Ik ben Erik, ruim 39 jaar geleden geboren en kwam per ongeluk op dit forum terecht en het sprak me wel heel erg aan.
Ooit heb ik wel eens een mensa thuistest webpagina gevonden waar ik na het beantwoorden van een aantal puzzels te horen kreeg dat ik een IQ had van 162. Ik schrok me dus dood omdat iemand met zo'n IQ wel heel sociaal onhandig zou moeten zijn, wat ik soms dus ook wel een beetje ben.
In nieuwe sociale situatie ben ik vaak een soort toeschouwer die een film zit te kijken waarbij de tijd om mij heen sneller lijkt te gaan dan mijn eigen tijdsbezef. Mensen vinden mij te vaak afwezig en krijgen nooit echt contact met mij, hetgeen best wel vervelend is. Je probeert dan wel op 1 lijn te komen, maar dan betrap ik me erop dat ik niet moet overkomen als een vader die luistert naar zijn kind van 4. In relaties had ik vrijwel altijd het gevoel dat ik mij moest schikken, om anders niet geaccepteerd te worden wat na verloop van tijd mezelf vrijwel altijd ging opbreken.
Daarnaast ben ik best wel heel gelukkig met mezelf, maar weet gewoon dat een bepaalde eenzaamheid onoverkomenlijk is en geaccepteerd moet zijn.
Zijn er mensen die zich hierin herkennen ?