieper nadacht over allerlei dingen dan haar eigen kind.
Ik wilde overal van weten waarom en hoezo en mijn emoties waren zo intens dat ik er soms niet goed mee om kon gaan.
Toen de ramp op Tsjernobil gebeurde was er niemand met wie ik daar over kon praten en het sneed door mijn hart.
Ik verloor vertrouwen in de volwassenen, in de leraren en in de leeftijdgenoten en uiteindelijk in mezelf.

Eigenlijk is het al een beetje te laat voor mijn gevoel.
Ik schrijf dit met de moed der wanhopigen.
Hoe kan het ooit nog goed komen??
Inmiddels heb ik mijn ouders verdriet gedaan.
De band is misschien onherstelbaar beschadigd.
Dit komt mede door de onkunde van de hulpverleners die een psychologisch rapport opstelden van mij ten tijde van die zware depressie en dat naar mijn ouders opstuurden zonder mijn goedkeuring.
Mijn ouders hebben dat gelezen en erin staan allerlei dingen over hoe ik mijn jeugd ervaren heb.
Best negatief, want ik was erg depressief.
Helaas hebben mijn ouders dat gelezen en het heeft ze tot in het diepst van hun ziel gekwetst.
Ik merk dat ik het hier ontzettend moeilijk mee heb, want het was nooit mijn bedoeling.

Drie jaar na dato nogmaals geconfronteerd worden met mijn depressie en beschuldigd worden door mijn ouders van mijn in hun ogen onterechte negatieve beleving van mijn jeugd...terwijl ik juist probeer om die donkere tijd achter me te laten.
Ja ik heb mijn ouders in die toestand verweten dat ze er niet voor mij waren op emotioneel gebied.
Maar ik wist niet dat dat zwart op wit zou komen en het was niet voor hun oren of ogen bestemd.
Domme psychiaters, hadden ze maar een fractie van mij begrepen dan hadden ze ook een fatsoenlijk rapport op kunnen stellen en kunnen voorkomen dat mijn ouders dat lazen.
En mijn ouders...niet handig van hen om alles uit context te plaatsen.
Er wordt geen rekening gehouden met mijn gevoelens, met mijn worsteling, met mijn zwangerschap op dit moment, alles draait ok de emoties van mijn ouders die zich gekwetst voelen door mij, want zijn doen hun best, zij bedoelen het zo goed.
En ik niet dan??

Alles was zwaar tijdens de depressie en eigenlijk heeft alle hulp het alleen maar extra zwaar gemaakt.
Ik ben uit de depressie geklommen ondanks hun hulp.
De weg naar de hel is vaak geplaveid met goede bedoelingen.
Ik kreeg geen hulp omdat ze geen diagnose konden stellen, omdat ze me niet konden helpen.
Ik wist het wel, ik heb nooit hulp gehad op emotioneel gebied.
Als mijn ouders het zo moeilijk hebben met mijn depressie van drie jaar geleden, waarom volgen ze dan hun eigen advies niet gewoon even op?
En gaan ze r gewoon even boven staan?

Dit niet allemaal even zwaar en serieus nemen, ik schrijf dit vanuit een extra hormonale toestand vanwege slaapgebrek en zwangerschap en een heel erg moeilijk gesprek gisteren en alles bij elkaar...ik ben gefrustreerd, moe en boos en teleurgesteld en heb het kortom even helemaal gehad.

[Ray]

Ok, op een snel herstel van je hormonale gesteldheid dan maar

[Eekhoorn]

Wat fijn dat je het er zo hier uit kan gooien. Ongecensureerd en al. Wees welkom met je verhaal en al je pijn. Het klinkt als dat je flink beschadigd bent door de miskenning van wie je was en wat je nodig hebt.
Ik heb momenteel niks zinnigs toe te voegen, maar wil je wel vast een hele dikke geven.
Reacties gaan komen, daar ben ik zeker van.

[Terrasano]

Heb je al eens gedacht aan gewoon jezelf zijn? Zonder je druk te maken over de ander.. Therapeutisch kan ik je vertellen, en ik draai nog maar op 30 procent, hooguit

Wat belangrijk is hierin is jezelf te durven zijn in je eigen wereldje, zoek daar als eerste je kracht, je richting en je bevestiging, dat vergt veel moed, maar niemand anders op deze planeet kan jou het vertrouwen in jezelf geven, dan jij...!

Dat is stap één.

[Sawi]

Welkom hier. Ik lees een hoop frustratie. Maar je kunt het voor jezelf wel allemaal heel goed duiden. Dat is heel waardevol.

Als ik je alvast een tip mag geven: neem de tijd om ook voor jezelf te duiden wat jij echt belangrijk vindt in jou leven. Dan kun je daar naar gaan leven en bewust de juiste keuzes maken.
Het is niet eenvoudig, maar het helpt mij erg om uit die existentiële crisis te blijven. Alle dingen die ik in mijn leven doe, die zijn bedoeld om mijn eigen waarden na te streven.

[Terrasano]

Helaas hebben mijn ouders dat gelezen en het heeft ze tot in het diepst van hun ziel gekwetst.
Ik merk dat ik het hier ontzettend moeilijk mee heb, want het was nooit mijn bedoeling.

Dit vind ik ook wel erg egoïstisch van jouw ouders als ik eerlijk ben.. Mag je een eigen beleving hebben?? Dat jij daar onder vermeende privacy je verhaal doet en dan dit doorgespeeld is aan je ouders is al erg vreemd..

Maar daar heb je nu niets aan natuurlijk.

[Eskimo]

Ik vind het knap dat je eigenlijk precies weet wat er aan de hand is met je.
En dat je alles nog goed weet wat er allemaal gebeurt is en wat dit met je doet.
Ik wou dat ik dat kon.
Ik weet wel dat je je eigen leven moet lijden op de manier het jou behaagd.
Je kan niet alleen maar aan andere denken om ze niet te kwetsen terwijl dat wel bij jou gebeurt.
Ik wens je veel geluk, en hier kan je altijd je ei kwijt.

[plato]

Als dit geheel een samenvatting is vanuit je verleden en je gedachte dat niemand je kan helpen, dan weet je nu al wat over '10' jaar je leven is zoals het nu is. Minus mogelijk de impact van leeftijdsveranderingen. Zie bv De levensloop van de mens, B. Lievegoed.

Doet me denken aan Tom Poes die dan maar een list moet bedenken, aldus de Heer B. Bommel.

[MB]

Het is een naar verhaal wat je schrijft. Ik hoop dat het inmiddels een beetje gezakt is, de ergste emoties.. Ik heb niet overal een oplossing voor, maar ik had deze gedachten:

Ik zou proberen om de band met je ouders te herstellen. Je bent in verwachting, je hebt straks een kind, zij zijn de opa en oma. Voor een klein kind is het hebben van een betrokken opa en oma heel fijn, en voor jezelf ook. Als je een stapje terug doet, kun je denk ik wel zien, dat je ouders waarschijnlijk erg geschrokken zijn. Ze hebben nietsvermoedend de zwartste versie van jouw jeugd voor hun kiezen gekregen. Het was niet de bedoeling, maar ze weten het nu wel en dat is pijnlijk voor hen. Als zij een stapje terug doen en iets weten over depressie, dan zouden ze vast wel kunnen zien, dat als je daar middenin zit het leven veel zwarter lijkt dan het is. En gelukkig is de depressie nu voorbij.

Hopelijk kunnen jullie elkaar wel weer vinden. Maar misschien lukt dat niet meteen, ik weet niet hoe groot de schade tussen jullie is. Je bent nu zwanger, dat is niet echt een goed moment om vaak en uitgebreid over zulke dingen te praten. Het is ook niet aan jou om hun pijn op te lossen. Je kunt zeggen dat het je spijt dat ze dit hebben gelezen, dat onder invloed van je depressie het erger beschreven is dan het was of dat je er nu anders tegenaankijkt (als dat zo is), er begrip voor hebben dat ze gekwetst zijn. Maar dat is het dan. Meer kun je niet. Probeer er niet teveel of te lang over te praten met hen als dat je steeds hevig emotioneert, je hebt die energie nu ergens anders voor nodig zoals het klaarmaken van de babykamer en straks een kind op de wereld zetten. Je zou om het onderwerp heen kunnen proberen om weer in contact met je ouders te komen. Je zou kunnen zeggen dat je ondanks alles het heel fijn zou vinden als ze een goede opa en oma voor je kind willen zijn.

(En ik zou een klacht indienen tegen die psychiater.)

[Drummer JS]

Oei, heftig maar dapper verhaal, mijn respect voor jouw uiting!!!

Het GEVOEL niet echt gezien te zijn of in een omgeving op te groeien met mensen die iets niet kunnen zien of zich kunnen verdiepen zoals jij dat kunt geeft inderdaad innerlijke conflicten, omdat er in de jeugd eerst binding als veiligheid is en dan later in zo,n puberteit je dan afstand neemt om een sterkere autonome plaats in te nemen en alles kritisch af te wegen... Mensen die in kuddes zijn opgegroeid en elkaar als kuddedier herkennen ondersteunen elkaar daar onbewust ook in.... Dus ik denk dat je mag erkennen dat jouw waarheid cq verleden erg vervelend is geweest en dat je ten alle tijden kracht en liefde in jezelf kunt vinden om zo een basis te gaan creeren voor jezelf en voor jullie kind....Ik denk juist dat je veel groei aan t doormaken bent en hoe hard t ook mag klinken: tekortkomingen van anderen, ook al is het familie blijft de tekortkomingen in hen, misschien hebben jouw ouders het beste met je voor gehad op hun bewustzijnsniveau en kunnen ze ook niet bieden wat jij wilt.... Hoe ouder ik word, ik ben nu 39, ik zie mn ouders ook met beperkingen, maar door hun beperkingen zie ik wel hun liefde, ook al is het soms niet op het level van mij, maar t gekke is : Ik ben de nieuwere generatie, ergens hoor ik juist mn ouders te overstijgen en als ik kinderen zou hebben zij mij ook...evolutie...

Het enigste wat je kunt doen is vanuit jezelf VEEEEEL liefde sturen naar jouw donkere stukjes en jezelf en anderen vergeven en hen de grootste uiting van liefde geven in je hart, hoeft nog geen eens op papier.... Hoe meer jij liefde bent, hoe meer jouw leven zal veranderen, want jullie kind zal zeker puur geboren worden en jullie herinneren aan LIEFDE dat zie je al in zijn/haar ogen en wat je ziet en daarbij voelt zit ook in jezelf....voila... Zo binnen zo buiten, heb je last van buiten, verander dan binnen....

Ik weet t niet, ik typ zoiets aan 1 stuk door, haal er uit wat bij je past en weet dat jij alleen t antwoord hebt....

Ik wens je heel veel sterkte en groei toe!!!

Greets, Jeroen.

Ps. Anderen weten het goed voor anderen, maar ontkennen vaak diezelfde dingen in hunzelf, omdat het zo dichtbij komt....raar is dat he...

[Tom]

Ik denk dat veel mensen op dit forum zich met jouw verhaal kunnen identificeren. Ik in ieder geval wel.

Als kind wilde ik Filantroop worden, wat ik natuurlijk nooit uitsprak. Welk "normaal" kind zegt dit nou terwijl anderen soldaat, vrachtwagenchauffeur of verpleegster willen worden?

Op de middelbare school realiseerde ik me dat als je de wereld wil veranderen, je grootsheid bereiken aangezien de wereld al ver heen is. Ik zou daarom steenrijk moeten worden om enige impact op de wereld te kunnen hebben.

Ik heb me ook jaren boos en alleen gevoelt, boos op mijn ouders, boos op de wereld, de staat hiervan, het constante aanpassen en de oppervlakkigheden die hierbij horen. Ik verdoofde mijzelf met wiet en alcohol. Ook al was ik boos op iedereen, ik zette één voet voor de andere elke dag om mijn dagelijkse rollen als, zoon, broer, vriend, student, familielid te vervullen omdat ik wel van hen hield en ik het niet over mijn hart kon krijgen om hen pijn te doen.

Vorig jaar heb ik besloten dat ik het had gehad. Ik had nooit gedacht zo oud te worden als ik was geworden (als adolescent). Ik besefte mij dat ik nooit de hele wereld in mijn eentje kon veranderen, maar dat ik ook niet zo door kon leven. Ik heb vele hulpboeken gekocht en testen gedaan en kwam erachter dat ik hoogbegaafd was. Hierna ben ik op zoek gegaan naar wat mij nou zo ongelukkig maakte en gelukkiger zou kunnen maken. Zoals ik blijkt uit je reactie ben je hier mee bezig. Goed zo, dit is de eerste stap.

Ik raad je aan om het volgende artikel te lezen en aspecten in je leven aan te passen, wat deze zijn zal je zelf moeten uitvogelen.
https://www.davidsongifted.org/Search-D ... try/A10554

Twee delen uit het artikel heb ik hieronder gekopieerd waarvan ik denk dat ze ook voor jou belangrijk kunnen zijn.

" These strengths and associated difficulties lead most gifted adults to experience at least some existential conflicts that they struggle with throughout their life (Jacobsen, 2000; Streznewski, 1999). Four of these conflicts occur with particular frequency and serve as underpinnings for personal disintegration, creating significant anxiety and depression for the individuals who struggle with them. They are:

Acceptance of others vs. disappointment and cynicism
Acceptance of self vs. excessive self-criticism and depression
Necessity of feelings vs. the efficiency of logic and rational approaches
Finding personal meaning vs. tangible achievements"

En:

" To reach positive reintegration, one needs to reach some resolution, or at least a level of comfort, concerning ways to manage (not to satisfy) the issues listed in the bulleted items above.


It is not enough, though, to simply know oneself. We must also accept ourselves and find ways to nurture ourselves. Below are some guiding principles I have found to be helpful and have shared with others:

Your life focus should be on principles and values rather than people.
Developing yourself will likely require self-focus and probably some narcissism, but know that there is a difference between healthy narcissism and pathological narcissism.
Your development will likely involve periods of disintegration and reintegration as you move toward increasingly positive disintegration.
Your journey will probably make you and others around you uncomfortable."


Dit is niet gemakkelijk en probeer mensen te vinden om mee te praten. Geen hulp denken nodig te hebben/vragen omdat je het zelf wel af denkt te kunnen aangezien je dit altijd al hebt gedaan is geen teken van sterkte (zoals ik zelf destijds ook altijd dacht). Maar doe je om je eigenwaarde te behouden.

Ik wens je veel succes en geluk toe!

[Drummer JS]

Gaaf Tom wat je hier aanbied!!! Respect... Ik ga m ook helemaal lezen dat artikel...

Wat ook altijd in t algemeen een aanrader is : Lees over andermans leven, zodat je er zelf gelijkenissen uit kunt halen en een EUREKA!!! moment mag hebben... Ik heb pas deze boeken gekocht, ik kom graag situaties tegen die ik nog niet ken in de boeken en probeer ervan te leren/naast nieuwsgierig te zijn naar ieder mens z,n levensverhaal als ik iemand 1 op 1 spreek bv. :

https://tribeofmentors.com/

http://www.drjoedispenza.com/index.php? ... _the_Habit


Ook is heel erg belangrijk qua emoties en jezelf lekker voelen:

Het bereiken van flow, waarbij je kalm jezelf gaat observeren en alle gevoelens toelaat, maar er geen oordeel over hebt, maar gewoon ondergaat.... Verandering is toch inherent aan leven lijkt me, dus wat het ook mag zijn wat iemand ervaart/groeipijnen, ze schijnen je te helpen groeien ook, dat zie je vaak achteraf, maar als je dat al weet laat je het gevoel dubbel en dwars toe juist...VOELT NAAR.....VOEL.....VOELT IRRITANT.....Shut up...VOEL/ERVAAR GEWOON.... (Streng en rechtvaardig blijven naar jezelf ook...)

Er is ook van Eliott Hulse een oefening, waarbij men spanningen in de buikstreek laat varen : Bio energetics , werkt wel lekker eigenlijk, en hij is geen domme gast ook...

Ik wens vooralsnog iedereen veel positiviteit en alvast intelligente feestdagen en een Hoger 2018 toe...

[unimatrix]

Ok, op een snel herstel van je hormonale gesteldheid dan maar

Ben je echt zo'n eikel?

[unimatrix]

Ok, op een snel herstel van je hormonale gesteldheid dan maar

Ben je echt zo'n eikel?
En origineel ben je ook niet, je hebt mijn quote gejat.

[Ray]

Ok, op een snel herstel van je hormonale gesteldheid dan maar

Ben je echt zo'n eikel?
En origineel ben je ook niet, je hebt mijn quote gejat.

Volgens mij ben je ernstig in de war.

[Mercurious]

Hey,

Ik heb aandachtig je verhaal gelezen en om er zeker van te zijn dat ik elk detail in me opnam, heb ik sommige alinea's opnieuw gelezen.
Man, wat heb jij al een zwaar leven achter de rug. Ongelofelijk hoe je doorstoomt na alles wat je al hebt meegemaakt. Soms denk ik dat ik het moeilijk heb, maar nu ik jouw verhaal heb gelezen zou ik willen dat ik je pijn weg kon nemen. Maar dat kan ik niet. Ik ben ook maar een mens met beperkingen. Wel ben ik iemand die graag luistert en helpt. Ik wil je het liefst alle cliché's besparen die je ongetwijfeld al ontelbare keren naar je hoofd hebt gekregen. Dus ik wil alleen zeggen dat je echt een goed mens bent.

Jezelf zijn is moeilijk. Wie weet er daadwerkelijk wie hij of zij echt is? We zijn allemaal op zoek. Het verschil alleen bij ons, is dat anderen ons niet kunnen helpen. Dat proberen ze wel, echt waar! Geloof me. Maar anderen weten niet wat het beste is voor jou, dat kun jij alleen weten. En daar zit de crux. Daar zit de uitdaging van het leven. Ons leven, dit leven, het leven van iedereen. Mensen die niet zo'n groot hoofd hebben als jij, stoppen eerder. Ze geven niet op, ze stoppen op den duur gewoon met zoeken, of misschien beter gezegd: Ze nemen genoegen. Dat is iets waar ik het zelf ook moeilijk mee heb gehad. Ik benijd anderen heel erg. Ik heb vaak gewild dat ik wat minder punten had op m'n rijbewijs. Als ik er even een grapje in mag gooien. Vaak wilde ik meer op anderen lijken. Ik ben niet normaal, ik pas er niet tussen, ik wil mezelf niet boven anderen plaatsen, maar ik bén wel gewoon slimmer dan anderen. Dat is nogal een verantwoordelijkheid die je met die wetenschap voor je kiezen krijgt. Want mensen weten dat je slimmer bent, hoor. Ze weten het. Maar juist omdat ze dat weten, verwachten ze van ons dat we beter omgaan met onze hersens, omdat mensen die niet hb zijn het wèl voor elkaar boksen in deze wereld. En wij sukkelen maar wat voort... Ze verwachten van ons dat we boven iedereen uitsteken en ons bewijzen. Ze willen dat tegelijkertijd ook, voor ons. Want mensen gunnen mekaar geluk, dat geloof ik.

Neem het anderen niet te veel kwalijk als ze je in de steek hebben gelaten of je niet begrepen. Het is gewoon biologie waarom dat gebeurt. Ik hoop van harte dat je in goede gezondheid de toekomst ingaat Pippi, want hoe je het ook wendt of keert, het is JOUW leven.