hoe omgaan met gevoeligheid?

[Maura]

Hoi allemaal,

Ik ben enorm gevoelig en laat gebeurtenissen veel te zwaar wegen. Ook heb ik de neiging mezelf van alles de schuld te geven. Gevoeligheid is blijkbaar een kenmerk van hoogbegaafdheid. Ik wil gebeurtenissen makkelijker naast me neer kunnen leggen, maar het lukt me niet. Een paar voorbeelden:

Toen ik 4 jaar was, werd ik getraumatiseerd in een kringgesprek. De ouders van een klasgenootje gingen scheiden. Ik was (als enige?) de hele dag compleet overstuur en ontroostbaar. De juffrouw en belde die avond mijn ouders op met het bericht dat ze er met me over moesten praten.

Toen ik 6/7 was, plukte ik een appel. Ik wist niet dat de appelboom van mijn oude overbuurman was. De man zag dat ik zijn appel plukte, rende naar me toe, greep me bij mijn arm, schreeuwde minutenlang in mijn gezicht. Hij duwde me naar achteren en wees naar de appel. 'PAK HET OP EN GEEF HET AAN ME.' Dit deed ik toen maar. Hij gaf me een duw, riep dat ik op moest rotten en nooit meer terug mocht komen, en ik lag zeker drie jaar huilend wakker. Achteraf gezien is de man niet helemaal goed en stond de boom buiten zijn tuin (mijn overbuurman woonde tegenover ons, maar ertussenin was een veldje, omringd door bomen, waaronder De Appelboom).

Toen ik 15/16 was, liep ik stage in een verpleeghuis voor mensen die dement waren, spierziekte hadden of hersenschade na een ongeluk/hersenbloeding hadden opgelopen. Mijn enige taak was de bewoners op te halen, naar een activiteit te brengen en weer terug te brengen samen met de vaste verpleging. Bij het heen-en-weerbrengen, kwam ik uiteraard in de kamers van de bewoners. Er hingen kaartjes aan de muur met hartverscheurende teksten, zoals: 'Lieve mam, ik mis je ontzettend. Ik vind het zo jammer dat je niet meer kunt praten en niet meer weet wie ik ben. Ik hou nog steeds van je. Veel liefs, je dochter.' De eerste dat ik terugkwam van stage, en mijn moeder me 'hoe was het?' vroeg, barstte ik onmiddellijk in tranen uit en kon een uur geen woord uitbrengen.

Dit zijn slechts een paar voorbeelden van de ontelbare dingen die nu door mijn hoofd rondspoken. Ik heb vooral ontzettend veel moeite met mensen die zonder problemen een enorm gemene opmerking maken die mensen heel erg raakt, en zonder enige moeite weer vrolijk doorgaan met hun dag. Dit zijn enorm veel mensen. Doordat ik verbaal erg sterk ben (en dus zelfverzekerd overkom?), kan ik per ongeluk dingen zeggen die mensen als 'fel' zien, waarna sommigen het nodig vinden me persoonlijk aan te vallen. Het duurt maanden, soms zelfs jaren, voordat ik hier overheen ben, terwijl ik duidelijk kan zien dat zij er na een minuut al niet meer mee zitten en vrolijk verder gaan. Ik zal nooit iemand expres beledigen of verdrietig maken met rake opmerkingen. Anderen hebben hier zoveel minder moeite mee.

Ook kan ik heel erg schrikken en overstuur raken van de stomste dingen. Laatst bracht mijn vriend me achterop zijn fiets terug, en knapte ineens de band met een ENORM kabaal. Ik schrok zo, dat ik meteen overstuur raakte en een aantal minuten even niets kon zeggen om het te verwerken.

Klinkt dit bekend? Of in ieder geval een klein beetje bekend? Volgens mij ben ik wel heel extreem gevoelig vergeleken met anderen. Zijn er mensen die me tips kunnen geven?

[Stefan]

Hoi Maura,

Volgens mijn therapeut is het bijna een logische gevolgtrekking: HB en HSP gaan vaak samen, want veel prikkelingen kunnen verwerken betekent ook dat je openstaat voor veel prikkelingen (of andersom ).
Ik heb vooral veel last van ongewenst geluid, afleiding en hoog frequentie piepgeluiden van transformators. Verder zijn emoties zo heftig dat ik er een tamelijk ongezonde coping-strategie voor heb ontwikkeld, waar ik nu ook vanaf probeer te komen.
IK ben het boek "Hoog Sensitieve Personen" van Elaine N. Aron aan het lezen. Ik hoop daar wat aan te hebben in mijn eigen zoektocht naar de omgang met de "input overload", wellicht voor jou ook interessant leesvoer!

[Terence]

Heftig, Maura. Goed dat je het hebt gedeeld.
Ik heb dezelfde reacties in alle situaties die je noemt, met als grootste verschil dat ik er niet zoals jij mee blijf zitten.

Het eerste dat in me opkomt, puur een gis, is dat je hersenen niet "het" stofje aanmaken om het snel te relativeren en verwerken. Bijvoorbeeld, als een band of een ballon knapt, schrik ik me wezenloos en haat dat. Maar vrijwel direct begrijp ik de oorzaak en laat het gaan. Ik kan wel mooi zeggen dat jij dat gewoon ook moet doen, maar volgens mij is het niet zo simpel.

Maar ik ben geen therapeut of neuroloog, dus dit is slechts een idee dat ik kreeg bij het lezen van je post. Ik hoop dat je dan ook lang blijdschap ervaart als je iets leuks hebt meegemaakt.

[mefmdv]

Herkenbaar Maura. Heel vervelend als dat soort dingen je zo bij blijven. Ik kan me nog steeds schuldig voelen om dingen die ik per ongeluk gedaan heb. Bijvoorbeeld een plastic bakje op het pas gebruikte fornuis zetten van mijn nicht die het niet breed had, waardoor het eraan vast smolt en het fornuis beschadigd was. En dat is 13 jaar geleden. Ik heb veel van dat soort dingen en kan het enigszins relativeren nu, maar het is absoluut niet verwerkt, want de bijbehorende emoties worden zomaar weer getriggert.

[Verwijderde account]

Zonder meer een goede tip om te letten op het verwerken Terence! Ik heb door het benoemen en even rustig nadenken over wat er gebeurt, waarom en hoe ik daar op reageer al een stuk minder stress van bijvoorbeeld irritant omgevingsgeluid. Daarnaast begin ik te leren / accepteren dat het bij me hoort. Scheelt ook een hoop.

Wat mij het meest geholpen heeft zijn meditatie en ontspanningsoefeningen. In eerste instantie puur gericht op het ontspannen en niet (teveel) denken. Daarna ben ik, in een hele rustige en ontspannen toestand, gaan denken over dingen die me stress gaven die dag. En ze gaan relativeren en anders gaan bekijken. Het lukt me nu al met enige regelmaat om op het moment zelf mijn aandacht op mijn spanning te richten, te ontspannen en een (stress)situatie anders te bekijken.

De onbedoelde rake opmerkingen kun je eenvoudig recht zetten door de persoon te vertellen dat je het niet zo bedoelde maar door het moment het op die manier zei. Heb mezelf een paar keer over het drempeltje om dat te doen gezet en was verbaasd over de fijne reacties

Oh, en als semi-adhd'er was ik zo afgeleid dat ik de positieve kanten vergeet te vermelden, je kunt vast ook intens genieten van positieve dingen Ter inspiratie die van mij van de afgelopen dagen: de grijns op het gezicht van mijn neefje van tien die van me won met schaak, de kopjes van mijn katertje die me bijna twee dagen niet gezien had, het compliment voor mijn kookkunst en dat heerlijke frisse net gestreken bedje Gevoelig zijn heeft ook zijn voordelen.

[Sawi]

Ik heb ook moeite met mensen die hun emoties tonen, vooral boosheid of verdriet. Ik heb bijvoorbeeld een hekel aan ruzie. Vooral als kind probeerde ik altijd te vluchten wanneer anderen ruzie hadden. Als ik niet werkelijk kon weglopen, bijvoorbeeld in de klas op school, dan deed ik net alsof ik het niet doorhad, bleef mijn blik gericht houden op een boek ofzo. Maar ik kon me zelfs als zo'n ruzie over was nog urenlang niet concentreren en in mijn hoofd bleef zo'n ruzie zich maar herhalen, terwijl de mensen die ruzie hadden het al lang vergeten waren.

Nog steeds weet ik niet altijd wat ik moet zeggen als mensen heel verdrietig zijn en me dat vertellen. Ik klap dicht en het blijft akelig stil, terwijl ik echt wel wil luisteren. Wel heb ik in de loop der jaren geleerd hoe ik hier beter mee om kan gaan, al lukt dat lang niet altijd. Wat mij het meest heeft geholpen is dat ik van iemand de tip heb gekregen om die emotie te benoemen als de emotie van die andere persoon. Dus bijvoorbeeld 'Ik zie dat je verdrietig bent.' of 'Ik zie dat je het moeilijk hebt, ik wil wel naar je luisteren. Zullen we even koffie halen?' Daarmee schep ik ruimte tussen mijn eigen emoties (angst, medelijden) en die van die andere persoon. Ik toon wel empathie en biedt anderen de mogelijkheid te reageren, terwijl ik dan zelf niet zo heel veel hoef te zeggen. Bovendien vind ik het daarna gemakkelijker om door te praten, omdat ik geen last heb van die emoties van anderen. Sinds ik hier bewust mee ben gaan oefenen, ben ik een stuk beter geworden in praten en luisteren.

Overigens denk ik dat je als kind niets tegen zo'n boze buurman had kunnen doen. De verhouding tussen volwassenen en kind is niet gelijkwaardig. Je kunt van een zesjarig kind niet verwachten dat deze tegen de boze buurman zegt 'Buurman, ik zie dat u boos bent. Het was niet mijn bedoeling om u boos te maken. Ik wist niet dat die appels van u waren. Sorry.' Dat gaat wat ver. Daar had jij dus nooit iets aan kunnen doen en ik denk dat elk kind daar best even van onder de indruk zou zijn geweest. De een alleen wat meer dan de ander.

[Terence]

Niet dat ik letterlijk alles naast me zet en vergeet. Genoeg situaties die ik me jaren later herinner en de emotie in lichtere mate weer ervaar.

Ik heb ook een paar zeldzame gevallen waarin ik een persoon zag en de combinatie van uiterlijk/houding/gezichtsuitdrukking er voor zorgde dat mijn hart brak. Terwijl er niks aan de hand was! Bijv. een vrouw die ons huis passeerde met haar kinderwagen. Ze zag er een beetje armoedig uit, en hield een kalme uiterst contente blik op haar baby. Maar goed, luttele minuten later was de emotie vanzelf gedaald. Mede ook door weer allerlei nieuwe prikkels om me heen.

[Rianne]

Hoi Maura, jij maakt de dingen niet te zwaar, ze zijn voor jou zo zwaar. Begin eens met dat te accepteren. Een HSP heeft een langere herstelperiode nodig dan een niet-HSP. Probeer jezelf dus geen normen op te leggen die niet bij jou horen.

Zo te lezen kun je met name de negatieve kanten van HSP gemakkelijk opnoemen, maar kun je ook de positieve kanten zien?
Het boek dat Stefan aanraadt van Elaine Aron is echt heel fijn voor de erkenning en acceptatie. Ik kan je ook de boekjes en oefeningen aanraden van "hooggevoelig heel gewoon".

[Laatbloeier]

Dankjewel voor je tips, Rianne, voor mij ook zó herkenbaar. En Maura, voor mij klinkt het allemaal enorm bekend wat je schrijft. Ik wéét dat het een kwestie van accepteren is, en toch vind ik dat nog steeds moeilijk. (Mijn eigen dochter van 15 noemt me vaak een 'aansteller' en vind dat ik altijd maar moe ben bijv... "Mam, jij kan ook nergens tegen.")

[Vuurvliegje]

Dit onderwerp is heel herkenbaar voor me en ik heb me ook jaren afgevraagd of er iets mis was met mij omdat ik zo extreem gevoelig ben voor sferen, emoties geuren en geluiden.

Ik ben opgegroeid in een omgeving waar er altijd mensen om mij heen waren en ruzie aan de orde van de dag was. Soms denk ik dat ik daardoor zo graag alleen ben en in een rustige omgeving. Ik heb nooit gedacht dat het iets met het HB te maken kon hebben. Ik zou mezelf ook niet hoog gevoelig willen noemen. Zoals ik al eerder gezegd heb op het forum, misschien zijn andere om mij heen juist wel ongevoelig.

Ik heb mijn gevoeligheden leren accepteren als iets dat bij mij past, ik wil alleen wel een keuze kunnen hebben dus ik ga zaken niet uit de weg ook als ik er niet van houd (zoals ruzies, verjaardagen, drukke winkels, moeilijke gesprekken, emotionele mensen enzovoorts).

Ik denk echt dat blootstellen aan hetgeen waar je moeite mee hebt een goede manier is om het te leren hanteren (je kunt per slot van rekening ook niet op de bank leren fietsen!)

Je kunt er ook voor kiezen om geen eelt te kweken op je gevoelige ziel en in plaats daarvan te accepteren dat je hierdoor meer te verwerken hebt en dus bewust ruimte te creëren voor je zelf. Ik doe van beide een beetje. enerzijds zeg ik regelmatig tegen mezelf da ik me niet moet aanstellen en doe ik zaken tegen mijn zin in waarvan ik weet dat ik er moeite mee heb en anderzijds mag ik soms "overgevoelig" zijn en sluit ik me lekker eventjes af.

Ook emoties van anderen raken mij maar dat ik zie dat als een voordeel. Ik werk met mensen die problemen hebben en ik heb inmiddels goed door hoe ik in het moment echt naast de ander kan staan en zodra het niet meer functioneel is het gevoel weer los te laten. Na vele jaren kan ik het qua emoties dus best aardig maar geluiden en geuren daar kan ik mij helaas nog niet goed tegen wapenen.

Ik vind het ook lastig om het te accepteren. De afgelopen twee dagen bijvoorbeeld hoor ik elke minuut een heel klein piepje. Ik heb het hele huis al afgezocht (zonde van mijn tijd zij manlief) ik heb allerlei apparaten uit en weer aan gezet, kasten overhoop gehaald en ik kan het nergens vinden
Mijn drie familieleden (ook allemaal Hb-ers) hebben er wel een hele dag voor nodig gehad om het geluidje (zoals zij het noemen) überhaupt te kunnen horen en ik sta inmiddels strak in mijn vel door dat irritante piepje!!!

nou kom dan maar eens met dooddoeners als: negeer het of accepteer het

[Fien]

IK ben het boek "Hoog Sensitieve Personen" van Elaine N. Aron aan het lezen. Ik hoop daar wat aan te hebben in mijn eigen zoektocht naar de omgang met de "input overload", wellicht voor jou ook interessant leesvoer!

Eergisteren ben ik na jaren weer in het boek van Elaine Aron begonnen en ik vind er veel herkenning in. Ik denk alleen wel dat je er klaar voor moet zijn en een beetje stabiel. Ik twijfel of ik doorga met lezen want wat ik lees is zo pijnlijk herkenbaar en roept zoveel herinneringen en emoties op, dat ik van mezelf weet dat ik moet uitkijken. Elaine geeft herhaaldelijk in haar boek aan dat je eventueel professionele hulp nodig zult kunnen hebben. Het is (voor mij) allerminst een ' boek dat je even fijn leest voor herkenning'.

Verder herken ik heel veel van wat je schrijft, Maura. Wat mij helpt is dat ik twee hoogsensitieve vriendinnen heb die begrijpen wat het is om zo sensitief te zijn. De een lijkt eraan onderdoor te gaan en heeft professionele hulp, terwijl de ander ermee heeft leren omgaan (o.a. positieve opvoeding gehad) en haar hoogsensitiviteit op een intense en succesvolle manier weet in te zetten.
Mijn tips is: trek je niet te veel aan van mensen die niet zo sensitief zijn. Veroordeling of onbegrip is heel erg naar maar dat zegt meer iets over die persoon dan over jou.

[Laatbloeier]

Ik heb het al eerder ergens gezegd hier, maar ik vind die Elaine een beetje 'truttig'. Toen ze ergens in een van haar boeken schreef dat ze zich regelmatig op het toilet terugtrok om even te gaan huilen, haakte ik af.

Elaine geeft herhaaldelijk in haar boek aan dat je eventueel professionele hulp nodig zult kunnen hebben.

Ehhh, ja. Dat kan. Dat geldt voor iedereen. Maar hoogsensitiviteit is in mijn ogen absoluut geen ziekte. Ik zie het eerder als een kracht met een keerzijde. Je moet jezelf in acht nemen, nemen zoals je bent, voelen wanneer je rust nodig hebt en/of even moet afhaken (in geval van te vermijden drukte als feestjes, drukke en lawaaierige plekken of mensen, dat soort zaken).


In die zin denk ik er overigens ook anders over dan de mij dierbare Vuurvlieg:

Ik denk echt dat blootstellen aan hetgeen waar je moeite mee hebt een goede manier is om het te leren hanteren (je kunt per slot van rekening ook niet op de bank leren fietsen!)

Ik stel mij pas bloot aan zaken die mij aanzienlijk meer lijken uit te putten van dat ze de gemiddelde mens uitputten wanneer dat écht moet. Ik accepteer volledig dat mijn grens hierin vaak anders ligt.

[Sawi]

Ik denk echt dat blootstellen aan hetgeen waar je moeite mee hebt een goede manier is om het te leren hanteren (je kunt per slot van rekening ook niet op de bank leren fietsen!)

Ik heb me jarenlang inderdaad gewoon blootgesteld aan allerlei prikkels, omdat ik dacht dat het wel leuk was om met vrienden te winkelen, om een festival te bezoeken, etc. Meer dan eens kwam ik bloedchagrijnig thuis of barstte ik thuis in huilen uit.
Inmiddels vermijd ik dit soort dingen gewoon, omdat ik het door die overprikkeldheid helemaal niet leuk vindt. En ik ben vrij om mijn leven in te richten naar wat ik leuk vind. Als ik een keer iets met vrienden afspreek, dan heb ik de keuze in wat we gaan doen en waar. In plaats van festivals bezoek ik liever een concert. Minstens zo leuk en minder druk en vermoeiend. En met internet is winkelen overbodig geworden. Kleding koop ik via webshops. En af en toe ga ik wel een keer winkelen, maar dat is dan óf op een rustige dag óf een spontane actie omdat ik zin heb in winkelen. Dan kan ik ook vaak die prikkels wel aan.
Ik heb dus niet geleerd om met de prikkels om te gaan, maar om om de prikkels heen te leven. En dat bevalt me prima.

[Terence]

@Maura: reageren is niet verplicht, maar ik kreeg de indruk dat dit een belangrijk onderwerp voor je is. Ik dacht dat je zelf nog wel wat zou posten in dit topic.

[nemo]

Voor mij is dit ook heel herkenbaar (helaas).
Toen ik een jaar of 11 was (eind jaren '90), was er
onrust in Tsjetsjenië en een (dreigende)
inval van Russische zijde in dat gebied. Ik weet
nog dat ik daar toen echt niet van kon slapen en de
hele tijd zat te denken aan die arme mensen.
Ook heb ik een aantal jaar bewust geen krant
gelezen omdat de berichtgeving me soms gewoon
teveel werd. En ik kon ook niet naar Wie is de Mol?
kijken (in de begintijd van het programma, was
ongeveer 13 toen), omdat ik het zo intens gemeen vond
dat er iemand in de groep zat die bewust de boel
saboteerde. Nu vind ik het overigens een heel
leuk programma om naar te kijken, maar dat terzijde.

Verder kan ik niet goed tegen grote mensenmassa's,
zonlicht, geluid en zo kan ik nog wel even doorgaan.

Kortom: ik ben iemand die ook snel geraakt is (ook
door mooie dingen overigens, maar die komen in
mijn leven helaas wat minder voor).

De manier waarop ik er mee probeer om te gaan is
eigenlijk vergelijkbaar met die van onder andere Sawi.
Ik vermijd gewoon zoveel mogelijk prikkels (doe altijd
boodschappen om 8 uur 's ochtends) en als
ik dan toch aan prikkels blootgesteld wordt, probeer
ik te zorgen voor hersteltijd daarna, zodat ik weer op
adem kan komen. Niet altijd even makkelijk (bijv. om
uit te leggen waarom je niet naar een feest gaat c.q.
vroeg naar huis gaat op een feest), maar in mijn ogen
wel noodzakelijk. Iedereen is anders en uiteindelijk gaat
het er denk ik om dat je jezelf niet voorbij loopt.

[Terrasano]

Als je geluk hebt wordt het minder met de jaren.. Jezelf alles aantrekken heeft niet echt een gefundeerde ondergrond volgens mij, maar is een een kwetsbaarheid, geen voordeel, op wat voor grond dan ook. Maar een serieus nadeel!

Onder het mom van; medelijden is dubbel lijden

[Maura]

@Maura: reageren is niet verplicht, maar ik kreeg de indruk dat dit een belangrijk onderwerp voor je is. Ik dacht dat je zelf nog wel wat zou posten in dit topic.

Dit onderwerp is zeker belangrijk voor me. Ik klik het iedere avond even aan om de reacties door te lezen. De reden dat ik nog niet gereageerd heb is dat ik onder de indruk ben van de dingen die ik lees. Ik weet gewoon even niet hoe ik adequaat moet reageren :p ik heb alles gelezen en er veel over nagedacht.

Herkenbaar Maura. Heel vervelend als dat soort dingen je zo bij blijven. Ik kan me nog steeds schuldig voelen om dingen die ik per ongeluk gedaan heb. Bijvoorbeeld een plastic bakje op het pas gebruikte fornuis zetten van mijn nicht die het niet breed had, waardoor het eraan vast smolt en het fornuis beschadigd was. En dat is 13 jaar geleden. Ik heb veel van dat soort dingen en kan het enigszins relativeren nu, maar het is absoluut niet verwerkt, want de bijbehorende emoties worden zomaar weer getriggert.

Het is precies hoe jij het omschrijft, sommige dingen worden niet verwerkt. Als iets opgerakeld wordt, komen emoties vrij die even heftig zijn als toen het gebeurde, ook al is het jaren terug.

Ik hoop dat je dan ook lang blijdschap ervaart als je iets leuks hebt meegemaakt.

Zeker weten, ik kan ook echt opgaan in mooie en positieve dingen. Dat is dan weer een heel groot voordeel

Wat copingstrategieën betreft; het opzoeken van prikkels is voor mij absoluut niet goed. Toen ik klein was, barstte ik bijna in tranen uit als een fanfareband langsliep. Nu heb ik dat nog steeds! :p Als ik eraan denk krijg ik al kippenvel! . Ook telkens als iemand emotioneel is, wordt ik even emotioneel. Blootstelling aan situaties verandert daar weinig aan.

Ik denk dat het is zoals Rianne zegt, ik moet het accepteren. Momenteel denk ik steeds: 'Normale mensen hebben hier al lang geen last meer van.' Maar ik denk dat ik zo het verwerkingsproces juist saboteer. Ik heb er niets aan dat de meeste mensen dingen op een bepaalde manier doen. De logica heb ik denk ik al, maar het daadwerkelijk zo gaan behandelen is een uitdaging.

[Kersje]

Dit is zo herkenbaar voor mij.
Ik raak snel overprikkeld. Tegenwoordig lukt het me beter om te bedenken waar nare gevoelens vandaan komen en ze te relativeren. Het overspoelt me minder dan een aantal jaar geleden, toen ik op bepaalde momenten aan het overleven was.
Accepteren is belangrijk evenals benoemen naar anderen (die lang niet allemaal begrijpen wat je bedoelt).
Als kind heb ik eens de film "de meester van de zwarte molen" gekeken en was daar maanden door van slag. Echt bang! Ik kan nog (nu 42 jaar) de gevoelens van toen oproepen. Als tiener kreeg ik van aids en andere ziekten allerlei nare gedachten en ideeën.
De overgevoeligheid voor geluid is gebleven en gebruik ik nu: ik zing graag en houd van muziek.
Nog steeds lastig zijn de emoties van anderen die binnenkomen en die ik overneem, of die ik wil oplossen.

[ik28]

Ook voor mij is dit herkenbaar.
Sinds kort heb ik geaccepteerd dat ik soms wat meer ruimte voor mezelf moet nemen en rust.
Ik plan mijn dagen zo in dat ik een aantal rustmomenten heb en ik luister naar mezelf. Als ik bijvoorbeeld boodschappen moet doen en nog naar een andere winkel ga, omdat ik nog wat nodig heb, weet ik dat het daarna ophoudt voor mij, dan ben ik totaal uitgeput, heb ik geen energie meer en kan ik maar weinig verdragen. Op feestjes kom ik bijna nooit, en als ik daar kom is het hooguit twee uur, omdat ik anders geestelijk ben uitgeput. Natuurlijk vinden mensen dit vreemd en snappen ze vaak niet waarom ik zo weinig zeg of niet zo 'sociaal' ben, maar dat kan ik goed naast me neerleggen.

Het enige lastige vind ik dat ik vaak herinneringen van vroeger aan het herhalen ben in mijn gedachte, ook dat gevoel van toen weer terug krijg, maar dat ik vaak zaken niet kan accepteren zoals ze zijn gelopen... Ik weet dat deze herinneringen totaal geen nut hebben en ik kan er helemaal niets mee. Vervelend... daar heb ik nog niets op gevonden. Wat ik wel aan het proberen ben, is een dagboek bijhouden, zodat ik al mijn gedachten opschrijf, om op die manier wat zaken uit mijn hoofd te krijgen en mezelf af en toe wat beter te begrijpen.