Net heb ik via: uitzending gemist naar het eerste deeltje: 'Vrijheid' gekeken. Mooi omschreven hoe men vrij wil zijn en hoe de markt er mee omgaat en de uitleg van de keerzijde van de hoeveelheid keuzevrijheid die er is en hoe de burger als consument

er mee omgaat.. Ik vond het mooi geformuleerd van die schrijver Barry Schwarz (paradox of choise) dat de hoeveelheid keuzemogelijkheden bij mensen leidt tot dwangmatig perfectionisme en hoe zich dat uiteindelijk vertaalt naar faalgevoelens voor veel mensen. Ik zie het om me heen..Zoveel mensen die verstrikt raken in imago en uiterlijk bezit. En mensen die niet de weg kunnen vinden in alle keuzemogelijkheden en depressief raken.
Mooie tip was dit!!! Vanavond komt het deel: Gelijkheid. Ik ga weer kijken
Haags:
haags schreef:
dat met die duif en het raam vind ik wel met vrijheid te maken hebben
als je een duif zo voorzichtig met beide handen vasthoudt om z'n vleugels heen bij een open raam waar je de natuur welig kan zien, dan moet het toch zo zijn dat je de duif daar naar toe laat gaan
mooi plaatje
Dank je, Haags. Zo had ik inderdaad mijn plaatje bedoeld
Je hebt eigenlijk al heel jong op jezelf moeten leren vertrouwen. Ik kan mij goed voorstellen dat dit grote impact heeft op de beleving van gestelde grenzen en verworven vrijheden ….
Mooi hoe je verder in je leven nu strijdbaar bezig bent voor de samenleving!
haags schreef: nu nog broederschap, daar ben ik nog niet uit
de vraag stel ik me op welke manier kan je verbondenheid verkrijgen?
door je uiterlijk aan te passen, je taalgebruik, jezelf te verliezen en mee te praten, je maatschappelijke enz. positie aan te geven, in vervolg hierop bewijzen wat je allemaal hebt gedaan en wie je kent enz. enz.
natuurlijk....jezelf blijven, maar helaas dat werkt niet, niet goed tenminste als je zonder band met elkaar in contact wil treden
moet ik dan eerst een borrel gaan drinken of wat dan ook? ik weet het niet
blijven zoeken dus
Verbondenheid…Ik schrijf even op wat ik er zelf bij bedenk..Het is iets wat in het omgaan =delen van beleving/gevoel- tussen mensen groeit . In deze maatschappij is men wel meer aan het individualiseren en raakt echte spontane omgang met elkaar in het algemeen in gedrang. Waardoor mensen ook eenzaam kunnen raken.
Hoe intensiever ik met bepaalde mensen werk/zorg /om ga, hoe meer verbonden ik me ga voelen er mee. Eerst is er soms nog geen band/geen gevoel , maar door de interactie groeit dat. Wel tot een bepaalde hoogte en dat is uiteindelijk wel weer verschillend.
Ik denk Haags, dat je op individueel gebied het meeste verbondenheid ervaart als je weet wat je echt zelf voelt en daar naar kunt blijven luisteren in contact met mensen. Dat is niet altijd makkelijk misschien, maar wel een voorwaarde denk ik.
Fender schreef:
Dit in tegenstelling tot een specifiek beeld, een pull-factor, over hoe vrijheid ingericht zou moeten worden en waar je specifiek naartoe gaat. Zo’n discussie loopt namelijk al snel spaak op verschillende fronten. Want in hoeverre kun je van vrijheid spreken wanneer die vrijheid opgehangen wordt aan een specifieke inrichting? En tegelijkertijd: vrijheid is natuurlijk nooit onbegrensd (zie de “drie-eenheid” Vrijheid, Gelijkheid en Broederschap). Onze vrijheid wordt begrensd door de vrijheid van anderen. Dus elke discussie over vrijheid in termen van een pull-factor, zal verzanden in het afbakenen van andermans vrijheid en het proberen op te rekken van de eigen vrijheid.

Zo heb ik het nog niet eerder bekeken en geordend. Push klinkt dan eigenlijk als : vermijden van, wat dan niet geheel intrinsiek, maar meer als: vermijdende/zelfbeschermende reactie op een als beklemmend ervaren gevoel? Of draaf ik een beetje door in mijn interpretatie?
Dan zou ‘Pull’ het meer intrinsieke behoefte/verlangen betreffen in een richting die per definitie samenhangt met de grenzen van andere mensen? Bedoel je dat? Interessant vind ik het wel!
Daarnaast, stel dat je bijvoorbeeld midden in een woestijn gedropt zou worden, dan heb je feitelijk alle vrijheid op alle fronten denkbaar. Nu ben ik nooit in zo’n situatie geweest, maar ik kan mij voorstellen dat het feit dat je niet kunt overzien hoe lang zo’n situatie zal voortduren en geen mentale map hebt van de omgeving, juist leidt tot een geestvernauwing waarbij al je acties zich gaan richten op het grip proberen te krijgen op de situatie en het construeren van die mentale map. Oftewel, je acties zullen zich richten op het zoeken naar de grens, de afbakening, tussen 'zijn' en 'niet-zijn'.
Vrijheid zonder richting of oriëntatie is ongrijpbaar. Vrijheid zonder moreel eikpunt is stuurloos. En vrijheid zonder zorg* is verwaarlozing...
Ja, dat denk ik ook! Dat ’vrijheid’ zonder enige oriëntatie of zonder verbondenheid met mensen helemaal niet vrij voelt. Jouw uitleg doet mij ook denken aan Maslow:

Dat er eerst een bepaalde basis aanwezig moet zijn voor mensen om uiteindelijk tot prettig gevoel (van besef van vrijheid )in staat te kunnen zijn.
haags schreef:
dus bij mij (als kind) is het als een push factor ingegeven (weg van dat gezin)?
maar zou het niet overgegaan zijn in een pull factor?
omdat ik wel als kind een eenzaam maar niet gefrustreerd (tegengehouden) leven heb geleid, kan ik nu -probeer ik nu- mij 'in te richten' met die vrijheid door grenzen aan te brengen en anderen die anders zijn toe te laten?
daarom ook mijn oprechte belangstelling hoe vrij mijn omgeving (bewoners en gemeente) kan kijken naar de problemen in mijn buurt
Fender schreef:@ haags
Ik vraag mij namelijk af in hoeverre vrijheid als “vrijheid” ervaren kan worden wanneer het een kind betreft die op jonge leeftijd op straat belandt. Daarnaast vraag ik mij ook af in hoeverre zo’n omstandigheid überhaupt in termen van ‘vrijheid’ geframed kan worden… Vrijheid zonder zorg is in mijn ogen namelijk geen vrijheid… En vanuit deze redenering (als algemene opmerking) kan een grote “vrijheids-pull” op latere leeftijd mogelijkerwijs ook op het tegenovergestelde duiden: “bindings-push”. Maar goed, dit is niet mijn vakgebied dus beoordeel mijn woorden ook als zodanig!
Fender wat jij schrijft vind ik scherp gezien!
Nu ga ik opeens twijfelen door de vraag van Haags: Kan iets wat een begin heeft van oorspronkelijk vermijden later een intrinsieke doelstelling worden om andere mensen te helpen en daarmee weer ‘pull’?
Ik kan me voorstellen dat men door de eigen juist moeilijke geschiedenis heen idealen ontwikkelt en daar een weg voor wilt banen om dit te bereiken.. Mooi vind ik dat ook. Maar geen idee of het dan nog wel echt pull is, omdat het eigenlijk toch ook een reactie is; nl op oorspronkelijke vermijding..?
:
haags schreef:
het heeft hier misschien niet mee te maken maar ik kan in hele kleine stapjes denken
..
nu dat is gelukt, een wonder wordt er gezegd, de ziekte is onder controle
wilde ik even kwijt

Fijn Haags dat je ziekte onder controle is gekomen!