Zelf zie ik werken momenteel als een noodzakelijk "kwaad". Omdat ik er, inhoudelijk gezien, totaal geen voldoening in vind. Totaal geen uitdagingen. Ik vind het daardoor frustrerend. Vermoeiend. Dus dan zou je kunnen zeggen dat je 33% van je leven verkoopt, hoewel je móet werken om te kunnen leven.
Vandaag had ik weer zo'n dag bijvoorbeeld. Ik mocht geen vrije dag opnemen omdat ik de telefoon moest opnemen van mijn grote baas
Soms kan hij zó denigrerend uit de hoek komen!
Ik had niets te doen, maar was gelukkig wél zo slim om een "leuk" boek over HRM mee te nemen. En zo had ik om 16.00 uur tóch nog het gevoel dat ik iets nuttigs had gedaan

Je moet er zelf iets van maken...
Persoonlijk ben ik bijvoorbeeld 's avonds erg veel alleen. Ik ben alleenstaand met een dochter van 9 jaar. Daardoor is het lastig om 's avonds de deur uit te gaan. Als ik mijn werk niet zou hebben, dan zou ik denk ik wel een vrij eenzaam bestaan lei(ij?

)den.
Ik heb leuke contacten op mijn werk. Een direct leidinggevende (nee, niet die van de telefoon) met wie ik heerlijk de diepte in kan gaan. Goede, inhoudelijke gesprekken mee kan voeren. Veel van kan leren. Als hij tijd heeft dan heb ik het gevoel iets nuttigs te doen.
En zo probeer ik steeds maar weer het positieve te zoeken.
En in dat HRM boek stond een leuk stuk wat toepasselijk is: bedrijven realiseren zich steeds meer dat zowel mannen als vrouwen werken en dat er ook nog kinderen in het spel kunnen zijn. En dus probeert men privé meer te integreren in het werk: sporten tijdens werktijd, kinderopvang, kappers op het bedrijf, stomerij (werkelijk: bij mij op het werk ook!)...
Twee vliegen in 1 klap? Want hiermee kan de productiviteit stijgen én de werknemers hebben het gevoel meer privézaken tijdens/op het werk te kunnen doen/regelen...
Groeten, Poppetje