@nouk schreef:@ Thom: Maar wat dan nog, bedenk ik me ineens. Wat dan nog als je geen eigen ik zou hebben. Dat is ook een van de uitgangspunten van het Boeddhisme. Het 'ik' loslaten. Wat is daar volgens jou mis mee? Waarom is het zo belangrijk om een ik te zijn? Juist dat ikgevoel zorgt voor conflictsituaties. Ben je minder waard als je geen ik hebt om voor te strijden? Integendeel zou ik haast zeggen.
Mooi dat je dat zegt, want dat heb ik aan den lijve ondervonden sinds IK voor mezelf heb moeten leren opkomen, zonder mezelf omver te laten duwen, zonder conflicten uit de weg te gaan. Want waar kom ik dan precies voor op?? Een opvatting over conflicten is dat die niet goed zijn en dat je die moet vermijden. Een andere opvatting is echter, dat ze bij het leven horen en dat je ze niet moet vermijden. Over "beschaving" zijn ook verschillende opvattingen: ik was te beschaafd, werd mij verteld. Ik moest maar eens heel flink een stok in een hondenhok gaan werpen om mezelf te bevrijden van het keurslijf. Helemaal trots dat ik eens keihard met de kont tegen alles en iedereen in ging. Helemaal trots dat ik eens voet bij stuk hield en mensen de waarheid zei, ook als die hard over kwam, maar gewoon omdat dat voor mij nodig was omdat ik de uitputting nabij was.
Maar vervolgens niet kunnen omgaan met de, uiteraard negatieve, reactie erop.... Doe je het dan fout? Of doe je het goed en moet je die reacties voor lief nemen?
Wat een worstelpartij was dat, en is het nog steeds als je 30 jaar niet gewend bent conflicten aan te gaan , te blijven staan daar waar jij wilt blijven staan (en dan steeds twijfelen over 'maar waar wil ik dan staan'?).
Het kostte me vreselijk veel energie om als een kameleon en steeds analyserend en begripvol met situaties en gedrag van anderen om te gaan. Het steeds afwegen van hoe nodig is het om open en eerlijk te zijn, of is het soms beter gewoon niks te zeggen? En als je niet open en eerlijk bent, betekent het dan gewoon dat je oneerlijk bent? Of betekent het dat je een ander belang zwaarder vindt wegen dan het uiten van je mening of gevoel? En dan met name andermans belang? En tegen welke prijs?
Het kost me nu evenveel energie om met conflicten om te gaan door "te blijven staan" en me niet van links naar rechts te laten slingeren, als dat het me energie heeft gekocht me beschaafd en aangepast te gedragen.
De vraag die me nog steeds bezig houdt: "laat" ik me van rechts naar links slingeren doordat ik niet sterk genoeg ben te gaan staan voor mezelf, of slinger ik van links naar rechts omdat ik zowel links als rechts punten zie die ik kan onderschrijven en ik dus gewoon niet weet te "kiezen"? Daar heb ik mezelf nog geen antwoord op kunnen geven. Ik weet alleen dat mij nu is aangeleerd trots te zijn op een EGO, dus als iemand me dat verwijt, bedank ik voor het compliment. Zelfs als het intern nog steeds een conflict met mezelf oplevert.
En dat is dus precies dat wat voelt als "gebrek aan indentiteit". Want wat wil ik nou eigenlijk, wat vind ik, en wat voelt goed? Waarom kom ik zo langzaam, of helemaal niet, tot een eenduidig oordeel of een vaste conclusie? Ik koppel het zelf aan hoogbegaafdheid, of in ieder geval aan het vele analyseren, rationaliseren, willen begrijpen, inleven in een ander, niet willen oordelen, etc. Echter: toen ik dit aankaartte bij een hulpverlener, zei ze dat intelligentie er niets mee te maken had, en ook hoogsensitiviteit niet. Vond ze allemaal onzin, ging ze niet verder op in. Was gewoon een gestoorde persoonlijkheid. Totdat ik evenlater op advies van de huisarts een andere hulpverlener zocht, die wel wilde luisteren. Meid: er is niets gestoord aan jou, je bent gewoon te veel aan het nadenken, en te intens aan het voelen. Ik vind het boeiend te lezen dat er hier meer mensen met deze "identiteitskwestie" bezig zijn, het woord kameleon gebruiken, en hele mooie beschrijvingen geven van hoe ik het ook ervaar.
) zelf heb ik ook met mijn kameleon-eigenschappen geworsteld. Eerst beseffen dát je het doet, dan beseffen dat al die aspecten jou net zo goed zijn en dat je als een kameleon aanpassen juist een belangrijk deel van jouw identiteit is (want iedereen heeft verschillende kanten in zichzelf, maar niet iedereen kan zich zo naadloos aansluiten aan een omgeving zonder zichzelf te verloochenen), maar... Toch bleef er iets onbestemds knagen. Uiteindelijk heb ik het voor mezelf kunnen terugbrengen op het gevoel van meegesleept te worden in wie ik ben onder invloed van mijn omgeving. Zoals een kameleon zijn kleur automatisch aanpaste, deed ik hetzelfde met de aspecten van mezelf. Het appèl dat anderen op je doen haalt niet altijd dat aspect naar voor dat je op dat moment wil laten zien, en toch gebeurde het. Het was dat gevoel van afhankelijkheid tav de omgeving dat dat gevoel van geen identiteit hebben gaf. Het is pas nu ik de controle heb, dat ik een stevig ik-gevoel heb. Ik pas me nog steeds naadloos aan en soms beantwoord ik een appèl zonder dat te willen, maar ik heb nu het overzicht en de controle. Ik kies en ik kan een interactie onderbreken en een ander aspect naar voren schuiven. Ik heb trouwens lange tijd gedacht dat ik wel gek moest zijn, omdat ik zo makkelijk kon schakelen. Ik weet nu beter. Ik ben gek om andere redenen 
.