"Alle psychologie is ook boeiend. Zo ervaar ik af en toe de angst om te winnen/ niet durven winnen."
Ik denk dat ik op het punt ben gekomen (al schrijvende besef ik het me) dat ik meer aandacht aan details moet besteden en niet het grotere geheel. Het grotere geheel snap ik nu wel en daar dien ik zelfvetrouwen in te hebben.
Dus als ik het grotere geheel laat voor wat het is kan ik met gaan verdiepen in details.
Zo komt er gelijk een vraag in me op: Welke details zijn belangrijk tijdens het schaken. En daarmee gepaard de vraag: Waar denk je aan als je wil winnen, en waar denk je aan als winnen of verliezen je om het even is. Waarom zou je uberhaupt willen winnen. Het is een beetje een vraag die naar de psychologie van existentialisme neigt. Welke redenen kan ik verzinnen om te willen winnen, en waarom zou ik willen winnen.. waarom zou ik redenen willen verzinnen om te winnen. (dit is overigens geen detailpsychologie maar zelfreflectie... detail psychologie gaat dieper.)
Snappie?
Voor mij is het best wel extreem complex aan het worden! En als ik er tijd in steek gaat er energie in zitten. Ik wil eerst lekker genieten van het zonnetje! Op een dag ga ik ( Want al schrijvende ben ik hier blijkbaar op m 'n plek) me wel degelijk verdiepen in details. Dankjewel voor dit inzicht
Wat betreft dat zinnetje: Denk bijvoorbeeld aan "medelijden hebben met je tegenstander"... OK als je dan zo graag wil willen prima dan mag je winnen van mij. Ipv mijn visie op het oude klassieke schaken. Namelijk geen moeite doen om je tegenstander mentaal te verzwakken maar gewoon aanschuiven en het spel spelen gebaseerd op wie de beste zet maakt ipv wie z'n tegenstander het meest kan verwarren/afleiden...
Misschien alsvolgt:
Als je wint kan je voor schade zorgen bij je tegenstander. Vandaar de uitspraak “ niet durven winnen”. In de zin van” mensen niet willen beschadigen..”
Ik ben er nog niet helemaal over uit!. Maar wel grappig dat je me verder hebt geholpen zonder eigenlijk al te veel materiaal op te werpen
Het is denk ik gewoon een paradox die zichzelf vanzelf logisch maakt naarmate de tijd vordert en ik alles heb kunnen verwerken!
Dus “ hoe minder inspanning hoe meer je leert” dat is te tegenstrijdig voor me.
Of “ hoe meer je verliest hoe meer je leert” wat ook tegenstrijdige elementen bevat”
En last but not least.. niet durven winnen is eigenlijk heel simpel te reduceren tot een psychische stoornis... want met “winnen” bestaan er geen beperkte werelden. Iedereen wil liever winnen dan verliezen. Als ik in m’n hoofd de taal van de psyche uitpluis... dan is niet durven winnen een onbekende kracht die gewoon tot uiting komt als gevolg van een psychologisch gevecht ... en in grotere lijnen als er wel wat op het spel staat... hoe goed persoon je ook bent in essentie, het is van belang om de oorlog naar je toe te trekken.... ipv een zogeheette `oorlog` te verliezen en daarmee je in waarde te dalen... Nog afgezien van het feit wie de oorlog heeft gestart. En ik kan me voorstellen dat het een volwassen thema is om zelf een territoriumstrijd te starten ipv alleen te reageren op tegenstanders die gericht zijn op het uitschakelen van jou als (politiek of intellectueel) vijand.
Het enige wat in me opkomt is dat als je gaat winnen je goede mensen om je heen nodig hebt om je te steunen, omdat anders de vijanden die je opdoet met het winnen van dit soort battles een stap te groot is om alleen aan te kunnen! En dat als je een goede omgeving hebt met wie je samen complexe problemen kan oplossen; er wellicht minder spanning ligt op het creëren van vijanden. Niet dat ik geen goede omgeving heb hoor! Maar het kan echt geen kwaad om oorlogen aan te gaan (met schaken) als je kunt terugvallen op een omgeving waarin je jezelf kunt zijn en jezelf kunt opladen na energieverlies. Ipv in die constante staat van paraatheid te leven.. omdat je in de war bent wegens je hoogbegaafdheid....
Ik vind iedereen lief en leuk, totdat ik ze zat ben.. en zeker in tijden waarin matig tot redelijk belangrijke zaken worden doorgenomen waar ik niet bij betrokken wordt is het mijn keus geweest mijn eigen pad te volgen.. Echter: het pad helemaal alleen lopen (zonder Peers) is gewoon heel erg onwenselijk in mijn beleving.