"Life and how to survive it"

[marco-polo]

In "Life and how to survive it"
wordt de stelling opgezet dat we (patiënten, artsen, psychiaters, zorginstellingen, scholen, ...) ons telkens zo focussen op dingen die niet goed gaan. We richten ons op de mislukkingen, of de uitzonderingen en op de uitvallers. Waarom kijken we niet naar díe individuen, gezinnen, systemen die het wél goed doen?

Ik merk dat ik in deze paradox dreig onder te gaan: ik klaag hier en vertel de makken des levens, en iedereen die het wil horen, luistert, antwoord, toont empathie etc. We steunen elkaar, praten dingen van ons af, negeren, ontkennen, vermijden of vluchten, misschien leren we ook van elkaars ellende ("dat hoe erg je iets hebt, meemaakt, het kan altijd erger").

Desondanks zou ik graag een lans breken om ook, en misschien wel vooral te delen wanneer iets goed gaat.

Ik waak echter voor een over-positieve rose-bril en wil geen "blije eikel show" (citaat van Ben Tiggelaar)

Dus: kom maar op met je succes verhaal, je geniale oplossing of gewoon je oerkrachtig goede intuitieve beslissing!

[Sandra]

Eens! En in dit kader: wie kent de boeken van Berthold Gunster (over Omdenken en Ja maar, wat als alles lukt) en heb je er wat aan, of is dat een typisch gevallentje over-positiviteit?

[Jo Pipopi]

Leuk bedacht maar succesverhalen daar raak je snel over uitgepraat. Het gezever en geklaag, daar voor kom ik hier.

Trouwens heb je zelf ook een succesverhaal marco polo?

[moemie]

Leuk initiatief Marco Polo...En zeker heel erg waar, dat hetgeen waar je op focust groter wordt.

Eens! En in dit kader: wie kent de boeken van Berthold Gunster (over Omdenken en Ja maar, wat als alles lukt) en heb je er wat aan, of is dat een typisch gevallentje over-positiviteit?

Ja ik heb het boekje "Huh ?!" van Berthold Gunster.....vooral super leuk om te lezen...zeker geen over positiviteit (naar mijn mening), maar vooral een bepaald soort logica, die origineel is. Bijvoorbeeld een verhaaltje van een verzorgingshuis, waar dementerende mensen woonden, die zeer regelmatig wegliepen en daarna verdwaalden. In plaats van een gesloten afdeling te maken, zette men een bushalte voor de deur van het verzorgingshuis. De bewoners gingen daar braaf op de bus 'naar huis' staan wachten en als dit werd opgemerkt, ging een verzorger vragen of de persoon in kwestie zin had om binnen een kopje koffie te komen drinken. Tegen de tijd dat de koffie op was, was men al weer vergeten dat men weg wilde gaan.

Een van mijn succes verhalen: In mijn leven heb ik al verschillende keren een burn-out gehad. Een poosje geleden was de situatie ernaar, dat ik weer van allerlei burn-out verschijnselen kreeg. In tegenstelling tot vorige keren, heb ik ditmaal het tij op tijd kunnen keren en heb de juiste dingen gedaan om weer beter te worden....Heb mezelf in deze periode niet één keer ziek hoeven melden op mijn werk en voel me inmiddels weer helemaal goed. Tja...daar voel ik me wel trots op....

[northern lady]

Weinig mensen hebben oog voor de mooie dingen van het leven, ikzelf ook niet hoor. Niet altijd iig. Het is raar, blijkbaar hebben slechte, nare ervaringen meer impact op een mens, dan goede dingen. Jammer

[vedet]

Ik heb zeker oog voor succes story's en positivieve dingen, maar helaas is het bij veel hoogbeaafden zo, dat zij zoveel teleurstellingen in het leven mee maken dat daarom de IHBV er is oa. en dit forum.

Mijn grootste succesverhaal (en volgens mij ook het grootste van deze planeet) is dat ik een baan heb gekregen en maandag ga beginnen. Ik doe er dus op een of andere manier nog toe voor dit bedrijf. En ik mag deel nemen aan de maatschappij!!! Naar mijn idee een wonder!!!

[marco-polo]

Leuk bedacht maar succesverhalen daar raak je snel over uitgepraat. Het gezever en geklaag, daar voor kom ik hier.

Trouwens heb je zelf ook een succesverhaal marco polo?

@ Jo Pipopi
Ik weet niet of je over succesverhalen snel uitgepraat raakt. Stel je eens voor dat 614 mensen elk één voorbeeld geven van wat een oplossing is, een drempel was of dat ze gewoon een opbeurende anekdote kunnen delen.
Voor jou is het luisteren en delen van gezever, gezwans en geweenklaag dus succesvol. Misschien helpt het je om te relativeren, en ik ben blij dat je vindt wat je zoekt.

Mijn succesverhaal?
Vertel ik als tiende bijdrage aan dit draadje.

[Johanita]

Bijzonder topic, het is een onderwerp waar we het afgelopen dagen toevallig over gehad hebben. Het kijken naar het negatieve is niet per se de mens eigen, maar wel erg Nederlands. Als je hier met een idee komt, gaan mensen om je heen alle beren op de weg benoemen... Als je hier failliet gaat wordt je als een mislukker gezien. Mijn vriendin kwam met voorbeelden uit Amerika... Als je daar een idee hebt wordt je niet geremd maar eerder opgezweept doordat ze je eerst vertellen wat een geweldig idee dat is en dan vragen hoe je het gaat doen. Als je daar failliet gaat is dat wellicht jammer, maar ben je nog steeds geweldig omdat je het geprobeerd hebt en gaan ze je vragen wat je nu dan gaat doen.
Daaruit trek ik de conclusie dat het niet in de mens zit, maar in ons bekrompen denken hier in Nederland. En dat maakt het voor een HB'er met al zijn creatieve spinsels, ideeën, en niet in dat maaiveld passende energie geen gemakkelijk landje denk ik....

"How to survive it" vraag je... Tja, ik heb niet echt een succes story denk ik. Of wel misschien. Ik overleef het (en geniet tegenwoordig!) door mezelf te mogen zijn. Ik heb de conclusie getrokken dat ik zelf verantwoordelijk ben voor mijn eigen welzijn, en dat gaat me niet slecht af moet ik zeggen.

[Alexandra]

Ik heb weldegelijk succes- story's

Punt is, dat ik niet arrogant wil overkomen en niet herkend wil worden.
Ik ga even 'broeden'in welke vorm ik dan mijn succesverhaal ga gieten.
'Straks' -in de zin van: vandaag nog, kom ik hier op terug.

Mijn succesverhaal?
Vertel ik als tiende bijdrage aan dit draadje.

Ik stuur deze post alvast, misschien telt het mee..

[Girafje]

ons telkens zo focussen op dingen die niet goed gaan. We richten ons op de mislukkingen, of de uitzonderingen en op de uitvallers. Waarom kijken we niet naar díe individuen, gezinnen, systemen die het wél goed doen?

Alike i.p.v. letten op 'wat verbeterd moet worden' t.o. 'waar ik goed in ben' neem ik aan? (het 'dots & spaces-verhaal' )

[Jo Pipopi]

Ik heb weldegelijk succes- story's

Punt is, dat ik niet arrogant wil overkomen en niet herkend wil worden.
Ik ga even 'broeden'in welke vorm ik dan mijn succesverhaal ga gieten.
'Straks' -in de zin van: vandaag nog, kom ik hier op terug.

Mee eens, je eigen successen zijn eigenlijk nog veel persoonlijker dan je geklaag. Je geeft immers heel veel bloot over je persoonlijke verlangens ed. En je kunt arrogant overkomen, en dat proberen we (helemaal als HB-ers) o zo krampachtig te voorkomen. Klagen kan veel anoniemer.

Dus marco polo, in plaats van te wachten op 9 successtories, daag ik je uit om het goede voorbeeld te geven. Het is zo makkelijk om een gedurfd voorstel te doen, maar vervolgens te wachten op anderen om het uit te voeren.

[marco-polo]

Vooruit dan, de 10e post en dit is dus de 11e

Ruim 20 jaar geleden zat ik in de redactie van een of ander vaag studentenblaadje.
Er was nog iemand lid, en we lagen elkaar echt niet. Enfin, om een lang verhaal kort te maken, we hebben samen dat blaadje een tijdje gedragen, en werden uiteindelijk goede vrienden.

Dat van goede vrienden worden, wist ik helemaal niet. Ach, we gingen regelmatig samen sporten, of een weekje weg (liften, druivenplukken, in de sneeuw kamperen of zoiets mafs). Totdat hij op een gegeven moment, jaren later, vertelt dat door onze samenwerking bij dat blaadje hij een ommezwaai heeft gemaakt en opnieuw is gaan studeren. Ja, dat wist ik wel, maar ik had nooit geweten dat ik daar de oorzaak van was. Sterker nog, dat hij een relatief bekende journalist is geworden, wijdt hij mij toe.

Waarmee ik maar wil zeggen dat ik onbewust iets teweeg had gebracht bij iemand anders. En weet je wat nou het frappante is: ik stond een jaar of vijf daarvoor ook ingeschreven bij de School van Journalistiek, maar werd uitgeloot. En toen ik één week op de reserve-opleiding (ander vak, andere stad) rondliep, kreeg ik een telefoontje, dat er door wachtlijst verschuivingen tóch plaats was gekomen. Of ik maar effe wilde beslissen zo, op een dinsdagmidag om 14u. Ik kreeg 24 uur bedenktijd en uiteindelijk ben ik geen journalistiek gaan studeren.
Had ik het wel gedaan, had ik die vriend nooit ontmoet etc etc etc

[Jo Pipopi]

Da's inderdaad een mooi verhaal. Wat leuk!

[Alexandra]

Een jaar of 20 geleden... hoorde ik dat er een groot prachtig park met oude bomen dreigde opgeofferd te worden aan een paar splinternieuwe bouwwerken, waarvan het nut niet duidelijk was.
Dat kòn niet, de stad was al voldoende 'verstedelijkt'.
Hoog tijd voor mij om eens echt iets nuttigs te gaan ondernemen, ten behoud van de natuur.
Ik nam contact op met de mensen die aktie ondernamen en bood mijn hulp aan.
Argumenten, publiciteit en uiteindelijk de manier waarop we handtekeningen zouden gaan verzamelen, we zaten er helemaal in.
Het fijne was, dat ieder wel wat zinnigs had in te brengen; Er zat een juriste bij en een aantal oudere mensen die ook goed opgeleid waren en veel wisten. Ik kreeg er echt plezier in om alles goed met ze op een rij te zetten en zelf ook ideëen op te doen .. Op den duur, vertrouwde men mij de taak toe, hun belang te verdedigen in het openbaar..Dat betekende :een inhoudelijk praatje houden in volle zaal van het het gemeentehuis-met gemeentebestuur plus afgevaardigden van de wijkraad, TV, radio...etc.
Het was goed gelukt en we hadden trouwens ook heel veel handtekeningen.
Het park is er gelukkig nog steeds

[ibolyka]

o wauw dit vind ik erg leuk om te lezen en totaal niet arrogant.

Mijn succes story: Zodra als ik een dier een beetje leer kennen weet ik vaak of dat dier ziek is of pijn heeft.
Daarmee heb ik toch al een hoop dieren geholpen.
Zoals toen ik bij mijn ex woonde, de buren hadden een hondje met melkkliertumoren.
Ze bleven tegenover mij volhouden dat hun dierenarts had gezegd dat dit
gewone vetbulten waren en de hond geen pijn had.
Doordat ze de hond begonnen te verwaarlozen kwam de district's inspecteur van
de dierenbescherming erbij. ( dat is degene met het proces verbaal boekje en ze deed dit werk al 25 jaar)!
Ik werkte ook als inspecteur bij de dierenbescherming en had na haar eerste bezoek
aan de hond een gesprek over haar bevindingen en die waren als volgt: wel melkkliertumoren maar
volgens haar had de hond absoluut geen pijn.
Ze had die mensen wel gezegd binnen 1 week naar de dierenarts te moeten gaan om het even na te laten kijken en je raad het al de hond kwam nooit meer terug direct ingslapen want ze had te veel pijn aan haar melkkliertumoren.

[hv-engeltje]

Ja Marco Polo die stroming is er wel degelijk hoor In plaats van de problemen te bepraten, dat heet oplossingsgerichte therapie. Misschien dat je dat bedoeld.

Milton Erickson heeft daarvoor de basis gelegd. Ik zou zeggen google maar eens lekker

[Alexandra]

Het is heel belangrijk/essentieel om te weten wat je kwaliteiten zijn!
Ik geniet van de echte verhalen in dit topic.
MP:Inderdaad mooie ervaring om te ontdekken dat je zo iets groots teweeg had gebracht!
En Moemie, je hebt dus zelf IN je baan de sleutel gevonden tegen de terugkerende burn out, dat lukt een hoop mensen niet.
Vedet, succes en plezier in je baan!
En Ibolyka, jou verhaal vind ik ook prachtig. Kan je nog verder vertellen hoe dat bij jou werkt? zie je het als kennis? Intuitie?

[ibolyka]

@ alexandra ik denk grotendeels intuitie, ik heb namelijk nooit een opleiding gevolgt in deze richting.
Maar heb wel het grootste deel van mijn leven dieren gehad of ermee gewerkt en me er ook in verdiept.
Dus wellicht zo onderhand beide waarschijnlijk. Ik ervaar het als een gevoel/weten ik zie het dier en zie/weet dan of het pijn heeft of ziek is of ongelukkig of gelukkig is maar dat heb ik vaak niet direct ik moet ze een paar keer hebben ervaren. Ik ervaar het zelf wel als bijzonder, maar als ik ze dan niet kan/mag helpen dan is het een belasting voor mij.

[mai-sze]

Leuk onderwerp!
Ik werk in de psychiatrie, vraaggesprekken zijn daarin meestal gefocused op de problemen die zich voordoen op verschillende levensgebieden. Dat is namelijk de aanleiding om hulp te zoeken. Aan de hand van de antwoorden bepaal ik de 'zorgzwaarte' , de behandeling die moet worden aangeboden. Nu heb ik vooral ervaring in de jeugdpsychiatrie, en daar is ontwikkeling een veel belangrijker item dan problematisch gedrag. Een jongere is vastgelopen in zijn of haar ontwikkeling omdat er sprake is van veel problematisch gedrag (criminaliteit, verslavingsgedrag).
Het vragen naar de gebieden waarop de ontwikkeling nog wel goed verloopt is een standaard onderdeel in het werken met jongeren (tenminste, zo ben ik geschoold). Nog voor de term "oplossingsgericht werken" werd gelanceerd, had ik daar door de praktijk al ervaring mee. En het werkt!

De instelling waar ik nu werk heeft besloten het oplossingsgerichte werken breed te implementeren, met cursussen voor al het personeel. Ik ben benieuwd wat het in een groter verband gaat opleveren. Weet wel dat het in mijn dagelijkse werk een heel belangrijk onderdeel is van zowel diagnostiek als behandeling. Mensen aanspreken in hun "kracht" is altijd een sterk medium, en ik denk ook dat ik daar zeer op ben gefocused.

[Alexandra]

@ alexandra ik denk grotendeels intuitie, ik heb namelijk nooit een opleiding gevolgt in deze richting.
Maar heb wel het grootste deel van mijn leven dieren gehad of ermee gewerkt en me er ook in verdiept.
Dus wellicht zo onderhand beide waarschijnlijk. Ik ervaar het als een gevoel/weten ik zie het dier en zie/weet dan of het pijn heeft of ziek is of ongelukkig of gelukkig is maar dat heb ik vaak niet direct ik moet ze een paar keer hebben ervaren. Ik ervaar het zelf wel als bijzonder, maar als ik ze dan niet kan/mag helpen dan is het een belasting voor mij.

Ik vind dat bijzonder! en heel mooi.