Nesjamag schreef:Zeer graag zou ik mezelf vrij kunnen uiten, maar ik besef zeer goed dat ik daar enorm mee moet oppassen omdat zeer weinig mensen mij kunnen volgen of mijn perceptie delen. Ik zou liever direct tot zeer diep niveau gaan en mensen lopen daar zeer snel van weg, ze vinden dat vaak veel te intens. Wat anderen al veel te diepgaand vinden is voor mij doorgaans nog maar basis. In mijn ervaring zijn mensen vlug om weg te lopen. In vergelijking met mij vind ik normale mensen ook nogal oppervlakkig en met nogal een vlakke persoonlijkheid. Ik kan daar mezelf zijnde niet in vinden, ik moet meer hebben en durf van mezelf zeggen dat ik liefst zeer intens en intiem wil leven. In veel grotere mate dan de meeste mensen.
Ook merk ik van mezelf dat ik tekenen toon die duiden op zeer weinig vertrouwen.
Wanneer er mensen zijn die interesse hebben in mij merk ik ook dat ik mezelf altijd voorbereid op teleurstelling en mezelf van tevoren al ga afremmen. Daarbij merk ik ook dat ik absoluut niets (terug)verwacht van mensen. Wanneer ik mezelf vrij en oprecht uit verwacht ik niets terug, idem wanneer ik iemand help met iets. Ik verwacht eigenlijk nooit iets positief van mensen terug en wanneer er gevoelens in mij opkomen die wel iets willen ben ik vlug deze in mezelf af te bouwen en mezelf eigenlijk af te schermen.
Ik blijf mezelf wel pushen om te blijven proberen omdat ik weet dat emotioneel gezien mijn reflexen niet correct zijn, toch blijkt het moeilijk te verlopen en vraag ik mij af of het wel mogelijk is om dit alles te veranderen zonder effectieve hulp of aanvaarding van anderen naar mij toe. Het lijkt een catchy situatie te zijn: ik moet wellicht leren vertrouwen, maar emotioneel gezien gaat dit misschien pas lukken wanneer ik tenminste 1 stabiel contact of relatie heb waar ik op kan vertrouwen. Maar zonder in de eerste plaats te vertrouwen is het onwaarschijnlijk dat dit ooit kan lukken.
Wel ga ik nooit weglopen of contact vermijden, dus angst zou ik zeker niet zeggen dat ik heb. Ik zou zelfs durven zeggen dat problemen die ik in dit alles niet uit angst of zo voortkomen, maar gevolg zijn van een terechte anticipatie van mensen hun gedrag en reacties.
Deze post van jou, Nesjamag, vind ik erg mooi en ook intrigerend, omdat het voor een (groot) deel mijn eigen gevoel over dit onderwerp verwoordt. Je klinkt voor mij dapper trouwens, ik zie geen bitterheid, juist veel zelfinzicht!, ondanks je kennelijk moeilijke jeugd.
Deze haal ik even extra aan:
Nesjamag schreef:Ik zou liever direct tot zeer diep niveau gaan en mensen lopen daar zeer snel van weg, ze vinden dat vaak veel te intens.
Een belangrijk aspect op dit gebied komt ineens bij mij boven, en dat is dat ik zo vaak het gevoel heb dat mensen inderdaad dat diepgaande contact niet aankunnen, omdat ze niet eerlijk naar zichzelf durven kijken. Zichzelf ter discussie durven stellen en zichzelf écht te laten zien. Ieder mens is in bepaalde mate onzeker, dat kunnen we zonder problemen stellen, toch? We bouwen een 'ego', een masker, een persoonlijkheid op waarmee we de wereld tegemoet treden. De deuren van ons persoonlijke bouwwerkje openzetten en tegen een ander zeggen: "kom maar even binnenkijken, en let niet op de troep", dat vinden we (logischerwijs) best eng! Toch is dat noodzakelijk voor een diepgaand contact, de ander wérkelijk toelaten! (Sommige mensen hebben de deuren van hun bouwwerkje zelfs zo stevig dichtgedaan dat ze zélf niet eens meer naar hun eigen troep kunnen kijken. Gebrek aan introspectie, zelfreflectie! Mijn ervaring is dat ik met dat soort mensen sowieso slechts op de oppervlakte kan blijven. Soms zie ik hun troep als ik stiekem door een raampje een glimp ervan weet op te vangen, maar ik houd dan wijselijk mijn mond. Soms vind ik dat zó jammer! En denk ik zelfs: als je je deurtje open zou durven doen, zou ik je nog willen helpen ook, met je troep. Het is geen rare troep, het is ménselijke troep, je hoeft je niet te schamen!)
Begrijpen jullie me? Poging tot samenvatting: diepgaand, intens, waardevol contact wordt vaak belemmerd door het ontbreken van zelfvertrouwen en (dus) het lef tot introspectie. Veel mensen hebben dat lef niet (voldoende). En sluiten zichzelf dus af en laten nog slechts een beperkt deel van zichzelf zien. O, en toevoeging: ze kunnen (willen!) ook absoluut de troep, de onzekerheid van de ander niet zien, want dat leidt hun blik onherroepelijk naar die van henzelf. Het werkt als een soort al te confronterende spiegel. Dus liever die deurtjes dichthouden en de schijn ophouden. Zoiets...
En dan nog:
Nesjamag schreef:Daarbij merk ik ook dat ik absoluut niets (terug)verwacht van mensen. Wanneer ik mezelf vrij en oprecht uit verwacht ik niets terug, idem wanneer ik iemand help met iets. Ik verwacht eigenlijk nooit iets positief van mensen terug en wanneer er gevoelens in mij opkomen die wel iets willen ben ik vlug deze in mezelf af te bouwen en mezelf eigenlijk af te schermen.
Ook deze is erg herkenbaar voor mij. Ben er nog niet uit waar dat mechanisme dan vandaan komt. Simpelweg vanuit zelfbescherming? Vanwege onvoldoende zelfvertrouwen, zoals jij oppert, Nesjamag? Of valt er nog meer over te zeggen?
Jee, lekker aan de beeldspraak vanmorgen! Nu eerst maar eens koffie.
en zit op mijn iPhone, maar dat we het hier hebben over een intellectuele vriendschap/match, Tinus, is iets waar ik het helemaal niet mee eens ben!
).
), en ik hoop velen, en ook Marieke, met mij! 
