HB-Forum.nl

Ik kan mezelf het meest vinden in de dingen die phileine omschrijft.
Wanneer ik iemand leer kennen begint diegene soms na enkele minuten al met wat in mijn ogen vrij persoonlijke dingen zijn te vertellen. Ongeacht hoe divers de verhalen ook zijn ik kan overal naar luisteren en ik kan altijd een passend antwoord geven. Ik vind niet dat ik iemand kan vertellen wat diegene moet doen maar door op mijn beurt weer vragen aan die persoon te stellen kan diegene zelf met een antwoord komen. we hebben de antwoorden voor onze problemen maar we zijn op zoek naar de vraag.

Mijn visie hier op is ook dat mensen ongeacht hb of niet er al veel steun aan hebben om enkel hun verhaal te kunnen vertellen. Wanneer je een verhaal vertelt heb je een hele andere beleving ervan in je hoofd dan wanneer je er aan denkt.
een verhaal wordt compleet verteld en dat wil je ook goed doen om duidelijk te zijn naar die ander en daardoor worden dingen soms helderder voor je omdat je geen dingen overslaat in het verhaal. Wanneer je er aan zou denken dan zijn het momenten die voorbij komen en dat laat vaak belangrijke informatie achterwege.
door te vertellen kun je de dingen voor jezelf weer op een rijtje zetten in je hoofd en zo ontstaat vaak dan een antwoord waar je zelf op gekomen bent.

Maar ik zou nog steeds niet weten waarom mensen juist tegen mij al vrij snel persoonlijke dingen vertellen. In mijn ogen is mijn houding niet zo anders dan dat van anderen.
Zo lang ik iemand kan helpen door naar diegene te luisteren vind ik het niet erg.

Phileine2 schreef:de snelheid waarmee je de essentie te pakken hebt.

Ja, dat is het ook! Mooi gezegd.

Nu maar even een reactie op het onderwerp.

In mijn vriendenkring heb ik niemand waar ik echt een match mee heb. Voor al mijn activiteiten heb ik iemand waar ik dat mee kan doen. ik heb iemand waar ik lekker mee kan sporten en met een ander kan ik weer lekker film kijken. iedereen heeft wel dingen waarbij ik mij niet aangetrokken voel. Op deze manier kan ik mijn interesses toch uitvoeren met mensen die dat ook leuk vinden, buiten de tijden dat ik het lekker vind om alleen te zijn. Ik heb hele goede vrienden en ik kan met velen van hen ook goede gesprekken hebben maar ik ken niemand die mee kan in mijn gedachten.

Vind dit echt nog steeds geweldig gaan!

Herken veel bij @Laatbloeier, ook in haar herkenning van en commentaar op @Nesjamag en instemming met het commentaar van @Haags.

Mijn invulling van het 'belang' (@Haags) dat ik zie in diepgaande contacten is dat ik daarin verwacht dat 'afspraak is afspraak'. Het gemak waarmee anderen vergeten is mij een doorn in het oog en een regelmatige teleurstelling. Het lijkt veel 'geven' te zijn, zonder een retourtje (waarbij dat alleen het nakomen van een gezamenlijk gemaakte afspraak hoeft te zijn, verder vraag ik weinig).

Ondertussen worstel ik nog wel met wat hier nou typisch hb aan is (want dat dat zo is vind ik ook). Voor mij zit het voorlopig in de onbevangenheid, transparantie, het vermogen intellectueel te schakelen op onderwerpen die ook emotioneel kunnen zijn en.....naïeviteit (hiermee bedoel ik volgens mij 'een te groot vertrouwen in de medemens'). Herkenbaar

Porcay schreef:Vind dit echt nog steeds geweldig gaan!

Herken veel bij @Laatbloeier, ook in haar herkenning van en commentaar op @Nesjamag en instemming met het commentaar van @Haags.

Mijn invulling van het 'belang' (@Haags) dat ik zie in diepgaande contacten is dat ik daarin verwacht dat 'afspraak is afspraak'. Het gemak waarmee anderen vergeten is mij een doorn in het oog en een regelmatige teleurstelling. Het lijkt veel 'geven' te zijn, zonder een retourtje (waarbij dat alleen het nakomen van een gezamenlijk gemaakte afspraak hoeft te zijn, verder vraag ik weinig).

Ondertussen worstel ik nog wel met wat hier nou typisch hb aan is (want dat dat zo is vind ik ook). Voor mij zit het voorlopig in de onbevangenheid, transparantie, het vermogen intellectueel te schakelen op onderwerpen die ook emotioneel kunnen zijn en.....naïeviteit (hiermee bedoel ik volgens mij 'een te groot vertrouwen in de medemens'). Herkenbaar

Allemaal erg herkenbaar, vooral de naiviteit waar je het over hebt komt terug in meerdere sociaal gerelateerde aspecten, van het ervan uitgaan dat afspraken even stipt en strikt worden nagekomen als dat je ze zelf nakomt tot het verwachten van andere mensen dat de voor jou vanzelfsprekende morele code(s) ook wel voor hen als vanzelfsprekend zouden moeten zijn alsook dat eenieder op een soortgelijk niveau tot denken en concluderen in staat zou moeten zijn gezien de veelal logische kwesties die (voor jou) als vanzelfsprekend zijn en de daaruit voortvloeiende teleurstelling(en) en frustraties naiviteit is naar waarheid wel altijd één van mijn meest onderscheidende eigenschappen geweest wat dat betreft.....

Laatbloeier schreef:Deze post van jou, Nesjamag, vind ik erg mooi en ook intrigerend, omdat het voor een (groot) deel mijn eigen gevoel over dit onderwerp verwoordt. Je klinkt voor mij dapper trouwens, ik zie geen bitterheid, juist veel zelfinzicht!, ondanks je kennelijk moeilijke jeugd.

Thx

Laatbloeier schreef:En dan nog:

Nesjamag schreef:Daarbij merk ik ook dat ik absoluut niets (terug)verwacht van mensen. Wanneer ik mezelf vrij en oprecht uit verwacht ik niets terug, idem wanneer ik iemand help met iets. Ik verwacht eigenlijk nooit iets positief van mensen terug en wanneer er gevoelens in mij opkomen die wel iets willen ben ik vlug deze in mezelf af te bouwen en mezelf eigenlijk af te schermen.

Ook deze is erg herkenbaar voor mij. Ben er nog niet uit waar dat mechanisme dan vandaan komt. Simpelweg vanuit zelfbescherming? Vanwege onvoldoende zelfvertrouwen, zoals jij oppert, Nesjamag? Of valt er nog meer over te zeggen?

Ik weet dat het abnormaal is om niets terug te verwachten wanneer je iemand helpt of iets voor iemand doet. Los van of het correct is of niet om iets terug te verwachten, het zit in ons ingebouwd om iets terug te krijgen, gelijk wat. Wanneer deze verwachting er niet meer is betekent dit volgens mij dat er emotioneel iets fout zit. De meeste waarschijnlijke oorzaak vind ik bij een gebrek aan vertrouwen in anderen/maatschappij (dit is niet iets bewust of rationeel, het gebrek aan vertrouwen is iets van emotionele aard). Dit gebrek aan vertrouwen in anderen kan leiden tot zaken als wanhoop of zelfbescherming. Of er precies kan gezegd worden wat het is (wanhoop, zelfbescherming, iets anders, allemaal tezamen) durf ik in vraag stellen, is een van die dingen waarvan ik vind dat we als mensen ons te makkelijk projecteren.
Ik ben wel meer geneigd om te zeggen dat dit zelf beschermend gedrag is wanneer ik mezelf bepaalde gevoelens/verwachtingen actief zie weg rationaliseren.

Laatbloeier schreef:Deze haal ik even extra aan:

Nesjamag schreef:Ik zou liever direct tot zeer diep niveau gaan en mensen lopen daar zeer snel van weg, ze vinden dat vaak veel te intens.

Een belangrijk aspect op dit gebied komt ineens bij mij boven, en dat is dat ik zo vaak het gevoel heb dat mensen inderdaad dat diepgaande contact niet aankunnen, omdat ze niet eerlijk naar zichzelf durven kijken. Zichzelf ter discussie durven stellen en zichzelf écht te laten zien. Ieder mens is in bepaalde mate onzeker, dat kunnen we zonder problemen stellen, toch? We bouwen een 'ego', een masker, een persoonlijkheid op waarmee we de wereld tegemoet treden. De deuren van ons persoonlijke bouwwerkje openzetten en tegen een ander zeggen: "kom maar even binnenkijken, en let niet op de troep", dat vinden we (logischerwijs) best eng! Toch is dat noodzakelijk voor een diepgaand contact, de ander wérkelijk toelaten! (Sommige mensen hebben de deuren van hun bouwwerkje zelfs zo stevig dichtgedaan dat ze zélf niet eens meer naar hun eigen troep kunnen kijken. Gebrek aan introspectie, zelfreflectie! Mijn ervaring is dat ik met dat soort mensen sowieso slechts op de oppervlakte kan blijven. Soms zie ik hun troep als ik stiekem door een raampje een glimp ervan weet op te vangen, maar ik houd dan wijselijk mijn mond. Soms vind ik dat zó jammer! En denk ik zelfs: als je je deurtje open zou durven doen, zou ik je nog willen helpen ook, met je troep. Het is geen rare troep, het is ménselijke troep, je hoeft je niet te schamen!)

Begrijpen jullie me? Poging tot samenvatting: diepgaand, intens, waardevol contact wordt vaak belemmerd door het ontbreken van zelfvertrouwen en (dus) het lef tot introspectie. Veel mensen hebben dat lef niet (voldoende). En sluiten zichzelf dus af en laten nog slechts een beperkt deel van zichzelf zien. O, en toevoeging: ze kunnen (willen!) ook absoluut de troep, de onzekerheid van de ander niet zien, want dat leidt hun blik onherroepelijk naar die van henzelf. Het werkt als een soort al te confronterende spiegel. Dus liever die deurtjes dichthouden en de schijn ophouden. Zoiets...

Ik deel deze gedachte en ben tot vrijwel diezelfde conclusie gekomen. Volgens mij is een gebrek aan zelfzekerheid hier een belangrijke rede van. Er is zo een quote die zegt "People will do the craziest things possible to avoid the confrontation with their self". Mensen lopen enorm weg van de confrontatie met zichzelf. Ik vind dit en de gevolgen ervan bijzonder jammer. Mensen hebben veel meer potentieel en de maatschappij zou er veel beter uitzien moesten mensen meer naar zichzelf luisteren in plaats van zichzelf te ontkennen.
Het is het niveau waar ik ook direct naar zou willen gaan bij contact met mensen, maar ze lopen weg, ze durven het niet. Mensen durven al iets meer bij one on one contact, iets dat ik sommigen hier ook zie opmerken bij andere mensen. Het is uit deze gedachten dat ik enkele jaren geleden tot de conclusie kwam dat mensen redelijk wat van hun persoonlijkheid/zelf opofferen om "sociaal" te zijn of "erbij te horen". Volgens mij zit dit instinct ingebakken in mensen en ik beschouw het als de sterkste instinctieve drive van mensen (na voedsel en onderdak), zo sterk dat ze bereid zijn een deel van hun persoonlijkheid ervoor af te staan.

We zijn gemeenschapswezens en het is positief dat mensen mede bij een gemeenschap willen horen met andere mensen, maar jammer dat het gepaard gaat met zulk een zware kost, waarvan ik denk dat die eigenlijk niet meer nodig is. We hebben zoveel kennis en informatie opgebouwd en deze inzichten zouden eigenlijk al een belangrijk deel van opvoeding moeten zijn. Inzicht in hoe we werken en wat dat daadwerkelijk betekent binnen ons leven, waar we op moeten letten en waar een beetje correctie positief zou zijn zou enorm veel meer van het menselijk potentieel openstellen. Zowel in de zin van minder angsten, meer durven, meer rede, meer resilience, minder stress, als meer empathie, meer openstaan en begrip naar anderen toe, anderen beter kunnen helpen.
Er zouden nog veel meer positieve effect uit voortkomen, maar jullie zullen die ook zelf wel kunnen inbeelden.

Wanneer deze stap kan gezet worden geloof ik trouwens persoonlijk dat dit de volgende stap in de menselijke evolutie zou zijn.

Birdman schreef:Mooi topic inderdaad. Even iets anders -ik vroeg al eerder iets soortgelijks-, wanneer hebben jullie nou dat euforische gevoel van; yes! ik heb echte connectie! Over welke onderwerpen moet het dan gaan? Of aan wat voor gevoel moet er geappeleerd worden?

Ik heb zeer weinig ervaring met zulke connecties, maar heb die wel al een keer of twee min of meer gehad. Voor mij hoeft het niet over een bepaald onderwerp gaan, maar lijkt het mij meer een terugvinden van iets in iemand anders. Een persoonlijkheid waarvan je voelt dat die in staat is om (je) essentie mee te delen?
Dat is al een component. Daarbij dan ook nog een emotioneel component: Een persoon waarmee je in staat bent (jullie) essentie te delen en die niet zal weglopen/verdwijnen? Dus een emotioneel gevoel van veiligheid.

Grappig om te zien dat meer mensen het "in een keer de diepte in gaan" herkennen. Ik ben ook een van die mensen die er een beetje bang voor is. Terwijl ik als psycholoog werk, dus de diepte ingaan is de dagelijkse praktijk. Maar dat is nooit een probleem omdat in een werkrelatie niet de gelijkwaardigheid van een vriendschap of intieme relatie bestaat.

Nesjamag schreef: Ik ben wel meer geneigd om te zeggen dat dit zelf beschermend gedrag is wanneer ik mezelf bepaalde gevoelens/verwachtingen actief zie weg rationaliseren.

Dat denk ik ook/is herkenbaar. Teleurgesteld of afgewezen worden door iemand van wie je hoge verwachtingen had en met wie je dacht een band te hebben vergt ook wel een behoorlijk incasseringsvermogen, logisch dat je dit zou willen voorkomen.

Voor mij hoeft het niet over een bepaald onderwerp gaan, maar lijkt het mij meer een terugvinden van iets in iemand anders. Een persoonlijkheid waarvan je voelt dat die in staat is om (je) essentie mee te delen?
Dat is al een component. Daarbij dan ook nog een emotioneel component: Een persoon waarmee je in staat bent (jullie) essentie te delen en die niet zal weglopen/verdwijnen? Dus een emotioneel gevoel van veiligheid.

Is ook herkenbaar en mooi verwoord!

Ik ervaar zo'n gevoel ook als iemand mijn humor deelt, maar dan niet als iemand alleen maar lacht om mijn grapjes maar het wederzijds is, dat geeft een gevoel van: "wij zijn koningen van de humor "

Humor is een prachtige 'bind'-factor. Werkt bij mij ook altijd heel erg goed om te peilen met wie ik klik. Over het algemeen wordt mijn humor niet door iedereen gewaardeerd , niet vaak een echte klik dus. Alhoewel ik wel enorm die behoefte aan een klik heb.

Ik probeer overigens altijd wel vrij snel de diepte te zoeken met iemand, dus daar ben ik niet zo bang voor. Alleen gaat zelden iemand mee met mij die diepte in. Gemis voor mij in mijn leven. Klinkt misschien dramatischer dan het is, maar zo ervaar ik het (momenteel) wel. Maar als je mij dan vraagt wat die diepte is, waaraan ie zou moeten voldoen en wat dan een echte klik is.... eeeehhhh.... wee'knie...

En misschien moet ik niet steeds dat ideaalbeeld nastreven. Maar ik kan het gewoon verdorie niet laten.

Maar goed, wat ik hier veel lees -en ik ben het daar wel mee eens- is dat vooral een gevoel van veiligheid een belangrijke indicator is voor een klik.

Birdman schreef:En misschien moet ik niet steeds dat ideaalbeeld nastreven. Maar ik kan het gewoon verdorie niet laten.

Bidman, ik denk dat je dat moet blijven doen! Ik denk dat het haalbaar is, echt!, dat het je ooit, zomaar, kan overkomen.
Het gemis, dat ik zó herken*, heeft mij toch altijd doen geloven dat ik het ooit zou vinden...
* ...en moet je zien, we zijn hier niet alleen in! Dus...

(Even een korte reactie, ik kom graag nog terug op de langere posts, het onderwerp broeit behoorlijk door in mijn hoofd, maar ik moet nu aan het werk.)

Ach laatbloeier, ik kan het toch niet laten. Dat bloed kruipt evengoed wel waar het niet gaan kan. Ik zit hier (en bij Mensa) niet voor niks natuurlijk.

Ik denk dat 'zomaar overkomen' best een handje geholpen kan worden. Hoe vaker je nieuwe mensen ontmoet (en een tijdje met ze praat, uiteraard) hoe groter de kans dat je zo nu en dan een echte match hebt.

En voor HB-ers geldt gericht zoeken naar HB-ers natuurlijk ook.

(iemand die in een klein dorp woont, altijd met dezelfde mensen op feestjes zit en al 30 jaar voor dezelfde baas werkt, heeft i.m.o. minder kans om een match te krijgen. Natuurlijk.... het kán wel)

Birdman schreef:Ach laatbloeier, ik kan het toch niet laten. Dat bloed kruipt evengoed wel waar het niet gaan kan. Ik zit hier (en bij Mensa) niet voor niks natuurlijk.

Zó is het, Birdman, en ik kan je zeggen...

Phileine schreef:Ik denk dat 'zomaar overkomen' best een handje geholpen kan worden. Hoe vaker je nieuwe mensen ontmoet (en een tijdje met ze praat, uiteraard) hoe groter de kans dat je zo nu en dan een echte match hebt.

Daar ben ik het óók helemaal mee eens! Wat hier besproken is, geeft misschien aan dat we, naast gelegenheden scheppen, ook wat dapperder kunnen proberen te zijn op dat vlak...

Ik zou liever direct tot zeer diep niveau gaan en mensen lopen daar zeer snel van weg, ze vinden dat vaak veel te intens.

Nesjamag, ik ben daar wel klaar mee voor mijzelf. Vinden mensen mij te intens, jammer dan, zo ben ik. Ze leren er mee omgaan of verdwijnen weer uit mijn leven, het is aan hun.

Niet dat ik me niet aanpas hoor, ik stel mezelf al naar beneden bij in het leven van iedere dag. Maar privé steek ik geen energie meer in mensen die toch niets met wie ik wèrkelijk ben kunnen.

*Ik was niet zo aanwezig hier, zat op de Noordzee. Vandaar mijn onregelmatige reageren, sorry.*

MariekeV schreef: Maar privé steek ik geen energie meer in mensen die toch niets met wie ik wèrkelijk ben kunnen.

Marieke, is dat bij jou een omslagpunt geweest? Dat je het lang geprobeerd hebt en ineens dacht: Ik wil het niet meer? (dat heb ik namelijk een beetje)
Of ben je altijd al selectief geweest in met wie je om ging?

Phileine2 schreef:

MariekeV schreef: Maar privé steek ik geen energie meer in mensen die toch niets met wie ik wèrkelijk ben kunnen.

Marieke, is dat bij jou een omslagpunt geweest? Dat je het lang geprobeerd hebt en ineens dacht: Ik wil het niet meer? (dat heb ik namelijk een beetje)

(me too (daarom ook benieuwd naar hoe anderen en MariekeV dit doen/gedaan hebben))

Als tiener heb ik geprobeerd me ietwat aan te passen aan de rest, maar dat zal ik niet langer dan de eerste week uitgehouden hebben. Tegen die tijd had de rest door dat ik naast erg lelijk ook nog eens erg raar was. Uiteindelijk heb ik na twee jaar alleen zitten wezen, andere rare vogels gevonden. Mijn hele tienertijd was er eentje van conflict: ergens er wel bij willen horen, maar toch teveel mijn eigen weg willen gaan. "als mensen mij alleen willen leren kennen als ik die kleren draag en die mensen afzeik, dan niet. Liever alleen zijn, dan dat soort aanvaarding." Het heeft me meer tijd gekost om het afstandelijke, arrogante masker af te zetten dat ik als bescherming gebruikte en om steeds meer op mijn eigen kompas te varen zonder daadwerkelijk beïnvloed te worden door het uitgesloten worden. Het is pas sinds een aantal jaren dat ik net als MariekeV een 'te nemen of te laten' houding heb, zonder dat ik me ergens nog zorgen maak of tegen mezelf moet vechten. Uiteraard probeer je de dagdagelijkse gang van zaken zoveel als mogelijk te versoepelen. Maar vriendschap met mij? Dat trek je, of niet. No hard feelings.

MariekeV schreef:

Ik zou liever direct tot zeer diep niveau gaan en mensen lopen daar zeer snel van weg, ze vinden dat vaak veel te intens.

Nesjamag, ik ben daar wel klaar mee voor mijzelf. Vinden mensen mij te intens, jammer dan, zo ben ik. Ze leren er mee omgaan of verdwijnen weer uit mijn leven, het is aan hun.

Niet dat ik me niet aanpas hoor, ik stel mezelf al naar beneden bij in het leven van iedere dag. Maar privé steek ik geen energie meer in mensen die toch niets met wie ik wèrkelijk ben kunnen.

*Ik was niet zo aanwezig hier, zat op de Noordzee. Vandaar mijn onregelmatige reageren, sorry.*

Idem hier. Heb dan ook 0 vrienden :p
Oh, en ik ben al lang zo. Ik ben wie ik ben en dat dient dan ook als filter voor mensen in mijn omgeving. Het is een bewuste keuze.

Oei als ik dat van Moira lees was ik tegenovergesteld, ongeveer. Nou had ik al twee vriendinnen van de basisschool, dat scheelde. Ik heb me vooral erg aangepast. Kleding zoveel mogelijk als andere kinderen. Mond houden als ik soms wel het goede antwoord wist maar niet weer die zucht-reactie wilde. Minder mijn best gaan doen toen bleek dat onvoldoendes stoer waren.
Verder met vrienden en vriendinnen op kamp, naar festivals, op vakanties. Oh en daaraan voorafgaand hebben we nog de fase van de slaapfeestjes gehad. Iedereen deed het, dus ik ook.
Wel fantaseerde ik thuis, als ik alleen was, over ruzie. Ik zou soms zo graag ruzie willen met mijn vriendinnen, en dan lekker in de pauze alleen gaan zitten, niet meer met ze mee fietsen s ochtends. Het leek me heerlijk. Maar ja we hadden nooit ruzie.
Het was een beetje een keurslijf. Ik ben in mijn tienerjaren niet echt recalcitrant geweest.

*sprongetje*

Dat aanpassen daar wil ik wel vanaf. Lange tijd zag ik het als een soort kunst om waar dan ook mijn draai te kunnen vinden, op één of andere manier. Nu zie ik dat ik die kunst inmiddels wel beheers en dat het tijd wordt voor een andere vaardigheid. Namelijk mezelf zijn en mezelf blijven. En mensen en plaatsen zoeken of creëren waar dat mogelijk is.

Even naar het nu: Deze week 'moet' ik een paar mensen vertellen dat de vriendschap op een lager pitje gaat. Pfffff..... ik vind het niet makkelijk.

Phileine2 schreef:Even naar het nu: Deze week 'moet' ik een paar mensen vertellen dat de vriendschap op een lager pitje gaat. Pfffff..... ik vind het niet makkelijk.

Kun je niet gewoon duidelijk te maken dat je zaken hebt verwaarloosd die nu weer de volledige aandacht dienen te genieten en dat je daardoor even wat minder beschikbaar bent ?