
Na enige tijd te hebben rondgekoekeloerd op deze site toch maar besloten een account aan te maken. Ik ben een vrouw van begin dertig; HB met naar alle waarschijnlijkheid HS. Van jongs af aan loop ik tegen zaken aan als: ‘anders’ zijn, mij niet begrepen voelen en ook niet begrepen wórden, onderschat worden, mijzelf onderschatten, problemen met motivatie, perfectionistisch en harde zelfkritiek, kritisch m.b.t. anderen, sociale teruggetrokkenheid, en nog wat van die dingen. Een denker, piekeraar, voorturend bezig met analyseren, afvragen, zeer gevoelig voor zintuiglijke prikkels zowel in positieve als negatieve zin (continu scannen van de omgeving), veel in conflict zowel met anderen als met mijzelf. Tel daar een paar traumatische ervaringen bij op en ik ben wie ik nu ben. Helaas behoorlijk vastgelopen in het leven. En ergens nog steeds datzelfde meisje van toen.
Heb geleefd maar vooral overleefd. De autodidact is wat dit betreft redelijk uit de verf gekomen. Ik maak het mijzelf vaak lastig; is tevens wat ik vaak te horen krijg. Het klopt en ik verlang er wel eens naar om 'simpeler' te zijn, maar aangezien dat niet lukt zal ik met mijzelf moeten dealen. Gelukkig kan ik er zelf nog wel eens om lachen. Al is het soms jammer dat ik bepaalde binnenpretjes en geluksmomentjes niet kan delen met anderen die op dat moment aanwezig zijn.
En zo gaat dat met allerlei gedachten. Probeer het dan, wordt vanuit goede bedoeling aangeboden. Ik probeer het, doe het, maar het komt niet aan. Of het gaat alweer de richting op van de bevestiging anders of raar te zijn. Want ik ben de enige die er zo over denkt, dus volgt de beredenering dat er bij mij dan wel iets mis moet zijn. Ander voorbeeld is dat ik volgens velen te lang doorzaag, terwijl ik vind dat anderen juist te lang doorzagen over zaken die allang duidelijk zijn. De verveling slaat al gauw toe. En dan moet ik opletten dat ik niet te arrogant over kom.
Soms kan ik het wel uitschreeuwen. Ik vind nauwelijks echt aansluiting bij mensen. Te verschillend qua logica en andere zaken. Natuurlijk zijn verschillen ook mooi, kan daar echt van genieten in zekere zin. Maar het breekt mij op dat ik te vaak een 'andere taal' lijk te spreken.
Ik herken veel in jullie verhalen en hoop dan ook op leuke gesprekken, uitwisseling van gedachten, wat steun aan elkaar.
Het wordt al een lang verhaal zie ik (wat ik bovendien 324 keer heb herzien) dus ik druk maar op die knop
