interactie

[timjanhenk]

Hebben jullie ook, dat je in een gesprek bent met iemand en dat je zegmaar in interactie met mensen, vrij kil bent

ik praat makkelijk over complexe zaken, Dillema's etc

Dat geeft me dan een thrill

Maar het babbelen, dat intieme tussen mensen. Dat voelt ongemakkelijk. Een beetje vies zelfs

Ik zal héél moeilijk zeggen : ik hou van je. Misschien denk ik het wel, maar ik zeg het nooit

Ken je dit ?

[Gebande gebruiker]

Yep.

[GerardVenema]

Herkenbaar,lukt mij ook niet in beide gevallen,daardoor laten ze mij links liggen.Ben naar mijn idee niet’gezellig’.

Wel vreemd toch dat ik hier op dit forum hele gesprekken kan voeren terwijl daarbuiten ik alleen korte antwoorden geef omdat mijn detaillistische uitleg mensen verveeld?

[Camiel]

Ik vind het heerlijk om op dit forum mijn diepste gedachtes bloot te leggen, wetende dat veruit de meeste forum-leden mij begrijpen, en navenant reageren.

Small talk heb ik een broertje dood aan. En wat toch al duidelijk is, hoeft toch niet nogmaals gezegd te worden.

Ik zeg nooit tegen mijn vrouw: ik hou van jou. Daar heb ik ook moeite mee. Nooit niet bij stilgestaan eigenlijk, dus ik kom hier nog op terug.

[Camiel]

Ik zeg nooit tegen mijn vrouw: Ik hou van jou. Dit komt omdat ik het nooit het juiste moment vind om het te zeggen. Begrijp me niet verkeerd, ik hou van mijn vrouw, en ik denk het ook zeer regelmatig.
Deze ochtend heb ik het tegen haar gezegd. Ik hou van jou. Het voelde gewoon awkward, niet lekker, niet het juiste moment, niet de juiste setting. Maar ze leek er wel blij mee te zijn. Dat hebben we dan weer gewonnen.

[Gebande gebruiker]

Heel mooi!

[HindrikH]

Nee, niet kil. Al zal ik de laatste zijn die zegt dat ik dat iets soortgelijks nog nooit naar mij uitgesproken is. "Erg rationeel, afstandelijk".

Van binnen voelt dat heel anders, ik kom dan vanuit het gesprek met een ander niet op het punt dat de motor bij mij aanslaat, ik word er simpelweg te weinig door geprikkeld. Mensen roepen wat oppervlakkigs, zonder samenhang, zonder dat ik het idee heb dat daar nu stevig over nagedacht is, zonder vertaalslag van abstractie naar detailniveau en terug., babbelen anderen na en verwachten dan van mij dat ik ineens heel geanimeerd gaan doen. Dat zou voor mij vreselijk nep voelen. Wanneer ik het te mager vind, dan is dat oprecht, en dat laat ik dat ook merken. Dat heeft mij al meerdere keren met werkgevers op gespannen voet gezet. "Je bent ook nooit enthousiast" en ik denk dan "Hoe zou jij reageren als je in het sprookje van De Kleren van de Keizer terecht bent gekomen?" Wil je mij prikkelen? (Zet je dan maar schrap overigens, want dan ga ik echt los heb ik gemerkt) Kom dan met iets beters.

@ Timjanhenk: Dit is wel een heel mooi voorbeeld van het interrelationele effect van HB, trouwens

[Camiel]

Tioli schreef

Heel mooi!

Dank je wel!

@HindrikH: Inderdaad, rationeel en afstandelijk, maar welgemeend. Edit: Zo heb ik mezelf opgevoed

[-b-]

Dat geld natuurlijk niet voor alle HB-ers .

[Gebande gebruiker]

Herkenbaar, HindrikH. Voor mij geldt dat ook zo.

[timjanhenk]

ik zou nooit zeggen : ik hou van je


Maar mijn broer is wel zo, altijd zijn emoties op tafel leggen

Hij vind dat ik dat ook moet , maar ik weiger


hoe komt dit ? Is het erg ?


Het voelt gewoon ongemakkelijk, dat heeft niets met 'stoerheid' te maken
zoals me broer zegt, maar ik weet niet. Ik ga niet iets doen, dat onprettig voelt

dan hou ik het in mijn eigen geest, weetje wel

[Girafje]

Dat wat Camiel schrijft over ik hou van jou, idem hier. Spontaan is dat een lastige, naar mijn idee komt het dan altijd gekunsteld over, omdat ik er echt over nagedacht heb voor het er uit komt.

Dat gekunstelde heb ik vaker in gesprekken, althans zo voelt het voor mij. Op anderen komt dat vaak over alsof ik het ergens niet mee eens ben of niet begrepen heb wat er tegen me gezegd is, terwijl ik juist goed probeer te luisteren en het gezegde wil begrijpen zoals het bedoeld wordt door de ander. Zeker als je ook nog gehoor- e.a. problemen ervaart, waardoor interactie bemoeilijkt wordt, dan trek ik zo'n gezicht (vermoed ik, lettende op hoe de ander naar mij kijkt en op mij reageert) die bij de ander iets oproept waar ik vervolgens geen idee van heb (en wat vaak ook niet uitgesproken wordt).