burn out begeleiding

[Wurmpie]

Hoi allemaal,
Ik ben nieuw op het forum en zit met een aantal vragen waarvan ik benieuwd ben of jullie daar tips over hebben.

Sinds ruim een half jaar nu zit ik thuis met een burn-out. Ik heb twee kleine kids; van 5,5 en van 2 jaar oud. De trigger voor burn-out leek in eerste instantie pure vermoeidheid: langdurige bekkenklachten, nog steeds gebroken nachten, intensieve kids.
Van onze oudste zoon heb ik vanaf babytijd al vermoeden gehad van hoogbegaafdheid (het zit in de familie); het laatste jaar in groep 2 ging hij steeds minder goed in zijn vel zitten met enorm opgekropte frustratie en dolle buien die dagelijks eindigden in schoppen, bijten, slaan. School zag daar niks van en wilde hem nog een jaar in groep 2 laten kleuteren dus hebben we hem laten testen met als resultaat duidelijk hoogbegaafd. Gelukkig mag hij nu door naar groep 3
In tussentijd herken ik heel veel van mijn zoon bij hoe ik zelf ben: voornamelijk het heel veel 'in je hoofd zitten' en je heel erg aanpassen aan de ander waardoor je het contact met jezelf kwijt raakt, erg gevoelig voor met name de sociale prikkels (erg aantrekken als iemand boos doet, maar door je rechtvaardigheidsgevoel daar dan ook weer boos over worden etc, dus dubbele emoties). Stilvallen als wat 'ingewikkelds' wordt gevraagd (want teveel tegelijk, dus wirwar in je hoofd). Veel willen nuanceren.
Na het bewustwordingstraject van het afgelopen half jaar ben ik nu op zoek naar hoe ik verder kan komen en meer inzicht in mezelf kan krijgen. Ik loop bij de psycholoog, maar vind de laatste paar sessies wat flauwtjes. Iedere keer de vraag 'wat vind je zelf?', en de laatste keer gaf hij aan dat ik ook vooral zelf de onderwerpen kon aandragen om te bespreken. Dan denk ik: als ik én het onderwerp moet bedenken, én het antwoord daarop; waarom ga ik dan überhaupt nog naar de psycholoog? Tegelijk heb ik ook een aantal inzichten gekregen die wel waardevol waren, bijvoorbeeld dat ik mijn verdriet ook gewoon als emotie op zichzelf mag benoemen zonder dat ik er een hele oorzaak-gevolg analyse bij mee kan geven. Klinkt simpel, maar was voor mij echt een bizarre eye-opener.

Anyway, concrete vraag van mij: kan het in begeleiding bij burn-out nut hebben om te zoeken naar een psycholoog met hb als specialisme? Wat is hierin jullie ervaring?

[GiftedPerson]

Ik denk dat het nut kan hebben, maar dat het vinden van een goede psycholoog die ook hb kennis heeft, een zoektocht op zich is.

Verstuurd vanaf mijn SM-G935F met Tapatalk

[Truus]

voornamelijk het heel veel 'in je hoofd zitten' en je heel erg aanpassen aan de ander waardoor je het contact met jezelf kwijt raakt, erg gevoelig voor met name de sociale prikkels (erg aantrekken als iemand boos doet, maar door je rechtvaardigheidsgevoel daar dan ook weer boos over worden etc, dus dubbele emoties). Stilvallen als wat 'ingewikkelds' wordt gevraagd (want teveel tegelijk, dus wirwar in je hoofd). Veel willen nuanceren.

Ik loop bij de psycholoog, maar vind de laatste paar sessies wat flauwtjes. Iedere keer de vraag 'wat vind je zelf?', en de laatste keer gaf hij aan dat ik ook vooral zelf de onderwerpen kon aandragen om te bespreken. Dan denk ik: als ik én het onderwerp moet bedenken, én het antwoord daarop; waarom ga ik dan überhaupt nog naar de psycholoog?

Tegelijk heb ik ook een aantal inzichten gekregen die wel waardevol waren, bijvoorbeeld dat ik mijn verdriet ook gewoon als emotie op zichzelf mag benoemen zonder dat ik er een hele oorzaak-gevolg analyse bij mee kan geven. Klinkt simpel, maar was voor mij echt een bizarre eye-opener.

Heel herkenbaar allemaal. Ik heb zo, helaas, meerdere psychologen 'verslonden', zonder bevredigend resultaat. Zelfs gehad dat een psycholoog aangaf dat de behandeling klaar was, terwijl ik nog geen steek was opgeschoten.
Ik heb uiteindelijk het meeste baat gehad bij een praktijkondersteuner van de huisarts (POH-GGZ), waarvan ik (achteraf) denk dat die zelf ook wel eens HB zou kunnen zijn.

Wat GiftedPerson aangeeft, een psycholoog vinden met HB (HB kennis) is lastig.
Zelf denk ik, ook door de gesprekken met die POH, dat het deels ook komt door de toch wel starheid van de opleiding tot psycholoog. DSM-5 is heilig en de psycholoog zal dus proberen je een labeltje te geven wat daarin past. HB staat daar niet in en wordt niet/nauwelijks onderkend.
Iemand zoals een POH-GGZ, die niet per se psycholoog wil zijn (want ze had het wel gestudeerd), heeft veel meer vrijheid om buiten labeltjes en DSM-5 om te denken.

Voor een burn-out helpt een goede psycholoog denk ik wel, maar als je je er een beetje zelf in verdiept, kom ja daar ook nog wel uit. Inderdaad, 'wat vind je zelf?!'. Belangrijk is wel om iemand te hebben die je af en toe een duwtje geeft. Steun, maar ook een trap onder je bips. En fysiek steeds meer doen.
Mij heeft toen een traject van ik meen 6 weken, waarin je intensief begeleid wordt door een psycholoog en een trainer, geholpen. Dus 1 op 1 sessies met een psycholoog, groepssessies en fysieke dagdelen. Ook een week op retraite zat in dat pakket. Weet even niet meer hoe dat heet.
Wel heb ik daarna nog terugvallen gehad en durf ik mij nog altijd niet genezen te noemen en denk ook niet dat ik ooit echt genezen zal zijn.

[Camiel]

Het probleem met het vinden van een psycholoog met HB kennis, is dat een psycholoog die het vak "Hoogbegaafdheid" (als het al bestaat) heeft gevolgd, denkt dat hij dus hoogbegaafdheid begrijpt en hier mee om kan gaan. Beide zijn niet waar. Je moet zelf hoogbegaafd zijn om een hoogbegaafde echt te snappen. Het zelfde is dat je moet kunnen "zien", om te begrijpen wat een "ziende persoon" kan zien. Je kunt wel een klasje volgen waar het "zien" wordt beschreven, maar dat is heel anders dan de ervaring zelf.

Dus je zou dan op zoek kunnen gaan naar een hoogbegaafde psycholoog. Waarschijnlijk kan Rianne van de Ven (de oprichtster van dit Forum) je daarbij wel verder helpen

Succes
Camiel

oja, welkom op dit forum!