Jouw werk - passie of noodzakelijk kwaad (of iets ertussen)?

[SeventyEight]

(in reactie op Hooffzakelijk).

De vraag in deze thread is of werk passie of noodzakelijk kwaad is. Wat voor mij op dit moment i.i.g. werkt en merkbaar meer "ruimte" geeft is om een lang meegetorsde ego overtuiging te zien als niets anders dan dat. En die gedachte vervolgens proberen los te laten.

Die overtuiging is dat ik graag nuttig wil zijn, en dien tengevolge ook druk doende zou moeten zijn met allerlei werk dat er op de afdeling ligt. Maar ik zit me te pletter te vervelen, en van de klussen die technisch inhoudelijk interessant zijn, zie ik weer het (commerciele) nut niet in. Gevolg: ik voel me nutteloos, onzeker, verveeld, er komt weinig nuttigs uit mijn handen, etc. Maar juist door die gedachte en overtuiging los te laten begin ik nu dan toch maar gewoon een beetje te pielen aan die technische vraagstukken en te werken aan dat projectvoorstel dat misschien niet gewenst is. Gedachten die voor mij wel helpen zijn, dat ik blijkbaar gewoon mag internetten tussendoor. Dat men (lees meerderen), qua blijkelijk goed nagedacht heeft over wat ik hier op het werk zou moeten doen en wat nuttig is (als ik niet loop te zeuren krijg ik (ineens) wel goede beoordelingen). Als ik zou blijven denken dat ik er alleen mag zijn als ik nut heb, zit ik alleen mezelf te frustreren, en geen baas die daar een minuut minder lang van slaapt (en als dat wel zo is dat hoor ik dat wel). Dus ik denk: ja, dit alles heeft iets te maken met (ego-)gedachten die wel of niet voor je werken.

Gevolg van deze insteek is nu wel dat ik sinds ong. 2 weken voor mijn omgeving merkbaar beter in mijn vel steek. Dat ik zomaar naar collega's toestap om een beetje te (voor-)overleggen/lobbyen. Er dingen uit mijn handen komen (commercieel misschien niet nuttig, maar ze kunnen me geen gebrek aan output verwijten ). En ik neem initiatieven, zonder me afhankelijk van de leiding op te stellen.

Ik vertel alleen maar wat voor mij op dit moment werkt: misschien helpt dit ook anderen, dat hoeft natuurlijk niet. Een deel van mijn inzichten komt voort uit de Mindfulness cursus die ik momenteel volg. Er zijn nog wel 2 dingen waar ik bang voor ben (let op: ego at work ). Ten eerste heb ik eerder zo'n mentale opleving doorgemaakt, en komt er nu ook weer zo'n deksel-op-mijn-neus-periode achteraan? En uitgaande van mijn "biologisch ontwerp": hoeveel emotionele schade loop ik op als ik me te lang domweg verveel of niet uigedaagd voel? (voorlopig ben ik even een zonnende cheetah )

Hoe kijken jullie vanuit dit perspectief tegen werk, passie of noodzakelijk kwaad aan?
En waar ligt de grens tussen behoeften vanuit je ego, of je biologisch ontwerp? (heb je vanuit je biologisch ontwerp misschien wel "recht" op aangepast werk?)

[Xandra van Hooff]

Dank je voor je eerlijke en openhartige verhaal. Het 'ik moet me nuttig voelen' is zoals ik lees een niet-helpende overtuiging op je huidige werkplek. Ik denk dat als dit echter tot je basisbehoeften hoort en het jouw missie is om je nuttig in te zetten (met welk doel?) dan denk ik dat dit zeker een plek moet hebben in je leven.
Als je tegemoetkomt aan die behoefte in jezelf hoeft het niet tijdens werktijden vervuld te worden.

[Siouxsie]

Ik vind het interessant wat jullie beiden zeggen, maar ik begrijp het niet helemaal.

Zeg je nu, 78, dat je probeert om de wensen/drijfveren die voortkomen uit jouw "ego" te temmen zodat je je beter voelt in je werk?

En bedoel je met "biologisch ontwerp" dat je vanwege je capaciteiten (het hb zijn, intelligentie) feitelijk meer geschikt bent voor het ene werk(type) dan het andere?

Ik lees oprechte pogingen tot verbetering, maar tussen de regels door ook cynisme, kan dat kloppen?

En verwacht je dat bovengenoemde oplossingen voor de lange termijn zullen zijn, of is dit een eerste stap naar verbetering, of..?

[SeventyEight]

Yep, dat probeerde ik wel ongeveer te zeggen ja. Dus zaken vanuit mijn ego die alleen maar tot frustratie leiden, probeer ik maar naast me neer te leggen. En daarnaast, of maar, maakt een biologisch ontwerp je nu eenmaal meer of minder geschikt voor bepaald type werk.

Of is HB misschien ook maar een idee, een model, een gedachte vanuit ons ego? Volgens mij hoor ik die mening ook nog weleens doorklinken in mijn omgeving.

Hoe zie jij dat Siouxsie? En waar bespeur jij cynisme?

Nog weer een praktisch voorbeeld van vanmiddag. Stond te babbelen met onze Sales directeur. Ik vroeg hem welk product wat hem betreft nu het eerst door ons ontwikkeld zou moeten worden? (ik vraag me namelijk af of hetgeen waar ik aan gewerkt heb het laatste jaar niet meer heeft gekost, dan dat het bedrijf commercieel oplevert) En ik denk dat velen zich wel voor kunnen stellen hoe het bij mij begon te jeuken toen hij mij probeerde uit te leggen dat ik me vooral op de techniek moest richten, en niet naar dat soort commerciële marketing achtige zaken mocht vragen of mee bemoeien. Ik heb in die discussie maar niet teveel energie gestoken, dat verlies je toch altijd.

Maar goed, ik besef ook steeds meer dat andere HB-ers in veel lastigere werksituaties zitten.

[Siouxsie]

Ik weet het niet, het is lastig te zeggen voor welk gedeelte het je ware "ontwerp" is en in hoeverre het een gedachte, houding, geestestoestand is. Ik maak zelf dat onderscheid niet echt. Dat geldt voor HB-zijn maar net zo goed voor geestelijke toestanden, zoals neerslachtigheid, als die langer aanhoudt.

Uiteindelijk gaat het alleen maar om je beleving, want die kan je veranderen en daar ben je nu dus ook mee bezig.

Het is zeker zo dat andere HB'ers ook in lastige werksituaties zitten, ik vind dat ergens een geruststelling maar tegelijkertijd verontrustend

[Xandra van Hooff]

Inderdaad Siouxsie, je hebt gelijk...

alles wat we denken dat we zijn... zijn we tegelijkertijd ook niet. Elk onderscheid of model over onszelf of wat en wie we zijn is dan ook niet nodig. Maar als het je helpt op een bepaald moment in je leven is er niks mis mee om het te geloven. Zolang je maar weet dat het niet de waarheid is en je het los kunt laten. Maar dat gaat wel 'ver' en 'diep' hoor. Dat kan ik zelf helaas nog nuet zo goed toepassen. Geloof helaas nog steeds te veel in ego-dingetjes als emoties en gedachten. Maar probeer er steeds opener over te zijn. Want als ik mezelf zwart-wit neerzet dan zie ik gelijk zo duidelijk dat het beide niet is.

Dus eh, of werk nou passie of geldwinning moet zijn? 'Beide', is dat dan een duidelijk antwoord van mij?

[SeventyEight]

Wat jullie schrijven is precies wat ik bedoel.

Check ook dit eens: https://www.egostrippen.nl/
(en dan m.n. dat filmpje)

Mijn vraag blijft wel, hoever moet je gaan met strippen van je ego om op je werk te overleven? En is er op basis van menselijkheid geen ondergrens aan te geven?

Het mooiste zou natuurlijk zijn, als een baas precies die voorwaarden voor jou schept, dat je als HB-er die gedroomde superheld kan zijn met briljante oplossingen voor de onmogelijkste problemen.

[Siouxsie]

Verwacht je dat zo'n snoeisessie zal leiden tot (meer) groei?

Als het voelt alsof je iets (van je ego) inlevert ten behoeve van werk/werkgever, is dat dan wat je wil?

Ik vind het spreken in termen van ego's overigens verwarrend; je bént toch een ego en je hébt overtuigingen, en die laatste kan je loslaten/veranderen.

[Mie]

Wat jullie schrijven is precies wat ik bedoel.

Check ook dit eens: https://www.egostrippen.nl/
(en dan m.n. dat filmpje)

Mijn vraag blijft wel, hoever moet je gaan met strippen van je ego om op je werk te overleven? En is er op basis van menselijkheid geen ondergrens aan te geven?

Het mooiste zou natuurlijk zijn, als een baas precies die voorwaarden voor jou schept, dat je als HB-er die gedroomde superheld kan zijn met briljante oplossingen voor de onmogelijkste problemen.

Aanhakend op je laatste zin; als kunstenaar ben je dat geloof ik wel, een soort superheld die met oplossingen voor problemen komt. Het zijn alleen niet de problemen die de maatschappij als probleem ervaart. Het zijn meer problemen in abstracte zin, dus niet echt praktisch. Maar het voelt in ieder geval wel zoals jij beschrijft.

[Xandra van Hooff]

@SeventyEight
Ik ben dol op Egostrippen!

[SeventyEight]

Op zich wil ik best egostrippen, als dat er voor zorgt dat samenwerken soepeler verloopt en ik me beter voel, maar hoever ga je daar i.d.d. mee?

Tegenover je ego wordt vaak je ziel of je ware ik geplaatst. En voor het gemak zie ik mijn ego maar even hoe ik over mezelf denk, en mijn ware ik is hoe ik ben. Volgens mij zou ik veel meer passie voor mijn werk voelen als ik daarin gewoon mezelf kon zijn. Wat dat betreft ben ik bijvoorbeeld heel blij voor mijn schoonvader die als biologisch boer het meeste van de tijd zichzelf kan zijn.

Hoe zit het nu met HB? Volgens mij is HB deels genetisch bepaald en daarmee je ware ik. Maar er zit ook een grote ego kant aan. I.i.g. mijn ego vind het oneerlijk dat voor lichamelijk gehandicapte collega's wel aanpassingen worden gedaan (niet dat ik gehandicapt zou willen zijn), en ik moet me maar zien te redden/aanpassen.

Misschien moet ik gewoon maar accepteren dat HB zijn af en toe pijn doet, en er verder zo constructief mogelijk mee om leren te gaan. Ik zou heel graag passie en betrokkenheid willen voelen voor mijn werk. Heel soms is dat er. Laat ik dat maar koesteren. En verder werk ik om te leven.

[Birdman]

O, ik heb lang precies hetzelfde gehad. Voor mijn huidige baan heb ik twee werkgevers gehad waarbij ik naar mijn gevoel nauwelijks een bijdrage leverde aan het eindresultaat. Bij mijn vorige functie was ik een soort van beleidsmedewerker waarbij ik dus mocht werken aan nieuwe ideeën die de organisatie ingeslingerd zouden worden, klinkt super voor een HB'er natuurlijk. Maar na korte tijd had ik door dat er eigenlijk nauwelijks iets gedaan met alles dat we produceerden. Zelden zo gedemotiveerd geweest... Dat bleef ook niet onopgemerkt voor mijn baas overigens en uiteindelijk zijn we in goed overleg uit elkaar gegaan. Zoals dat dan heet.

Nu heb ik een baan waar ik wel degelijk nuttig bezig ben, ik probeer mensen verder te helpen op de arbeidsmarkt. De administratieve rompslomp eromheen kan me gestolen worden, maar dat neem ik dan maar op de koop toe. Nu is het alleen nog hopen dat ik na mijn jaarcontract door kan...

[SeventyEight]

... Zelden zo gedemotiveerd geweest... Dat bleef ook niet onopgemerkt voor mijn baas overigens en uiteindelijk zijn we in goed overleg uit elkaar gegaan. Zoals dat dan heet.

Dit is exact wat mij ongeveer de laatste 4 jaar zo gefrustreerd heeft op het werk. Ik bewonder je moed om van baan te veranderen. En ik ben blij voor je dat het nu redelijk goed gaat.

Ik zelf merk dat het de laatste weken langzaam aan hier toch beter gaat. Langzaam begint het vertrouwen toch te groeien dat de gesprekken met mijn leidinggevenden en de cursus Mindfulness hun vruchten beginnen af te werpen. De leidinggevenden proberen volgens mij op de achtergrond uitdaging en ruimte te bieden zover het kan en tonen persoonlijke bezorgheid (trekken zich het aan bekende gister 1 van hen). En mindfulness maakt me opmerkzaam op ingesleten patronen en mechanismen: die van mijn opgebouwde ego, en die van mijn eigen ik (biologisch ontwerp).

Mijn vriendin maakte ooit een belangrijke opmerking. Ze merkte op dat ik bij mijn afgelopen 3 werkgevers problemen had, ondanks het feit dat dat alle drie technologisch voldoende uitdagende omgevingen waren. Zij was daarom niet van plan om mij direct te volgen als ik zou verkassen naar een andere werkgever op een andere plek. Conclusie: een groot deel van de problemen komen uit mijzelf voort. En ja, ik ben teleurgesteld als mijn omgeving mij niet wil ondersteunen in mijn ontwikkeling, maar daar kan je moeilijk iets aan veranderen en die frustratie daarover is even fijn maar helpt je uiteindelijk zeker niet vooruit. Dus, verander de wereld begin bij jezelf, is nu mijn motto. En ik probeer i.i.g. zelf te kijken wat ik kan verbeteren, en dit dan ook te doen(!).

[Siouxsie]

Wat fijn om te horen dat het al beter gaat! Vind ik knap van je.

[SeventyEight]

Dank je.

Het voelt nog wel "wiebelig" en "onvertrouwd", maar voor nu i.i.g. een stuk beter dan een paar maanden geleden. Omdat ik deze lijn wel wil vasthouden (pas op: mogelijke wilsobsessie ), vroeg ik mij wel af of er mensen zijn die soortgelijke ervaringen hebben met het leren dealen met de werkelijkheid, en hoe ze er voor gezorgd hebben om dit vast te houden in de toekomst?

Voor nu zit ik qua werk op de volgende lijn. Werk is sowieso een noodzakelijk kwaad (iets met de onderste laag van Maslow). En soms is het passie, en daar probeer ik in die momenten zelf zo veel mogelijk van te genieten.

[SeventyEight]

En o ja,

Realiserende dat het misschien een gigantische ego gedachte is, dat er praktische uitdagingen zijn in de realisatie ervan, dat de gedachte/wens ontzettend veel frustratie op kan leveren, en dat er binnen de HB-wereld waarschijnlijk veel concensus over is, maar ik wil/vind dat HB-ers aanspraak zouden mogen maken op specifieke ondersteunende hulp ter bevordering van hun ontwikkeling en welzijn.

Wat ik bedoel is dat als een lichamelijk gehandicapte, of iemand met een muisarm, recht heeft op aanpassingen in de werkomgeving, dat een HB-er of HSP-er bijvoorbeeld vanuit de CAO of grondwet of iets anders, aanspraak mag maken op zaken als specifieke coaching, Mindfulness, EQ cursussen, haptonomie, e.d.

Ik neem aan dat dit allemaal al eens geopperd is, maar ik zou me zelfs wel sterk willen maken, voor het idee dat er bij de sociale werkplaatsen speciale afdelingen komen waar ook mensen aan de andere uitersten van het spectrum een plek ter algemeen nut mogen innemen. Denk hierbij bijvoorbeeld aan denktank klussen voor lokale overheden en bedrijven. Het mes voor de samenleving en de personen in kwestie snijdt aan meerdere kanten: minder kosten aan achteraf zorg, zingevend werk, optimale benutting aanwezige creativiteit (een prettigere samenleving), baanzekerheid, etc.

In de tweede kamer moet alleen al om statischtische reden een HB-er zitten die hiervoor te porren is?

[Yet]

iets ertussen

Ik heb inhoudelijk best een heel boeiende baan. Maar collega's maken het een stuk minder boeiend (stroop).
Maar ik doe gewoon best mijn best + het betaalt alles wat ik wens dus ik heb niets te klagen. Ik vind het ook zinvol werk, het doet er toe.
Ik heb naast mijn baan voldoende uitdaging gezocht, want dat is wel nodig (dat komt dus niet door de inhoud maar omgevingsfactoren).

[SeventyEight]

@ Yet
Goed dat je noemt dat het ook goed kan gaan/aflopen. Het is ook herkenbaar, m.n. de (nodige) uitdaging naast het werk.
Hoe komt het dat het zo goed gaat: is dit toeval, of is er bewust aan die situatie gewerkt?
(ik merk dat ik zo graag een goede werksituatie wil, dat ik graag van anderen wil leren)

[Yet]

Hoi 78,
Ik heb er zeker heel bewust aan moeten werken en het blijft een aandachtspunt. Want om voor mijzelf te spreken: in de werkkring blijft het je deels afremmen iets wat niet verdwijnt.

Ik ben een tijdje gecoacht (door Rianne) en vandaar uit heb ik toepassingen gemaakt voor mijn eigen werkwijze.
een aantal puntjes bijvoorbeeld:
* pick your battles ... mensen vinden het heel vervelend en bedreigend en worden zenuwachtig als je vlot allerlei punten aan probeert te pakken in de organisatie. Ik probeer dit stap voor stap. Pak iets aan wat leeft en waar mensen last van hebben. Wanneer jij oplossingen ziet voor problemen die anderen (nog) niet zien trek je aan een dood paard.
* in je hoofd ben je vrij ... je kan in de lijn van je werk allerlei dingen perfectioneren naar eigen believen zolang het anderen niet zo erg raakt óf dingen waar anderen direct wat aan hebben en blij mee zijn.
* probeer het bottom up principe altijd ... ongeacht denkniveau. Mensen vinden het fijn betrokken te worden bij dingen (ook al ben je zelf verder in het proces, een accomodatie is vrij vlot te maken als mensen met iets goeds komen). Ze laten met liefde dingen aan je over die ze zelf niet zien zitten of te ingewikkeld vinden.
* relaaax op bepaalde puntjes, zennn, lay-back en observe iets meer ... waar je samen iets moet doen en hol waar je vrij bent.
* jij bent niet verantwoordelijk voor het gezamenlijke perfecte product. Dat wordt 'm toch niet. Laat je soms gewoon verrassen en settle voor wat anderen goed genoeg vinden (binnen grenzen, en als je denkt hmmm... ) dan vind je het nog mooi, laat dat weten en stelt voor: zal ik er nog even sus of zo bijmaken? In de vragende vorm of als je toelichtende geïnteresseerde vragen stelt openen mensen.
* maak mensen blij ... als je je best doet, alert bent op wat organisatie wil bereiken, wordt dit gewaardeerd en krijg je meer krentjes in de pap van bovenaf. Dit geldt ook voor naaste collega's of mensen die je begeleidt, aanstuurt (ik dan) die vinden het fijn als je open staat en hulpvaardig bent.

Nou, dat is zo'n beetje waar ik nu op kom. En tuurlijk ben ik soms wat gefrustreerd. Maar probeer de leuke dingen te zien en te genieten van kleine dingen.
Bovendien laat ik mijn geluk niet van werk afhangen ... relativeer... het gras lijkt groener aan de overkant maar ik vermoed dat ik overal tegen vergelijkbare dingen op zou lopen. Uiteindelijk word je gewoon betaald met werken voor klus die men van je wil. En daarna trek je de deur achter je dicht tot de volgende dag.

[leonie]

Volgens mij komt het zelden tot nooit vanzelf net als Yet beschrijft.
Het is iets waar een ieder zelf aan moet werken en dit geldt niet alleen voor HB-ers.
Ook ik heb aan een heleboel zaken moeten werken voor ik was waar ik nu ben:
* ik ben ook gecoached
* Inderdaad moet je je battles kiezen, je kunt niet de hele wereld veranderen in je uppie
* de kunst zit hem niet erin om gelijk te hebben, maar om dat te krijgen
* de uitdaging is om ook niets steeds zelf oplossingen te oppperen en te roepen, maar te zorgen dat je collega's denken dat zij zelf de oplossingen hebben gevonden
* de uitdaging is ook om je collega's niet alleen te bekijken met de bril van je eigen kwaliteiten en cappaciteiten. Waarschijnlijk als je er op een andere manier naar kijkt zul je zien dat zij juist dingen kunnen/leuk vinden die jij niet kunt of leuk vindt