Even in het heel kort mijn levensgeschiedenis wat dat betreft. Ik heb een VWO-vooropleiding, gymnasium zelfs (eindexamen Latijn gedaan). Vervolgens wist ik niet wat ik wilde, maar naar de universiteit wilde ik zéker niet. Drie redenen kan ik hiervoor bedenken: 1) ouders die mij totaal niet stimuleerden (ondernemers: ga maar gewoon nuchter werken voor je geld, al dat theoretische gedoe is nergens goed voor...), 2) een zekere tegendraadsheid, al mijn klasgenoten gingen wèl studeren, nou, ik lekker niet! (domme reden natuurlijk, maar toch...) 3) ik had het idee dat een theoretische opleiding niets voor mij zou zijn en had toen ook écht niet geweten wát ik zou kunnen gaan studeren.
Ik heb vervolgens een tijdje gewerkt, echt fabriekswerk, wat ik leuk vond! Maar natuurlijk lag daar mijn toekomst niet, het was bedoeld als tijdelijke opvulling vóór ik wist wat ik wilde. Omdat ik wel creatief aangelegd was, ben ik naar de kunstacademie gegaan, ik was van plan de richting grafisch ontwerp te kiezen. Na een jaar had ik het wel gezien. Ik denk nú dat ik geen zin had in die 'concurrentie', bijzonder góed moeten zijn, liefst de allerbeste. En dit is direct de rode draad in mijn leven! Ik haak af als ik moet concurreren. Of ik mezelf de ellende van 't evt. verliezen wil besparen? Ik vermoed iets in die richting... In de zin van: laat mij gewoon lekker rustig werken, ik wil enorm mijn best doen, werk van topkwaliteit afleveren, maar wil er geen strijd om hoeven voeren!
Uiteindelijk (ik had beloofd het verhaal kort te houden, voor zover dat me nog lukt...) ben ik een grafisch-techische opleiding op MBO-niveau gaan doen. Ik werd 'werktekenaar', dat heet nu DTP-er. Ik heb het vervolgens drie jaar bij drie verschillende uitgeverijtjes uitgehouden om erachter te komen dat ik me daar steeds 'ondergewaardeerd' voelde. Dat wat ik voelde in mijn mars te hebben, was duidelijk 'overkill'. Ik ben voor mijzelf begonnen, wat sowieso bij me past, omdat ik graag alleen ben en alleen werk. Dit heb ik gedaan vanaf mijn 30ste (hoera, ik word morgen 47!

Inmiddels is daar wat verandering in gekomen. De crisis en wat andere speciale omstandigheden spelen mij parten, ik heb te weinig werk. Ik heb hier nu zo'n vier maanden mee te maken, niet fijn, ik werd er passief, moedeloos en apathisch van. Ik begon inmiddels ook in andere richtingen te denken, was mijn vakgebied om bepaalde redenen ook een beetje zat aan het worden. In mijn hoofd sudderde het, ik werkte bewust (en onbewust?), toe naar oplossingen. Onorthodoxe oplossingen! Er is nu wat gaande, ik zie wat uitwegen, maar die zijn dus niet direct voor de hand liggend! Ik moet roeien met de riemen die er zijn, werk ligt niet voor het oprapen tenslotte en ik merk dat ook de leeftijd geen onbetekenende factor is...
Hier laat ik het even bij, wordt vervolgd zal ik maar zeggen. Dan vertel ik over mijn zoektocht en waar ik nu mee aan de slag ben.
Eenieder die door mijn verhaal zin krijgt om hier in dit topic ook zijn of haar ervaringen op dit gebied (ik bedoel: voor hoogintelligente mensen ongebruikelijke opleidings- en/of loopbaangeschiedenissen) te delen, voel je vrij, leuk!
