Vragen stellen

[Broffel]

Er is iets dat mij opviel, over de wereld en mijzelf.


Ik ben geneigd om meer vragen te stellen, dan de meeste mensen. Hoe dit komt en of dit komt door 'hoogbegaafdheid' of iets anders, hou ik voor nu in het midden. Jullie noemen het HB, dus laten we het voor nu HB noemen


En dit vragen stellen, leidt tot problemen. Als voorbeeld. Een bedrijf waar je werkt zegt: Bij ons is iedereen zichzelf.

De meeste mensen nemen dat gewoon voor lief. Iedereen is hier zichzelf en dat is heel goed.

Ik ga dan vragen stellen, wat bedoel je, met 'jezelf zijn'? Zodra je deze vragen stelt, lig je er al uit. Je bent al niet meer een deel van de groep, van het hele gebeuren etc. Men verwacht, dat je alles gewoon altijd slikt.

Dit leidt steeds tot problemen en maakt dat ik mij altijd een alien gevoelt heb, in de wereld. Altijd een toeschouwer, nooit iemand die participeert. Ik kan gewoon niet mee doen, in hun groepjes, hun rituelen, hun bullshit.

Ik denk dat ik meer denk, dan de meeste mensen. Ik doe niet na, ik kopieer niet. Maar, ik observeer. Dit maakt ook, dat ik op een gegeven moment vrij onverschillig ben geworden, tegenover de rest van de wereld en 'de maatschappij'.


Ken je dit?

[Camiel]

Ik herken dit van vijfendertig jaar geleden. Toen dacht ik ook van: Mijn mening telt niet. Er is niemand die (echt) luistert. Voorstel tot verandering/verbetering wordt ter harte genomen en diep in een la weggestopt.

Daarom heb ik in het erop volgende leven mijn eigen plan getrokken. Ik ben mijn eigen weg gegaan, binnen de mogelijkheden die ik had/heb in de huidige maatschappij. En dat bevalt me prima. Ik pas me aan om, daar waar nodig, mijn interactie met de maatschappij aan te gaan, en verder doe ik gewoon mijn eigen ding. Het lijkt daarom ook van buitenaf dat ik de dingen gewoon voor lief neem, en dat is ook zo. Van buitenaf. Maar alleen tot aan een zekere grens.

Ik doe wel na en ik kopieer wel. Mijn hele leven is ingericht op het nadoen van mijn medemens om erbij te horen. Ik spreek Nederlands, ik ga op de fiets naar mijn werk, ik eet iedere avond netjes mijn warme avondeten. En ik post op dit forum.

Maar ik drink sinds vijf jaar Grolsh Radler 0.0, ik eet sinds twee jaar minimaal/geen vlees, ik doe op mijn boterham appelstroop-sla-kaas, en ik drink al tientallen jaren héle slappe koffie. Gewoon, omdat het kan. Ik verduurzaam mijn huis (vloerverwarming, zonnepanelen, warmtepomp, zoneregeling), ik ben voortdurend aan het experimenteren om mijn huis efficienter te verwarmen/koelen, ik houdt eindeloos lijstjes bij, ik heb sinds kort infiltratiekratten, en ik speel sinds twee jaar gitaar. Gewoon, omdat ik het leuk vind.

Ik denk, maar dat doet iedereen, en de meeste mensen kunnen daar wel tegen. Denk ik. Of ze nemen verdovende middelen. Dat helpt over het algemeen goed tegen het denken...

[Truus]

Behoorlijk herkenbaar.
Dat je verweten wordt dat je nieuwsgierig bent, of dingen niet vertrouwd, omdat je zoveel vragen stelt.
Voorstellen doen die niet gewaardeerd worden.
Tot het punt dat je dan maar niks meer zegt. Maar dat houd ik niet vol en dan komt het er, met frustratie, na een tijd toch uit, en heb je het al helemaal gedaan. Vooral omdat die frustratie niet begrepen wordt en voor hun uit het niks komt.

Niet voor niks dat ik meerdere keren langere periodes ziek thuis heb gezeten na weer een ontslag.
En ik heb er nu nog altijd niet echt een oplossing voor. Want van niks doen wordt ik ook gek. En vrijwilligerswerk is ok maar leuk voor even. Een serieuze uitdaging is het niet.
Maar een passende baan vinden, parttime (want fulltime wil ik voor mijn eigen gezondheid niet meer) lukt niet. Zelfs een niet-passende parttime baan lukte niet.
En geen werk. Ach, zou het prima vinden, maar ik kom niet rond. Vooral nu niet, met de hoge prijzen van alles.

Maar ach. Komt vast wel weer goed. Volgend jaar. Nu zit ik in Zweden. Helaas ook hier absurd hoge energieprijzen, maar ik zit tenminste wel in de sneeuw en kan even alles loslaten (totdat de rekening komt en daar kan ik weinig aan veranderen, dus ook dat kan ik tzt wel weer loslaten).

Ik stel mijn vragen nu maar aan Google. Met even flink doorzoeken vind ik dan wel antwoorden, althans, kan ik zelf wel antwoorden eruit destilleren.
En mijn verbetervoorstellen doe ik aan mezelf en dan kijk ik wel of ik er aan toe kan komen (en of er geld voor is).

[Tjeempie]

Het stellen van vragen is precies hetgeen wat mij het sterkst het gevoel geeft af te wijken van anderen.
Tijdens een overleg, een training, een groepsbijeenkomst, altijd heb ik zo veel te vragen dat ik me helemaal opgelaten ga voelen. Ook wel aardig wat te zeggen, trouwens. Als ik een of ander verband denk te zien, een inzicht heb, wil ik het niet voor me houden maar dan heb ik daarna toch weer het gevoel dat ik meer aandacht op mezelf heb gevestigd dan ik zou willen. Zelfs in een hb-bijeenkomst had in dat gevoel laatst weer. Maar het leuke was dat de aanwezigen juist lieten blijken, tegen het einde, dat ze mijn vragen waardeerden. Dat voelde wel als gerechtigheid.

[Truus]

Poeh, dat opgelaten voelen, dat roept in een keer veel (heftige) herinneringen en gevoelens op.
Ik voel me eigenlijk altijd opgelaten als ik in een wat formelere setting een vraag wil stellen of opmerking wil maken. En zelfs in informele settings oook meestal, alleen echt onder bekenden/vrienden/familie heb ik dat niet.
En hoe vaak ik dan maar niet de vraag gesteld heb of de opmerking achterwege heb gelaten. Inderdaad voornamelijk vanwege de aandacht die dan op jou gericht is. (Wat dat betreft is (anoniem) internet makkelijk. Die vraag of opmerking op een forum zetten, durf en doe ik wel.*)
Ik denk (heb althans altijd gedacht) dat dat meer samenhangt met faalangst en een vorm van plankenkoorts, maar misschien heeft het ergens wel iets te maken met HB zijn.

*Goh, geeft me meteen een idee voor vergaderingen en dergelijke. Als die nu ook eens online zouden zijn en/of meer geanonimiseerd. Dan durven denk ik veel meer mensen hun vragen en opmerkingen wel te doen.
Kan het me voorstellen als een soort anonieme chatgroep of forum, met specifieke (werk/vergader/project) onderwerpen.
En mocht dan uiteindelijk samenwerking voor een bepaald project toch nodig zijn, dat de werkelijke naam (en afdeling) na te vragen is via een PB of iets dergelijks.

[Tjeempie]

Haha, interessante gedachte: anoniem vergaderen. Vaak zijn het bepaalde mensen die in zulke settings veel aan het woord zijn Ik heb me wel eens afgevraagd hoe de mensen die weinig zeggen dan tegen dingen aankijken. Zijn hebben vast ook een mening. Een goede voorzitter doet zijn of haar best om ook hen aan het woord te laten, maar heel gebruikelijk is dat niet.
Ik denk alleen niet dat anoniem vergaderen de toekomst heeft. Wel zou er meer kunnen worden gedaan met het ophalen van ideeën via intranet. Misschien niet anoniem, maar toch wat veiliger.
En als je van jezelf weet dat je vaak schroom hebt om iets te zeggen, maar je wil het wel meer gaan doen, zou je dit misschien kunnen bespreken met de gene die een vergadering leidt en vragen of die jou (en anderen) zo nu en dan bewust het woord zou kunnen geven, omdat je dat zetje nodig hebt.
Tja, en als je de helft van al je gedachten inslikt en de andere helft wel uit en daarmee toch al een van de 'veelpraters' bent, dan is dat vrees ik een niet te vermijden bijverschijnsel van hoogbegaafdheid. Een beetje aanpassen hoort daar over het algemeen wel bij.

Grappig genoeg had ik jou totaal niet ingeschat als iemand die haar gedachten inslikt, Truus. Dat is dan toch de kracht van dit forum!

[Broffel]

Punt is

Je kan het 'HB' noemen. Maar ik ben gewoon opgevoed met het idee dat je vragen kan stellen en dat je kan uitpluizen, onderzoeken etc.

Dit botst enorm met deze maatschappij, waarin het taboe is om vragen te stellen. Hou je bek, doe je werk, neem je booster prikje en conformeer je. Doe je dat niet, dan kom je meteen in de problemen

[Tjeempie]

Hoi Broffel,
Jammer dat je zo veel afwijzing ervaart mbt een vragende houding. Toevallig kreeg ik er gisteren dan toch een compliment voor toen ik deelnam aan een training en weer lekker bezig was.

[Broffel]

Tjeempie

Het systeem waarin we leven, gaat niet uit van censuur. Meestal. Het is hier niet zoals in een communistische heilstaat, waar je opgepakt wordt als je iets 'verkeerd' zegt

Maar, in ons systeem is er gewoon niet zoveel ruimte voor vragen. Je mag wel een vraag stellen, kritisch kijken, maar je wordt dan gewoon genegeerd, of men zal zeggen dat je 'autistisch' bent

Het laat neoliberale systeem, heeft meer psychisch overwicht, dan militair/politiek overwicht. Daarom is zij ook succesvol. Zij zit in de mensen, niet buiten de mensen.

Ik weet gewoon, dat ik geen 'moeilijke' vragen moet gaan stellen, in dit land. Althans, niet hardop. Mensen doen aan zelfcensuur. Je bent heel snel 'een wappie' of 'radicaal' of 'een autist'

De Nederlandse cultuur is vrij oppervlakkig/stupide. Doe 'gezellig', neem een biertje, bevraag niets en hou je bek dicht.

[Tjeempie]

Ik ervaar het niet zo sterk als jij Broffel, maar ik voelde me bijv. wel erg prettig toen ik een tijdje jn Duitsland studeerde en merkte dat daar veel meer ruimte was voor wezenlijke discussie dan hier. Terug in Nederland kon ik daar wel eens naar terugverlangen.

Misschien ook iets voor jou, een tijdje naar de oosterburen?

[David]

Het hangt wellicht ook af van de context waarin vragen worden gesteld.
- Misschien stel je te diepzinnige vragen voor anderen. Veel mensen houden het graag (enigszins) oppervlakkig.
- Of het stellen van moeilijke/ongemakkelijke vragen stellen waar de rest van de groep gewoon nog niet aan te is.

[Broffel]

Nee, voor Nederlanders is iedere licht kritische vraag al 'heel schokkend'

In Nederland moet alles gezellig zijn en grappig.


Ik vind eigenlijk dat Nederland opgeheven moet worden. We beginnen een nieuw land en een nieuwe cultuur hier. Het project is gefaald

[MrMeozorz]

Nee, voor Nederlanders is iedere licht kritische vraag al 'heel schokkend'

In Nederland moet alles gezellig zijn en grappig.


Ik vind eigenlijk dat Nederland opgeheven moet worden. We beginnen een nieuw land en een nieuwe cultuur hier. Het project is gefaald

U begrijpt het, maar heeft U ook voorstellen geachte Boffel.

[Broffel]

Nee, maar misschien Poetin wel


(grapje)

[MB]

Hm, ik herken hier dingen wel en niet.

Ik zie vragen stellen als mijn 1e natuur. Ik kan het. Goed. In een loopbaancursus die ik ooit deed kwam ‘vragen stellen’ als kernkwaliteit eruit. Maar het andere wat er in die cursus gebeurde is, dat voor mij heel duidelijk werd dat anderen daar niks mee kunnen. Ze denken niet zo abstract en zien er daardoor het nut niet van.

Deels zie ik dat hier ook. Het moet altijd allemaal handen en voeten krijgen. Maar het gaat voor mij niet alleen maar om ideeën vergaren om daar praktisch iets mee te doen, of om aan anderen te vertellen wat ze nog niet zien. Dat vereist een betrokkenheid bij het onderwerp zelf, wat ik niet altijd heb. Ik hou gewoon van het conceptuele denken zelf. En in de juiste setting gaat het ook vanzelf en is dat heel leuk.

Maar als het praktisch nut in de voorfase niet als belemmerende factor om de hoek komt kijken, dan komt die wel achteraf. Want voor de buitenwereld moeten er altijd acties op volgen. Ik heb ooit in mijn werk een strategisch plan gemaakt omdat de betreffende organisatie niet wist hoe ze met een bepaald onderwerp moesten omgaan. Maar toen ik dat allemaal had uitgezocht, was de volgende vraag of ik dan niet de projectleider wilde zijn, want het moest ook geïmplementeerd worden. Ik heb dat toen gedaan. Het ging ook redelijk goed, maar dat is toch niet waar ik zelf het meest blij van word.

Voor mij kan denken en vragen stellen overal over gaan. Maar dat is tegelijkertijd ook voor mijzelf de makke, want ik kan de meeste dingen eigenlijk ook wel elke kant op redeneren die ik wil. Maar omdat ik dat weet, wordt het voor mijzelf ook moeilijker om het nut ervan in te zien. Want als alles elke kant op kan, wat is dan de waarde ervan?

In dit topic ging het nu om het niet mogen stellen van kritische vragen. Eigenlijk over de setting dus. Dat herken ik wel. Ik doe niet zozeer aan zelfcensuur, maar ik merk wel nu ik de studentenleeftijd al even ben ontgroeid, dat ik erg moe wordt van alle clichés. Ik heb nu minder de behoefte dan toen ik jonger was, om daar mijn energie in te steken en dan zeg ik maar niks.

[Truus]

Overigens gebruik ik ook nog wel eens het vragen stellen om eigenlijk te verhullen dat ik gewoon allang de oplossing weet en wat moet gebeuren.
Dus door opmerkingen op een vragende manier te brengen, komt het iets minder 'betweterig' over.
Of nog sterker, om door middel van vragen de ander juist met 'mijn' oplossing te laten komen. (Manager hebben toch zo vaak de behoefte dat het hun idee was en niet dat van jou...)

[Tjeempie]

Overigens gebruik ik ook nog wel eens het vragen stellen om eigenlijk te verhullen dat ik gewoon allang de oplossing weet en wat moet gebeuren.
Dus door opmerkingen op een vragende manier te brengen, komt het iets minder 'betweterig' over.
Of nog sterker, om door middel van vragen de ander juist met 'mijn' oplossing te laten komen. (Manager hebben toch zo vaak de behoefte dat het hun idee was en niet dat van jou...)

Slim! Zou zo in een zelfhulpboek voor hoogbegaafden kunnen staan.

[Tjeempie]

Hm, ik herken hier dingen wel en niet.

Ik zie vragen stellen als mijn 1e natuur. Ik kan het. Goed. In een loopbaancursus die ik ooit deed kwam ‘vragen stellen’ als kernkwaliteit eruit. Maar het andere wat er in die cursus gebeurde is, dat voor mij heel duidelijk werd dat anderen daar niks mee kunnen. Ze denken niet zo abstract en zien er daardoor het nut niet van.

Deels zie ik dat hier ook. Het moet altijd allemaal handen en voeten krijgen. Maar het gaat voor mij niet alleen maar om ideeën vergaren om daar praktisch iets mee te doen, of om aan anderen te vertellen wat ze nog niet zien. Dat vereist een betrokkenheid bij het onderwerp zelf, wat ik niet altijd heb. Ik hou gewoon van het conceptuele denken zelf. En in de juiste setting gaat het ook vanzelf en is dat heel leuk.

Maar als het praktisch nut in de voorfase niet als belemmerende factor om de hoek komt kijken, dan komt die wel achteraf. Want voor de buitenwereld moeten er altijd acties op volgen. Ik heb ooit in mijn werk een strategisch plan gemaakt omdat de betreffende organisatie niet wist hoe ze met een bepaald onderwerp moesten omgaan. Maar toen ik dat allemaal had uitgezocht, was de volgende vraag of ik dan niet de projectleider wilde zijn, want het moest ook geïmplementeerd worden. Ik heb dat toen gedaan. Het ging ook redelijk goed, maar dat is toch niet waar ik zelf het meest blij van word.

Voor mij kan denken en vragen stellen overal over gaan. Maar dat is tegelijkertijd ook voor mijzelf de makke, want ik kan de meeste dingen eigenlijk ook wel elke kant op redeneren die ik wil. Maar omdat ik dat weet, wordt het voor mijzelf ook moeilijker om het nut ervan in te zien. Want als alles elke kant op kan, wat is dan de waarde ervan?

In dit topic ging het nu om het niet mogen stellen van kritische vragen. Eigenlijk over de setting dus. Dat herken ik wel. Ik doe niet zozeer aan zelfcensuur, maar ik merk wel nu ik de studentenleeftijd al even ben ontgroeid, dat ik erg moe wordt van alle clichés. Ik heb nu minder de behoefte dan toen ik jonger was, om daar mijn energie in te steken en dan zeg ik maar niks.

Herkenbaar, het vragen stellen gaat vanzelf, het is niet persé doelgericht.

@Broffel: dat je hier nooit kritisch mag zijn herken ik gelukkig niet helemaal. Hangt ook weer van de context af denk ik.