aandacht geven aan anderen

[SonjavP]

Binnen mijn gezin, te weten van mijn kinderen (inmiddels pubers), krijg ik te horen dat ik weinig aandacht voor ze heb. Ik vind dat ontzettend erg. Als moeder wil ik er voor ze zijn. Ik weet alleen niet hoe. Ik onthoud de details niet van wat ze zeggen en ik vergeet steeds de naam van de stageplek waar mijn zoon stage loopt bijvoorbeeld. Van vriendinnen van mijn dochter kan ik maar niet onthouden of ze ze van school kent of van het sporten. Hoe mijn kinderen het ervaren: "Je bent niet op de hoogte van wat ik op een dag doe." "Als je een vraag stelt, komt het soms niet oprecht over. Alsof je de vraag stelt 'omdat dat nu eenmaal moet of hoort'." Verder vindt de rest van het gezin dat ik soms best aanwezig kan zijn ('je praat dan aan 1 stuk door over een onderwerp en geeft anderen amper de ruimte').

Ik vind dit een heel moeilijk stukje. Omdat ik wel wil maar voor mijn gevoel niet kan. Omdat dit iedere keer terugkomt en ik zie hoe niet-leuk mijn kinderen het vinden. Ze ervaren een moeder die lief voor ze is, maar die ook best wel met haar eigen dingen bezig is. Iets dat als een rode draad door mijn leven loopt.

Nu ik sinds kort meer aan het lezen ben over hoogbegaafdheid, vraag ik me af of het hiermee te maken kan hebben. Komt dit jullie bekend voor?

Ik ben in onderzoek geweest voor ADD en ADHD. Hier kwam niets anders uit dan 'het zou kunnen dat u AD(H)D heeft, maar u heeft maar weinig symptomen ervan. Ook ervaren we dat u een schil om u heen heeft.' Nu ben ik bij een haptonoom in de hoop dat ik meer bij mijn gevoel kan komen.

Het voelt overigens heel kwetsbaar om dit zo hier neer te zetten.

[Marit]

Maar mooi onderwerp, ik ben blij dat je het onderwerp hier plaatst. Ik hoop vanavond nog tijd te vinden om te reageren, maar wilde vast even hier doorgeven dat net toen ik halverwege je bericht was mijn jongste, degene die nog tiener is, zei: mama, die thee (die ik voor hem zou maken) komt die nog? Oh sorry sorry, zei ik. Geeft niet hoor, zei hij

[Marit]

He wat vervelend, ik heb een lange post getypt. Het leek wat raar te gaan met plaatsen. Dacht, ik zal het even kopiëren voor het geval het straks weg valt. En juist daar ging wat mis. En nu is het weg.

Wordt morgen nu. Over wat ik herken in je bericht als het over mijn moeder zijn gaat en hoe ik daarover denk. Clou is eigenlijk dat als we milder kunnen zijn over onszelf en niet te hoge verwachtingen hebben dat het dan ook makkelijker is om te kijken wat je kunt veranderen.

En die schil, dat het voor hb'ers misschien alleen mogelijk is om zonder schil op te groeien als je in een heel geschikte omgeving opgroeit met veel 'gelijkgestemden' of heel open mensen in ieder geval.

De titel trek je algemener. Ik had laatst een situatie dat ik bij een kennismaking gevraagd werd naar mijn kinderen. Ik begon een verhaal over hen en toen ik ongeveer klaar was, had ik naar haar kinderen moeten vragen. Daar dacht ik niet aan en toen begon ze er zelf over. Maar door haar lichaamstaal, (een aarzeling, mij aankijkend of ik klaar was en misschien nog even wachtend of ik de vraag naar haar kinderen niet zou stellen) was ik mij later heel erg van mijn 'tekortkoming' bewust. Ik ging denken, was ik daar dan niet in geïnteresseerd? Of was ik zo stom om niet te bedenken dat ik dat hoor te vragen? Maar later bedacht ik dat het nog wat anders is, dat ik het heel erg in het onderwerp zat omdat ik wist dat ze echt benieuwd was naar mijn kinderen dat ik mijzelf nog niet van dat onderwerp los kon maken. Misschien is het juist wel zo dat nu ik weet dat dat bij mij zou werk, dat ik er beter aan doe dat niet heel stom van mezelf te vinden, maar juist te bedenken hoe ik daar beter mee om kan gaan.

[SonjavP]

Heel fijn dat je reageert, Marit. Wel jammer zeg dat jouw lange post in het virtuele gevanished is. Ik hoop dat het je lukt om te recapituleren. Ik waardeer het erg dat je de moeite neemt om nog te reageren.

Klopt dat het goed is om mild naar jezelf te kijken en dat het dan gemakkelijker is om iets te veranderen. Dat vraagt om een objectieve blik naar jezelf en ook om het wegfilteren van emoties. Kijken naar het doel en niet naar de pijn die je voelt.

[Truus]

Goed dat je je bericht zo plaatst.
Ik heb geen kinderen, maar ik heb wel ook dat ik dingen vergeet dit ik niet interessant vind. En dat zijn juist vaak de sociale dingen, precies de dingen die jij ook noemt.
Ik vergeet sowieso verjaardagen. Maar bv van mensen van de sportvereniging of die getrouwd zijn of kinderen hebben. Of ze op vakantie zijn geweest. Al dat soort dingen. En dus 'vergeet' ik ook om te vragen hoe het met man/vrouw/kinderen gaat of hoe de vakantie is geweest.
Als ik het toch belangrijk vind om te moeten onthouden, schrijf ik het op.
Met een goede vriend e-mail ik veel en ik bewaar de mails waarin hij me data en bestemmingen van zijn vakantie stuurt, want dan kan ik dus terugzoeken en vragen hoe zijn vakantie was en van tevoren nog veel plezier wensen.
Zo ook met verjaardagen, die heb ik opgeschreven. En mijn moeder weet hoe ik ben en die stuurt me voor of op de verjaardag van neven/nichtjes/tantes/ooms even een appje dat ze jarig zijn...
In een eerdere leidinggevende baan had ik een heel spreadsheet gemaakt van ieder van mijn medewerkers, met verjaardag, naam partner en kinderen, hobbies, etc. Allerlei sociale dingen die ze met me deelden en waarvan ik gewoon wist dat ze het prettig zouden vinden als ik het daar ooit nog eens met hun over zou hebben.
En tegenwoordig met de smartphones kun je zo'n spreadsheet altijd bij je hebben.
Dus bv met die vriendinnen van je dochter, ik zou dat in een spreadsheet stoppen. En dan af en toe spieken als het nodig is... De stageplek van de zoon zou ik op een 'notitieblaadje' op de mobiel zetten, dat ik dat echt snel bij de hand heb.

Wij weten dit van onszelf en zijn slim genoeg om trucjes te verzinnen om met die 'vergeetachtigheid' (ergens is het desinteresse, maar niet met verkeerde bedoelingen, niet omdat je niet geïnteresseerd bent, maar het valt in ons brein niet onder het kopje 'interessant! onthouden!') te compenseren.
Daar waar je met werkelijke vergeetachtigheid of dementie het niet in de gaten hebt. Je beseft niet dat je dingen vergeet.
(En bij daadwerkelijke desinteresse boeit het je niet eens.)


Oh en ik weet niet of het speelt, maar ik had eerst nooit zo'n moeite met dingen onthouden, tot mijn eerste burn-out. Sinds die tijd is mijn geheugen sterk achteruit gegaan en lijkt er minder plek te zijn om dingen te onthouden, dus vergeet ik dit soort sociale (voor mij oninteressante) dingen nog meer. Maar ik weet het, dus ik schrijf eea op.

[Camiel]

Ik heb er ook altijd erg veel moeite mee gehad om er "te zijn" voor mijn kinderen - inmiddels post-pubers. Ik denk dat dit zeker een HB ding is, hoewel lang niet iedere HBer er "last" van heeft - of er last van ervaart. Het is maar net hoe je er zelf mee omgaat, hoe je kinderen je ervaren, en hoe je dat zelf weer ervaart.

Mijn kinderen weten dat ik veel vergeet en dat vinden ze niet erg, maar ik denk dat dat vooral komt omdat ik een empathisch en sociaal-emotioneel zeer ontwikkelde partner heb, die er altijd is voor onze kinderen. Zij vangt daarmee mijn tekortkomingen grotendeels op. Daarnaast vervul je als moeder vaak een andere rol dan als vader, wat in mijn voordeel kan werken.

Ik denk (maar wie ben ik) dat het helpt om eerlijk te zijn tegen je kinderen. Dus zeg dat je dit soort dingen lastig kunt onthouden, naar welke school ze gaan, wat hun hobbies zijn, hoe hun vriendjes heten etc. Want met jouw geheugen is waarschijnlijk weinig mis - jij kunt denk ik een heleboel details onthouden van iets dat je werkelijk intrinsiek interesseert. Het is alleen lastig om voor anderen (je kinderen) hún sociale leven bij te houden. Prima toch? Dat is hún leven en niet dat van jou. En schrijf het anders op, als je iets echt wilt onthouden, zoals de opleiding die ze volgen - dat doe ik ook.

En naar aanleiding van je laatste bericht, SonjavP: Ik pas me aan waar mogelijk maar voor de rest ben ik gewoon mezelf - daar zal mijn (directe) omgeving het mee moeten doen. Dat is niet altijd even gemakkelijk - voor beide partijen, maar ik kan mezelf niet veranderen. Ik kan dus wel tijdelijk mijn gedrag aanpassen. Dus als je kinderen uit school komen, even een kopje thee drinken en vragen hoe het was - en dan weer aandacht aan jezelf geven. Gezamelijk de avondmaaltijd nuttigen en vragen hoe de dag is geweest. De aandacht erbij houden. Proberen de hoofdzaken te onthouden. Meer kun je volgens mij niet doen.

Ojaa, en eerlijk zijn tegen je (directe) omgeving. laat ze weten waar je last van hebt. En zeg ze ook dat, als ze last hebben van jou hebben, dat ze dat ook gewoon kunnen zeggen

Dit is mijn manier om met dit soort dingen om te gaan - misschien niet per definitie de juiste manier, maar wel een manier die ikzelf aan kan
Camiel

[SonjavP]

Ik heb heel veel aan wat jullie schrijven. Zoals:

- 'schrijf het op, hou spiekbriefjes bij.' Dat ik daar niet eerder aan heb gedacht!
- 'ik kan mezelf niet veranderen'... 'ik kan wel tijdelijk mijn gedrag aanpassen'.
- 'zeg waar je last van hebt en laat anderen ook zeggen waar ze last van hebben bij jou'.

Dank u, allen!

[Marit]

Je kinderen vertrouwen je wel Sonja, dat ze je meedelen hoe je overkomt! Misschien voelen ze wel aan dat je een echter iemand zou kùnnen zijn en verlangen daar misschien ook wel naar. Ik weet van mezelf, hoewel mijn kinderen dat niet zo gezegd hebben, dat ik ook iets neps kan hebben naar hen, omdat ik me dan gedraag hoe ik denk dat ik me zou moeten gedragen. Het teveel denken juist bij hen bij wie ik dus juist eigenlijk heel graag echt en spontaan wil zijn, komt denk ik hoofdzakelijk voort uit het niet verkeerd willen doen. Wat ik zelf aan verkeerds heb ervaren in de houding van mijn ouders naar mij, dat wil ik koste wat kost voorkomen dat ik dat bij hen doe. Maar koste wat kost is dus soms het spontane. Ik probeer daar aan te werken. En eigenlijk lukt dat gelukkig ook wel. Misschien is het juist ook de pubertijd waarin dit het meest speelt. Ze gaan wat afstand nemen, zo hoort dat nu eenmaal. En dat kan ons onzekerder maken.

Ik vergeet wel vaak iets, maar soms vraag ik juist ergens speciaal naar. Ik geloof dat juist omdat ze volgens mij wel weten dat ik in principe in hen geïnteresseerd ben ook al kan ik verstrooid zijn of even helemaal met m'n eigen dingen bezig, ze het redelijk makkelijk verdragen dat ik soms iets vergeet. Ik ben één keer de verjaardag van een kind vergeten, dat vond ik wel erg.

En de schil waarvan ik voel dat ik die wel eens heb, hoewel ik mij juist erg verbonden voel met mijn kinderen, die is er volgens mij vanwege iets paradoxaals. Zij zijn degenen die het dichtste bij mij staan. En het voelt het kwetsbaars, ik denk dat ik mij er altijd bewust van ben dat ik iets zou kunnen doen waardoor ik ze zou kunnen verliezen, de band met hen. Dat is eigenlijk niet handig als het te voorzichtig maakt. En misschien ben ik ergens ook wel gewoon bang, vreemd is dat, voor het overweldigende ervan dat ik verantwoordelijk voor ze ben. Als ze eenmaal volwassen zijn wordt dat op zich wel anders, maar toch blijft dat gevoel (met hun vader was het niet goed mogelijk om een emotionele band te hebben). Ik denk wel dat ik onbewust aanvoel dat die rol zooo groot is, dat ik dat, ook weer onbewust, een beetje van me afhou. Dat is het paradoxale.

Ondertussen kan ik gelukkig toch wel relativeren en vanuit het kunnen accepteren dat ik 'goed genoeg' zal moeten zijn in plaats van perfect. En probeer ik eigenlijk het laatste jaar toevallig wat meer uit om ze soms te benaderen zonder al te veel te denken. Meer vanuit vertrouwen in mijzelf en ook in hen, in hun reactie op mij. Ik moet zeggen dat ik dat ook wel geleerd heb doordat ik een probleem met één van de kinderen had en dat pas opgelost werd toen ik uiteindelijk na een moeilijk gesprek stopte met haar uitleggen waarom gebeurt was wat er gebeurt was, maar haar alleen maar liet merken dat ik het rot voor haar vond dat het gebeurt was. toen was het ineens goed voor haar. En ik voelde mij best wel stom dat ik dat niet eerder door had dat ze dat nodig had.

[SonjavP]

Die 1nalaatste zin die je opschrijft, Marit, daar draait het volgens mij om. Dat je niet uitlegt, maar zegt dat je het begrijpt (en dat dat ook zo is). Ik weet niet hoe het bij jou zit maar ik heb van nature de aanleg om uit te gaan leggen, terwijl een kind gewoon aandacht wil, zich begrepen wil voelen.

Ik heb er helemaal niet bij stilgestaan dat mijn kinderen me inderdaad best wel vertrouwen. Ze vinden het ook heel goed van me dat ik aan mezelf werk. "Veel ouders staan daar helemaal niet voor open", zegt mijn dochter weleens.

Mooi wat je zegt over die schil. Ik ben eigenlijk supergevoelig plus bang om anderen pijn te doen. Wat je schrijft, helpt mij om te begrijpen.

Toch mooi, zo'n forum

[pascal]

Ik denk dat het 'vergeten' voornamelijk komt doordat er vele gedachtes door mij heen schieten.
Ik ben altijd wel ergens aan het denken, een voorwerp, een situatie, of 'gewoon' in mijn hoofd aan het filosoferen over van alles en nog wat...
Ik ben goed in dingen onthouden, maar ook in vergeten...
Dingen die ik begrijp hoef ik namelijk niet te onthouden,
wat ik kan opzoeken ga ik sws niet onthouden want daar hebben ze boeken en internet voor uitgevonden.
Maar dat maakt het voor mij ook lastig, want zoals je schrijft, er zijn dingen die mensen belangrijk vinden, en die wil ik ( kunnen ) onthouden.
Verjaardagen, ed. staan in mijn slimme telefoon, en als iemand een afspraak heeft bij de dokter of het ziekenhuis dan plan ik dat als afspraak
in mijn agenda in, met herinnering, zodat ik op betreffende dag even een appje kan sturen en vragen hoe het was gegaan.
Kleine moeite, groot plezier..
De angst om anderen pijn te doen... Je weet niet wat een trauma trigger voor een ander is ( ook al voel ik het meestal aan ),
en waarom. Ik ben ook altijd heel erg voorzichtig geweest, en gaf mijn grenzen niet aan omdat ik aanvoelde dat de ander dan in de gordijnen hing..
Ik doe dat nu minder... Wat een ander voelt ligt bij de ander, mag bij de ander blijven, en is onderdeel van zijn/haar eigen groeiproces.
Door op eieren te lopen ontneem ik de ander zijn eigen groeiproces.

Wat het uitleggen betreft, ik denk dat iedereen de antwoorden op de vragen die hij/zij heeft, al weet, alleen nog niet heeft ontdekt.
Het is vaak de kunst om open vragen te stellen, waar geen oordeel in zit, om de ander aan het denken te zetten.
En ook heel belangrijk, er te zijn voor een ander, iemand te zien ( benoem wat je ziet hoe iemand zich voelt ),
je hoeft inderdaad niet met antwoorden te komen..

[Truus]

De angst om anderen pijn te doen... Je weet niet wat een trauma trigger voor een ander is ( ook al voel ik het meestal aan ),
en waarom. Ik ben ook altijd heel erg voorzichtig geweest, en gaf mijn grenzen niet aan omdat ik aanvoelde dat de ander dan in de gordijnen hing..
Ik doe dat nu minder... Wat een ander voelt ligt bij de ander, mag bij de ander blijven, en is onderdeel van zijn/haar eigen groeiproces.
Door op eieren te lopen ontneem ik de ander zijn eigen groeiproces.

Mooi gezegd.

[SonjavP]

Mooi gezegd inderdaad.

Het sluit aan bij het proces waarin ik zit, begeleid door mijn haptonoom. Hier leer ik momenteel om dicht(er) bij mezelf te blijven. En ja, daar hoort ook een stukje 'niet invullen voor de ander' bij. Ik leer eigenlijk nu pas dat mijn wereld niet andermans wereld is of hoeft te zijn en andersom. En dat dat helemaal oké is.
Waar ik voorheen vaak reikte naar andere mensen, doe ik dat nu minder. Ik hoef ze geen fijn of veilig gevoel te geven en ik hoef mezelf niet in allerlei bochten te wringen om 'contact' te hebben. Een simpel voorbeeld: pas was ik op een feestje en iemand begon tegen mij over zijn werk. Hij bleef maar doorgaan over een onderdeel wat mij amper interesseerde. Waar ik voorheen beleefd zou blijven reageren en zelfs vragen zou stellen, zei ik nu niets en ging ik bewust rondkijken naar anderen met wie ik kon gaan praten. Dat was eigenlijk best bevrijdend.

[pascal]

Een simpel voorbeeld: pas was ik op een feestje en iemand begon tegen mij over zijn werk. Hij bleef maar doorgaan over een onderdeel wat mij amper interesseerde. Waar ik voorheen beleefd zou blijven reageren en zelfs vragen zou stellen, zei ik nu niets en ging ik bewust rondkijken naar anderen met wie ik kon gaan praten. Dat was eigenlijk best bevrijdend.

Mooi stukje persoonlijke groei. Wat kost het heel veel energie om zoiets aan te blijven horen he?
Om deze reden heb ik mij voorgenomen om één uur, maximaal anderhalf uur, naar een feestje te gaan,
langer hou ik het niet vol, of het zou peer contact zijn, dan krijg ik er juist energie van.

[GiftedPerson]

Ik heb voor dat reiken naar de ander de metafoor de giraffe bedacht. Steeds maar die nek uitsteken omdat ik denk dat dat mijn rol is. Nu probeer ik letterlijk met mn rug in de stoel te blijven en soms stil zodat er ruimte is. Dat is lastig maar soms lukt het.

Verstuurd vanaf mijn SM-G935F met Tapatalk

[Camiel]

Ik heb voor dat reiken naar de ander de metafoor de giraffe bedacht. Steeds maar die nek uitsteken omdat ik denk dat dat mijn rol is. Nu probeer ik letterlijk met mn rug in de stoel te blijven en soms stil zodat er ruimte is. Dat is lastig maar soms lukt het.

Verstuurd vanaf mijn SM-G935F met Tapatalk

Mag ik hiervoor de metafoor "panda" voorstellen? Op je gemak de wereld aan je voorbij laten gaan.

[GiftedPerson]

Dat mag

Verstuurd vanaf mijn SM-G935F met Tapatalk

[SonjavP]

Reiken kost veel energie, ja. Mooi zeg, de beelden die jullie bieden (giraffe en panda).

Hoe gaan jullie om met het gevoel erbij? Toen ik mezelf nog niet begreep, nam ik het anderen geregeld kwalijk dat ze niet hetzelfde deden, deelden of waren als ik. Absurd natuurlijk, maar het had alles te maken met mijn 'onbesef' dat hun wereld niet (geheel) mijn wereld is en andersom.

[GiftedPerson]

Dat is heel herkenbaar. Ik vind het nog steeds best lastig dat ik bij sommige mensen de aandachtgever blijf. Voor mij betekende dat besef wel, dat als ik iemand zie afhaken, ik minder afgewezen pijn voel, maar meer een teleurstelling van dat de ander niet op dat gesprekpad door wil/kan.

Verstuurd vanaf mijn SM-G935F met Tapatalk

[pascal]

Reiken kost veel energie, ja. Mooi zeg, de beelden die jullie bieden (giraffe en panda).
Hoe gaan jullie om met het gevoel erbij? Toen ik mezelf nog niet begreep, nam ik het anderen geregeld kwalijk dat ze niet hetzelfde deden, deelden of waren als ik. Absurd natuurlijk, maar het had alles te maken met mijn 'onbesef' dat hun wereld niet (geheel) mijn wereld is en andersom.

Toen ik mijzelf niet begreep was dat heel frustrerend en traumatisch voor mij.
Op het werk wordt iedereen met vragen naar mij doorverwezen. Ik heb eens tegen een collega gezegd, en wat als ik het niet weet?
Waar kan ik dan terecht met mijn vragen? Ook geregeld conflicten met mijn leidinggevende(n).
Privé een vriendenkring opgebouwd, die bij mij hun hele ziel en zaligheid bloot legden, maar nooit naar mij vroegen.
Ik voelde de onbalans.. Ik ben opgegroeid met opmerkingen als 'hou jij je mond maar, want wat jij leuk vind daar is niemand in geïnteresseerd".
Ik dacht dat het daar aan lag... Niemand is in mij geïnteresseerd, ik moet mij maar in mijn lot schikken.
De wereld ziet er nu inmiddels gelukkig heel anders uit.

[Thijmen97]

Ik heb geleerd dat niet iedereen die sterke processen kan dragen en dat het ok is om dat te accepteren zonder oordeel over iemand te hebben. Dat het ok is om een keer zonder uitleg te zeggen het komt wel goed, zonder therapeutische sleur of houding erin te leggen. Maar het blijft een uitdaging als je inderdaad zelf verantwoordelijk blijft voor of je jezelf begrepen voelt en dat dit proces van aandacht niet automatisch wederzijds is. Ik heb echt wel 40 keer moeten uitleggen hoe of wat, zonder het woord intelligentie te gebruiken.. of althans heel zachtjes zodat mensen me niet arrogant vinden terwijl ik bedoel te zeggen; ik werk anders dan gemiddeld, hier komt het door, dit kan je wel en niet voor me betekenen. Omdat m’n gevoel van veiligheid niet ontstaat vanuit zaken die ik uitdagend vind ( of bijna onmogelijk) maar dat ik bijvoorbeeld me erg onveilig kan voelen als er geen begrip voor m’n intelligentie aanwezig is. Laat staan dat je als HB aan een test niet meer genoeg hebt lijkt het. Je moet echt met harde prestaties komen wil je enigszins geaccepteerd worden. Gelukkig is dit mij inmiddels wel gelukt.: met schaken bijvoorbeeld heb ik geleerd dat de goede keuzes maken veel meer oplevert dan jezelf uitbundig uit zitten te sloven. En met muziek dat er altijd emotionele uitdaging zal blijven. Omdat ik vanuit deze gezonde bronnen een goede verdeeldheid heb tussen EQ en IQ weet ik godzijdank toch de juiste toon aan te nemen waardoor het mogelijk blijft om op een fijne manier met elkaar om te gaan. Daarnaast.. geheimen zijn geheimen . Dat geldt nog steeds voor iedereen. Wel interessant dat je met een goede ontwikkeling veel makkelijker de essentie ( het geheim achter het toneelspel) kan doorgronden wat ook in het aandacht geven aan anderen voor een soort sociale complexiteit zorgt. Aan het eind van de dag wil ik iedereen respecteren maar moet ik een grens trekken als het mij te ver gaat. Anders zou ik binnen no time in een burn out oid terecht komen. Al met al het beste om niet te vaak over intelligentie te beginnen. Aandacht voor iemand kan bestaan uit jezelf uitdagen binnen het sociale domein zonder je eigen grenzen uit het oog te verliezen. Bovendien.. momenten van vriendelijkheid worden niet snel vergeten bedenk ik mezelf altijd maar.. wie goed doet die goed ontmoet .