Ik ben Stefan, 16 jaar. Ik heb vind ik al best wat meegemaakt in mijn leven op gebied van hoogbegaafd zijn en ik wilde graag even mijn ervaringen posten.
Toen ik jong was, hadden mijn ouders al door dat ik slimmer was dan gemiddeld: ik heb mezelf leren lezen toen ik 4/5 jaar oud was. Ik heb een IQ-test gemaakt waaruit bleek dat ik een IQ had van 126. Niet de allerslimste onder de hoogbegaafden dus, maar wel slimmer dan gemiddeld.
Op de basisschool ging alles best snel: ik heb groep 2 en 3 in een jaar gedaan en ik kwam in een jaar hoger terecht. In groep 4 had ik al de hoogste AVI. Vanaf groep 5/6 begon ik langzaamaan meer gepest te worden. Achteraf komt dat waarschijnlijk door mijn hoger ontwikkelde taalgebruik en manier van handelen. In ieder geval, ik kon me er niet goed tegen verdedigen en ik ging over in de slachtofferrol, onder het motto "Laat mij maar gepest worden, ik kan er toch niks aan doen". Uiteindelijk denk ik dat de slachtofferrol de hoofdoorzaak is geworden dat ik gepest ben, omdat ik het daarmee enorm uitlokte en toestond. Dat heb ik ook pas later uitgevonden.
Op mijn tiende heeft mijn vader ook ooit eens gezegd dat ik Asperger syndroom had. Hij vertelde ook dat hij het had, en dat wij allebei minder goed met mensen konden opschieten. Sindsdien heb ik altijd met dat etiket rondgelopen en heeft dat me belet in de omgang met mensen.
Ik heb ook op een 'Plusklas' gezeten, voor hoogbegaafde kinderen. Niet iedereen daar was hoogbegaafd, er waren ook autisten en mensen die een sterk ontwikkeld denkvermogen hadden, maar geen andere noemenswaardige 'hoogbegaafde' kwaliteiten.
Daarna, op het gymnasium, ging het voor mijn gevoel best redelijk, behalve dat ik nog steeds in mijn slachtofferrol zat. Dat heeft me tot ongeveer die vierde klas gekweld. De mensen daar zitten veel in hun hoofd en zien alles door een heel andere bril die zeker niet bij hoogbegaafden past! Ik heb altijd gedacht dat ze mij negeerden omdat ik niet goed genoeg was voor ze, maar in feite ben ik emotioneel meer ontwikkeld dan de meesten van hun! Heel raar om je dat te realiseren als het je hele leven omgekeerd is geweest...
In ieder geval, ik deed alles om gezien te worden en aandacht te krijgen. Ik heb me - naar mijn idee - te lang aangepast aan hun waarden. Vorig schooljaar was ik mijn slachtofferrol en het niet gemogen worden door andere mensen zat en ik besloot heel precies te kijken en te voelen wat anderen nou van mij wilden dat ik het niet goed deed. Ik heb me 7 of 8 maanden onophoudelijk aan andermans eisen aangepast om te kijken of ik dan eindelijk ook goedkeuring van mezelf zou krijgen, maar zo werkt het niet... Het 5e jaar is ook nog eens het zwaarste jaar (de VWO'ers onder ons zullen dat wel herkennen
) én ik had 3 dagen in de week een bijbaantje in de supermarkt waar ik ook MOEST en zou presteren, én ik heb nou eenmaal kritische ouders dus eind 5e jaar kon ik niet meer... Ik was behoorlijk overspannen en gedesilliusioneerd, en ik had angstaanvallen en was aan het piekeren, en kon niet ontsnappen aan alle rare dingen die 'opeens' in mijn hoofd zaten. Ik heb een psycholoog geraadpleegd (die ik overigens in groep 8 ook al had) en na de eerste keer alleen al voelde ik me zo opgelucht...Nu gaat het echt zoveel beter!
Ik zit veel lekkerder in mijn vel, weet hoe ik met van die onbekende emoties moet omgaan, dus het gaat prima!Een ding heb ik nog wel last van: mijn perfectionisme. Ik kan op sommige momenten geen moment ontspannen omdat ik denk "Dat mag niet. Het moet beter". Daardoor durf ik niet in de realiteit te stappen omdat ik bang ben dat ik iets fout doe. Dit is er natuurlijk ingestampt door mijn ouders, die nog kritischer naar zichzelf zijn...
Maar in ieder geval, dit is mijn verhaal, ik waardeer het dat je het leest, en als je eigen ervaringen hebt of tips, zet ze vooral hieronder!
Hartstikke bedankt
