Jezelf zijn

[JeejWeej]

Ik lees hier vaak verhalen over hoe mensen niet begrepen worden en moeite hebben hun plek te vinden. Ik vraag me af in hoeverre jullie jezelf (kunnen) zijn en je 'thuis voelen' in je omgeving?

Wat mezelf betreft, word ik er steeds bewuster van hoe ik vrijwel mijn hele leven me heb aangepast aan wat anderen van me verwachten. Dit alles om maar geaccepteerd en aardig gevonden te worden. In die zin is het ook steeds lastiger geworden bij mezelf te blijven en te kunnen doen wat ik zelf wil en mijn mening te laten horen. Ik heb altijd de ander voor en boven mezelf geplaatst, waardoor ik niet alleen mijn mening en gevoel aan de kant zet, maar merk dat ik vaak zelf ook niet meer weet wat deze is.

Ik heb zelf dus nooit echt mezelf kunnen zijn en me ook niet echt thuis gevoeld binnen de maatschappij. Ik heb vaak vraagtekens gezet bij het doen en laten van de 'gemiddelde mens'. Ik vind dat de samenleving vreemd is ingedeeld op een manier waarop vrijwel iedereen het merendeel van zijn tijd bezig is met dingen waarmee, als hij de kans had, hij meteen mee zou stoppen. Ik denk niet dat er inherent goede of slechte mensen zijn, maar dat uiteindelijk iedereen doet wat hij of zij denkt dat het beste is. Maar wie droomt er als kind nou van een kantoorbaan? En toch zijn er zoveel mensen die het grootste deel van hun leven daar doorbrengen.

Hier heb ik me altijd aan aangepast. Wel met een hoop vraagtekens, maar als dat is wat ik moet doen om aardig gevonden te worden en geaccepteerd te worden, dan doe ik dat maar. Op het moment ben ik dan ook druk bezig meer terug bij mijn gevoel te komen en los te breken van de verwachtingen van anderen. Dat om meer mezelf te kunnen zijn en blijer te worden van wat ik doe, in plaats van willekeurige mensen, die ik vaak nooit meer zal zien, blij maken.

Een tijdje geleden ben ik begonnen aan het boek The Gifted Adult (die ondertussen beland is op een stapel half uitgelezen boeken), waarin kort hoogbegaafdheid mooi uit werd gelegd. Het is niet meer van iets, het is anders dan iets. Er werd een voorbeeld gegeven van een kind dat al heel jong kan lezen, al voor hij het op school leert. Hij kan sneller lezen dan de gemiddelde persoon, maar om dit te kunnen moet hij het boek ondersteboven houden. Dan komt hij op school en wordt hem verteld dat wat hij doet vreemd is en niet is zoals het hoort. Hij moet het boek omdraaien en lezen zoals de andere kinderen dat doen, en vanaf dat moment krijgt het kind ontzettend veel moeite met lezen. Haalt slechte cijfers en kan niet mee met de andere leerlingen, waardoor hij blijft zitten. Ik vond dit zelf een geweldig voorbeeld van hoe een HB-er zich aan past aan wat de rest doet en verwacht en hierdoor niet uit de spreekwoordelijke verf komt.

Zodoende de vraag, in hoeverre kunnen jullie jezelf zijn? In hoeverre passen jullie je aan aan de status quo en laten jullie je eigen gevoel varen? In hoeverre voelen jullie je thuis waar jullie zijn?




En sorry voor de lap tekst..

[TurtleIce]

Ik heb altijd de ander voor en boven mezelf geplaatst, waardoor ik niet alleen mijn mening en gevoel aan de kant zet, maar merk dat ik vaak zelf ook niet meer weet wat deze is.

Zat jij stiekem in mijn hoofd te kijken toen je dit schreef ? Vooral dat eerste stuk is heel herkenbaar. Ook ik heb me altijd aangepast, zoveel mogelijk 'wenselijk gedrag' vertoond, etc.. Dat uitte zich vroeger al in heel kleine dingen, het 'maakte mij nooit uit' wat we gingen doen (of dat echt zo was durf ik niet met zekerheid te zeggen, juist omdat ik inderdaad ook niet meer goed weet wat ik nou wel en niet vind/wil). Heel heel vroeger wilde ik nog wel eens 'moeilijke' vragen stellen, maar toen ik merkte dat dit niet door iedereen gewaardeerd werd heb ik dat heel snel afgeleerd. Ergens denk ik dat het heel veel met waardering/geliefd zijn te maken heeft. Dat je (ik) een soort basisgevoel van zelfverzekerdheid en je geliefd weten mist. Tel daarbij op het erg oplettend zijn en heel goed sfeer (in een groep/situatie) en gevoelens van anderen kunnen aanvoelen en inschatten en voilà, je (mijn) grote aanpassingsvermogen wordt je overlevingsstrategie.
Ik kom er wel steeds meer achter dat dit (mij) niet gelukkig maakt. Zo heb ik wel lang gedacht; als de ander gelukkig wordt van mij, word ik dat vanzelf ook. En zo werkt het een tijdje, maar dan ben je dus totaal afhankelijk van de ander voor jouw geluk/zelfwaardering. Wanneer dat dan een keertje mist of op een gegeven moment niet meer voldoende is moet je op zoek naar iets anders dat hetzelfde gevoel geeft. Of je voelt je ongelukkig.

Terugkomend op je vragen

Zodoende de vraag, in hoeverre kunnen jullie jezelf zijn? In hoeverre passen jullie je aan aan de status quo en laten jullie je eigen gevoel varen? In hoeverre voelen jullie je thuis waar jullie zijn?

Ik weet niet meer zo goed hoe ik mezelf moet zijn, dus kan ook niet 'meten' in hoeverre ik mezelf ben. Maar dat zegt waarschijnlijk juist meer... Kortom; ik ben op zoek naar mezelf en voel me in heel veel situaties niet thuis/mezelf.

Jij zegt ook nog dit:

Op het moment ben ik dan ook druk bezig meer terug bij mijn gevoel te komen en los te breken van de verwachtingen van anderen.

Hoe doe jij dat?? Ik vind het echt supermoeilijk..Waar zit dat gevoel? Ik lijk echt met geen meter vooruit te komen af en toe...

Mooi voorbeeld trouwens!

[JeejWeej]

Zat jij stiekem in mijn hoofd te kijken toen je dit schreef ? Vooral dat eerste stuk is heel herkenbaar. Ook ik heb me altijd aangepast, zoveel mogelijk 'wenselijk gedrag' vertoond, etc.. Dat uitte zich vroeger al in heel kleine dingen, het 'maakte mij nooit uit' wat we gingen doen (of dat echt zo was durf ik niet met zekerheid te zeggen, juist omdat ik inderdaad ook niet meer goed weet wat ik nou wel en niet vind/wil). Heel heel vroeger wilde ik nog wel eens 'moeilijke' vragen stellen, maar toen ik merkte dat dit niet door iedereen gewaardeerd werd heb ik dat heel snel afgeleerd. Ergens denk ik dat het heel veel met waardering/geliefd zijn te maken heeft. Dat je (ik) een soort basisgevoel van zelfverzekerdheid en je geliefd weten mist. Tel daarbij op het erg oplettend zijn en heel goed sfeer (in een groep/situatie) en gevoelens van anderen kunnen aanvoelen en inschatten en voilà, je (mijn) grote aanpassingsvermogen wordt je overlevingsstrategie.
Ik kom er wel steeds meer achter dat dit (mij) niet gelukkig maakt. Zo heb ik wel lang gedacht; als de ander gelukkig wordt van mij, word ik dat vanzelf ook. En zo werkt het een tijdje, maar dan ben je dus totaal afhankelijk van de ander voor jouw geluk/zelfwaardering. Wanneer dat dan een keertje mist of op een gegeven moment niet meer voldoende is moet je op zoek naar iets anders dat hetzelfde gevoel geeft. Of je voelt je ongelukkig.

Het lijkt er inderdaad op dat je hetzelfde als mij bent. Je bent afhankelijk van anderen voor je geluk, en op de lange termijn werkt dat gewoon totaal niet.

Ik weet niet meer zo goed hoe ik mezelf moet zijn, dus kan ook niet 'meten' in hoeverre ik mezelf ben. Maar dat zegt waarschijnlijk juist meer... Kortom; ik ben op zoek naar mezelf en voel me in heel veel situaties niet thuis/mezelf.

Ik herken het helemaal.

Hoe doe jij dat?? Ik vind het echt supermoeilijk..Waar zit dat gevoel? Ik lijk echt met geen meter vooruit te komen af en toe...

Tja, goeie vraag.. Ben er zelf ook nog niet heel erg bedreven in. Ik probeer fysiek te voelen. Mijn hoofd leeg te maken en de grond onder me voelen of wat ik aanraak. Daarnaast probeer ik meer te doen waar ik zin in heb, al is het maar klein. Dat kan wel heel lastig en frustrerend zijn, want net als je zelf zegt, als je het niet weet, weet je het niet. Hoe moet je doen waar je zin in hebt als je het niet weet? Ik probeer in mijn buik te voelen wat beter aanvoelt. Bijvoorbeeld als je beslist wat je gaat eten en je hebt een paar keuzes, wat voelt het beste? Niet wat komt het beste uit of wat wil de ander, maar doen waar je zin in hebt. Loop je over straat en heb je zonder goeie reden de drang om links een straat in te gaan, gewoon doen. Omdat het goed voelt.

Ik merk zelf dat dat vooral lastig en verschrikkelijk frustrerend is als je dat moet doen bij anderen. In een situatie waar je normaal de ander de zin zou geven voor jezelf opkomen. Niet omdat je een goeie reden hebt, maar gewoon omdat jij iets anders wil. Maar zoals ik zeg, ik ben er nog mee bezig, dus hopelijk wordt dat makkelijker.

Hopelijk kun je hier wat mee. Ik hoor het graag als je het gaat proberen.

[opaspop]

er is geen zelf

[Willie]

er is geen zelf

Wel een bijzonder weinigzeggende uitspraak. Zeker gezien de aard van de discussie hier.
Mag ik dan iig vragen dit toe te lichten e/o te onderbouwen?
Waarom is er geen ' zelf ' ?

[vlinders]

Wat goed! [i]Jeeweej schreef:Hoe moet je doen waar je zin in hebt als je het niet weet? Ik probeer in mijn buik te voelen wat beter aanvoelt. Bijvoorbeeld als je beslist wat je gaat eten en je hebt een paar keuzes, wat voelt het beste? Niet wat komt het beste uit of wat wil de ander, maar doen waar je zin in hebt. Loop je over straat en heb je zonder goeie reden de drang om links een straat in te gaan, gewoon doen. Omdat het goed voelt.

Top top top!!
Dat kiezen voor jezelf, is die liefde voelen voor jezelf. Daar begint het mee; een eigen persoonlijkheid.

Dat dit raar lijkt voor anderen dit averechtse, tegendraadse, daar kan ik me nu wel in inleven.(moet ik me wel in motiveren) Als mensen het niet kennen, dan weten ze zich ook geen houding te geven, zeker niet als ze zelf geen ervaring erin hebben. (niet -zichzelf- geleerd hebben wat ze echt zelf willen ipv anderen pleasen) Zie deze link http://www.noksnauta.nl/boek.html
Daarom kan het ook vreemd voelen om een eigen weg in te slaan die anderen 'afkeuren' of verwijten. Dat vreemd gaan voelen kan een valkuil zijn. Begaafd zijn is juist een gave, en bijzonder. Ik weet ook dat het de goede richting is. Dus zogauw je zegt 'het is vreemd wat jij doet of ik doe", Nieuw antwoorden met "Ik ben bijzonder." Handvatten daarbij, bij die weg naar jezelf te vervolgen kan je ook in boeken vinden. Als we niet begeleid worden, moeten we het zelf maar doen. geen slachtofferrol meer, maar volwasseninsteek toch? Het is al vier uur geweest Maar ik vind dit zo cool. kan niet stoppen.
Yes, begeleid jezelf! Geef zelf antwoord bij verwijt (slechte begeleiding door onwetendheid) Op naar een eigen persoonlijkheid : http://www.xi2.nl/bronnen/top-10.html Super! Ik ben op dreef. Die begint concreet te worden vind ik.
En deze als leidraad: http://www.mixed-media.info/hoogbegaafd/

oja dat vind ik wel leuk om te weten. Jeeweej welke prikkel was er bij jou nodig vanuit je omgeving om die zoektocht naar je ware zelf te starten? Je eigen persoonlijkheid

[Suus]

Ik ben niet goed in mezelf aanpassen in de zin van: mijn gedrag afstemmen op de verwachtingen van een ander. Ik heb mezelf lange tijd onzichtbaar proberen te maken, verlegen, op de achtergrond. Terwijl ik helemaal niet zo verlegen ben, van aard. Ik vermeed de afwijzing of andere negatieve reacties door gewoon niets te zeggen. Ik had wel behoefte aan waardering en zodoende heb ik een ijzeren zelfdiscipline aangeleerd. Presteren = waardering.
Op de lange termijn ook heel ongezond. Dus ik herken zeker je zoektocht en lees met belangstelling mee.
@Vlinder bedankt voor de boekentip!

[stefan_96]

Hehe ook ik herken mezelf enorm in anderen pleasen en erbij willen horen. Maar ik ben nu ook dichter bij mezelf aan t komen hoor
Wat ik als motto gebruik: "Liever niet gemogen om wie je bent, dan gemogen om wie je niet bent."
Want ook al ben je heel slim en hou je ook van mensen om je heen, je hebt er toch niks aan als je jezelf niet bent? Tuurlijk, het is ook lekker veilig, bij de groep horen, maar als het jou en je gevoel in de weg staat zou het toch niet
zo moeten zijn? Dan sta je jezelf in de weg en dat wil je niet. Als je je uiterste best doet, maar je voelt je niet met een bepaalde omgeving geidentificeerd, dan kan je in ieder geval jezelf vergeven. Jij hebt je best gedaan.
Daarom ben ik bereid het risico te nemrn mezelf te zijn. En ja, dat is eng, maar het past bij mij en het zal mij verder helpen.

Misschien helpt dit als advies.
Stefan

[Siouxsie]

Voor mij is het ook gebruikelijk om niet mezelf te zijn.

Het was mijn manier om met mijn overgevoeligheid en angsten om te gaan.
Blijkbaar heb ik mezelf allerlei restricties opgelegd en mijn emoties en impulsen onderdrukt door middel van rationeel redeneren.

Ik ben mijn gevoelens en daardoor ook mijn spontaniteit kwijtgeraakt.

Als ik nu gevoelens probeer toe te laten, is het net alsof ik totaal verpletterd word door de heftigheid ervan. De ironie is dat ik juist daardoor helemaal niet "normaal" ben

Het is vervelend als je jezelf zo aantreft, vervreemd en ver van je emoties verwijderd. En dat je later in je leven alsnog moet leren om emoties te verwerken.

[Siouxsie]

Ik probeer fysiek te voelen. Mijn hoofd leeg te maken en de grond onder me voelen of wat ik aanraak. Daarnaast probeer ik meer te doen waar ik zin in heb, al is het maar klein. Dat kan wel heel lastig en frustrerend zijn, want net als je zelf zegt, als je het niet weet, weet je het niet. Hoe moet je doen waar je zin in hebt als je het niet weet? Ik probeer in mijn buik te voelen wat beter aanvoelt. Bijvoorbeeld als je beslist wat je gaat eten en je hebt een paar keuzes, wat voelt het beste? Niet wat komt het beste uit of wat wil de ander, maar doen waar je zin in hebt. Loop je over straat en heb je zonder goeie reden de drang om links een straat in te gaan, gewoon doen. Omdat het goed voelt.

Ik merk zelf dat dat vooral lastig en verschrikkelijk frustrerend is als je dat moet doen bij anderen. In een situatie waar je normaal de ander de zin zou geven voor jezelf opkomen. Niet omdat je een goeie reden hebt, maar gewoon omdat jij iets anders wil. Maar zoals ik zeg, ik ben er nog mee bezig, dus hopelijk wordt dat makkelijker.

Hopelijk kun je hier wat mee. Ik hoor het graag als je het gaat proberen.

Ik probeer dit soort dingen ook.

"Kijken en voelen. Niet denken." moest ik opschrijven van de psycholoog.

Het frustreert me dat dat zo moeilijk voor me is.

[@nouk]

Ik snap wel wat opaspop zegt. Er is geen zelf, alleen het moment. Zo leg ik het uit, tenminste. "Zelf" is niet statisch, is constant in beweging, kneedbaar, vormbaar.
Ik heb het ook altijd zo'n onzinnige uitspraak gevonden: ik ben mezelf niet. Of: hij/zij is zichzelf niet.

Alles wat je doet, bent, voelt, denkt, dat ben jij. In die situatie.
Wie zou je anders zijn...?

Dat het voelt alsof je iets tegennatuurlijks doet, dat zou nog kunnen. Maar ook dat ben jij dus... in die situaties. Ik noem dat groei. Want of het nou positief of negatief is, zodra je je bewust wordt van wat je voelt, denkt en doet leer je ervan en is er weer iets veranderd in je.

Dat je jezelf en je geluk in de weg kunt staan door jezelf restricties op te leggen, dat is ook zo. Maar ook dat ben jij.

Ik voel me eigenlijk overal thuis tegenwoordig (met mezelf), ook al ben ik overal anders (of misschien wel juist daaròm!). Alles is goed.
Geen regels waar je aan moet voldoen, gewoon alleen maar zijn. En voelt het niet goed, dan ga ik weg. Of stuur ik weg

[NB]

Belangrijk onderwerp, mooie reacties.

Ik kan me inderdaad ook goed in deze situatie verplaatsen; je zo vaak aanpassen dat je niet eens meer weet wat je wil. Dat je, al denk je jezelf verstandelijk nog zo goed te kennen, eigenlijk geen idee hebt van je eigen voorkeuren. Dat je (in mijn geval, bij jullie misschien ook?) dus erg moe, zo niet uitgeput, raakt van sociaal contact. Dat je zo ver weg kunt raken van wat goed voelt. Ik denk dat het heel belangrijk (en goed) is, dat sommigen van jullie ermee bezig zijn om dat stapje voor stapje terug te 'overmeesteren'. Om niet alleen te wéten wat je wil of wat goed voelt, maar daar ook naar kunnen en mogen handelen, zonder alleen in het analyseren te blijven hangen. (Ik probeer heel hard mee.)

[TurtleIce]

Hoe doe jij dat?? Ik vind het echt supermoeilijk..Waar zit dat gevoel? Ik lijk echt met geen meter vooruit te komen af en toe...

Tja, goeie vraag.. Ben er zelf ook nog niet heel erg bedreven in. Ik probeer fysiek te voelen. Mijn hoofd leeg te maken en de grond onder me voelen of wat ik aanraak. Daarnaast probeer ik meer te doen waar ik zin in heb, al is het maar klein. Dat kan wel heel lastig en frustrerend zijn, want net als je zelf zegt, als je het niet weet, weet je het niet. Hoe moet je doen waar je zin in hebt als je het niet weet? Ik probeer in mijn buik te voelen wat beter aanvoelt. Bijvoorbeeld als je beslist wat je gaat eten en je hebt een paar keuzes, wat voelt het beste? Niet wat komt het beste uit of wat wil de ander, maar doen waar je zin in hebt. Loop je over straat en heb je zonder goeie reden de drang om links een straat in te gaan, gewoon doen. Omdat het goed voelt.

Ik merk zelf dat dat vooral lastig en verschrikkelijk frustrerend is als je dat moet doen bij anderen. In een situatie waar je normaal de ander de zin zou geven voor jezelf opkomen. Niet omdat je een goeie reden hebt, maar gewoon omdat jij iets anders wil. Maar zoals ik zeg, ik ben er nog mee bezig, dus hopelijk wordt dat makkelijker.

Hopelijk kun je hier wat mee. Ik hoor het graag als je het gaat proberen.

Proberen is wel het sleutelwoord inderdaad . Het uitschakelen van al die gedachten vind ik het lastigst. Ik ben nu inderdaad stapje voor stapje mijn mening/wat ik wil proberen te benoemen en uit te voeren, eerst in 'veilige' situaties (bijv. bij mijn man) en daarna steeds meer uitbreiden. Want zodra er inderdaad anderen bij komen kijken is het zo lastig om niet in dat oude patroon terug te vallen... Ik ben ook benieuwd hoe jouw proces verder gaat verlopen!

Belangrijk onderwerp, mooie reacties.

Ik kan me inderdaad ook goed in deze situatie verplaatsen; je zo vaak aanpassen dat je niet eens meer weet wat je wil. Dat je, al denk je jezelf verstandelijk nog zo goed te kennen, eigenlijk geen idee hebt van je eigen voorkeuren. Dat je (in mijn geval, bij jullie misschien ook?) dus erg moe, zo niet uitgeput, raakt van sociaal contact. Dat je zo ver weg kunt raken van wat goed voelt. Ik denk dat het heel belangrijk (en goed) is, dat sommigen van jullie ermee bezig zijn om dat stapje voor stapje terug te 'overmeesteren'. Om niet alleen te wéten wat je wil of wat goed voelt, maar daar ook naar kunnen en mogen handelen, zonder alleen in het analyseren te blijven hangen. (Ik probeer heel hard mee.)

Ik kan inderdaad ook erg moe worden van sociaal contact, juist omdat het niet vanzelfsprekend gaat maar je overal (te veel) over nadenkt, over alles wat je zegt en doet. Soms zie ik er van tevoren echt tegenop als ik een afspraak heb of een feestje of zo. Terwijl ik er ook heel erg van kan genieten, het kost alleen veel energie.
Proberen is dapper en wordt hopelijk kunnen!

Ik probeer dit soort dingen ook.

"Kijken en voelen. Niet denken." moest ik opschrijven van de psycholoog.

Het frustreert me dat dat zo moeilijk voor me is.

Dat vind ik ook zo frustrerend! Hoe kun je je gedachten nu uitzetten? Maar eigenlijk is het misschien wel heel logisch omdat juist het denken altijd het 'eenvoudigst' of de makkelijkste weg is geweest, waardoor als je (ik) iets nieuws/onbekends/anders wil proberen je snel terugvalt op juist dat denken. Maar dat maakt het niet minder frustrerend...

Wat ik ook altijd lastig vind is om het niet erg te vinden als het niet direct lukt om bijvoorbeeld te zeggen wat ik vind/wil en dan wil ik liever maar gewoon opgeven. (Niet zo'n ijzeren discipline en wel een boel faalangst hier ).

[opaspop]

Er is geen zelf, omdat je niet meer bent dan een massavlees. Een machine die informatie verwerkt, en daar op respondeert.
Existentie gaat vooraf aan essentie. Jij doet dingen, en die maken je tot wie je bent, omdat je omgeving je als zodanig erkent.
Je besluit visboer te worden, en je bent het ook, omdat de omgeving je als zodanig ziet, en je dus samenvalt met die rol. Er is
geen ziel, geen kern waarin vastgelegd staat wie jij bent, en hoe jij zal worden. Er is geen essentie, en het leven heeft
geen speciaal doel met jou. Je bent geen uitverkorenen van je eigen kern. Je bent een massa vlees, in een oneindige leegte, die
beslissingen neemt, en aan de hand van die beslissingen iemand word. Het idee dat je iemand bent, en dat je dat iemand naar buiten
moet brengen is een modern westers idee. Je hebt een bepaalde stemming, een bepaald soort zenuwstelsel, en een oneindig complex
stel hersenen, dat eerder vergeleken kan worden met een soort storm, aan prikkels, en indrukken. Je bestaan is kneedbaar. Hersenen groeien
of krimpen, zelfs DNA schijnt niet vaststaand te zijn, en kan nog tijdens het leven veranderen. ( althans dat heb ik ergens gehoord).Ik ben niet dezelfde opaspop die ik twee jaar geleden was. Ik heb andere keuzes gemaakt, en heb mezelf omgevormd tot een ander persoon. Wie ik nu ben is ook totaal anders dan de persoon die ik over tien jaar ben. Ik ben dan een ander persoon, die aangepast is aan een ander soort leven, zelfs mijn fysieke verschijning zal anders zijn. Je bent niet een zelf, je bent dit lichaam, in de eindeloze leegte.

[Suus]

Ik probeer dit soort dingen ook.

"Kijken en voelen. Niet denken." moest ik opschrijven van de psycholoog.

Het frustreert me dat dat zo moeilijk voor me is.

Dat vind ik ook zo frustrerend! Hoe kun je je gedachten nu uitzetten? Maar eigenlijk is het misschien wel heel logisch omdat juist het denken altijd het 'eenvoudigst' of de makkelijkste weg is geweest, waardoor als je (ik) iets nieuws/onbekends/anders wil proberen je snel terugvalt op juist dat denken. Maar dat maakt het niet minder frustrerend...

Wat ik ook altijd lastig vind is om het niet erg te vinden als het niet direct lukt om bijvoorbeeld te zeggen wat ik vind/wil en dan wil ik liever maar gewoon opgeven. (Niet zo'n ijzeren discipline en wel een boel faalangst hier ).[/quote]

Het is een tijdrovend proces. Twee jaar geleden ben ik er mee gestart en lukt het me nog steeds maar gedurende een korte tijd. Door yoga kun je het proces versnellen. Vind je het lastig om naar je gevoel te luisteren, dan kun je starten door jezelf een keer of 10 per dag af te vragen wat je voelt. Hoe voelen je schoenen, broek, stoel, handen, mond, etc? Echt bewust voelen.
Een volgende stap kan zijn om jezelf in stress situaties af te vragen wat je voelt. Bijvoorbeeld je bent te laat voor een afspraak en het stoplicht springt op rood. Probeer dan te voelen hoe stress voelt. Door het 'voelen' (luisteren naar je gevoel) zal de stress verminderen. LET OP: Probeer het gevoel niet weg te denken! Integendeel probeer het te omarmen, vast te houden. Als dat lukt kun je nog een stap verder gaan door onzekerheid te voelen, schaamte, blijdschap, teleurstelling, etc. Geluk vind ik trouwens de moeilijkste. Lukt het je allemaal om dit gevoel echt compleet te voelen dan zal je zien dat het steeds eenvoudiger wordt om gevoelens te 'gebruiken'. Het gevoelssignaal 'ik ben het er niet mee eens' bereikt je bewustzijn eerder dan de cognitieve reactie - die je misschien niet eens toelaat.

@Opaspop ik ben het grotendeels eens met jouw reactie. Ieder mens heeft een fysiek lichaam gekregen van zijn ouders. Bij dat fysieke lichaam horen ook een beperkt aantal karakter eigenschappen - zenuwachtig / rustig, angstig / koelbloedig, druk / sloom, enthousiast / bedachtzaam. Het nature deel dus. Het nurture deel is veel dominanter. En daarvan ligt niets vast. Je persoonlijkheid is datgene waar je zelf voor gekozen hebt, soms door schade of schande soms door succes. Iedere dag kun je besluiten dit deel achter je te laten en een andere weg in te slaan. Zolang jouw keuzes niet in tegenspraak zijn met je aangeboren talenten en zwakheden zal je met voldoende inzet slagen.
Waar ligt de scheidslijn tussen nature en nuture? Om dat van jezelf vast te stellen is erg lastig. Goed voelen kan je daarbij helpen.

[Suus]

Ik probeer dit soort dingen ook.

"Kijken en voelen. Niet denken." moest ik opschrijven van de psycholoog.

Het frustreert me dat dat zo moeilijk voor me is.

Dat vind ik ook zo frustrerend! Hoe kun je je gedachten nu uitzetten? Maar eigenlijk is het misschien wel heel logisch omdat juist het denken altijd het 'eenvoudigst' of de makkelijkste weg is geweest, waardoor als je (ik) iets nieuws/onbekends/anders wil proberen je snel terugvalt op juist dat denken. Maar dat maakt het niet minder frustrerend...

Wat ik ook altijd lastig vind is om het niet erg te vinden als het niet direct lukt om bijvoorbeeld te zeggen wat ik vind/wil en dan wil ik liever maar gewoon opgeven. (Niet zo'n ijzeren discipline en wel een boel faalangst hier ).

Het is een tijdrovend proces. Twee jaar geleden ben ik er mee gestart en lukt het me nog steeds maar gedurende een korte tijd. Door yoga kun je het proces versnellen. Vind je het lastig om naar je gevoel te luisteren, dan kun je starten door jezelf een keer of 10 per dag af te vragen wat je voelt. Hoe voelen je schoenen, broek, stoel, handen, mond, etc? Echt bewust voelen.
Een volgende stap kan zijn om jezelf in stress situaties af te vragen wat je voelt. Bijvoorbeeld je bent te laat voor een afspraak en het stoplicht springt op rood. Probeer dan te voelen hoe stress voelt. Door het 'voelen' (luisteren naar je gevoel) zal de stress verminderen. LET OP: Probeer het gevoel niet weg te denken! Integendeel probeer het te omarmen, vast te houden. Als dat lukt kun je nog een stap verder gaan door onzekerheid te voelen, schaamte, blijdschap, teleurstelling, etc. Geluk vind ik trouwens de moeilijkste. Lukt het je allemaal om dit gevoel echt compleet te voelen dan zal je zien dat het steeds eenvoudiger wordt om gevoelens te 'gebruiken'. Het gevoelssignaal 'ik ben het er niet mee eens' bereikt je bewustzijn eerder dan de cognitieve reactie - die je misschien niet eens toelaat.

@Opaspop ik ben het grotendeels eens met jouw reactie. Ieder mens heeft een fysiek lichaam gekregen van zijn ouders. Bij dat fysieke lichaam horen ook een beperkt aantal karakter eigenschappen - zenuwachtig / rustig, angstig / koelbloedig, druk / sloom, enthousiast / bedachtzaam. Het nature deel dus. Het nurture deel is veel dominanter. En daarvan ligt niets vast. Je persoonlijkheid is datgene waar je zelf voor gekozen hebt, soms door schade of schande soms door succes. Iedere dag kun je besluiten dit deel achter je te laten en een andere weg in te slaan. Zolang jouw keuzes niet in tegenspraak zijn met je aangeboren talenten en zwakheden zal je met voldoende inzet slagen.
Waar ligt de scheidslijn tussen nature en nuture? Om dat van jezelf vast te stellen is erg lastig. Goed voelen kan je daarbij helpen.

[Suus]

Ik probeer dit soort dingen ook.

"Kijken en voelen. Niet denken." moest ik opschrijven van de psycholoog.

Het frustreert me dat dat zo moeilijk voor me is.

Dat vind ik ook zo frustrerend! Hoe kun je je gedachten nu uitzetten? Maar eigenlijk is het misschien wel heel logisch omdat juist het denken altijd het 'eenvoudigst' of de makkelijkste weg is geweest, waardoor als je (ik) iets nieuws/onbekends/anders wil proberen je snel terugvalt op juist dat denken. Maar dat maakt het niet minder frustrerend...

Wat ik ook altijd lastig vind is om het niet erg te vinden als het niet direct lukt om bijvoorbeeld te zeggen wat ik vind/wil en dan wil ik liever maar gewoon opgeven. (Niet zo'n ijzeren discipline en wel een boel faalangst hier ).

Het is een tijdrovend proces. Twee jaar geleden ben ik er mee gestart en lukt het me nog steeds maar gedurende een korte tijd. Door yoga kun je het proces versnellen. Vind je het lastig om naar je gevoel te luisteren, dan kun je starten door jezelf een keer of 10 per dag af te vragen wat je voelt. Hoe voelen je schoenen, broek, stoel, handen, mond, etc? Echt bewust voelen.
Een volgende stap kan zijn om jezelf in stress situaties af te vragen wat je voelt. Bijvoorbeeld je bent te laat voor een afspraak en het stoplicht springt op rood. Probeer dan te voelen hoe stress voelt. Door het 'voelen' (luisteren naar je gevoel) zal de stress verminderen. LET OP: Probeer het gevoel niet weg te denken! Integendeel probeer het te omarmen, vast te houden. Als dat lukt kun je nog een stap verder gaan door onzekerheid te voelen, schaamte, blijdschap, teleurstelling, etc. Geluk vind ik trouwens de moeilijkste. Lukt het je allemaal om dit gevoel echt compleet te voelen dan zal je zien dat het steeds eenvoudiger wordt om gevoelens te 'gebruiken'. Het gevoelssignaal 'ik ben het er niet mee eens' bereikt je bewustzijn eerder dan de cognitieve reactie - die je misschien niet eens toelaat.

@Opaspop ik ben het grotendeels eens met jouw reactie. Ieder mens heeft een fysiek lichaam gekregen van zijn ouders. Bij dat fysieke lichaam horen ook een beperkt aantal karakter eigenschappen - zenuwachtig / rustig, angstig / koelbloedig, druk / sloom, enthousiast / bedachtzaam. Het nature deel dus. Het nurture deel is veel dominanter. En daarvan ligt niets vast. Je persoonlijkheid is datgene waar je zelf voor gekozen hebt, soms door schade of schande soms door succes. Iedere dag kun je besluiten dit deel achter je te laten en een andere weg in te slaan. Zolang jouw keuzes niet in tegenspraak zijn met je aangeboren talenten en zwakheden zal je met voldoende inzet slagen.
Waar ligt de scheidslijn tussen nature en nuture? Om dat van jezelf vast te stellen is erg lastig. Goed voelen kan je daarbij helpen.

[Suus]

Sorry ik ben enorm aan het klooien met de quotes. Misschien kan een mod mij twee eerdere berichtjes deleten??

[opaspop]

@Opaspop ik ben het grotendeels eens met jouw reactie. Ieder mens heeft een fysiek lichaam gekregen van zijn ouders. Bij dat fysieke lichaam horen ook een beperkt aantal karakter eigenschappen - zenuwachtig / rustig, angstig / koelbloedig, druk / sloom, enthousiast / bedachtzaam. Het nature deel dus. Het nurture deel is veel dominanter. En daarvan ligt niets vast. Je persoonlijkheid is datgene waar je zelf voor gekozen hebt, soms door schade of schande soms door succes. Iedere dag kun je besluiten dit deel achter je te laten en een andere weg in te slaan. Zolang jouw keuzes niet in tegenspraak zijn met je aangeboren talenten en zwakheden zal je met voldoende inzet slagen.
Waar ligt de scheidslijn tussen nature en nuture? Om dat van jezelf vast te stellen is erg lastig. Goed voelen kan je daarbij helpen.

nee het nurture nature debat binnen de psychologie, gaat erover of mensen nou door hun opvoeding/ omgeving bepaald worden ( nature)

Of dat hun eigenschappen door genen bepaald worden ( nurture). Ik geloof dat je een aantal dingen door elkaar haalt.

Jou keuzes kan je altijd maken, en je fysieke gestel zal zich vormen aan de hand van de keuzes die je maakt. Ik kan besluiten in de maffia te gaan. Dan zal mijn stille karakter zich plooien naar een nieuwe wereld, en ik zal fungeren als een persoon achter de schermen. Op dat moment ben ik crimineel, terwijl ik dat eerst niet was. Mijn zelf is dan dus veranderd.

je zal met voldoende inzet slagen? Wat is slagen? materieel slagen? maatschappelijk gezien slagen?. Dat is geen slagen, maar binnen de lijntjes van de conventie vallen.Je bent pas geslaagd als je vrede hebt met je leven, en je sterfelijkheid, als je trots bent op de persoon die je geworden bent, door je eigenschappen naar je hand te zetten. dat zie ik als slagen.

[Thom]

nee het nurture nature debat binnen de psychologie, gaat erover of mensen nou door hun opvoeding/ omgeving bepaald worden ( nature).
Of dat hun eigenschappen door genen bepaald worden ( nurture). Ik geloof dat je een aantal dingen door elkaar haalt.

Even mierenneuken, maar het is precies andersom . Ik kon het niet laten.