Ik ben nieuw op het forum en zit met een aantal vragen waarvan ik benieuwd ben of jullie daar tips over hebben.
Sinds ruim een half jaar nu zit ik thuis met een burn-out. Ik heb twee kleine kids; van 5,5 en van 2 jaar oud. De trigger voor burn-out leek in eerste instantie pure vermoeidheid: langdurige bekkenklachten, nog steeds gebroken nachten, intensieve kids.
Van onze oudste zoon heb ik vanaf babytijd al vermoeden gehad van hoogbegaafdheid (het zit in de familie); het laatste jaar in groep 2 ging hij steeds minder goed in zijn vel zitten met enorm opgekropte frustratie en dolle buien die dagelijks eindigden in schoppen, bijten, slaan. School zag daar niks van en wilde hem nog een jaar in groep 2 laten kleuteren dus hebben we hem laten testen met als resultaat duidelijk hoogbegaafd. Gelukkig mag hij nu door naar groep 3

In tussentijd herken ik heel veel van mijn zoon bij hoe ik zelf ben: voornamelijk het heel veel 'in je hoofd zitten' en je heel erg aanpassen aan de ander waardoor je het contact met jezelf kwijt raakt, erg gevoelig voor met name de sociale prikkels (erg aantrekken als iemand boos doet, maar door je rechtvaardigheidsgevoel daar dan ook weer boos over worden etc, dus dubbele emoties). Stilvallen als wat 'ingewikkelds' wordt gevraagd (want teveel tegelijk, dus wirwar in je hoofd). Veel willen nuanceren.
Na het bewustwordingstraject van het afgelopen half jaar ben ik nu op zoek naar hoe ik verder kan komen en meer inzicht in mezelf kan krijgen. Ik loop bij de psycholoog, maar vind de laatste paar sessies wat flauwtjes. Iedere keer de vraag 'wat vind je zelf?', en de laatste keer gaf hij aan dat ik ook vooral zelf de onderwerpen kon aandragen om te bespreken. Dan denk ik: als ik én het onderwerp moet bedenken, én het antwoord daarop; waarom ga ik dan überhaupt nog naar de psycholoog? Tegelijk heb ik ook een aantal inzichten gekregen die wel waardevol waren, bijvoorbeeld dat ik mijn verdriet ook gewoon als emotie op zichzelf mag benoemen zonder dat ik er een hele oorzaak-gevolg analyse bij mee kan geven. Klinkt simpel, maar was voor mij echt een bizarre eye-opener.
Anyway, concrete vraag van mij: kan het in begeleiding bij burn-out nut hebben om te zoeken naar een psycholoog met hb als specialisme? Wat is hierin jullie ervaring?