Hohoe gaan jullie om met je alleen voelen in gezelschap

[Raymond 208]

Goedenavond mede HB mensen

Ik heb een vraag hoe gaan jullie om met het je alleen voelen in gezelschap. En dan bedoel ik niet op grote feesten maar op een verjaardag of een familie feestje .

Ik ga vaak maar iets doen om te helpen dan kan ik me vaak nog wel redden maar regelmatig komt het voor dat ik gewoon aanwezig ben maar geen idee waar het allemaal over gaat.

In mijn hoofd ben ik met allerlei dingen bezig die ik nog moet/wil doen en krijg dan ook vaak de vraag van heb je het wel naar je zin of gaat het wel goed.

Het lijkt wel of ik maar van weinig dingen kan genieten en daar wordt ik een beetje gek van.

Groeten Raymond

[Papiertje]

Hoi Raymond,

Het klinkt voor mij wel bekend. Ik ging niet vaak naar verjaardagen of familiefeestjes. Maar dan zat ik ook altijd eigenlijk maar stil en alleen tussen de mensen. Ik zat vaak gewoon maar een beetje te luisteren naar de verhalen. Te kijken naar het gedrag van mensen. En een beetje te wachten tot het weer voorbij was. Ik zei dat ook wel tegen mensen, dat ik het wel gezellig vond, maar gewoon niet zo praterig ben bij dit soort gelegenheden. Dat ik liever lekker zit te luisteren enzo.

Ik ben tegenwoordig wat beter geworden in "sociaal doen". Gesprekje starten. Vragen hoe het met iemand gaat. Proberen ergens op door te vragen. Of om iets (niet echt) interessants te vertellen. Maar ik heb nooit echt geprobeerd om ertussen te passen of heel actief mee te doen ofzo. Ik ben gewoon niet zo van de verjaardagen en feestjes enzo. Dus ik was ook "aanwezig" maar weinig meer dan dat. Haha. En soms is dat misschien ook genoeg. Dat je er bent, dat mensen je even zien, dat mensen je wat kunnen vertellen. Soms kan het een idee zijn om iets mee te nemen. Een boek of iets wat je wilt laten zien, iets kleins om te doen of in je handen te houden. Je hoeft dan niet van begin tot eind de groep bezig te houden. Maar dan heb je ook even "deelgenomen" / "bijgedragen" en kan je de rest van de tijd je eigen ding doen, omdat het dan niet zo opvalt dat je eigenlijk niet echt deelneemt.

Ik geniet meer van dingen die ik zelf leuk vind. Ik ben hb en hsp, dus het liefst met weinig mensen. Bijvoorbeeld met iemand samen iets simpels doen. Samen boodschapje doen. Of samen ergens naartoe. Of kletsen. Een klein groepje kan ook. Of alleen en dan ergens in kunnen "rennen". Talen leren, in een onderwerp duiken wat ik interessant vind, Of iets op mijn eigen manier kunnen doen. etc.

[Roland17121992]

Herkenbaar.

Ik ben momenteel 31 en ik heb dat gevoel wat jij hebt al een jaar of 16. Ik ga gewoon niet meer naar feestjes/verjaardagen etc. Wat misschien kan helpen als je toch gaat, alcohol .

[Truus]

Goedenavond mede HB mensen

Ik heb een vraag hoe gaan jullie om met het je alleen voelen in gezelschap. En dan bedoel ik niet op grote feesten maar op een verjaardag of een familie feestje .

Ik ga vaak maar iets doen om te helpen dan kan ik me vaak nog wel redden maar regelmatig komt het voor dat ik gewoon aanwezig ben maar geen idee waar het allemaal over gaat.

In mijn hoofd ben ik met allerlei dingen bezig die ik nog moet/wil doen en krijg dan ook vaak de vraag van heb je het wel naar je zin of gaat het wel goed.

Het lijkt wel of ik maar van weinig dingen kan genieten en daar wordt ik een beetje gek van.

Groeten Raymond

Misschien 'moet' je ook niet genieten van die feestjes. Het kan ook 'gewoon' en sociale verplichting zijn waar je aan 'moet' voldoen. Of je kiest ervoor om niet te gaan.
Ik ga vaak wel, kan me meestal ook wel amuseren, maar zo niet dan denk ik maar 'ik heb aan mijn verplichting gedaan'. Mijn aanwezigheid op het feest is dan als erkenning voor degene waar het feest voor is, maar niet om zelf van te genieten.
Dus het alleen voelen is dan maar zo, maar ik heb wel mijn gezicht laten zien.

Op de feestjes waar ik me zelf wel amuseer, is dat meer omdat ik tussen de juiste mensen ben gaan staan/zitten en de gesprekken enigszins interessant of leuk vind. Soms kan ik ook bijdragen in die gesprekken, soms luister ik alleen maar. En soms ga ik weg bij dat groepje en sluit me aan bij een volgend groepje in de hoop dat het gesprek daar interessanter is.
Zo zit ik bv op van die feestjes waar er haast natuurlijk een scheiding ontstaat tussen man en vrouw, meer bij de mannen dan bij de vrouwen. Hun gespreksonderwerpen vind ik vaak interessanter dan die bij de vrouwen. Of vroeger stond ik al meer bij/in de buurt van de volwassenen, dan bij mijn leeftijdsgenoten.

[Donnie78]

Haha, herkenbaarder dan jullie verhalen in dit onderwerp ga ik het waarschijnlijk niet krijgen.

Ook ik ben op een verjaardag eigenlijk altijd wel die stille die een beetje aan het observeren is waar de gesprekken over gaan, afwisselend door het wegzakken in gedachten.
Ik denk niet dat ik persé een hekel heb aan verjaardagen. Ik zie er gewoon vaak tegenop omdat ik mij vaak verveel omdat ik de gesprekken meestal zo niet interessant vind.
Het observeren van mensen die een gesprek voeren vind ik soms dan wel weer interessant hoor. Tenminste voor heel even. Zeker als ik die mensen ken. Dan schep ik wel een soort van plezier in het voorspellen hoe de 1 reageert op de ander. Of welke kant een gesprek opgaat. Maar uiteindelijk verlies ik die interesse toch weer omdat de besproken onderwerpen in zo'n gesprek mij meestal niet zo boeien. Of beter gezegd, het ontbreekt zo vaak aan diepgang.

[Roland17121992]

Wat ik even niet begrijp bij jullie allemaal, is het feit dat jullie überhaupt nog naar verjaardagen toe gaan. Of als je gaat hooguit ff een uurtje. Kan zijn dat ik het niet begrijp omdat ik zelf behoorlijk non-conformistisch ben, en daar ook altijd naar handel.

En ja naar verjaardagen toe gaan word gezien als “normaal”, maar waarom is dat normaal ? Omdat iemand dat ooit heeft bepaald dat dat normaal is ofzo ? En het daarom dus normaal is? Of is het normaal omdat mensen kudde dieren zijn ? Of is het dat je met het naar een verjaardag toe gaan van iemand laat zien dat diegene iets voor je betekent ofzo ? Of is dat hele verjaardag vieren voortgekomen vanuit economisch belang ? Of word het gewoon gevierd omdat het gevierd word ? Waarom vier je eigenlijk je verjaardag? Alleen omdat je 1 jaar ouder bent geworden?

Zo te horen kosten die geestdodende verjaardagen je op een negatieve manier energie, en dat is dus een verkeerde vorm van stress. Dus het zou in dit scenario dan eerder “normaal” zijn dat je dan niet gaat toch ? Of ben je dan egoïstisch als je niet gaat ? Of zou het eerder egoïstisch zijn van de jarige job als die dat verwacht van jou ?

En over onder de mensen zijn is goed voor je, dat gaat alleen op voor onder gelijk denkende zijn. Ik heb me zelf jarenlang begeven onder anders denkende , sinds jaar of 4 ben ik in een einzelgänger veranderd. Ik kan je vertellen, geeft stuk meer rust.

En met tegenzin jezelf verplichten tot “sociale verplichtingen” , gaat je op langer termijn je kop kosten. Kan je van een vrouw verwachten dat ze net zo goed staand kan plassen als dat een man kan ? Nee kan je niet. Dus zou je dan van een “HBer” mogen verwachten dat die naar een geestdodende verjaardag komt ? Vanuit dit punt gezien, zou het dan alsnog normaal sociaal gedrag zijn ? Of zit het toch anders ? En ja een man is anders dan een vrouw, maar zelfde geld voor een HBer en een niet HBer toch ?




Zo, dit was het onderwerp “De verjaardag”
Ben benieuwd naar de reacties.

[Donnie78]

Ik begrijp je reactie volkomen hoor Roland.
Waarom kies je voor iets te doen waarbij de kans zeker aanwezig is dat het jou stress en onplezierigheid oplevert?


Zou het in mijn geval komen door internalisering dat verjaardagen toch zodanig sterk aanvoelen als een sociale verplichting dat ik daardoor met de kudde meeloop. Ik ben immers onderdeel van een hele grote familie waardoor er aan verjaardagen nooit een gebrek is geweest.
Overigens, nu op mijn 46ste ga ik bij lange na niet meer naar al die verjaardagen hoor. Maar dat even terzijde.

Verder denk ik toch dat het vooral het gevoel is van, degene die jarig is enigzins teleur kunnen stellen door niet te komen, voor mij zwaarder weegt dan mijzelf in een situatie te begeven waarbij ik het niet persé naar mijn zin heb.
En ondanks dat ik weet dat degenen naar wiens verjaardagen ik ga er geen problemen mee zouden hebben wanneer ik niet zou komen en een keer op ander moment voor zijn of haar verjaardag langs kom, weet ik ook dat hij of zij het toch jammer zouden vinden als ik niet kom. Persoonlijk heb ik er ook wel vrede mee hoor om mijn eigen belang soms wat opzij te schuiven voor dat van een dierbare.

Ik kan ook zeker non-conformistisch zijn hoor. Maar wanneer de gevoelens van mijn dierbaren daarmee in het geding kunnen komen, verdwijnt dat ( deels ) en neemt empathie het over en handel ik daarnaar.

[Camiel]

Ik ben tot op zekere hoogte non-conformistisch. Maar ik ben getrouwd met mijn levenspartner (tot op zekere hoogte een logische keuze) waarmee ik nog vele jaren op te spenderen, en tegenwoordig ook mijn drie kinderen (van inmiddels 23-28 yo). Mijn conformisme komt voornamelijk voort uit deze relatie(s) die ik niet op het spel wil zetten.

Dus ik ga gewoon naar verjaardagen wanneer dit van mij verwacht wordt, en zodra ik thuis kom kan (en mag) ik weer mijn eigen ding doen.