vandaag werd ik nog eens met mijn neus op de feiten gedrukt:
1/ als iemand mij probeert te versieren, begrijp ik er geen jota van. Ik zie het niet.
2/ waarom zeggen mensen niet gewoon wat ze bedoelen?! Ik vind het zo ingewikkeld allemaal!
=> resultaat: voel mij een alien en uitermate dom. Zijn er mensen die zich in het onderstaande herkennen?
Wat is er gebeurd... Mijn wasmachine was stuk (nu ja, de filter zat verstopt maar dat wist ik niet) en er komt een hersteller. Ik vond dat hij zich vrij raar gedroeg en voelde me ongemakkelijk. Toen ik betaald had en alles afgehandeld was, scheen hij geen aanstalten te maken om weg te gaan. Uhm... Zegt hij: als er nog iets anders is dat ik voor je kan doen? Zeg ik, al lachende: euhm, ik heb nog wel een kraan die stuk is

Hij had me gezegd een zak soda te kopen en een kookwas te doen om mijn machine te reinigen. Terug van de winkel belde ik hem even terug om te weten hoeveel ik erin moest doen en of dit wel degelijk in de trommel moest of toch via het spoelbakje (ikke dummie he

Vanavond belt hij terug. Hij noemde mij plots bij mijn voornaam. Voelde meteen: I don't like this en puur verstandelijk bevroor ik (het lege hoofd syndroom



Emotioneel vond ik dit akelig. Creepy. Verstandelijk begreep ik er geen sikkepit van. Waarom voorstellen om alles nog eens te checken als de persoon zelf aangeeft dat alles in orde is? En dit tot drie maal toe?
Ik voelde mij rotslecht achteraf en heb daar lang over zitten denken. Wat me vooral slecht deed voelen was dat mijn 'nee' blijkbaar niet geaccepteerd werd en er los over gegaan werd. Iets wat ik al eerder heb meegemaakt en een heel onaangename situatie triggerde. Maar wat me ook stoorde, was dat ik er lang over doe om te begrijpen dat iemand eigenlijk iets anders wil dan hij woordelijk zegt. Achteraf dacht ik dan: waarom heb ik niet gewoon gezegd: waarom blijf je nu zo aandringen om langs te komen als duidelijk is dat alles perfect werkt nu? Wat WIL je nu eigenlijk van mij???
Ik heb met een bevriende psycholoog gebeld omdat ik me zo rot voelde en toen ik zei: wat wil die vent nu van mij?! zei hij half lachend: wel, wat DENK je nu dat die wil van jou??

Op zich zit mijn negatief zelfbeeld er ook wel voor iets tussen dat ik er nooit van uit ga dat iemand mij probeert te versieren. Dat weet ik. Maar los daarvan begrijp ik zo'n pogingen dus ook niet he. Soms heeft heel mijn omgeving het door en zit iedereen er al mee te lachen terwijl ik dan de enige ben die er nog niks van begrepen heeft


Ik erger me ook aan de meer klassieke versierpogingen. Het overdreven gevlei. Ik word er dan kwaad van en wil dan ook roepen: wat wil je nu eigenlijk van mij?! Zeg nu gewoon wat je te zeggen hebt!
Samengevat heb ik het dus behoorlijk lastig als mensen niet duidelijk zijn in wat ze van mij willen/verwachten. En ik doe er enorm lang over om te beseffen dat mensen iets anders bedoelen dan ze zeggen (als ze dat doen natuurlijk). Zo heb ik zelf ook zelden of nooit een 'verborgen agenda' en ik begrijp het ook niet en zie het ook niet als anderen dat hebben.
Soms vraag ik mij dan af: ben ik nu autistisch? Is er iets serieus mis met mij??? En dan denk ik weleens bij mezelf: ha en dat studeert dan Toegepaste Psychologie (een opmerking die ik van meerdere mensen te horen krijg <zucht>).
Vandaar ook mijn onderschrift... ik vind menselijke communicatie soms zoooo onbegrijpelijk
