Sawi schreef:Ja herkenbaar, al is het niet vanuit mijn wer.
Ik zie het zo. Je begint onzeker aan een baan en bereikt een punt waarop je niets meer te leren hebt. Je wordt dan gewaardeerd door collega's en komt met allerlei verbeteringen en ideeen. En dan kom je in een nieuwe baan en dan moet je weer beginnen aan iets nieuws en heb je weer wat te leren. Dat kan goed gaan, maar het gaat vaker niet zo vlekkeloos. Als je te lang blijft hangen in je oude baan (onderpresteren) kan zo'n overstap lastig zijn. Zeker als je ineens een ander vakgebied, andere leidinggevende of zelfs andere werkgever hebt. En als je jezelf dan teveel wilt bewijzen ontwikkel je faalangst. Dat betekent dan niet dat je op een verkeerde plek zit, maar gewoon tijd nodig hebt om te groeien in je nieuwe functie. En die groei ontstaat door die moeilijke momenten.
Maar het is lastig om onderscheid te maken met een baan toch niet zo goed bij je past. Niet de werkzaamheden zijn waar je je prettig bij voelt of een te grote stap ten opzichte van de plek waar je zat. In dat geval is een stap terug misschien verstandiger, want dan is die enorme druk weg. Dus onderzoek de reden waarom je baan je faalangst bezorgt om uit te vinden wat je keuze is.
De beste manier om door te groeien wanneer je faalangst hebt, is om vanuit de functie die je past een project te mogen uitvoeren die een stap verder gaat. Maar helaas zien niet alle werkgevers dat in.
De functie die ik nu heb is volgens mij niet boven m’n niveau maar eerder een gebrek aan interesse. Ik werk eigenlijk liefst op m’n eentje i.p.v. de ene vergadering naar de andere, met 1000 meningen moeten rekeningen houden, geconfronteerd worden met een log apparaat in een grote onderneming ergert me. (de keuze tussen kwaliteit opleveren vs. het halen van deadlines en nadien achter de feiten aanlopen, het belang van de aandeelhouders in schril contrast met de notie personeel en klanten)
Ik heb een zeer uiteenlopende werkervaring (vakman, verkoop, aankoop, analyst) studie-ervaring (bakkerij, marketing, lic. economie). Alles wat ik tot nu toe ondernomen heb lukt (meestal héél goed) en men is steeds heel tevreden terwijl het voor mij nooit een overtuigde keuze was (1 werkgever gaf me zelfs extra geld bij m’n vertrek :p) Het is ook zo dat m'n werkgever en omgeving steeds veel meer vertrouwen heeft in m'n capaciteiten dan ikzelf (cfr. faalangst) Ik weet niet wat ik wil dus doe ik maar es dit en es dat, etc.
Ik realiseer me ook dat ik alle keuzes die ik tot op heden gemaakt hebt, gezien ik nooit weet wat ik zelf wil, gebaseerd heb op wat mij ingegeven werd door derden of door wat logisch leek. Of door het kiezen van een richting die heel breed is in de hoop daar eindelijk m’n plaats te vinden. Nu, m’n laatste jobkeuze heb ik ook gemaakt omdat ik weg wou, uiteraard zonder opnieuw te weten wat. Ik probeer iedere functie toch gedurende een redelijke termijn uit te voeren gezien ik niet wil gezien worden als “jobhopper” en dit me eventueel bij het vinden van dé job zou kunnen hinderen. Ik zie mezelf eerder als “zoekend”. Om dit te vermijden neem ik binnenkort deel aan een traject loopbaanbegeleiding. Ik wil een job waarin ik me compleet kan uitleven, met passie, ontploffen van motivatie en gedrevenheid, etc. Dát wil ik van een job. Alle invloed van derden, diploma’s, laat ik deze keer achterwege…
