HB-Forum.nl

Phileine schreef:Even naar het nu: Deze week 'moet' ik een paar mensen vertellen dat de vriendschap op een lager pitje gaat. Pfffff..... ik vind het niet makkelijk.

Phileine, ik zou je persoonlijk een nóg 'makkelijker' optie aanraden: trek je gewoon geleidelijk aan een beetje terug. Dat is mijn methode meestal, in dit soort gevallen. Zelf weinig of geen initiatief nemen, en bij initiatief van de andere kant regelmatig ook 'ns aangeven dat je geen tijd hebt, dat je andere dingen te doen hebt, dat het nú nou juist niet uitkomt... later wellicht? (je hebt het er tenslotte niet over het contact volledig te willen afbreken).

Bepaald niet 'direct', nee. Maar waarom zou het altijd 'direct' moeten? Soms is dit simpelweg de minst pijnlijke manier voor de ander. En waarom altijd honderd procent eerlijk zijn? Ik heb wel eens op die manier een contact laten 'doodbloeden' omdat ik de persoon in kwestie bijzonder aardig, maar zo oérsaai en oninteressant vond eigenlijk... Een prima mens!, voor 'n ander wellicht helemaal niet oersaai en oninteressant, dus waarom zou ik daar to-the-point over moeten zijn? Wordt toch niemand beter van?

Of denk je dat je wel heel direct zult móeten zijn, omdat in deze gevallen de boodschap anders niet overkomt?

Nou ja, en zomaar even een plaatje tussendoor:



En, vraagje aan jullie al: wat vinden jullie van mijn 'zachte heelmeesters-aanpak'? Zien jullie hier iets in of zijn jullie vanuit een zeker principe voor echte 'harde' duidelijkheid? Simpelweg benieuwd naar hoe júllie hierover denken!

Phileine2 schreef:Even naar het nu: Deze week 'moet' ik een paar mensen vertellen dat de vriendschap op een lager pitje gaat. Pfffff..... ik vind het niet makkelijk.

Dat heb ik 2 weken geleden ook gedaan om voor mezelf het een en ander te verwerken. Dat is inderdaad niet makkelijk, zeker niet omdat je de mensen ook niet wilt kwetsen. Maar het is wel beter voor jezelf. ik merk dat ik de dingen makkelijker op een rijtje krijg en meer happy in het leven sta. Ik wil ze ook niet kwijt uit mijn leven, maar ik wacht even met het opnieuw toelaten totdat het met mij weer goed is.

Laatbloeier En, vraagje aan jullie al: wat vinden jullie van mijn 'zachte heelmeesters-aanpak'? Zien jullie hier iets in of zijn jullie vanuit een zeker principe voor echte 'harde' duidelijkheid? Simpelweg benieuwd naar hoe júllie hierover denken!

Deze methode werkt wel voor de mensen die je het moet vertellen, maar voor mij niet. Dat duurt allemaal veel te lang en vreet veel energie. En inderdaad, zonder erg direct te zijn, komt de boodschap niet altijd even duidelijk over.

Bedankt voor jullie reacties!

Het staat al een tijdje op een laag pitje omdat ik zeer weinig van me heb laten horen. Maar inmiddels maken ze zich zorgen om me en dat is ook weer niet de bedoeling.

Odran Oel schreef:Kun je niet gewoon duidelijk te maken dat je zaken hebt verwaarloosd die nu weer de volledige aandacht dienen te genieten en dat je daardoor even wat minder beschikbaar bent ?

Dank je. Maar dit impliceert dat het tijdelijk is. En aangezien ik het niet druk heb en wél allerlei nieuwe contacten aan ga, vind ik het niet zo fair om het daar op te schuiven.

Laatbloeier: ik heb het dus al op een laag pitje gezet (telkens gezegd dat ik al iets anders had). Alleen vind ik dit heel ongemakkelijk, ik kom ze namelijk wel af en toe tegen.
Af en toe elkaar nog zien is wat mij betreft mogelijk, maar dan wil ik wel dat ze weten dat het voor mij niet zo frequent gaat zijn. Dan hoeven ze me ook niet weer wekelijks te gaan benaderen.

Wat ik van je zachte aanpak vind: het beviel me wel, totdat ik bericht kreeg dat ze zich zorgen maken Nee ik merk dat ik nu behoefte heb aan een directere aanpak. Want dan kan ik óók uitspreken dat ik het zeker leuk heb gevonden. Ons contact bestond in het begin vaak uit dingen doen en dagjes weg. Maar nu steeds meer uit high tea, etentje, oftewel gewoon bijpraten. En nu merk ik dat we -voor mij- eigenlijk teveel verschillen.

Tolle, hoe heb je het verteld? (voor zover je dat kwijt wilt)

En zijn het goede vrienden, gewone vrienden, kennissen? Begrepen ze het?

Kan me het helemaal voorstellen Phileine.
Ik heb het ook gedaan met een vriendin die steeds verder van me af ging staan. Onze levens verschillen nu te veel. Er zijn geen overeenkomsten meer. Dus dat heb ik gezegd en ik vind het prima als ze af en toe koffie komt drinken maar meer zit er voor mij niet in.
Het kost me meer energie dan dat het me oplevert.

Ondanks dat de zachte aanpak van @laatbloeier veelal de gangbare praktijk is, denk ik in het geval van @phileine (vanwaar de 2 eigenlijk?) dat een meer directe aanpak een goed optie kan zijn.
Twee voorbeelden van mijn kant:
- ivm echte drukte een vriendschap op een laag pitje gezet. Mondelong gedaan, moeilijk gesprek. Volstrekt geen begrip van de andere kant. Analyse: de vriendschap kwam meer van hem dan van mij. Conclusie: gevalletje jammer, but such is life.....
- ivm toenemend ongemak voor de vanzelfsprekendheid waarmee we bij een bevriend stel ontvingen werden en de weinige toegevoegde waarde inhoudelijk heb ik een uitgebreid mail geschreven met de boodschap: 'hier eindigt het voor ons'. Reactie (per mail) zeer positief, fijn dat we duidelijk en open waren en respect voor ons besluit. Analyse: volwassen vriendschap, met warmte afgesloten. Conclusie: zo kan het ook.

De mailvariant geeft mensen de gelegenheid om zelf eerst over hun reactie na te denken. Dat zet ik ook in mijn mail. Voor mij heeft deze ervaring zich een keer herhaald en was deze net zo positief, waarbij in het tweede geval de betreffende persoon belde om aan te geven hoe zeer hij waardeerde dat ik zo open was geweest.

Heel veel succes met je eigen afweging en je weet waar je kunt zijn voor steun

Ha die 2, dat vragen mensen vaker
Elders op internet had ik een account aangemaakt. Phileine was daar niet meer mogelijk, dus het werd Phileine2. En omdat ik nogal eens in de war raak met allerlei usernames en wachtwoorden die je tegenwoordig moet hebben, dacht ik: Ik gebruik diezelfde nick ook hier (het is niet mijn echte naam).
Dus nee, geen spannende verhalen over Phileine1 die verdwenen is.... sorry.

De voorbeelden die jij noemt: Ik ben zelf groot voorstander van dingen schriftelijk 'vertellen'. Dat gaat me gewoon veel beter af: geen gedoe met goede moment afwachten, het toch niet zo kunnen verwoorden als ik eigenlijk gewild had... Ik kan het nog eens nalezen, aanpassen, etc.
Maar er zijn ook veel mensen die vinden dat belangrijke dingen in een persoonlijk gesprek moeten worden uitgesproken, niet in een e-mail. Ik heb gemerkt dat deze vriendinnen schriftelijk niet zo heel vaardig zijn. Ze zijn er niet goed in om op die manier hun gevoelens te verwoorden. Dat wetende, vind ik het netter om een gesprek aan te gaan.

Ik ken trouwens ook iemand die op een gegeven moment haar sociale contacten een frequentie heeft gegeven. Bij een aantal mensen heeft ze besloten die nog eens per jaar te willen zien om bij te praten. Is ook een manier maar daar zou ik zelf niet voor kiezen. Ik zou juist die ene keer per jaar erg vermoeiend vinden.

Soms bedenk ik me dat ik graag iemand zou hebben waar ik wekelijks mee op de koffie kan. Tot ik dan de praktische implicaties overzie. Het idee blijft nooit lang hangen ik ben niet zo van het uitgebreide onderhoud. Sms'jes vergeet ik beantwoorden en mails geraken vaak niet af, laat staan verstuurd. In bellen zie ik vaak ook geen heil, tenzij om spontaan en snel af te spreken. Ik zie liever mensen irl en liever niet meer dan 1x per 2 weken. En nog zijn er vrienden die ik te weinig zie... Ik ken gewoon teveel erg leuke mensen. Mensen die het me vooral vergeven dat ik niet klokvast ben en tijdenlang niets van me kan laten horen. Wat een opluchting! Heeft jaren selecteren gekost het handige aan mijn persoontje is dat mensen me kunnen velen, of niet. Er zijn dus weinig energiezuigers in mijn leven. Bovendien ben ik wel zo egoïstisch geworden om de emotioneel vampieren uit mijn leven te schoppen. Dat kan via het verwateren van contact zijn, of door het eerlijk te zeggen. Uiteindelijk heb ik het hier over schoppen, maar dat is onnodig hard geponeerd enerzijds (anderszins niet, want grenzen zijn broodnodig). Wanneer het teveel energie kost, zeg ik het meestal wel. Op dit moment ben ik niet in staat om de pijn van anderen te dragen. Of beter, het moet in balans zijn. Wanneer iemand echt slecht in zijn vel zit, en me daarbij mee naar beneden trekt (wat niet altijd zo is, trouwens), dan geef ik dat aan. De ander kan dan, als die eraan toe is, bij zichzelf nagaan of die ook dezelfde uitwerking heeft bij andere vrienden en zo ja, wat de oorsprong daarvan is en een terug opnemen van de vriendschap wanneer de ander meer in balans is, is dan niet uitgesloten. Voor iemand met het redderscomplex, waar ik soms nog in trap, was dat best een moeilijk besluit. Maar sommige mensen trekken je gewoon mee in hun put en aangezien mijn eigen rugzak al zwaar genoeg is, pik ik dat niet meer. Uiteindelijk is de keuze om dat te doen, bewust of niet, aan hen. En het is mijn keuze om daar in mee te gaan of niet.

Voor wie nog wil weten hoe het verder gegaan is:
Ik zou met één vriendin afspreken, die deel is van een groepje. Deze vriendin wilde ik vertellen dat ik met haar wel weer meer contact wil, maar niet met het groepje.

Echter, er kwamen familieomstandigheden tussendoor aan haar kant die behoorlijk ernstig waren. Ik heb geprobeerd haar te steunen, we hebben elkaar gesproken maar het gesprek was al zwaar genoeg zonder dat het vriendschaps-gedeelte ter sprake is gekomen.

Ik denk dat ik haar eerst nog een paar keer moet zien om voor mezelf te bepalen of ik het contact prettig vind of toch niet. Dat is in deze omstandigheden moeilijk te zeggen.
Maar ik blijf het lastig vinden. Ook omdat deze vriendin om de hoek woont, in tegenstelling tot de meeste vrienden. Dat heeft toch ook zijn voordelen, ook als je niet de uber-klik hebt.

(t is een leuk mens, ze heeft ook altijd leuke ideeën om te gaan doen, is lekker eigenzinnig)

Goed dat je dit een vervolg geeft Phileine, zowel hier als irl!
Thnx voor het meenemen en hou ons op de hoogte!
Kan me overigens veel voorstellen bij je huidige aanpak.
Aansluitend op een ander topic (spreekwoorden van waarde): 'beter een goede buur(-tvriend) dan een zwaluw in de zomerlucht'

Laatbloeier schreef:Ik weef nog even verder vanuit mijn eigen draadje, even los dus van de discussie en de bijdragen hierboven. Mag wel, lijkt me. Ook houd ik het even bij mijn persoonlijke ervaring en gevoel aangaande dit vraagstuk, ervan uitgaande dat ook dit interessant kan zijn binnen deze uitwisseling. Misschien zelfs in de zin van een voorbeeld van eenzelfde gevoel van frustratie op het gebied van diep contact met mensen, zonder dat daar direct een buitengewone, eenzaam hoge intelligentie aan ten grondslag ligt.

Ik zie mijzelf soms als een computer (om die uitgekauwde metafoor er maar weer even voor in te zetten) die tot veel in staat is, tot het bezig zijn met en uitwerken van ingewikkelde vraagstukken, maar die niet de allerkrachtigste en snelste processor heeft. Niet zo snel als sommige andere 'modellen' hier op het forum althans.
Ik herken mij in die zin wel in de omschrijving binnen het Delphi-model, waar je verder je vraagtekens bij zou kunnen zetten als zijnde een goede maatstaf voor hoogbegaafdheid (althans, zo zet ik die zelf neer, die vraagtekens). Het volgende vind ik absoluut op mijzelf van toepassing: autonoom, hoogintelligent denken, rijk geschakeerd voelen, hoogsensitief, gedreven, nieuwsgierig, schepppingsgericht, creatief, snel, intens en complex. Misschien ben ik niet hoogbegaafd, als in het 99ste percentiel, maar wel in het bezit van een complexe innerlijke wereld. En dát is wat ik het meeste mis, in algemene zin, in de medemens. Dat is mijn gemis! Heeft iemand er iets aan?

Prachtig topic ! ik zie het nu pas en wilde toch ff reageren en aangevendat wat laatbloeier hier schrijft ik ook zo ervaar...

Leuk dit topic weer te zien

Uiteindelijk is het toch een vage toestand gebleven. En hoewel ik 'vrienden' mis, ben ik blij dat het met bovenstaande dames voorbij is. Ik mis de focus om hun verhalen over collega's e.d. bij te houden. Ik mis het gevoel dat ik ze alles kan vertellen zonder dat het verhaal daarna bij anderen terecht komt. Ik mis het gevoel dat ze mij begrijpen. Het geeft me rust hun 'verhalen' te kunnen loslaten, niet meer op de hoogte te hoeven blijven van hun familieperikelen, datingperikelen, werkperikelen etc. Om eerlijk te zijn, het interesseert me niet.

Ah porcay, de goede buur is wel gekomen

Wat ik overigens wel vervelend vind van deze vage toestand, is dat ik niet weet wat ik doen/zeggen moet als ik de dames weer zie. Heb eerder een vriendschap laten verwateren en blijf het ongemakkelijk vinden haar tegen te komen.

(ik moet nog een hoop leren )

Geweldig laatbloeier. Kon het niet beter omschrijven. Tja, eigenlijk niets meer aan toe te voegen. Amen dan maar.

Odran Oel schreef:

Laatbloeier schreef:Ik weef nog even verder vanuit mijn eigen draadje, even los dus van de discussie en de bijdragen hierboven. Mag wel, lijkt me. Ook houd ik het even bij mijn persoonlijke ervaring en gevoel aangaande dit vraagstuk, ervan uitgaande dat ook dit interessant kan zijn binnen deze uitwisseling. Misschien zelfs in de zin van een voorbeeld van eenzelfde gevoel van frustratie op het gebied van diep contact met mensen, zonder dat daar direct een buitengewone, eenzaam hoge intelligentie aan ten grondslag ligt.

Ik zie mijzelf soms als een computer (om die uitgekauwde metafoor er maar weer even voor in te zetten) die tot veel in staat is, tot het bezig zijn met en uitwerken van ingewikkelde vraagstukken, maar die niet de allerkrachtigste en snelste processor heeft. Niet zo snel als sommige andere 'modellen' hier op het forum althans.

Ik herken mij in die zin wel in de omschrijving binnen het Delphi-model, waar je verder je vraagtekens bij zou kunnen zetten als zijnde een goede maatstaf voor hoogbegaafdheid (althans, zo zet ik die zelf neer, die vraagtekens). Het volgende vind ik absoluut op mijzelf van toepassing: autonoom, hoogintelligent denken, rijk geschakeerd voelen, hoogsensitief, gedreven, nieuwsgierig, schepppingsgericht, creatief, snel, intens en complex. Misschien ben ik niet hoogbegaafd, als in het 99ste percentiel, maar wel in het bezit van een complexe innerlijke wereld. En dát is wat ik het meeste mis, in algemene zin, in de medemens. Dat is mijn gemis! Heeft iemand er iets aan?

Intelligentie an sich is niet zo bijzonder, althans niet in mijn beleving, maar de complexiteit van het geheel des te meer. Ik begrijp je dan ook prima want voor mij is datzelfde ook het meest van belang. Ik ben er voor mezelf zo stilletjes aan wel achter dat er altijd mensen zullen zijn met een hogere intelligentie alsook het tegenovergestelde echter dat is niet zo interessant. Er zijn andere eigenschappen die van belang zijn, intelligentie tot op zekere hoogte maar vooral hetgeen we "menselijkheid" noemen en wat je zou kunnen vertalen naar een scala van eigenschappen met daaronder bijv. een hoog moreel besef, gevoel voor rechtvaardigheid, medeleven, mededogen, relativerend vermogen etc. Voor mij persoonlijk is het EQ de sleutel of 'verbindende factor' en is het IQ toch wat minder van belang. Hoogbegaafde mensen zijn voor mij wat dat betreft niet zozeer intellectuele kanonnen maar vooral 'menselijke mensen'

ik denk er precies zo over odran ! mooi verwoord

Hopelijk is het niet erg dat ik hier wat post aangezien dat een tijdje niet gedaan is, maar ik wou een onderwerp starten die heel erg hier op aansluit, dus misschien is dit gewoon handiger.

Ik heb hetzelfde probleem eigenlijk (als de begin poster en ook de mensen van de laatste posts).
Maar ik vind het wel jammer, ik voel me soms best wel alleen. Het is niet per se dat ik het érg vind dat ik weinig echte vrienden heb zoals de meeste mensen.
Ik vind het echt wel leuk om af en toe mensen te ontmoeten waarmee ik me wel vermaak, maar het is ontzettend lastig.
Dat omdat ik in eerste instantie gewoon niet tijd wil verspillen aan weer een loze ontmoeting, dat kost mij energie die ik ook ergens anders aan kan besteden.
Dat klinkt maar hard, maar zo voelt het voor mij gewoon. Tijd is superkostbaar in mijn ogen en ik houd gewoon niet van heel erg langzaam op gang komen en dan na drie keer het toch maar niks vinden. Maar misschien is dat gewoon zo? Ik zou het eigenlijk niet weten.

Momenteel heb ik wel wat vrienden, of kennissen, ik weet niet precies wat ze zijn want ik spreek ze enorm weinig. Sommige vrienden zie ik zo'n twee keer per jaar, verder volg je elkaar op facebook een beetje, maar dat maakt het niet beter . Ik heb een vriendin die ver weg woont en ook heel druk is, maar we mailen af en toe wel.
Het is wel leuk hoor, maar soms heb ik ook gewoon behoefte aan mensen in de buurt, of mensen waarmee je écht een gesprek kan hebben o.i.d.
En die zijn er gewoon heeeeeel weinig. Hoe doe je dat dan? Vooral als je net student-af bent en verhuisd naar een nieuwe omgeving waar je niemand kent? En je niet van sport of iets anders houdt waarbij je makkelijk in aanraking komt met mensen. En dan nog is de kans enorm klein dat je diegene(n) vindt die een beetje zoals jij zijn.

'Vroeger' had ik dan msn en voegde ik mensen daarop toe, dan was het makkelijk, want de wereld op internet is groter en makkelijker. Maar nu is msn een beetje dood en heb ik sowieso minder tijd en zin om daar 's avonds mee bezig te gaan. En dan voel ik me gewoon stom ofzo, weet er niet echt raad meer mee .

Je wilt raad op je gevoel van stomheid?
Ga naar de bibliotheek. Volg lezingen. Ga naar de kroeg.

Want daar zitten automatisch mensen waarmee je wel echte vrienden kan worden en je raakt ook altijd aan de praat?
Zoiets doe ik eigenlijk nooit in een bibliotheek namelijk (vooral dat je rustig zonder gestoord te worden door boeken kan snuffen is heerlijk, effe niet sociaal zijn). En mijn eentje de kroeg in stappen vind ik al helemaal bizar. Lezingen, tsja daar zou ik misschien eens heen kunnen gaan.

Ik ken het hoor Tomi. Ik ontmoet veeeel nieuwe mensen, veel leuke nieuwe mensen ook, maar ze wonen van Groningen tot Maastricht en als ik nu bedenk dat ik over een uur met iemand wil zwemmen bij wijze van spreken, heb ik daar niks aan.

Ik hoor het van meer mensen dat ze na hun studie in (evt) een nieuwe stad er wel even moeite mee hebben. In sommige steden zijn een soort van bolwerken waar mensen van mijn studentenvereniging weer samengeklit zijn en gezellig samen verder gaan maar in mijn stad woont bij mijn weten niemand.

Er zijn tegenwoordig wel veel initiatieven via internet om nieuwe mensen te ontmoeten, mijn ervaring is dat ik daar meer hoogopgeleiden (of andere intelligente mensen) tegenkom dan bij het gemiddelde zangkoor of salsaklasje.
NMLK.nl of weekendhike.nl zijn leuke initiatieven.

Hm maar ik lees nu dat je niet van dingen houdt waarmee je in aanraking komt met mensen? Dan snap ik niet wat je precies wél zoekt.

ook ik haal dit topic weer even naar boven, want vind het heel herkenbaar.
Ik hoef helemaal geen hoogdravende praat de hele dag, zo intelligent voel ik me helemaal niet en dat is ook niet "mijn ding" maar de mensen om mij heen zijn van het filmgenre "home alone" en "dumb and dumber" en dat doet me ook geen goed. Ik heb alles bij elkaar 3 echte vrienden gehad (lagere school 1, middelbare 1 en nu 1) en dacht altijd dat ik dat een beetje van huis uit mee had gekregen, daar kwamen ook nooit veel mensen over de vloer (snap nu ook waarom, haha). MBO (ben ooit verder gegaan door verkeerde keuzes en niet op de hoogte zijn van hb)/kroegtijd was geweldig, met oppervlakkig dom geklets kwamen we dan met z'n allen een heel eind
De laatste jaren zit het me wel dwars. Door ms thuis komen te zitten en de enige contacten zijn die op het schoolplein waar ik weinig aansluiting leek te vinden. Nu de kinderen van school zijn verandert (andere vorm van onderwijs gekozen, sluit beter aan bij hun mb/hb zijn), merk ik dat ik ook andere ouders tref op het schoolplein.
Ik heb 1 echte, goede vriendin die ik vanuit mijn werk ken, we zijn allebei creatief en hebben op die manier een match. Verder heb ik moeite met de term "vrienden", de ander is daar altijd makkelijker mee.

Ik denk dat het vinden van vrienden wel degelijk ook met intelligentie te maken heeft. Dat kan op verschillende vlakken zijn, zoals het delen van een interesse en daar allebei verder in zijn. Daarbij komt dat mensen met een verschillende IQ's wel anders en sneller/langzamer denken, wat voor anderen misschien niet of moeilijk bij te houden is. Gisteren zat ik bij een cursus en als ik moest lachen, keek de rest me vreemd aan...en lachten later ook omdat het kwartje was gevallen.
Het is ook niet voor niks dat 2 van mijn 3 kinderen moeite hebben met het vinden van echte vriendjes. Ze staan open voor iedereen maar niet iedereen voor hen, want ze zijn niet altijd bij te benen, ook niet in hun "domme gezwets" (als school niks had gesignaleerd had ik bij 2 van de 3 niet zelf gedacht dat ze mb/hb zouden zijn maar achteraf (b)lijkt dat ook te komen door eigen standaard) .

Nou ja, weinig tot geen echte matches dus, op dit moment en dat vind ik best spijtig maar of dit 1,2,3 gaat veranderen....

Dit afgelopen jaar in juni heb ik de vakantie van mij en mijn vriend geannuleerd om bij het huwelijk van een vriendin te kunnen zijn. Ik ken de bruid al een jaar of 10 en heb haar geliefde in de loop der tijd ook leren kennen. Het leek me dus heel bijzonder en ik was blij dat ze ons had uitgenodigd om erbij te zijn. Ik heb zelfs staan janken van ontroering toen ik de uitnodiging kreeg, er ging van alles door me heen op dat moment. Maar op die dag, toen ik haar na de ceremonie gelukwenste zei ze: "Oh, ik wist helemaal niet dat jullie er ook waren, wat leuk."

Ik had geen enkele zin meer om naar het daarop volgende feest te gaan na die waardeloze oppervlakkige opmerking. Ik stond daar en het was ook omdat ik de dag ervoor onze prille zwangerschap was verloren met de bijbehorende hormoontoestanden, en dat kon ze ook niet weten, maar ik stond daar en ik kon wel door de grond zakken van schaamte en zelfhaat, ik voelde me totaal niet op mijn plek, totaal verloren. Het besef was er later pas, dat ik hevig teleurgesteld was. Niet alleen in dat moment, maar om al die vriendschappen die ik had. En dat vond ik heel erg, want ik houd echt van die mensen, ik dacht en denk altijd veel aan ze, maar ik heb misschien te veel verwacht waardoor ik teleurgesteld ben geraakt.

Ik houd geen dagboeken bij maar ik weet nog dat het op een dag in augustus was dat ik dacht: nu ik de mensen die mijn vrienden zijn heb losgelaten ben ik alleen, maar er zullen nieuwe en betere contacten voor in de plaats komen. En dat gebeurde ook. Sinds ik de gedachte probeer los te laten dat ik vrienden zou moeten hebben heb ik veel meer open, eerlijke en betere uitwisselingen van gedachten en gevoelens gehad. Er zijn in dat korte tijdsbestek diverse mensen geweest die bereid waren om me mijn fouten en beperkingen te vergeven; dat heb ik in de vriendschappen die ik had nooit meegemaakt. Er waren mensen die me verrasten met van alles en nog wat, me oprechte kritiek wilden geven, geïnteresseerd waren, er waren mensen die oprecht met me meeleefden, al was het om iets kleins, exact begrepen wat ik probeerde te zeggen ook al kenden ze me amper. En mensen die spontaan iets leuks met me wilden doen, wat eveneens met mijn vrienden nooit mogelijk was, iets waar ik altijd moeite mee heb gehad. Dat ik nooit mocht langskomen, maar altijd ergens op een agenda moest worden ingepland.

Het is me een raadsel hoe dan kan, al die dingen die ik in jarenlange vriendschappen slechts sporadisch gevonden en gevoeld heb. Ik heb mezelf ongeschikt bevonden voor vriendschappelijke contacten en nu komt het me zomaar toe. Kortom, ik weet nog steeds niet wat maakt dat je een 'klik' kan ervaren met mensen, misschien snap ik het nu nog minder dan voorheen, maar het is wel fascinerend [sombrero]