HB-Forum.nl

Terrasano, ik snap heel eventjes niet op welke tekst jouw post betrekking heeft en of de vraag aan mij of aan Stefan is gericht?

Ik zeg, vooral als het niet goed gaat, vaak "sorry.
Ik ken iemand die steeds zegt "dat geeft niet".

Beide uitdrukkingen zijn een beetje giftig: "sorry" geeft aan dat je vindt dat het aan jou ligt. "Dat geeft niet" geeft aan dat iemand iets verkeerd deed. Vragen om vergeving, en beschuldigen.

Bedoel je dat deze onduidelijk zou zijn, Stefan?
Zelf vond ik hem uiteindelijk wel duidelijk namelijk. Moest eventjes goed lezen [maar dat zegt meer over mij dan over jou, ik ben gewoon lichtelijk chronisch net niet half burn-out oid] maar hij werd wel duidelijk.

Ik besef me net ook dat ik wanneer het slechter met me gaat nog vaker sorry zeg. Mensen die "geeft niet" zeggen zetten mij altijd aan tot gepieker. Hoezo "geeft niet"? Ik verontschuldig me toch niet omdat ik niets deed?
Daarnaast merk ik dat ik vaker sorry zeg sinds ik weet van mijn HB-zijn? Noem het belachelijk, maar sinds ik weet dat niet iedereen me gaat snappen voel ik me bijna continu genoodzaakt om me te verontschuldigen.

Over wat die woorden betekenen heb ik eigenlijk nooit nagedacht.......maar je hebt gelijk......dankjewel voor dat inzicht!

Ik zie mijn vooruitgangen op dit gebied niet als "sterker" worden eigenlijk. Ik leg me juist vaak neer bij mijn eigenschappen. Ik word wél steeds moeilijker om te raken. Dat wat je zelf als zwakte ziet, dat waar je je nu voor schaamt, accepteren. Je hebt geen schaamte nodig om iets aan jezelf te willen veranderen... en je verandert niet omdat je "fout bent".

Dit raakt me. Ik kan schaam me namelijk voor dingen waar ik, ook al ga ik op m'n kop staan, niets meer aan kan veranderen. En het is de vraag of ik het ooit had kunnen veranderen. Tegelijkertijd schaam ik me ook weer voor het feit dat het me zo emotioneerde en dat nog steeds doet.....
Ik kan mezelf maar moeilijk toestaan om kwaad te zijn op de mensen die me heel veel pijn hebben gedaan, geëmotioneerd te geraken en dergelijke.
Vind ook heel snel dat ik onrechtvaardig, asociaal, agressief of noem het maar op overkom, terwijl anderen dat helemaal niet zien....

Het is in grote lijn zo dat ik me schaam voor "de hoogbegaafde" die in mij zit. Ik vind dat deel van mijn persoon [dat hele gevoelige, ambitieuze, intuïtieve, zelfbewuste?] geloof ik niet zo tof. Hoewel het me heel fijn leven lijkt, zonder overaanpassen en met mildheid naar jezelf toe.
Maar als ik dat doe blijf ik geloof ik nog eenzamer achter dan nu...

Overigens ben ik denk ik best een grijze muis, ik pas liever mezelf aan dan dat een ander zich moet schikken en laat best makkelijk over mezelf heen lopen.

Relaties, ik vind het ook lastig. Voel me ook vaak onbestemd. Laatst zei een kortstondige liefde: "Ik bereik niet je kern, je diepste ik. Ik denk die niet ooit te zien of te horen zullen krijgen". Ik wist dat de kortstondige liefde gelijk had. Hoe werkt het?

Oh sorry. Dat was niet mijn bedoeling. Dat was niet een handige post van mij.

Hemel, toen ik mijn berichtje tikte schoot nog door me geen: "ik moet erbij zetten dat het niet door haar bericht komt". Het lag ook niet aan jou...
Zit gewoon in zo'n periode dat het allemaal een beetje te veel is. En dan huil ik snel. [ik bedoel maar, ik heb vanavond nog gehuild omdat ik ongeveer een kwart kop koffie op een plaid die toch in de was moest morste...]
En ik kom hier op het forum [zo ook in jouw eerste post] wel eens dingen tegen waardoor ik me de ogen uit mijn hoofd huil omdat het me raakt omdat iemand iets heel treffend opschrijft en dát me raakt. Als ik dan reageer schieten me wel eens gedachten door mijn hoofd waar ik me helemaal niet bewust van was dat het me bijvoorbeeld pijn deed of belemmerde. Je voelt vast dat de waterlanders dan ook niet ver weg zijn...
Dus.. ik was eerder ontroerd dan gekwetst.......

Dit heeft te maken met het EQ. Die is bij hen ongeveer gemiddeld ontwikkeld, naar mijn inschatting. De anderen vragen eerst om meer openheid en hebben daarna weer een oordeel. Dat is het openen van een slot, om het daarna weer dicht op slot te gooien. Ik vind dat wanneer je iemand uitnodigt om wat meer open te zijn, je niet gelijk zou moeten oordelen over de ander. Mensen hebben helaas de neiging om anderen emotioneel te beperken, wanneer de gevoelens van anderen negatief zijn. Helaas word daar naar mijn mening weinig over nagedacht. Want hierdoor word de drempel hoger om je uiten over je negatieve gevoelens en worden de mensen minder vriendelijk ten opzichten van elkaar.

Je kunt wat passief agressief reageren, wanneer je, je gevoelens te vaak opstapelt. Het is al positief dat je ervan bewust ben. Maar snap het ook dat jij het lieve anders ziet. Misschien is het een idee om eerst open te zijn naar mensen die je wat meer vertrouwd. Van wie je het gevoel hebt, dat zij niet zo snel zullen oordelen.

Ben ik met je eens!
Wat dat betreft ben ik "gezegend" met een sociaal netwerk dat vooral bestaat uit mensen met een gemiddeld IQ en een gemiddeld tot laag EQ die als grootste hobby oordelen en conclusies trekken. En hun mening de enige juiste vinden.
Vandaar dat ik de hele rambam maar opkrop. Anders krijg ik toch een reactie a la "Wat een onzin!" {wat weer pijn doet} en de cirkel is rond...
Ik snap in dit kader niet zo goed waarom men in vredesnaam openheid en eerlijkheid en kwetsbaarheid wil in deze samenleving, terwijl 80% er blijkbaar alleen maar doodsbang voor is..
Geef dan toch gewoon toe dat je dit niet kan en niet wil,,,,,,,

Ik zeg dit niet omdat ik boos ben, maar meer om je te laten weten, dat je lang niet de enige ben met dit probleem.

Zou ook niet hebben opgemaakt dat je boos zou kunnen zijn.
Zelf hou ik me al jaren bezig met eenzelfde soort aanpak, zij het dat toepassen iets is wat ik denk ik niet durf...
Vooral omdat ik bang ben dat mensen me dan een raar mens gaan vinden en ik alleen achterblijf en dan 20 katten moet nemen ooit. Is wel half lacherig opgeschreven, maar je snapt mijn punt waarschijnlijk. In de filosofie zit zo veel waardevols. Al is daar het grote probleem dat ieder zijn eigen draai geeft aan wat er staat..
Zoals bij alles.

Ik hoop dat mijn post nu minder kwetsend is. Ik merk dat ik ook nog moet werken aan mijn eigen EQ

Je eerste was ook niet kwetsend. En ik aan het mijne...

"Ik bereik niet je kern, je diepste ik. Ik denk die niet ooit te zien of te horen zullen krijgen". Ik wist dat de kortstondige liefde gelijk had. Hoe werkt het?

Intuïtie? Misschien dat jullie beiden aanvoelden dat je dan blijkbaar toch niet de juiste persoon voor elkaar was?
Anders; misschien kende je elkaar nog te kort om daar te kunnen komen en heb je gewoon niet voldoende tijd [kunnen?] nemen?

fiore schreef: ↑

ma 11 sep 2017, 22:34

"Ik bereik niet je kern, je diepste ik. Ik denk die niet ooit te zien of te horen zullen krijgen". Ik wist dat de kortstondige liefde gelijk had. Hoe werkt het?

Intuïtie? Misschien dat jullie beiden aanvoelden dat je dan blijkbaar toch niet de juiste persoon voor elkaar was?
Anders; misschien kende je elkaar nog te kort om daar te kunnen komen en heb je gewoon niet voldoende tijd [kunnen?] nemen?

Op de eerste vragen kan ik bevestigend antwoorden. Maar dat gegeven vind ik ook lastig. Ik probeer mezelf wel bloot te geven. Mij open te stellen om mij te leren kennen. Maar ik weet dat zelfs mijn dichtste naasten niet mijn gedachtengangen kennen. MIj slechts deels kennen. Kennen mij alleen hoe ik reageer, welke gezichstuidrukkingen bij welke stemming horen. Hoe ik doe, maar kennen mij niet hoe ik denk. Het is lastig.

fiore schreef: ↑

ma 11 sep 2017, 22:30

Hemel, toen ik mijn berichtje tikte schoot nog door me geen: "ik moet erbij zetten dat het niet door haar bericht komt". Het lag ook niet aan jou...
Zit gewoon in zo'n periode dat het allemaal een beetje te veel is. En dan huil ik snel. [ik bedoel maar, ik heb vanavond nog gehuild omdat ik ongeveer een kwart kop koffie op een plaid die toch in de was moest morste...]
En ik kom hier op het forum [zo ook in jouw eerste post] wel eens dingen tegen waardoor ik me de ogen uit mijn hoofd huil omdat het me raakt omdat iemand iets heel treffend opschrijft en dát me raakt. Als ik dan reageer schieten me wel eens gedachten door mijn hoofd waar ik me helemaal niet bewust van was dat het me bijvoorbeeld pijn deed of belemmerde. Je voelt vast dat de waterlanders dan ook niet ver weg zijn...
Dus.. ik was eerder ontroerd dan gekwetst.......

Ik heb vroeger ook heel veel gehuild en huil nog steeds meer dan de gemiddelde mens. Ik denk dat het erbij hoort wanneer je gevoeliger bent dan anderen. Ik bedoel ik krijg zelf alles harder binnen dan de meeste mensen. Dus begrijp dat het je raakt.

fiore schreef: Ben ik met je eens!
Wat dat betreft ben ik "gezegend" met een sociaal netwerk dat vooral bestaat uit mensen met een gemiddeld IQ en een gemiddeld tot laag EQ die als grootste hobby oordelen en conclusies trekken. En hun mening de enige juiste vinden.
Vandaar dat ik de hele rambam maar opkrop. Anders krijg ik toch een reactie a la "Wat een onzin!" {wat weer pijn doet} en de cirkel is rond...
Ik snap in dit kader niet zo goed waarom men in vredesnaam openheid en eerlijkheid en kwetsbaarheid wil in deze samenleving, terwijl 80% er blijkbaar alleen maar doodsbang voor is..
Geef dan toch gewoon toe dat je dit niet kan en niet wil,,,,,,,

Daar ligt bij mij nog een van mijn frustratie punten. Ik heb nog weinig verbale vaardigheden in huis voor mensen met een gemiddeld tot laag EQ. Ik merk op dat deze mensen fouten maken tijdens het communiceren. EQ fouten. Men beseft totaal niet goed wat men zegt en doet. Waardoor de mooie woorden zoals "je kunt jezelf zijn" eerder gebakken lucht word. Met een hoger bewustzijn kun je vastlopen met anderen. Ook op het EQ vlak. Ik merk zelf dat ik op dit vlak ook niet alles kan zeggen.

Misschien is het een idee om je gevoelens voor jezelf te accepteren. Want gevoelens zijn een onderdeel van het mens zijn. Ook als deze wat extremer zijn dan die van een gemiddeld mens.

Ik heb vroeger ook heel veel gehuild en huil nog steeds meer dan de gemiddelde mens. Ik denk dat het erbij hoort wanneer je gevoeliger bent dan anderen. Ik bedoel ik krijg zelf alles harder binnen dan de meeste mensen. Dus begrijp dat het je raakt.

Ben het met je eens dat het waarschijnlijk een dingetje is dat hoogsensitiviteit als het ware veroorzaakt. Raar genoeg is het hoe verder hoe erger. Als kind was ik niet zo'n huiler. Hoe meer bewustzijn hoe meer tranen lijkt wel. Ah, tja, het is niet anders. Heb geloof ik ooit ergens gelezen dat huilen goed voor je immuunsysteem zou zijn Nou, áls het al zo is is het mijne beresterk

Daar ligt bij mij nog een van mijn frustratie punten. Ik heb nog weinig verbale vaardigheden in huis voor mensen met een gemiddeld tot laag EQ. Ik merk op dat deze mensen fouten maken tijdens het communiceren. EQ fouten. Men beseft totaal niet goed wat men zegt en doet. Waardoor de mooie woorden zoals "je kunt jezelf zijn" eerder gebakken lucht word. Met een hoger bewustzijn kun je vastlopen met anderen. Ook op het EQ vlak. Ik merk zelf dat ik op dit vlak ook niet alles kan zeggen

Herkenbaar. Al schijn ik best goede verbale vermogens te hebben, bij dat soort mensen klap ik dicht en weet ik gewoon niet hoe je ze aan moet vliegen.
Persoonlijk vind ik het vooral "lollig" als mensen zeggen dat "je in jezelf moet geloven en je slim genoeg bent", of meteen beginnen aan een verhaal waarmee ze zichzelf tegenspreken en het vervolgens mijn schuld is dat ik bang ben? Vraag me af of zij écht niet zien dat ze zichzelf tegenspreken of dat ik gewoon alles verkeerd vat of overanalyseer?

Misschien is het een idee om je gevoelens voor jezelf te accepteren. Want gevoelens zijn een onderdeel van het mens zijn. Ook als deze wat extremer zijn dan die van een gemiddeld mens.

opzich wel. Ben dat al jaren aan het proberen en ik kan het niet. Het is dat ik gewoon niet wil accepteren dat ik "anders" ben en niet voldoe aan de "norm"..

Op de eerste vragen kan ik bevestigend antwoorden. Maar dat gegeven vind ik ook lastig. Ik probeer mezelf wel bloot te geven. Mij open te stellen om mij te leren kennen. Maar ik weet dat zelfs mijn dichtste naasten niet mijn gedachtengangen kennen. MIj slechts deels kennen. Kennen mij alleen hoe ik reageer, welke gezichstuidrukkingen bij welke stemming horen. Hoe ik doe, maar kennen mij niet hoe ik denk. Het is lastig.

Snap ik. Herken ik ook deels. Ik probeer mezelf bij intimi soms gewoon die drempel over te werken en stukje bij beetje te delen. Lukt niet altijd.
In mijn ervaring is het zo dat je bij iemand die écht "bij je hoort" [niet perse als partner, misschien als vriend, raadgever, oid] toch opent hoor.
Et vice versa. En, ook, dat dat soort relaties neigen stand te houden. Ook als je beiden een zooi aan stommiteiten uithaalt.
Klinkt erg spiritueel/zweverig maar ik geloof heilig dat als het zo mag zijn dat je bij elkaars diepste "ik" kan en wil komen, beiden, je er toch komt.
Al duurt het langer wanneer je beiden hoogsensitief bent, maar de relatie die uiteindelijk ontstaat is het waarschijnlijk dubbel en dwars waard.
En sowieso is het een proces dat erg leerzaam is.

fiore schreef: ↑

di 12 sep 2017, 09:12

Ben het met je eens dat het waarschijnlijk een dingetje is dat hoogsensitiviteit als het ware veroorzaakt. Raar genoeg is het hoe verder hoe erger. Als kind was ik niet zo'n huiler. Hoe meer bewustzijn hoe meer tranen lijkt wel. Ah, tja, het is niet anders. Heb geloof ik ooit ergens gelezen dat huilen goed voor je immuunsysteem zou zijn Nou, áls het al zo is is het mijne beresterk

Haha. Een van de redenen waarom ik niet vaak ziek word. Ik denk ook dat het te maken heeft met onze ontwikkeling. Ik denk zelf nu in meer diepgang, dan dat ik vroeger deed. Daarom leek voor mij vroeger alles wat meer overzichtelijk en fouten leken geen fouten. Nu word ik ermee geconfronteerd en word ik ook meer geconfronteerd met fouten uit het heden. Het voordeel is dan wel dat ik mezelf makkelijker kan corrigeren en mijn ontwikkeling sneller gaat dan voorheen. Hoewel ik wel wat meer moet leren inzien wat er ook goed gaat. Ik denk dat gevoeligheid een kracht word, zodra men weet hoe men daarmee moet omgaan.

fiore schreef: Herkenbaar. Al schijn ik best goede verbale vermogens te hebben, bij dat soort mensen klap ik dicht en weet ik gewoon niet hoe je ze aan moet vliegen.
Persoonlijk vind ik het vooral "lollig" als mensen zeggen dat "je in jezelf moet geloven en je slim genoeg bent", of meteen beginnen aan een verhaal waarmee ze zichzelf tegenspreken en het vervolgens mijn schuld is dat ik bang ben? Vraag me af of zij écht niet zien dat ze zichzelf tegenspreken of dat ik gewoon alles verkeerd vat of overanalyseer?

Nee ik denk niet dat je aan het over-analyzeren bent. Het valt mij ook op. Het valt mij daarnaast ook op dat veel mensen een beperkte zelfreflectie hebben en zichzelf eigenlijk wel vaak overschatten. Ik merk dan dat de mensen uiteindelijk niet hetgeen kunnen waarvan ze denken het te kunnen.

Ik denk niet dat het jou schuld is, dat jij bang bent. Bang zijn is een gevoel en gevoelens kun je niet forceren. Ik denk dat zij er zelf niet mee om kunnen gaan. Daarnaast hebben zij zelf moeite met de confrontatie, dat zij er zelf niet mee om kunnen gaan. Confrontaties aangaan is uiteindelijk moeilijk. Ook al lijkt het van buitenaf een makkelijke opgave. Maar ja ik kan het ook mis hebben natuurlijk, maar dit is tot nu mijn inschatting.

fiore schreef: opzich wel. Ben dat al jaren aan het proberen en ik kan het niet. Het is dat ik gewoon niet wil accepteren dat ik "anders" ben en niet voldoe aan de "norm"..

Misschien een idee om uit de kast te komen bij een vertrouwend persoon? Hoeft natuurlijk niet als je dat niet prettig vind. Het is namelijk moeilijker om jezelf te accepteren, wanneer anderen dat niet doen. Ik zelf kom eigenlijk al deels uit de kast. Ik noem dan meer de trekken op dan een label zoals hoogbegaafd of hoog-sensitief. Bij mij werkt dit redelijk.

Ik denk ook dat het te maken heeft met onze ontwikkeling. Ik denk zelf nu in meer diepgang, dan dat ik vroeger deed. Daarom leek voor mij vroeger alles wat meer overzichtelijk en fouten leken geen fouten.

Is het in jouw ogen een leeftijd-iets of is is het gewoon dat je persoonlijke ontwikkeling nu beter gaat? Die vraag stel ik omdat ik het wel herken maar ik nog erg jong ben. [Hoewel het vreemde is dat ik juist het idee heb dat leeftijdgenoten totaal niet bezig zijn met persoonlijke ontwikkeling] soms vraag ik me dus erg af waarom ik zo buiten die boot val?

Nee ik denk niet dat je aan het over-analyzeren bent. Het valt mij ook op. Het valt mij daarnaast ook op dat veel mensen een beperkte zelfreflectie hebben en zichzelf eigenlijk wel vaak overschatten. Ik merk dan dat de mensen uiteindelijk niet hetgeen kunnen waarvan ze denken het te kunnen.

Ik denk niet dat het jou schuld is, dat jij bang bent. Bang zijn is een gevoel en gevoelens kun je niet forceren. Ik denk dat zij er zelf niet mee om kunnen gaan. Daarnaast hebben zij zelf moeite met de confrontatie, dat zij er zelf niet mee om kunnen gaan. Confrontaties aangaan is uiteindelijk moeilijk. Ook al lijkt het van buitenaf een makkelijke opgave. Maar ja ik kan het ook mis hebben natuurlijk, maar dit is tot nu mijn inschatting.

De meeste mensen kunnen inderdaad minder dan dat ze denken te kunnen. En anderen juist meer. Ik bedoel maar, de HBers die ik ken, kunnen vaak veel meer dan ze zeggen te kunnen.
Ik merk het ook aan mijzelf. Weet je wat het is? Iedere keer dat ik overweeg iets "moeilijks" te doen, beginnen er standaard mensen te roepen dat het moeilijk/cognitief/nog iets in die trant is. Ja weet ik ook wel. Maar het moeilijke is wel dat als iemand van buitenaf zoiets opmerkt over iets waarvan ik denk: enorme uitdaging, maar ik hard werk kan ik dit, ik meteen begin te twijfelen en denk ik meteen "overschat ik mezelf dan?!" die gedachte blijft dan ook hangen en een hoop gepieker, vreselijke paniekaanvallen etc veroorzaakt. En op dat punt gaat iedereen je juist willen kalmeren??

Je inschatting klopt hoor.

Een vertrouwd persoon in vertrouwen nemen gaat nu moeilijk omdat het contact met degenen die dit echt zouden vatten op de een of andere manier echt goed tot stand komt, organisatorisch.

Sorry dat ik kort door de bocht vlieg, maar ik tik dit vanaf mijn tablet en dat is gewoon erg irritant werken.....

fiore schreef: ↑

wo 13 sep 2017, 16:19

Is het in jouw ogen een leeftijd-iets of is is het gewoon dat je persoonlijke ontwikkeling nu beter gaat? Die vraag stel ik omdat ik het wel herken maar ik nog erg jong ben. [Hoewel het vreemde is dat ik juist het idee heb dat leeftijdgenoten totaal niet bezig zijn met persoonlijke ontwikkeling] soms vraag ik me dus erg af waarom ik zo buiten die boot val?

Bij mij heeft het betrekking tot mijn emotionele stabiliteit. Ik ben emotioneler als het minder met mij gaat. Ik heb in mijn leven zogezegd positieve fases en negatieve fases meegemaakt. Die lijken elkaar steeds af te wisselen. Ik heb gehoord dat het bij het leven hoort, maar ben daar zelf nog niet helemaal uit. Ik vraag mij dan af of het met emotionele stabiliteit te maken heeft. Of ik iets nog niet ontwikkeld heb, wat ik wel nodig heb.

Mag ik vragen hoe oud je bent? Dan kan ik misschien de bezigheden van leeftijdsgenoten inschatten.

fiore schreef: De meeste mensen kunnen inderdaad minder dan dat ze denken te kunnen. En anderen juist meer. Ik bedoel maar, de HBers die ik ken, kunnen vaak veel meer dan ze zeggen te kunnen.

Veel mensen met een hoge intelligentie zijn geneigd zichzelf te onderschatten. Terwijl veel mensen met een gemiddeld tot een lage intelligentie neigen zichzelf te overschatten. Dit komt door een gebrekkig zelfbewustzijn. Alleen dit geld natuurlijk niet voor iedereen.

fiore schreef: Ik merk het ook aan mijzelf. Weet je wat het is? Iedere keer dat ik overweeg iets "moeilijks" te doen, beginnen er standaard mensen te roepen dat het moeilijk/cognitief/nog iets in die trant is.

Ik begrijp eigenlijk niet zo goed wat je daarmee bedoelt. =)

fiore schreef: Maar het moeilijke is wel dat als iemand van buitenaf zoiets opmerkt over iets waarvan ik denk: enorme uitdaging, maar ik hard werk kan ik dit, ik meteen begin te twijfelen en denk ik meteen "overschat ik mezelf dan?!" die gedachte blijft dan ook hangen en een hoop gepieker, vreselijke paniekaanvallen etc veroorzaakt. En op dat punt gaat iedereen je juist willen kalmeren??

Ik heb dat ook nog. Ik vraag mij dan ook af of ik het wel kan. Ik ben geneigd om weer terug te schakelen naar iets dat wat makkelijker is. Dan weet ik zeker dat het goed gaat. Ergens weet ik dat ik daaraan moet werken en mij meer open zou moeten stellen voor uitdagingen. Natuurlijk wel met een realistisch beeld van wat ik wel en niet kan. Uh ja dat kan ik bij mezelf niet nog niet inschatten.

fiore schreef: Een vertrouwd persoon in vertrouwen nemen gaat nu moeilijk omdat het contact met degenen die dit echt zouden vatten op de een of andere manier echt goed tot stand komt, organisatorisch.

Ok dit begrijp ik eigenlijk ook niet. Kun je me dit ook nog een keer uitleggen?

fiore schreef: Sorry dat ik kort door de bocht vlieg, maar ik tik dit vanaf mijn tablet en dat is gewoon erg irritant werken.....

Dat is niet verkeerd. Dit kan iedereen gewoon gebeuren.

Bij mij heeft het betrekking tot mijn emotionele stabiliteit. Ik ben emotioneler als het minder met mij gaat. Ik heb in mijn leven zogezegd positieve fases en negatieve fases meegemaakt. Die lijken elkaar steeds af te wisselen. Ik heb gehoord dat het bij het leven hoort, maar ben daar zelf nog niet helemaal uit. Ik vraag mij dan af of het met emotionele stabiliteit te maken heeft. Of ik iets nog niet ontwikkeld heb, wat ik wel nodig heb.

Ik hoor ook altijd dat die fases bij het leven horen en soms zelfs dat ze een puur leeftijdsgebeuren zijn. Bij mij lijkt het er inderdaad op dat het elkaar afwisselt. Maar ik moet je eerlijk vertellen dat een recente "positieve" ontwikkeling mij eerder verdrietig maakt dan blij.
Daardoor stel ik me precies dezelfde vraag als jij. Denk inderdaad dat het een emotionele stabiliteitskwestie is. Grotendeels vooral omdat ik het hypocriet vind dat leeftijd een reden voor [on]gelukkig zijn kan zijn, ieder mens is anders. De een voelt zich slecht zodra de 40 een feit is en roept "was ik maar weer 20", de ander is gelukkiger dan ooit en wil voor geen goud terug.
Nu ben ik het type mens dat men onstabiel noemt [en ik probeer mezelf langzaam en voorzichtig iets liever voor mezelf te laten zijn dus zeg ik mezelf in gedachten "dat ik in een gevoeligere periode zit en een sterke ontwikkeling doormaak als mens. Klinkt iets "mooier" dan "emotioneel wrak en hoopje ellende" hoewel het op hetzelfde neerkomt] en roepen ze vaak dingen waarmee ze willen helpen maar dat vaak niet doen.
Hangt stabiliteit dan samen met zelfacceptatie? vraag ik me af.. want daarin heb ik nog een lange weg te gaan.

Mag ik vragen hoe oud je bent? Dan kan ik misschien de bezigheden van leeftijdsgenoten inschatten.

Ja hoor. Begin 20. Leeftijdsgenoten studeren. En ik niet. Tot mijn immens grote verdriet. Vooral in dit soort periodes...... Is inmiddels een bron van heel veel pijn en onzekerheid...

Alleen dit geld natuurlijk niet voor iedereen

Voor een groot deel denk ik

Ik begrijp eigenlijk niet zo goed wat je daarmee bedoelt. =)

Als ik nou eens begreep wat zij bedoelen....
Nee. Maar toen ik laatst aankaartte een projectje te willen oppakken wat inderdaad niet heel makkelijk is, maar wat ik in mijn ogen wél kan [vooral omdat de wens en de drive heel groot zijn] riep men meteen: "het is heel ingewikkeld/complex/cognitief/moeilijk om dat te doen. Eigenlijk niet aan te raden" met de achterliggende boodschap "kun jij niet".
Hoewel ik dan denk: ieder leerproces is toch deels cognitief? Maar toch, opeens is de drive en de wens veranderd in een berg twijfel...

Uh ja dat kan ik bij mezelf niet nog niet inschatten.

Ik herken het volledig.

Ok dit begrijp ik eigenlijk ook niet. Kun je me dit ook nog een keer uitleggen?

Tuurlijk. De vertrouwenspersonen die een dergelijke kwestie goed zouden kunnen snappen behoren niet per se tot mijn directe omgeving. Een deel woont in het buitenland. En puur door drukke agenda's en zo lukt het [jammer genoeg] om af te spreken. En ik vin het moeilijk om dit soort kwesties met intimi over de mail te "doen". Net als zij.

Dat is niet verkeerd. Dit kan iedereen gewoon gebeuren.

Fijn dat je er begripvol op reageert . Vind ik lief

fiore schreef: ↑

do 14 sep 2017, 08:58

Ik hoor ook altijd dat die fases bij het leven horen en soms zelfs dat ze een puur leeftijdsgebeuren zijn. Bij mij lijkt het er inderdaad op dat het elkaar afwisselt. Maar ik moet je eerlijk vertellen dat een recente "positieve" ontwikkeling mij eerder verdrietig maakt dan blij.
Daardoor stel ik me precies dezelfde vraag als jij. Denk inderdaad dat het een emotionele stabiliteitskwestie is. Grotendeels vooral omdat ik het hypocriet vind dat leeftijd een reden voor [on]gelukkig zijn kan zijn, ieder mens is anders. De een voelt zich slecht zodra de 40 een feit is en roept "was ik maar weer 20", de ander is gelukkiger dan ooit en wil voor geen goud terug.
Nu ben ik het type mens dat men onstabiel noemt [en ik probeer mezelf langzaam en voorzichtig iets liever voor mezelf te laten zijn dus zeg ik mezelf in gedachten "dat ik in een gevoeligere periode zit en een sterke ontwikkeling doormaak als mens. Klinkt iets "mooier" dan "emotioneel wrak en hoopje ellende" hoewel het op hetzelfde neerkomt] en roepen ze vaak dingen waarmee ze willen helpen maar dat vaak niet doen.
Hangt stabiliteit dan samen met zelfacceptatie? vraag ik me af.. want daarin heb ik nog een lange weg te gaan.

Mensen hebben over het algemeen een lui brein. Men kan dit soort argumenten gebruiken als excuus. Dan hoeven ze daar verder niet over na te denken. Ik denk ook dat het persoon varieert hoe iemand zich voelt en denk ook dat de ontwikkelingen ook verschilt per persoon. Dus ik zie ook niets in de theorie dat bepaalde dingen bijv bij leeftijden horen. Ik denk zelf dat het denk-process zelf en de levenservaringen van belang zijn.

Wel positief dat je al milder word naar jezelf.

fiore schreef: Ja hoor. Begin 20. Leeftijdsgenoten studeren. En ik niet. Tot mijn immens grote verdriet. Vooral in dit soort periodes...... Is inmiddels een bron van heel veel pijn en onzekerheid...

Jou leeftijdsgenoten zijn meer bezig met inderdaad studeren en daarnaast gaat men indrinken, avondje stappen, diverse dingen uitproberen zoals alcoholische drankjes, lol maken met vrienden, winkelen, dagjes weg met vrienden, relaties opbouwen, hobby's enz. Ze leren alleen voor hun studie en ontwikkelen zich persoonlijk op basis van sociale ervaringen. Door het verschil in denkniveau lijkt hun persoonlijke ontwikkeling minder aanwezig dan bij jou.

fiore schreef: Voor een groot deel denk ik

Ja ik denk voor een groot deel wel.

fiore schreef: Als ik nou eens begreep wat zij bedoelen....
Nee. Maar toen ik laatst aankaartte een projectje te willen oppakken wat inderdaad niet heel makkelijk is, maar wat ik in mijn ogen wél kan [vooral omdat de wens en de drive heel groot zijn] riep men meteen: "het is heel ingewikkeld/complex/cognitief/moeilijk om dat te doen. Eigenlijk niet aan te raden" met de achterliggende boodschap "kun jij niet".
Hoewel ik dan denk: ieder leerproces is toch deels cognitief? Maar toch, opeens is de drive en de wens veranderd in een berg twijfel...

Dat ben ik nog aan het verwerken. Ik heb dit tot en met vorig jaar geregeld te horen gekregen. Nu hoor ik het soms nog. Daar heb ik moeite mee. Dat is weer zo een EQ punt, waarmee ik vastloop met de anderen. Bij voorbaat zeggen dat iemand iets niet kan is weer een gemist stukje aan de ontwikkeling van het EQ. Iemand met een wat meer ontwikkeld EQ geeft je de kans om het te proberen en wacht dan af of het wel of lukt. Natuurlijk word dan ook belangstelling getoond in hoe jij het zelf ervaart.

fiore schreef: Tuurlijk. De vertrouwenspersonen die een dergelijke kwestie goed zouden kunnen snappen behoren niet per se tot mijn directe omgeving. Een deel woont in het buitenland. En puur door drukke agenda's en zo lukt het [jammer genoeg] om af te spreken. En ik vin het moeilijk om dit soort kwesties met intimi over de mail te "doen". Net als zij.

Dat lijkt mij ook moeilijk. Ik denk ook dat je het liever niet over de mail doet, omdat het heel persoonlijk is. Begrijp ik dat goed?

fiore schreef: Fijn dat je er begripvol op reageert . Vind ik lief

Graag gedaan.

fiore schreef: ↑

do 14 sep 2017, 08:58

Ja hoor. Begin 20.

Ik ben man en maar een paar jaar ouder, en vind je schrijfstijl best wel aantrekkelijk . Stuur maar een foto in pb.

Dan kunnen we wat oefenen

Ik denk dat dit boek erg verhelderend kan zijn voor je aan een relatie beging

Zeer de moeite waard.