HB-Forum.nl

Het lijkt soms wel alsof ik uit een cartoon of een anime voor kinderen ben ontsnapt. Ik heb altijd mogelijkheden gezien, die anderen niet zien. Op basis van die mogelijkheden heb ik bepaalde doelen willen bereiken. Wanneer andere mensen dat niet begrepen, begonnen ze mij te ontmoedigen. Ze vonden dat ik de dingen moest accepteren zoals ze zijn of dat ik moest accepteren dat hetgeen niet kan bereiken, wat ik wilde bereiken. Zo vonden bijv mijn vriendinnen het geen goed idee om de pestende kinderen aan te pakken. Terwijl wij juist de groep waren die werden gepest. Ik heb vaak reacties gekregen van mensen zoals bijv "Laat zitten. Daar kun je toch niks aan doen. Het is nou eenmaal zo" of "Wat maakt het nou uit? Zo ben je nou eenmaal. Dat kan je toch niet veranderen" of "Je moet gewoon toegeven dat je dat niet kan. Maar dat is ook niet erg"

Ik heb hun raad opgevolgd, sinds ik jong volwassen was. Daarnaast probeerde ik mij zo "normaal" mogelijk te gedragen en dus mijn anders zijn zoveel mogelijk weg te stoppen. Ik dacht dat ik er goed aan deed en zo op de juiste manier mijn leven kon inrichten. Echter is dat niet het geval. Ik ben er langzamerhand in vast gelopen.

Ik volg nu de theorie van Dabrowski (positieve intergratie). Ik word steeds beetje bij beetje mezelf en ga opnieuw mogelijkheden zien die anderen niet zien. De ontmoedigingen beginnen en ik voel dan de pijn. Vroeger raakte ik alleen geïrriteerd. Maar nu word ik er emotioneel van. Het doet uiteindelijk pijn en ik weet niet hoe ik er mee om moet gaan. Ik kan er niet mee omgaan, omdat de anderen mij niet begrijpen en hun reacties mij raken.

Dit herken ik heel erg.

Wat mij persoonlijk een klein beetje helpt tegen de pijn of het verdriet [het is voor mij nog een ontzettende worsteling] is beseffen dat de reden voor de ontmoedigingen - hoe vreemd dat ook klinkt - liefde is of "geven om" is. Waarschijnlijk willen de mensen die je ontmoedigen je beschermen, omdat ze van je houden of om je geven. Ze willen koste wat het kost voorkomen dat jij je pijn doet op de een of andere manier.
Jammer genoeg komt die liefde en bezorgdheid er soms niet heel liefdevol uit. En kan het je idd raken en zelfs pijn doen. Ze snappen en zien de mogelijkheden die jij ziet niet. Iets waarvan je niet snapt hoe is vaak voor velen meteen onmogelijk.
Het niet zien wat een ander ziet maakt je allebei heel erg kwetsbaar. En dat is heel moeilijk.
Toch is het heel belangrijk om jezelf te blijven herinneren aan het feit dat al die mensen van je houden en je willen beschermen op de manier die zij voor mogelijk zien.
En dat een ander misschien wel minder gevoelig is dan jij en dus niet door heeft dat hij of zij jou raakt, en dus waarschijnlijk niet de intentie heeft gehad om je te reken...
[Dit tik ik hier dan wel even, het is en blijft heel moeilijk, een ander adviseren is altijd makkelijker dan jezelf de goede richting uit sturen lijkt wel]

Irritatie bleek - bij mij - vooral een soort afweermechanisme of een noodoplossing om de pijn niet te voelen. Het beste is zelf voor jezelf erkennen dat het pijn doet en die pijn er mag zijn. Ook al is dat heel moeilijk. En een heel kwetsbaar proces. Duurt ook erg lang. Maar dat alles neemt niet weg dat de pijn en de emotie die je daardoor doormaakt naast volledig terecht - het mag er zijn - ook waardevol is omdat het je sterker maakt als het voorbij is
Diep van binnen ben ik van mening dat je intuïtie het enige is wat écht telt. Als jij voelt dat je iets aan kunt zou dat voldoende moeten zijn.
[een punt waar ik nog lang niet ben, maar ooit hoop te komen]

Ik hoop dat het allemaal ergens op slaat wat hier allemaal staat.

Tot slot: Peach, even een digitale knuffel en heel veel liefs voor jou. Alle mogelijkheden die jij ziet en na gaat jagen gaan vast geweldige resultaten opleveren, wat anderen ook zeggen

fiore schreef: ↑

zo 16 jul 2017, 19:53

Dit herken ik heel erg.

Wat mij persoonlijk een klein beetje helpt tegen de pijn of het verdriet [het is voor mij nog een ontzettende worsteling] is beseffen dat de reden voor de ontmoedigingen - hoe vreemd dat ook klinkt - liefde is of "geven om" is. Waarschijnlijk willen de mensen die je ontmoedigen je beschermen, omdat ze van je houden of om je geven. Ze willen koste wat het kost voorkomen dat jij je pijn doet op de een of andere manier.
Jammer genoeg komt die liefde en bezorgdheid er soms niet heel liefdevol uit. En kan het je idd raken en zelfs pijn doen. Ze snappen en zien de mogelijkheden die jij ziet niet. Iets waarvan je niet snapt hoe is vaak voor velen meteen onmogelijk.
Het niet zien wat een ander ziet maakt je allebei heel erg kwetsbaar. En dat is heel moeilijk.
Toch is het heel belangrijk om jezelf te blijven herinneren aan het feit dat al die mensen van je houden en je willen beschermen op de manier die zij voor mogelijk zien.
En dat een ander misschien wel minder gevoelig is dan jij en dus niet door heeft dat hij of zij jou raakt, en dus waarschijnlijk niet de intentie heeft gehad om je te reken...
[Dit tik ik hier dan wel even, het is en blijft heel moeilijk, een ander adviseren is altijd makkelijker dan jezelf de goede richting uit sturen lijkt wel]

Irritatie bleek - bij mij - vooral een soort afweermechanisme of een noodoplossing om de pijn niet te voelen. Het beste is zelf voor jezelf erkennen dat het pijn doet en die pijn er mag zijn. Ook al is dat heel moeilijk. En een heel kwetsbaar proces. Duurt ook erg lang. Maar dat alles neemt niet weg dat de pijn en de emotie die je daardoor doormaakt naast volledig terecht - het mag er zijn - ook waardevol is omdat het je sterker maakt als het voorbij is
Diep van binnen ben ik van mening dat je intuïtie het enige is wat écht telt. Als jij voelt dat je iets aan kunt zou dat voldoende moeten zijn.
[een punt waar ik nog lang niet ben, maar ooit hoop te komen]

Ik hoop dat het allemaal ergens op slaat wat hier allemaal staat.

Tot slot: Peach, even een digitale knuffel en heel veel liefs voor jou. Alle mogelijkheden die jij ziet en na gaat jagen gaan vast geweldige resultaten opleveren, wat anderen ook zeggen

Nee ik vind het juist een mooi stuk. Ik begon er zelfs lichtelijk emotioneel van te worden. Vooral in dat stuk, waarin jij verwoord dat het hetgeen wat ik voel ok. Ik heb vroeger vaak te horen gekregen dat ik te emotioneel of te overdreven reageer op dingen. Ik heb daardoor vaak geprobeerd om de gevoeligheid te verminderen. Ik wilde net zo zijn als de anderen. Ik dacht dat er een in hun mindere mate van gevoeligheid een bepaalde kracht zat. Anderen zijn geneigd om vooral te laten blijken, dat zij zelf niet gevoelig en heel goed tegen een stootje kunnen. Nou ja dat heb ik met mijn levenservaringen meegekregen.

Ik denk dat ze normaal gesproken inderdaad willen beschermen. Maar krijg het vermoeden dat men mij te veel beschermt. Ik word daar juist onzeker van en vraag mij af waarom zij denken dat ze mij meer moeten beschermen dan anderen. Ik vraag mij dan af of ik daadwerkelijk kwetsbaarder ben. Maar denk dat het te maken heeft met mij gevoeligheid. Ik denk dat de mensen daar iets kwetsbaars in zien.

Bij mij speelde vroeger mijn temperament op. Dat was mijn afweermechanisme. Nu ben ik geneigd om af te haken. Ik merk zelf dat ik mijn punt maak, met vallen en opstaan. Juist omdat anderen het weg vegen. Assertiviteit is voor mij nog moeilijk. Het is voor mij moeilijk om op mijn intuïtie te vertrouwen. Ik geef toe dat groepsdruk daar de reden van is. Ik hoop zelf ook op dat punt te komen, dat ik het kan.

Oei ik voel mij nu wel (scheldwoord is weggelaten) dat ik het alleen maar over mijzelf heb tijdens dit berichtje.

Een digitale knuffel en heel veel liefs terug. Ik hoop dat jou mogelijkheden ook geweldige resultaten op zullen leveren. We laten ze een (De laatste twee woorden zijn niet zichtbaar om het berichtje netjes te houden). Maar ja je snapt wat ik bedoel.

Eerst even: je hoeft je helemaal niet rot te voelen als je het tijdens een berichtje alleen maar over jezelf hebt. Dat kan in zo'n topic denk ik ook bijna niet anders. omdat je het over jouw ervaringen/gedachten hebt. En dat is alleen maar waardevol

Ik heb vroeger vaak te horen gekregen dat ik te emotioneel of te overdreven reageer op dingen. Ik heb daardoor vaak geprobeerd om de gevoeligheid te verminderen. Ik wilde net zo zijn als de anderen. Ik dacht dat er een in hun mindere mate van gevoeligheid een bepaalde kracht zat. Anderen zijn geneigd om vooral te laten blijken, dat zij zelf niet gevoelig en heel goed tegen een stootje kunnen. Nou ja dat heb ik met mijn levenservaringen meegekregen.

Dat kreeg ik [krijg ik] ook zeer regelmatig te horen. En ik herken je redenering, had zo de mijne kunnen zijn.
Ken je de TED talks van Brene Brown? Over de kracht van kwetsbaarheid? Is wel een beetje Amerikaans, maar niet zo erg dat je er met geen mogelijkheid doorheen kunt kijken [in mijn ogen dan]
Zij legt heel mooi uit wat voor haar de meerwaarde is van het jezelf kwetsbaarder durven opstellen. Het ding is juist dat veel mensen het niet durven. Zo ook ik. Gevoeligheid is vaak voor velen bijna "iets ziekelijks". Maar in de basis is het een heel mooie eigenschap.
Zelf heb ik gemerkt dat de diepstgewortelde vriendschappen/contacten/relaties die ik heb juist zijn met de mensen die hun eigen sensitiviteit erkennen en er in ieder geval laten zijn, zonder het weg te willen werken. Of ze het volledig accepteren durf ik niet te zeggen. Maar doordat ze het er laten zijn vertonen zij heel authentiek en uniek gedrag. Wat hen erg waardevol maakt.
Vind hen namelijk ontzettend sterk overkomen, alsof ze als mens heel erg in hun kracht staan en daardoor alleen nog maar liefde/warmte/positiviteit/geborgenheid en veiligheid uitstralen...

Terwijl ik - als het weer klemt in mijn brein - het probeer te verstoppen en me ontzettend "onnatuurlijk" ga gedragen [waar ik achteraf weer emotioneel om kan worden en de cirkel is rond]. Het is allemaal heel moeilijk.

Ik denk dat ze normaal gesproken inderdaad willen beschermen. Maar krijg het vermoeden dat men mij te veel beschermt. Ik word daar juist onzeker van en vraag mij af waarom zij denken dat ze mij meer moeten beschermen dan anderen. Ik vraag mij dan af of ik daadwerkelijk kwetsbaarder ben. Maar denk dat het te maken heeft met mij gevoeligheid. Ik denk dat de mensen daar iets kwetsbaars in zien.

Ik denk dat iemand die gevoeliger is inderdaad meer bescherming krijgt dan ieder ander. Dat is deels puur biologisch te verklaren. "zwakkeren" [en die indruk wekken gevoeligen bij sommige minder gevoeligen] worden reflexmatig of opgevreten [als het een vijand betreft] of krampachtig beschermd [door de "groep" waar dat individu waardevol voor is] [mijn excuus voor de wetenschappelijke vergelijking - ik kon niets beters bedenken nu]
Ze willen je beschermen omdat ze van je houden - hun reflex is dat jij hier de meeste bescherming nodig hebt om te kunnen floreren - dus beschermen ze je. Te veel bescherming oogt immers minder kwalijk dan te weinig.
Of je ook daadwerkelijk kwetsbaarder bent kun alleen jij inschatten. want dat is in mijn ogen weer zo'n bijna spiritueel intuïtief gebeuren. Als jij je kwetsbaarder voelt ben je het, als jij je loeisterk voelt ben je loeisterk. Neemt niet weg dat het ook hier weer makkelijk gezegd is van mijn kant.
Gevoeligheid oogt kwetsbaar ja, maar zoals ik ergens hierboven al schreef, voor sommige mensen oogt het juist als een soort bere-sterk-zijn.
Die laatsten zijn in mijn ervaring zelf ook ervaren in het gevoelig zijn en daarmee worstelen.

Sommige mensen zullen denken "jee, wat is Peach overgevoelig, zwak zeg" terwijl een ander juist denkt " wat uniek en mooi dat Peach zo gevoelig is - wat is dát vreselijk sterk van d'r" [hier doe ik de aanname dat Peach een vrouw is, sorry als ik verkeerd zit]
Het kromme is dat sommige mensen het eerste tonen en als je na gaat vragen het tweede zeggen. Tja.
Maar er zijn altijd [vaak een klein handjevol] mensen die jou juist om je gevoeligheid en visie heel waardevol vinden. Die mensen koesteren je daarom, en anderen koesteren je gewoon omdat je een geliefde van ze bent.
Met de mensen die juist je gevoeligheid waarderen kun je - als de omstandigheden goed zijn - hele mooie, intieme momenten beleven.
En alle anderen moet je soms gewoon of "loslaten" [ om het netjes te zeggen] of kun je [als het dierbaren zijn] liefdevol uitleggen dat je snapt dat ze beschermen, dat je van ze houdt maar dat je iets meer ruimte wilt.

Bij mij is de reden om gevoel te negeren ook groepsdruk. maar het is een proces, en je komt er wel!

Peach schreef: ↑

vr 14 jul 2017, 22:19

Het lijkt soms wel alsof ik uit een cartoon of een anime voor kinderen ben ontsnapt. Ik heb altijd mogelijkheden gezien, die anderen niet zien. Op basis van die mogelijkheden heb ik bepaalde doelen willen bereiken. Wanneer andere mensen dat niet begrepen, begonnen ze mij te ontmoedigen. Ze vonden dat ik de dingen moest accepteren zoals ze zijn of dat ik moest accepteren dat hetgeen niet kan bereiken, wat ik wilde bereiken. Zo vonden bijv mijn vriendinnen het geen goed idee om de pestende kinderen aan te pakken. Terwijl wij juist de groep waren die werden gepest. Ik heb vaak reacties gekregen van mensen zoals bijv "Laat zitten. Daar kun je toch niks aan doen. Het is nou eenmaal zo" of "Wat maakt het nou uit? Zo ben je nou eenmaal. Dat kan je toch niet veranderen" of "Je moet gewoon toegeven dat je dat niet kan. Maar dat is ook niet erg" Ik heb hun raad opgevolgd, sinds ik jong volwassen was. Daarnaast probeerde ik mij zo "normaal" mogelijk te gedragen en dus mijn anders zijn zoveel mogelijk weg te stoppen. Ik dacht dat ik er goed aan deed en zo op de juiste manier mijn leven kon inrichten. Echter is dat niet het geval. Ik ben er langzamerhand in vast gelopen. Ik volg nu de theorie van Dabrowski (positieve intergratie). Ik word steeds beetje bij beetje mezelf en ga opnieuw mogelijkheden zien die anderen niet zien. De ontmoedigingen beginnen en ik voel dan de pijn. Vroeger raakte ik alleen geïrriteerd. Maar nu word ik er emotioneel van. Het doet uiteindelijk pijn en ik weet niet hoe ik er mee om moet gaan. Ik kan er niet mee omgaan, omdat de anderen mij niet begrijpen en hun reacties mij raken.

Herkenbaar Peach, idealiter gaan steeds meer mensen dat groeiproces aandacht geven, het risico bestaat immers dat de kloof tussen jou en de rest nog groter wordt. In dynamisch opzicht is dat de logica zelve, met inbegrip van de emoties en andere overprikkelbaarheden. Er zijn veel mogelijkheden die niet gezien worden, maatschappelijk zeer pijnlijk. Anders gezegd, er ligt veel werk op de plank.

fiore schreef: ↑

ma 17 jul 2017, 16:27

Eerst even: je hoeft je helemaal niet rot te voelen als je het tijdens een berichtje alleen maar over jezelf hebt. Dat kan in zo'n topic denk ik ook bijna niet anders. omdat je het over jouw ervaringen/gedachten hebt. En dat is alleen maar waardevol

Wat fijn dat je er positief op reageer. Ik begin mij al een beetje schamen. Vaak vinden mensen het niet prettig als iemand veel over zichzelf praat. Ik begrijp het wel en merk dat ik daar nog wel moeite mee heb denk ik.

fiore schreef: Dat kreeg ik [krijg ik] ook zeer regelmatig te horen. En ik herken je redenering, had zo de mijne kunnen zijn.
Ken je de TED talks van Brene Brown? Over de kracht van kwetsbaarheid? Is wel een beetje Amerikaans, maar niet zo erg dat je er met geen mogelijkheid doorheen kunt kijken [in mijn ogen dan]
Zij legt heel mooi uit wat voor haar de meerwaarde is van het jezelf kwetsbaarder durven opstellen. Het ding is juist dat veel mensen het niet durven. Zo ook ik. Gevoeligheid is vaak voor velen bijna "iets ziekelijks". Maar in de basis is het een heel mooie eigenschap.
Zelf heb ik gemerkt dat de diepstgewortelde vriendschappen/contacten/relaties die ik heb juist zijn met de mensen die hun eigen sensitiviteit erkennen en er in ieder geval laten zijn, zonder het weg te willen werken. Of ze het volledig accepteren durf ik niet te zeggen. Maar doordat ze het er laten zijn vertonen zij heel authentiek en uniek gedrag. Wat hen erg waardevol maakt.
Vind hen namelijk ontzettend sterk overkomen, alsof ze als mens heel erg in hun kracht staan en daardoor alleen nog maar liefde/warmte/positiviteit/geborgenheid en veiligheid uitstralen...

Ik vind dat ook fijn om te lezen. Is er iemand ook een keertje positief over gevoelige mensen (Mensen zijn vaak negatief geweest over mijn gevoeligheid). Veel mensen hebben geen idee hoe het is om alles harder binnen te krijgen. Zij zien ook vooral voordelen in het minder gevoelig zijn en kennen eigenlijk het anderen niet. Dat vind ik eigenlijk wel apart. Ergens niet vanaf weten en toch daaruit conclusies trekken. Ik begin te denken dat anderen vaak beoordelen op hetgeen wat ze zien en verder daar niet over nadenken. Zelf ik ook juist voordelen in het gevoelig zijn en nadelen in het niet gevoelig zijn. Je mist de details and soms krijg ik het idee dat de gedachtengangen van minder gevoelige mensen wat meer verdooft is (Je krijgt minder informatie binnen en beleeft de dingen minder, waaronder ook de mooie dingen dingen). Ik zie dus daar ook nadelen in.

Ik heb respect voor je vrienden. Ik vind het knap dat zij hun gevoeligheid kunnen uiten.

fiore schreef: Ik denk dat iemand die gevoeliger is inderdaad meer bescherming krijgt dan ieder ander. Dat is deels puur biologisch te verklaren. "zwakkeren" [en die indruk wekken gevoeligen bij sommige minder gevoeligen] worden reflexmatig of opgevreten [als het een vijand betreft] of krampachtig beschermd [door de "groep" waar dat individu waardevol voor is] [mijn excuus voor de wetenschappelijke vergelijking - ik kon niets beters bedenken nu]
Ze willen je beschermen omdat ze van je houden - hun reflex is dat jij hier de meeste bescherming nodig hebt om te kunnen floreren - dus beschermen ze je. Te veel bescherming oogt immers minder kwalijk dan te weinig.
Of je ook daadwerkelijk kwetsbaarder bent kun alleen jij inschatten. want dat is in mijn ogen weer zo'n bijna spiritueel intuïtief gebeuren. Als jij je kwetsbaarder voelt ben je het, als jij je loeisterk voelt ben je loeisterk. Neemt niet weg dat het ook hier weer makkelijk gezegd is van mijn kant.
Gevoeligheid oogt kwetsbaar ja, maar zoals ik ergens hierboven al schreef, voor sommige mensen oogt het juist als een soort bere-sterk-zijn.
Die laatsten zijn in mijn ervaring zelf ook ervaren in het gevoelig zijn en daarmee worstelen.

Sommige mensen zullen denken "jee, wat is Peach overgevoelig, zwak zeg" terwijl een ander juist denkt " wat uniek en mooi dat Peach zo gevoelig is - wat is dát vreselijk sterk van d'r" [hier doe ik de aanname dat Peach een vrouw is, sorry als ik verkeerd zit]
Het kromme is dat sommige mensen het eerste tonen en als je na gaat vragen het tweede zeggen. Tja.
Maar er zijn altijd [vaak een klein handjevol] mensen die jou juist om je gevoeligheid en visie heel waardevol vinden. Die mensen koesteren je daarom, en anderen koesteren je gewoon omdat je een geliefde van ze bent.
Met de mensen die juist je gevoeligheid waarderen kun je - als de omstandigheden goed zijn - hele mooie, intieme momenten beleven.
En alle anderen moet je soms gewoon of "loslaten" [ om het netjes te zeggen] of kun je [als het dierbaren zijn] liefdevol uitleggen dat je snapt dat ze beschermen, dat je van ze houdt maar dat je iets meer ruimte wilt.

Bij mij is de reden om gevoel te negeren ook groepsdruk. maar het is een proces, en je komt er wel!

Ik jou wetenschappelijke manier van schrijven wel leuk.

Ja dat ben ik met je eens. Zo doen mensen wel. Ik ben in het verleden zowel beschermd als gepest. Pestende kinderen vonden mij dan ook zwak, juist omdat ik gevoelig ben. Ik vond andersom hen niet zo sterk. Omdat het bij hen aan een gebrekkig behoud van hun identiteit lag. Wat ik daarmee bedoel is dat de anderen kinderen dingen konden doen die zij zelf niet wilden. Daarnaast hadden zij moeite met het uiten van hun mening. Ik dacht toen dat de anderen op de zelfde manier dachten als ik. Dus vandaar de vooroordelen. Ik was er vroeger wat makkelijker in. Maar nu ik mijn bericht lees, komen de verschillen juist duidelijk naar voren.

De mensen die het waarderen, zien ook de positieve kanten van het gevoelig zijn.

Zelf zit ik in het proces en merk dat ik weer bij draai. Hopelijk is de vooruitgang definitief. Omdat ik de theorie van positieve intergratie volg van Dabrowski.

HAA schreef: ↑

ma 17 jul 2017, 18:05

Herkenbaar Peach, idealiter gaan steeds meer mensen dat groeiproces aandacht geven, het risico bestaat immers dat de kloof tussen jou en de rest nog groter wordt. In dynamisch opzicht is dat de logica zelve, met inbegrip van de emoties en andere overprikkelbaarheden. Er zijn veel mogelijkheden die niet gezien worden, maatschappelijk zeer pijnlijk. Anders gezegd, er ligt veel werk op de plank.

Mee eens. Voor sociale interacties zie ik nog wel in dat het goed kan gaan. Dan hoef ik alleen maar mijn gedachtes te vertalen te vertalen in hun denkwijze. Bij het oplossen van problemen gaat dit moeilijk worden, wanneer men mij niet begrijpt. Het is een risico. Maar het waard om die te nemen. Want misschien vind ik daar ook wel een oplossing voor.

Zelf denk ik dat er altijd wel werk op de plank blijft liggen. Zo hadden wij onze voorgangers en zo krijgen wij ook onze nakomende. Omdat er op alle oplossingen verder vooruit gedacht word. Denk aan bijv welke fases een auto gehad heeft. Die ziet er niet meer hetzelfde uit als 100 jaar geleden, maar ziet 100 jaar later ook niet meer hetzelfde uit. Ook dan is de auto verbeterd.

Peach schreef: ↑

di 18 jul 2017, 10:13

Mee eens. Voor sociale interacties zie ik nog wel in dat het goed kan gaan. Dan hoef ik alleen maar mijn gedachtes te vertalen te vertalen in hun denkwijze. Bij het oplossen van problemen gaat dit moeilijk worden, wanneer men mij niet begrijpt. Het is een risico. Maar het waard om die te nemen. Want misschien vind ik daar ook wel een oplossing voor. Zelf denk ik dat er altijd wel werk op de plank blijft liggen. Zo hadden wij onze voorgangers en zo krijgen wij ook onze nakomende. Omdat er op alle oplossingen verder vooruit gedacht word. Denk aan bijv welke fases een auto gehad heeft. Die ziet er niet meer hetzelfde uit als 100 jaar geleden, maar ziet 100 jaar later ook niet meer hetzelfde uit. Ook dan is de auto verbeterd.

Binnen dezelfde context las ik deze week toevallig het onderstaande, ludiek gebracht maar misschien zit er wel een kern van waarheid in?

U bent het niet eens met de overheid, vraagt zich af of ze u wel de waarheid vertellen en het goede met u voor hebben, en bent van plan om hen niet meer in alles te gehoorzamen? Dan bent u al vanaf 2013 officieel psychisch ziek en lijdt u aan ODD, Oppositional Defiant Disorder, oftewel een Oppositioneel Opstandige Gedragsstoornis (OOG). Deze omvat alle mensen niet ‘zich niet conformeren, en twijfelen aan (de) autoriteiten’. Sommige critici zijn bang dat deze nieuwe stoornis in de toekomst als voorwendsel gebruikt zal worden om alle tegenstanders van bijvoorbeeld de EU en het milieubeleid monddood te maken en desnoods in inrichtingen op te sluiten. In de meest recente (vijfde) versie van het internationaal gehanteerde DSM (Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders) worden mensen met OOG omschreven als ‘negatief, vijandig en openlijk ongehoorzaam’ en ‘snel geïrriteerd’.

https://jdreport.com/ongehoorzaamheid-a ... -stoornis/

Peach schreef: ↑

ma 17 jul 2017, 10:33

Ik heb vroeger vaak te horen gekregen dat ik te emotioneel of te overdreven reageer op dingen. Ik heb daardoor vaak geprobeerd om de gevoeligheid te verminderen. Ik wilde net zo zijn als de anderen. Ik dacht dat er een in hun mindere mate van gevoeligheid een bepaalde kracht zat. Anderen zijn geneigd om vooral te laten blijken, dat zij zelf niet gevoelig en heel goed tegen een stootje kunnen. Nou ja dat heb ik met mijn levenservaringen meegekregen.

Hier nog eentje die (recentelijk, door hb'er zelfs, die ook HSP is) te horen kreeg dat ik me maar beter moest wapenen. En dat noemde zich mijn vriendje... (ja, verleden tijd)
Kostte wat moeite voor ik al die verwijten (tja...) uit m'n systeem had.
Was een bewuste keuze voor mezelf: ik ben prima zoals ik ben, ik ben dan misschien snel emotioneel - dat laat alleen maar zien dat ik een hart heb.

HAA schreef: ↑

wo 19 jul 2017, 08:36

Peach schreef: ↑

di 18 jul 2017, 10:13

Mee eens. Voor sociale interacties zie ik nog wel in dat het goed kan gaan. Dan hoef ik alleen maar mijn gedachtes te vertalen te vertalen in hun denkwijze. Bij het oplossen van problemen gaat dit moeilijk worden, wanneer men mij niet begrijpt. Het is een risico. Maar het waard om die te nemen. Want misschien vind ik daar ook wel een oplossing voor. Zelf denk ik dat er altijd wel werk op de plank blijft liggen. Zo hadden wij onze voorgangers en zo krijgen wij ook onze nakomende. Omdat er op alle oplossingen verder vooruit gedacht word. Denk aan bijv welke fases een auto gehad heeft. Die ziet er niet meer hetzelfde uit als 100 jaar geleden, maar ziet 100 jaar later ook niet meer hetzelfde uit. Ook dan is de auto verbeterd.

Binnen dezelfde context las ik deze week toevallig het onderstaande, ludiek gebracht maar misschien zit er wel een kern van waarheid in?

U bent het niet eens met de overheid, vraagt zich af of ze u wel de waarheid vertellen en het goede met u voor hebben, en bent van plan om hen niet meer in alles te gehoorzamen? Dan bent u al vanaf 2013 officieel psychisch ziek en lijdt u aan ODD, Oppositional Defiant Disorder, oftewel een Oppositioneel Opstandige Gedragsstoornis (OOG). Deze omvat alle mensen niet ‘zich niet conformeren, en twijfelen aan (de) autoriteiten’. Sommige critici zijn bang dat deze nieuwe stoornis in de toekomst als voorwendsel gebruikt zal worden om alle tegenstanders van bijvoorbeeld de EU en het milieubeleid monddood te maken en desnoods in inrichtingen op te sluiten. In de meest recente (vijfde) versie van het internationaal gehanteerde DSM (Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders) worden mensen met OOG omschreven als ‘negatief, vijandig en openlijk ongehoorzaam’ en ‘snel geïrriteerd’.

https://jdreport.com/ongehoorzaamheid-a ... -stoornis/

Waarom stuur je mij deze link? Hoe komt het dat jij verbanden legt tussen mijn laatste bericht en de link?

OverLoad schreef: ↑

wo 19 jul 2017, 10:33

Hier nog eentje die (recentelijk, door hb'er zelfs, die ook HSP is) te horen kreeg dat ik me maar beter moest wapenen. En dat noemde zich mijn vriendje... (ja, verleden tijd)
Kostte wat moeite voor ik al die verwijten (tja...) uit m'n systeem had.
Was een bewuste keuze voor mezelf: ik ben prima zoals ik ben, ik ben dan misschien snel emotioneel - dat laat alleen maar zien dat ik een hart heb.

Toch verschillen hoogbegaafden in de mate waarin zij gevoelig zijn. Ook als ze allebei sensitief zijn. Misschien verschilden jij en je ex in de mate waarin jullie gevoelig zijn. Ook is iedere hoogsensitief persoon op een andere manier gevoelig, waardoor er ieder weer andere talenten heeft. Was hij in mindere mate gevoelig en emotioneel dan jij?

Dingen uit mijn verleden hebben ook lang in mijn systeem gezeten. Heel erg vervelend en frustrerend is dat naar mijn mening. Wat rot voor je, dat je daar last van hebt gehad.

Ik denk dat wij hiermee te maken hebben gehad.
https://nl.wikipedia.org/wiki/Ritualisme

Ik dacht juist dat we nogal in op 1 lijn lagen qua gevoeligheid... Hij is meer van het ver- / weg stoppen, blijkbaar.
Ritualisme... hmmm... herken er wel wat in ja.

Peach schreef: ↑

wo 19 jul 2017, 13:37

Waarom stuur je mij deze link? Hoe komt het dat jij verbanden legt tussen mijn laatste bericht en de link?

Ik las dat je naar een risico verwijst, andersdenkenden worden vaak genegeerd en/of een label aangesmeerd. Vond vooral (h)erkenning door onderstaande zinsnede.

"Bij het oplossen van problemen gaat dit moeilijk worden, wanneer men mij niet begrijpt. Het is een risico."

Maar wellicht zal het wel een grapje zijn.

Wat fijn dat je er positief op reageer. Ik begin mij al een beetje schamen. Vaak vinden mensen het niet prettig als iemand veel over zichzelf praat. Ik begrijp het wel en merk dat ik daar nog wel moeite mee heb denk ik.

Ik snap je wel. Heb ik zelf ook. Alleen zit er een verschil tussen over jezelf praten en over jezelf praten. Soms komen mensen heel egoïstisch over. Jij totaal niet. Vond het juist leerzaam om jouw schrijfsel te lezen...

Die positiviteit over sensitieve mensen is de enige manier voor mij om mijn eigen sensitiviteit iets meer te rechtvaardigen en een iets liever te zijn voor mezelf ook. Het is inderdaad ook wel gek dat mensen die het niet kennen oordelen. misschien is dat gewoon menseigen.
Wat mijn vrienden betreft: ik ben gezegend
Al is het soms moeilijk hoor: zij zijn zo rustig en liefdevol, en ik ben juist een rommeltje, nog. En dat botst soms. Gelukkig zijn zij liefdevol en wijs genoeg om me te steunen zonder oordeel....

Hier nog eentje die (recentelijk, door hb'er zelfs, die ook HSP is) te horen kreeg dat ik me maar beter moest wapenen. En dat noemde zich mijn vriendje... (ja, verleden tijd)
Kostte wat moeite voor ik al die verwijten (tja...) uit m'n systeem had.

Hier is er eentje geweest die continu vertelde verliefd te zijn en een relatie te willen. Máár: ik moest wel even minder overemotioneel worden. Dat werd dus niets [hoewel hij nu nog verliefd zegt te zijn?]

HAA schreef: ↑

wo 19 jul 2017, 13:59

Peach schreef: ↑

wo 19 jul 2017, 13:37

Waarom stuur je mij deze link? Hoe komt het dat jij verbanden legt tussen mijn laatste bericht en de link?

Ik las dat je naar een risico verwijst, andersdenkenden worden vaak genegeerd en/of een label aangesmeerd. Vond vooral (h)erkenning door onderstaande zinsnede.

"Bij het oplossen van problemen gaat dit moeilijk worden, wanneer men mij niet begrijpt. Het is een risico."

Maar wellicht zal het wel een grapje zijn.

Ik schrok een beetje. Ik denk dat de diagnose voor mensen zijn, die echt psychisch is mankeren en niet voor hoogbegaafden. Het is denk ik niet de bedoeling dat een geestelijk gezonde hoogbegaafde deze diagnose krijgt. Dat naar mijn mening ook voor andere andersdenkende.

Bij de theorie van Dabrowski, krijgen mensen weer aansluiting bij de groep als zij niveau 4 hebben bereikt. Omdat het de bedoeling is dat men wel onafhankelijk kan denken, maar daarnaast ook menselijk blijft. Empathisch vermogen is juist sleutel om de theorie goed af te leggen. Mocht iemand onafhankelijk zijn, maar toch egoïstisch zijn naar de groep, dan heeft deze ook gewoon niveau 1 net als de "massa". Men kan niet de wereld verbeteren zonder empathisch vermogen.

De risico's waarover ik sprak hadden te maken met groepsdruk van de anderen en het maken van fouten. Mocht ik op een idee komen, dan kan deze of gewoon niet kloppen of de anderen begrijpen niet waarom het juist een goed idee. Mocht een van de twee optie's gebeuren, dan zou de massa het van de tafel vegen en kan ik hoogstens de media over mij heen krijgen. Zolang ik niemand kwaad doe, krijg ik de diagnose denk ik niet. Maar dan moet ik wel een idee hebben en die heb ik voorlopig nog niet. Ik hoop wel dat die er ooit komen, wat ik zie wel wat er anders kan en daarover klagen vind ik geen optie.

Mocht de overheid er misbruik van maken, dan worden er mensen opgesloten die in opstand komen en is het niet meer belangrijk of men rechtvaardig is of niet. Daarbij horen ook veel niet hoogbegaafden.

fiore schreef: ↑

wo 19 jul 2017, 21:05

Ik snap je wel. Heb ik zelf ook. Alleen zit er een verschil tussen over jezelf praten en over jezelf praten. Soms komen mensen heel egoïstisch over. Jij totaal niet. Vond het juist leerzaam om jouw schrijfsel te lezen...

Die positiviteit over sensitieve mensen is de enige manier voor mij om mijn eigen sensitiviteit iets meer te rechtvaardigen en een iets liever te zijn voor mezelf ook. Het is inderdaad ook wel gek dat mensen die het niet kennen oordelen. misschien is dat gewoon menseigen.
Wat mijn vrienden betreft: ik ben gezegend
Al is het soms moeilijk hoor: zij zijn zo rustig en liefdevol, en ik ben juist een rommeltje, nog. En dat botst soms. Gelukkig zijn zij liefdevol en wijs genoeg om me te steunen zonder oordeel....

Bedankt. Ik het fijn om te horen. Zo een feedback geeft mij een boost.

De normale denkwijze word eerder gezien als "goed", dan een afwijkende denkwijze. Mensen zijn aldus mijn ervaringen eerder geneigd te denken, dat een afwijkende eigenschap een onderontwikkelde eigenschap is. Men heeft dan niet door dat het ook wellicht een talent zou kunnen zijn. Dat vind ik wel jammer om eerlijk te zijn.

zo kan een heel emotioneel iemand gezien worden als iemand die sociaal emotioneel achterloopt of zijn/haar emoties niet goed kan beheersen. Terwijl het juist moeilijker is wanneer je alles harder binnenkrijgt. Maar omdat veel mensen hun denkwijze op andere reflecteren, denken zij dat iedereen alles ongeveer even hard binnen krijgt. Men vraagt zich dan waarom iemand niet in staat is om zijn/haar emotie's te beheersen. Dan klopt er iets niet denkt men en dan komen vooroordelen.

Ik vroeg mij zelf ook altijd af hoe zij hun emoties zo konden beheersen. Ik vond de andere andersom ook sterker op dat vlak. Omdat ik andersom mijn denkwijze op hen reflecteerde. Maar ja het is ook makkelijker als je alles minder hard en in een wat meer globale perspectief binnenkrijgt.

Ik denk dat het er wel van komt. Zodra jij je problemen op heb kunnen lossen en met je gevoeligheid om kan gaan, word jij net zo liefdevol en rustig als je vrienden. Wel goed dat ze blijven steunen. Je vrienden lijken mij heel erg verstandig.

Peach schreef: ↑

do 20 jul 2017, 08:46

Ik schrok een beetje. Ik denk dat de diagnose voor mensen zijn, die echt psychisch is mankeren en niet voor hoogbegaafden. Het is denk ik niet de bedoeling dat een geestelijk gezonde hoogbegaafde deze diagnose krijgt. Dat naar mijn mening ook voor andere andersdenkende. Bij de theorie van Dabrowski, krijgen mensen weer aansluiting bij de groep als zij niveau 4 hebben bereikt. Omdat het de bedoeling is dat men wel onafhankelijk kan denken, maar daarnaast ook menselijk blijft. Empathisch vermogen is juist sleutel om de theorie goed af te leggen. Mocht iemand onafhankelijk zijn, maar toch egoïstisch zijn naar de groep, dan heeft deze ook gewoon niveau 1 net als de "massa". Men kan niet de wereld verbeteren zonder empathisch vermogen. De risico's waarover ik sprak hadden te maken met groepsdruk van de anderen en het maken van fouten. Mocht ik op een idee komen, dan kan deze of gewoon niet kloppen of de anderen begrijpen niet waarom het juist een goed idee. Mocht een van de twee optie's gebeuren, dan zou de massa het van de tafel vegen en kan ik hoogstens de media over mij heen krijgen. Zolang ik niemand kwaad doe, krijg ik de diagnose denk ik niet. Maar dan moet ik wel een idee hebben en die heb ik voorlopig nog niet. Ik hoop wel dat die er ooit komen, wat ik zie wel wat er anders kan en daarover klagen vind ik geen optie. Mocht de overheid er misbruik van maken, dan worden er mensen opgesloten die in opstand komen en is het niet meer belangrijk of men rechtvaardig is of niet. Daarbij horen ook veel niet hoogbegaafden.

Denk persoonlijk dat die vermeende 'Oppositioneel Opstandige Gedragsstoornis (OOG)' eerder als een - zij het cynische - grap bedoeld is, nochtans moppert de bevolking heel de tijd over beleidsmatige beslissingen. Als we dit onze gerichte aandacht geven dan mag blijken dat het 'gemopper' een gegronde voedingsbodem kent, initieel misschien vaag maar gaandeweg steeds helderder. Zoals Dabrowski ook aangeeft zullen velen zich schikken naar een situatie en daar het beste van maken, op niveau 4 wordt dat anders. Door de geschiedenis heen hebben velen - zij het een minderheid - alternatieven aangereikt om deze wereld tot een betere plaats te maken, de ideeën zijn blijven bestaan maar de effectieve invoering blijft uit. Wat betreft 'stoornissen' zien we vandaag een kentering in de GGZ, verschillende stoornissen kunnen immers gezien worden als eigen aan het menselijke groeipotentieel waarbij er op elk niveau iets kan misgaan. En net zoals je ergens aangeeft, je kan misschien een prachtig idee hebben maar als de collectieve geest dit verwerpt dan kan dit zwaar gaan wegen op het geweten. Op dat moment weet jij immers iets dat anderen (nog) niet lijken te begrijpen, het kan mogelijks leiden tot een verwoestende innerlijke tweestrijd waarvoor gepaste labels werden bedacht. Anders gezegd, deze dynamismen leiden vaak tot absurde en maar al te pijnlijke situaties, letterlijk.

Bedankt. Ik het fijn om te horen. Zo een feedback geeft mij een boost.

You're welcome

De normale denkwijze word eerder gezien als "goed", dan een afwijkende denkwijze. Mensen zijn aldus mijn ervaringen eerder geneigd te denken, dat een afwijkende eigenschap een onderontwikkelde eigenschap is. Men heeft dan niet door dat het ook wellicht een talent zou kunnen zijn. Dat vind ik wel jammer om eerlijk te zijn.

zo kan een heel emotioneel iemand gezien worden als iemand die sociaal emotioneel achterloopt of zijn/haar emoties niet goed kan beheersen. Terwijl het juist moeilijker is wanneer je alles harder binnenkrijgt. Maar omdat veel mensen hun denkwijze op andere reflecteren, denken zij dat iedereen alles ongeveer even hard binnen krijgt. Men vraagt zich dan waarom iemand niet in staat is om zijn/haar emotie's te beheersen. Dan klopt er iets niet denkt men en dan komen vooroordelen.

Ik vroeg mij zelf ook altijd af hoe zij hun emoties zo konden beheersen. Ik vond de andere andersom ook sterker op dat vlak. Omdat ik andersom mijn denkwijze op hen reflecteerde. Maar ja het is ook makkelijker als je alles minder hard en in een wat meer globale perspectief binnenkrijgt.

Ik denk dat het er wel van komt. Zodra jij je problemen op heb kunnen lossen en met je gevoeligheid om kan gaan, word jij net zo liefdevol en rustig als je vrienden.

Het is ook jammer dat de meeste mensen het niet zien als een talent, zeker. Wel denk ik dat een emotioneler iemand juist niet achterloopt, misschien zelfs voor, maar wat je al zegt, het merendeel van de mensen is er niet op "voorbereid".
Als gevoeliger mens krijg je immers vaak te horen "je denkt veel te moeilijk/maakt het veel te moeilijk" etc. Soms, heel soms betrap ik me op het verlangen gewoon terug te zeggen "en jij mist driekwart van de details" [dat zeg ik nooit - vind ik niet lief]
Maar even objectief bekeken: waarschijnlijk gaan gevoeligen ergens zelfs beheersder om met emoties. Omdat je ze uiteindelijk vollediger verwerkt. Daarbij [even vanuit mijn ervaring] heb ik geen enkel heel gevoelig mens ontmoet wat een ontzettende dramaqueen is of een soort olifant in een porseleinkast. Mensen die heftig zijn in het uiten van hun emotie zijn in mijn idee vaak juist iets minder gevoelig. Alles naar buiten gooien lijkt bij hen energie te geven.
Terwijl de hele gevoelige naar binnen klappen en áls het eens een keer in alle hevigheid naar buiten slaat er vervolgens zelf bijzitten als een uitgewrongen vaatdoek

Dat veroordelen wat anderen doen zal wel komen omdat zij [eigenlijk iedereen] zich graag willen zien als perfect, en alles wat dat beeld in gevaar brengt [en iedereen] een gevaar wordt.
Je kunt beter een of andere hoogbegaafde vertellen dat ie overemotioneel is en achterloopt dan toegeven dat je niet de vermogens of de wens hebt om met hem of haar mee te gaan. Is beter voor je eigen ego. Denk ik

Je kunt beter een of andere hoogbegaafde vertellen dat ie overemotioneel is en achterloopt dan toegeven dat je niet de vermogens of de wens hebt om met hem of haar mee te gaan. Is beter voor je eigen ego. Denk ik

Ho, nou druk ik me - per ongeluk - heel ongenuanceerd uit.
Bedoel te zeggen dat het voor veel mensen die tegen een hooggevoelig en of hoogbegaafd mens zeggen dat hij overemotioneel is of achterloopt op dat vlak terwijl zij zelf minder gevoelig zijn makkelijker is om het probleem/ de oorzaak van bij de ander neer te leggen [ en dus iets over te gevoelig zijn te roepen] dan te erkennen dat er ook een deel van het probleem bij henzelf kan liggen.
En dat [het probleem neerleggen bij een ander] is een stukje beter voor het ego van velen. denk ik.

Peach schreef: ↑

vr 14 jul 2017, 22:19

Het lijkt soms wel alsof ik uit een cartoon of een anime voor kinderen ben ontsnapt. Ik heb altijd mogelijkheden gezien, die anderen niet zien. Op basis van die mogelijkheden heb ik bepaalde doelen willen bereiken. Wanneer andere mensen dat niet begrepen, begonnen ze mij te ontmoedigen. Ze vonden dat ik de dingen moest accepteren zoals ze zijn of dat ik moest accepteren dat hetgeen niet kan bereiken, wat ik wilde bereiken. Zo vonden bijv mijn vriendinnen het geen goed idee om de pestende kinderen aan te pakken. Terwijl wij juist de groep waren die werden gepest. Ik heb vaak reacties gekregen van mensen zoals bijv "Laat zitten. Daar kun je toch niks aan doen. Het is nou eenmaal zo" of "Wat maakt het nou uit? Zo ben je nou eenmaal. Dat kan je toch niet veranderen" of "Je moet gewoon toegeven dat je dat niet kan. Maar dat is ook niet erg"

Ik heb hun raad opgevolgd, sinds ik jong volwassen was. Daarnaast probeerde ik mij zo "normaal" mogelijk te gedragen en dus mijn anders zijn zoveel mogelijk weg te stoppen. Ik dacht dat ik er goed aan deed en zo op de juiste manier mijn leven kon inrichten. Echter is dat niet het geval. Ik ben er langzamerhand in vast gelopen.

Ik volg nu de theorie van Dabrowski (positieve intergratie). Ik word steeds beetje bij beetje mezelf en ga opnieuw mogelijkheden zien die anderen niet zien. De ontmoedigingen beginnen en ik voel dan de pijn. Vroeger raakte ik alleen geïrriteerd. Maar nu word ik er emotioneel van. Het doet uiteindelijk pijn en ik weet niet hoe ik er mee om moet gaan. Ik kan er niet mee omgaan, omdat de anderen mij niet begrijpen en hun reacties mij raken.

Dit is zo ontzettend herkenbaar voor mij. Ik heb een eigen bedrijf gestart een aantal jaren geleden met een aantal erg ambitieuze doelen. Mij is telkens gezegd dat dingen onmogelijk zijn maar ze zijn toch telkens gelukt. Onder andere mijn ouders waren heel erg zo bezig wat ik erg pijnlijk vond. Dabrowski en de theorie van positieve integratie kende ik nog niet, maar ik kan me er wel voor een flink deel in vinden. De boze fase heb ik in ieder geval achter me gelaten.

Na een zakelijk erg stressvolle fase waarbij ik te weinig personeel had en zelf heel veel ballen hoog hield, ben ik nu in een rustigere fase terechtgekomen maar word ik langzaam steeds depressiever en voel ik me steeds eenzamer. Een aantal vrienden is wegverhuisd, die zie ik minder vaak dus, en bij een paar anderen zijn we te veel uit elkaar gegroeid. Mijn relatie is ook voorbij gegaan, er miste toch een stuk connectie.

Ik zit nu op het punt dat ik toch echt overtuigd ervan ben dat ik mijn eigen lijn en richting moet bepalen. Dat voelt zakelijk ook gewoon goed, ik weet nu dat ik het kan, en anders dan in het begin maakt nu niemand me onzeker meer. Echter mijn sociale leven voelt nu erg arm en leeg. Ik ontmoet wel zo nu en dan nieuwe mensen maar heb vaak niet het gevoel dat ik echt connectie kan maken. Ik weet dat zo'n connectie wel mogelijk is, maar hetgeen waar ik naar zoek is best zeldzaam, zowel voor vrienden als voor een nieuwe relatie. Mensen die snel zeggen dat iets onmogelijk is, vallen eigenlijk direct af, ik heb namelijk geen zin om alleen over koetjes en kalfjes te praten met mensen, dat werkt gewoon niet voor mij. Kan ik wel hoor, maar ben ik snel zat. Ben ik te kritisch? En zo ja, zou ik moeten proberen toch minder kritisch te worden? En vaar ik dan mijn eigen lijn nog wel, of interpreteer ik Dabrowski dan verkeerd?

Want even voor de duidelijkheid: ik kan prima omgaan met mensen die zeggen dat iets niet kan tegenwoordig. Word niet boos, ook niet geïrriteeerd, maar zie eerder in dat iemand iets niet inziet en zoals hierboven ook gezegd zie ik eigenlijk ook vaak alleen goede bedoelingen.

Om weer helemaal terug te komen op het begin: ik vraag me af hoe het zou zijn geweest als mensen níet telkens zouden zeggen dat alles onmogelijk is. Had ik dan wel evenveel moeite gedaan? Was ik dan nu wel waar ik nu ben? Wilde ik deels niet ook wat bewijzen? Ik heb (nog) geen idee...

@fiore: wat jij zegt is ook heel herkenbaar. Wel is het soms belangrijk om mensen te vragen om niet te oordelen en ook daadwerkelijk te zeggen dat ze details missen. Dat hoeft niet onaardig te zijn, maar kan voor die mensen soms wel confronterend zijn.

Overigens ben ik dan wel weer zo dat ik heel uitgebreid ga nadenken over "okee, mis ik echt wel die driekwart details?" en eigenlijk continu stel ik mezelf ook de vraag of ik mezelf niet voor de gek zit te houden... Da's nu langzaam trouwens wel minder aan het worden nu ik mezelf (Dabrowski 4/5?) steeds meer leer kennen. Ik merk dat het bij mij nu heel vaak gaat over interpersoonlijke communicatie en dat ik me afvraag of ik dingen rondom conflicten niet verkeerd aan heb gepakt, en dan vooral in het thema begrip tonen / meegaand zijn naar de ander vs mezelf niet tekort doen.

En wat betreft gevoeligheid: dat is bij mij vooral een ontzettend grote empathie, waarbij ik zelfs sympathie kan hebben voor bijv. Donald Trump en zijn (veronderstelde) onzekerheid die ten grondslag ligt aan zo veel van zijn slechte gedrag... mijn ratio moet dat vervolgens direct bijsturen: de emotie en empathie wel erkennen maar het vervolgens dan alsnog niet okee vinden. En da's nu een kwestie van continu kalibreren. Overigens helpt die empathie ook wel bij het herkennen van achterliggende zaken als mensen zeggen dat iets niet mogelijk is. Of als ze juist ontzettend overtuigd zijn van iets dat (volgens jou dan) helemaal niet klopt.

Het is in ieder geval heel fijn om te lezen dat ik niet de enige ben. Sorry voor het uitwijden en de lange post. Hoop dat iemand er wat aan heeft. Voor mij helpen jullie posts in ieder geval om een soort van construct in mijn hoofd samen te stellen van wat/wie ik nou ben, en de herkenning draagt een stukje bij aan het gevoel dat ik toch op de goede weg zit! (nu alleen nog even van die depressieve gevoelens af )