Niet concreet / gericht kunnen nadenken ???

[Moksha]

Ik heb het gevoel dat ik niet gericht / concreet / systematisch kan denken. Dat zijn toch alvast de 3 woorden het dichtst benaderen wat ik aan mijzelf probeer uit te leggen. Ik kan het niet goed uitleggen en ik weet ook niet of hier daadwerkelijk een benaming voor is, maar ik ga hieronder mijn best doen om mijn bedoeling duidelijk te maken.

Ik ben een zeer kritisch, scherp en voorzichtig denker. Maar het lijkt alsof dit alles vanuit een impuls voortkomt waarover ik geen controle heb. Dus zodra men mij een vraag stelt - al is het een eenvoudige “wat is uw lievelingsnummer?” - kan ik daar niet gericht over nadenken. Zo ook dus met moeilijke kwesties, vraagstukken, situaties en oplossingsgericht denken. En dit lukt al zeker niet in sociale situaties.

Maar zodra ik in mijn bed lig kan ik werkelijk niet stoppen met nadenken. (Vandaar dus mijn slaapstoornis.) Dagelijks lig ik ettelijke uren voor het slapengaan te overwegen, te graven, tot inzichten te komen, oplossingen te zoeken, … Dat zijn de momenten waarin ik mijn intelligentie kan (h)erkennen. Het lijkt alsof ik word ingenomen door iets waarover ik niets te zeggen heb. Ik kan het letterlijk niet uitschakelen (of inschakelen) en vaak denk ik zelfs doorheen mijn slaap door, waardoor mijn nachten vaak één vage psychose lijken. Ik kan wakker worden met gegronde theorieën en conclusies die uit het niets lijken te komen.

Ik heb dit pas sinds kort ingezien. Ik weet maar al te goed dat ik niet door iets word ingenomen. En als ik door iets word ingenomen dan zal dat wel zijn op de momenten dat ik niet lijk te functioneren. Misschien wel door mijn minderwaardigheidsgevoel, waarvan de omvang mij onlangs pas duidelijk is geworden.

Het ergert mij dat ik dit niet kan vatten. Dat ik de oorzaak niet weet, het niet kan aanraken, er geen controle over heb. Ik kan slechts enkel het gevolg ervaren en verder van de kant toekijken. Maar dat is eigenlijk bijzaak momenteel…

Mijn grote vraag is… Herkent iemand zich of iets hier in? Ik vind het zelf nogal een vreemd, misschien wel dom onderwerp. Maar het komt voort uit een ongrijpbaar ‘gevoel’ waar ik graag een ander licht op zou willen werpen. En hopelijk kan ik hier dat licht vinden.

Groetjes,
Moksha

[@nouk]

Nou, hier herken ik wel wat in. "Wat is jou lieverlingskleur?" vroeg mijn zoontje laatst. Ik kan daar gewoon geen antwoord op geven. Deels omdat één antwoord andere opties dus uitsluit, waar ik helemaal niet zeker van ben omdat het van zoveel factoren afhangt. Is het voor kleding, voor muren, voor auto's etc... geen antwoord op te geven dus.
Maar moet ik een doel bereiken, dan kan ik wel zo een pad zien en afleggen. Oplossingsgericht denken gaat mij goed af, maar vaak ook niet direct maar vormt zich dat naarmate de tijd verstrijkt. Maar dat is toch niet erg? Beter, zou ik haast durven zeggen. (Alhoewel ik ook héél goed ben in impulsief reageren... )

[KarenB]

Ik herken dit... Als mij een vraag wordt gesteld, face to face, is het soms net alsof ik dicht sla. Alsof er geen voeding binnen komt. Alsof alles lam wordt gelegd. Zelfs als naar mijn leeftijd wordt gevraagd!

Kom ik thuis, zit ik rustig op de bank, stroomt het allemaal binnen. En dan denk ik: waarom kwam ik daar niet op toen het me gevraagd werd? waarom klapte ik dicht?

Zo ook als het gaat om "voor mezelf opkomen". Als iemand iets zegt wat niet klopt, wat me raakt, etc. komen de emoties en gedachten uren later pas binnen. Doordat ik niet direct adequaat heb gereageerd/ geantwoord en later dat wil rechtzetten, kom ik zelfs in de problemen... Omdat mensen niet begrijpen waarom ik er zoveel later op terug kom. Wordt ook wel verward met "niet kunnen loslaten".

Mijn hersenen werken daarom beter als ik achter de computer zit, of als ik tijd heb om iets te overdenken als ik alleen ben. Ik loop er dus ook tijdens studie tegenaan. Dat ik tijdens een college een soort van "zwart gat" heb, en bij thuiskomst alles kan oplepelen wat ik denk, vind, etc.

Ik beschouw mezelf ook als een kritisch denker, met als gevolg dat ik "perfecte" antwoorden/ redenaties wil geven. Wellicht is dit de oorzaak? Dat ik eerst moet nadenken en alles overwegen, voordat ik een in mijn ogen en voor mijn gevoel juist antwoord kan geven wat werkelijk en volledig weergeeft wat mijn mening of visie is?

Heb ook de neiging een gegeven antwoord steeds iets aan te passen, omdat ik het dan net niet helder genoeg vind, of omdat me weer iets nieuws te binnen schiet. Vandaar dat het voor mij beter is eerst rustig nar te denken, alsvorens iets te typen. Terwijl ik direct de neiging heb te reageren. Dat is ook de reden dat ik erg slecht ben in mondelinge tentamens. Terwijl een voordracht, die ik thuis heb voorbereid, over het algemeen juist zeer goed gaat!Maar weet niet of je dit bedoelt?

[Rianne]

In jullie verhalen herken ik veel dat gerelateerd is aan "beelddenken" of "visual spatial learner"
Google er maar eens op. En ook hier op het forum staat wel eea.

Zowel het niet op de woorden komen "on the spot" als het later juist helemaal vol zitten, past hierbij.

[KarenB]

Ik heb het opgezocht.... Wist wel dat ik een beelddenker ben, maar niet dat dit er mee te maken kon hebben. Zou dit ook kunnen verklaren waarom ik ontzettend slecht ben in scheikunde, met het door mij veel gebruikte argument: "ik kan er geen beeld bij maken"?

Bijvoorbeeld: H2O, dan zie ik water. Maar als er over verbindingen wordt gesproken, moleculen, dan zie ik het niet meer, omdat ik geen beeld heb van wat het wordt. Ik kan mij niets voorstellen bij allerlei formules van stoffen...

Ik weet alleen niet of TS dit met het topic bedoeld had

[Moksha]

Ik herken dit... Als mij een vraag wordt gesteld, face to face, is het soms net alsof ik dicht sla. Alsof er geen voeding binnen komt. Alsof alles lam wordt gelegd. Zelfs als naar mijn leeftijd wordt gevraagd!

Kom ik thuis, zit ik rustig op de bank, stroomt het allemaal binnen. En dan denk ik: waarom kwam ik daar niet op toen het me gevraagd werd? waarom klapte ik dicht?

Zo ook als het gaat om "voor mezelf opkomen". Als iemand iets zegt wat niet klopt, wat me raakt, etc. komen de emoties en gedachten uren later pas binnen. Doordat ik niet direct adequaat heb gereageerd/ geantwoord en later dat wil rechtzetten, kom ik zelfs in de problemen... Omdat mensen niet begrijpen waarom ik er zoveel later op terug kom. Wordt ook wel verward met "niet kunnen loslaten".

Mijn hersenen werken daarom beter als ik achter de computer zit, of als ik tijd heb om iets te overdenken als ik alleen ben. Ik loop er dus ook tijdens studie tegenaan. Dat ik tijdens een college een soort van "zwart gat" heb, en bij thuiskomst alles kan oplepelen wat ik denk, vind, etc.

Ik beschouw mezelf ook als een kritisch denker, met als gevolg dat ik "perfecte" antwoorden/ redenaties wil geven. Wellicht is dit de oorzaak? Dat ik eerst moet nadenken en alles overwegen, voordat ik een in mijn ogen en voor mijn gevoel juist antwoord kan geven wat werkelijk en volledig weergeeft wat mijn mening of visie is?

Heb ook de neiging een gegeven antwoord steeds iets aan te passen, omdat ik het dan net niet helder genoeg vind, of omdat me weer iets nieuws te binnen schiet. Vandaar dat het voor mij beter is eerst rustig nar te denken, alsvorens iets te typen. Terwijl ik direct de neiging heb te reageren. Dat is ook de reden dat ik erg slecht ben in mondelinge tentamens. Terwijl een voordracht, die ik thuis heb voorbereid, over het algemeen juist zeer goed gaat!Maar weet niet of je dit bedoelt?

Allereerst bedankt voor uw antwoord. Ik herken mij hier grotendeels in. Toch in bepaalde situaties. Maar in sommige lijk ik helemaal niet te kunnen nadenken. Zelfs als ik alleen ben en een bepaalde vraag of opdracht voorgeschoteld krijg, al dan niet van buitenaf. Zo had ik vandaag tijdens de psychodiagnostische tests de vraag "Mijn problemen zijn grotendeels te wijten aan pech" en ik heb bijgevolg meer dan een half uur naar deze vraag zitten staren. Wat betekent pech voor mij? En in plaats van na te denken, ging er letterlijk enkel "Pech... pech... pech... wat betekent pech...?" door mijn hoofd. Wetende dat ik enkel akkoord of niet akkoord moest aanduiden en dagen de tijd had om deze tests alleen op mijn kamer af te leggen. Ik kan mijzelf blijkbaar geen letterlijke vragen stellen en dan op zoek gaan naar een antwoord. De enige vragen die ik kan beantwoorden komen als een impuls binnen, zijn niet letterlijk gedefinieerd, eerder vanuit een gevoel. Of zo lijkt het toch...

De situaties waar ik mij wel in herken, zoals jij beschrijft in de eerste drie delen, lijk ik te kunnen wijten aan mijn minderwaardigheidsgevoel. Zoals je misschien al weet zit ik in een instelling en hier is mij duidelijk geworden hoedanig het mijn hele leven bepaalt. Zelfs nog voor ik een beslissing kan nemen of iets wil ondernemen heeft mijn minderwaardigheidsgevoel er al een stokje voorgestoken. Ik heb er gewoonweg geen controle over... En waarschijnlijk speelt mijn grote drang naar perfectie ook wel mee. Ik herken mij vooral in het thuiskomen en dan pas in de stroom van gedachten terecht komen. Misschien zit jij ook met een (onbewust) minderwaardigheidsgevoel?

Ik ga meteen het beelddenken eens opzoeken. Misschien vind ik daar ook wat meer duidelijkheid.

Groetjes,
Moksha

[KarenB]

Dat zou inderdaad kunnen....

Ik heb het echter ook met tentamens. Ik kan heel veel vragen niet goed beantwoorden, omdat eerst de vraag niet een gedachtengang in beweging zet, maar gewoon een vraag blijft die ik 100x kan herhalen. En omdat ik vervolgens een hele tijd nodig heb om te ontdekken op welke manier ze de vraag bedoeld hebben. Ik denk dan zover door, dat ik drie mogelijke antwoorden op 1 vraag kan geven, omdat de vraag in mijn ogen voor meerdere interpretaties vatbaar is en dus niet specifiek genoeg geformuleerd is. Mensen om me heen kijken verbaast als ik de, volgens hen simpelste vragen niet weet te beantwoorden, of twijfel aan welk antwoord ze bedoelen. De allermoeilijkste vragen heb ik wel goed. Met de opmerking "je moet niet zo moeilijk denken", waarop ik meestal zeg "maar ik weet niet welke interpretatie volgens jullie moeilijk, en welke makkelijk is, omdat ze voor mij allemaal mogelijk zijn. Wat mij betreft is de vraagstelling dan niet goed.

Gevolg is dan dat ik helemaal geen antwoord geef. Er komen te veel analyses tegelijk binnen. Ik kan die met mijn pen niet even snel verwerken. In gesprekken analyseer ik op de automatische piloot alles wat gezegd, en ook niet gezegd wordt. Om dat tot in perfectie te kunnen doen, ben ik nogal wat tijd kwijt, terwijl de ander alweer 5 zinnen verder is. Gevolg: ik kan geen antwoord meer vinden en geven.

Het maken van tests zijn over het algemeen een crime bij mij. Een vraag als: "voelt U zich vaak moe" is voor mij onmogelijk te beantwoorden. Wat is vaak? Wat is moe? Vergeleken met wanneer? Vergeleken met wie? Ik vul dan meestal impulsief in hoe ik me op dat moment voel, en voel me later klote omdat het een momentopname is ipv een goed geanalyseerd antwoord. En achteraf ben ik het dan niet meer eens met mijn antwoord, omdat achteraf (soms pas een dag of halve week later) ineens allerlei mogelijkheden mijn hoofd binnenstromen. Gesloten vragen die alleen met ja of nee te beantwoorden zijn, zijn ook een onmogelijkheid.
De vraag die je zelf als voorbeeld noemt, "wat is pech", dat is bij mij ook zo'n vraag waar ik echt niks meer bij kan bedenken. Ik kan dan ook alleen maar het woord herhalen, en gewoon maar dom wat invullen wat op dat moment impulsief mij te binnen schiet. Totdat ik een week later ineens bedenk wat ik er wel of niet pech aan vind.

Maar volgens mij ga ik nu offtopic! Sorry!!!

Ik herken in ieder geval wel heeeeeeeel erg het volstromen met gedachten/ analyses/ etc als ik thuis kom en alleen ben. Terwijl ik "leeg" blijf als me wat gevraagd wordt in een gesprek. Alsof het me overvalt, of ik mezelf afsluit voor de antwoorden. En soms komt er ineens geen eind aan het denken als het eenmaal begonnen is, en denk ik: laat ik het opschrijven en er een boek van maken. Ga ik vervolgens achter de computer zitten, en dan gebeurt er niets meer. Niet 1 zin.

Ps. ik denk dat perfectie een grote rol kan spelen. Iedere punt of komma moet goed zijn. En zelfs dan is het nog niet goed, want dekt een woord wel de juiste lading? Zijn de zinnen wel in de juiste volgorde gezet? Alsof iedere vraag bij mij resulteren kan in een kapstok-antwoord zonder eind (met eindeloze vertakkingen en uitwerkingen) waardoor mijn hoofd gewoon stopt en niets meer bedenkt omdat het het begin kwijt is.

[KarenB]

Ik merk dat ik nu 3 dingen door elkaar heb gehaald/ geschreven.... Dus voor een groot deel is het geen antwoord op jouw topic.... Daar kan ik me nu al aan ergeren, maar ik laat het toch maar staan!

[Thom]

Als men mij een persoonlijke vraag stelt, komt er soms niets naar boven. Ik ben verbaal best wel intelligent, maar ik kan me er dan gewoon geen beeld bij vormen. Ook geen emotionele reactie waar ik iets aan heb. Natuurlijk wel gedachten te over, alsof het een theoretisch vraagstuk is. Ik ben denk ik door mijn lange aanpassen een kameleonnetje geworden. Bijna alsof ik geen eigen persoonlijkheid heb?

[@nouk]

Als men mij een persoonlijke vraag stelt, komt er soms niets naar boven. Ik ben verbaal best wel intelligent, maar ik kan me er dan gewoon geen beeld bij vormen. Ook geen emotionele reactie waar ik iets aan heb. Natuurlijk wel gedachten te over, alsof het een theoretisch vraagstuk is. Ik ben denk ik door mijn lange aanpassen een kameleonnetje geworden. Bijna alsof ik geen eigen persoonlijkheid heb?

Ik heb dit ook. Of ik geef wel antwoord maar dat voelt dan als liegen. Omdat ik weet dat ik morgen de dingen weer heel anders kan zien. Op de meeste vragen is geen antwoord te geven. Je bent geen vast iets, maar alles is variabel. Geen definitie te geven van jezelf. Alles is relatief. En dus zijn er vaak ook geen eerlijke antwoorden te geven. De waarheid bestaat helemaal niet.
Althans, zo voelt het voor mij vaak...

[Thom]

Heb je dat ook als mensen iets over je menen te moeten zeggen? Bijna alsof je eigen gevoel pas werkelijkheid wordt als het door anderen wordt bevestigd?

[@nouk]

Heb je dat ook als mensen iets over je menen te moeten zeggen? Bijna alsof je eigen gevoel pas werkelijkheid wordt als het door anderen wordt bevestigd?

Nou en of! Dat is onzekerheid, denk ik. Of als een draairad. Omdat je zelf niet kunt kiezen blijft het maar draaien, als iemand het ergens stopt, dan is dat het dus. Maar dit is ook niet altijd zo... om het duidelijker te maken... Oh, ben ik wazig?

[Moira]

Ik vind simpele vragen meestal erg moeilijk en kan me er vreselijk verward door voelen. Wat is jouw lievelingskleur? Tja, wat is het tijdskader? Ivm welk materiaal of persoon? Welke context? Enz. Met eraan toegevoegd de vraag of ze een sociaal acceptabel antwoord willen (en dan de rits mogelijkheden) of niet (maar hoe snel raken ze verveeld of in de war?). Erbij komen dan allerlei associaties met de verschillende kleuren (herinneringen, verbanden, dingen die ik gelezen of gezien heb én wat dat bij mij teweeg gebracht heeft. Waaruit dan ook volgt dat ik probeer te achterhalen wat (die) kleur bij anderen teweeg gebracht heeft op momenten dat ik het kan observeren). Plus de prangende vragen: waarom stel je die vraag? Wat zit er achter? Wat wil je van mij horen en waarom? Wat zou jou lievelingskleur kunnen zijn afhankelijk van... Het is slechts een greep uit mijn gedachtengang.

Nog een geluk kan ik snel en op verschillende sporen en niveau's denken

Ik kan ook slapen en wakker worden met oplossingen (of gedichten) in m'n hoofd. En verder heb ik geregeld een soort yogi-slaap: niet slapen en niet wakker zijn, toch lichamelijk uitrusten. Ik heb dat leren aanvaarden...

[Thom]

...Maar dit is ook niet altijd zo... om het duidelijker te maken... Oh, ben ik wazig?

Absoluut niet. Zo klaar als een klontje.

Ik ben duidelijk méér dan het beeld wat anderen van mij hebben. Tenminste meestal, zou ik zeggen. Soms hebben ze het bij het rechte eind. Vaak niet. Ik ben goed in het spelen van rollen. Flexibel en aanpasbaar. Toch knaagt dat regelmatig. Totdat ik weet of er wel zo iets is als een "authentiek" ik, rommel ik maar een beetje aan.

Ik weet wel één ding, ik heb een hekel aan persoonlijkheidstesten. Validiteit en voorspellende waarde van gedrag grotendeels afwezig. En dan moet je jezelf ook nog eens in een hokje duwen op een schaal van één tot vijf. Alsof het niet uitmaakt in welke situatie je zit, omgevingsfactoren van geen belang zijn, je altijd met het juiste been uit bed bent gestapt (of juist niet) en je een zeer strak omlijnd persoon ben. Mooi niet!

Dat neemt niet weg dat ik ook wel eens onzeker ben. Alleen niet zo vaak op intellectueel gebied.

[Ilse3]

Wat een heerlijk onderwerp!
Herkenning!!
Thanx!
Dus daar ligt het aan.....
Ook ik kan zelden een concreet, duidelijk, representatief voor de echte werkelijkheid, antwoord geven.
Dus babbel ik een end in de ruimte, om toch maar iets te zeggen. De ander lijkt dat trouwens zelden door te hebben...
Heeft iemand ook tools om hier iets aan te veranderen?
Tips?

[Dolfijn1982]

Ik ben al tijden bezig om in woorden uit te drukken wat er in mijn hoofd gebeurt. En hier staat het gewoon allemaal. Bizar!
Ik laat het even inwerken. Dit moet even verwerkt worden.

[@nouk]

Ik ben goed in het spelen van rollen.

Ik heb hier al vaker met mensen over van gedachten gewisseld. Ik blijf erbij dat zoiets niet bestaat. Al die rollen die jij denkt te spelen, dat ben jij gewoon. In die situatie, onder die omstandigheden ben je zo, in andere weer anders. Het voelt misschien als rollen, maar toch ben jij dat zelf met al jou aspekten. Daarom zeg ik ook, de waarheid bestaat niet. Er is geen definitie te geven. Dan zou je star en stug zijn, als je dat zou willen nastreven en zou je een deel (of meerdere delen) van jezelf ontkennen. Waarom niet gewoon accepteren dat je een kneedgum bent. De materie is dan misschien vast, maar je kunt meerdere vormen aannemen, terwijl je toch jezelf blijft. Pas als je van jezelf een bepaalde vorm niet meer màg aannemen (of van een ander natuurlijk) dan ben je jezelf niet meer.

[@nouk]

Wat een heerlijk onderwerp!
Herkenning!!
Thanx!
Dus daar ligt het aan.....
Ook ik kan zelden een concreet, duidelijk, representatief voor de echte werkelijkheid, antwoord geven.
Dus babbel ik een end in de ruimte, om toch maar iets te zeggen. De ander lijkt dat trouwens zelden door te hebben...
Heeft iemand ook tools om hier iets aan te veranderen?
Tips?

Tip? !
(Wordt hier ook hard aan gewerkt... )

[KarenB]

Heb je dat ook als mensen iets over je menen te moeten zeggen? Bijna alsof je eigen gevoel pas werkelijkheid wordt als het door anderen wordt bevestigd?

Ja!

[KarenB]

Als men mij een persoonlijke vraag stelt, komt er soms niets naar boven. Ik ben verbaal best wel intelligent, maar ik kan me er dan gewoon geen beeld bij vormen. Ook geen emotionele reactie waar ik iets aan heb. Natuurlijk wel gedachten te over, alsof het een theoretisch vraagstuk is. Ik ben denk ik door mijn lange aanpassen een kameleonnetje geworden. Bijna alsof ik geen eigen persoonlijkheid heb?

Heel herkenbaar!