Ik ben Chabeli, 29 jaar, getrouwd en moeder van twee kids. En zeer waarschijnlijk hb. Hoewel ik mijn IQ (nog) niet heb laten testen, kan het haast niet anders dan dat het zo is. Of wel? Altijd weer die twijfel...
Als kind liep ik voor, was ik de snelste uit de klas, degene met de hoogst mogelijk haalbare cijfers. Ik verveelde me dood, kletste teveel, wilde niet meer naar school en was regelmatig ziek van hoofdpijn, buikpijn. Middelbare school was niet veel anders. Haalde ik het eerste jaar alleen negens en tienen, besefte ik het tweede jaar dat ik veel populairder was als ik een keer een onvoldoende haalde. De eerste die ik haalde was vreselijk, wat heb ik zitten huilen! Ik was continu in conflict met mezelf: perfectionistisch, maar niet mijn best willen doen. Enorme faalangsten, als kind al. Zo door de middelbare school (VWO) gefietst, zonder huiswerk te doen, zonder op te letten in de klas (want ontzettend saaaaai), en met minimale aanwezigheid. Ondanks dat docenten vaak benadrukten hoe slim ik was, voelde ik me o zo dom. En onbegrepen, anders dan de rest, eenzaam, en vooral ontzettend fake. Voor mijn gevoel droeg en draag ik een masker, want als mensen zien hoe ik 'echt' ben, dan vinden ze me minder leuk. Tegelijkertijd ook die angst dat mensen ontdekken dat je jezelf niet bent en dat je door de mand valt. In 4 VWO een IQ-test gedaan via school gedaan (uitslag is niet bekend gemaakt) en daaruit bleek dat ik hoog gemiddeld tot ver boven het gemiddelde scoorde in vergelijk met andere 4 VWO-ers. Volgens de psychologe die de test afnam, kon ze zien dat ik veel slordigheidsfouten had gemaakt en dat ik de test veel beter had kunnen maken. Ik zou volgens haar een bijzondere aanleg hebben voor wiskunde en natuurkunde. En dat terwijl ik altijd dacht een talenknobbel te hebben
Daarna naar de unversiteit gegaan, in mijn derde jaar een studie erbij gaan doen (want ik had tijd over). Binnen de tijd twee voltijd studies afgerond met een 8, terwijl ik ook 3 maanden op reis ben geweest, met studiereizen meeging, congressen in het buitenland bezocht, een bijbaan had, een relatie en een sociaal leven. Wat anderen zien als 'knap', zie ik als doodnormaal. Ik schaam me zelfs af en toe dat ik me niet genoeg inzet, ik kan nog zoveel beter
Om het verhaal niet al te lang te maken (is het toch eigenlijk al); na het studeren gaan werken met het idee: nu ga ik eindelijk echt iets neerzetten. Al die kennis in mijn hoofd moet toch ergens naar toe! Fout! Ik dacht me vroeger te vervelen, op mijn werk heb ik het toppunt (of dieptepunt) van verveling gehaald. Doodongelukkig was ik. Weer onbegrepen, weer niet genoeg uitdaging. Steeds aan jezelf twijfelen: waarom begrijpen anderen me niet??
Na een lange zoektocht naar wat er mis met me kon zijn, dacht ik het gevonden te hebben: Asperger. Of toch ADHD? Totdat iemand me wees op HB. Wat een vreselijke herkenning! Naar een psycholoog gegaan, omdat ik een objectieve beoordeling wilde. Wat een enorme frustratie-bron blijkt die vent te zijn! Geen Asperger, geen ADHD, maar OCD vond hij toch wel in de richting komen. HB? Wie weet, maar dat is niet van belang. Zegt hij.
En nu ben ik hier beland. Ik kan wel huilen als ik jullie berichtjes lees. Eindelijk!! Mensen die denken zoals ik. Het bestaat gewoon! Voorzichtig durf ik me weer goed te voelen over mezelf. Al ben ik er nog lang niet...
![[propeller]](./images/smilies/propeller.gif "person"){kind=small}
). Ik wil echter eerst het ene afronden, voordat ik me stort op het volgende. 