Zichtbaar durven zijn

[uniek anders]

Hoi allemaal,
Ik ben nog niet zo lang op dit forum en als ik heel eerlijk ben is het voor mij een unicum dat ik hier nu echt iets persoonlijks plaats. Dat is namelijk ook precies mijn probleem, ik vind het doodeng om 'zichtbaar' te zijn. Dat is niet altijd zo geweest, als kind schijn ik altijd heel druk geweest te zijn en op de voorgrond en met name mijn moeder had geen idee wat ze daar mee aanmoest. Nou ben ik toevallig ook iemand met hele strenge morele normen vooral ook voor mezelf en iemand met heel veel vragen...en ik vond het als kind al vreselijk dat de persoon die ik was klaarblijkelijk belastend was voor anderen. Dus ik heb er toen zo ongeveer mijn levensdoel van gemaakt om juist niet dominant, aanwezig en overheersend te worden en met te 'specialiseren' in het me zo goed mogelijk inleven in anderen en aanpassen aan wat voor anderen prettig is.

Nu pas besef ik me dat ik daarmee mezelf ben kwijtgeraakt. Niet in die zin dat ik zelf niet meer bij mezelf kan komen, want dat kan ik wel en ik vind mezelf best leuk. Ik heb ook echt een paar goede vriendschappen dus dat is het probleem ook niet maar ik kan mezelf niet meer laten zien in een groep als ik ook maar enigszins het gevoel heb dat ik niet de persoon kan zijn die de anderen in die groep van me lijken te verwachten dat ik ben. En helaas voel ik dat ook nog eens heel scherp aan. Een groepsatmosfeer met veel onrust, geruzie en heftige reacties vind ik heel erg moeilijk, helaas bevind ik me momenteel in zo'n situatie en kan ik die niet echt vermijden, ik woon in het buitenland en ben daardoor aangewezen op een bepaald netwerk van mensen. Maar dan wordt ik dus volledig onzichtbaar terwijl ik aan de andere kant juist steeds meer leuke dingen van mezelf ontdek en juist niet meer onzichtbaar wil zijn, bovendien is het voor een groep ook lastig als iemand in een groep niets durft te zeggen tenzij ze er helemaal zeker van is dat niemand dat vervelend zal vinden.

Dus ik denk dat de vraag is...herkennen jullie dit en hoe ga je dan om met het gevoel dat de persoon die jij bent altijd belastend lijkt te zijn voor anderen, niet om wat je doet maar om wie je bent gewoon omdat je in alles te extreem bent...te gevoelig, te direct, te veel vragen, te eerlijk, te trouw, te integer, te snel....??

[Laatbloeier]

Ha Uniek. Tja, ik kan me voorstellen dat je hiermee worstelt. Logisch dat het niet goed voelt wanneer je jezelf niet volledig kunt laten zien, daar waar je dit eigenlijk wél wilt. Of ik het herken? Ik houd mijzelf soms ook (zeer bewust) op de vlakte, maar niet in die zin dat ik er last van heb. Voor mij is het een pragmatische keuze. Het volgende herken ik zéker:

Een groepsatmosfeer met veel onrust, geruzie en heftige reacties vind ik heel erg moeilijk...

En dat zijn voor mij bij uitstek dié situaties waarin ik mij zeer terughoudend opstel. Omdat ik in een dergelijke 'setting' maar al te vaak zie dat het mengen erin absoluut niets constructiefs oplevert. Men is al niet meer in de 'mood' naar elkaar te luisteren, de grens van irritatie en boosheid is overschreden, en vanuit die positie is men meestal niet erg geneigd om tot elkaar te komen. Dan ben ik weg (letterlijk en/of figuurlijk) en ze zoeken het onderling maar lekker uit.

Het lijkt erop dat jij in een situatie bent beland waarin je gewoon niet meer voldoende het gevoel hebt van op je gemak zijn (in die groep). Misschien is het niet zozeer jouw 'fout', als wel het mankement van deze groep? Vervelend dat je op dit moment afhankelijk lijkt te zijn van deze omgeving... Misschien toch op zoek naar mensen bij wie je je prettiger voelt? (Als het jouw werksituatie is waarin de sfeer zo stekelig is, probeer dan in de privésfeer wat compensatie te zoeken op dit vlak!)

[Alexandra]

Hoi Uniek Anders,
Heb je ooit het boek(mijn favo) The Gifted Adult gelezen? ik zeg: Doen!!!!!!! Geschreven door Marie Elaine Jacobson.
Dan krijg je denk ik in ieder geval een sterkere bodem van zelfacceptatie, waardoor je jezelf niet meer zo als''te'ervaart.. Je kunt jezelf toch niet te veel onderdrukken, wees liever juist jezelf, want dat is prima! maar meer de juiste plek ergens voor vinden.
Sterkte en ik herken het proces.

[uniek anders]

Bedankt voor de herkenning, dat helpt al
Tsja ik zal echt binnen deze groep een weg moeten vinden waardoor ik gewoon wel weer mezelf durf te zijn, ik weet dat ik me namelijk ook veel te snel veel te veel terugtrek, dus ik wil niet uit de situatie weg maar juist in de situatie een weg vinden...anders kom ik het later toch weer een keer tegen en bovendien houd ik van het werk dat ik doe.

@Alexandra, het boek ken ik niet, ik ga het opzoeken! Ik geloof wel dat het waarschijnlijk al helpt als ik niet meer zo bang ben dat ik degene ben die 'raar' is. Inmiddels weet ik wel dat dat niet het geval is, maar dat oude concept zit er nog een beetje denk ik

[Kwabbernoot]

Het buitenland is als een telefoon. Bevrijd van eerdere beelden. Je kunt zijn wie je wilt zijn, je moet je er alleen naar gedragen.

[Phileine2]

Ik herken dit wel. Of ik kom bijv binnen en voel me goed, sterk. Maar als ik er dan een tijdje zit kan ik soms mijn draai niet vinden (in een willekeurig gezelschap), ik merk dat iets wat ik zeg niet goed begrepen wordt, ik merk dat er vragen aan me gesteld worden die totaal niet bij me passen en ik voel me steeds kleiner worden dan. Op het laatst denk ik: Wat heb ik eigenlijk stomme kleren aan getrokken.

En het is niemands schuld, het is gewoon de combinatie van mensen op dat moment. Maar ik herken het dus wel.

(Ik heb er nog wel meer over te zeggen maar daar moet ik nog even verder over nadenken)

[Feanturluin]

Hallo uniek anders,

Ook voor mij is je verhaal herkenbaar en deels als zodanig zelf ervaren. Ik weet één ding zeker: je zelf aan de wensen van een ander aanpassen, betekent onherroepelijk ellende. Dat is geen nieuwe informatie, zoals ik uit je bericht opmaak. Ik denk dat Alexandra gelijk heeft: The gifted adult is een goed boek om te lezen. Het heeft mij ook weer andere inzichten aangereikt en heeft een paar leuke informatieve zelftests. Maar zoals met alles: neem ook afstand van wat je gelezen hebt.

Terwijl ik je verhaal las, kwam er een visualisatie bij mij op. Ik weet niet of die werkt, maar je zou het kunnen proberen. Bij deze mijn idee: als je in die groep zit (met alle onrust en zo), stel je je dan voor, dat je naar het tafereel kijkt vanaf een balkon, genietend van een lekker kopje koffie (of iets anders). Observeer de groep, de gebeurtenissen, maar omdat je op je balkon zit, ben je er geen onderdeel van. Stel je dan voor, dat je op een terras zit en dat de groep enkele tafeltjes verderop bezig is. Opnieuw geen deelname maar wel dichterbij en zichtbaar, reagerend met een knik of een lach. Tenslotte zit je aan een tafeltje met enkele mensen uit die groep en voer je met die mensen een goed gesprek. Op dat moment ben je weer onderdeel van die groep. De stappen neem je op het moment, dat je de drang voelt om die stap te nemen. Soms blijf je op het balkon,ook goed. Soms zit je al snel aan het tafeltje.

Ik weet niet of dit voorstel je helpt in die spannende of vervelende situaties. Heel veel succes in dat buitenland met die groep.

[Girafje]

Ik geloof wel dat het waarschijnlijk al helpt als ik niet meer zo bang ben dat ik degene ben die 'raar' is. Inmiddels weet ik wel dat dat niet het geval is, maar dat oude concept zit er nog een beetje denk ik

Voor mij heeft 't met de tijd enorm geholpen dat ik meer en meer ging zien dat iedereen wel een tikkie 'raar' is (iedereen heeft wel iets 'aparts'). En ik wordt me er steeds wat meer bewust van dat dat 'rare' (en dan vooral de combi van 'al de rare dingetjes' juist ook is waarin ik mij a.h.w. onderscheid van iedereen om me heen. Veel van wat ik eerder als 'raar van mij' zag, kan ik nu zien als 'iets waar ik over nadenk' waar ik met het één wel iets doe en het andere juist laat voor wat het is. Mijn keuzes zijn mijn keuzes zoals jouw keuzes de jouwe zijn. Daarmee ben je niet 'raar' maar vooral juist jíj (uniek anders).

[Alexandra]

Bedankt voor de herkenning, dat helpt al
Tsja ik zal echt binnen deze groep een weg moeten vinden waardoor ik gewoon wel weer mezelf durf te zijn, ik weet dat ik me namelijk ook veel te snel veel te veel terugtrek, dus ik wil niet uit de situatie weg maar juist in de situatie een weg vinden...anders kom ik het later toch weer een keer tegen en bovendien houd ik van het werk dat ik doe.

Fijn dat je zo van je werk houdt! Mooi dat je dit proces zo bewust aan gaat! Succes en plezier met het lezen van het boek

Terwijl ik je verhaal las, kwam er een visualisatie bij mij op. Ik weet niet of die werkt, maar je zou het kunnen proberen. Bij deze mijn idee: als je in die groep zit (met alle onrust en zo), stel je je dan voor, dat je naar het tafereel kijkt vanaf een balkon, genietend van een lekker kopje koffie (of iets anders). Observeer de groep, de gebeurtenissen, maar omdat je op je balkon zit, ben je er geen onderdeel van. Stel je dan voor, dat je op een terras zit en dat de groep enkele tafeltjes verderop bezig is. Opnieuw geen deelname maar wel dichterbij en zichtbaar, reagerend met een knik of een lach. Tenslotte zit je aan een tafeltje met enkele mensen uit die groep en voer je met die mensen een goed gesprek. Op dat moment ben je weer onderdeel van die groep. De stappen neem je op het moment, dat je de drang voelt om die stap te nemen. Soms blijf je op het balkon,ook goed. Soms zit je al snel aan het tafeltje.

I

Mooi beschreven vind ik!

[TurtleIce]

en ik vond het als kind al vreselijk dat de persoon die ik was klaarblijkelijk belastend was voor anderen. Dus ik heb er toen zo ongeveer mijn levensdoel van gemaakt om juist niet dominant, aanwezig en overheersend te worden en met te 'specialiseren' in het me zo goed mogelijk inleven in anderen en aanpassen aan wat voor anderen prettig is.

Heel herkenbaar. Ik heb een zusje dat best veel aandacht opeiste en kom uit een groot gezin waar ik de oudste ben. Daardoor voelde ik me verplicht om het mijn ouders zeker niet moeilijker te maken, dus paste ik mij aan en maakte ik zo min mogelijk problemen. Dit werd een soort copingstrategie die ik op steeds grotere schaal ging inzetten. Want stel je voor dat jouw gedrag/mening/etc. ervoor zorgt dat je opvalt. Voor mij kreeg 'anders zijn' een heel negatieve bijklank en was het iets wat je absoluut moest proberen te verbergen, want als je anders bent dan hoeft niemand je. Nu ben ik steeds meer aan het ontdekken dat dat helemaal niet zo is. Wat hierin voor mij heel belangrijk is, is om door gewoon maar uit te proberen te ervaren dat anderen (in een groep of in kleinere gezelschappen) me helemaal niet direct afkeuren wanneer ik op een bepaalde manier reageer. Ze geven me soms misschien rare blikken of begrijpen me niet goed, maar dat maakt niet dat ze me nooit meer hoeven te zien. En te bedenken dat ik me misschien belastend voel, maar dat ik dat gevoel andersom niet heb over de rest van de groep/mijn vrienden terwijl zij ook heus wel trekjes hebben die ik niet per se leuk vind. Waarom zouden zij dan wel zo over mij denken? Ik vind dit wel een enge stap, omdat het voelt als een sprong in het diepe terwijl de manier waarop ik mezelf was juist heel veilig was voor mij. Maar dat is een kwestie van tijd (hoop ik). Mijn psych zegt: denk in kleine stapjes Je hoeft niet in een keer alles wat je altijd zo hebt gedaan om te gooien en het voortaan op een betere manier te doen.

Hm. Lang verhaal is lang. Misschien heb je er wat aan.

[m1960]

O, wat herken ik dat! Mijn empathische "ik" ging ongevraagd adviezen geven, aan mensen waarvan ik dacht, dat ze die nodig hadden. Ik werd mij daarvan bewust, op het moment dat mijn oudste dochter even tegen me aan wilde kletsen en vooral geen advies wilde ontvangen. ("Dat doe jij altijd, mam".)
Als mensen nu iets tegen mij zeggen, vraag ik altijd: "Wat wil jij daarmee?' en "Hoe denk je dat te kunnen doen?"
Zo toon ik wel belangstelling en kom niet IK maar de ander met een (eigen) oplossing.
Bij "probleem vraagstukken" op het werk bijvoorbeeld, laat ik anderen eerst aan het woord en reageer ik daar later op. Bijvoorbeeld: "Ik denk dat je in bepaalde opzichten gelijk hebt, maar op sommige punten zie ik het toch anders, want........"( en dan geef ik concrete voorbeelden waarop ik mijn mening staaf).

Maar wat zie jij eigenlijk als dominant? De term klinkt mij wat negatief in de oren.

Groetjes Marlou

P.S. Ik heb "Gifted adult" besteld bij Bol.com en hoop deze vrijdag te ontvangen!

[uniek anders]

Da's wel grappig, want ik herken heel erg wat je schrijft maar da's dus net iets waar ik eigenlijk vanzelf gewoon goed in ben....en dan vooral als ik zelf lekker in m'n vel zit.
Ik vind het echt leuk om naar mensen te luisteren en dan te proberen vragen te stellen die hen helpen om hun eigen oplossing voor een situatie of hun eigen ideeen te vinden. Ik geloof dat je toch pas echt met iets uit de voeten kunt als je het je eigen kunt maken, als je je gehoord voelt en als jouw eigen 'kwartje' is gevallen. Mijn dag is helemaal goed als iemand ergens mee zat en weer blij wegging nadat ik gewoon heb geluisterd en vragen heb gesteld

Ik merk aan mezelf dat als ik gespannen ben of me niet helemaal veilig of op m'n gemak voel en heel erg m'n plek aan het zoeken ben, dat ik dan juist veel meer de neiging heb me met dingen te bemoeien of advies te geven dat ongevraagd is terwijl ik dat van nature eigenlijk niet doe.

Tsja dominant.....dat is precies waar ik bang voor ben, dat mensen dat van me vinden....en voor mij is dat ook negatief...voor mij is dominant...overheersend en ik-gericht. Mijn angst ervoor heeft een beetje met mijn jeugd te maken. Maar wat ik wel heb ontdekt is dat mensen vaak denken dat ik heel sterk ben, heel zelfverzekerd, heel snel, heel duidelijk zichtbaar....terwijl ik juist voortdurend probeer af te remmen om niemand in z'n vaarwater te zitten. Maar dat remmen geeft heel veel stress. Als ik me niet goed voel geef ik wel signalen af en komt er bv minder uit m'n handen maar anderen hebben dat niet door want voor hen is m'n tempo dan juist normaal. Ik hoef niet zo nodig op de voorgrond te zijn en vind het oprecht echt leuk als ik iets moois kan produceren waar een ander profijt van heeft, maar soms heb ik het idee dat mensen niet geloven dat dat oprecht mijn intentie is en dat voelt dan heel naar....en onveilig.

Ik ga het boek ook bestellen, heb al iemand gevonden die het vanuit Nederland wil meenemen want volgens mij bezorgt Bol niet in het buitenland.

[Siouxsie]

Tsja dominant.....dat is precies waar ik bang voor ben, dat mensen dat van me vinden....en voor mij is dat ook negatief...voor mij is dominant...overheersend en ik-gericht. Mijn angst ervoor heeft een beetje met mijn jeugd te maken. Maar wat ik wel heb ontdekt is dat mensen vaak denken dat ik heel sterk ben, heel zelfverzekerd, heel snel, heel duidelijk zichtbaar....terwijl ik juist voortdurend probeer af te remmen om niemand in z'n vaarwater te zitten. Maar dat remmen geeft heel veel stress. Als ik me niet goed voel geef ik wel signalen af en komt er bv minder uit m'n handen maar anderen hebben dat niet door want voor hen is m'n tempo dan juist normaal. Ik hoef niet zo nodig op de voorgrond te zijn en vind het oprecht echt leuk als ik iets moois kan produceren waar een ander profijt van heeft, maar soms heb ik het idee dat mensen niet geloven dat dat oprecht mijn intentie is en dat voelt dan heel naar....en onveilig.

Dit begrijp ik helemaal, uniek anders, de rest van je verhaal trouwens ook. Maar ik heb niet eerder gereageerd omdat het voor mij zo'n significant onderdeel van mijn bestaan is dat ik er moeilijk zelf op kan reflecteren. Mijn zelfbeeld strookt niet met het beeld dat anderen van me hebben. Dat is heel verwarrend. Daarbij speelt de kwestie van dominant zijn ook; ik zie mezelf niet als dominant maar dit wordt wel tegen me gezegd. Ik heb er dezelfde negatieve associatie mee als jij, ik wil juist niet dominant zijn. Maar het begint me steeds meer te dagen dat je wel kan doen alsof je jezelf ondergeschikt maakt aan een ander of aan de situatie, maar eigenlijk ben je dan een huichelaar omdat je in werkelijkheid wel eigen drijfveren, meningen en behoeften hebt en die kan je niet altijd verbergen. Je onderschat andere mensen door te denken dat je je mening of je karakter kan verbergen voor ze.

Ik was er altijd erg van overtuigd dat mensen niet zitten te wachten op mijn mening, of op mij in het geheel. Ik voelde me onderdeel van het meubulair, inferieur. Maar ik was er toch, met mijn gevoelens en meningen die ik stil hield, waarbij ik dacht dat ik een neutraal uiterlijk had, maar ik ben een gevoelig mens dus wat ik niet doorhad is dat mijn gezicht en houding vaak boekdelen spreken. Dus hetgeen ik zei strookte niet met wat ik uitstraalde. En ik heb op een zeker moment te horen gekregen dat ik daarmee een enorm arrogante verschijning was (ben). Ik nam altijd een houding aan van "ik ben er wel, maar let maar niet op mij hoor, ik doe er niet toe!" maar dat komt eigenlijk raar over want anderen zien me niet als een muurbloempje. Ik voel me van binnen heel jong, alsof ik voortdurend speel dat ik volwassen ben. Terwijl anderen me altijd zien en benaderen als een volwassene (logisch ook, maar ik moet mezelf dat vertellen om me niet als een kind te voelen dat zich tekort gedaan voelt).

Aan je zelfbeeld sleutelen is best een complex gebeuren, het begint er al mee dat je niet zomaar te weten komt hoe anderen je precies zien, doordat je alle signalen die anderen afgeven interpreteert vanuit je eigen zelfbeeld.

[Girafje]

Pfoe Siouxsie, heb je ff in mijn hoofd zitten koekeloeren ofzo? Zó herkenbaar ...

Ik blijf dit topic maar goed volgen, kan er nog een boel uithalen!

[Phileine2]

Bij jullie beiden komt absoluut niet het woord 'arrogant' in mij op.

Ik val wel eens terug in een soort valse bescheidenheid. Dan wil ik me echt niet beter voordoen dan de ander, dat ben ik immers ook niet. Maar dan doe ik zo mijn best om de ander te begrijpen en het gesprek gaande te houden e.d. dat ik mezelf eigenlijk vergeet. Maar goed wat voor keus heb ik, ik kan wel allerlei complexe vraagstukken op tafel gooien maar daar kan de ander in 9 van de 10 gevallen niks mee.
(maar nu zeg ik bijna hetzelfde als wat ik de vorige keer zei )

De laatste weken voel ik me er prettig bij om hakken te dragen. Ik voel me krachtiger, ik heb geen zin meer om me nederig en bescheiden op te stellen. Mevrouw en u wil ik horen En volgens mij werkt het ook nog.

[inge mulder]

Da's .. gesteld

Ik merk aan mezelf dat als ik gespannen ben of me niet helemaal veilig of op m'n gemak voel en heel erg m'n plek aan het zoeken ben, dat ik dan juist veel meer de neiging heb me met dingen te bemoeien of advies te geven dat ongevraagd is terwijl ik dat van nature eigenlijk niet doe.

Tsja dominant.. buitenland.

Ik herken me ook heel sterk in wat je hierboven beschreven hebt.

Mensen snappen niet, dat ik me goed voel, als ik een ander kan helpen.

En als ik niet goed in balans ben, tja.. dan wil het allemaal niet goed lukken, dus is het zaak om altijd weer goed naar mijzelf te luisteren, zorgen dat ik "schoon" blijf en dicht bij mijzelf. Maar mijn valkuil iedere keer weer is, om zo veel energie in anderen te steken, dat ik vergeet waar ik zelf sta, hoe ik zelf ben. Dus steeds weer: aandacht voor ikke!

Laatst zei ik tegen mijn man: mijn hele wereld draait om mij! Hij reageerde in eerste instantie afwijzend. Maar ik ben blij dat ik doorheb, dat ik het belangrijkste ben in mijn leven. Dat heeft lang geduurd.

Dominant.. dat zou mij ook verweten kunnen worden. Misschien heeft dat ook met mijn lichaamsbouw en houding te maken, maar dat is dus allerminst mijn instelling.

[ReneB]

Vind het zeker herkenbaar. Wellicht in een andere vorm, maar ik probeer ook meestal onzichtbaar te blijven. Bijvoorbeeld op feestjes ga ik rustig ergens zitten en alles om mij heen een beetje observeren, soms omdat ik dat grappig vind, soms omdat ik mij even moet terugtrekken door de drukte. Ik vind het altijd verschrikkelijk als iemand mij na een tijdje vraagt "vind je het wel leuk?" Wat heb ik een hekel aan die vraag op dat moment haha.

Daarnaast wil het wel eens gebeuren dat ik toch betrokken raak en echt deel van het geheel uitmaak en soms ben ik zelfs luid en duidelijk zichtbaar. Wanneer ik dan later alleen ben begin ik mij echter verschrikkelijk opgelaten te voelen "heb ik mij niet teveel laten zien?," "heb ik hem/haar wel laten uitpraten?," "oh god, nee. Wat moeten ze nu van mij denken?" En als gevolg hou ik mij dan weer een tijdje afzijdig. Af en toe voel ik mij eenzaam en krijg ik het gevoel dat niemand mij begrijpt. Mijn tijd op dit forum heeft hetzelfde traject meegemaakt. Mijn laatste post is volgens mij weken geleden, ik voelde mij toch te zichtbaar en verloor de zin om hier rond te hangen. Nu is dat gevoel weer terug maar dit lijkt continue maar door te gaan. Als gevolg kan ik maar slecht doorzetten, wanneer dingen echt vorm beginnen te krijgen of als ik deel uitmaak van een groep, dan trek ik mij opeens terug en hoop ik dat ik snel weer wat minder zichtbaar wordt.

Ik probeer wat vaker zichtbaar te worden nu en probeer dat ook te blijven zodat ik ergens mee kan doorzetten. Mijn terugkomst naar dit forum is daar ook een voorbeeld van. Maar echt, wat is dat soms moeilijk. Ik moet mezelf echt een flinke schop geven om toch ergens mee door te gaan. De natuurlijke drive verdwijnt meestal volledig.

Anyhoe, voordat ik het topic kaap met mijn variatie haha, erg herkenbaar al is het in een wat andere vorm

Edit: Nu betrap ik mij er weer op. Ik lees deze post nu al twee keer met het idee "geef ik mijzelf niet teveel bloot? Klopt het werkelijk wat ik zeg? Stel dat ik wat zeg wat eigenlijk niet 100% mijn gevoel is, zullen ze het wel snappen of ben ik dan gewoon vreemd? Zal ik dit of dat niet aanpassen?" etc. Oh wat erg, haha.

[m1960]

Ik begrijp en snap je wel hoor ReneB! En als ik je niet zou snappen, kan ik het toch navragen bij jou?
Ik ben zelf ook iemand die eerst ergens rustig gaat zitten op feestjes. Ik ben een echte kat-uit-de boom-kijker, maar kan ondertussen wel genieten van alles dat om mij heen gebeurt of gezegd wordt. In gedachten kan ik dan bepaalde associaties krijgen en in mezelf lachen, soms zichtbaar. Een binnenpretje zeg maar. En mensen kijken op een terrasje blijf ik geweldig vinden, zelfs wanneer ik samen met iemand ben. Ik kan dan helemaal stilvallen. Er is wel eens tegen me gezegd:"Stille wateren hebben diepe gronden". Dat vind ik persoonlijk wel een passend gezegde, want onder mijn stille oppervalkte gebeurt er van alles.

Je schrijft o.a. dat je je opgelaten voelt en je jezelf dingen af gaat vragen. Wat is er het eerst? Het gevoel of de vragen? Klopt datgene jij voelt wel met hoe de werkelijkheid is? Mag jij je van jezelf wel laten zien?

En nu even een hart onder de riem steken! Ik vind het hartstikke goed van je, dat je op dit topic gereageerd hebt! en blijf vooral posten hoor!
Dat is het leuke van een forum; niemand weet welke persoon er achter dat wat er geschreven staat schuilt. Tenzij je een keer naar een HBijeenkomst gaat, dan
wordt het alleen nog maar leuker! (Tenminste, dat geldt voor mij. Ik zit nu ruim twee jaar op dit forum en durfde pas afgelopen maand voor het eerst heen. Ik heb genoten en mag gewoon zijn die ik ben!)

Groetjes Marlou

[nectarientje]

Ik heb het er vanmorgen nog over gehad met mijn persoonlijke praatpaal en we kwamen tot een aantal voorbeelden uit mijn jeugd waarin ik ben teruggefloten omdat ik op dat moment echt heel erg ik was. Met tot gevolg dat ik mezelf heel lang als te druk, te enthousiast, te aanwezig heb beschouwd en mezelf heel lang niet heb durven laten zien. Bijna paranoia op een gegeven moment want ik was ervan overtuigd dat lachende mensen in de tram om mij lachten, omdat ik raar/vreemd/uitbundig zou zijn.
Complete quatsch natuurlijk maar het heeft heel lang geduurd voor ik daar beter mee om kon gaan. Ik dacht tot vanmorgen ook dat ik er echt goed mee om kon gaan, ik durf meer mezelf te zijn. Ja, ik ben die lange enthousiaste stuiterbal met rare associaties maar dat is wel wie ik ben! Ik kwam er vanmorgen echter achter dat ik nog wel heel erg gevoelig ben voor de kritiek van mensen in mijn veilige cirkel op die houding. Terwijl de opmerking van de bewuste persoon totaal niet als kritiek maar als compliment bedoeld bleek.

Het blijft toch een wankel evenwicht.. Ik kan niet altijd zijn wie ik zou willen zijn en ik ben nu zoekende naar meer groepjes/gelegenheden waarbij het wel kan en probeer daarnaast te accepteren dat het gewoonweg ook niet altijd mogelijk is. Dat je je soms echt zal moeten conformeren aan de rest en dat is niet altijd mijn beste eigenschap..

Dat vind ik ook het grootste nadeel aan HB; het gaat niet over maar je zal ermee moeten leren omgaan

[ReneB]

Wat is er het eerst? Het gevoel of de vragen? Klopt datgene jij voelt wel met hoe de werkelijkheid is? Mag jij je van jezelf wel laten zien?

Ik denk dat het gevoel het gevolg is van de vragen die later uit reflectie en wellicht ook onzekerheid voortkomen. Waarschijnlijk mag ik mij van mijzelf onbewust niet laten zien, uit de angst dat ik mijzelf opdring aan anderen - die eigenlijk niet op mij zitten te wachten (gevoelsmatig). De werkelijkheid strookt waarschijnlijk niet met mijn gevoel en dat is dan ook een worsteling af en toe.

Wellicht is een HBijeenkomst wel een leuk idee, maar die stap zal nog wel even op zich laten wachten. Wat is eigenlijk de gemiddelde leeftijd van mensen op dit forum? Ik ben zelf 20 - net geworden overigens - en op de meeste profielen zie ik leeftijden langskomen van 30-50 jaar oud, dan val ik wel aardig uit de toon bij zo'n bijeenkomst vind je niet? Haha.

Bijna paranoia op een gegeven moment want ik was ervan overtuigd dat lachende mensen in de tram om mij lachten

Herkenbaar! Als mensen zomaar beginnen te lachen in het openbaar vervoer, krijg ik het gevoel dat er om mij gelachen wordt. Het slaat totaal nergens op, maar dat gevoel heb je nou eenmaal :X