Mogelijk VS Onmogelijk
Geplaatst: vr 14 jul 2017, 22:19
Het lijkt soms wel alsof ik uit een cartoon of een anime voor kinderen ben ontsnapt. Ik heb altijd mogelijkheden gezien, die anderen niet zien. Op basis van die mogelijkheden heb ik bepaalde doelen willen bereiken. Wanneer andere mensen dat niet begrepen, begonnen ze mij te ontmoedigen. Ze vonden dat ik de dingen moest accepteren zoals ze zijn of dat ik moest accepteren dat hetgeen niet kan bereiken, wat ik wilde bereiken. Zo vonden bijv mijn vriendinnen het geen goed idee om de pestende kinderen aan te pakken. Terwijl wij juist de groep waren die werden gepest. Ik heb vaak reacties gekregen van mensen zoals bijv "Laat zitten. Daar kun je toch niks aan doen. Het is nou eenmaal zo" of "Wat maakt het nou uit? Zo ben je nou eenmaal. Dat kan je toch niet veranderen" of "Je moet gewoon toegeven dat je dat niet kan. Maar dat is ook niet erg"
Ik heb hun raad opgevolgd, sinds ik jong volwassen was. Daarnaast probeerde ik mij zo "normaal" mogelijk te gedragen en dus mijn anders zijn zoveel mogelijk weg te stoppen. Ik dacht dat ik er goed aan deed en zo op de juiste manier mijn leven kon inrichten. Echter is dat niet het geval. Ik ben er langzamerhand in vast gelopen.
Ik volg nu de theorie van Dabrowski (positieve intergratie). Ik word steeds beetje bij beetje mezelf en ga opnieuw mogelijkheden zien die anderen niet zien. De ontmoedigingen beginnen en ik voel dan de pijn. Vroeger raakte ik alleen geïrriteerd. Maar nu word ik er emotioneel van. Het doet uiteindelijk pijn en ik weet niet hoe ik er mee om moet gaan. Ik kan er niet mee omgaan, omdat de anderen mij niet begrijpen en hun reacties mij raken.
Ik heb hun raad opgevolgd, sinds ik jong volwassen was. Daarnaast probeerde ik mij zo "normaal" mogelijk te gedragen en dus mijn anders zijn zoveel mogelijk weg te stoppen. Ik dacht dat ik er goed aan deed en zo op de juiste manier mijn leven kon inrichten. Echter is dat niet het geval. Ik ben er langzamerhand in vast gelopen.
Ik volg nu de theorie van Dabrowski (positieve intergratie). Ik word steeds beetje bij beetje mezelf en ga opnieuw mogelijkheden zien die anderen niet zien. De ontmoedigingen beginnen en ik voel dan de pijn. Vroeger raakte ik alleen geïrriteerd. Maar nu word ik er emotioneel van. Het doet uiteindelijk pijn en ik weet niet hoe ik er mee om moet gaan. Ik kan er niet mee omgaan, omdat de anderen mij niet begrijpen en hun reacties mij raken.