Naar aanleiding van het interessante topic van ZoeZen, wat precies aansloot bij mijn eigen terugblik vorige week, liep ik te denken over mijn eigen relatie met leeftijdsgenoten.
Ik heb op mijn 26e te horen gekregen dat ik HB zou kunnen zijn, wat achteraf in de brugklas al door mijn mentor gezegd was (niet tegen mij). Een van mijn ouders dacht dat ik iets anders had en nogal beperkt was en schoof HB aan de kant zonder dit te noemen. Deze ouder vond dat ik anders was dan andere kinderen van mijn leeftijd en vond dit een probleem.
Zelf keek ik er een stuk positiever tegenaan, maar ben bij gebrek aan uitdaging en mogelijkheden thuis wel steeds meer gaan onderpresteren. En aangezien ik iemand ben die bij teveel verveling nogal op mezelf ben, had ik weinig contact met leeftijdsgenoten. Ik had altijd zoiets van: "eerst weer normaal gaan leven (=veel meer uitdaging) en leuke dingen doen, daarna ga ik wel weer eens rondkijken naar leuke mensen om die leuke dingen mee te doen." Had trouwens wel vriendinnen in de brugklas, maar moest later naar een andere school om VWO te kunnen blijven doen.
Helaas ben ik bij mijn studie ook weer gaan onderpresteren. Inmiddels zijn de meeste leeftijdsgenoten afgestudeerd en hebben een behoorlijke baan of een gezin met kinderen waar ze druk mee zijn. Aansluiting vinden blijft lastig.
Zijn er meer mensen die hier mee te maken hebben?
Re: Hb en leeftijdsgenoten
Ik heb het andere topic niet gelezen en mis dus een deel van de context. Gaat het over aansluiting vinden bij leeftijdsgenoten?
Ik heb wel het idee dat ik altijd wat langer moet zoeken dan andere mensen om mensen te vinden met wie het écht klikt. Op de basisschool en middelbare school had ik wel wat vrienden, maar pas toen ik ging studeren kwam ik mensen tegen met wie ik écht de diepte in kon gaan qua vriendschap. En dat waren niet mijn studiegenootjes, maar mensen die ik via allerlei vrijwilligerswerk en andere dingen buiten mijn studie tegenkwam. Met studiegenootjes en nu collega's kan ik prima overweg, maar het gaat om iets anders, het gevoel hebben dat je iets wezenlijks deelt en daardoor helemaal jezelf kan zijn. Bij veel mensen heb ik het gevoel dat ik me moet inhouden en niet mijn hele intense zelf voor hun voeten kan gooien.
Nu ik niet meer studeer ben ik weer een beetje terug bij af. Mijn wereldje is weer wat kleiner geworden en met veel studievrienden is het toch afgesleten, omdat je je na je studie allemaal weer een andere kant op ontwikkelt. Zeker de Hb-achtige / intense typjes in mijn beleving, die ontwikkelen zich nogal wild en alle kanten op, en de sympathie voor elkaar en de herinneringen blijven, maar als iemand zó intens bezig bent met een nieuwe interesse of levensstijl waar ik niet per se iets mee heb, is het moeilijk om heel intensief contact te houden.
Ik zie ze nog wel sporadisch. Maar weet niet zo goed waar ik nu nieuwe mensen kan vinden met wie ik die klik heb en met wie ik mijn huidige situatie, interesses, levensstijl kan delen. Dat hoeven overigens niet per se leeftijdsgenootjes te zijn
Tegenwoordig heb ik ook een aantal intergenerationele vriendschappen, ik ben zelf 27 maar een van mijn beste vriendinnen is in de 50. Zij is vermoedelijk ook iets HB'erigs, toen ik erover begon vertelde ze dat haar dochter officieel HB is en daar grote problemen mee heeft gehad op school. En sinds kort ben ik samen met mijn partner bevriend aan het raken met een 50+ stel dat ook verdacht veel HB-trekjes heeft.
Ik heb wel het idee dat ik altijd wat langer moet zoeken dan andere mensen om mensen te vinden met wie het écht klikt. Op de basisschool en middelbare school had ik wel wat vrienden, maar pas toen ik ging studeren kwam ik mensen tegen met wie ik écht de diepte in kon gaan qua vriendschap. En dat waren niet mijn studiegenootjes, maar mensen die ik via allerlei vrijwilligerswerk en andere dingen buiten mijn studie tegenkwam. Met studiegenootjes en nu collega's kan ik prima overweg, maar het gaat om iets anders, het gevoel hebben dat je iets wezenlijks deelt en daardoor helemaal jezelf kan zijn. Bij veel mensen heb ik het gevoel dat ik me moet inhouden en niet mijn hele intense zelf voor hun voeten kan gooien.
Nu ik niet meer studeer ben ik weer een beetje terug bij af. Mijn wereldje is weer wat kleiner geworden en met veel studievrienden is het toch afgesleten, omdat je je na je studie allemaal weer een andere kant op ontwikkelt. Zeker de Hb-achtige / intense typjes in mijn beleving, die ontwikkelen zich nogal wild en alle kanten op, en de sympathie voor elkaar en de herinneringen blijven, maar als iemand zó intens bezig bent met een nieuwe interesse of levensstijl waar ik niet per se iets mee heb, is het moeilijk om heel intensief contact te houden.
Ik zie ze nog wel sporadisch. Maar weet niet zo goed waar ik nu nieuwe mensen kan vinden met wie ik die klik heb en met wie ik mijn huidige situatie, interesses, levensstijl kan delen. Dat hoeven overigens niet per se leeftijdsgenootjes te zijn
Tegenwoordig heb ik ook een aantal intergenerationele vriendschappen, ik ben zelf 27 maar een van mijn beste vriendinnen is in de 50. Zij is vermoedelijk ook iets HB'erigs, toen ik erover begon vertelde ze dat haar dochter officieel HB is en daar grote problemen mee heeft gehad op school. En sinds kort ben ik samen met mijn partner bevriend aan het raken met een 50+ stel dat ook verdacht veel HB-trekjes heeft.I have no face. Other people have faces; they are here. Their world is the real world. The things they lift are heavy. They say Yes, they say No; whereas I shift and change and am seen through in a second.
(Virginia Woolf ~ The Waves)
(Virginia Woolf ~ The Waves)
Re: Hb en leeftijdsgenoten
Ik herken beide verhalen van jullie. Ik vind aansluiting vinden ook lastig. De mensen waarmee ik het beste contact heb op diepgaand niveau zijn in de 50. En ook vrij intelligent. Eerlijk gezegd baal ik er van, ik zou zo graag met leeftijdsgenoten hetzelfde hebben. Ik heb 2 vriendinnen waar ik veel contact mee heb maar dat contact gaat nooit zo diepgaand als ik dat zou willen.
Veel herkenning dus.
Veel herkenning dus.