je kwetsbaar opstellen

[Yet]

Ik droom vaak erg levendig. En vannacht werd ik wakker uit een droom waardoor ik ff wakker bleef, het zette me aan het denken. Eerst was het over allerlei spannende situaties, die ook best bedreigend kunnen zijn.

Toen kwam er een bepaald beeld op (van de schoonmakers van mijn werk nota bene , die sturen me soms naar huis als het alarm er op gaat) en die leken een beetje op het soort filmpjes en boekjes fantasiewereldje -niveau waar ik in zat toen ik een jaar of drie was: een beetje á la de boeken van Richard Scary waar beestjes allerlei menselijke activiteiten hebben, kleertjes aan e.d. / buurman en buurman / het genre oostblok-tekenfilmpjes (tsjechisch en oost-duits).

Ik werd wakker en vroeg me af waarom in godesnaam dit beeld en bedacht me dat die leeftijd van drie jaar eigenlijk net die periode was voordat de grote wereld bedreigender werd. De periode dat je helemaal 'jezelf' was, nog niet zo sociaal vaardig hoeft zijn in de 'jungle' van de kleutergroepen etc. Eigenlijk de periode dat je 'kwetsbaarheid' nog niet 'getest' werd.

Je kwetsbaar op kunnen stellen is een term die vaak gebezigd wordt als een soort vaardigheid. Wat betekent dat voor mij? Gevoelens en persoonlijke info delen zit ik eigenlijk nooit zo heel erg mee als het aan de orde is (en dat is voor mijn gevoel niet zo wanneer je werkinhoudelijk bezig bent... ) voor mij persoonlijk is kwetsbaar opstellen eigenlijk meer dat je durft dingen over te laten aan inzichten van anderen in een samenwerkingssituatie. Dát is voor mij namelijk moeilijk want daar kan (hoeft tuurlijk niet) uit volgen dat er dingen niet helemaal goed lopen. Dat men niet anticipeert op de beren die ik wel op de weg zie. En moet je die nu wel of niet delen... altijd een afweging. De ander heeft namelijk ook zijn/haar 'uitprobeerruimte' nodig en die dien je ook te geven.

Een ander aspect (voor mij persoonlijk) van het je kwetsbaar opstellen is dat je je eigen inzichten ter discussie stelt. Het is vaak erg ongrijpbaar of men begrepen heeft wat je bedoelt ... en of je dat wel voldoende onder woorden/begrijpelijk krijgt.

Kortom: controle laten vieren (edit: alleen op werk last van) heeft veel te maken met mijn kwetsbaarheid.
Ben eigenlijk wel benieuwd wat jullie verstaan onder 'je kwetsbaar opstellen'

[san]

grappig, je tjechische filmpjes in de nacht, dat heb ik ook van die klei figuurtjes

mmm.. aangeven wat ik wel en niet lastig vind in uitvoering werk, samenwerking etc. dát kan ik wel, hoort ook érrug bij mijn werk.


ik heb mezelf vaak als gemakzuchtig/lui bestempeld...
omdat ik wéét dat ik beter zou kunnen als ik me er écht voor zou inspannen.
Ruim ene jaar geleden vroeg de huisarts me of ik perfectionistisch ben. Welnéé... je moest de chaos in mijn huis eens zien, gewone dagelijks, wekelijkse en maandelijkse rommel, onaffe klussen van drie jaar geleden... Maar vooruit, ja, tenaanzien van mijn rol als opvoeder stel ik flinke eisen aan mezelf en mijn partner.

De laatste tijd krijg ik op mijn werk regelmatig te horen dat ik 'voor de 7 mag gaan' het HOEFT niet altijd een 9 te zijn.
'wat voor jou een 7 is, is voor ... een 9'

Ik ben daar nog regelmatig ZO verbaasd over. HUH? hoezo? Ik heb gewoon weer eens geen flikker gedaan.... en dan zien anderen me als perfectionistisch? écht niet!
Erkennen dat veel van wat ik de afgelopen jaren 'geleerd heb'over hb, nav mijn kinderen, blijkt verdikkeme van toepassing op mezelf DAT toegeven op een andere plek dan hier: dán ben ik kwetsbaar...
wat zullen ze daar wel niet over zeggen

[SJ]

Kwetsbaar opstellen zie ik als jezelf open durven stellen.
Het is een kwestie van durven incasseren zowel van de ander als naar jezelf toe. Vanuit mijn eigen ervaring (en hoe ik kwetsbaarheid zie) merkte ik dat ik op een gegeven moment niet eens eerlijk tegen mezelf durfde te zijn. Kwetsbaarheid heeft tweerichtingsverkeer. Hoe jij met de informatie van een ander omgaat heeft ook te maken hoe kwetsbaar jij naar jezelf bent opgesteld en hoe eerlijk jij durft te kijken naar situatie's

Volgens mij is er een verschil tussen het kwetsbaar opstellen en het kwetsbaar zijn?

Of zie ik dit verkeerd?

[Rianne]

Ook ik ben van mening dat er een verschil is tussen je kwetsbaar opstellen en kwetsbaar zijn.

Je kwetsbaar opstellen is voor mij: de ander een opening geven in jouw beeld-, besluit- of oordeelvormingsproces. Soms is dat zo simpel als gewoon toegeven dat je iets niet weet en de ander ruimte geven met je mee te denken. Het zijn de momenten waarop je ander een keuze geeft: "je hebt nu de kans om me keihard onderuit te halen, maar je kunt ook nu besluiten met me mee te denken".
Het is dus ook een teken van vertrouwen uitspreken. Een handreiking naar een ander waarbij je openlaat wat de ander ermee doet. Om dit te doen moet je dus een zekere mate van vertrouwen hebben dat de ander dat niet misbruikt, maar tegelijkertijd het risico lopen dat de ander niet op de door jou gewenste wijze reageert. En als de ander ervaart dat jij dat risico neemt (zeg maar: met de billen bloot gaat) dan zie je vaak dat een ander dat waardeert en er dus niet voor kiest "je onderuit te halen".

En hier zit volgens mij de crux van het verschil tussen je kwetsbaar opstellen en kwetsbaar zijn. Je kunt een ander ook bewust het gevoel geven dat jij dat risico neemt. Wanneer je dat bewust doet, maar met al in je achterhoofd dat wat er ook gebeurt, je niet gekwetst zal worden, dan is dat het verschil met kwetsbaar zijn.

Wanneer je kwetsbaar bent, dan kan de ander je kunnen raken zonder dat jij daar bewust de opening voor geeft.

Anyway, zoiets zit het naar mijn mening en in mijn bewoording.......

[ItsI]

Voor mij is me kwetsbaar opstellen dat ik informatie over mezelf geef die ik voorheen niet gegeven zou hebben. Een stukje van mezelf laten zien. Ik praatte vroeger nooit over mezelf. Want ik had al vroeg geleerd dat alles wat je zegt, tegen je gebruikt kan worden. Dat heb ik deels geleerd doordat ik met een neurotische vader samenleefde (hij vertrouwde geen mens en bracht dat op ons over), en deels doordat ik me op school nooit echt veilig voelde (waarmee de boodschap die mijn vader ons gaf, voor mij bevestigd werd).

Na een ontdekkingstocht van enkele jaren, na de ontdekking "goh, ik ben niet zo stom als ik altijd dacht" ben ik me heel anders gaan opstellen. Dat was in het begin iets ongemerkts, later ben ik het bewust gaan doen. Als jij niks van jezelf laat zien, kan een ander je ook niet helpen. Uiteindelijk heb ik nu zoveel zelfvertrouwen dat ik me kwetsbaar op durf te stellen. Ik praat met mensen, ook over heel persoonlijke dingen (niet zomaar met iedereen natuurlijk, maar met mensen die ik vertrouw - vroeger waren die er niet). Het risico dat ik eens wat om mijn oren krijg, is er nog steeds. Maar omdat het me niet meer raakt zoals vroeger, voelt het niet meer als een echt 'risico'. Meer als een 'occupational hazard'.

Ben 't met SJ eens, wat mij betreft is er verschil tussen je kwetsbaar opstellen en kwetsbaar zijn. Ik ben behoorlijk strijdlustig en redelijk zelfzeker (da's wel een proces van jaren geweest). Ik ken mijn grenzen en kan ze naar anderen toe aangeven. Ik kan me kwetsbaar opstellen juist omdat ik niet erg kwetsbaar ben.

[Rietje]

Ik denk dat ik je vraag al ergens heb beantwoord.
Ik worstel met beiden.

[Yet]

Bedankt voor alle berichtjes... vind het erg leuk om alle verschillende invalshoeken te lezen.

Rianne:

Je kwetsbaar opstellen is voor mij: de ander een opening geven in jouw beeld-, besluit- of oordeelvormingsproces. Soms is dat zo simpel als gewoon toegeven dat je iets niet weet en de ander ruimte geven met je mee te denken.

Dit is 'spot on' (bulls eye) voor mij. Met name die eerste zin lijkt op wat ik probeerde te beschrijven. Gedeelde controle geeft mij dat ouderwetse 'gezamenlijk opdracht moeten afleveren op school en je cijfer is mede afhankelijk van inzet medeleerlingen' (yuk)
De tweede zin: als ik iets niet weet dan vind ik het juist makkelijker om op denkwerk van anderen te leunen. Ik voel me juist kwetsbaar dit over te laten wanneer ik de indruk heb dat ik ergens, op een specifiek gebied meer verstand van heb.

Vandaag ook weer iets bijzonders: (ben een beetje in dit onderwerp gedoken dus van alles hieromtrent valt me op )

[context: ik wacht al een ruim aantal jaar op een bepaalde aanschaf die toe is gezegd door de technische verantwoordelijke daarvoor ... paar keer netjes om gevraagd zo tussendoor en heb het nu binnenkort hard nodig...
Ik heb dus een best nette maar wel erg ehm ... duidelijke herinnering hieromtrent gestuurd]

Ik was dus ergens gepikeerd over, reageerde ook zodanig en ontdekte dat 'ergens boosheid over uiten' ook voor mij behoort tot kwetsbaar voelen ... (opstellen wil ik het niet noemen idd want ben het eens met verschil wat bovenstaand een aantal mensen aangeven).
Want stel dat dit een heftige reactie teweegbrengt, een grote 'no can do' en 'ow jee wat zegt ze nou weer'. Dat ik mensen voor hoofd heb gestoten of zo. Ik heb namelijk moeite met emo-reacties.... (maar ervaring leert dat ik dat kennelijk wel soms uitlok/ scherp kan formuleren.)

[ItsI]

Emo-reacties zeggen imho meer over de zender dan over jou als ontvanger. Ik vraag me wel altijd af waarom iemand emo op een vraag of opmerking van mij reageert. Ben ik sociaal onhandig geweest? Te scherp van tong? Te dicht bij de waarheid gekomen? 9 van de 10 keer blijkt zo'n reactie niks met mijn vraag te maken gehad te hebben. Soms ben je gewoon de druppel in een emmer die de hele dag al overloopt.

[Zarathustra]

Misschien dat dit heeft te maken met de big five eigenschap 'openness to experience'?

[Nicole]

Oei, oei wat is dit herkenbaar.
Hoe val ik niet op en hoe stel ik me kwetsbaar op.

Dromen zie ik als een verwerking van de dingen die je bezig houden. Alleen met dat verschil dat je gedachten helemaal vrij zijn en ook vrij denken, iets wat je niet goed kan tenzij je aan het schrijven bent en je fantasie mag/moet gebruiken.

Wat ik denk te lezen is je verbazing als kind, het jezelf mogen zijn tot de leeftijd van drie jaar en er daarna achter komen dat de wereld er anders uitziet dan je dacht. Rond die leeftijd moet je naar de sociale groepen, en moet je jezelf aanpassen.... maar hoe?
Dat beschrijf je erg mooi vind ik.

Kleding en andere gedaanteverwisselingen kunnen van grote invloed zijn in onze mensenwereld. In de dierenwerled is degen die zich kwetsbaar opstelt de outcast, die wordt verstoten omdat deze anders is. Dat mechanisme hebben mensen ook, al beschrijven wij dat veel complexer. Wij kennen bv instituten voor ' anders denkenden' .

Kwetsbaar opstellen is iets wat misschien ook als een rode draad door mijn leven loop, hoe doe ik dat? Anderen kunnen dat goed en worden getroost, ik niet, ik vang de klappen. (Dat is niet zielig bedoeld !)
Ik heb me vaak afgevraagd waarom de ene kennis van me met autopech een complete APK krijgt van de wegenwacht en bij mij dat anders verloopt. Ook al doe ik mijn best om me ook kwetsbaar op te stellen.

Wat als compliment bedoeld is, was dat niet. " Ach, jij komt er wel, dat kun jij wel aan" .
Dus ook ik zou niet weten hoe het moet. Inzichten hebben niet alle mensen, misschien is dat de sleutel.

[Trying2Boringinal]

Wat interessant om jullie gedachten over dit onderwerp te lezen!

Voor mij is je kwetsbaar opstellen alsof je tegen jezelf zegt 'stand down red alert', terwijl er zich een enooorme Klingon warbird voor je bevindt. Je weet dat je een risico neemt, dat er vanuit het verleden voorbeelden zijn van dat het slecht afliep, je kent de reputatie van de Klingons.... Maar desondanks vertrouw je erop dat de mogelijke beloning het risico waard is. En dus deactiveer je je schild.

Het grootste probleem dat ik heb met me kwetsbaar opstellen, is mijn eigen reputatie. Ik merk dat mensen soms denken dat ik de dingen zo goed aankan en zo stevig in mijn schoenen sta. Op het moment dat ik dan mijn schild laat zakken en ik ook een gewoon mens blijk te zijn met met twijfels, onzekerheden en frustraties, maak ik vaak mee dat iemand dat dan niet goed kan rijmen met het beeld dat al over mij bestond. De reactie is dan soms niet heel openminded en dat is jammer, want dan ga ik weer in red alert - modus. Gelukkig kan het me soms ook dichter bij mensen brengen, waardoor ik nog steeds af en toe de moed heb om me kwetsbaar op te stellen.

[Nicole]

Vraagje @Trying2Boringinal : Spreek je nu over een zakelijke c.q. werkhouding of in je dagelijks leven?

[Yet]

Op het moment dat ik dan mijn schild laat zakken en ik ook een gewoon mens blijk te zijn met met twijfels, onzekerheden en frustraties, maak ik vaak mee dat iemand dat dan niet goed kan rijmen met het beeld dat al over mij bestond.

Ik ken dat vanuit: men was gewend dat ik hun probleem voor ze oplos (werksituatie), hun denkwerk en deels werk verricht. Reacties verschillen. De onzekeren gaan op achterste benen. De wat meer zekeren vinden het juist fijn dat je meer ruimte laat/geeft.

[Nicole]

In een werksituatie liggen dingen toch altijd wat gemakkelijker denk ik.

Je hebt behalve jezelf ook een status op je werk, een rol. Meestal heb je zelf wel een voorstelling bij die rol en ook al breng je jezelf mee, het blijft een rol.
Kwetsbaar zijn, opstellen en dat kunnen roept bij mij de associatie op met dat in je dagelijks leven ook kunnen.

In de dagelijkse leven moet je zelf een rol ontdekken, eentje die bij je past. In iedere combinatie van mensen is dat weer een andere. Als je krachtig, sterk en slim overkomt dan is kwetsbaar zijn/opstellen heel lastig voor anderen om in te schatten denk ik. Voor jezelf is het moeilijk om een sociale houding aan te meten. Degene die het meest dich bij je staat, en het allerliefste natuurlijk jezelf kunnen en mogen zijn.
Da's even zoeken bij wie dat kan vind ik.

[Trying2Boringinal]

Vraagje @Trying2Boringinal : Spreek je nu over een zakelijke c.q. werkhouding of in je dagelijks leven?

In principe doelde ik met name op situaties in het dagelijks leven, hoewel hetzelfde probleem zich naar mijn mening ook in zakelijker relaties kan voordoen. Ik denk dat Yet het mooi heeft verwoord door te stellen dat met name de (on)zekerheid van de persoon die je tegenover je hebt een rol speelt. Daar ben ik het grotendeels mee eens, op een uitzondering na. Soms heb je een onzekere persoon voor je, die zich niet bedreigd voelt maar juist steun put uit je kwetsbaarheid. Dat Michael Jackson zachtjes op de achtergrond gaat zingen 'you are not alone' zeg maar. Dat soort uitzonderingen maken het voor mij ook enorm lastig om goed in te schatten wanneer en hoe ik me kwetsbaar kan opstellen.

Misschien valt het onder levenskunst en wordt je er beter in naarmate je mensenkennis toeneemt .

[Yet]

ah eensch T2B (zowel je aanvulling in de alinea als je regel)

[Nicole]

Is zeker interessant, maar kom je echt wel zo over als dat je denkt dat je overkomt?

Puur voor mezelf sprekend, en ik moet opletten dat ik niet te snel tik want ik erger me rot aan mijn tikfoutjes.
Niet altijd bewonder ik iemand die ik hoog heb zitten en zich kwetsbaar gaat opstellen.

Ik draai al een tijdje mee op de werldbol en heb lang, 24 jaar, gewerkt in het gevangeniswezen in diverse functies. Op een gegeven moment vroeg ik me af waarom mensen vaak hun levensverhaal aan me wilden vertellen. Wat vooral in de auto gebeurde als we ergens hen moesten. Ik heb diverse 'hogeren' gekend die mij als klankbord gebruikten, en ik liet het gebeuren.

Wat ik niet gezegd heb want toen was ik nogal jong, is dat ik bij een aantal toch mijn respect verloor. Vooral als de ander zei... "wat was dat een goed gesprek zeg", en ik dacht jammerdejammer.... Nu had ik de grote man gezien die een tent leidde en interessant deed op vergaderingen of personeelsbijeenkomsten. Mijn beeld was toch veranderd want ik kende ook het huilende mannetje want om zijn mama riep. (Figuurlijk)

Dat was een werksituatie die ik beschrijf. Het is eenzaam aan de top, en dat is het. Niemand laat namelijk meer het achterste van zijn tong zien, en mensen volgen in je gezicht.
Het gekke is dat ik privé daar wel weer respect en bewondering voor kan opbrenen.

[Trying2Boringinal]

@ Nicole: Jij stelt: 'Niet altijd bewonder ik iemand die ik hoog heb zitten en zich kwetsbaar gaat opstellen.'
Ik vraag mij af, heb jij een sterke behoefte om mensen te bewonderen? Het klinkt alsof je net als meer hb'ers wat moeite hebt met autoriteit en het systeem probeert te rechtvaardigen door je meerderen te proberen op een voetstuk te plaatsen. Het verbaast me niet dat het moeizaam gaat

De vraag is natuurlijk, is het echt wel nodig om iemand op die manier te bewonderen? Opzich heb ik ook wel respect voor leidinggevenden die zich kwetsbaar durven op te stellen, dat vergt een hoop lef. Maar is iemand bewonderen echt noodzakelijk om iemands autoriteit te accepteren?

[Nicole]

Hmm, interessante vraag. Het eerste wat ik denk is JA.

Als ik iemand hoog heb zitten kan dat om vele redenen gaan, en niet om mezelf hoog af te spiegelen, want ik vind mezelf nog steeds echt niet geweldig, eerder lastig, maar iemand anders moet wel sterker zijn dan ik ben, en integer zijn. Ik heb dat nodig. Alleen dan kan ik respect hebben. (Werk relatie !!!)
Privé zit dat wat anders gelukkig! Maar daar heb je minder met autoriteit te maken

Mischien was het woord bewondering niet helemaal handig gekozen van me.
Het tweede is moeite met autoriteit, dat is helemaal waar en is levenslang al zo. Had dat al als vier-jarige tegenover mij ouders, waarom? Als ik niet was overtuigd verrekte ik iets of deed het half. Lastig hoor, vooral in de 'gewone' wereld.

Als ik iemand niet hoog heb zitten en die persoon is (was) mijn leidinggevende dan moet ik vréselijk veel moeite doen om toch te luisteren naar die persoon zijn/haar ideeën. Zonder ze te bekritiseren of aan te vullen waar ik denk dat een hiaat zit. Kon die gedachten niet zomaar stopzetten, en oh, wat het ik dat vaak wel gewild. Het had alles stukken simpeler gemaakt.

Getver als ik dit zo schrijf vind ik mezelf weer een stuk minder aardig.

Maar systeem rechtvaardigen, nee. Dat denk ik niet. In een organisatie heb je altijd een hiërarchie. Een officiele maar ook een informele. Misschien ben ik wel iets gevoeliger voor de informele hiërarchie. De 'baas' spelen, of de 'baas' zijn.
Daar had ik zelf de grootste moeite mee, hoe doe ik dat !

Nu maar eigen baas, en opstandige medewerker tegelijk.

[Trying2Boringinal]

Wat ik zelf erg interessant vind om te merken bij mezelf is dat mensen waarvan je het misschien niet verwacht, toch opeens dingen doen die respect afdwingen. Ik houd ervan als mensen me verrassen en onvoorspelbaar zijn op een positieve manier. Misschien helpt het om voor jezelf toe te staan om dat te zien bij de mensen die je niet 'hoog' hebt zitten. Ik zou willen dat meer mensen wat genuanceerd zouden omgaan met degenen met 'status', zodat die mensen zich ook gewoon kwetsbaar op kunnen stellen en dan niet meteen alle respect verliezen of niet begrepen worden. Heb je meteen zelf ook de mogelijkheid om als leidinggevende ook menselijk te blijven.

Om de Star trek analogie van eerder maar door te drijven: Niemand komt van de planeet Vulcan, ook je meerdere niet