Jezelf blijven vs. je aanpassen

[Esther]

Naar aanleiding van een vraag bij 'The next question' in de ronde tafel en mijn eigen ervaringen, een vraag aan jullie. Hoe gaan jullie om met het spanningsveld tussen jezelf aanpassen aan anderen en jezelf blijven?

Vandaag kreeg ik weer te horen dat ik moeilijk doe, terwijl ik zelf vind dat ik niet moeilijk doe en de ander eerder moeilijk vind doen in het verhaal dat ik moeilijk doe. Ik heb het idee dat het vooral een communicatie-kunstje is, je communicatie aanpassen aan de ander en verder vooral je eigen ding blijven doen en belangrijk blijven vinden. Ik merk dat ik me op dit moment nog wel kan frustreren als de ander me niet begrijpt of lastig vindt, vooral ook omdat ik daar nog wel een afwijzing in lees/voel. Voor mijn gevoel is het om goed met HB om te kunnen gaan zo belangrijk sterk in jezelf te staan, tevreden met jezelf te zijn en genoeg te hebben aan jezelf los van andere mensen. Vanuit dat gevoel gaat de aanpassing van je communicatie misschien ook wel 'vanzelf'. Al kan het naar mijn idee ook andersom werken, door je communicatie te leren aanpassen leren meer bij jezelf te kunnen blijven. Zodat je uiteindelijk enkel je communicatie aanpast en niet je eigen zijn.

[marco-polo]

De eerste gedachte die bij me opkwam is:

Moeilijk DOEN of moeilijk ZIJN?

DE rest van de reactie stuur ik in een pb

[Rianne]

ah, een van mijn favoriete vragen


Ik ben mezelf. Maar pas mij ook aan. Dat aanpassen probeer ik alleen te doen:
- op een bewuste wijze, dus als bewuste keus
- na een innerlijke dialoog
- op momenten dat ik het niet erg vind
- mbt onderwerpen die niet zo belangrijk zijn
- dus zonder mezelf tekort te doen


Om daar te geraken, moest ik dus eerst leren in welke situaties ik mijzelf onbewust aanpaste en weten wat ik belangrijk vind.
Zelfkennis dus.

Nu zie ik aanpassen als een middel om effectiever te zijn (beter begrepen worden, mensen meekrijgen, etc) en ik doe het zonder mijn authentieke ik aan te tasten!

[Peer]

Ik ben mezelf. Maar pas mij ook aan. Dat aanpassen probeer ik alleen te doen:
- op een bewuste wijze, dus als bewuste keus
- na een innerlijke dialoog
- op momenten dat ik het niet erg vind
- mbt onderwerpen die niet zo belangrijk zijn
- dus zonder mezelf tekort te doen


Om daar te geraken, moest ik dus eerst leren in welke situaties ik mijzelf onbewust aanpaste en weten wat ik belangrijk vind.
Zelfkennis dus.

Nu zie ik aanpassen als een middel om effectiever te zijn (beter begrepen worden, mensen meekrijgen, etc) en ik doe het zonder mijn authentieke ik aan te tasten!

Wil je daarvan effe een kopietje maken, zodat ik dat ook op mijn harde schijf kan zetten?

[Esther]

Moeilijk DOEN of moeilijk ZIJN?

Doen. Echter ik kom uit een gezin waar iemands handelen vaak gelijk gesteld werd aan de persoon. Deed iemand vervelend, werd die persoon ook als vervelend gezien. Gevoelsmatig zit voor mij die koppeling er nog wel in en voelt de boodschap 'je doet moeilijk' als 'je bent moeilijk' en dus niet goed genoeg.
Van binnen ben ik juist een zeer eigenzinnig persoon, dit zit echter versluierd achter emotionele lading. Aan mij om de eigenzinnigheid er weer uit te laten, maar op zo'n manier dat ik (zoals Rianne zegt) effectiever met de mensen om me heen kan omgaan. Dat is op moment nog een behoorlijke zoektocht.

Wil je daarvan effe een kopietje maken, zodat ik dat ook op mijn harde schijf kan zetten?

Als dat zou kunnen... dan was Rianne 'binnen'!

En Rianne, ik geloof ook wel dat het werkt zoals je vertelt. Zelf vind ik het nog lastig dat ik dus de bevestiging enkel en alleen in mezelf ga vinden. Dat geldt uiteindelijk natuurlijk voor iedereen, maar op moment dat er minder mensen zijn die je begrijpen en waar je gemakkelijk bij aansluit, wordt de noodzaak van tevreden zijn met en in jezelf naar mijn idee enkel groter. Ik heb het idee dat die behoefte aan bevestiging nu de frustratie van onbegrip voedt en in stand houdt. Maar iedere keer dat ik het zoals vandaag meemaak, bevestigt het ergens voor mezelf weer dat ik mag vertrouwen op mijn eigen wijsheid los van wat de ander zegt. Dat ik niet alles hoef te bespreken en goedgekeurd hoef te krijgen, maar juist mijn eigen weg mag volgen.

Ik lees de laatste tijd in best veel berichten dat mensen bezig zijn met dat wel-niet aanpassen en hoe dan. Die vraag bij het genoemde topic triggerde me om het eens de aandacht van een eigen string te geven .

[Barbara]

goed onderwerp! ik weet dat ik rationeel dezelfde aanpak als Rianne hanteer of wil hanteren, maar soms lukt het niet zo goed. En soms zoek ik ook een plek op waar ik me helemaal de andere kant op ga aanpassen, zoals dit weekend. We gaan elk jaar al mijn hele leven lang naar een motortreffen. Het gemiddelde volk daar is van het type 'bier en tieten, lalalalala' en dat is, één weekend per jaar, heel verfrissend! Gewoon een biertje en BBQ, beetje motorrijden, stoer doen over wat je allemaal al met je motor hebt meegemaakt. Heerlijk!

[Korrel]

Ja....ik ken die feesten Barbara......tussen die gasten val je echt niet op als je HB bent.
Hoe vreemder hoe beter.

[mai-sze]

Leuk onderwerp idd, maar ingewikkeld ook. Want wie ben je zelf, en wanneer pas je je aan? Op dit moment kan ik regelmatig dat onderscheid wel maken, maar ik ben al helemaal gevormd door mijzelf aan te passen. Herinner me incidenten van 3, 4 jarige leeftijd, waarin ik me bewust was van de reactie die werd verwacht (door familie, door kleuterjuffen), en daar voldeed ik natuurlijk wel aan. Dus mijn "zelf" is zeer gevormd door "aanpassen".
En als ik me niet wens aan te passen, is dat dan een aanval van PMS, van misantropie of ben ik dan "mijzelf?"

Ik heb wel geleerd om het met mensen over niets te hebben (het weer, de ns, nogmaals het weer) en dat was beslist een waardevolle aanvulling om me minder alien te voelen in dit aardse. Als de situatie daar om vraagt. Als het wenselijk is, en ik mezelf geen geweld hoef aan te doen. In mijn werk als hulpverlener kan ik dat ook. Praten over ogenschijnlijk onbenullige zaken, maar we maken wel contact en leggen de basis voor meer diepgang.

Op het schoolplein, waar ik tussen andere ouders stond om mijn kinderen op te halen, heb ik wel het meest geleden hieronder. Er waren goddank vaak een paar ouders met wie het klikte en de gesprekken ergens over gingen, maar de meeste gesprekken die ik daar noodgedwongen moest volgen (doe maar eens demonstratief je oren dicht in zo'n hal) gingen helemaal nergens over.
Het was altijd een wonder dat ik daarna met de opgelopen kromme tenen van ergernis alsnog naar huis kon lopen.

[Yellow Lemon Tree]

Ik heb hier ook behoorlijk mee geworsteld en worstel er nu ook nog wel mee. Alles kent zijn grenzen en op het moment dat ik merk dat het echt ten koste van mezelf gaat is de grens wel bereikt. In sommige gevallen heb ik daarom niet gekozen voor aanpassen, maar ben ik op zoek gegaan naar een andere omgeving, waarin ik me minder zou hoeven aanpassen. Al kun je niet in elke situatie van omgeving veranderen...

[spooky]

Ik ben zelf nog steeds op zoek naar dat evenwicht. Nu lukt het goed om mij aan te passen aan situaties maar moet ik achteraf toegeven dat ik mezelf toch een beetje verloren ben in het proces.

[inge41]

Interessante stelling..hoe zit dat bij mij?

Ik kan bv in werk me niet in alles aanpassen dus doe ik dta niet, ik kan geen werk verrichten of dingen moeten zeggen of doen op het werk waar ik niet achter sta, in de regel zit ik ook niet in die sitautie, die vermijd ik dan beter. Dat past niet bij mij, ik zou bv niet op een callcenter willen werken om maar iets te noemen.
Bij de gemeente of andere openbare gelegenheden werken zou ik ook niet makkelijk kunnen, me daar aan de strenge regels houden en hoe je moet handelen in moeilijke of bepaalde situaties met clienten. Dat zou ik toch anders doen dat strenge of voorbepaalde gedrag naar clienten, dat kan ik niet. te weinig menselijk vaak, ben ik niet mee eens, en ik ben geen marionet. Alhoewel ik hier in bepaalde instellingen wel een kentering in zie...


sociaal gaat het beetje anders denk ik alsof je je wel moet aanpassen..lees eigenlijk; inhouden...

bv, cijfer ik mezelf noodgedwingen vaak weg voor de sake of others, bv in een Partnerrelatie Als ik dat niet doe dan ben ik bang dat hij het uitmaakt, heel simpel. Ik ga niet op mn (assertieve) strepen staan, nee ik heb te veel te verliezen dus ik ben voorzichtig, maar pak het probleem zeker aan, dat wel. Maar geheel tegemoetkomend en getimd zoals ik denk of voel dat het het best is, dat kost soms erg veel kruim dat wel.

Nog een voorbeeld: ik heb een passie met dans bv, als ik ergens ben op een feest oid en er is goeie muziek dan wil ik uit mn dak gaan, maar omdat niemand anders dat zo gauw doet moet ik me inhouden omdat iedereen me anders gek vindt, met bepaalde gevolgen van dien waar ik niet op zit te wachten. Meestal gaat het dan zo, ik wacht tot de anderen wat aangeschoten zijn en of er iemand los komt en dan kan ik ook beginnen ahw..Maar vaak gebeurt dat niet, dat is frustrerend, ik ga niet in mn eetje staan dansen ..ja als iedereen aangeschoten is en ze waren al aan het dansen en ik blijf als laatste over ja dan wel dan kan het dan is niks meer raar voor hen..gaaf is dat.

@ mai-sze..ik herken het schoolplein verhaal, ik ken ook weinig moeders ben afwezig geweest tijdens de kennismakingen in de peuterscholen..woonde elders.. vooral het wegkijken als ik goededag wil zeggen, vreselijk vind ik dat, hoe onaardig kun je zijn? ik hoor niet bij hun kliek of zo..of ze gunt me niet erbij te horen,waarom is onduidelijk, ze doen gewoon weinig moeite voor ene ander als ze het zelf niet dirket nodig hebben. weinig sympathiek dus. Bepaalde dagen in de maand vermijd ik ze dus maar liever.... dan moet ik me anders erg inhouden.....voel me dan een bom die op barsten staat. Houd ik me in. Dan ga ik dus ergens wel tegen mn natuur in...

[Jo Pipopi]

We gaan elk jaar al mijn hele leven lang naar een motortreffen. Het gemiddelde volk daar is van het type 'bier en tieten, lalalalala' en dat is, één weekend per jaar, heel verfrissend! Gewoon een biertje en BBQ, beetje motorrijden, stoer doen over wat je allemaal al met je motor hebt meegemaakt. Heerlijk!

Hahaa! Hier moest ik echt even hard om lachen. Geinig dat je daar zo van kunt genieten. Maar is dat dan omdat je het lallen en zuipen echt leuk vindt, of is het meer een soort meta-vermaak in de zin van, lekker een weekend normaal zijn?
...zoiets zou bij mij niet werken denk ik, ik zou me enorme vreemde eend in de bijt voelen.

Ikzelf probeer zoveel mogelijk mezelf te zijn. Maar ik zoek ook situaties op die me in staat stellen mezelf te zijn, en situaties waarbij dat niet kan (zoals zo'n zuipfestijn) vermijd ik. Op mijn werk kan ik ook behoorlijk mezelf zijn en dat scheelt enorm (ik werk op een universiteit en aan de lunchtafel zitten eigenlijk bijna alleen maar Dr.'s.....dat scheelt al een hele hoop ). Als er zich toch een situatie voordoet waarbij ik niet echt mezelf kan zijn (familiefeest, verjaardag etc.) dan maak ik bewuste keuzes over mijn aanpassingsgedrag (zoiets als wat Rianne al schreef). Als ik me bewust aanpas, dan voelt het niet alsof ik mezelf verloochen. Het voelt dan meer als pragmatisch gebruik maken van sociale vaardigheden. Maar zelfs in zulke situaties zeg/doe ik NOOIT dingen waar ik niet achter sta (dat is mijn streven althans), maar volgens mij hoeft dat ook helemaal niet. Je kunt je aanpassen aan het niveau/belevingswereld van een ander, en tegelijkertijd jezelf zijn.

[Girafje]

Misschien heb je aan dit topic ook nog wat Esther. Daarin gaat het over het verschil tussen sociaal wenselijk gedrag en sociale vaardigheid. Niet onbelangrijk in dit onderwerp lijkt me.

En deze had ik laatst elders geplaatst, was voor mij niet nieuw, wel ff "Ohja ..."




En de logische niveaus van Bateson kunnen je misschien ook nog wel iets opleveren. Al is het maar om wat spanning uit de lucht te krijgen en wel jezelf te kunnen blijven ... De kunst zit 'm er hier in te ontdekken op welk niveau het probleem onstaan is voordoet om dan eens in een of meer niveau(s) erboven te gaan sleutelen. Hoe hoger je gaat sleutelen (missie dus eigenlijk), hoe meer kans je hebt dat er ineens van alles in beweging komt. Maar ook in de hogere niveaus kun je al veel voor elkaar krijgen. Zolang je maar niet in het 'probleemniveau' blijft modderen (daar is het probleem ontstaan, dus klaarblijkelijk is daar 'iets niet goed' waarmee je 'iets niet goeds' krijgt ).

[Jo Pipopi]

En deze had ik laatst elders geplaatst, was voor mij niet nieuw, wel ff "Ohja ..." <snip>

Komt dit uit de Viva of de Flair of zoiets? Natuurlijk voel je je een periode slechter en dan een periode beter, vaak idd een op en neer gaande beweging. Maar om te spreken van 4 gevoel-seizoenen......

[Esther]

Die vier seizoenen kan ik ook wat minder mee, die andere links wel.
Dank je wel Girafje.

[Phileine2]

Goed onderwerp.

Ik denk dat ik mezelf aangeleerd heb om me aan te passen. En ik kan het best goed, al zeg ik het zelf. Het lukt me om een praatje te maken met iemand met wie ik weinig raakvlakken heb. Ik kan mijn taalgebruik aanpassen aan degene die ik tegenover me heb.

Als kind had ik dat helemaal niet. Had vaak ook geen idee wat ik tegen 'vreemden' moest zeggen. Ik heb me die vaardigheden later eigen gemaakt.

In sommige opzichten is dat handig. Ben niet 'bang' voor gelegenheden met mensen die ik niet ken. Ik red me wel. Maar het nadeel is dat ik mezelf kwijt kan raken door me altijd aan te passen. Ik moet op tijd 'tot mezelf komen'.
Bij sommige mensen heb ik het idee dat 'de echte Phileine' naar boven komt. Bij veel mensen laat ik dat deel van mezelf zien waarvan ik denk dat ze dat willen zien. Lastig want ook al zijn het allemaal stukjes van mezelf die ik laat zien, toch is het niet de hele ik. Op den duur is het toch een beetje een rol die ik aanneem.

Ik heb een boel te leren dus. Wil mijn aangeleerde sociale vaardigheden niet kwijtraken. Maar wil eigenlijk wel het vermogen terug om in sommige situaties wat meer mezelf te blijven. (en dan ben ik voor velen een onbegrepen persoon, denk ik).

[leonie]

Ik heb, achteraf bezien, mijn hele jeugd tot aan ruim mijn 18e van alles geexperimenteerd in de zin van wel en niet aanpassen. Als ik achteraf terug kijk vind ik het helemaal niet raar dat ik weinig vriendjes en vriendinnetjes had, want ik was zo druk met dat aspect.
Tot dat iemand eens tegen mij eens een paar opmerkingen maakte waaronder: "je kunt je gedrag wel aanpassen maar je persoonlijkheid zal altijd blijven""mensen kunnen je niet waarderen als je altijd een ander probeert te laten zien wie je bent. Wees gewoon jezelf en koester degenen die jouw persoon mogen en de anderen?.... Die moeten maar gewoon de andere kant uitkijken".
Dat waren voor mij dé nuchtere opmerkingen die ik nodig had om uiteindelijk mijn eigen plekje te veroveren met mensen om mij heen waar ik iets mee heb. En al die anderen? Ik pas mijn gedrag soms wat aan maar mijn persoonlijkheid moeten ze gewoon maar nemen.
Na jaren de stille, de clown, de bijdehante etc etc uitgehangen te hebben voel ik mij inmiddels gewoon echt mijzelf.
En ja, ik krijg nog minimaal wekelijks wel van iemand te horen dat ik wel heel autonoom en authentiek ben en soms haast neig naar onaangepast, maar daar ben ik inmiddels toch best trots op, het is gewoon ik, gewoon ik met mijn idealen die zoals blijkt niet helemaal standaar zijn

[Spinner]

Ik las een tijdje geleden dat 25% van de mensen je aardig zal vinden, 25% je nooit aardig zal vinden en dat het 50% van de mensen niets kan schelen wie je bent. Dat relativeert al aardig hoeveel belang je aan de mening van een ander zou moeten hechten.

Verder schijn ik redelijk authentiek te zijn, zelfs als ik denk dat ik me sociaal aanpas. Zorgt wel eens voor lastige situaties, ben daarom nu bewust (en las vandaag het lijstje van Rianne dat duidelijk maakt waar ik onbewust mee bezig was) op zoek naar mogelijkheden om duidelijk te communiceren, en soms ook dingen gewoon te laten. Ik hoef de wereld niet meer te redden.
Wat heel erg scheelt is dat ik al 1,5 jaar op mijn werk in een voor mij lastige vreemde taal moet spreken en lezen. Engels was voor mij geen probleem, ik was effectief tweetalig, maar Spaans is een stuk lastiger. Levert me soms letterlijk de bedenktijd op die ik nodig heb om niet al te hard van stapel te lopen in het halen van mijn gelijk.
Cultureel zijn ze hier ook anders, en wie ben ik om te vertellen hoe het allemaal moet? Ik kon me in dat systeem immers ook niet handhaven.

Op persoonlijk vlak pas ik me weinig aan. Mensen passen bij me, of niet. Dat is verder geen waardeoordeel maar waarom zou ik veel moeite doen voor iemand die toch niet bij me past?
Mbt clubuitjes etc: dan delen we een passie, en zolang het over die passie gaat hebben we altijd gespreksstof en raakvlakken. Hoeven we het verder nergens over eens te worden. Vind ik ook wel eens prettig, al moet het niet langer dan een weekend duren. Ik merk dat geestelijke voeding voor mij steeds belangrijker wordt en zoek ook steeds meer en bewust mensen en gelegenheden op waar ik me daaraan kan laven. Word ik een leuker mens van.

Soms is aanpassen de manier om meer jezelf te zijn. Als je deze paradox doorziet, heb je het vraagstuk al bijna opgelost.

gr

[Marco]

moeilijk doen of moeilijk zijn..

ik ken ze beide in verschillende vormen in verschillende periodes in mijn leven.

als klein kind: moeilijk zijn.. geen idee van hoe de wereld werkte want de automatische piloot werkte anders dan bij andere kinderen.

als puber : moeilijk doen.. het moment dat je geacht wordt wat verantwoordelijkheid te ontwikkelen en vervolgens zien dat mensen geen rekening met jou houden.. tsja dat werd moeilijk doen.

18-28: moeilijk zijn: je constant afvragen waarom lopen dingen niet; sociaal een ramp, organisatorisch een ramp en niet snappen waarom mensen moeilijker doen dan nodig is..

28-38: tactisch zijn: het spelletje begrijpen en gewoon domweg manipuleren (volledig etisch en biologisch verantwoord!) mensen krijgen wat ze willen als er dat maar toe leid dat ik krijg wat ik wil; wel een addertje onder het gras.. er komt dat een periode waarin je zelf twijfelt aan het feit of je nog wel oprecht bent.

38-.. : doodop zijn: bovenstaande kost verdomd veel energie..

[ibolyka]

Ik heb mijzelf in mijn jeugd en later ook nog, zo vreselijk proberen aan te passen dat ik mijzelf totaal kwijt was.
Ik begin mijzelf nu pas weer een beetje terug te vinden. En probeer me zo min mogelijk aan te passen. Maar toch doe ik het nog te vaak om problemen (te proberen) te voorkomen. Ik blijf het ook nog steeds erg pijnlijk vinden als mensen mij afwijzen. Waardoor ik natuurlijk meer geneigd ben me aan te passen. Ik merk ook nu ik gescheiden ben dat ik meer behoefte heb aan contacten. Waardoor ik me teveel aanpas want als ik dat niet doe dan heb ik heel snel geen contacten meer. (Contacten met hbers heb ik nog niet weten te realiseren.) Tijdens mijn huwelijk verstopte ik mij voor de wereld. Dan kon ik eindelijk de rust krijgen waaraan ik zoveel behoefte had. Maar toen liep ik weer vast op het feit dat ik te weinig inpulsen kreeg en daar weer depri van werd. Nu ik weer in de wereld mee doe valt het me weer bijzonder zwaar om die gezonde balans te vinden. Met mijn familie gaat het nu eindelijk goed maar ik heb constant conflicten met mensen als ik mijzelf durf te zijn. Het voelt soms alsof het onmogelijk is om mijzelf te kunnen zijn. En soms voelt het alsof ik onmogelijk ben.