HB-Forum.nl

Even kort, want ben aan t werk en zit op mijn iPhone, maar dat we het hier hebben over een intellectuele vriendschap/match, Tinus, is iets waar ik het helemaal niet mee eens ben!
Wel ervaart ee aantal van ons, ik in ieder geval, dat als er een echte, diepgaande klik wordt ervaren met iemand, dat die persoon dan ook Hb blijkt te zijn.
Kom er later uitgebreider op terug.

@GP: Al meermalen heb ik ervaren dat mensen terugdeinzen voor dat stapje verder. In mijn werk ben ik heel bewust bezig met 'niet te snel te diep gaan' omdat ik van nature wel die neiging heb en mensen daar snel voor terugdeinzen, zeker wanneer ze dat ongewoon is. Rustig opbouwen en doseren waren in het verleden mijn grootste professionele leerpunten. Nog altijd evalueer ik al mijn gesprekken daarop voor mijzelf (en mag constateren dat dat goed gaat gelukkig ).

Privé ben ik heel anders: open en ongeremd in mijn connecties met anderen, wil dan ook liefst niet (teveel) bezig zijn met doseren. Ik BEN extreem intens en kan als een trein bij mensen binnenkomen, en het is fijn dat ik een aantal vrienden heb waar dat bij kan. (Hoewel zelfs dan mijn remmingen helemaal losgooien er zelden bij is.) Het is me al een paar keer overkomen dat iemand waarmee ik een èchte en diepe verwantschap voelde, deze vanaf de andere kant ook gevoeld werd, maar het contact toch niet (intens) bleef of werd omdat het te invasief was voor de ander.

Dit is wel zo'n kernpuntje voor veel mensen

Laatbloeier schreef:Hoe ligt dat voor jullie (in het algemeen hier)? Durven jullie je voor je eigen gevoel voldoende open te stellen?

Zeer graag zou ik mezelf vrij kunnen uiten, maar ik besef zeer goed dat ik daar enorm mee moet oppassen omdat zeer weinig mensen mij kunnen volgen of mijn perceptie delen. Ik zou liever direct tot zeer diep niveau gaan en mensen lopen daar zeer snel van weg, ze vinden dat vaak veel te intens. Wat anderen al veel te diepgaand vinden is voor mij doorgaans nog maar basis. In mijn ervaring zijn mensen vlug om weg te lopen. In vergelijking met mij vind ik normale mensen ook nogal oppervlakkig en met nogal een vlakke persoonlijkheid. Ik kan daar mezelf zijnde niet in vinden, ik moet meer hebben en durf van mezelf zeggen dat ik liefst zeer intens en intiem wil leven. In veel grotere mate dan de meeste mensen.

Ook merk ik van mezelf dat ik tekenen toon die duiden op zeer weinig vertrouwen.
Wanneer er mensen zijn die interesse hebben in mij merk ik ook dat ik mezelf altijd voorbereid op teleurstelling en mezelf van tevoren al ga afremmen. Daarbij merk ik ook dat ik absoluut niets (terug)verwacht van mensen. Wanneer ik mezelf vrij en oprecht uit verwacht ik niets terug, idem wanneer ik iemand help met iets. Ik verwacht eigenlijk nooit iets positief van mensen terug en wanneer er gevoelens in mij opkomen die wel iets willen ben ik vlug deze in mezelf af te bouwen en mezelf eigenlijk af te schermen.

Ik blijf mezelf wel pushen om te blijven proberen omdat ik weet dat emotioneel gezien mijn reflexen niet correct zijn, toch blijkt het moeilijk te verlopen en vraag ik mij af of het wel mogelijk is om dit alles te veranderen zonder effectieve hulp of aanvaarding van anderen naar mij toe. Het lijkt een catchy situatie te zijn: ik moet wellicht leren vertrouwen, maar emotioneel gezien gaat dit misschien pas lukken wanneer ik tenminste 1 stabiel contact of relatie heb waar ik op kan vertrouwen. Maar zonder in de eerste plaats te vertrouwen is het onwaarschijnlijk dat dit ooit kan lukken.

Wel ga ik nooit weglopen of contact vermijden, dus angst zou ik zeker niet zeggen dat ik heb. Ik zou zelfs durven zeggen dat problemen die ik in dit alles niet uit angst of zo voortkomen, maar gevolg zijn van een terechte anticipatie van mensen hun gedrag en reacties.

Arjan schreef:Het is me al een paar keer overkomen dat iemand waarmee ik een èchte en diepe verwantschap voelde, deze vanaf de andere kant ook gevoeld werd, maar het contact toch niet (intens) bleef of werd omdat het te invasief was voor de ander.

Dit is wel zo'n kernpuntje voor veel mensen

Voor mij wel in ieder geval en hoewel zoiets zich meerdere malen kan manifesteren met verschillende contacten went het maar bitter slecht, tot het punt dat je jezelf sneller af gaat sluiten en daarmee eigenlijk hetzelfde doet als degenen waar je deze ervaringen mee had, om de verwachte teleurstelling bij voorbaat al de kop in te willen drukken.

Odran Oel schreef:Voor mij wel in ieder geval en hoewel zoiets zich meerdere malen kan manifesteren met verschillende contacten went het maar bitter slecht, tot het punt dat je jezelf sneller af gaat sluiten en daarmee eigenlijk hetzelfde doet als degenen waar je deze ervaringen mee had, om de verwachte teleurstelling bij voorbaat al de kop in te willen drukken.

Duidelijker kun je het niet stellen. Zo worden die zeldzame ervaringen steeds zeldzamer of zelfs onmogelijk. Lichtpunt: wanneer je je er bewust van bent kun je dit proces bewust beleven en leren bijsturen. Dat vreet een enorme hoeveelheid energie en vergt incasseringsvermogen, maar het loont zich op termijn.

Er is bij mij nog een aspect. Ik denk dat soms mensen het idee hebben bij mij alles kwijt te kunnen. (Ook al zit ik er soms helemaal niet op te wachten) Maar andersom hoeft het dan niet zo te zijn. Zij hebben misschien het idee dat ik hen begrijp, ik heb echter niet het idee dat zij mij begrijpen.

Dit kwam even bij me op terwijl ik de posts van Arjan las. Meer als losse opmerking.

Dat heb ik ook wel, het rare is dan dat ik zelf denk: waarom bij mij? Alsof ik je kan volgen en je het antwoord geef wat je wilt hebben. Meestal zijn dat mensen waar ik zelf niet veel mee heb.

In mijn geval: Ik kan mensen idd volgen en vaak ook een antwoord geven waar ze wat aan hebben. Ik vind het gewoon niet zo moeilijk om te luisteren en dan te reageren.

Maar dat kan ik bij veel mensen. En dan is het verleidelijk te denken voor de ander: Het klikt tussen ons. Misschien ervaar ik dat zelf helemaal niet zo.

Aan de andere kant: Als iemand mij goed begrijpt denk ik ook dat het klikt. Hoewel dat de andere kant op misschien niet zo is. Best verraderlijk eigenlijk.

Zeven pagina's al. Ik was er letterlijk stil van. Leuke discussie ook, fijn dat heel wat mensen het herkennen.

Ik had nooit gedacht dat dit zo'n hot topic zou zijn hier. Voel me meteen thuis zo

Opmerkelijk zijsprongetje over het vertrouwen in mensen kunnen stellen. Daar heb ik ook even tijd voor nodig gehad, zeker na de middelbare school destijds, waar er eigenlijk weinig te vertrouwen viel. Heb destijds heel bewust gekozen voor me op de uni opener en kwetsbaarder op te stellen; gebleken is dat dat recursief is, je oogst wat je zaait!

Phileine2 schreef:In mijn geval: Ik kan mensen idd volgen en vaak ook een antwoord geven waar ze wat aan hebben. Ik vind het gewoon niet zo moeilijk om te luisteren en dan te reageren.

Maar dat kan ik bij veel mensen. En dan is het verleidelijk te denken voor de ander: Het klikt tussen ons. Misschien ervaar ik dat zelf helemaal niet zo.

Aan de andere kant: Als iemand mij goed begrijpt denk ik ook dat het klikt. Hoewel dat de andere kant op misschien niet zo is. Best verraderlijk eigenlijk.

Bij navraag blijkt dat mensen het ook prettig vinden om hun probleem feitelijk geanalyseerd te krijgen. Alsof je hun probleem op een rijtje zet.

Idd, daar zat ik ook aan te denken. Als je het verhaal aanhoort en het daarna samenvat, voelen mensen zich ook al geholpen. Ook al heb je dan geen advies gegeven.

Tolle schreef:...Bij navraag blijkt dat mensen het ook prettig vinden om hun probleem feitelijk geanalyseerd te krijgen. Alsof je hun probleem op een rijtje zet.

Phileine2 schreef:Idd, daar zat ik ook aan te denken. Als je het verhaal aanhoort en het daarna samenvat, voelen mensen zich ook al geholpen. Ook al heb je dan geen advies gegeven.

Zó herkenbaar. Ik heb het niet alleen in privésituaties, maar ook op het werk. Bijvoorbeeld bij vergaderingen.

En dan is men mij dankbaar, omdat ik ze geholpen heb met iets waarvan ik zou verwachten dat ze het zelf ook kunnen. Niet dus! En ik verricht toch echt geen wonderen . Voor mij meestal zeer voor de hand liggend, voor anderen blijkbaar allesbehalve. Toch kan ik er niet trots op zijn of het als persoonlijke kwaliteit zien. Vooral niet omdat ik er nauwelijks moeite voor hoef te doen.

Natuurlijk kan ik me wel voorstellen dat als je met een probleem zit, je er moeilijk afstand van kunt nemen om er logisch over na denken. Een analyse of samenvatting kan dan voor die ander toch waardevol zijn.

Nesjamag schreef:Zeer graag zou ik mezelf vrij kunnen uiten, maar ik besef zeer goed dat ik daar enorm mee moet oppassen omdat zeer weinig mensen mij kunnen volgen of mijn perceptie delen. Ik zou liever direct tot zeer diep niveau gaan en mensen lopen daar zeer snel van weg, ze vinden dat vaak veel te intens. Wat anderen al veel te diepgaand vinden is voor mij doorgaans nog maar basis. In mijn ervaring zijn mensen vlug om weg te lopen. In vergelijking met mij vind ik normale mensen ook nogal oppervlakkig en met nogal een vlakke persoonlijkheid. Ik kan daar mezelf zijnde niet in vinden, ik moet meer hebben en durf van mezelf zeggen dat ik liefst zeer intens en intiem wil leven. In veel grotere mate dan de meeste mensen.

Ook merk ik van mezelf dat ik tekenen toon die duiden op zeer weinig vertrouwen.
Wanneer er mensen zijn die interesse hebben in mij merk ik ook dat ik mezelf altijd voorbereid op teleurstelling en mezelf van tevoren al ga afremmen. Daarbij merk ik ook dat ik absoluut niets (terug)verwacht van mensen. Wanneer ik mezelf vrij en oprecht uit verwacht ik niets terug, idem wanneer ik iemand help met iets. Ik verwacht eigenlijk nooit iets positief van mensen terug en wanneer er gevoelens in mij opkomen die wel iets willen ben ik vlug deze in mezelf af te bouwen en mezelf eigenlijk af te schermen.

Ik blijf mezelf wel pushen om te blijven proberen omdat ik weet dat emotioneel gezien mijn reflexen niet correct zijn, toch blijkt het moeilijk te verlopen en vraag ik mij af of het wel mogelijk is om dit alles te veranderen zonder effectieve hulp of aanvaarding van anderen naar mij toe. Het lijkt een catchy situatie te zijn: ik moet wellicht leren vertrouwen, maar emotioneel gezien gaat dit misschien pas lukken wanneer ik tenminste 1 stabiel contact of relatie heb waar ik op kan vertrouwen. Maar zonder in de eerste plaats te vertrouwen is het onwaarschijnlijk dat dit ooit kan lukken.

Wel ga ik nooit weglopen of contact vermijden, dus angst zou ik zeker niet zeggen dat ik heb. Ik zou zelfs durven zeggen dat problemen die ik in dit alles niet uit angst of zo voortkomen, maar gevolg zijn van een terechte anticipatie van mensen hun gedrag en reacties.

Deze post van jou, Nesjamag, vind ik erg mooi en ook intrigerend, omdat het voor een (groot) deel mijn eigen gevoel over dit onderwerp verwoordt. Je klinkt voor mij dapper trouwens, ik zie geen bitterheid, juist veel zelfinzicht!, ondanks je kennelijk moeilijke jeugd.

Deze haal ik even extra aan:

Nesjamag schreef:Ik zou liever direct tot zeer diep niveau gaan en mensen lopen daar zeer snel van weg, ze vinden dat vaak veel te intens.

Een belangrijk aspect op dit gebied komt ineens bij mij boven, en dat is dat ik zo vaak het gevoel heb dat mensen inderdaad dat diepgaande contact niet aankunnen, omdat ze niet eerlijk naar zichzelf durven kijken. Zichzelf ter discussie durven stellen en zichzelf écht te laten zien. Ieder mens is in bepaalde mate onzeker, dat kunnen we zonder problemen stellen, toch? We bouwen een 'ego', een masker, een persoonlijkheid op waarmee we de wereld tegemoet treden. De deuren van ons persoonlijke bouwwerkje openzetten en tegen een ander zeggen: "kom maar even binnenkijken, en let niet op de troep", dat vinden we (logischerwijs) best eng! Toch is dat noodzakelijk voor een diepgaand contact, de ander wérkelijk toelaten! (Sommige mensen hebben de deuren van hun bouwwerkje zelfs zo stevig dichtgedaan dat ze zélf niet eens meer naar hun eigen troep kunnen kijken. Gebrek aan introspectie, zelfreflectie! Mijn ervaring is dat ik met dat soort mensen sowieso slechts op de oppervlakte kan blijven. Soms zie ik hun troep als ik stiekem door een raampje een glimp ervan weet op te vangen, maar ik houd dan wijselijk mijn mond. Soms vind ik dat zó jammer! En denk ik zelfs: als je je deurtje open zou durven doen, zou ik je nog willen helpen ook, met je troep. Het is geen rare troep, het is ménselijke troep, je hoeft je niet te schamen!)

Begrijpen jullie me? Poging tot samenvatting: diepgaand, intens, waardevol contact wordt vaak belemmerd door het ontbreken van zelfvertrouwen en (dus) het lef tot introspectie. Veel mensen hebben dat lef niet (voldoende). En sluiten zichzelf dus af en laten nog slechts een beperkt deel van zichzelf zien. O, en toevoeging: ze kunnen (willen!) ook absoluut de troep, de onzekerheid van de ander niet zien, want dat leidt hun blik onherroepelijk naar die van henzelf. Het werkt als een soort al te confronterende spiegel. Dus liever die deurtjes dichthouden en de schijn ophouden. Zoiets...

En dan nog:

Nesjamag schreef:Daarbij merk ik ook dat ik absoluut niets (terug)verwacht van mensen. Wanneer ik mezelf vrij en oprecht uit verwacht ik niets terug, idem wanneer ik iemand help met iets. Ik verwacht eigenlijk nooit iets positief van mensen terug en wanneer er gevoelens in mij opkomen die wel iets willen ben ik vlug deze in mezelf af te bouwen en mezelf eigenlijk af te schermen.

Ook deze is erg herkenbaar voor mij. Ben er nog niet uit waar dat mechanisme dan vandaan komt. Simpelweg vanuit zelfbescherming? Vanwege onvoldoende zelfvertrouwen, zoals jij oppert, Nesjamag? Of valt er nog meer over te zeggen?

Jee, lekker aan de beeldspraak vanmorgen! Nu eerst maar eens koffie.

O, en ik realiseer mij dat we ofwel afgedreven zijn van het onderwerp zoals Marieke het neerzette, ofwel dat we het flink hebben uitgebreid... Ik persoonlijk vind het bijzonder interessant zoals het loopt (ten overvloede gezegd... ), en ik hoop velen, en ook Marieke, met mij!

ik denk dat je wel iets terug mag verwachten als je een ander aandacht geeft en helpt
namelijk: aandacht terug en als het nodig is ook wat hulp
ik geloof niet in zomaar iets doen ofwel in belangeloosheid
mijn uitgangspunt is dat iedereen iemand nodig heeft
als je dat erkent betekent het dat als jij iemand nodig hebt dat ook voor de ander geldt
vandaar de uitdrukking: geven en nemen in de goede betekenis natuurlijk
mensen die alleen geven of teveel geven worden niet erkend, gezien of zelfs miskend
het is een menselijk gegeven dat je 'wat' terug wil voor je eigenwaarde of om betere aandacht te ontwikkelen of hulp en zelf te groeien

Laatbloeier schreef:O, en ik realiseer mij dat we ofwel afgedreven zijn van het onderwerp zoals Marieke het neerzette, ofwel dat we het flink hebben uitgebreid... Ik persoonlijk vind het bijzonder interessant zoals het loopt (ten overvloede gezegd... ), en ik hoop velen, en ook Marieke, met mij!

Het drijft een zinnige kant uit, er komt heel veel los dat de kern raakt. Ongepast om te zeggen misschien, maar ik heb op dit forum de afgelopen dagen meer zinnigs gelezen dan in de hele maand hiervoor. Natuurlijk kan dat ook door mijn point of view komen hoor, ik wil niemand beledigen.

@Haags, je hebt helemaal gelijk. Wat jij zegt is simpel verwoord in 'het jezelf wegcijferen', in die zin dat dat niet goed is!
Maar goed, voor mij persoonlijk is 'het niets of slechts weinig terugverwachten van anderen' een manier om op teleurstelling vooruit te lopen...
Wie tips heeft om hiermee op een meer constructieve manier om te gaan, laat weten!

@Marieke, ik ben het volledig met jou eens dat er de afgelopen dagen enorm veel zinnigs en interessants te lezen is, met name in dit topic!
Alsof de boel weer even wakker geschud is, op dit forum, dat soms een beetje slaapt...

Mooi topic inderdaad. Even iets anders -ik vroeg al eerder iets soortgelijks-, wanneer hebben jullie nou dat euforische gevoel van; yes! ik heb echte connectie! Over welke onderwerpen moet het dan gaan? Of aan wat voor gevoel moet er geappeleerd worden?

Birdman schreef:Mooi topic inderdaad. Even iets anders -ik vroeg al eerder iets soortgelijks-, wanneer hebben jullie nou dat euforische gevoel van; yes! ik heb echte connectie! Over welke onderwerpen moet het dan gaan? Of aan wat voor gevoel moet er geappeleerd worden?

Hier kan ik wel iets over zeggen...
Ik heb dat gevoel, dat meest intense gevoel (dus niet de zwakkere variant) nog niet zo heel lang geleden mogen beleven met iemand van dit forum.
Het is, voor mij, het gevoel begrepen te worden zonder wat te hoeven zeggen. Niet specifiek één onderwerp dus. Wetende, niet eens geloven, maar echt wétende, dat de ander je begrijpt, zonder het dan ook meteen met elkaar eens te hoeven zijn, alhoewel dat wel het geval was in 99,9 % (of was het 100?). Je open kunnen stellen zonder enige terughoudendheid, zonder vrees. Het gevoel in veilige handen te zijn. En na een hele dag met elkaar optrekken je energiek voelen in plaats van kapot. Dat je overloopt van energie en gretigheid.
Ja, gretigheid voelen in nabijheid van die persoon, dat is het misschien nog wel het meest, voor mij.

(sorry als ik soms niet terugkom op reacties op mij, het gaat zo snel hier)

Birdman, ik denk dat het mij niet zozeer gaat om de onderwerpen, maar om de snelheid waarmee je de essentie te pakken hebt.
Een voorbeeld: Ik was op groepsreis. Hele reis heb je gesprekken met mensen, over van alles en nog wat. We hadden een geweldige reisleidster, met wie ik wel wat contact had maar niet zoveel. Overigens bestond de groep uit voor mij bekende mensen; de reisleidster ontmoette ik pas op het vliegveld.
Op een gegeven moment was ik onwel geworden en eerder teruggegaan naar hotel dan de rest. Later sprak de reisleidster me aan, wat er nu was, etc en binnen 10 minuten hadden we een gesprek dat echt gaat over de essentie van het leven. Leven, dood, ziekte, de 'waarom'vraag. IK kan er niet over uitweiden hier. Maar we hebben elkaar slechts kort gesproken en nog steeds denk ik terug aan haar woorden.
Het was voor mij een uber-klik. En dit gesprek overtrof ook alle andere (urenlange) gesprekken die ik tijdens die reis gevoerd heb.

Het was overigens ook gewoon een wijze vrouw die misschien wel vaker in 10 min tot zo'n gesprek komt. Sommige mensen zijn daar goed in, in het algemeen.
Maar door dingen die ze een dag later zei, denk ik wel dat het een klik van twee kanten was.

Dit is slechts een voorbeeld. Want een uber-klik kan soms ook juist na langere tijd pas onstaan, misschien bij mensen die zelf wat huiverig zijn om de diepte in te gaan.

Maar als ik het vergelijk met bepaalde mensen die ik al jaren regelmatig spreek, en waarbij het eigenlijk nooit echt de diepte in gaat, is het contrast voor mij duidelijk.