Religie/Geloofsovertuiging

[Mercurious]

Dag mensen, ik vroeg me af hoe het zit met de geestelijke gesteldheid van jullie. Zelf ben ik opgegroeid in een sterk gelovig gezin. Ik ben tot mijn 21e elke zondag naar de kerk gegaan. Dit was een evangelische gemeenschap (EO, weet je wel) en kende veel overeenkomsten met hoe de Amerikanen hun geloof betuigen. Niets van het ouderwetse katholicisme dus.

Ik zeg tot mijn 21e, want daarna stapte ik uit die kerk om persoonlijke redenen, niet eens omdat ik niet meer geloofde, dat kwam later pas. Vervolgens noemde ik mezelf een atheïst, maar na een jaar of 8 begon ik weer te twijfelen. Nu wil ik mezelf geen gelovig persoon noemen, maar ik wil het ook niet afzweren. Misschien ben ik weer opnieuw zoekende naar een religie of geloofsovertuiging.

Hoe zit het met jullie?

[Laatbloeier]

Ben van de ouderwetse, katholieke stempel. Ik schijn zelfs de statistieken nog wat op te krikken in dat opzicht, want je schijnt je actief uit te moeten schrijven indien je jezelf niet meer lid acht... dat weet ik nog niet zo lang en die moeite heb ik niet genomen.

Onze kerk was losjes en gezellig, met vrolijke, vriendelijke pastoors die ook wel eens een grapje maakten, en een leuk kinderkoortje waar ik zelfs nog eventjes bij heb gezeten. Wel vond ik het vreselijk saai en vervelend als kind, elke zondag dat uur in die kerkbanken. Ik heb eigenlijk (ook als kind niet) nooit serieus geloofd dat er echt een god was. Mijn ouders volgens mij ook niet. Al baden we voor het eten. Tekenend was dat wanneer we het 'Onze Vader' of 'Wees gegroet' hadden opgezegd, mijn vader vaak vroeg: "Hebben we al gebeden?"...

Het 'geloof' was simpelweg familietraditie, een gewoonte, de hele (van beide kanten enorm grote) familie zat op zondag in de kerk. Inmiddels gaat van ons gezin niemand meer naar de kerk (toen wij als kinderen niet meer verplicht konden worden, gingen we niet meer, mijn ouders later ook niet meer). Ik beschouw mijzelf als atheist.

[Sawi]

Ik beschouw mijzelf ook als atheist. Ik ben ook niet-gelovig opgevoed.
Als student ben ik wel een poosje echt geinteresseerd geweest in het christendom. Niet zozeer dat ik op zoek was naar een geloof of god, maar meer om te weten wat geloven inhoudt. Ik wilde mijzelf een mening kunnen vormen over het geloof. Zeggen dat het niets is zonder er iets vanaf te weten vind ik te makkelijk. Ik ben daarom regelmatig met vrienden meegeweest naar diensten. Het heeft me veel gebracht: inzicht in het christendom, begrip voor de symboliek en de waarde die het geloof voor mensen kan hebben. Ik ben er ook van overtuigd dat bijbelverhalen steun kunnen geven of een voorbeeld kunnen zijn voor hoe je wilt leven. En ik heb gezien wat een kerkgemeenschap voor mensen in positieve zin kan betekenen. Maar geloven in een god ofzo heb ik nooit gedaan.
Daarnaast heb ik jarenlang in reincarnatie geloofd. Ondanks dat ik dat niet voor mezelf kon verklaren. Maar nu ik er jaren later over nadenk is dit geloof geheel verdwenen. (Al lijkt het me nog steeds een mooi idee dat er levensvormen in een andere dimensie zijn).
Ook heb ik me veel verdiept in natuurreligies. Met name de tradities, het respect hebben voor de natuur en het uitgangspunt dat je anderen nooit mag schaden passen bij mijn eigen waarden. Ook vind ik het belangrijk om niet alles als vanzelfsprekend te ervaren.
Maar al met al geloof ik niet en vind ik mezelf misschien wel meer dan vroeger een atheist.

Ik ben wel benieuwd wat je met dit topic wilt. Je vraagt of mensen hun ervaring willen delen, maar wat voegt die ervaring voor jou toe? Zoek je herkenning? Zoek je een andere kijk op geloof? Zoek je een manier om het geloof weer toe te laten in je leven? Ik ben erg benieuwd naar jou achteriggende idee.

[Laatbloeier]

Ik ben wel benieuwd wat je met dit topic wilt. Je vraagt of mensen hun ervaring willen delen, maar wat voegt die ervaring voor jou toe? Zoek je herkenning? Zoek je een andere kijk op geloof? Zoek je een manier om het geloof weer toe te laten in je leven? Ik ben erg benieuwd naar jou achteriggende idee.

Goeie vraag, Sawi, ik ben ook benieuwd...

[thaumadzomen]

ik ben atheistisch, en ik kan eigenlijk niet erg goed tegen jehovagetuigen, godsdienstleerkrachten en dat soort mensen, alle godsdienstleerkrachten gaan ervan uit dat je geen mening over geloof hebt of al christen bent, dan proberen ze je te vormen naar het christelijke model. terwijl ik kritisch ben en geen vage onderwerpen apprecoeer zoals "levengevende ontmoetingen in de bijbel" (dat hebben we vandaag gedaan)

ik vind jehovagetuigen niet leuk omdat ze zo vast zitten aan hun geloof en niet durven zelf iets doen. maar discussies met hen vind ik wel vermakelijk

[Mercurious]

Ik ben wel benieuwd wat je met dit topic wilt. Je vraagt of mensen hun ervaring willen delen, maar wat voegt die ervaring voor jou toe? Zoek je herkenning? Zoek je een andere kijk op geloof? Zoek je een manier om het geloof weer toe te laten in je leven? Ik ben erg benieuwd naar jou achteriggende idee.

Goed, ik zal het proberen uit te leggen.

Ik denk veel na (duh!) en misschien wel meer dan anderen over religie, omdat het zo'n groot onderdeel van m'n leven is geweest. Ik vraag me af of het verwerpen van een geloof inherent is aan hoge intelligentie. Dat alle mensen met hogere intelligentie uiteindelijk zoveel goeie tegenargumenten hebben gehoord in hun leven, dat het afzien van hun geloof een onvermijdelijk gevolg wordt.

Het is niet zozeer dat ik gelijkgestemden zoek, die zoektocht heb ik al láng opgegeven. Maar ik vraag me af of er meer mensen zijn die lange tijd gelovig waren en later vragen gingen stellen die onbeantwoord bleven. Dat deed ik als kind bijvoorbeeld.

Maar stiekem hoop ik ook dat er een radicaal christen rond dwarrelt hier ergens, iemand die zijn geloof zo overtuigend kan verdedigen dat hij of zij me aan het twijfelen maakt.

Dat laatste vind ik gewoon mooi omdat het zeldzaam is, denk ik.

[Esther]

Ik vraag me af of het verwerpen van een geloof inherent is aan hoge intelligentie. Dat alle mensen met hogere intelligentie uiteindelijk zoveel goeie tegenargumenten hebben gehoord in hun leven, dat het afzien van hun geloof een onvermijdelijk gevolg wordt.

Met die opmerking maak je verschillende mensen blij hier. Dit is inderdaad wat veel hoogbegaafde atheïsten denken. Ze snappen met geen mogelijkheid dat iemand kan geloven en zeker niet iemand die intelligent zou zijn.

Maar stiekem hoop ik ook dat er een radicaal christen rond dwarrelt hier ergens, iemand die zijn geloof zo overtuigend kan verdedigen dat hij of zij me aan het twijfelen maakt.

Dat laatste vind ik gewoon mooi omdat het zeldzaam is, denk ik.

Ze bestaan, de radicale hoogbegaafde christenen. Alleen zijn juist de radicale gelovigen niet degene die overtuigend kunnen zijn op dit forum. Helemaal niet als zij de atheïsten tegenover zich krijgen. Ook al ben ik geen atheïst, zijn ze mij vaak ook te radicaal dan. Het is wel een paar keer voorbij gekomen op dit forum.

[Laatbloeier]

Maar stiekem hoop ik ook dat er een radicaal christen rond dwarrelt hier ergens, iemand die zijn geloof zo overtuigend kan verdedigen dat hij of zij me aan het twijfelen maakt.

Dat laatste vind ik gewoon mooi omdat het zeldzaam is, denk ik.

Don't hope! Ze zijn meerdere keren voorbij gekomen hier, discussies over geloven met radicaal christenen, en dat waren niet bepaald de mooiste uitwisselingen... Erg frustrerend vond ik ze. Zoals Esther al zegt met zoveel woorden.

Wel vinden veel mensen (waaronder ik) het jammer dat de gesprekken over geloof en spiritualiteit hier op het forum altijd zo verharden, ofwel 'gepolariseerd' gevoerd worden (op schampere toon). Ik vind dat dat niet zou hoeven.

[aletta]

Ik heb laatst iemand horen zeggen dat ik geen atheist ben, maar een anti-religieus persoon. En dat dekt de lading inderdaad veel beter naar mijn gevoel. Ik kom uit een omgeving waar godsdienst een hele belangrijke rol speelt, en dan met name de "zwarte kousen kerk". Dit heeft een zeer groot stempel op mij gedrukt, en dat bedoel ik niet positief.
Wellicht speelt dit dan ook mee in de harde discussies die op dit forum al over godsdienst zijn gevoerd (hoewel ik me daar meestal buiten heb gehouden, het interesseert me gewoon niet namelijk).
God bestaat niet, en de bijbel is niets meer dan een leuk verhalenboek. Dat is in ieder geval mijn mening.

Ik kan me inderdaad niet goed voorstellen hoe een intelligent iemand kan geloven in een dergelijke onzin, hoewel ik hele intelligente mensen ken die diep gelovig zijn. Ik snap het niet, en andersom is dat waarschijnlijk precies hetzelfde.

Een tijd geleden heb ik wel een paar lezingen van Dominee Hendrikse bezocht (de atheistische dominee) en ik heb ook zijn boeken gelezen (oa God bestaat niet en Jesus is zijn Zoon) en die vond ik wel erg interessant.

[mefmdv]

Ik kan me inderdaad niet goed voorstellen hoe een intelligent iemand kan geloven in een dergelijke onzin, hoewel ik hele intelligente mensen ken die diep gelovig zijn. Ik snap het niet, en andersom is dat waarschijnlijk precies hetzelfde.

Oh, ik kan me heel goed voorstellen dat mensen niet geloven. Het is volgens mij ook veel gemakkelijker om niet te geloven. (dat bedoel ik totaal niet neerbuigend of iets dergelijks) Het is best ingewikkeld om intelligent te zijn en in iets te geloven wat niet te bewijzen is. Maar volgens mij gaat er iets mis in de gedachte dat geloof en intelligentie iets met elkaar te maken hebben. Priesters en dominees hebben een universitaire opleiding gehad, daar is dus echt wel enige intelligentie voor nodig. En die mensen geloven oprecht, vooral de priesters die hun hele leven ervan in teken stellen. Geloof zit niet in je hoofd, maar in je ziel. Tenminste dat is bij mij het geval. Mijn geloof botst regelmatig met mijn intelligentie, maar ik voel mijn geloof en dat is met gedachten niet te vatten.

[Stefan]

Ik heb nog nooit een goed discussiërende radicaal christen gezien of gehoord; ik denk niet dat ze er zijn. Matig gelovigen die goed kunnen discussiëren wel; misschien kan je eens een debat aangaan met iemand die eenvoudigweg dat standpunt inneemt voor de discussie.

Ikzelf ben opgevoed in twee kerken; ned. hervormd en katholiek. Ik heb alles meegekregen en het meest via religieuze grootouders. Daar was onweer een uiting van god's woede en gingen de gordijnen dicht en de bijbels op tafel. Mijn vader had daardoor een angst voor onweer en een afkeer van mijn fascinatie van dat fenomeen

Ik heb een paar jaar de zondagsschool bezocht en veel geleerd over verschillende religies en gebruiken, al bleken dat achteraf vooral de christelijke geloven te zijn.

Heb nooit geloofd, en ben van agnost naar atheist gegaan, dat "ben" ik al vanaf mijn 20e schat ik.
Ik koppel intelligentie niet aan geloof (als in als je gelooft kan je niet intelligent zijn), maar denk wel dat minder onderwezen massa makkelijk "valt" voor geloof.

Grappig genoeg lijkt mij het niet-geloven juist moeilijker; er is geen vangnet, geen bedoeling, geen richting en geen plan. Ik zou, als ik zou kunnen geloven, troost en vertrouwen kunnen vinden daarin.

[Laatbloeier]

Grappig genoeg lijkt mij het niet-geloven juist moeilijker; er is geen vangnet, geen bedoeling, geen richting en geen plan. Ik zou, als ik zou kunnen geloven, troost en vertrouwen kunnen vinden daarin.

Precies Stefan, ik heb dat ook. Het liefst zou ik een 'ietsist' zijn, iemand die gelooft dat er toch wel 'wat' zal zijn tussen hemel en aarde, iemand die gelooft dat het niet ophoudt bij het stoffelijke. Ik heb ook wel veel gelezen over bijv. 'bijna-dood-ervaringen', zeker toen mijn moeder net was overleden, 15 jaar geleden inmiddels. Maar het lukt me simpelweg niet ergens van ovetuigd te geraken... zo is het nu eenmaal (voor mij)!

[Esther]

Het lukt mij ook niet overtuigd te zijn, niet van het bestaan van leven na de dood en niet van het niet bestaan. Dat niet weten is misschien nog wel het moeilijkste . (Volgens mij weet niemand het.)

[Laatbloeier]

HDat niet weten is misschien nog wel het moeilijkste .

Já! Misschien is dát het wel, Esther!

[Mercurious]

Iedereen heel erg bedankt voor de reacties. Wat een verrijking is het om op dit forum te mogen posten (newbie ten voeten uit zoals je merkt). Ik begrijp dat er in het verleden wat verhitte discussies zijn geweest en ik probeer die ook niet opnieuw aan te wakkeren met dit topic. Geloven doe je inderdaad in de eerste plaats met je hart, zo herinner ik het me althans, en ik benijd de mensen die het geloven een passende plaats hebben kunnen geven in hun leven. Misschien heb ik wel meer op mijn gedachten geleund in het verleden en was ik te lui om god een tweede kans te geven. Misschien heb ik de juiste keuze gemaakt om af te zien van het geloof. Maar één ding kan ik je met zekerheid zeggen; mijn leven werd niet beter toen ik stopte met geloven. Het werd misschien zelfs slechter en dat is misschien ook de reden waarom er een klein waakvlammetje aanblijft in m'n geest, ziel en hart. Anders kan ik het niet verwoorden.

[Matjur]

Altijd weer moeilijk. Ik kom uit een domineesgeslacht, NH, met ook nog een grootmoeder die profetes was bij een splinterbeweging van de Pinkstergemeente. Mijn ouders waren NH. Meer voor de vorm dan voor het echie. Kerst en Pasen naar de kerk. Dat werk. Mijn vader was daarnaast wel zeer actief vrijmetselaar.
Ik ben wel gedoopt als baby. Dat heb ik mijn ouders later erg kwalijk genomen trouwens want ik was zomaar (doop)lid van een kerk waar ik niks mee had en mij hadden ze niets gevraagd. Belijdenis heb ik dan ook nooit gedaan. En toch heb ik nooit de moeite genomen me uit te schrijven terwijl ik al heel lang weet dat dat kan.
Ik heb op christelijke scholen gezeten. Rond mijn tiende heb ik besloten dat religie zoals ik die leerde kennen poespas was. Ik ben uiteindelijk tot de conclusie gekomen dat menselijk religieus gedrag een manifestatie van gesublimeerde angst voor het schijnbaar onverklaarbare is. Universele leefregels verpakt in mooie half historische verhalen en heel makkelijk te gebruiken als machtsmiddel. Meer niet.
Maar dat neemt niet weg dat er volgens mij toch iets of iemand 'op de knop gedrukt heeft'. Ik ga er echter vanuit, (jaja aanname en zodoende uit te leggen als geloof), dat die entiteit of kracht wel wat anders te doen heeft dan van ons te vragen om in aanbidding op de knieën te gaan. Het universum zoals we dat langzamerhand leren kennen is een heel stuk groter dan ons antropocentrisch en egoïstisch ingestelde overvolle aardbolletje. En uitgezet op de tijdlijn van één en ander stellen wij ook al helemaal niks voor.
Ik heb eerlijk gezegd mijn hoop een beetje gevestigd op de kwantummechanica. Uiteindelijk moet alles toch te vatten zijn in een formule. Hoop ik.
En mocht het werkelijk zo zijn dat het universum een hologram is, dan wens ik de creator van al dat moois een hele fijne voorstelling.
Zo denk ik er op dit moment zo'n beetje over.
Waarbij aangetekend dat ik niets zeker weet en dat ik ieder zijn of haar geloof gun als dat ze kracht geeft om door het leven te gaan. Zolang ze me maar niet komen bekeren. Want daar word ik lastig van.

[Laatbloeier]

...de bijbel is niets meer dan een leuk verhalenboek

Ehh, ik vind persoonlijk dat het iets genuanceerder ligt, iets preciezer, Aletta...

Universele leefregels verpakt in mooie half historische verhalen en heel makkelijk te gebruiken als machtsmiddel.

Ja, zóiets!

[Terrasano]

Ik ben van mening dat de uitkomst van een overtuiging de vorming van de persoon als doel zou moeten hebben, dat wil zeggen dat men groeit in het menszijn. Karaktervorming en universele waarden leren kennen en die onderdeel van je persona laten worden, doormiddel van reflectie en bezinning.

Daarbij denk ik dat de vorm wellicht helemaal niet zo van belang hoeft te zijn. En het is jammer dat daar niet vaker de spotlight op staat! Binnen bv kerken is dit onderwerp ook niet zo vaak van belang, terwijl ik denk dat dat de basis is waarmee je naar buiten treedt, als mens maar ook groter als gemeenschap.

[Mercurious]

Ik ben van mening dat de uitkomst van een overtuiging de vorming van de persoon als doel zou moeten hebben, dat wil zeggen dat men groeit in het menszijn. Karaktervorming en universele waarden leren kennen en die onderdeel van je persona laten worden, doormiddel van reflectie en bezinning.

Wat ik mij dus vooral afvraag, is of het noodzakelijk is om te geloven om tot deze bezinning te komen. Als ik terugkijk naar mijn jeugd, toen ik opgroeide, heb ik meer het gevoel dat ik werd belemmerd vanwege mijn geloof. De onredelijkheid van de voorgangers. Bijvoorbeeld dat mensen met geld altijd de favorieten waren boven de hardwerkende deelnemers in de gemeenschap, maakte dat ik meer onenigheid koesterde met de kerk, dan dat ik het zag als een plek om te groeien. Ook heb ik een relatie overgehouden aan de kerk en die periode kan ik alleen maar beschrijven als de slechtste tijd van m'n leven.

Je begrijpt daarom wel dat ik niet het gevoel heb (gehad) dat (het geloven in) God mij echt heeft geholpen.

[TurtleIce]

Maar Mercurious, zijn dat niet voorbeelden van dingen die te maken hebben met de kerk waar je in zat en niet direct met je/het geloven an sich?