Carmen schreef:Esther schreef:Carmen schreef:
Misschien komt het ook wel doordat de niet vastgelopen Hb'ers er soms ook helemaal niet achter zullen komen dat zij op dit forum "horen"...
De niet vastgelopen HB-ers komen er misschien ook wel minder snel achter dat ze HB zijn, of is dat ook wat je bedoelde?
Precies

hmmm...tja het is een hele logische gedachtegang, maar ik wordt er niet vrolijk van

Nou heel leuk, dat jij wel je positieve ervaring wilt delen Carmen...Ik zal de mijne er aan toevoegen.
Ik heb het hele bekende traject doorlopen....18 jaar onderwijs 1 diploma....12 ambachten, 13 ongelukken........ bore-out (ik had er nog nooit van gehoord maar wel een hele goeie)...... burn-out....ernstig lichamelijk ziek .... enz enz...Maar ik wilde me er niet bij neerleggen en ben blijven zoeken....Een aantal jaar geleden (ik had een bijstandsuitkering) kon ik meedoen met een project van de gemeente. Een jaar lang gesubsidieerd werk als huishoudelijk medewerker (o.a. in de thuiszorg) en wat daar voor mij vooral belangrijk bij was: we kregen voor dat jaar een coach om je bij te staan als je ergens tegenaan liep. Vooral dat laatste heeft voor de boven verwachting goede afloop gezorgd. Ik kwam in een verzorgingshuis voor ouderen te werken.
Ik was nog maar amper begonnen, of ik liep al helemaal stuk….Ondanks dat ik van alles wel kan, heb ik 0,0 % aanleg om huishoudelijk werk te kunnen doen….dus ik moest voor mijn gevoel echt enorm boven mijn macht presteren en had daarnaast het gevoel, alsof ik in een hokje van 10x10 cm zat opgesloten. Normaal had ik na niet al te lang waarschijnlijk weer uitgevallen, maar de coach was er meteen voor me op het juiste moment en samen met mijn leiding gevende hebben we gekeken of er misschien werk zou zijn, wat beter zou passen. Ik mocht de avondactiviteiten gaan verzorgen. O.a. voor licht dementerende mensen en ouderen met psychiatrische problematiek. Stukken…stukken beter en het is inmiddels nog steeds één van de werkzaamheden, die ik met veel plezier doe. Maar hier was het verhaal nog niet afgelopen, want ondanks dat het al een grote verbetering was, kwam er na een bepaalde tijd toch weer het aloude gevoel van niet voldoende uitdaging hebben.
Weer de coach geraadpleegd…..En terwijl we bezig waren met plannen om weer met een opleiding te gaan beginnen…wist ik ineens: “Dit is niet wat ik wil en dit gaat niet werken….als ik nu niet gewoon uit de kast kom, dan ga ik weer het bekende struikeltraject op” Dus met echt heel veel pijn en moeite aan mijn coach ‘bekend’ dat ik hb ben (eigenlijk voor het eerst dat ik het uberhaubt aan iemand vertelde) en dat ik graag iets wilde doen, met de kennis, vaardigheden, talenten enz die ik al in huis heb. Of eigenlijk, dat ik nu voor het eerst van mijn leven graag gewoon ‘mezelf’ wilde zijn. Dat was achteraf gezien het begin van het proces van zelfacceptatie.
De coach heeft er super op gereageerd….is met mijn verhaal naar de locatie manager gegaan en hij had er zeker wel oren naar om eens te gaan ontdekken wat we voor elkaar zouden kunnen betekenen. Zeker in een tijd, dat het in de zorgsector de grote uitdaging is, om met steeds minder geld, steeds meer kwaliteit te kunnen leveren kon men een creatieve duizendpoot wel gebruiken. Om een lang verhaal nog iets langer te maken….inmiddels werk ik (al lang niet meer gesubsidieerd) met heel erg veel plezier naast activiteiten begeleider ook als beleidsmedewerker en als communicatiemedewerker en als manusje-van-alles voor alle andere leuke pioniers dingen die er moeten gebeuren. Werk waarin ik veel vrijheid heb, waar ik mijn creativiteit in kwijt kan en het aller belangrijkste: waar ik gewoon gewaardeerd wordt als mezelf (met alle leuke en minder leuke kanten van het hb zijn).
Ik werk nog steeds maar 28 uur, omdat ik naast werk nog 1000 en 1 dingen leuk vind om te doen en daar ook allemaal graag aan toe wil komen....maar ik verdien in ieder geval voldoende om op eigen benen te kunnen staan en zoals het er nu uitziet ga ik mijn draai wel kunnen blijven vinden de komende 20 jaar (vooral ook omdat er nog van allerlei perspectieven tot verdere ontwikkeling liggen te wachten)