We gaan geen verschrikkelijk topic overdoen, toch? Ik denk dat we met zijn allen toch wel door hebben dat er gradaties zijn in HB zijn en dat daar eigen problematiek bijhoort. En dat vind ik best interessant...Arjan schreef: De Amerikanen maken nog een stapje met hun onderverdeling begiftigd, hogelijk begiftigd, exceptioneel begiftigd en diepgaand begiftigd... daar worden we niet vrolijk van hier. (Het is ook nog steeds taboe in Nederland, inclusief in het HB wereldje, om die onderverdeling te suggereren. Hoogbegaafd is al erg genoeg, blijkbaar. Er liep ooit een verschrikkelijk topic over dat ik niet meer wil overdoen. Dat mensen in de top hun hele eigen problemen tegenkomen is nog erg onderbelicht en ongewenst. Dat benoemen doet je al snel als 'elitair' gelabeld worden. /terzijde)
Er loopt hier een topic over de volwassen versie van 'mijn poëzie-album'. Eentje die ik best wil invullen, maar dat niet doe, omwille van de volgende vraag: "als ik één ding moet noemen dat ik leuk vind aan HB zijn:...". Ik weet mijn antwoord: "alle remmen los en gaan met die banaan". Dàt is wat ik het leukste vind aan HB zijn en dàt is wat ik zeer weinig ervaar. Dat komen 'we' wel vaker tegen, nietwaar? Maar 'we' komen dat tegen bij normale mensen. 'Ik' kom dat ook tegen bij het overgrote deel van de HB'ers. Gelukkig heb ik wel een vriendenkring waarin die paar andere megabrains rondlopen. Dus erg veel problemen ondervind ik hier niet van, nee. Bovendien kan ik ondertussen accepteren dat het nu eenmaal zo is. Maar de honger is er meestal wel. En ze wordt nooit volledig gestild. Want praten met die paar HB'ers is leuk, maar... Ik zou toch echt graag eens een intellectuele uitdaging tegenkomen en me daar aan kunnen wijden. Had ik geen dyscalculie gehad, dan was ik waarschijnlijk fysicus geworden. Helaas, het is niet zo. En dus is het aan mij om een wetenschappelijk gebied te vinden waarin ik de nodige intellectuele uitdaging en wie weet zelfs begeleiding kan vinden, als onderzoeker. Gelukkig ben ik sociaal gezien redelijk normaal. Ook al val ik vroeg of laat door de mand als raar, mensen lijken me het wel te kunnen vergeven. En tegenwoordig stoort het me niet meer dat sommigen dat niet kunnen: hun probleem. Maar ook al heb ik geen problemen meer met het HB-zijn of die label, ik voel me nog steeds alsof ik verhonger. Ik weet dat ik 'meer' nodig heb, maar wat? En hoe?
Dat zijn voor mij de duidelijkste, meest prioritaire problemen, die naar voor komen. En mijn vraag dus: wie herkent zich hierin? En waar loop jij tegenaan?
.
er zijn namelijk een aantal erg leuke sites waar je veel kunt bijleren, of je nu de nodige achtergrond hebt of niet (bij voorkeur niet, maakt het uitdagender toch? 
)
)
(maar dan reversed) en lange tenen? De eerste regels zijn niet voor niets gewijd aan het diepe.
als je dan nog onzeker bent, ga je zeker daarover geen topic openen. En aangezien niemand het doet, blijf je wel met dat gevoel zitten. Onzekerheid, schaamte, het gevoel hoogmoedig te zijn, niet jezelf kunnen zijn, alienation,... Alles wat 'we' met de rest van de wereld ervaren. Maar voor sommigen geldt dat ook binnen deze groep. Het is een dubbel verwerkingsproces. En wat de rest van de maatschappij doet tov HB'ers, doet de HB-community ook met die enkelingen. Begrijpelijk, dat wel, maar moeilijk... En waar kun je dáármee naartoe? Bij welke community kun je dan terecht? Ik heb dit ook pas gedeeld toen ik niet meer onzeker was over mijn HB zijn of mijn überHB zijn. Geweldig dat je dat wel durft, GéPé!
