Even conformeren

[GrijsGebied]

Hallo allemaal

Na enige tijd te hebben rondgekoekeloerd op deze site toch maar besloten een account aan te maken. Ik ben een vrouw van begin dertig; HB met naar alle waarschijnlijkheid HS. Van jongs af aan loop ik tegen zaken aan als: ‘anders’ zijn, mij niet begrepen voelen en ook niet begrepen wórden, onderschat worden, mijzelf onderschatten, problemen met motivatie, perfectionistisch en harde zelfkritiek, kritisch m.b.t. anderen, sociale teruggetrokkenheid, en nog wat van die dingen. Een denker, piekeraar, voorturend bezig met analyseren, afvragen, zeer gevoelig voor zintuiglijke prikkels zowel in positieve als negatieve zin (continu scannen van de omgeving), veel in conflict zowel met anderen als met mijzelf. Tel daar een paar traumatische ervaringen bij op en ik ben wie ik nu ben. Helaas behoorlijk vastgelopen in het leven. En ergens nog steeds datzelfde meisje van toen.

Heb geleefd maar vooral overleefd. De autodidact is wat dit betreft redelijk uit de verf gekomen. Ik maak het mijzelf vaak lastig; is tevens wat ik vaak te horen krijg. Het klopt en ik verlang er wel eens naar om 'simpeler' te zijn, maar aangezien dat niet lukt zal ik met mijzelf moeten dealen. Gelukkig kan ik er zelf nog wel eens om lachen. Al is het soms jammer dat ik bepaalde binnenpretjes en geluksmomentjes niet kan delen met anderen die op dat moment aanwezig zijn.

En zo gaat dat met allerlei gedachten. Probeer het dan, wordt vanuit goede bedoeling aangeboden. Ik probeer het, doe het, maar het komt niet aan. Of het gaat alweer de richting op van de bevestiging anders of raar te zijn. Want ik ben de enige die er zo over denkt, dus volgt de beredenering dat er bij mij dan wel iets mis moet zijn. Ander voorbeeld is dat ik volgens velen te lang doorzaag, terwijl ik vind dat anderen juist te lang doorzagen over zaken die allang duidelijk zijn. De verveling slaat al gauw toe. En dan moet ik opletten dat ik niet te arrogant over kom.

Soms kan ik het wel uitschreeuwen. Ik vind nauwelijks echt aansluiting bij mensen. Te verschillend qua logica en andere zaken. Natuurlijk zijn verschillen ook mooi, kan daar echt van genieten in zekere zin. Maar het breekt mij op dat ik te vaak een 'andere taal' lijk te spreken.

Ik herken veel in jullie verhalen en hoop dan ook op leuke gesprekken, uitwisseling van gedachten, wat steun aan elkaar.
Het wordt al een lang verhaal zie ik (wat ik bovendien 324 keer heb herzien) dus ik druk maar op die knop

[vedet]

Welkom Grijsgebied.
Heel herkenbaar wat je schrijft.
Ervaar alles precies hetzelfde.
Moeilijk hè om in deze wereld te leven?!
Ik hoop dat je veel steun en herkenning vindt voor wie je bent op deze site.

[marleen]

Hoi GrijsGebied, welkom.

[GrijsGebied]

Dank jullie wel!
Wat fijn om nu al iemand te lezen die dit herkent. En óf het moeilijk is Vedet, een gevecht.
Terwijl de wereld zoveel moois bezit en biedt.

[m1960]

Hallo GrijsGebied!

Welkom hier!
Voor mij ook heel herkenbaar.
Laat jezelf hier maar lekker los op het forum!

Groetjes Marlou

[Johanita]

Welkom.

[Birdman]

Normaal gesproken reageer ik nooit in deze rubriek (shame on me), maar jouw verhaal is toch wel zo aansprekend en herkenbaar voor mij dat ik wel móet reageren. Zelden zo veel herkenning gelezen als bij jou. Toch nog even doorvragen op een paar dingen: je geeft aan dat je hebt overleefd en niet hebt geleefd, kan ik concluderen dat je het OVERleven achter je hebt gelaten? Het lijkt namelijk of je in verleden tijd praat. Zo ja, vertel mij es ff hoe je dat gedaan hebt!

Verder vroeg ik me nog af wat het met je gedaan heeft om telkens het idee te hebben dat 'de rest van de wereld' het anders ziet. Even mijn eigen woorden gebruikt. Het heeft met mij nogal wat gedaan namelijk.

Ik zou je nog veel meer willen vragen, maar ik wil je niet overvoeren.

[Cookie]

Hallo GrijsGebied,

Jouw verhaal had bijna woord voor woord de mijne kunnen zijn! Wat kan het leven en de wereld dan vaak onveilig en complex voelen he? De innerlijke strijd om jezelf staande te houden kost dan vaak zoveel energie dat je aan het echte leven haast niet toekomt. Ik gun het je zo dat je hier wel herkenning en aansluiting vindt.

[GrijsGebied]

Bedankt weer voor deesch hartverwarmende reacties

Jullie hebben mij zodanig geïnspireerd dat mijn ‘tijdelijke bestand van antwoord’ almaar groter wordt tot bizarre afmeting…. Een verkorte versie volgt…

(…) je geeft aan dat je hebt overleefd en niet hebt geleefd, kan ik concluderen dat je het OVERleven achter je hebt gelaten? Het lijkt namelijk of je in verleden tijd praat. Zo ja, vertel mij es ff hoe je dat gedaan hebt!

Verder vroeg ik me nog af wat het met je gedaan heeft om telkens het idee te hebben dat 'de rest van de wereld' het anders ziet. Even mijn eigen woorden gebruikt. Het heeft met mij nogal wat gedaan namelijk.

Ik zou je nog veel meer willen vragen, maar ik wil je niet overvoeren.

haha ik overvoer mijzelf idd al.. Birdman, ik schreef inderdaad "geleefd maar vooral overleefd". Daarmee bedoel ik echter niet dat ik het overleven achter mij heb gelaten, en ook niet dat ik helemaal niet heb geleefd . . Wel dat het besef is gekomen dat ik voornamelijk bezig ben geweest met een - zo voelt het dan - overlevingsstrijd, waarbij puur het staande houden in diverse omgevingen de boventoon voerde terwijl ik er te weinig lol aan heb beleefd. Het nergens thuis kunnen voelen, weer die verveling, weer geen aansluiting, enz.. Wat al met al meer energie uit me heeft getrokken dan dat het heeft opgeleverd. Echter wat anderzijds weer een hoop inzichten heeft gebracht. Ik heb bijv. de indruk dat ik a.h.w. wel steeds wat handiger kan manoeuvreren door verschillende situaties. Maakt het niet altijd minder pijnlijk. En dat proces blijft aan de gang hoor, zolang mijn hersens het toelaten
Andere mensen noemen dit bijv. puur volwassen worden; zoiets maakt het al moeilijk om uit te leggen wat ik met dit alles bedoel.

Het achterlaten van het almaar bezig zijn met overleven is niet waar ik naar streef.. En het heeft ook zo zijn voordelen, d.w.z. dat het i.m.o. niet altijd iets negatiefs hoeft te betekenen. Bovendien is deze manier van het leven ervaren eenmaal onderdeel van wie ik ben. De wijze waarop vergt alleen wel wat aandacht. Daarnaast ligt het er maar net aan welke betekenis we koppelen aan ‘overleven’; wat houdt het in, en dat kan bijv. weer een hele andere ervaring zijn als je dit aan verschillende mensen vraagt… Ook vraag ik mij wel eens af wat een nut het heeft dat mijn persoon op deze wereld almaar bezig is met overleven . Ik dwaal nu af naar de zin van het bestaan en laat dit maar even voor wat het is..

Eigenlijk denk ik dat het erop neerkomt dat ik zoek naar meer balans in leven vs. overleven. Maar het gevoel ‘te leven’ mag wel wat meer op de voorgrond gaan staan. En om het (over)leven draaglijker te maken is die balans nodig.
Oftewel, het gaat mij dus eigenlijk niet om de vraag hoe het overleven achter mij te laten. Maar wel hoe die (innerlijke) strijd – waar Cookie naar verwijst – te kunnen verlichten alsmede het gevoel van eenzaamheid.

Je tweede vraag Birdman… Wat het met mij doet wanneer je er weer eens mee wordt geconfronteerd met feit dat de rest van de wereld het anders ziet. Ik denk dat je vooral doelt op situaties in direct contact met andere mensen? Tja, op allerlei manieren komt dat bij me binnen. Lange tijd was ik ervan overtuigd dat het met name lag aan mijn onkunde om te kunnen communiceren en/of mijn beperkte sociale vaardigheden, waar inderdaad best het eea aan schort. Door de jaren heen merkte ik dat ik weldegelijk kon communiceren, op allerlei niveaus om het zo te zeggen. Het begon er meer op te lijken dat ik anderen wel logisch gezien kon volgen en begrijpen in empathische zin, maar zij mij niet :S Vaak eindigt iets dergelijks in de beredenering van mensen dat het volgens hen wél in eerste instantie aan mijn communicatie/vaardigheden moet liggen.

Tja, en dat is lastig. Ik denk dat het vooral ligt in een té groot verschil in analyseren, verwerking van informatie en daarop reageren. En nog wat van die dingen/.
Wanneer het gaat om bijv. complexere verbanden in situaties, een bepaalde logica in een discussievoering, of bespreken van diepere gevoelens, merk ik dat ik nog steeds vaak tegen de bierkaai vecht. Als het mensen zijn die dichterbij staan kan dit wel eens zeer frustrerend en pijnlijk zijn. En wederom heel eenzaam. Of wanneer je nieuwe mensen leert kennen; denk ik soms aanvankelijk ‘well, interesting’; vervolgens loop ik toch weer tegen diezelfde barrières aan, en dat kan best jammer zijn. ‘Daar gaan we weer’… Er is wel wat gewenning opgetreden maar het blijft een lastig iets.

Ben benieuwd of dit ook enigszins herkenbaar klinkt.. En hoe jullie hierin staan.
Helaas nog geen gouden tips... Echter, oefening baart kunst, en selecteren naar eigen grenzen (vanuit zelfinzicht en -acceptatie ) zijn volgens mij belangrijke sleutels.

[Porcay]

Ha GG, zeer, zeer herkenbaar; behoudens het 'vastgelopen' en dat lijkt me nu juist interessant. Hoe ben jij vastgelopen en hbbel ik door (bewuste vertyping)?

Zonder de wijsheid in pacht te hebben ('dus wel' denk je nu) wil ik je meegeven dat, hoe moeilijk dan ook, het mij enorm geholpen heeft om in mijn communicatie uit te gaan van positieve benoemingen (niet nieten). Ik merk dat ik voor mijzelf fractioneel trager wordt in mijn communicatie (zonder dat dat merkbaar is voor mijn omgeving) omdat ik nadenk over wat ik wil zeggen en daarbij positieve constructies hanteer, waarbij er feed back komt dat ik rustiger ben geworden, blijer in het leven sta, 'wijs' ben en men bereid is rekening te houden met wat ik zeg, door wat ik zeggen en hoe ik het zeg. Zo dat is een dicteezin voor de ontledingscommissie.
Overigens is dit een langlopend traject waar ik, onbekend met hb, al in 1995 mee begonnen ben en dat pas sinds een jaar of 3-4 in de versnelling komt, juist door de hb (h-)erkenning.

Wat mij betreft is dit een top topic om, mogelijk los van je persoon, over door te brainen, want hier hebben heel veel hb-ers mee te maken weet ik. Zelf heb ik lang gedacht dat de oplossing zou zitten in het gelukkig worden als putjeschepper. Alleen besefte ik binnenin wel dat dat nooit wat zou worden en dat heeft me verder gebracht denk ik nu.

Hoop meer van je te horen en gedachten te wisselen, want dit doet zeer goed!

Oeps, bijna vergeten: welkom!

[GrijsGebied]

Dank voor je reactie Porcay, leuk!
Begrijp wat je bedoelt (denk ik). Rust creëren in communicatie wat zorgt voor een bepaald effect. Maar ook de wil om bijv. communicatie een bepaalde (positievere) richting op te sturen, of in elk geval iets waarvan de uitkomst positief is.
Heeft te maken ook met zelf de nadruk verleggen van onkunde naar kunde, zowel in je gedachten (waaronder hoe je naar jezelf en anderen kijkt) als in je reageren/gedrag. Tot het op den duur meer ‘eigen’ wordt en je jezelf daardoor ook rustiger gaat voelen. Wederom kan zoiets meen ik pas écht tot zn recht komen indien de (h)erkenning van wie je bent er werkelijk is. Terug naar de kern. Dan wordt het almaar duidelijker wat je eigenlijk wel en niet wilt. Ik heb ergens het gevoel dat ik aan het begin sta van die “versnelling” die je noemt.

In mijn geval is er sprake geweest van voortdurende ontkenning en vele conflicten, jarenlang. Plus wat traumatische ervaringen. Hoe dan ook ben ik uiteindelijk ingestort. Ik vroeg mij al een paar jaar af wanneer het zover zou zijn, nu dat gebeurde dan een jaar geleden. Die crisis is nodig geweest, het was erop of eronder. Waar ik nu zit gaat gepaard met veel denken (van chaos tot “aha-momentjes”) en hier en daar een praktijkoefening. Dit alles vergt veel tijd en die moet ik nemen, wat soms wel even lastig is omdat het ergens heel egoïstisch voelt. Maar ik merk dat het wat oplevert, en dat is goed.

Wil wel een topic openen over dit soort zaken, weet alleen nog niet waar ik de nadruk wil leggen. Er gaat nogal wat rond in dat hoofd.

Herken eveneens het putjesschep-idee

[Porcay]

Ha GG,

In 1993 was ik voor de tweede keer in twee jaar van baan gewisseld, bouwde een huis met veel 'extra aandacht', kwam terug van vakantie om te horen dat we bijna failliet waren en of ik dat maar even op wilde lossen als, op dat moment het enige aanwezige, MT-lid, studeerde af van een post academische studie die ik naast mijn werk deed en had de eerste zevenjaarscyclus in het samenwonen achter de rug. Uit die tijd weet ik me heel goed te herinneren hoe het voelt om tegen een burn out aan te zitten. Daar ben ik toen aan voorbij gegaan, zonder er in te 'vervallen'.
Ruim een jaar later had ik ons bedrijf mede begeleid in een overname, zat in een nieuwe job bij de overnemer, woonde heel blij in mijn nieuwe huis samen met mijn partner en bouwde voort op de kennis vanuit mijn studie. Essentieel is geweest dat ik in de nieuwe werkomgeving een directeur had die me stimuleerde met uitspraken als 'streef naar het belachelijke, dan bereik je het onmogelijke' en 'als je denkt dat je alles onder controle hebt ga je te langzaam'. Briljant en nog steeds van groot belang voor mij. Ook liep ik in die tijd tegen het boek 'je ongekende vermogens' van Anthony Robbins aan. Daar heb ik 1 heel belangrijk ding aan over gehouden; niet nieten, zoals ik al eerder zei.

In 1993 was ik 32. Tegenwoordig komt het schijinbaar sneller en noemen ze het quarter life crisis. Alleen denk ik zelf dat dat over heel andere dingen gaat fan waar ik en misschien ook wel jij tegen aan liep/loopt.

Kijk uit naar een verdere gedachtenwisseling.

[ItsI]

Oef. Nu ik jouw verhaal lees, besef ik eigenlijk pas van hoever ik gekomen ben . Dank je wel voor het schrijven GG, je hebt me zonder het te weten geholpen om e.e.a. weer eens goed op een rijtje te zetten voor mezelf. En welkom hier natuurlijk!

[sterke leeuwin]

Wow! Wat kun jij die verwarring, verscheuring en storm in mijn hoofd van gevoelens en beleving, goed verwoorden! Welkom!

[Polleke]

Heel herkenbaar hoor GG, wat je ervaart. Maar het weten en accepteren van je HB, en het snappen wat HB-zijn voor je betekent, kan een wereld van verschil maken