Netwerken, sociaal doen

[Laatbloeier]

Dat is wel opmerkelijk ja Laatbloeier. Ben je soms een laatbloeier?

Ik was extreem verlegen als kind en ook stil. En ik heb op een gegeven moment ook bedacht dat ik stoer moest zijn om mee te komen en dat je zelfvertrouwen gewoon kan bluffen.

Nu ben ik niet meer verlegen, maar blijk desondanks toch helemaal niet sociaal te zijn, dat verbaasde mij dan weer. Nooit bedacht dat je ook gewoon niet zo sociaal kan zijn
Dus die mensen die ik om me heen had verzameld als "vrienden" waarvan ik dacht dat dat erbij hoorde zijn ook allemaal alweer weg...

Ja, mijn nickname koos ik inderdaad niet voor niets! Ook om andere redenen overigens dan het me ontpoppen van een introvert tot een extravert persoon (er spreekt hoop uit dat het op maatschappelijk vlak ooit ook nog eens wat wordt... maar goed, dan moet ik wel 'ns gaan opschieten).

Ik ben trouwens benieuwd hoe dat eruit ziet, een niet-sociaal persoon als jij, Siouxsie. Op zich kom je hier op het forum niet als zodanig over, en asociaal zul je ook niet bedoelen, neem ik zomaar aan! Jammer wel dat je vrienden geen (blijvende) vrienden bleven (of heb je daar niet heel veel last van?)! In mijn leven zijn overigens ook de nodige vrienden weer vertrokken, en als ik heel eerlijk ben, ook wel doordat ik ze op een gegeven moment 'te weinig water gaf' (haha, ik moest ineens aan plantjes denken, die verzorg ik vaak beter dan mijn sociale contacten! ).

Ik lijk trouwens sowieso veel beter te 'presteren' op het vlak van de vrijblijvende contacten, de contacten in de wandelgangen (de straat, het schoolplein, de 'losse kennissen en voorbijgangers' zeg maar). Ik realiseer mij dat al een tijdje bewust, en ik zie dit als een gemis, een gebrek... Jawel! Ik heb nauwelijks vriend(inn)en. (...deze alinea is inzichtje voor mijzelf!)

Op de middelbare school kwam je er niet meer met weinig zeggen.

Grappig Phileine, herkenbaar, misschien lag daar bij mij ook wel zo'n beetje het omslagpunt!

[Phileine2]

Bij mij ook, het was echt een duidelijk punt, ik weet nog de verbazing bij de klasgenoten en later ook de docenten. Ik had al een tijd heel goed om me heen gekeken en GTST bestudeerd en na de zomervakantie dacht ik: Vanaf nu ga ik praten.
(docenten waren er niet allemaal even enthousiast over)

Eigenlijk had ik altijd al een soort 'innerlijk gesprek', mijn gedachten, maar ik sprak ze nooit uit. Vanaf toen ging ik ze uitspreken: Oh wat veel huiswerk, oh wat is het hier warm, goh heb je een nieuwe broek... etc.

Gevoelens onder woorden brengen leerde ik weer later, toen ik betere gesprekspartners had en onder invloed van de nodige biertjes. Alsof er een meer directe verbinding ontstond tussen mijn hersenen en mijn mond.

Wat betreft vrienden, ik was daar vandaag nog een beetje cynisch over. Gezien de klussen die ik thuis heb liggen, waarvan ik elders vermeld heb dat morgen mijn ouders en broer die komen doen. Ik was wat cynisch en dacht: Vroeger had ik daar vrienden voor. Dan maakte je er een leuke dag van, met elkaar.
Maar ik heb ze ook te weinig 'water gegeven' (mooi gezegd). En misschien komt het met meer water geven wel weer goed, maar ik ga ze niet nu bellen omdat ik klusjes voor ze heb. Weet niet of dat in goede aarde valt.

Overigens, ik weet hoe Siouxsie eruit ziet Ik zeg lekker niks. Weet niet wat het over mij zegt dat we het zo lang volgehouden hebben en dat ik het gezellig vond, misschien ben ik ook gewoon niet-sociaal.

[Liv]

Erg interessant, dit! Ik heb net als Laatbloeier weinig echte vrienden. Genoeg mensen met wie ik gewoon leuk contact heb (bijvoorbeeld met collega's en studiegenoten), maar daar blijft het dan vaak bij, soms ook door situaties/leeftijdsverschillen.Heb ook wel eens met mensen gehad dat ik echt graag een vriendschap had ontwikkeld. Vaak had het ook alle potentie, maar gebeurde het om de een of andere reden toch niet. Ik zie zelf trouwens ook altijd veel overeenkomsten tussen liefde en vriendschap wat dat betreft.

Volgens mij dwalen we nu wel langzaam af van werk naar sociale relaties. Ideetje om af te splitsen?

[Siouxsie]

Ik geloof niet dat hetdirect opvalt dat ik introvert zou zijn (toch?). Als ik naar zoiets als een meet ga met mensen die ik nog niet ken iig niet. Ben daarna nog wel een week alle indrukken aan het verwerken.

Grappig wat je zegt over relaties en vriendschappen liv dat herken ik wel.

[Phileine2]

Dat heb ik dus ook, met die indrukken. En ik neem daar tegenwoordig ook echt de tijd voor.
Even iets anders maar vorig jaar heb ik een date gehad, waarna ik zó ongelooflijk moe was. Pas twee dagen later ging ik weer de deur uit. Nou zal het een samenloop van omstandigheden geweest zijn maar vermoedelijk ook het feit dat je continu een gesprek gaande houd dat niet loopt (ik weet het, nooit uit eten op een eerste date... stom)

Ik dwaal een beetje af.
Na onze 'jongerenmeet' was ik ook moe maar we hebben ook best zware dingen besproken, die ik normaal niet meteen op tafel gooi. Bepaalde dingen 'oprakelen' (niet negatief bedoeld) kost me ook een berg energie. Maar daarom is het nog wel nuttig om het erover te hebben en fijn als het kán. Prettig ook om bepaalde dingen meteen maar te vertellen want ik ken ook de andere kant, van jarenlang verbergen van bepaalde dingen of eroverheen lullen.

Ik realiseer me dat dit nog alles te maken heeft met 'netwerken en sociaal doen' alleen niks meer met werk. Sorry. Maar vind het wel een fijn draadje zo.

(en nee ik zou niet direct introvert zeggen. Maar heeft misschien ook te maken met de definitie van introvert)

[Birdman]

Grappig, sociaal doen kan ik op zich prima. Maar het is wel met name aangeleerd gedrag bij mij. Dus dan denk ik bij mezelf dat ik eigenlijk helemaal niet zo sociaal ben als ik lijk. Anderzijds, acteert niet iedereen een beetje in de sociale omgang? Ik ben gelukkig gezegend met een stel hele goede vrienden bij wie ik behoorlijk mezelf kan zijn en met wie ik goede diepgaande gesprekken kan voeren, maar er kan nog meer bij hoor .

Edit: hmmm...nu ik het zo nalees realiseer ik me dat ik de boodschap wat gematigd heb aangezet; i.p.v.

er kan nog meer bij hoor

bedoel ik eigenlijk te zeggen; er MOET nog meer bij!

[Siouxsie]

Dat vraag ik me wel eens af, of iedereen dat acteert?

Misschien als ik van allerlei onderdrukte angsten af zou zijn dat ik anderen niet zou afstoten, daar kan het ook mee te maken hebben bij mij. Vooralsnog zijn mijn vriendschappen weinig wederkerig geweest.

[Laatbloeier]

Ik ben gelukkig gezegend met een stel hele goede vrienden bij wie ik behoorlijk mezelf kan zijn en met wie ik goede diepgaande gesprekken kan voeren, maar er kan nog meer bij hoor .

...en dan zeg je ook nog: "er MOET nog meer bij!" Jee, ik zou al blij zijn met dat stel hele goede vrienden! Bij mij mag er ook nog wel wat meer bij... Maar, dat zeg ik er direct bij, ik lijk hierin nogal gespleten te zijn.

Misschien als ik van allerlei onderdrukte angsten af zou zijn dat ik anderen niet zou afstoten, daar kan het ook mee te maken hebben bij mij. Vooralsnog zijn mijn vriendschappen weinig wederkerig geweest.

Siouxsie, misschien vreemd, maar ik had altijd een beetje het idee dat introverte mensen vooral met rust gelaten willen worden en -meestal- genoeg hebben aan zichzelf. En het daardoor niet missen als ze niet heel veel vrienden hebben. Is dat dan toch een misvatting? Zie maar of je antwoord wilt geven, als het te persoonlijk wordt, hoeft dat uiteraard niet!

[Siouxsie]

Ja dat kan ook. Ik weet het oprecht niet

Toen ik single was leefde ik als een einzelganger, maar anderzijds vond ik het ook wel fijn om iets te kunnen delen en support te krijgen van iemand. Maar in een vriendschap heb ik dat nooit gevonden, het werd dan altijd een lange of korte liefdesrelatie.

[Laatbloeier]

...maar anderzijds vond ik het ook wel fijn om iets te kunnen delen en support te krijgen van iemand. Maar in een vriendschap heb ik dat nooit gevonden, het werd dan altijd een lange of korte liefdesrelatie.

Hierin herken ik mij heel sterk. Bij mijn partner vind ik zo'n beetje alles dat ik zoek in het contact met een ander mens. Alle aspecten zijn aanwezig (jawel, lucky me!). In een partnerrelatie vind ik dat op een of andere manier heel makkelijk, het gaat vanzelf. Misschien omdat zo'n relatie zo vanzelfsprekend is (als-ie gezond is dan!), het onderhouden ervan gaat bij wijze van spreken tussen de huishoudelijke bedrijven door, je bent een stevige verbintenis aangegaan en je gaat deze niet steeds ter discussie stellen. Er is een zekere duidelijkheid, vanzelfsprekendheid, en het verwatert -dus- niet zomaar. Dat voelt veilig. (ik spui ruwweg even e.e.a. dat bij me op komt). (Herken jij dit evt., Siouxsie?)

In een vriendschap heb ik het ook nooit gevonden, maar toch zoek ik het op een of andere manier nog. Misschien stel ik te hoge eisen en/of kan het simpelweg niet.

(By the way: ik heb het idee, zoals Liv een stukje terug al aangaf, dat we afgedwaald zijn... Misschien hoort dit alles meer in het topic 'Vriendschap' thuis, dat ergens diep onderop de stapel ligt!)

[Siouxsie]

Misschien stel ik te hoge eisen en/of kan het simpelweg niet.

Ja dat denk ik ook (over mezelf), beiden in mijn geval.

Ontopic: netwerken ben ik ook belachelijk slecht in, maar ik doe het tegenwoordig online

[Laatbloeier]

Wat mij betreft: ik netwerk vooral passief. Als ik naga voor welke opdrachtgevers ik werk, ken ik ze allemaal via-via, maar dan vooral doordat mensen voor wie ik al werk mij aanbevelen bij anderen. Ooit heeft een van mijn opdrachtgevers tegen me gezegd: "'Laatbloeier', jij moet gewoon gaan netwerken, op de tennisbaan enzo!" ...maar ik houd helemaal niet van tennis... Zonder gekheid, op die manier netwerken past helemaal niet bij mij. Dus doe ik het niet!

O, en Siouxsie, hoe netwerk jij online? Via Linkedin?

[Siouxsie]

Ja LinkedIn idd en via bepaalde fora/websites waar 'de doelgroep' te vinden is.

Ik heb wel onlangs via een 'live' netwerkbijeenkomst een prospect geworven trouwens, maar dat was ongelooflijk afzien

Ik heb nog helemaal geen netwerk met klanten opgebouwd, dus het is sowieso wel hard werken vind ik. Het suffe is dat ik via vrijwilligerswerk wel contacten in mijn netwerk heb die ik zou kunnen exploiteren om het zo maar te zeggen. Maar dat roept bij mij enorme gevoelens van schaamte op. Ik vind het makkelijker om leads online te vinden en een onbekende over de streep te trekken dan dat ik een bekende ga proberen te winnen als klant.

[Phileine2]

Nu het hier weer netjes richting werk-netwerken gaat, ben ik zo vrij geweest in HB in het dagelijks leven een nieuw topic te openen.
Hier de link: http://www.hb-forum.nl/viewtopic.php?f=18&t=2732

(heb besloten niet het bestaande 'échte machtes' topic te gebruiken omdat het volgens mij over alle soorten vrienden en kennissen ging, niet zozeer alleen de HB-match-vrienden)

Vind de ontstane discussie zeker interessant en wil er graag iets over zeggen... maar ik weet nog niet wát. Juist omdat het even zo ingewikkeld is, hier. Maargoed daar kom ik in het andere topic wel op terug

[Siouxsie]

Wut, ik postte hier dat ik belachelijk slecht ben in netwerken en vanmorgen had ik prompt in 1 ochtend 2 goede gesprekken waarvan 1 zeker een opdracht wordt en de andere een mogelijke nieuwe kans. En toen ik thuis kwam kreeg ik uit het niets een berichtje van een hele vroegere bekende via LinkedIn die zegt dat hij het gaaf vindt wat ik doe en me wil introduceren in zijn netwerk.

Bizar! en gaaf!

[Mie]

Laatbloeier, ik had het niet beter kunnen omschrijven, zo sta ik er ook in!

Een onderdeel van mijn werk is sociaal doen (ik geef cursussen en die moeten natuurlijk wel een beetje leuk zijn) en dat vind ik bijna altijd wel leuk. Soms vind ik herkenning (laatst toevallig nog een cursist met een HB zoon), maar meestal is het vooral kletsen. Over voetbal, files, lijnen, kinderen, mannen (altijd leuk als ik een vrouwengroepje heb ), maakt niet uit. Of ik vraag naar de ander en krijg zo de leukste, maar ook wel ooit heftige verhalen te horen. Ik heb eigenlijk alleen maar moeite met Blahblah types (kijk mij eens belangrijk/rijk/leuk/interessant zijn... Boeien!) en met mensen die bij elke luchtige opmerking licht afkeurend kijken en elke poging tot gesprek vakkundig de grond in boren (dan zeg ik bijvoorbeeld: "Dat klinkt interessant wat u vertelde over..... " Antwoord: "Ja".)

Ik moest hier wel een beetje om lachen omdat ik mezelf er een beetje in herken.
Ik zou het kunnen zijn, die dat antwoord geeft: 'ja'.
Niet uit onwil tot een gesprek te komen, of om jou een ongemakkelijk gevoel te geven, maar gewoon omdat ik dan niet weet wat ik er op moet zeggen.
'Klinkt interessant wat je vertelde over astronauten'.
'Ja'. Zeg ik dan, maar wat kan je daar verder ook op zeggen?
Ik bedoel leuk dat je het interessant vindt, maar wat wat wil je erover weten? Het kan zijn dat mij op dat moment iets te binnen schiet over dat onderwerp dat ik kan zeggen, maar ik zou dan weer niet weten of jij daar wel op zit te wachten. Het zou ook kunnen dat ik maar een vraag aan jou ga stellen.
('Ben je zelf weleens naar de maan geweest?').
Maar het kan ook zijn dat ik gewoon 'ja' zeg, ja.
Ik ben me dan ook wel bewust dat ik stug over kan komen, maar ik denk soms ook van 'ja hallo, zeg dan iets waar ik iets mee kan!'.
En ik moet ook zeggen dat ik het soms irritant vind als het er zo dik bovenop ligt dat iemand een gesprekje probeert aan te knopen, voor de 'gezelligheid'.

Ik bedoel, je hoeft toch niet te praten?

[Laatbloeier]

Ik bedoel, je hoeft toch niet te praten?

Nee klopt. Je hóeft ook iemand niet aan te kijken en te glimlachen bij een ontmoeting. Wie bepaalt wat móet tenslotte? Maar het getuigt wél van een beetje inlevingsvermogen en de wil tot sociale tegemoetkoming.

Ik chargeer hierboven een beetje hoor, wil niet wederom de door mij evengoed oprecht gewaardeerde introverte of verlegen medemens tegen het hoofd stoten, omdat ik echt wel begrijp dat het voor sommige mensen lastiger is 'erop los te kletsen'. Voor mij persoonlijk is het ook geen enkel probleem als het vervolgens duidelijk wordt dat ik niet met iemand te maken heb waarmee ik een lang, geanimeerd gesprek zal gaan voeren. Maar volslagen in mijn hemd komen te staan bij mijn poging tot toenadering, daarbij voel ik mij dan wél ongemakkelijk...

[Mie]

Ik bedoel, je hoeft toch niet te praten?

Nee klopt. Je hóeft ook iemand niet aan te kijken en te glimlachen bij een ontmoeting. Wie bepaalt wat móet tenslotte? Maar het getuigt wél van een beetje inlevingsvermogen en de wil tot sociale tegemoetkoming.

Nou, een autist ben ik niet hoor. En wil anderen ook geen slecht gevoel geven.
Maar soms heb ik gewoon geen zin in een gesprekje.
En al helemaal niet als het zo'n gesprekje lijkt te worden dat je nou eenmaal moet voeren, omdat het 'hoort' ofzo.
Bij sommige mensen lijkt het een beetje een dwangmatig iets om altijd maar 'gezellig' te moeten doen en te moeten klessebessen.
En is het eigenlijk ook niet bot om een ander een gesprekje op te willen leggen?

Ik chargeer hierboven een beetje hoor, wil niet wederom de door mij evengoed oprecht gewaardeerde introverte of verlegen medemens tegen het hoofd stoten, omdat ik echt wel begrijp dat het voor sommige mensen lastiger is 'erop los te kletsen'. Voor mij persoonlijk is het ook geen enkel probleem als het vervolgens duidelijk wordt dat ik niet met iemand te maken heb waarmee ik een lang, geanimeerd gesprek zal gaan voeren. Maar volslagen in mijn hemd komen te staan bij mijn poging tot toenadering, daarbij voel ik mij dan wél ongemakkelijk...

Ja, dat snap ik, volslagen in je hemd komen te staan en je ongemakkelijk voelen is voor niemand leuk.
Denk alleen niet dat iedereen zich beseft dat hij/zij zo'n effect kan hebben op een ander.

En als iemand iets tegen mij zegt waar ik niets anders dan 'ja' of 'nee' op kan antwoorden, voel ik me zelf trouwens ook in mijn hemd staan.

[Laatbloeier]

En is het eigenlijk ook niet bot om een ander een gesprekje op te willen leggen?

Klopt, in die zin is het een kwestie van elkaar aftasten, letten op (non-verbale) signalen, en elkaar tegemoet komen. Zodat beide partijen zich in hun waarde gelaten voelen. Dat laatste is wat elk weldenkend mens voor ogen heeft, lijkt me.

En als iemand iets tegen mij zegt waar ik niets anders dan 'ja' of 'nee' op kan antwoorden, voel ik me zelf trouwens ook in mijn hemd staan.

Meestal is echter wel duidelijk wat voor de vraagsteller de essentie van de vraag is, toch? Deze zal vaak verder gaan dan de letterlijke inhoud ervan en zodoende vergt een antwoord dat iets verder gaat dan slechts "ja" of "nee", niet enorm veel fantasie of gedoe, lijkt me.

Een voorbeeldje: wanneer ik in de keuken aan de afwas bezig ben, en mijn partner binnenkomt met de vraag: "Hé, ben je aan het afwassen?!" Dan kan ik antwoorden met "Ja." Klaar. (Beetje raar, vind ik, en ongezellig.) Of ik kan zeggen: "Ja, dat zie je toch, stomme vraag zeg!" (Niet bevorderlijk voor de sfeer.) Of ik kan zeggen: "Ja, ik dacht, dan is dat maar vast gedaan, dan kan ik zo gaan koken. Ik wil niet zo laat eten." O.i.d. Volgens mij blijft het dan het gezelligst!

[Mie]

En is het eigenlijk ook niet bot om een ander een gesprekje op te willen leggen?

Klopt, in die zin is het een kwestie van elkaar aftasten, letten op (non-verbale) signalen, en elkaar tegemoet komen. Zodat beide partijen zich in hun waarde gelaten voelen. Dat laatste is wat elk weldenkend mens voor ogen heeft, lijkt me.

En als iemand iets tegen mij zegt waar ik niets anders dan 'ja' of 'nee' op kan antwoorden, voel ik me zelf trouwens ook in mijn hemd staan.

Meestal is echter wel duidelijk wat voor de vraagsteller de essentie van de vraag is, toch? Deze zal vaak verder gaan dan de letterlijke inhoud ervan en zodoende vergt een antwoord dat iets verder gaat dan slechts "ja" of "nee", niet enorm veel fantasie of gedoe, lijkt me.

Een voorbeeldje: wanneer ik in de keuken aan de afwas bezig ben, en mijn partner binnenkomt met de vraag: "Hé, ben je aan het afwassen?!" Dan kan ik antwoorden met "Ja." Klaar. (Beetje raar, vind ik, en ongezellig.) Of ik kan zeggen: "Ja, dat zie je toch, stomme vraag zeg!" (Niet bevorderlijk voor de sfeer.) Of ik kan zeggen: "Ja, ik dacht, dan is dat maar vast gedaan, dan kan ik zo gaan koken. Ik wil niet zo laat eten." O.i.d. Volgens mij blijft het dan het gezelligst!

Ja, die snap ik, maar het is niet het soort opmerking waar ik op doelde.
Ik bedoelde dus die: interessant wat je net vertelde over astronauten.
Dat is dus geen vraag, maar meer een opmerking.
Waarvan ik dan denk: ja, leuk, maar wat moet ik daar dan op zeggen? Dus zeg ik dan: ja.
Hoeft niet per se trouwens, maar ik stelde me n.a.v. ZaZa's vb. zo voor dat ik zo iemand weleens ben.