Na een periode van meelezen mezelf vanavond maar eens aangemeld voor dit forum. Waarmee ik me direct ook verantwoordelijk voel om mezelf voor te stellen. Wel zo fatsoenlijk. Ik hou het beknopt...verdere vragen zijn uiteraard welkom.
Wie ben ik?
Man, 34 jaar, woonachtig in Vught samen met vriendin en twee kinderen. Ik werk parttime in loondienst bij een semi-overheidsinstelling. De rest van de tijd verstook ik aan mijn werk als freelance portret- en documentair fotograaf. Dat is ook waar mijn hart ligt, en waarin ik het gevoel heb dat ik iets unieks bijdraag. Meestal handel ik op internet onder mijn eigen naam. Maar gezien de materie die hier besproken wordt, het feit dat ik daar een oprechte en persoonlijke bijdrage aan wil leveren en het gegeven dat dit forum openbaar is, kies ik ervoor om dat onder een pseudoniem te doen.
Waarom aangemeld?
De reden om me aan te melden, verschilt (volgens mij) niet veel van wat sommige anderen als reden gaven: het feest der herkenning. En antwoorden op veel vragen waar ik nog mee worstel.
Hoe kwam ik erachter?
Vorig jaar liep ik steeds meer vast in mijn werk. Niets nieuws overigens, want die werkplek was het vervolg op een eerdere werkplek waar ik ook al totaal vastgelopen was. In het verleden kwam ik daardoor al eens bij een outplacementbureau terecht, maar ook daar kwamen de conclusies niet verder dan: "je hebt een hele brede interesse".
Tot ik vorig jaar bij mijn huidige werkgever samen ging werken met een inleenkracht. Gelijk vanaf het eerste moment was er een goede klik. Een gebaar of woord bleek vaak voldoende om elkaar te begrijpen. Als we overleg hadden, waren we binnen een paar minuten klaar. Op een gegeven moment gaf hij mij een briefje met twee woorden: Mensa + Google. Met de boodschap dat ik waarschijnlijk veel zou herkennen. Diezelfde avond keek ik, en maakte ik de thuistest. Voldoende voor een uitnodiging.
Ontdekkingsreis
Niet gehinderd door enig zelfvertrouwen liet ik alles rusten. Ik kon er niet zoveel mee. Tot het begin dit jaar (psychisch) steeds slechter ging en ik op een tussendoormomentje nogmaals spontaan de thuistest maakte. Wederom voldoende voor een uitnodiging. Toen raakte ik wel verder geïnteresseerd. Ik vlooide lijsten met eigenschappen door, waarbij ik rekening hield met wat ik later leerde kennen als het Forer/Barnum effect. Een en al herkenning. Ik ging in gesprek met twee mensen die beiden Mensalid zijn. Het werden bijzondere gesprekken. Voelde als thuiskomen. Het was alsof ik een cadeau kreeg.
Op aanraden van mijn gesprekspartners besloot ik ervan te genieten. Maar dat lukte me niet. Integendeel zelfs. Ik draaide psychisch steeds verder de put in. Zo ver dat ik op een punt kwam wat ik hier liever niet noem. Een punt waarop ik tegen mezelf zei dat ik nu al het mogelijke moest doen om te veranderen, omdat ik anders niets meer waard zou zijn. Het werd gelukkig een kantelpunt. Het urgentiegevoel werd sterker, maar de vragen, of anders gezegd het gebrek aan oplossingen, stonden nog open.
In overleg met mijn werkgever werd op basis van een aantal factoren een loopbaancoach ingeschakeld. En hoewel ik daar met enige scepsis naartoe ging, bleek ze heel snel de vinger op de zere plek te kunnen leggen. Dingen te bereiken. En bleek dat ik continu een onredelijke competitie met mezelf aanging. En mezelf absoluut niet accepteerde zoals ik was. Daarnaast vielen toen definitief dingen op zijn plaats. En wist ik ineens waarom ik zo'n enorm breed scala aan opleidingen had gedaan, maar eigenlijk weinig diploma's op zak heb. Wist ik ineens waarom ik dingen zag die anderen niet zagen. Wist ik waarom ik vrijwel geen vriendenkring heb en overal 'verkeerd' wordt begrepen. Was het alsof alle onduidelijkheid die er op dat moment nog was, vervangen werd door duidelijkheid.
Hoe nu verder
Ik heb mezelf eindelijk leren kennen, en kan voor mijn gevoel nu bewuster bepaalde keuzes maken. Ik heb 2011 benoemd tot mijn jaar van verandering. De afgelopen ca. 20 jaar waren niet echt mijn gelukkige jaren. Met de wetenschap die ik nu heb, wil ik dingen omdraaien en ervoor zorgen dat ik uit de grond van mijn hart kan zeggen dat ik wèl gelukkig ben.
Maarre...HB of niet?
Zoals ik hierboven schrijf: alles duidt erop dat er sprake is van HB. Maar een officiële test heb ik nog nooit laten doen. Hoe onrealistisch ook...ik ben bang dat bij een lagere testuitslag mijn hele onderbouwing voor het leven tot nu toe wegvalt. Dat ik mijn kapstok kwijt ben. Terwijl dat natuurlijk ook niet zo hoeft te zijn. Wel vind ik het opmerkelijk dat ik daar ineens zo angstig voor ben, terwijl ik doorgaans nooit zenuwachtig ben voor bepaalde tests.
Ik heb besloten om nu eindelijk het antwoordkaartje terug te sturen naar Mensa. Het wordt tijd voor meer duidelijkheid. Het zal de huidige situatie niet veranderen, maar zal wel. linksom of rechtsom, voor bevestiging zorgen. Binnenkort dus waarschijnlijk een oproep voor de officiële test.
Op dit forum hoop ik veel waardevolle informatie te lezen, maar daarnaast ook waardevolle bijdragen te leveren. Het is een plek waar ik. ook voor mijn aanmelding, veel informatie kon vinden. En als ik met mijn bijdragen weer iemand kan helpen in verdere verduidelijking....mission accomplished!