Ik heb sinds mijn jeugd het aanpassen tot een ware kunst verheven. Ik was er zo goed in, dat ik niet eens wist dat ik me aanpaste. Ik deed dingen omdat ik dacht dat het zo hoorde, omdat ze van me verwacht werden. Dit zonder dat ik het benul had dat ik ook voor mezelf zou kunnen kiezen en 'nee' zou kunnen zeggen. De fysieke klachten die ontstonden als ik wist dat er een familiebijeenkomst of afdelingsuitje aan zat te komen, bracht ik niet in verband met die gelegenheid, ik had echt geen flauw idee dat ik mijn eigen 'ik' aan het verloochenen was doordat ik me overmatig aanpaste.
Het proces dat Rianne beschrijft, is bij mij een jaar of 5 geleden op gang gekomen. En in wat Spinner schrijft, herken ik ook veel. Je eigen grenzen kennen, bepaalt denk ik in hoeverre je erin slaagt jezelf te blijven en je niet overmatig aan te passen.
Voor mij geldt dat ik aan mezelf ben gaan werken omdat ik een voorbeeld voor mijn kinderen wilde zijn. Niet dat grijze muisje dat geen eigen beslissingen durfde te nemen, zich altijd aanpaste ook als het niet goed voelde, en nooit voor zichzelf opkwam omdat dat zou betekenen dat je 'opviel'. Maar iemand die zichzelf durft te zijn, die haar eigenheid de ruimte durft te geven. Moest ik wel eerst mezelf vinden
. En mijn grenzen leren kennen. Dat is met vallen en opstaan gegaan.
Ik ging mezelf steeds beter begrijpen door te lezen over hb en hoogsensitiviteit, ik ging bewust nadenken over situaties, over mijn aandeel in die situaties, etc. Met helicopterview naar mijn eigen situatie en omgeving kijken, helpt enorm. Ik kan a.h.w. van een afstandje analyseren wat er gebeurt en wat mijn rol in dat alles is, hoe ik me erbij voelde, etc. Die rol aanpassen, is daarna een stuk gemakkelijker. Ik speelde soms zelfs interne rollenspellen om meer grip te krijgen op mezelf (hmm, ik omschrijf het niet helemaal zoals het voelde, kan er echter de woorden niet voor vinden).
Mijn 'weg naar mezelf' heeft helaas tot veel onbegrip van mijn omgeving geleid. Want ineens ging ik 'nee' zeggen tegen uitnodigingen voor familiefeesten waar ik enorm tegenop zag, gaf ik tegengas op mijn werk, kwam ik voor mezelf op. Dat was men niet van mij gewend. En het levert nog wel eens vervelende reacties op. Dat is dan maar zo. Als ik voor mezelf kies, dan doe ik dat met een reden. Niet om een ander te kwetsen, maar omdat het voor mij goed voelt om iets wel/niet te doen. Als ik lief ben voor mezelf, ben ik een gezelliger en prettiger mens voor anderen.
Inmiddels denk ik de balans tussen 'aanpassen' en 'kiezen voor mezelf' wel aardig gevonden te hebben. Op sommige momenten is het sociaal gezien handiger om je aan te passen aan een gezelschap of aan de regels. Ik ben tenslotte niet alleen op de wereld. Voorzie ik dat ik problemen ga krijgen met dat aanpassen of voel ik me er (letterlijk) ziek door worden, dan zal ik me bij voorkeur terugtrekken uit de situatie of - liever nog - die proberen te vermijden.
Wat werk betreft: ik kies bewust mijn gevechten. Ik ga niet overal over in gesprek of discussie, ik laat mensen hun eigen fouten maken en draai me regelmatig om en denk 'laat maar'. Het is niet hun schuld dat ik vaak de oplossing al zie als zij het probleem nog niet onderkend hebben. Gelukkig heb ik een aantal fijne (hb) collega's en zitten wij vaak op één lijn m.b.t. projecten, dat scheelt dus wel. Ik ben niet de enige die vooruit denkt.
Bedrijfsuitjes laat ik al jaren voorbij gaan, zelfs als ik ze zelf organiseer. Dit is inmiddels iedereen van me gewend. Daarom was iedereen stomverbaasd toen ik vorige week aankondigde dat ik over een paar weken mee ga bowlen
. Tsja ... een snelle inventarisatie leerde dat er een stel erg leuke collega's meegaan, dan wordt 't ineens een soort hb-uitje. En dat zie ik dan wel weer zitten
.
Eigenlijk doe ik in de privésfeer hetzelfde: ik kies mijn gevechten bewust en stel mijn eigen welzijn voorop. Wat niet wil zeggen dat ik nooit eens iets doe waar ik geen zin in heb! Of nooit iets doe in het belang van een ander! Maar dan kies ik bewust voor die handeling, omdat hij bij
mij past.
Een oude tante die alleen maar moppert bezoeken, is niet mijn favoriete tijdsverdrijf. Maar ik doe het toch, want het mens is alleen en heeft verder niemand. Op zulke momenten pas ik me even aan en zet ik mezelf opzij. Maar omdat ik het bewust doe, levert het geen probleem op.
Het mooiste compliment in deze context kreeg ik vorig jaar van mijn moeder. Zij vertelde me dat ik tegenwoordig weer lijk op het kind dat ik vroeger was
.
![[propeller]](./images/smilies/propeller.gif "person"){kind=small}
